Προορισμός μας το αγέννητο

Άλμα στο Φως

Ένα άλμα πίστης είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει την ψυχή στο Φως. Μα όταν συμβεί πια δεν υπάρχει το γνωστό σώμα. Κι όλη η ιστορία γίνεται για να απαλαγούμε από το τυραννικό ψευδοβάρος του. Ύστερα, όταν έχεις κάνει αυτή την διαδρομή μπορείς να ταξιδεύεις σε όποιο χρονικό σημείο επιθυμείς. Ήρεμα πια και μόνο για να του μεταδώσεις αυτή την χαρά και να του δώσεις μια ιδέα από την πρώτυπή του και παντοτινή μορφή. 

Οι άνθρωποι όσο βρίσκονται στον κόσμο των αντιγράφων κεντρίζονται από την φωτιά και τον πόνο των αλυσίδων τους. Αυτά τα σέβονται πιο πολύ από κι από την χαρά και τις φωτινες ιδέες. Σέβονται πιο πολύ αυτά που τους πονάνε από αυτά που τους δίνουν χαρά και φως. Κι αρνούνται επίμονα να ακολουθήσουν οτιδήποτε τους τραβάει έξω από το σπήλαιο των παθών και των πόνων τους και τους μιλάει για την μορφή την αληθινή την δικιά τους και του κόσμου. 

Όταν συρθείς ακολουθώντας κάτι που σε καλεί σε μια αλλαγή και για μια ζωή ομορφιάς και ελευθερίας θα δεις κάποια στιγμή το μακρινό φως. Κι εκεί θα καταλάβεις πως αυτό που σε καλούσε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η ψυχή σου που με πίστη επέμενε κι υπέμινε την πείνα και την δίψα του σκοτεινού κόσμου γιατί δεν ήθελε τίποτε να φαέι και τίποτε να πιεί από αυτόν τον απατηλό κόσμο. Κι η πείνα της κι η δίψα της την ανάγκασαν να αναζητήσει κάτι άλλο εντελώς αντίθετο από αυτά που τις προσφέρονταν στο σκοτάδι της σπηλιάς. Κι έτσι πήρε τον δρόμο. 

Όταν συρθείς και δεις ετοιμοθάνατος πια αυτό το μακρινό φως και το πλησιάσεις θα δεις όλα τα χάη μπροστά σου εντελώς θανατηφόρα. Τότε θα χρειαστεί να κάνεις ένα άλμα πίστης. Και πρέπει να είναι η ψυχή σου ανάλαφρη και τίποτε να μη κουβαλάς. Τίποτε να μην σε τραβήξει πίσω. 

Οι αλυσίδες που σε κρατάν με ψεύτικα πράγματα δεν μπορούν παρά να είναι κι αυτές ψεύτικες. Κι αν ακόμη κρατούσες το χέρι κάποιου στην διαδρομή αυτό είναι η ίδια σου η ψυχή. Μια ανάμνηση άχρονη από την συλλογική ψυχή. 

Ο άνθρωπος είναι η μικρογραφία του σύμπαντος. Μέσα μας έχουμε αμέτρητους Ήλιους και κόσμους. Αυστηρά ιεραρχημένους και αλληλένδετους. Χωρίς να μας ζητούν τίποτε πέρα από την αυθόρμητή μας ανάσα. Να φάμε και να πιούμε με ιεροτελεστία. Να στοχαστούμε την αρμονία και την αειφορία. Την χαρά να συμμετέχουμε στον χορό της ύπαρξης. 

Κοίτα τα σύννεφα! Κοίτα πως μπορεί το νερό να πετάει! Ποιο ον μπορεί να το σηκώνει και να το κρατάει εκεί πάνω και να το ξαναπροσγιώνει! Μαγνητισμός και ηλεκτρισμός, πεδία που αντιστρέφονται. Το ίδιο είναι και ο άνθρωπος. Αναπνοές, αυστηρή ιεραρχία στην λειτουργία και ιεροτελεστία των αναγκών. Έτσι συμβαδίζουμε με το ατέλιωτο και συνολικό ον. Δίπλα μας μέσα μας κι αντίκρυ μας. Νιώθουμε Ένα . Ερώμενοι και εραστές κι ατέλιωτο Ένα. Πληρώτητα αληθινή. Φωτεινοί Ήλιοι αμέτριτοι, ακόμη και στο πιο πιχτό σκοτάδι.