Είδα τυχαία τον Άχματ. Είχα να τον δω από το καλοκαίρι. Μείναμε να χαμογελάμε αμήχανα. Ήμουν βιαστική,  με το μηχανάκι και την μικρή και αυτός με το ποδήλατο. Μου είπε ότι είχε πάει Αίγυπτο όλον αυτό τον καιρό. Πάλι δεν του ζήτησα τηλέφωνο ή κάτι τέτοιο κι ούτε κι αυτός μου είπε αλλά μου είπε περίπου που μένει. Ύστερα πέρασα από εκεί και φρίκαρα από τις συνθήκες αλλά δεν σταμάτησα κι ούτε ρώτησα τους ταλαίπορους εκεί τους μαύρους. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με σκιρτά και με έλκει τόσο πολύ αυτό το παιδί, ούτε όμορφος είναι ούτε λέγειν έχει. Αλλά είναι ο μόνος άνθρωπος εδώ και 15 και πλέον χρόνια που μου εκπέμπει αυτή την μυστήρια έλξη από χιλιόμετρα και με κάνει να θέλω να του πιάσω το χέρι και να τον φιλήσω στα χείλη σαν να είμαστε στο δημοτικό. Που θέλω να τον πάρω σπίτι μου και να τον περιποιηθώ. Και με γεμίζει ελπίδα. Μια μελαγχολική ελπίδα για αναγέννηση. Παιδική ερωτική ζεστασιά αυτό που με κάνει να νιώθω χτυπημένη από ανάδρομο ουρανό. Είναι το φως ότι μπορώ πάλι να συγκλονίζομαι αβυσσαλαία από κάτι πέρα από εσένα.