Σε ξεπέταξα (αυνανίστηκα) και κοιμήθηκα κι είδα τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής μου

Θα στου γράφω

 

Σε είδα στον ύπνο μου πως ήταν βρεγμένα τα μαλλιά σου και τα χτένιζα με τα δάκτυλα και σου έφτιαχνα μικρές μικρές αφρικανικές κοτσίδες. Είχα ταξιδέψει πολύ για να πάω σε αυτό το μέρος κι είχες έρθει επίσκεψη με τους γονείς σου κι ήταν κι οι δικοί μου γονείς και είχαμε φάει λέει και καθόμασταν σε πολυθρόνες και καναπέδες παλαιϊκούς με καλύματα ραμένα στο σχήματους και είμασταν μεγάλοι αλλά είμασταν σα μικροί σχολιαρόπαιδα και σου έφτιαχνα πολλά μικρά κοτσιδάκια αλλά αργούσαν πολύ  και μου είχανε μίνει λίγα από την μια πλευρά όταν πήγαμε  βόλτα όλοι μαζί σε κάτι πλακόστρωτους δρόμους και έπαιζα γύρω σου και σε έπιανα αγκαζέ και γυρνούσα γύρω γύρω και σε άφηνα και σου έπιανα τα χέρια και στα σήκωνα και στα άφηνα. Ήμουν πολύ χαρούμενη και χοροπηδούσα σα παιδί κι έπαιζα όπως περπατούσαμε και σε ένα στένεμα πέρασες μπροστά μου και πρώτη από κάτι πλαστικά κουτιά και βρήκες σε μια τσάντα που φορούσες και πήγα και τα έσπρωξα για να μην βρούν κι οι άλλοι και όπως τους έδωσα με δύναμη πέσανε κι ανοίξανε μερικά και ήταν μέσα χώμα με παρατημένα φυτά και σε μια γωνία είχαν στην είσοδο μιας πόρτας πλυμένα κουζινικά κι ήταν ίδια η κατσαρόλα μου η φίσλερ η πουά που της λείπει ένα χερούλι αλλά αυτή είχε και τα δύο. Και γυρίσαμε στο σπίτι με τα κλασικά έπιπλα και ήθελα να σου τελειώσω τα κοτσιδάκια αλλά ο πατέρας σου είπε πως θα φεύγατε γιατί ήταν νύχτα και είχατε μια ώρα δρόμο μπροστά. Σε έκανα αγκαλιές πολύ παιδικές όπως νιώθουμε παιδιά με κάποιον μεγάλο που τον ερωτευόμαστε όπως σα να του έχουμε αδυναμία και ξετρελαινόμαστε όταν τον βλέπουμε να μας δίνει σημασία και όλο τον πειράζουμε ντροπαλά για να μας την δώσει . Κι ήσουν κι εσύ χαρούμενη αλλά ήσουν από εμένα πιο μεγαλύστηκη και μαζεμένη στην συμπεριφορά και σοβαρή. Φύγατε κι ήμουν όπως ήμαστε παιδιά στο τέλος μιας μέρας χαράς γεμάτοι και πολύ κουρασμένοι έτοιμοι για ύπνο. Και μετά μάλλον άλλαξα  όνειρο γιατί ήμουνα βόλτα αλλά κατέβηκα το ίδιο πλακόστρωτο και βγήκα σε ένα λιμανάκι κι είδα μια φίλη μου με έναν φίλο μου που δεν τους θυμάμαι να τους ξέρω και ετοιμάζανε τη βάρκα για ψάρεμα κι ήταν σαν πρωί κι είδα κρατάγανε παγωμένα μπουκάλια πράσινες και τους είπα να με πάρουνε κι εμένα και πετάχτηκα στο καφενείο να πάρω μπύρα και τσιγάρα. Πήρα τη μπύρα από το ψυγείο και ήταν μια χαζοβιόλα που σέρβιρε και πηγαινοέρχονταν και αργούσε για να την πληρώσω και νευρίαζα γιατί δεν ήθελα να καθυστερώ τους φίλους μου και μόλις ήρθε της έκανα σκηνή και ζήτησα να μου δώσει καπνό έναν πράσινο και χαρτάκια πορτοκαλί γλυκόριζα και μου έδωσε έναν ανοιγμένο που είχε μέσα μόνο δυο τρία τσιγάρα και φώναξα παραπάνω τί είναι αύτα και βγήκε ένας παππούς από μέσα την κουζίνα και πήγε να μου δώσει άλλον και του είπα πιάσε έναν καρέλια βαρύ καλύτερα και έψαχνε κι αυτός μια ώρα και τελικά μου τον έδωσε και πλήρωσα αλλά βγαίνοντας έψαχνα κι εγώ μια ώρα να βρω τα χαρτάκια αν τα πήρα που τα έβαλα και τελικά τα βρήκα στην τσάντα μου και κίνησα για το λιμανάκι όλο άγχος κι εκεί πρέπει να βάρεσε το ξυπνητήρι και ξύπνησα απότομα μέσα στο όνειρο. 

 

ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΘΕ

 

"Στο Όνομα Εκείνου που δεν έχει Όνομα κανένα, Ο οποίος σίγουρα απαντά στην επίκληση του καθένα."

!!!!!!!!α!!α!!ααα!αα!!!!!αααΑ!!!!αα!!!αααααααα!αα!!α!αα!α!!α!°α!α!!α!!!α@!!α!α!!!ασ!α!@αα!α@!!α!σαα!αα!!!!ααα!ααααα!!α!!!!αΑ!αααα!ααααααα!ααα!αΑ!!!!α!α!Σ!α!α!αα!α!α!α!αα!α!ααα!!!α°!α!α!α!!α!α!αα!α!α°°αα!αα!Ααα!!!!α!!Α!!!!αα!!ααααΑ@αα!!!!!!!!!!!!!!!!ααα!@αΑ°°°°°°°•!!!!!!!!!!α!!!°°°°°°°°αααααααα!!!!!!!!ααααααααααα!!!!!!!!!!ααααααααααααααα!!!ααααααααα!!!!!!ααα!!!αΑαααααα!!!αα!!!!ααα!!!α!αα!!αΑ!!α!!αα!!!!!αααα!α!!°°!!!!α!α!!!!!ααα!Αα!!α!!!αα!!!°αα!αα!α!αα!!ααααα!α!αα!!α!!ααα!!α!!!!!!!!α!!αααααα!αα!!!αα!α!!!!αα!!αα!!ααα!@αααα!!!ΑΑΑ!!!!αααα!αα!ααα!αα!!!ααα!α!αα!!!αααΑ!!α!αα!!αα!!!!!!!!!!α!!!!!!!αααα!!!αα@!ααα!!ααΑ!αα!!α!!°ααα!!α!αααααα!!!!!!!!!α!αααα!!!!!!!ααααααααα!α!ασ!α!!!!!!ΑΑΣ!!!α!α!!ασαα!αα!αα!α!!αα!!!!ααα@ααααα!!α!αααα!!!αααααααααααα!!αα!α!α!αα!α!!!α!!!Α!α!αα!α!@α!α@α@!1ασα!α!@α!!α@@!ααα@!ααα!α@Α!Σ1!ααΑ•@!α!α!σ!ασα!α@•αα!σα!Σ!!σ!αΣααασ!αααάααάεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεςεεεεεεεεεεεεεεεεεςεεεεεεΕαεεςςεεςεεεςεεεεςεεΕεςεεεεεεΕεεεεεεΕεαεεεαΕΕΕεΕΕεεςΕεεάςΕεεεςεεεΕεαΕεεεεεΕΕεεΕΕεεΕεεεαΕαεεαεεςΕεΕεεεεεΕΕΕαΕΕΕεςεεΕεεεΕεεεεεΕεεεεεεεεεεεεεΕεεεεεΕεΕεεεεεαεεεεεεεεεςεεεεεεεςεεεεεΕΕεεεεεΕΕΕςΕεεαααΕεεεεεεΕαΕΕεεΕεςεεΕααεεεεεαεεεΕΕεΕΕεΕεεααεεΕεεΕεεΕεεεεΕεΕεεΕεεςεεεΕΕεεΕΕΕεεεεεΕεΕεεεεεΕεΕεΕςεεεΕεΕεεαΕεεεεεεΕεαΕεεεεεεεεεεεεεΕεΕεΕάαεεεΕεΕΕεεεεεεεεεεαΕεεεαΕααεεςεεεαΕεεεεεεεεεεεΕαΕΕΕεεΕεεεεΕΕεεεεΕεΕεαΕΕΕΕΕεεεεεΕΕΕΕεεαεαΕΕΕΕεεεεεεεεεεαεεεεεαεαΕεεΕεεεεεεεεεεεεεααςεΕααΕΕεεεεεεεαΕαΕεεαααεααεαααεεεεαεαεεεΕεΕεεεΕεεεΕεεεεεεΕεεεεεεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεεεΕεαεΕΕΕΕΕΕΕεεεεεεεαεεεεεεεεεΕΕεαΕΕΕΕεεεεΕΕΕεεεεεεεΕεΕεαΕεεεεεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕΕεεεεΕεεεεεεαεεεεεεΕεεΕΕΕεΕΕΕΕΕεΕΕΕεεΕεΕςΕεεεΕΕΕΕΕςεεΕΕΕΕεεεεΕεεεΕΕεεΕΕΕΕεΕΕεεεςεΕεαΕΕΕΕεεΕεαεΕΕΕεεεεΕΕΕΕΕΕΕααΕεαεεεεεαεεςαεαΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕΕαεεεΕεεαεΕΕΕΕΕΕεΕεεεεαΕεεεεααεεΕΕΕΕεΕΕΕΕεεεΕΕεεεεΕΕΕΕεεεΕΕεΕΕεεεεεΕςαΕΕΕΕαΕΕεεαεεεεεααεαεεςεεαΕΕΕΕεεεεεεεεαεΕΕΕΕΕεεαΕΕΕεεεΕΕεΕεΕΕεΕΕΕΕεεεεαεεεεεΕΕΕεαεεαεεαΕΕαεεεεααεεεεεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕεΕεεαΕΕΕαΕΕΕΕΕΑΕΕΕΑΕΕΕΕΕεΕΕΕΕΕαεεαεεεεεεεΕΕΕΕΕΕΕεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕεαεεεεεεεεεααεεεεεαεςεαΕεαΕεαεΕΕεεεεεεΕεΕεααεαΕαεεεεαεεεεεΕΕΑΕΕΕΕαεαεαεεαεεεεεΕΕΕΕΕΕΕεεεεΕΕΕΕΕΕαεΕΕΕΕΕεεααεαΕΕΕΕΕΕΕαΕΕεεεεαααεΕΕΕεεςεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεεεεαεεεΕΕΕεεεαεαΕΕΕΕΑΑΕΕαεεΕεαΕΕΕΕΕΕαεεεαεαΕΕΕΕεεςεεΕαεεεεεεεςεεεεεεεΕΕεΕεαεΕΕΕΕεΕεαεεΕΕΕεΕεΕΕεΕΕΕΕεΕεΕΕεεεΕΕεεεεαααεαεΕΕεΕΕΕΕΕΕαααΕΕΕΕΕεεεααεΕΕΕΕεεεεαΕΕΕΕεαΕΕΕΕΕΕεαεεεαεεεεςαΕΕΕΕΕΕεΕΕΕΕεεΕΕΕΕΕεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕεΕαΕΕΕΕεαεςαεΕΕΕΕΕΕαεαεεαΕΕΕΕΑΕΕΕΕΕΑΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεαεαεεΕεαεεΕΕΕΕεεεΕΕΕΕΕεεεΕΕΕεαεςΕΕΕεεεεεαΕεεααεεαΕΕΕΕΕΕΕεεεεαΕΕΕΕΕαΕΕΕΕεεαεεεαεεαεΕΕεεεεεαεεΕΕεΕΕΕΕΕΑΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεΕΕαεεαααααΕεΕΕεΕΕΕΕΕεεΕΕΕεεεΕαεαΕΕεΕΕΕΕΕΕεαΕΕεεεεεεεαααεεεαεεαεεαΕεΕαΕεΕεΕΕεεεαεΕΕΕΕΕΕςεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕεΕΕΕΕΕεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεΕΕεΕεεεαεααεεεεΕΑΕΕΕεΕΕΕεεεΕεΕΕαεεεαεΕΕΕΕΕεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεςεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεΕεεεΕΕεεαεααεΕΕεΕΕεΕεαααςαεεεεεεεΕΕεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεΕΕΕΕΕΕεεΕΕΕΕαεΕεεαεΕΕεΕΕΕΕΕΕΕεεΕΕΕεεεαεεεεαεΕΕΕΕΕΑΕΕΕΕΕΕαΕεΕΕΕΕεεεεεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑΕΕΑΕΕεΕΕΕΑεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεαεεεεεεεΕεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαεεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕαεεεεεεαεεΕΕΕεεεεαεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑΕΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεΕεαεΕεεεεςεεςεεεεΕΕΕΕΕεααεΕΕΕεεαεεαΕεεεεεεαεεεΕΕΕΕΕΕαεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕεαεεΕΕΕΕαεΕΕεαΕαΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕΕΕααΕαααεεεεΕεεεεεεΕΕΕαΕΕΕΕΕεαΕΕΕΕΕεΕΕΕΕΕεΕεεεΑεΕΕΕΕΕεεΕΕΕΕΕαΕΕαεααεεαεεεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεαεςαΕΕαεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαεΕΕΕΕΕΕεεεααεΕΑΕΕΕΕΕΕαΕΕαΕΕΕΕαεεεΕΕαααεΕΕΕΕαεεΕΕΕΕΕΕΕΕαεεΕΕΕεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεααΕΕεΕΕΕΕΕεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαεαεεεαΕΕΕΕεεεεεΕΕΕεεεΕΕΕεαΕΕΕΕΕαΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεεΕΕΕΕΕΕ°~~~~~~~~°°~~~~~~×!~~××@×!×°~~~×+××××××+××°~~~~°××°°~~°~~~~°~~~~°~!!×××!!××!×××!×~°~×~~~~~°°~°~°°°°~××××!!××××+××~°°`~~~~~!×××~°°°`×°!×+!×!!!~~~~~~~°~~×××~~×!!×~~×°°~~°××~~~!×××°°~°°°×!××`~~~°°~~~°°×××××~×××××××~×××××~`°×+~°~°~°~°~~~~~~~~~°~°°~~°°°°~~~~~~~~~~~~~×××××+!!!×!!!!!××××!××!!×~~~°~°~××××!×~~×××××!××!!!×××××~°°~~×××!!××~~~°°~~°~~~~×!×~~~°××××°×~~~~~~°~~~!××××~~`~××~°~+!××××°~~~°××~~×!×~°~××~~~~~~~~××××°εεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕΕεΕΕΕΕαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεαΕΕΕΕΕΕΕαεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑΕΕΕαΕΕΕΕΕΕΕΕαεεαΕΕΕΕΕΕΕΕεαεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεαεαεεεΕΕΕαεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεΕΕΕΕΕΕαΕαεεεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεααΕΕΕΕΕεαεεΕΕΕαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑΕΑΕΕΕΕΑΕΕΕααεεεΕΕΕΕεαΕΕΕΕΕΕΕεεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕεΕεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαεΕςΕΕΕαΕαεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεαΕΕΕΕΕΕαΕΕΕαΕΕαεΕΕΕΕΕΕεεεαΕΕεεαΕΕΕΕΕεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαεεεαΕΕααεεΕΕεαΕΕΕΕΕΕεΕΕαΕαΕΕΕΕεαεαεεΕΕΕΕΕαεεαΕΕΕΕαΕΕΑεαΕΕΑΕΕεααεεεααεεΣΕΕΕΕΕαεεεαΕεεεεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕςΣΕΕΑΑΑΕΕΕΑΑΑΕΕΕΕΕΕααεεα~~×~°~~×××!×~~°°~~°~~~~~~~!××`°°°~!×!××××××!×~~~~~~~~~°°~~×~~~°×!!×××××~~~~!°~~~××!×!×××!+×°°××××~!×××°°°~~~°~××~°~~`~~~~+~~~°~°°~°~~~°~~~~~°°×+×!!××!×!×~~!°°`~~!××~××~!××!×××+~~~~××!×°×××~~~!×~°°~~~~×+!×!!×°~°`~×××××!+××!!×°°`~~°~!!!×~°~~~~°~!×××××~°~°~××××°~~~°°~°~~×!~°~~~×~~~°~~°~°×~~!!××!×°°~°°~~~×!!+×××!×~~°×~~~`×+~°~°~~~~!×!×~~`~~~×!×××~~~~~~~~~×××××!!×!!×~~~~~~°~!×~~`××!~`°°~×~~~°××~°°~~~~°×××××!°°~~~~~°~~°~×!×!×+×°~~~+!!×!!!×××°~°°°~×~~~~~!!×××××!!×!~°`°°~°~~°~°~~~×~~~××××××`°~~~×~~°°~`~°~×××!×~~~~~××××!××!~~~~~!!×!!~~~~~~××××!×!×`~××!××!×!!!××!××~~~~×°~°`°°~~°°°×!!×××!××××××~~~~~°~~!!!~××~×~~°°~°~~!××+×~~°~!!×!××°~~×××!!×××°×××××!!!×!!×××!×!×××!!!×××!×!!××~`•~××~×××!°×°××!!××!××!××!+!!×~~×××××+××!××××××°~`~°`~°°°~~~~~~××~!~~~~~~°!××××~~××°×~~×××~°~~°×!!!×!××~~+~×!××!!××!×!~°××!×××××!×!××××~`~~×!!×!×!!××~°××××!!×+~~~~~!×××~~~~`°°~°×!×~°~~~×××!××~°!×°~~×××~××~×××~~××`~°ΕαΕΕΕΕΕΕεΕΑΕΕεεεεεεεΕΕαΕΕΕαΕαΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεΕΕΑΕΕΕεΕΕααΕΕΕΕΕΕΕεςεεΕΕΕΕΕΕεεααεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΑαεεαεεαΕΕΕΕΕΕΕΕαΑαεεαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕαεεΕΕΕΕεααΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕςΕΕΕΕΕΕεαααΕΕΕαεΕΕΕαεΕΕαΕΕΕΕΕΕεεαεεΕΕεεαΕΕαεΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕαΕΕΕεααεΕΕΕΕΕεεεαεεΕΕΕΕΕΕεεεεΕαεεαεεεεεεεεΕΕΕΕΕΕΕΕΕεεεεεεΕΕΕΕΕεΕΕΕαΕΕςαςεαΕΕΕΕΕΕεςςεεεεεεεεεαεαΕΕΕαεΕεΕΕαΕΕΕΕΕΕΕεεεεεΕΕΕΕΕΕΕεςΕΕΕΕΕΕεςΕςεεαεεααΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕεΑεαεεεεΕΕΕΕΕαεεΕΕεαεεΕςΕΕΕεεαεααααΕΕΕΕΕΕεεεαεεΕΕεαεαεεΕΕεεεΕΑ×××!~~~~~~~~×××+°~~~~~~××!×°`•×××××××××××!!!!×××!~~~°~~××@~~°°×+~@°~`~×!×~×××!××~~°~~××!!×°×`×!×~°~~~~~~×~~~°°°~~`×+!×××××××+××~~°°××~~×××!×!×××!×@~°°~°××~~~××~@~×××1!Α!!ΑΑΑ!!!!!!ΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!ΑΑΑ!!ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!ΑΑΑΑ!!!!!!!ΑΑΑΑΑΑΑ!!!!ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!ΑΑ!!!ΑΑ!ΑΑΑ!!!!!!!ΑΑ!!!!!!ΑΑ!Α!!!!Α!!ΑΑΑ!!Α!Α!!ΑΑ!!!!!ΑΑΑΑΑ!ΑΑΑΑ!!Α!Α!!!!Α!Α!ΑΑΑΑΑ!!Α!!!!!Α!Α!!ΑΑ!Α!Α!ΑΑ!Α!!!!!Α!!!Α!ΑΑΑΑΑ!Α!Α!ΑΑΑ!ΑΑΑ!Α!ΑΑ!!!ΑΑ!ΑΑΑΑΑΑ!Α!Α!!!Α!ΑΑ!!!ΑΑ!!!Α!!!!Α!Α!!Α!Α!!Α!ΑΑ!!!!!!!!ΑΑ!ΑΑΑ!!Α!Α!!!!ΑΑ!Α!Α!.Α!!Α!Α!!!!!!Α!ΑΑ!ΆΑΑ!!ΆΑ!!ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!Α!Α!ΑΑΑ!!ΆΑ°Ά°°Α°°°°@!ΆΣΆααάάάα°!°°°!@!!!°ΆΆάάάάααάάάάάαΆάάάάάάαάάάάάάσάάάααάάάάάάάαάαααάάάΆάάάααάάάαΆσάάσασαάΆάάάαάάάάάάάάάάάάάάάάάαάάάάαάάάάσάάΆάάάάάάάάάάάάαεΕ@!!1

