Με έκοβε κρύος ιδρώτας όταν ερχόσουν κοντά και δεν μπόρεσα φιλικά ποτέ μου να σ' αγκαλιάσω. Δεν έχασα τίποτε που να είχα τελικά είμαι πάντα στην ίδια φάση. Κι εσύ ότι μου είπες στην αρχή το ίδιο μου είπες και στο τέλος. Κι όπως μου μιλούσαν τα έργα σου στην αρχή με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και θα λειτουργούν μέσα μου και τα τωρινά και τα μελλοντικά. Και κανέν ρόλο δεν φαίνεται να παίζει το ποια είναι η αφετηρία τους και ποιος ο προορισμός τους. Αφού για μένα είναι δικά μου όποια κι αν είναι η αφετηρία τους και όποιος κι αν είναι ο προορισμός τους. Τίποτε δεν αλλάζει. Το δράμα μου είναι το ίδιο με το δράμα όλων των φτωχών ανθρώπων που λέγονται πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας και τριτοκοσμικοί και δεν έχουν πρόσβαση και δικαιώματα σε κάποια από τα αγαθά και τα μέρη, λόγο χρώματος, λόγο φύλου, λόγο καταγωγής τάξης και dna. Γιατί ο κόσμος έχει σύνορα και ιδιωκτησίες και διαχωρισμούς και πάντα θα έχει. Γιατί ακόμη κι αν μια μέρα όλα αυτά καταργηθούν θα υπάρχει πάντα ο έρωτας και τα σώματα και θα συνεχίζουν οι άνθρωποι να τρώνε τέτοιες απαγορεύσεις από τις καρδιές και τα σώματα άλλων ανθρώπων. Κι έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει το δράμα της ανισότητας και της διάκρισης στην προσβασιμότητα στον χειρότερό της βαθμό. Όσο αίμα κι αν χύνεται αυτό το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ και φαίνεται τόσο λογικό να υπάρχει αυτή η ιδιοκτησία και το απροσπέλαστο όριο. Και φαίνεται δίκαιο, το πιο δίκαιο, να υπάρχει αυτό το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Γι' αυτό δεν ξέρω τώρα πιά για πιο δίκαιο να αγωνιστώ και τί συμβιβασμούς να κάνω τί να αρνηθώ και σε τί να μεταμορφοθώ και ποιους να πιάσω και που να πάω για να πάρω την ιθαγένια που αποζητώ. Από όλα αυτά που θέλω να τους βάλω βόμβα γιατί με κόβουν και με κομπλεξάρουν και μου κουνάν το δάκτηλο και μου λένε πως δεν είναι για τα μούτρα μου επειδή είμαι μαύρος. Να πάνε να γαμηθούνε οι μαλάκες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή