Ψιτ

 

φρίκη!

επιτυχία.

σε έχω κάνει θεό

 

Μα πώς κάνεις Θεό έναν Θεό.  

Θεοί!!! 

πείτε μου .. σας ακούω...

Λέω να δοκιμάσουμε. Έχω μια ιδέα που μπορεί και στηρίζει να δικαιώσει την ιστορία μας. Προάγει τον ανθρωπισμό κτλ. Ε είναι κομματάκι επικίνδυνη, λόγο του ότι ενοχλεί συμφέροντα αλλά ας την πάμε κι άλλο μακρύτερα.

Έλα να με βρεις. Έρχομαι για να έρθεις να με βρεις. 

Δεν σου έχω κάνει τίποτε κακό για να φοβάμαι κι ούτε μου έχεις κάνει. Και μόνο καλό μπορεί να μου κάνεις λέω -και σκασμός όλοι οι μαλάκες- . 

Ακόμα κι αν μου ξαναπείς πάλι τα ίδια θα έχει τριτώσει και θα κοιτάξω να τα αποδεχτώ και να τρέξω στην αγκαλιά του Πλάτωνα. 

Αν όμως μ' αγαπάς όπως σε αγαπάω και ζούμε έτσι μακριά τότε είναι που φοβάμαι πως πονάμε άδικα και προκαλούμε την ύβρη.  Αν υπάρχει κάποια συνείδηση που επιβάλει αυτή την κατάσταση 

μα δεν έχω βγάλει κανένα συμπέρασμα ούτε καν για την συνθήκη. 

Έλα να με βρεις. Αν βέβαια νιώθεις κι εσύ την ανάγκη.     

Μόνο σε σένα το επιτρέπω.

 

Θέλω να στα λέω όλα. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο ανάγκη έχω να στα λέω όλα. Σε σένα όμως, να μη μας ακούνε και να μη ξέρουνε.  

 

Σήμερα κοιμάμαι όλη μέρα, δεν ξέρω τι με έπιασε.

Ενώ έχουν γίνει ωραία πράγματα και έχω δει κάποιο φως στα σχέδιά μου, σήμερα πονοκεφάλιασα στον ύπνο. 

Έχει και μουντάδα έξω. Τα σύννεφα ρίχνουν ένα ακανόνιστο μολυβί στην θάλασσα και είναι σα να έχει ξεβάψει σημεία σημεία, δεν το έχω ξαναδεί τόσο πολύ αυτό έτσι είναι σα ψεύτικο ή σα να έχει πάθει κάτι πολύ περίεργο. 

Εύχομαι να είσαι καλά. 

 

 

Στη Βικτώρια 

ξημερώματα

 Γίνονται θαύματα.

λαχείο μου

 

Τελικά νομίζω ότι ταιριάζουμε σε όλα.

λαχείο

 

Εσένα θέλω λαχείο.

4 Μάη.

Και δεν τα παρατάω ποτέ. 

τον δράκο σου

Αν είναι να πρέπει να γίνω άγιος 

για να σκοτώσω τον δράκο σου

σε θέλω και με τον δράκο σου.

Μάλλον τον δράκο σου θέλω.

Εντάξει

Μου πήρε λίγο.

Δεν είναι ακριβώς κάρβουνο

Είναι καΥλα.

ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Αφού 

είσαι 

ο ίδιος 

το όπλο. 

 

 

Ένα φιλί Φως μου

Να γιατρευτούμε

ΙΣΟΠΑΛΙΑ

Είναι η τρέλα μας το μαζί που νιώθουμε

Πάντα ισοπαλία να ερχόμαστε

 

Όλη η τρέλα μας στο μαζί που νιώθουμε

Ενώ συμβαίνουν όσα  –δεν- συμβαίνουν

Δίχως να μάθουμε αν εκείνος είναι εκεί-νος

Που κινεί τους ιστούς 

πάνω και κάτω από το δέρμα

Όταν που ανατριχιά-

ζει η ραχοκοκαλιά

ως τον εγκέφαλό 

Μας παλουκώνουνε πεταλούδες

όχι σαν όλα τα σύννεφα

Πιέζει το κεφάλι και το ξερνά

εκεί που γαμάν την καρδιά μας

 

Όμως εμείς Πάντα

ισοπαλία θα’ ρχόμαστε.

 

 

Σε λίγες μέρες θα είμαι ξανά εκεί κοντά. Γιατί δεν κατεβαίνεις έτσι απλά λίγο να σε δω;

έχω δεθεί απ΄ τον ουρανό

 

Τρέχω χιλιόμετρα κάνω δέκα πράγματα ταυτόχρονα κάτι ώρες κάνω σε μια μέρα πράγματα που οι άνθρωποι θέλουν ένα μήνα για να τα κάνουν. Και να εδώ για εκατό μέτρα διαδρομή κοντεύω τον αιώνα. Κάνω ένα βήμα και είναι σα να παλεύω με όλα τα τέρατα της αβύσσου και βγαίνω ξέπνοη. Σε άλλη περίπτωση σε ένα μήνα θα είχα τελειώσει για κάτι που μου χρειάστηκαν χρόνια πέτρινα χρόνια και θάνατοι εσωτερικοί κι αναστάσεις. Κι αποδιώχνω τώρα την φαντασία μου και τον κόσμο μου τον αρνούμαι για να πάω πιο γρήγορα για να μη χάνομαι εκεί και σπάω τα μολύβια μου να μην έχω, να μην παίρνω από τα μολύβια χαρά και να ξεγελιέμαι για να μείνω στο σώμα μου το πραγματικό για να κινήσει το βήμα. Βλέπω γύρω μου κίτρινα σέπια το παρόν μου το ζω παρελθόν. Αλλά δεν θέλω ούτε να φτιάχνω εικόνες το μέλλον γιατί ξέρω ότι θα τρελαθώ αν.. αλλά το μυαλό και η καρδιά μου φτιάχνει χωρίς να με υπολογίζει πως θα με τρελάνει, πως θα πεθάνει αν πέσει από τόσο ψηλά. Και συνεχίζω να ακροβατώ χιλιοστό το χιλιοστό με όλη μου την συγκέντρωση όσο μπορώ στην αγάπη να μάθω. Να αφήνω το σώμα μετέωρο,  έρχεται δεύτερο γιατί  ίσως καν να μην υπάρχει, να μην υπήρξε ποτέ να μην υπάρξει. Και να επαναστατεί, σηκώνει το ανάστημα με επιτάσσει με φέρνει στην πόρτα σου για το τώρα, με το τώρα να πέφτει στο πηγάδι μαζί με όλα τα δύσκολα λόγια του τα αεροδυναμικά. Να γδέρνομαι να ξαναβγώ στην επιφάνεια να αναρρώνω για να ξαναρθώ και να καθυστερώ έτσι τα βήματα για μια ευκαιρία στο μέλλον μέσα σε τόσο σκοτάδι σε άγνωστο μονοπάτι με βροχή ασταμάτητη. Με σταγόνες που πέφτουνε σφαίρες σε μέτωπο άναρχο με τις επικοινωνίες κομμένες και τον ασύρματο σε σιγή. Να πονάει το κορμί. Κι έτσι σαν όνειρο να με στραβώνει ένας ήλιος άσπρος σε άσπρο ουρανό. Να ξυπνάω θαμμένος στο χιόνι. Να ξυπνάω και γύρω μου η φωτιά να με ζώνει. Να κλείνω τα αυτιά και να με ξεκουφαίνουνε στίχοι που μου ξυπνούν αναμνήσεις σαν αναμνήσεις. Να μη μπορώ να ξεχάσω τίποτε από έναν κόσμο που δεν είναι δικός μου αλλά δικός μας. Σε έναν κόσμο χωρίς εκκίνηση. Απαρνημένο χιλιάδες φορές με χιλιάδες τρόπους, προδομένο και το ίδιο επαναλαμβανόμενα. Χωρίς έλεος και χωρίς διακοπή. Ξέχασα από πού ήρθα. Ύστερα άρχισα να θυμάμαι, τις χαρές που με πληγώνουν πιο πολύ. Τις αμέτρητες ώρες μου μέσα στα κείμενα. Τα ονόματα που σαν ψαλίδια κάνανε χαρτοπόλεμο τα φτερά μου. Τα ονόματα που τα ξαναγέννησαν σε μια γη μακρινή πόσο μακρινή θε μου. Μα δεν μπορώ να ζήσω μακριά, δεν ζω μακριά σου όσο ντόρο κι αν προκαλώ, ότι κι αν έφτιαξα ότι κι αν έγινα. Έγινα μέσα μου παιδί εκατό χρονών. Να ξεχαρβαλώνω να κλοτσάω εφηβικά απαγορευτικά. Να κοιτώ στα κλεφτά. Να παρανοώ να ζητιανεύω. Να πιστεύω χωρίς αντίκρισμα να έρχομαι να πηγαίνω. Μα όλα αυτά μου χάρισαν απίστευτα συναισθήματα και μεθύσια. Μου χάρισαν ιχώρ και αίμα. Μου δίνουν λίγο λίγο πίσω τον εαυτό μου. Ατόφιο τον ξέρασαν. Αφού ξεπέρασαν κι έγραψαν πάνω σε ότι πρότερα με είχε σημαδέψει. Έγραψαν πράγματα που τα νιώθω πολύ δικά μου και δεν μπορεί να μου τα πάρει κανείς διότι κανείς δεν μου τα έδωσε. Είναι από πάντα δικά μου. Είναι ο αγώνας μου να αγαπήσω. Η ζωντανή ελπίδα να γεννηθώ. Είπα δεν θα πέσω και δεν θα πέσω. Έχω δεθεί απ’ τον ουρανό.             