Μου κλέψανε το χρυσό την ημέρα που αποκάληψα πράγματα για τον Ερμή. Ο Θεός κάτι μου λέει. Για την εξωτερίκευση και την ύλη. 

Εσύ μιλάς για σημαντικότατα πράγματα δικά σου και πολιτιμότατα που δεν έχω ξανα ακούσει.    Πάλι αισθάνομαι σαν ξένη. Και πως υπήρξα σαν πολύ ξένη. Βέβαια το πιο τραγικό είναι αυτό που σου συμβαίνει. Και δεν μπορεί παρά να σταθεί ολομόναχη, πηγαία καθαρή κι ανόθευτη αυτή η θλίψη η προσωποποιημένη. Κι ότι την συνθέτει είναι πια εντελώς δικό του, ακόμη κι αν αποσπάστηκε κι ανήκε κάποτε σε άλλους. Η συγκεκριμένη ένταση δημιουργεί ταυτότητα. Κι η τραγικότητα αυτή δεν σηκώνει κουβέντα. 

Τέλεια σχεδόν

 Αφού είναι καλά το δυναμικό του παιδιού

Όλα τα άλλα φτιάχνονται

 

Σήμερα είναι η μέρα που θα πάω Καλαμάτα στο ΚΕΔΑΣΥ για τα αποτελέσματα της μικρής. Και πρέπει να ξεκινήσω σε λίγο για να προλάβω να πάω κι από το τμήμα. Είμαι στην τσίτα γιατί μου την έχουν δώσει και αυτοί γιατί ενώ χτυπάνε την περιοχή όπως έμαθα μέρες τώρα αυτοί δεν κάνουν τίποτε. Εδώ οι σπείρες έχουν αποθρασυνθεί και βαράνε περιοχές περιοχές ανενόχλητοι, όπως φαίνεται με καθοδήγηση κάποιου εγκεφάλου που ξέρει τις οικογένειές μας. Και μπαίνουν πρώτα πεζοί πέρνουν χρυσό και λεφτά μετά έρχονται με φορτηγάκι για μηχανήματα και μετά με φορτηγο για τα πάντα ανάλογα τι έχουν δει. Του αλλουνού ενός γνωστού μου του πήραν μέχρι και τα αγγούρια τα συσκευασμένα που είχε για πούλημα την τρίτη φορά. Θα με κάνουν οι μαλάκες να κοιμάμαι στην κουζίνα με τα εργαλία και το παπί αγκαλιά. Κι εμένα τα όπλα μου είναι κλασικά, θα δεις αλλού τα πόδια αλλού τα κεφάλια κι αλλού τα χέρια. Και σιγά τα εργαλία πια που έχω. Πρέπει να ηρεμήσω γιατί με έχει πιάσει πολεμική εγρήγορση και ετοιμότητα για σπλατεριά.

 Είμαι ακόμη αναστατωμένη. Μου την δίνει που δεν σεβάστηκαν τον χώρο μου. Και είναι σίγουρο πως αν γίνει καμιά μαλακία και μπει κανείς μέσα στο σπίτι όταν βρίσκομαι με τα παιδιά μου πως θα κάνω φονικό. Εύχομαι να μην μπει κανείς όσο είμαι μέσα με τα παιδιά. 

Μου ανοίξανε το σπίτι

 

Μπήκανε στο σπίτι διαρήκτες την ώρα που ήμουν στην παρέλαση τα κάνανε όλα χάλια τις ντουλάπες τα συρτάρια κτλ και μου πήρανε τους σταυρούς των παιδιών με τις αλυσίδες τους ένα χρυσό ζώδιο τοξότη της Χριστίνας και την χρυσή μου ταυτότητα που έγραφε το όνομα μου και το όνομα του παππού μου που μου την είχε κάνει δώρο. 

Δεν πήρανε ηλεκτρονικά και εργαλία και πέτρες πολύ μεγαλύτερης αξίας πράγματα δηλαδή παρά μόνο τα χρυσαφικά. 

Ήρθε η αστυνομία για αυτοψία και επιδή είναι Κυπαρισία το τμήμα είπα θα πάω το πρωί για κατάθεση και μετά θα έρθουν για αποτυπώματα. Αλλα μου την δίνει που τα βλέπω έτσι

Πιο μπουρδέλο εδώ μέσα δεν έχει ξανασυμβεί. Ευκαιρία να πετάξω πάνω από τα μισά. 

Και είμαι ηλίθια σήμερα που δεν φορέσαμε τα χρυσαφικά μας 

Τα μόνα που σώθηκαν είναι τα σκουλαρίκια που μου έχει κάνει η μαμά μου που τα έβγαλα και τα φόρεσα το πρωί.

Η επιτομή του κάλλους

 

Ομορφιά λεπτοφυία ευγένεια

Του είπα καλή επιτυχία και είμαι περίφανη και βούρκωσα από συγκίνηση

Τα πήγα στο σχολείο και γυρίζοντας στον δρόμο με πήραν τα κλάματα από την χαρά

Φοράει 41 νούμερο παπούτσι και κοντεύει το 1,60 ! Έτσι ήμουν κι εγώ, αναπτύχθηκα πολύ γρήγορα. 

Ερμητική Τέλεση

 

Δοκιμάζομαι. Όμως καταφέρνω την απάθεια ιδίως όταν βλέπω ότι δοκιμάζομαι. Δεν είναι απάθεια όμως. Η λέξη υπερπάθεια του πηγαίνει καλύτερα. Είναι κάτι κοντά στην υπεραίσθηση πιστεύω. 

Μοιάζει με μια αχώριστη σαν δεσμίδα χρωμάτων, όλων των συναισθημάτων και των δώδεκα σημείων του ερεθισμού όπου όμως φωτίζει σαν απέραντος Ήλιος. Δηλαδή δεν είναι δεσμίδα είναι σαν λουλούδι όπως το λένε με πέταλα φάσματα παλμικού κυματισμού. Έτσι πχ όταν δοκιμάζεσαι με τον θυμό ας πούμε ή με την σεξουαλικη διέγερση αυτό το κίτρινο ή αυτό το κόκκινο πρέπει να μίνουν σε αρμονία και να κρατήσουν αδιατάρακτο το φως αυτό και την σφαιρική εκπομπή του ουράνιου ας πούμε αυτού τόξου. 

Έχω κάνει πολλές ασκήσεις με λαϊκά τραγούδια. Όπου, όταν ήθελα πχ να σε σκοτώσω ή να σε αγκαλιάσω όπως το παραπάνω παράδειγμα, συγκεντρώνομαι φτιάχνοντας το πλατωνικό τρίγωνο, όπου προοδευτικά το τρίγωνο ενώνει τις ευθείες του βλέματος από τα δύο μάτια σε ένα κέντρο, το κέντρο τους μπροστά, σε κάποια απόσταση που το πετυχαίνω εγώ λίγων μέτρων και το σταθετοποιώ και το αντιστρέφω σαν όπως τέμνεται το Χί και σχηματίζει δύο ίδιες αντικριστές πυραμίδες κι όπως γυρίζει ανεβαίνει ψηλά και κάθεται πάνω στο κεφάλι μου. Κάνοντας μάλιστα αυτή την κίνηση κλείνει και διχοτομεί διπλά την παράλληλο όπου σε αυτή την θέση μπορείς να επικοινωνίσεις και πράγματα με τον άλλο κόσμο. Μπορείς να έχεις για βοήθεια, όπως κάνω, ένα μικρό ταμπλό με τα αντικείμενα που θέλεις και ειδωλικά τα αντιπαραβάλεις. Έχοντας λοιπόν σταυρώσει και καρφώσει σταθερά το βλέμμα στο τρίτο μας μάτι ακούω τα λαϊκά και συσπάται το πρόσωπό μου από τα συναισθήματα αλλά σταθεροποιώ το μειδίαμα και νιώθω την πίεση στις πύλες που τις ανοίγω όλες όμως και δεν αφήνω πχ να φεύγει κάτι παραπάνω από τον θυμό ή την διέγερση ή την περιφάνεια κτλ. Με αυτόν τον τρόπο ανεβαίνει η δόνισή μου σε ένταση αλλα παραμένει στην αρμονία. Στην αρχή μπορούσα να αντέξω λίγο κι ύστερα πιο πολύ και πέρασα όλη αυτή την δοκιμασία με εκατοντάδες τραγούδια κι αυτά που δεν μπορούσα να τα καταφέρω τα έβαλα και τα ξαναέβαλα μέχρι που τα πέρασα κι αυτά. Στις ασκήσεις αυτές παρατήρησα πως κατανάλωνα υπερβολικές ποσότητες νερού, περίπου 3 με 4 λίτρα και επίσεις χρειαζόταν να διακόπτω για να κάνω πολεμική αυτοσυγκέντρωση με σωματική εκτόνωση όπου προτιμούσα τις κινήσεις πούμσέϊ και αστρική παρατήριση με την φορά της γεννήσεως του σύμπαντος και την προσοχή προσευχή ρουκέτα όπως την λέω εγώ γιατί είναι δικιά μου ανακάληψη που μου την έχει υποδείξει ο Τρισμέγιστος και ακόμη δεν την έχω ονομάσει. Χρειαζόταν σε όλη την διαδικασία ένα μακρόστενο μεγάλο τραπέζι τραπέζι με ροδάκια όπου απάνω του τοποθετώ το ανιμιστικό ταμπολό των ειδώλων όπου και στο κέντρο το νερό, κάθετα του σε σχήμα ταφ κρέμεται από πάνω ένα ύφασμα ίσο με το τραπέζι όπου οριοθετεί το Ιερο ανατολή δύση και η μετακίνηση του τραπεζιού συμβολιζει την μετακίνηση των πραγμάτων όπως το ίδιο με το ταμπλό και τα ανιμιστικά του αντικείμενα. Μέσα στο ταμπλό μπορεί να σχηματίζεται πάλι το Χι με την παράλληλο όπως και να αποσχηματίζεται κτλ, ανάλογα τί θέλουμε να κάνουμε πέρα από τις ασκήσεις όταν το χρησιμοποιούμε σε επικλήσεις με σπονδές όπου και συμπληρώνεται με τα στοιχεία και η προσευχή μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε με τις κινήσεις μας ένα μικροπεριβάλλον που να είναι εμφανές ότι μέσα του τα στοιχεία και πρώτος ο άνεμος είναι εκεί κι είναι διαφορετικός εκεί γύρω από ότι είναι πιο πέρα. Κάτι που νιώθεται μαγικό και μας δίχνει ότι είμαστε εκεί. Προσωπικά προτιμώ το νερό ως κέντρο μου και αφετηρία της τελετουργίας και συμπεριλάμβανα στην διαδικασία και την Τάρα το σκυλί μου που είχε λάβει μόνο αυτή την εκπαίδευση και με βοηθούσε να ανοίγω το άλογο το διαχρονικό ένστικτό και πολλές φορές γινόταν σύνδεσμος ώστε να συμμετέχουν διάφορα αγρίμια που βρίσκονταν σε μια πολύ μεγαλη ακτίνα από το κέντρο της τελετής. Τέλος χρησιμοποιώ για έξοδο μου και επιστροφή μου ένα πλατυ μαδέρι στηριγμένο στα άκρα του και προσανατολισμένο στην φορά της γέννησης του σύμπαντος, δηλαδή βορά νότο, ώστε να έχει την όσο μεγαλύτερη δυνατότητα να πάλεται όπου κάνω πάνω του τις ασκήσεις που με βοηθούν να ανταπεξέλθω στην ισορροπία και την ελαστικότητα που απαιτείται. 

Είναι δύσκολο να περιγραφεί γιατί δεν μπορείς να είσαι ακριβώς εκεί. Είσαι ταυτόχρονα σε παράλληλο σε διχοτόμο σε διπλή διχοτόμο και άλλου. Προσπάθησα να δώσω πρακτικά την εικόνα. Βέβαια δεν είναι μια διαδικασία μιας ώρας. Είναι μια προσπάθεια που η διαδικασία της σίγουρα ξεπερνάει τον μήνα. Σε στάδια τέλεσης φτάνει σχεδόν τους δυο μήνες και η προετοιμασια χρειάζεται κάποια χρόνια ή ανάλογα μάλλον όμως δεν είναι κάτι που γίνεται σε μια μέρα τέλος πάντων. Και η εικόνα μου είναι εικόνα ψυχοσικού επισοδείου όπως με διέγνωσε ο γιατρός μου. Όμως για μένα είναι μια κατάσταση αν όχι ευχάριστη αλλά μια κατάσταση που μπορεί να χρειάζομαι βοήθεια και σχετική προστασία για να μην πέσουν πάνω μου τίποτε σύγχρονοι και με δουν έτσι να τους λέω πχ ότι ακούω την φωνή τους να βγαίνει από τον κόλο τους ή ότι μιλάω με τις κουκουβάγιες και τα τσακάλια και βλέπω την Ατλαντίδα και νιώθω τα ραδιοκύματα να με τρυπάνε και να με καίνε σαν να με βαράει τέσλα και πατάω σε λεκάνες με νερό γιατί είναι τόσο μεγάλη η ακτινοβολία που μαζεύω που πονάω και γίνεται το αίμα μου νερό, να μιλώ με κινήσεις με τον Τρισμέγιστο και ότι με στρέφει να διαβάζω τις απαντήσεις του στα αστέρια ... ε χρειάζομαι κάποιον να με προσέχει να μη με δέσουνε καταρχήν. Είχα την Τάρα ήταν καλά, μου κράταγε και η Ιουλία λίγο τα παιδιά κι ήταν καλά κι έχω κάποια εμπειριά κι αρκετά προχωρίσει. 

Εγώ είμαι Θεός

 

Πρέπει να βρω κάποιον που να με αγαπάει για να ολοκληρώσω το κοπιαστικό επόδυνο κι επικίνδυνο αυτό ταξίδι. Πρόκειται για μυσταγωγία. 

Μπορεί με εσένα να ακούω το ηχητικό ρεύμα από την πρώτη στιγμή να σε έχω για το διδάσκαλό μου κι η φλόγα μου είναι άσβεστη όσο κι αν έχω δοκιμαστεί αλλά...  

Ο Έρωτας είναι Αίρεση

 Εμένα το δωδεκάθεό μου βρίσκεται στο σώμα σου ..

Αγάπη μου έχω ξετρελαθεί με αυτό το βιβλίο! Το απέκτησα χθες μοιραία το έπιασα στα χέρια μου και μου το χαρίσανε σε μια επίσκεψη στο σπίτι κάτι φίλων ελληνοκαναδών. Ήρθε και μου συμπλήρωσε χρόνια μελέτης και έρευνας για το σώμα και την ψυχή. 

Σύμφωνα με μια ερμηνία από τα Ερμητικά κείμενα.. Μας λένε ότι, για να φτάσουμε στο μέσα μας, στο επίπεδο του διαλογισμού, στην αιώρηση, όπου παύουν οι πέντε αισθήσεις και η επαφή με τον γνωστό αισθητό κόσμο ώστε να ενεργοποιούμε Την αίσθηση. Την μία και μοναδική υπεραίσθηση. Εισερχόμαστε σε ένα στάδιο όμοιο με υπερκορεσμό, όπως όταν έχουμε φάει τόσο πολύ ή έχουμε φτάσει το σώμα μας σε υπερβολική κόπωση ως το σημείο εκείνο που θέλει να κοιμηθεί, που πέφτει σε ύπνωση. 

Πόσο παρεξηγημένη λοιπόν μπορεί να είναι η άτραπος που μας οδηγεί στην Νιρβάνα; Τόσο παρεξηγημένη όσο και ο Πλατωνικός Έρωτας. 

Χρειαζόμαστε το σώμα μας και τον διδάσκαλο σε ρόλο που δεν είναι μόνο αυτός του πνευματισμού αλλά χρειαζόμαστε το σώμα μας με κορεσμένες τις πέντε αισθήσεις και τα τσάκρα μας κλειστά. Τα τσάκρα μας κλειστά με την βοήθεια του Τέλειου Μύστη ο οποίος θα μας βοηθήσει να έρθουμε σε κορεσμό και υπερβολική σωματική κόπωση ξεκινώντας από το κατώτερο τσάκρα που είναι ο πρωκτός και ανεβαίνοντας τα μαζί του ως το δωδέκατο και την Θέωση..

Να κοιμηθώ πάνω σου. Να με περάσεις από το μεγαλο κενό, από το πιο πιχτό σκοτάδι, στο Φως. Σ' αγαπώ. Σε λατρεύω. Σε λαχταρώ με την πιο φλογερή κι ακατάπαυστη θέληση με αγάπη. Ο λόγος σου ηχεί μέσα μου όπως το Θείο ποτάμι μουσική. Είμαι προσκολημένος σε εσένα και παραδίνομαι χωρίς σκέψη να κάνω ότι μου πεις. Να υπομίνω όποια δοκιμασία μου αναθέσεις.

(Φωτό από το βιβλίο Η Επιστήμη της Ψυχής)

 

Γκουρού Μουκ

Σε περίμενα .. όταν άκουσα την ωραία γλυκιά μουσική σου. Σε περίμενα. Παντοτινά Σε περίμενα. 

" Όσο δεν παίρνεται εντολές από έναν Μύστη, δεν μπορείτε να Τον βρείτε, γιατί...

Σε περίμενα. Με Θεία Ερωτική ευλάβια και αφοσιώση παντοτινά Σε περίμενα.

Όταν άκουσα την ωραία μουσική κατάλαβα πως βρήκα έναν Τέλειο Διδάσκαλο. Σε κοιτώ στην μέση των ματιών και βλέπω μια ζεστή φωτιά. Τον Θεό μου. 

Τότε φωτίστηκα, ζεστάθηκα, βρήκα την ευτυχία κι άλλαξα τη ζωή μου. Άρχισε να εκπληρώνεται το πεπρωμένο μου και να απομακρίνομαι όσο κι όπως μπορώ από τα εγκόσμια. 

Σ'αγαπώ σαν Τέλειο Διδάσκαλο. Κι όταν σε χάνω η ψυχή μου ξαναμπαίνει στον λαβύρινθο και νιώθω πόνο και θλίψη.

Μέσα μου κοιτώ στην μέση των ματιών και σε βρίσκω. Ακούω την ωραία μουσική και σου αφοσιώνομαι, όπως ένας Γκουρού Μουκ στον Τέλειο Δάσκαλό του. 

Κάθε μέρα σε πατατηρώ κι οι αναζητήσεις σου μου δίνουν τις εντολές. 

