Ησυχία

 

Δοκιμάζομαι πάλι. Και δοκιμάζομαι διαρκώς. Νιώθω πιο ναυαγός από ποτέ. Η αμφισβήτηση με κρατούσε σε κίνηση και έτσι μπορούσα και κολυμπούσα με μανία. 

Τώρα ηρέμισα και βουλιάζω; Γίνομαι ένα με τα μεγάλα κύματα. Τα αγαπώ. Τα αποδέχομαι. Τους ανοίγομαι και τα δέχομαι. Τους δίνομαι και τα γεύομαι. Μπαίνουν μέσα μου και γίνομαι όλη δικιά τους. 

Οι ήχοι ακούγονται πιο βαρείς. Μεταλλικοί κι ολοένα ησυχάζουν. Προς ένα βάθος σαν το όνειρο που με αγκαλιάζει. Και κρατώ την ανάσα μου για να ακούσω; Και δεν κινούμε κι ας μουδιάζω για να μην το χαλάσω; Που η γλύκα του είναι δυνατότερη από τον πόνο. 

Κι είναι σα να πετάω την νύχτα και τα άστρα να ανακατεύονται. Να στριφογυρίζουν σε έναν χορό ζαλιστικό που σου κόβει την ανάσα. 

Μέχρι που ακούγεται μόνο η καρδιά. Τραίνο που απομακρύνεται κι όλο φρενάρει. Και φρενάρει. Επιτέλους, σα να φτάνουμε.