 

Και να μη κολλάω που σε ότι βρίσκω μια κάποια αναφορά είναι αφιερωμένο σε άλλους. 

Καλημέρα αγάπη μου

 

Μωρό μου μάτια μου καύλα μου ψυχή μου

Τώρα που ξέρω πως θα ζω κοντά σου το δράμα μου γίνεται πιο απαλό, γλυκαίνει και ρέει αβίαστα. Ο κόμπος στο στομάχι μου σφίγγει περισσότερο όμως.  Είναι σα να με χαϊδεύεις από μέσα. Φοβήθηκα πολύ μήπως αρρωστήσω, μη και μου φύγει το μυαλό έτσι όπως σε κυνηγούσα και σε παραφύλαγα. Μου έκανε πολύ καλό η τελευταία φορά που ήρθα στη γειτονιά σου. Κάποια στιγμή έπαθα μια ξαφνική σκοτοδίνη, κουλουριάστηκα και ξέρναγα και παρακαλούσα να μη κατέβεις και με δεις έτσι, είχε πολύ πλάκα.

Τώρα μου φτάνει που θα γυρνάμε στην ίδια πόλη και που θα βλέπουμε τα ίδια αστικά ηλιοβασιλέματα και που θα φτιάξω ένα όμορφο δωμάτιο για μας και θα το έχω προφυλαγμένο μόνο για μας. Αυτά που μου έμειναν για να ονειρεύομαι είναι τόσο ποιητικά! Και το δέρμα σου και οι σάρκες σου και η γλώσσα σου κι όλα τα όργανά σου είναι ένας κόσμος και μια Ιθάκη για μένα. Για φαντάσου! Μια Ιθάκη ζωντανή που κινείται, με πόδια και χέρια και βούληση ανθρώπινη κι αυτόνομη και ξέχωρη και ξεχωριστή. Πώς είναι να κάνεις έρωτα με την πατρίδα σου, επαναστάτη αγωνιστή, πώς είναι;   Ε. Δεν ξέρω, εγώ λιποθύμησα.. εντάξει, μετά την δέκατη φορά θα το βρούμε πιστεύω.  

Σε θέλω ρε πούστη, πολύ, στην ζωή μου. Μακάρι να φέρνω όντως λίγο στον Αλ Πατσίνο και να με θες κι εσύ. Δεν έχω μυαλό για ποίηση τώρα να σου φτιάξω κάτι. Σου φτιάχνω άλλα πράγματα πιο αναγκαία κι απτά. Να πιάνονται. Να πιάνονται. Ναι, να πιάνονται και να μπορείς να τα βρίσκεις κάθε μέρα.  Δεν ξαναπέφτω με τίποτα! Τα τέντωσα τα ερωτηματικά και τα έκανα θαυμαστικά όλα. Δεν αναρωτιέμαι καν για την γεύση σου, είναι η γεύση της ζωής και της ευτυχίας μου κι αυτό το ξέρω πολύ καλά. Μόνο να προσέξουμε λίγο με την ένταση μη γίνουμε και στην πραγματικότητα κομματάκια.