Σε κοιτώ στην μέση των ματιών και είμαστε ο ίδιος Θεός μας. 

Μα όταν χάνεσαι χάνομαι. Κι όταν χάνομαι χάνεσαι. Βασανίζομαι από το σώμα και τον νου μου.

Όμως παντοτινά θυμάμαι κι ανακαλώ την ωραία μουσική από το κέντρο των ματιών σου. Και θυμάμαι παντοτινά πως είμαι ο δικός σου Γκουρού Μουκ και είσαι ο Τέλειος Δάσκαλός μου.

(Φωτό από το βιβλίο: Η Επιστήμη της Ψυχής ΡΑΝΤΑ ΣΟΥΑΜΙ ΣΑΤΣΑΝΓΚ ΜΠΙΑΣ)

Χωρίς αντίκρισμα και νόημα;

 

Με χτυπάνε τσεκουριές από την στέρηση. Θέλω να σε βρίσω πολύ. Να ξεκινήσω τώρα και να μη σταματάω. Να συνεχίζω και αφότου θα έχει κλείσει η φωνή μου. Ύστερα να αρχίζω να σπάω γύρω μου και να πετάω ότι βρεθεί μπροστά μου κι ας μην βλέπω τίποτε μπροστά μου από τα κλάματα. Κι όταν θα μίνω και χωρίς ανάσες και δύναμη καμιά να βουτήξω στο κενό το μέσα μου δεύτερε εαυτέ μου. Εσύ ταιριάζεις από εμένα καλύτερα σε αυτόν τον κόσμο. Θα ήτανε πληθωρισμός αν ήμασταν κι οι δυο μας. 

Αγάπη μου κοίτα!

 

Μια πεταλούδα περπατάει στο μέτωπό μου!

Δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε

 

"Ξεκούμπωτη ματιά

στο περιθώριο των μπουρδέλων τους

Σου πέταξα το βέλος των ονείρων

μ’ ένα βλέμμα κι ένα δισταγμό φωτιάς,

στο δισταγμό της θωριάς σου

Καθρέφτης φιλιού,

και παφλασμό δακρύου

Όργανα συμφωνικής,

για Μύστες και μόνο

Κι έφυγα δήθεν

με αλκοόλ στο Αίμα σου -

στο αίμα μου μια τρύπα φυγής

Κι άφησα πίσω μου ηλιόσπορο

να βρεις την αγρύπνια μου,

να επιστέψεις στα σύθαμπα

κάτω απ’ τη Νύχτα

μιας Επανάστασης

κι ενός ανελκυστήρα – 

στο φεγγάρι πορεία

τολμηρών υποσχέσεων

για ένα Σεπτέμβρη

και χίλιες εποχές

που το ρεμάλι 

ξήλωσε απαγγελίες

κι έκανε τρένο τη ρίμα του –

βαγόνι ένα

να βυζαίνει τα σκήπτρα σου

για τη μεγίστη λατρεία"

 

Νιώθω πως δεν χρειάζομαι πια να προσπαθώ για την πίστη. Σε έχω μέσα μου, έχουμε συγχωνευτεί. Το να αγαπάω εμένα είναι να αγαπάω κι εσένα που είσαι ο κόσμος. Και δεν γίνεται να αγαπάω εμένα χωρίς να αγαπάω και τον υπόλοιπο κόσμο ακόμη κι αυτόν που ούτε καν μπορώ να τον φανταστώ. Ακόμη κι αυτόν που μου αντιτήθεται. Δεν ξέρω να το εξηγήσω λογικά με τα ανθρώπινα, ξέρω να το εξηγήσω φυσικά. Το βλέπω παντού στην φύση. Ακόμη και τα είδη που εχθρεύονται άλλα είδη βλέπουμε ότι στην ουσία τα βοηθάν να εξελιχθούν και να βελτιωθούν αφήνοντας να επιβιώσουν τα δυνατότερα. Στην φύση δεν χρειάζεσαι πίστη. Στην φύση χρειάζεσαι ικανότητες κριτήριο γνώσεις θέληση και σοφία και ισχυρό ένστικτο. Κι εμένα το ένστικτό μου μου λέει ότι ... τί μου λέει; ότι περνάμε δύσκολα κι έχουμε πονοκεφαλιάσει που οι τρόποι μας βγάζουν όλο και πιο μακριά

 

αγάπη μου γλυκιά και όμορφη .. κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο. Σε αντίθετες κατευθύνσεις γιατί είμαστε πόντιοι και κάνουμε τα εύκολα δύσκολα. Αλλά έχουμε μάθει τόσα πολλά και μπορούμε πια να είμαστε και πράγματα που δεν ήμασταν πριν και αυτό είναι μια μεγάλη νίκη και των δυό μας. Όλα είναι κατακτήσεις και των δυό μας. Εγώ τουλάχιστον έτσι νιωθω. Και οι τόσες μας διαφορές συνθέτουν τους χώρους της ελευθερίας μας. Έχουμε ξοδέψει τόσες ώρες να επικοινωνουμε που λίγοι ελάχιστοι σε όλη την ιστορία του ανθρώπου το έχουν κάνει αυτό κι είναι όσοι μοιραία συνδέθηκαν και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε χωρίς ο ένας να βρίσκεται στην σκέψη και την καρδιά του άλλου. Είσαι η φωλιά μου και είμαι η φωλιά σου. 

Είσαι η φωτιά μου και είμαι η φωτιά σου.

Σταυρός

 

Άλλοι βαράνε στην ζωή καθέτως κι άλλοι οριζόντια..

Κι ίσως να είναι ευτύχημα, να βαράς εσύ οριζόντια κι εγώ καθέτως. 

Για να συναντηθούμε στην μέση του σταυρού και να γίνουμε Ένα. 

Βυθός

 

Θα ήθελα να είμαι ρομαντικός άνθρωπος. Να μην είχα δει όλα αυτά που έχω δει. Να μη βλέπω όλα αυτά που βλέπω. 

Θα ήθελα κι ύλη να με κυριαρχεί. Να μπορούσαν να μου φτάνουν οι αισθήσεις και να μην ψάχνω όλα αυτά τα περίεργα μυστήρια που αποζητάω. 

Να μου άρεσε μόνο να κολυμπάω και να μη ζητώ αγκαλιές από τον βυθό. 

Μπράβο τέλεια

Χαίρομαι για σένα. Ξέρω πόσο αγαπάς αυτό που κάνεις, πόσο σε γεμίζει και χαίρομαι περισσότερο για την χαρά σου παρά για την επιτυχία. Χαίρομαι όμως και για τα δυο. Και ηρεμώ που σε σκέφτομαι γεμάτη. Εδώ θα είμαι πάντα δίπλα σου κι εγώ 

 

Είδα τυχαία τον Άχματ. Είχα να τον δω από το καλοκαίρι. Μείναμε να χαμογελάμε αμήχανα. Ήμουν βιαστική,  με το μηχανάκι και την μικρή και αυτός με το ποδήλατο. Μου είπε ότι είχε πάει Αίγυπτο όλον αυτό τον καιρό. Πάλι δεν του ζήτησα τηλέφωνο ή κάτι τέτοιο κι ούτε κι αυτός μου είπε αλλά μου είπε περίπου που μένει. Ύστερα πέρασα από εκεί και φρίκαρα από τις συνθήκες αλλά δεν σταμάτησα κι ούτε ρώτησα τους ταλαίπορους εκεί τους μαύρους. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με σκιρτά και με έλκει τόσο πολύ αυτό το παιδί, ούτε όμορφος είναι ούτε λέγειν έχει. Αλλά είναι ο μόνος άνθρωπος εδώ και 15 και πλέον χρόνια που μου εκπέμπει αυτή την μυστήρια έλξη από χιλιόμετρα και με κάνει να θέλω να του πιάσω το χέρι και να τον φιλήσω στα χείλη σαν να είμαστε στο δημοτικό. Που θέλω να τον πάρω σπίτι μου και να τον περιποιηθώ. Και με γεμίζει ελπίδα. Μια μελαγχολική ελπίδα για αναγέννηση. Παιδική ερωτική ζεστασιά αυτό που με κάνει να νιώθω χτυπημένη από ανάδρομο ουρανό. Είναι το φως ότι μπορώ πάλι να συγκλονίζομαι αβυσσαλαία από κάτι πέρα από εσένα. 

Ηρακλής prova generale

 

Η ομορφιά και η ανδρεία σε όλο το εύρως και τις διαστάσεις της . 

Η επιτομή του κάλλους!

(Να προσέξουμε να είναι ευθυγραμμισμένα η ζώνη με τα κουμπιά και να πατήσουμε τον γιακά και να βρούμε μαντίλι για το πέτο.)

Πήγε και η μικρή κομμωτήριο !

Ήθελα στην ζωή μου να περιτριγυρίζομαι από υψηλή αισθητική. Γι' αυτό με διάλεξαν αυτά τα πλάσματα για μητέρα, για να μου εκπληρωθεί η επιθυμία. 

 

Είδα στον ύπνο μου πως σκούπιζα την αυλή με εκείνο του μπάνιου που σπρώχνει τα νερά και όπως παίζανε γύρω μου τα σκυλιά πέρασε ένα από κοντά μου και του έκοψε το πόδι αυτό το σφουγγάρι και όπως κοίταξα να δω τί έχει πάθει είδα πως ήταν γύρω μου όλο κόκαλα από πόδια και άλλα κόκαλα με κρέατα και αίματα που τα τρώγαν τα σκυλιά και είδα πως τρώγαν και το κράνος για το μηχανάκι και αυτό μέσα ήταν σαν κομμένο κότσι και είχε κρέας ωμό με αίματα σαν τα άλλα. Και δεν φρίκαρα από τόση σπλατεριά αλλά φοβήθηκα μην αγριέψουνε και γίνουνε καννίβαλοι τα ζώα μου που δοκιμάσαν αίμα και ίσως να ξεκίναγαν τις ζημιές και φοβήθηκα ότι θα μου φάνε τις γάτες. 

Είσαι κούκλα πάντως και συγγράφεις αρκετά καλά

 

Βάζεις φωρογραφία που έχει νετάρει πάνω σου και η άλλη είναι θολή. Τόση δικαιοσύνη! Και σε έχω ακούσει να μιλάς και για ισαξία. Έχεις πολύ δρόμο ώσπου να φτάσεις να απολαύσεις τέτοια αγαθά και επομένως και την ένωση δύο ανθρώπων. Κάτι τέτοια βλέπω κι έβλεπα και πάταγα και πατάω φρένα. Το κλουβί της Ζίνας, το μισό σπίτι για πάρτη σου, το όποιος διαφωνεί μαζί σου εξοστρακίζεται εξορίζεται και μετακομίζει στην αθέατη πλευρά της Σελήνης κτλ. 

Διαβάζει η άλλη για πόνο και δάκρυα γράμμα δικό σου κι εσύ χαζογελάς . Μιλάς για τον Αγγελόπουλο τον πιο πονεμένο τραγουδιστή της Ελλάδος και χαζογελάς. 

Και το ότι λες ότι είσαι συγγραφέας και δεν αναφέρεις το ποιήτρια, αυτό θα είναι για λόγους μάρκετινγκ και αγοράς να υποθέσω.. γιατί από ταπεινότητα αποκλείεται να το κάνεις. Και πιο αρχαιολόγος από ότι ποιήτρια. Πως την γλίτωσε η ποίηση και την γλίτωσα κι εγώ. Πω πω , πως την γλιτώσαμε έτσι. Παρατρίχα. Μας λυπήθηκε ο θεός  

Μου άρεσε πάρα πολύ πάντως το κείμενο που φέρνει στο στιλ Τομ Ρόμπινς. Κανείς δεν γράφει όπως ο Ρόμπινς. Άντε να γράψεις κάπως έτσι κάποιες σελίδες αλλά είναι αδύνατο να το πας σερύ, θα σου βγει η γλώσσα ..και πάλι. Το έχω προσπαθήσει κι εγώ. Είναι φαινόμενο. Είναι ο πιο δοτικός συγγραφέας του κόσμου. 

Κι εσένα τα γραπτά σου έχουν πολύ ευαισθησία. Θα ήθελες να ήσουνα έτσι; Ή μήπως αυτός είναι ο εξορισμένος σου εαυτός που γράφει από την αθέατη πλευρά της Σελήνης; Γιατί ότι κάνουμε στους άλλους τα κάνουμε και στους αδύναμους εαυτούς μας. Γι' αυτό πρέπει να προσέχουμε πως φερόμαστε και στον τελευταίο άνθρωπο να φερόμαστε με καλοσύνη. Γιατί τα κάνουμε και σε εμάς και στα παιδιά μας και σε όσους λέμε πως αγαπάμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε κι όλας πολλές φορές. 

Συγνώμη. Από ενδιαφέρον μίλησα έτσι. Κι αν δεν το καταλαβαίνεις να πας να χαθείς.

 

Εσείς τώρα ακούτε για ιδιωτικοποίηση των υδάτων ..

 

Με έκοβε κρύος ιδρώτας όταν ερχόσουν κοντά και δεν μπόρεσα φιλικά ποτέ μου να σ' αγκαλιάσω. Δεν έχασα τίποτε που να είχα τελικά είμαι πάντα στην ίδια φάση. Κι εσύ ότι μου είπες στην αρχή το ίδιο μου είπες και στο τέλος. Κι όπως μου μιλούσαν τα έργα σου στην αρχή με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και θα λειτουργούν μέσα μου και τα τωρινά και τα μελλοντικά. Και κανέν ρόλο δεν φαίνεται να παίζει το ποια είναι η αφετηρία τους και ποιος ο προορισμός τους. Αφού για μένα είναι δικά μου όποια κι αν είναι η αφετηρία τους και όποιος κι αν είναι ο προορισμός τους. Τίποτε δεν αλλάζει. Το δράμα μου είναι το ίδιο με το δράμα όλων των φτωχών ανθρώπων που λέγονται πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας και τριτοκοσμικοί και δεν έχουν πρόσβαση και δικαιώματα σε κάποια από τα αγαθά και τα μέρη, λόγο χρώματος, λόγο φύλου, λόγο καταγωγής τάξης και dna. Γιατί ο κόσμος έχει σύνορα και ιδιωκτησίες και διαχωρισμούς και πάντα θα έχει. Γιατί ακόμη κι αν μια μέρα όλα αυτά καταργηθούν θα υπάρχει πάντα ο έρωτας και τα σώματα και θα συνεχίζουν οι άνθρωποι να τρώνε τέτοιες απαγορεύσεις από τις καρδιές και τα σώματα άλλων ανθρώπων. Κι έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει το δράμα της ανισότητας και της διάκρισης στην προσβασιμότητα στον χειρότερό της βαθμό. Όσο αίμα κι αν χύνεται αυτό το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ και φαίνεται τόσο λογικό να υπάρχει αυτή η ιδιοκτησία και το απροσπέλαστο όριο. Και φαίνεται δίκαιο, το πιο δίκαιο, να υπάρχει αυτό το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Γι' αυτό δεν ξέρω τώρα πιά για πιο δίκαιο να αγωνιστώ και τί συμβιβασμούς να κάνω τί να αρνηθώ και σε τί να μεταμορφοθώ και ποιους να πιάσω και που να πάω για να πάρω την ιθαγένια που αποζητώ. Από όλα αυτά που θέλω να τους βάλω βόμβα γιατί με κόβουν και με κομπλεξάρουν και μου κουνάν το δάκτηλο και μου λένε πως δεν είναι για τα μούτρα μου επειδή είμαι μαύρος.  Να πάνε να γαμηθούνε οι μαλάκες  

Σε έχω μπροστά μου

 Βαρέθηκα να τραβάω μόνη μου έναν δρόμο για δύο. Να τρέφομαι με μνημόσυνα και γενέθλια και την όποια ανωτερώτητα της όποιας πίστης. Να παραμυθιάζομαι με το όποιο ενδυνάμη και να καίγομαι από φανταστικά πράγματα. Πολύ ωραία όλα τα περίεργα ηλεκτροσόκ που με βαράνε, πολύ πολύ πολύ καλύτερα κι από την πιο μαγκιόρικη διείσδυση, δεν αντιλέγω. Κι αν είναι να καίω όλη μου την πίστη και την ελπίδα γι' αυτές τις θεϊκές στιγμές το κάνω με ευχαρίστηση. Να καίω πνεύμα να παίρνω ηλεκτροσόκ, δεν θέλω τίποτε άλλο. Να κάτσω να πεθάνω εδώ στο κελί μου ήρεμα πως αφιερώθηκα σε κάτι που καταφέρνει να μου προσφέρει αυτές τις χημικές αντιδράσεις στο κεφάλι μου και το νευρικό μου σύστημα. Για μια ιδέα κι ένα όνειρο. Εντάξει θα είμαι. Γιατί να διεκδικώ κάτι αφού έχω ήδη αυτές τις στιγμές. Γιατί να παλεύω για κάτι που διαλύει την λογική μου και πρίζει το πουλί μου. Τώρα .. αγάπη μου σε έχω μπροστά μου

Το έπαθα αυτό όμως

 

 Και ούτε ανίκανη είσαι ούτε τρελή.

 Κάτι άλλο είναι.

 

Και να σε ρωτήσω αγάπη μου   ..   πως πάνε οι πορτοκαλιές σου εφέτο;

Το παραδέχομαι

 

Κατουράω το πηγάδι σου. Απέξω όμως, οχι μέσα. Γιατί είμαι ο σκύλος σου. Το κατουράω κάθε μέρα.

Δε θέλεις σκύλο;

Πρωινές καύλες

 

Όλα τα ερωτήματα της ύπαρξης έχουν στριμωχτεί στην προσωπική μου ζωή κι έχουν προσωποποιηθεί κιόλας. Για τί ζούμε; Ζούμε; Ζούμε χωρίς να υπάρχουμε; Υπάρχουμε δίχως να ζούμε; Πως θα μπορούσαμε να υπάρχουμε και να ζούμε; Ποια ακριβώς η σχέση του ατόμου με το σύνολο και του συνόλου με το άτομο. Το ειδικό και το γενικό. Ποια η σχέση της αλήθειας με την πραγματικότητα και πότε και πως αυτά τα δυο, κι αν, μπορούν να συμπέσουν να ταυτιστούν. Τί μου αποκαλύπτουν τα στοιχεία της πρώτερης εμπειρίας; 

Είμαι συγκεντρωτικός χαρακτήρας. Θέλω να γνωρίζω τα πάντα πάνω σε αυτό που κάνω. Και δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις και δεν με έλκει το άγνωστο. Εχθρεύομαι ότι αποσταθεροποιεί τον κύκλο μου. Μελετάω μέχρι τελευταίας λεπτομέριας τα άλματά μου. Κάνω μόνο βιώσιμες αειφόρες κινήσεις με επίκεντρο τις δικές μου δυνάμεις. Δεν έχει βρεθεί ακόμη ο άνθρωπος που θα με κάνει να χαλαρώσω και να αφεθώ. Να νιώσω δλδ πως όντως με αγαπάει αλλά και πως είναι σε αυτό το βαθμό διαθέσιμος πρόθυμος και ικανός. 

Σε εσένα βλέπω τρελές διακυμάνσεις. Φαίνεσαι πως είσαι εντελώς ασταθής. Πως έχεις ένα εύρως που θα μπορούσες... δε ξέρω, ξέρω πως ξέρω πως μπορώ να τα περιμένω όλα από εσένα, τα καλύτερα και τα χειρότερα. Από την άλλη βλέπω πως έχεις κατακτήσει πράγματα που προϋποθέτουν σοβαρότητα και σταθερή προσπάθεια. Βλέπω ότι κρατάς μια θαυμαστή τάξη και συνέπεια στο περιβάλλον σου στους ανθρώπους και τις δράστηριότητές σου. Μια αξιοθαύμαστη συνοχή και ομαλή ροή στο έργο σου. Έχεις μια αξιοζήλευτη αισθητική και εμφάνιση. Αισθήματα κι ευαισθησίες που θα μπορούσαν να κάνουν και βράχο να τρέμει και τους καννίβαλους να μαζεύουν λουλουδάκια. 

Όμως αυτές τις μέρες φοβάμαι πως τα έχεις λύσει όλα σου τα προβλήματα και κάπου καλοπερνάς. Και είμαι να τραγουδάω το αλίμονο του Μητροπάνου. 

Και να σκέφτομαι πως αφού έχεις πάει με τόσους μαλάκες εμένα γιατί... στο πηγάδι κατούρισα .. αφού το' χω και θέλω να δώσω

Και μπράτσα κι ωραία φάτσα

Αυτά είναι μπράτσα μωρό μου

Χαραμίζομαι

Μα κοίτα ..

Τί χάνεις! Και περιζήτητα ..

Και με τόση ευαισθησία και τέτοια καρδιά ..
 

Τί κάνεις! Θα μας τρελάνεις; 

Παιδικές αγκαλιές

 

Η απάντηση από το ΚΕΔΑΣΥ δεν έχει έρθει ακόμη για την μικρή. Όμως από την ημέρα που πήγαμε εκεί άρχισε να προσπαθεί και να κάθεται αδιάδπαστη, όσο κάθεται βέβαια και να θέλει να τα κάνει και γρήγορα για να ξεμπερδέψει αλλά κάθεται μισή μία ώρα την ημέρα και κάνουμε τις υποχρεώσεις της. Στα μαθηματικά είναι καλή και τα πιάνει με την μία. Ξεκινήσαμε και διαβάζουμε και της είπα πως αν καθόμασταν δέκα λεπτά την ημέρα πάνω από τις λέξεις σε μια βδομάδα θα διάβαζε όπως οι καλοί μαθητές. Ξεκινήσαμε να γράφουμε, να τις λέω τις φωνούλες και να τις γράφει και να αντιδράει λιγότερο ώσπου αυτές τις μέρες βρήκα έναν τρόπο που της αρέσει και πάμε πολύ καλά. Ο τρόπος είναι πως της είπα πως θα τις τα λέω φαλενέζικα όπως στην ταινία του Νέμο. Της τα λέω φαλαινέζικα και τα καικαιδίζω και τα τραβάω πολύ αστεία  και ως εκ θαύματος διασκεδάζει και μου δίνει σημασία και τα ακούει και τα γράφει. Μόνο το Τ με το Κ μπερδεύει ακόμη και το ΑΙ με το ΕΙ και γενικά μπερδεύει πολύ λιγότερο από πριν. Συνεχίζει να διαβάζει ανάποδα πχ το ΛΑ το λέει ΑΛ και τέτοια αλλά έχω αρχίσει κι εγώ να πιστεύω πως είναι θέμα βιασίνης και όχι κάτι άλλο. Αφού και η ίδια η δασκάλα της μου είπε πως είμαι χαζή που ανησυχώ αν ένα παιδί με εμφανώς πολύ μεγάλη αντίληψη όπως να έχει κάποιο σημαντικό πρόβλημα και η ίδια πιστεύει πως είναι χειριστικό κόλπο για να φεύγει να παίζει. Είδε και πόσο χάρηκα με την σημαία του Ηρακλή και πήρε μπρος. Είμαι πολύ χαρούμενη και όσο κουρασμένη να είμαι τους αφιερώνω όλο το απόγευμα. Και είπα τόσο καλά λόγια και αγκάλιασα τόσο πολύ τον Ηρακλή που ξεκίνησε κι αυτός να με χαϊδεύει. Τρελάθηκα που βλέπω πως φαίνεται να έχει αφήσει πίσω του τα θέματα που είχε με την απτότητα. Έκανα χρόνια να καταφέρω να αγκαλιάσω και πάλι το παιδί μου και θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν όταν μου είχε πει η γιατρός του ότι στον συναισθηματικό του κόσμο υπήρχε μόνο η αδερφή του και αυτό ήταν το φως μας ότι δεν είχε κλείσει παντελώς για να μπορέσουμε να τον ξανα ανοίξουμε και να τον ξανακερδίσω και τώρα φαίνεται πως ανοίγει πάλι προς εμένα και συγκινούμαι που σημειώνουμε τέτοια πρόοδο. Σήμερα το πρωί ήρθε και τον πήρα μια τεράστια αγκαλιά κι ίσως ήθελε κι αυτός να έχει καταφέρει κάτι για να νιώθει άξιος και καλά για να ανοιχτεί. Είναι πράγματι πολύ ευαίσθητο παιδί αλλά του έχω μάθει να λέει και όχι και να κάνει ότι με αυτό συμφωνεί και δεν πιάνεται κορόηδο. Είμαι ευτυχισμένη με τα παιδιά αυτά. Μου γεμίζουν την ζωή. Με κάνουν πάλι παιδί. Με κάνουν να νιώθω σπουδαία και άξια κι σημαντική. Χάρη σε αυτά έχω να περιμένω κάτι από την ζωή. 