Σ’ αγαπώ μωρό μου. Θέλω να σου αφιερωθώ τόσο όσο να σε κάνω ευτυχισμένη.

Είμαι ολόιδια ο Αλ Πατσίνο

 

Πώς και δεν το είχα προσέξει!

Λίγο καλύτερη βέβαια και πιο σέξυ.

 

Τώρα συνέρχομαι, σήμερα υπέφερα. Με υπερπροσπάθεια πήγα τα παιδιά σχολείο. Είχε τρυπήσει το κεφάλι μου ανακατευόμουν και δεν άντεχα καθόλου το φως. Τα γνωστά. Τώρα είμαι λίγο καλύτερα.  

 

 

Ήθελα να ήξερα με ποιον είσαι ερωτευμένη 

Σήμερα έγινε κάτι που δε μ' αφήνει να κοιμηθώ. Σςςς ευχή

Προσεύχομαι να συμπέσουμε.

η εξαφάνιση των δεινοσαύρων

 

Επιδεινώνομαι.  Σάλια.

Γλύφω στη Σαχάρα 

τη Φάτα Μοργκάνα.

Μα είναι αθώα τα μάγια της αθώα 

αθώα πεταλούδα στο πουκάμισό σου.

Πεταλούδα στο καλάθι 

απ' το ποδήλατό σου.

Μέλισσα που σε τσιμπάει στο σβέρκο.

Σκυλί που σε φοβερίζει

γιατί βαστάς όπλο.

Φίδι που σε εμπιστεύεται

και συσπάται ηδονικά πάνω σου.

Κι όμως, ο πεινασμένος γάτος 

δεν μπορεί να τα θυμάται αυτά.

Ότι από την δική μας περίπτωση έγινε

η εξαφάνιση των δεινοσαύρων.

Είναι η ιστορία που λέει 

η βροχή στα σαλιγκάρια.

Και η μορφή σου για το άπειρο. 

Όταν κατά-λάθος μας ματώνουν τα σ' αγαπώ

Μη σταματάς.

Δ.Π. Παπαδίτσας

 

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ III

Γιατί ἔχω μέσα μου ἕνα νεκρό πουλί κι ἐσύ τό λυπᾶσαι
Γιατί μοῦ κρατάς τά χέρια καί τά δικά σου χέρια τά ‘χω κρυμμένα στόν ὕπνο μου
Γιατί τό σῶμα σου μοιάζει μέ ὄνειρο πού ἀκολουθεῖ τις πράξεις μου ὅλη τή μέρα
Καί λίγο λίγο μοῦ ἔρχεται στή μνήμη
Γιατί μοῦ λές γιά τήν ἀγάπη
Μοῦ λές πῶς ἀποχαιρετιόνται δυό κι ἀφἠνουν τήν ἀγάπη μόνη
Σάν το μαργαριτάρι ἔξω ἀπ’ τό στρείδι του
Γιατί μοῦ λές πολλές φορές γιά τήν ἀγάπη ὅτι εἶναι σύμπτωση
Γι’ αὐτό σ’ ἀγαπώ

Γιατί σ’ ἀγκαλιάζω καί σέ μυρίζω ὅπως ἀρνί πού ὀσφραίνεται τό χόρτο
Γιατί δέχομαι τή φωνή σου σά νά ‘ναι σπόρος
Κι ἐγώ σά νά ‘μαι φρέσκο χώμα

Γιατί σ’ ἀγκαλιάζω πάντα κι ἀπέναντί μας μιά μέρα σημαδεύει τήν ἀγάπη μας
Ὅπως ἐμένα κάποτε πού με πρυροβολοῦσε ἡ νύχτα
Γιατί σέ βλέπω σάν πηλό καί θέλω νά σοῦ δώσω τό σχῆμα τῆς ἀγωνίας μου
Κι ὕστερα πάλι νά σέ ξαναπλάσω
Γι’ αὐτό σ’ ἀγαπῶ
Γιατί εἶσαι ἡ ἀγωνία μου