 

Είδα στον ύπνο μου ότι είχε έρθει ένας στα χωράφια μου και μέσα από την πρώτη περίφραξη και έστησε ένα μαντρί κι όταν του είπα ότι είναι χωράφια μου μου είπε ότι είναι δικαίωμά του να το βάζει όπου θέλει και μου έπιασε το πουλί για εξεφτελισμό και εξουσιασμό, όπως το είχε πάθει και το παιδί, και φώναζα στον πατέρα μου να με σώσει και δεν ερχόταν κανείς και πήρα την αστυνομία και από την ένταση πνιγώταν η φωνή μου αλλά έβγαινε αλλά κάπως ψιθυριστά κι έλεγα είναι κάποιος που καταπατεί τα χωράφια μου και φτιάχνει μαντρί και ασελγεί πάνω μου και κινδυνεύει η ζωή μου ελάτε να τον σταματήσετε. Κι αυτοί μου λέγανε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και πρέπει να πάω να κάνω έγγραφη καταγγελία στην υπηρεσία στην Πάτρα. Και νοίκιασα αμάξι και πήγα τα παιδιά σε μια θειά μου στο χωριό της μάνας μου και πήρα το λεωφορείο για την Πάτρα και ανέβηκα σε ένα κτήριο και έγραψα και έδωσα την καταγγελία και με έστειλε ένα μπατσάκι για χαρτόσημα κι όπως κατέβαινα με το ανσασέρ είδα τη Βάνα και είπαμε να πάω σπίτι της γιατί ήτανε το καρναβάλι. Αλλά μόλις τελείωσα πήρα ένα λεοφορείο και βγήκα Εξάρχεια και ήταν κι εκεί απόκριες και πήγα να κοιμηθώ λίγο στο γραφείο της Λιάνας αλλά είχε κόσμο στον δρόμο και ψήνανε κι είδα όλη την ομάδα του αστέρα που ήταν γνωστά παιδιά από το κουρείο και χαιρερηθήκαμε θερμά κι έφαγα ένα ψωμάκι ψημένο και πείνασα και πήγα σε ένα ψυγείο και πήρα 4 σουβλάκια κοτόπουλο με πιπεριές και 1 μαριναρισμένη μπριζόλα να πάω στα κάρβουνα να τα ψήσω αλλά εκείνη την ώρα βάζανε σφινάκια και έπρεπε να πάω σε άλλη ψησταριά κι όπως βγήκα έπεσα πάνω σε κάτι μεγαλοκοπέλες και μου πέσαν τα κρέατα κάτω αλλά τα σήκωσα και τα καθάριζα από τις τρίχες και τις βρωμιές και σκέφτηκα δε πειράζει γιατί έτσι κι αλλιώς η φωτιά θα τα καθάριζε και πιάσαμε κουβέντα και σπουδάζανε σκηνοθεσία και της ρώτησα μην έχουν καθηγητή τον τερζή και μου είπε μια μελαχρινή με μπούκλα και γυαλάκια ίδια εκείνη η περφόρμερ που είχα θαυμάσει στο βερολίνο πως είναι φίλος της και της είπα παρτον βίντεο και τον πήρε και γελάγαμε και στέλναμε φιλάκια αλλά μόλις κλίσαμε θυμήθηκα πως έπρεπε να δω τον δάγλα και κοίταξα ένα εισιτίριο που είχα χτυπήσει πως του έμενε μόλις είκοσι λεπτά χρόνος και πήγα κι έκανα ντουζ σε ένα ντουζ με τεράστιο σιφόνι που έβλεπα πως εθχαν πέσει μέσα μέχρι και πετσέτες κι όπως βγήκα να πάω έψαχνα να προσανατολιστώ κι είχαν αφήσει ξύλα από έπιπλα στην πολοκατοικία και μια σκάλα ίδια με την δικια μου της κουκέτας που έχει σπάσει η μια βάση αλλά αυτή ήταν ακαίραια και την έβαλα και κατέβηκα θεατρικά στον δρόμο και πήγα να την αφήσω στο γραφείο γιατί ήθελα να την πάρω μετά που θα έφευγα και ξύπνησα από το ξυπνητίρι δεν θυμάμαι κάτι άλλο.

Τα κεφάλια μέσα και τα μυαλά μέσα στο κεφάλι

 

Κάνω προετοιμασίες. Σε λίγες μέρες ξεκινάω την δικιά μου σαρακωστή, το λιομάζεμα. Η σοδειά μου προδιαγράφεται φέτος ιδιαιτέρως φτωχή και προσεύχομαι να αντέξω. Να καταφέρω να μετατρέψω τις στερίσεις σε φωτεινά μαθήματα και ευκαιρίες συσπείρωσης για άλλου είδους αναζητήσεις και εμπειρίες. Είμαι στην μέση. Μέχρι εδώ τα πήγα περίφημα. Κρατώ τα παιδιά χαρούμενα και ξέρω πως θα έρθει η ευημερία στην ώρα της, αφού τα έχω καλά κουρδισμένα. Κι ίσως έρθουν κι από τον ουρανό πράγματα. Είναι η χρονιά που, για ευνόητους λόγους , θα απαλαγώ μαγικά από όλα τα τυχόν παράσιτα. Εγώ αντέχω. Είναι γιορτή και χαρά για μένα η ένδεια, είναι Διογένης, είναι Χριστός και αληθινή αγάπη. Και γελάω που θυμάμαι τον φίλο μου τον Τζίμη που λέει βάλε δυο ερωτευμένους σε ένα δωμάτιο και άφησέ τους νηστικούς μια εβδομάδα να δεις τί είναι ο έρωτας. Μεγάλος φιλόσοφος ο Τζίμης. 

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΖΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΒΟΛΟ

 

Πεινάς και διψάς. Γυρεύεις ελπίδα να ξαποστάσεις. Γυρεύεις σημάδι να πεις πως φτάνεις. Γυρεύεις αισθήσεις που να σου πουν πως υπάρχεις. Μα πρόσεχε, μην ξεγελαστείς από αντανακλάσεις. Το φως που χρειάζεσαι είναι το ευθύβολο. Τα φώτα από μέταλλα κι από τζάμια τυφλώνουν και καίνε, σκοτώνουν. Το φως που χρειάζεσαι είναι το ευθύβολο. Το φως που σου πρέπει και το φως του όμορφου κόσμου του αληθινού είναι το ευθύβολο. Γύρνα την πλάτη στα φώτα από τις αντανακλάσεις. Κινήσου προς το ευθύβολο φως. Το ξέρω πεινάς και διψάς. Όμως γύρνα την πλάτη στις αντανακλάσεις. ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΖΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΒΟΛΟ. Αγάπα μια πιχολαμπίδα αλλά όχι την αντανάκλαση. Δεν χρειάζεσαι φωτεινές εικόνες σπηλαίου. Δεν χρειάζεσαι φως εκεί, τέτοιο φως. Χρειάζεσαι το σκοτάδι, για να βρεις το φως το ευθύβολο. 

Προορισμός μας το αγέννητο

Άλμα στο Φως

Ένα άλμα πίστης είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει την ψυχή στο Φως. Μα όταν συμβεί πια δεν υπάρχει το γνωστό σώμα. Κι όλη η ιστορία γίνεται για να απαλαγούμε από το τυραννικό ψευδοβάρος του. Ύστερα, όταν έχεις κάνει αυτή την διαδρομή μπορείς να ταξιδεύεις σε όποιο χρονικό σημείο επιθυμείς. Ήρεμα πια και μόνο για να του μεταδώσεις αυτή την χαρά και να του δώσεις μια ιδέα από την πρώτυπή του και παντοτινή μορφή. 

Οι άνθρωποι όσο βρίσκονται στον κόσμο των αντιγράφων κεντρίζονται από την φωτιά και τον πόνο των αλυσίδων τους. Αυτά τα σέβονται πιο πολύ από κι από την χαρά και τις φωτινες ιδέες. Σέβονται πιο πολύ αυτά που τους πονάνε από αυτά που τους δίνουν χαρά και φως. Κι αρνούνται επίμονα να ακολουθήσουν οτιδήποτε τους τραβάει έξω από το σπήλαιο των παθών και των πόνων τους και τους μιλάει για την μορφή την αληθινή την δικιά τους και του κόσμου. 

Όταν συρθείς ακολουθώντας κάτι που σε καλεί σε μια αλλαγή και για μια ζωή ομορφιάς και ελευθερίας θα δεις κάποια στιγμή το μακρινό φως. Κι εκεί θα καταλάβεις πως αυτό που σε καλούσε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η ψυχή σου που με πίστη επέμενε κι υπέμινε την πείνα και την δίψα του σκοτεινού κόσμου γιατί δεν ήθελε τίποτε να φαέι και τίποτε να πιεί από αυτόν τον απατηλό κόσμο. Κι η πείνα της κι η δίψα της την ανάγκασαν να αναζητήσει κάτι άλλο εντελώς αντίθετο από αυτά που τις προσφέρονταν στο σκοτάδι της σπηλιάς. Κι έτσι πήρε τον δρόμο. 

Όταν συρθείς και δεις ετοιμοθάνατος πια αυτό το μακρινό φως και το πλησιάσεις θα δεις όλα τα χάη μπροστά σου εντελώς θανατηφόρα. Τότε θα χρειαστεί να κάνεις ένα άλμα πίστης. Και πρέπει να είναι η ψυχή σου ανάλαφρη και τίποτε να μη κουβαλάς. Τίποτε να μην σε τραβήξει πίσω. 

Οι αλυσίδες που σε κρατάν με ψεύτικα πράγματα δεν μπορούν παρά να είναι κι αυτές ψεύτικες. Κι αν ακόμη κρατούσες το χέρι κάποιου στην διαδρομή αυτό είναι η ίδια σου η ψυχή. Μια ανάμνηση άχρονη από την συλλογική ψυχή. 

Ο άνθρωπος είναι η μικρογραφία του σύμπαντος. Μέσα μας έχουμε αμέτρητους Ήλιους και κόσμους. Αυστηρά ιεραρχημένους και αλληλένδετους. Χωρίς να μας ζητούν τίποτε πέρα από την αυθόρμητή μας ανάσα. Να φάμε και να πιούμε με ιεροτελεστία. Να στοχαστούμε την αρμονία και την αειφορία. Την χαρά να συμμετέχουμε στον χορό της ύπαρξης. 

Κοίτα τα σύννεφα! Κοίτα πως μπορεί το νερό να πετάει! Ποιο ον μπορεί να το σηκώνει και να το κρατάει εκεί πάνω και να το ξαναπροσγιώνει! Μαγνητισμός και ηλεκτρισμός, πεδία που αντιστρέφονται. Το ίδιο είναι και ο άνθρωπος. Αναπνοές, αυστηρή ιεραρχία στην λειτουργία και ιεροτελεστία των αναγκών. Έτσι συμβαδίζουμε με το ατέλιωτο και συνολικό ον. Δίπλα μας μέσα μας κι αντίκρυ μας. Νιώθουμε Ένα . Ερώμενοι και εραστές κι ατέλιωτο Ένα. Πληρώτητα αληθινή. Φωτεινοί Ήλιοι αμέτριτοι, ακόμη και στο πιο πιχτό σκοτάδι. 

Ερήμι παράσταση στο πάρκο γωνία

 

Δεν είσαι καλά. Πιο αποτυχημένη ανούσια και σαχλή εκπομπή από την χθεσινή δεν έχω ξανακούσει. Δεν είπε τίποτε. Απορώ για ποιο λόγο ήσασταν εκεί και δεν αφήσατε μόνο τα τραγούδια να παίζουν. Δεν είσαι καθόλου καλά. 

Και μην παρεξηγηθώ, αυτό που λέω το λέω αντικειμενικά και ως τρίτος. Όχι επιδή διαπίστωσα πως κάποιος άλλος είναι αυτός που ενδιαφέρεται για μένα.

 

Μόλις το εμπέδωσα μια κι έξω

 

Με εσένα λοιπόν, που μ'αγαπάς τόσο. Που βάζεις ξυπνητήρια για να με ακούς και μ' ακούς πρώτος από όλους. 

Για σένα, που υπάρχεις για να υπάρχω. 

Αλλά ποιος είσαι; Να μου πεις. Πες μου γιατί οι ευαισθησίες οι αξίες και οι αρχές μου δεν με αφήνουν να ψάχνω στα καλώδια και τους σέρβερ τώρα. 

Σου στέλνω ένα απομακρισμένο σινιάλο κι εύχομαι να σε δω. Για να σε ευχαριστήσω για όλα.

Δουλεύεις σε υπολογιστές υποθέτω συνέχεια για να είσαι τόσο γρήγορος και διαθέσιμος πάντα.. που με  σκλαβώνει

Γιατί με αφήνεις τόσον καιρό και πιστεύω άλλα; 

Πες μου ότι μπορείς το μαζί πραγματικά. Ότι είσαι πραγματικά διαθέσιμος άνθρωπος. Δεν αντέχω άλλο έτσι. 

Μα θα είσαι και κάποιο τέρας για να είσαι συνέχεια στους υπολογιστές. Θα έχεις μουχλιάσει. Θα πατάς τα γένια σου και ίσως να μη βλέπεσαι και να βρωμάς. Να τραβάς ζόρικη καταθλιψάρα. Εκτός κι αν έχεις βάλει κάποιο γκάτζετ και σου χτυπάει στο κινητό. Χωρίς να γνωριζόμαστε κιόλας είναι τρομακτικό. Ή μήπως γνωριζόμαστε και είχαμε κάποτε σχέση; Θα τρελαθώ!

Αλλά γιατί με άφησες τόσον καιρό να παραπαίω στις αυταπάτες μου; Μπανιστηρτζής είσαι; Μπάτσος; Πράκτωρας; Ρομποτ; 

Μπερδεύτηκα πιο πολύ τώρα.

Εσύ πως είσαι; Τί νιώθεις;

Είσαι γυναίκα;

Από την πρόνοια είσαι και με παρακολουθείς για τα παιδιά; Αν είσαι από την πρόνοια πες το μου να ησυχάσω. Αν είσαι από την πρόνοια κι εγώ σ' αγαπώ που αγαπάς τα παιδιά μου. 

 

Μπράβο. Τέλεια. Καλή επιτυχία

Ησυχία

 

Δοκιμάζομαι πάλι. Και δοκιμάζομαι διαρκώς. Νιώθω πιο ναυαγός από ποτέ. Η αμφισβήτηση με κρατούσε σε κίνηση και έτσι μπορούσα και κολυμπούσα με μανία. 

Τώρα ηρέμισα και βουλιάζω; Γίνομαι ένα με τα μεγάλα κύματα. Τα αγαπώ. Τα αποδέχομαι. Τους ανοίγομαι και τα δέχομαι. Τους δίνομαι και τα γεύομαι. Μπαίνουν μέσα μου και γίνομαι όλη δικιά τους. 

Οι ήχοι ακούγονται πιο βαρείς. Μεταλλικοί κι ολοένα ησυχάζουν. Προς ένα βάθος σαν το όνειρο που με αγκαλιάζει. Και κρατώ την ανάσα μου για να ακούσω; Και δεν κινούμε κι ας μουδιάζω για να μην το χαλάσω; Που η γλύκα του είναι δυνατότερη από τον πόνο. 

Κι είναι σα να πετάω την νύχτα και τα άστρα να ανακατεύονται. Να στριφογυρίζουν σε έναν χορό ζαλιστικό που σου κόβει την ανάσα. 

Μέχρι που ακούγεται μόνο η καρδιά. Τραίνο που απομακρύνεται κι όλο φρενάρει. Και φρενάρει. Επιτέλους, σα να φτάνουμε. 

Ο σιωπηλός μανδύας του φεγγαριού

 

Βαριές σιωπές υπερφορτισμένες 

Από ανάσες υγρές κι ηλεκτρόπληκτες 

Όπως τα ανεπίδοτα λόγια μας.

Βαθιές σιωπές 

από ανάσες φλύαρες

που ξαναζωντανεύουν 

όσα ψυθιρίσαμε 

ή φωνάξαμε στο πρόσωπο πηγάδι

Στο πηγάδι

Στο πρόσωπο.

Πάχνες στα μάτια 

Πάχνες στα στήθια

στην κοιλιά πάχνες

και πάχνες ποτάμια

που θολώνουν από άκρη σ' άκρη 

τον ορίζοντα. 

Ζεστές πάχνες 

Με την πραότητα 

του τρελού που φωτίζεται 

από μια ευτυχισμένη ιδέα

Και δικαιώνεται εύθραυστα

που νιώθει επιτέλους καλά κι ωραία.

Βαριές βαθιές σιωπές 

Ξεχειλισμένες.

Πίδακες και ποτάμια 

Πολύχρωμες σιωπές 

και σιωπές λευκές. 

Δώρα ανεκτίμητα

για όποιον μπορεί 

να τα απολαύσει. 

 

Είδα στον ύπνο μου πως είχα πάει στο Παρίσι να βρω την φίλη μου την Φανή και ήρθε και με πήρε από το αεροδρόμιο και πήγαμε σε ένα προάστιο που ήταν σε ελαιώνα αλλά οι ελιές εκεί ήταν πιο γυαλιστερά τα ξύλα τους σαν πιο ήμερα κάπως. Στο σπίτι έμενε με την μάνα της και με υποδέχτηκε πολύ ζεστά και ένιωσα και τη Φανή σαν κι εμένα που είχε μεγάλο ελαιώνα και σκέφτηκα πως δεν ήξερα από πρώτα πως ήταν τόσο "πλούσια" που είχε ελαιώνα στο Παρίσι. Το σπίτι ήταν σαν ένα διαμέρισμα ρετιρέ με θέα σε πλαγιές και είδα ένα λιμάνι με καραβέλες της εποχής του διαφωτισμού και ξημέρωνε και φωτίζονταν πυρόχρωμα στα πλάγια όπως έβγαινε ο ήλιος και ήθελα να πάω να τα φωτογραφίσω για να στα στείλω ειδικά την μεγαλύτερη που ήταν μια καταπράσινη. Κι έψαχνα γύρω και το Παρίσι που κατάλαβα από τα καφέ λιλά φώτα στα σύννεφα πως ήταν πίσω από έναν λόφο στην μεριά που ήταν ακόμη το σκοτάδι δηλαδή δυτικά. Με πήρε η Φανή και μου έδειξε ένα μικρό δωμάτιο που θα έμενα και με οδήγησε σε ένα άλλο που όπως μπήκαμε ήταν μια πολύ μεγάλη αίθουσα σαν τραπεζαρία καθολικού μοναστηριού με τεράστιο τραπέζι όπου κάθονταν μεγάλοι άνθρωποι που με περίμεναν και με ρώταγαν πράγματα για τα στοιχεία μου και για ιστορικές γνώσεις και καλλιεργητικές πάνω στην ελιά. Κι ένιωθα κάπως σα να τα μπέρδευα κι έφαγα γρήγορα το πρωινό μου κι έψαξα να δω την Φανή και πήγα να την βρω και την βρήκα στο δωμάτιό της ευτυχώς να κοιτάει φωτογραφίες και είχε κάτι απίστευτες ασπρόμαυρες με συναντήσεις από φεμινίστριες και είπα επιτέλους κάτι από Παρίσι κι ήθελα κι αυτές να τις φωτογραφίσω να στις δείξω. Τότε είπαμε να ετοιμαστούμε να κατέβουμε στο Παρίσι αλλά έψαχνα τα ρούχα μου και δεν τα έβρισκα κι έβρισκα μόνο σκισμένα και λερωμένα. Κι εκεί άλλαξε το σκηνικό και ήμουν πρώτη μέρα στο σχολείο στο λύκειο και καθόμουν πάνω πάνω στις κερκλιδες με μια συμμαθήτριά μου που κανονικά την είχα μόνο στο δημοτικό και ήταν οι κερκίδες πολύ ψηλές και σαν καθήσματα πάνω σε βέργες από σίδερο και λύγιζαν με το παραμικρό και είχα αγωνία και υπερένταση από αυτό το πράγμα. Και πιάστηκα από κάτι σιδερένια κάγκελα μπροστά μου για να κρατηθώ αλλά αμέσως λύγισαν κι αυτά σα βούτηρο κι έκανα πολύ κόπο για να έρθω να μη πέσω. Μπροστά είχε πολλά παιδιά και ήταν σα να γινόταν αγώνας με ένα όχημα μαντ μαξ που ανέβαινε στους τοίχους του λυκείου κι έκανε κολοτούμπες και ακροβατικά και έβγαλα σε αυτή την κατάσταση ισορροπίας που ήμουν και έβγαλα μερικές απίστευτες φωτογραφίες το πλήθος με το όχημα και το σχολείο και τότε κάποιον τρόπο βρήκα και κατέβηκα από τις κερκίδες και έβγαλα κοντινές φωτογραφίες τον οδηγό του που ήταν ένας όμορφος νεαρός γυμνός με δέρμα σα το γάλα με θυμωμένα μάτια και ξυρισμένο κεφάλι. Και χτύπησε το κουδούνι και συγκεντρωθήκαμε όλοι μπροστά αλλά είχε γίνει νύχτα και κάπνιζα ένα τσιγάρο μάλμπορο και σκέφτηκα μήπως  έπρεπε να το πετάξω αλλά κοίταξα δίπλα σε μια από τις πίσω ειδόδους και είδα μια αγαπημένη μου φιλόλογο να καπνίζει εκεί και πήγα και μου μίλησε αλλά σα να τα έτρωγε δεν καταλάβαινα τί μου έλεγε αλλά φαινόταν να μου μιλάει με αγάπη και καπνήσαμε μέχρι που τελειώσαν τα τσιγάρα και μπήκα ακολουθώντας τη μέσα. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο ξύπνησα.

Δεν θέλω τίποτε μόνο αγάπη όσοι περάσανε πήραν και κάτι

  Θα έπρεπε να βρω να σου πω μια γλυκιά κουβέντα. Να προσπαθήσω να σε πλησιάσω ωραία. Να κερδίσω με την αξία μου ένα χαμόγελο, ένα χάδι, κάτι τέλος πάντων από αυτά που νιώθω πως έχω τόσο ανάγκη και που αξίζει να παλέψω μόνο γι' αυτά. Και κάθομαι και βγάζω αφρούς και σε διώχνω έτσι χωρίς να το θέλω. Και δίχνω έτσι πως δεν σε σκέφτομαι και δεν εκτιμώ τον αγώνα σου. Αλλά τί περίμενες, τί να το κάνω δλδ να το κάνω μασούρι να το βάλω στον κόλο μου και να πω πως είμαι εντάξει; Ανωμαλίες τώρα. Χίλιες φορές χειρότερα έγινα. Γιατί μου λείπεις χίλιες φορές χειρότερα έτσι. Και δεν έχω και κανένα κατηγορώ της προκοπής να με συνδράμει και να με δικαιολογήσει. Μωρό μου όμορφο,  αγάπη μου αγάπη μου αγάπη μου αγάπη μου

 Θάλασσά μου .. είμαι ένα μικρό καράβι οεοε οε ο ε 

Και σ'αγαπώ.

και με σκοτώνει.

 

Συγνώμη αγάπη μου για την γκρίνια. Σέβομαι τα όχι σου. Απλά ξεκινώντας από το όχι χάνω το υπόλοιπο νόημα. Και αναρωτιέμαι γιατί όλα αυτά τότε; Τί νόημα έχουν όλα τα υπόλοιπα. Έτσι, δεν έχουν κανένα νόημα.  Πέρα από κάποιο βίτσιο που με ξεπερνά

Μάλλον ξέρω. Ξέρω πολύ καλά πως είναι αυτά και πότε και γιατί συμβαίνουν

Εσύ καλά; Πως ήταν η μέρα σου;

Τόσο πολύ μ' αγάπησες

 

Όσα έπρεπε να με βρεις προσωπικά να μου πεις τα έσκισες και τα πέταξες στους μπλε κάδους. Με εξίσωσες με μπλε κάδο. Με έχεις εξισώσει με τους μπλε κάδους. 

Τα υπόλοιπα τα έβγαλες για λαϊκό προσκήνημα. Αφού με έβαλες φυλακή πρώτα. Αλυσοδεμένη και με την σύσταση για φύλλο πορείας προς την ψυχιατρική πτέριγα.

Τόσο πολύ ποιος άλλος με αγάπησε ..

Να πάω να γαμηθώ αν δεν το βλέπω.

Μούσα τραγούδα για τους νεκρούς μας

 

Αν ήταν θέμα ανεπάρκειας ή ανικανότητας θα έκανα τα πάντα να στηρίξω. Θα έβαζα την διπλή και τετραπλή δύναμη να σηκώσω όλα τα βάρη με χαρά και θαυμασμό για την αγάπη και την προσπάθεια. Αλλά δεν είναι θέμα αναπηρίας όπως το βλέπω. Είναι θέμα πρωτεραιοτήτων και επιλογής τους. Φαίνεται ξεκάθαρα πως εσύ διάλεξες την τέχνη σου από τον αγώνα για τον έρωτα και την αγάπη. Μάλιστα τον χρησιμοποίησες κι όλας ολοκληρωτικά για αυτό τον σκοπό, τον στόχο της ατομικής σου εξέλιξης σε αυτόν τον τομέα. Δεν φταις εσύ, οι μοίρες σου είναι τέτοιες. Και βρίσκεις την ευτυχία μέσα από αυτό. Κι εγώ είμαι αρκετά εντάξει μέσα μου για όσο βοήθησα και για ότι έδωσα. Και για όσα έμαθα και για όσα έστω έτσι σε δευτερότριτα επίπεδα πήρα και βιώσα κι ένιωσα. Όμως βλέπω πως δεν υπάρχει κάποια θέση για μένα σε πρώτο επίπεδο. Σε μια απτότητα και στην αμεσότητα που έχω τόσο ανάγκη να με αγκαλιάσει και να με ζεστάνει πραγματικά και να σταθεί δίπλα μου έχοντάς με ως πρώτη προτεραιότητα ώστε να υπάρχει ισορροπία στο συναισθηματικό βάρος που δίνει ο καθένας από τα δύο μέρη τα οποία και είναι απαραίτητα σε μια σχέση. Νιώθω καλά γιατί ξέρω πως δεν θα σου ταράξω κάποια ισορροπία αφού δεν είμαι εγώ απέναντί σου στην τραμπάλα της πρωτεραιότητάς σου και πως ούτε κάποια δικιά μου ισορροπία θα διαταραχθεί αφού ούτε εσύ ήσουν σε μένα εκεί απέναντι. Τουλάχιστον θέλω να δοκιμάσω αυτή την σκέψη πάλι σε μια πιο όρημη ηλικία όπως είμαι τώρα. Που δεν νιώθω ελλειματική και καταδικασμένη και ένοχη για τα αισθήματά μου. Που νιώθω το αντίθετο. Που νιώθω ριγμένη από την επιλογή μου αυτή χωρίς να φταις κι εσύ κάπου ώστε να μου δημιουργείται κάποιο προηγούμενο, να έχουμε δηλαδή προηγούμενα που να πρέπει να λύσουμε. Απλά εσύ είσαι έτσι κι εγώ είμαι έτσι και δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που θες και δεν μπορείς να μου δώσεις αυτό που θέλω. Επέλεξες στην ζωή σου να μου δώσεις ένα ρόλο πρώτο, να με έχεις δίπλα σου στις δημιουργίες σου. Μου τα έδωσες όλα  συμφωνα με αυτό που είσαι. Ότι ανώτερο. Την πρώτη θέση. 

Και σε ευχαριστώ. Μακάρι να ήθελες κι εσύ να σου δώσω την πρώτη μου θέση. Να ήταν η πρώτη μου θέση η ίδια με την δική σου και να είμασταν μαζί τώρα. Στην πρώτη θέση του πρώτου επιπέδου. Να είχα να παλέψω για να στεριώσω και να συντηρίσω αυτό. Χαίρομαι για ότι καταφέραμε. Που νιώθω έρωτα με αγάπη και περιφάνεια κι ομορφιά ψυχής και από τους δύο μας. Θέλω να πιστεύω πως αυτό δεν μπορεί να το χαλάσει κάτι και να μην ανησυχούμε. Δεν χρειάζεται άλλο ξαιμάτωμα. Μου έδωσες το νο1 σου χωρίς να πάρεις το δικό μου. Στο άφησα εκεί όμως και ας μην το έκανες κάτι. Όμως πρέπει να καταλάβεις πως εμένα το χειρότερό μου είναι να νιώθω άχρηστη. Και δεν είμαι να κάθομαι στο κουτί της συλλογής σου. Όσο κι αν γοητεύομαι από το έργο σου προτιμώ να το αρνηθώ και να ακυρώσω όλη την συναλλαγή και να βρω το ότιδήποτε θα με κάνει να νιώσω χρήσιμη και καλά ακόμη κι αν πρόκειται για σκέτη φιλανθρωπία. Θα μπορούσα να θυσιαστώ στο τίποτε αν υπήρχε θέμα ανικανότητας από μέρους σου αλλά δεν υπάρχει. Μου δίνεις έναν ρόλο πρωταγωνιστικό μεν για σένα αλλά για μένα είναι λειψό και λύση ανάγκης. Λύση ανάγκης για πράγματα που δεν μπορούν να λυθούν αλλιώς. Αλλά επειδή έχω πόδια και χέρια και κεφάλι και κορμό δεν δέχομαι την αναπηρία. Δεν είμαι ανάπηρη ή ληψή για να δεχτώ μια λύση για ανάπηρους και λειψούς, για πεθαμένους. Δεν το δέχομαι. Να το πάρει το βραβείο ο δεύτερος. Όποιος και να είναι του το δίνω, του ανάπειρου ή του νεκρού, με όλη μου την ευχαρίστηση να το πάρει, του ταιριάζει καλύτερα από ότι σε εμένα θα είμαι κι εγώ πιο εντάξει. 

Να συνεχίσεις κι εσύ την δουλειά σου. Είσαι σε φοβερό σημείο. Μην κάνεις την μαλακία και κόψεις καθόλου. Τώρα νιώθω πως θα πάρεις κεφάλια. Και το δικό μου μαζί. Και έτσι δεν θα σε φτάνει κανένας.

Σε θαυμάζω μωρό μου. Μακάρι να σου μοιάσουν σε κάτι τα παιδιά μου.    Τα παιδιά μου σου μοιάζουν.

 

Είδα σε όνειρο πως πηγαίναμε με το σχολείο εκδρομή στην Αθήνα. Αλλά κάτι γινότανε στον Ισθμό και δεν πέρναγε και στρήψαμε για Πάτρα να βγούμε κάπου από απέναντι να πάμε από πάνω. Όμως φτάσαμε Αίγιο και σταματήσαμε εκεί να δούμε πως θα πάμε. Άρχισα και κατέβαινα προς την θάλασσα έναν δρόμο φιδωτό με χωριατόσπιτα και σε ένα καλντερίμι μπήκα σε κάτι σαν μαγαζί που ξάπλωναν πολλά μεγαλόσωμα σκηλιά και ήταν μια θειά ντυμένη με παραδοσιακά και πούλαγε βρασμένο ρίζι με μανιτάρια. Κάθησα και την ρώταγα διάφορα πως έφτιαξε το μαγαζί κι έφυγα μετά από ώρα να βρω τους άλλους. Και βρήκα τον Ηρακλή κι έπαιζε μπάλα με άλλα παιδιά σε έναν κήπο με πολύ πρασινάδα και βγήκε μια ψηλή όμορφη μελαχρινή γαλλίδα που είχε το σπίτι και τα παιδιά και μιλάγαμε γαλλικά και στα αγγίκά ότι δεν θυμόμουνα στα γαλλικά και πήραμε τα παιδιά να πάμε βόλτα και βγήκαμε πάλι στο καλντερίμι και έβαλε να βρέχει και μπήκαμε στο μαγαζί της θειάς με το ρίζι και ήταν κόσμος όλο το σχολείο εκεί και εγώ με αυτή κάτσαμε κάτω από μια τέντα έξω στα πόδια μας σε βαθύ κάθησμα με την πλάτη στον τοίχο και μιλούσαμε και τρώγαμε γρανίτα. Και μέσα παίζαν ένα παιχνίδι που σηκωνόταν όποιος ήθελε και έκανε παράσταση σαν περφόρμανς. Τότε είδα που νύχτωνε και ρώτησα κι ήταν οκτώ η ώρα και θα γυρνούσαμε πίσω όπου να ναι. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο τότε πρέπει να ξύπνησα.

Στα χαμηλά φώτα η Μπλανς

 

Αγαπημένη μου,

σημασία δεν έχει τί είσαι

σημασία έχει τί θα ήθελες να είσαι.

κι όταν επιτέλους νιώθεις 

όλα αυτά τα κατακλυσμιαία 

για κάθε άνθρωπο που 

θα μπορούσε να είναι

σημασία δεν έχει ποιος είναι 

μα ποιος θα μπορούσε να είναι.

 

Προσπαθώ να είμαι δίπλα σου αλλά εσύ έχεις χαθεί μέσα στον κόσμο

 

Θα μαζέψω τις ελιές και σιγά σιγά θα φτιάξω τον χώρο μου στην Αθήνα. Για να νιώθω πως κάνω κάτι με προσανατολισμό το θέλω μου ώστε να μην νιώθω τελείως άχρηστη και αποτυχημένη στην προσωπική μου ζωή. Αυτό είναι κυρίως μια επανορθωτική πράξη, με στόχο να επανακτήσω την αυτοεκτίμησή μου στον συγκεκριμένο τομέα. 

Από ανικανότητα μέχρι βίτσιο

 

Χρειάζομαι ειδικό περιβάλλον αλλά μπορώ να το φτιάχνω και να το συντηρώ. 

Θέλω να σε καταλάβω. Θέλω πολύ να σε καταλάβω. 

Χρειάζεσαι ένα δικό σου ολόδικό σου χώρο για να αναπνέεις. Ένα μέρος μόνο για σένα που δεν μπαίνει κανείς;

Κι εκεί υπάρχουν όλα αυτά που θα μπορούσαν να με κάνουν να σε καταλάβω αλλά δεν μπαίνει εκεί κανείς; 

Και δεν γίνεσαι φίλη με τους εραστές σου ενώ εγώ δεν μπορώ να πάω με κάποιον που δεν νιώθω φιλικά προσκείμενο (εκτός από εσένα).  

Δεν ξέρω. Κουράστηκα να σκέφτομαι συνέχεια τα ίδια και να μη βγάζω άκρη και να στεναχωριέμαι. Να με τρομοκρατούν τα χάη στις διαφορές μας και το πως θα ήταν κτλ. Ενώ έχω μίνει χωρίς κινήσεις που να έχουν πραγματικές ελπίδες και δεν ελπίζω να ούτε εσύ να κινηθείς κάπως πραγματικά προς τα εμένα. Για κάποιον λόγο που μπορώ να σκεφτώ όλη την παλέτα. Από ανικανότητα μέχρι βίτσιο. Χωρίς να κάνει και κάποια διαφορά.

Μόνο να γινόταν κάτι να απαλήνει την στέρηση και τον πόνο. Ελπίζω παρακαλώ και περιμένω. Κάτι να απαλήνει την στέρηση και τους πόνους.

Είμαι βάρος αλλά έχω και γερά πόδια

 

Μπορεί σε κάποια πράγματα να μην σου κάνω και να μη μου κάνεις. Το δέχομαι. Μου ξίνει τις πληγές μου με πονάει δεν το αποδέχομαι αλλά το παραδέχομαι. Με κομπλεξάρει και με κλειδώνει χειρότερα αλλά το καταλαβαίνω. Αν με έπαιρνες μαζί σου θα σου κατέβαζα τις αποδώσεις στα πρωταθλήματά σου και θα έφτανα να νιώθω βάρος. Κι εσύ θα απομακρινόσουν από τους πυλώνες σου και τα στηρίγματά σου κτλ. Πράγματα που συνεχίζουν να ισχύουν. Και πάντα είναι μια ερώτηση αν φτάνει η αγάπη. Και θεωρίες για αγρίους. Και επιστήμες για δειλούς ή αλυσοδεμένους. 

Ότι λαχτάρισα

Και θέλησα πολύ

Μια παράσταση 

σαν όλες που δίνεις

Να είμαι παρτενέρ σου.

Κι ύστερα να είμαστε 

κανονικοί εραστές

Σύντροφοι και φίλοι.

Με εμπιστοσύνη

και βαθιά κατανόηση.

Το πρώτο σκέλος νιώθω πως κάπως το πετύχαμε. 

Αλλά ότι μπορείς κάν' το

 

Εντάξει, δεν χρειάζεται να καταστραφούμε επειδή δεν βγαίνει το νούμερο κι επειδή το ντουβάρι δεν αντέχει πολλά πολλά και κουνήματα άλλα. Και γιατί ίσως θα πρέπει μετά να χαθούμε οριστικά. 

Γι' αυτό έκανα κι εγώ τόση έρευνα και τόσα πειράματα. Και είδες τα αποτελέσματα, θα είμασταν τώρα ήδη μακαρίτες. Χωρίς βέβαια να μπορώ να πω τίποτε για το προτότυπο φυσικά.

Το πρωτότυπο διαφυλάχτηκε ανέπαφο και κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει τίποτα γι'αυτό, πως όλα τα παραπάνω το αφορούν ή πως ήταν το συγκεκριμένο, εξομοιωμένο, που εξαιτάστηκε. 

Ας μην καταστραφούμε όμως. Επειδή δεν θα μπορέσουμε να παίξουμε όλους τους ρόλους. Ή που τους παίζει κάποιος άλλος καλύτερα από εμάς. Πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος από εμάς στο γενικό σύνολο. 

Στο ειδικό όμως .. στο ειδικό αγάπη μου μπορεί να μη μας φτάσει κανένας. Αλλά δεν κερδίζεται έτσι ο πόλεμος με μια μάχη. Και να μη στενοχωριόμαστε, εντάξει. Δεν θα καταστραφούμε τώρα επειδή δεν μπορούμε κάτι. 

Συνταγή για μακαρόνια σκέτα

 

1 πακέτο μακαρόνια νο6

1 φύλλο φασκόμηλο

Αλάτι

Λάδι

Βράζουμε σε μια κατσαρόλα εξάλιτρη μέχρι τη μέση νερό. Ρίχνουμε μια χεριά κάθετη στη μέση τα μακαρόνια. Ρίχνουμε στο κέντρο μια μεγάλη σταγόνα λάδι και αφήνουμε να πέσουν μέσα και τα ανακατεύουμε. Μετά από ένα τραγούδι ρίχνουμε ένα κοφτό κουταλάκι αλάτι. Μετά από ένα ακόμη τραγούδι ρίχνουμε το φασκόμηλο και μετά από άλλο ένα τραγούδι τα κατεβάζουμε από την φωτιά απογεμίζουμε την κατσαρόλα με κρύο νερό ανακατεύουμε και σουρώνουμε. Ρίχνουμε όσο φρέσκο λάδι μας αρέσει, τα ανακατεύουμε και βου αλά...

Σημείωση: δεν καπακώνουμε ποτέ τα μακαρόνια όσο είναι ζεστά. Αν πρέπει να τα σκεπάσουμε το κάνουμε με μία πετσέτα. 

ανέκδοτα

 

Γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος δεν τελείωσε το σχολείο;

Διότι έμεινε στην Ιστορία!

,,,,,,

Ο Τσακ Νόρις ξέρει τον πορτιέρη του Κλαμπ σάντουιτς

Είναι πολλοί καλοί άνθρωποι με αγνές ψυχές η οικογένεια σου. Σας γνώρισα και μου φανήκατε άγγελοι. Και μου λέει πολλά αυτό. 

Σας αγαπώ πάρα πολύ και δεν θα ήθελα ποτέ να στεναχωρίσω και να κακοκαρδίσω κανέναν σας. 

Σήμερα να πάρω τούρτα!

 

Αγάπη μου έχω ξετρελαθεί! Ανατρίχιασα έχω συγκινηθεί! Ήρθε το παιδί και μου είπε πως θα είναι ο σημαιοφόρος στην παρέλαση! 

 

Κοίτα αγάπη μου! 

Επισκεύασα την καρέκλα! Πες μου δεν είναι η πιο όμορφη από όλες, ή εμένα μου φαίνεται έτσι ..

Πλάι πλάι

 

Όσοι έχουν βγει στο φως ξέρουν πως είναι ένα στρογγυλό πλάτωμα όπου τα σώματα εκεί είναι ποτάμια. Ποτάμια που ανεβαίνουν και το καθένα υπάρχει και ζει ακέφαλο με τα χέρια ηψωμένα μονίμως σε δεηση.