Γιατί μές στόν καιρό εἶσαι ἡ ἐλπίδα ὅπως ἡ γλύκα στοῦ καρποῦ τά βάθη
Ὅπως τά δακρυσμένα μάτια τήν ὥρα πού φεύγουμε
Γιατί εἶσαι ἡ καρδιά μου πού χτυπάει μουσικά ὅταν ἐγγίζω καί τα νύχια σου
Πού εἶναι στό δέρμα μου σά σκορπισμένα λουλούδια σέ νερό
Γιατί εἶσαι τό τραγούδι μου πού λέω τ’ ἀπογεύματα
Γι’ αὐτό σ’ αγαπῶ.

 

 

Στους χιλιάδες που γίνονται ένας για σένα.

 χαμήλωνε ποτάμι

 

 -μάτια μου-

παίζει το δώδεκα

 

.. ναι μωρό μου τις συνθήκες φτιάχνω. 

 μια χαρά είναι οι συνθήκες. 

μαζεύω

 

Επιτέλους!

Γίναμε άνθρωποι!

Σχεδόν!

Με υπερπροσπάθια

Θα τα μαζέψουμε

Όταν γυρίσουμε από Αθήνα.

Ράγες για τις κουρτίνες.

Εντελproject

 

χελιδονάκια μου

 

Τα όργανά μου είναι μισή καρότσα

 

Τρία χρόνια μετά επισκεύασα την καριόλα, ανάδρομα* 

της έδεσα ένα δοκαράκι, την μάγγωσα σε μια ελιά

απ, απ απ 

καφ καφ καπ με το σφυρί.

απ απ, απ... καφ καφ καπ

Έχει την καύλα του να λες όχι και στον θεό. 

Αλλά μου λείπεις.

Ήθελα να είμαι όμορφη

, να μη σε τρομάζω.

*την ξεκίνησα λίγες μέρες πριν την έκλειψη, την έκαψα.

θέλω να την τελειώσω για να στη δείξω.

καλά εντάξει.

Είναι φουλ αριστοκρατική και ο παρτιζάνο Αργεντίνο της έχει γυρισμένη την πλάτη. Κοιτάει νότια κατα το γραφείο τις καταπακτές την σκάλα και την σπηλιά. Οι λαχανί κουρτίνες πλαισιώνουν την εμπειρία και τις άδειες Βικτωριανές καρέκλες αμφιθεατρικά... 

Η σπηλιά έχει στοιβαγμένα στρώματα

απομακρύνονται τα σκαμπό και όλα τα μπιχλιμπίδια. 

!

[  εδώ, μαζεύω αγάπη μου. Εσύ καλά είσαι; 

λαυροκάηκα κι ίδρωσα στη φωτιά προχθές και έτρεχε το αυτί μου. όχι πολύ, ένα ντεπόν πήρα. ]

Ιδέα μου είναι;

 

ΝΑΙ

Η φαντασία μου φοράει τα ρούχα σου.

yah!

 

ντουλοξετίνη αγκομελατίνη φλουοξετίνη ... πολύ μακριά

Σ' αγαπάω, αγαπάω ότι σ' αρέσει*

 

Γίνεσαι άγγελος όταν αφρίζει ο χυμός

Τα γλυκά σου δακτυλάκια μάτια μου

αλλόκοτα σ' αγαπώ 

Εγώ Εγώ Εγώ

Σ' αγαπάω, 

αγαπάω ότι σ' αρέσει.

*το γκούγκλαρα, δε βγάζει κάτι. Το έγραψα κλείνοντας το ποίημα. Το ποίημα δείχνει ελαφρύ. Γράφτηκε σε έναν γελαδώνα σιδερένιο και κανένα που τον λένε Μπάρνυ. Μυρίζει τηγάνι και σματς πατάτα.. 

Σ' αγαπάω, αγαπάω ότι σ' αρέσει!

-Ήθελα να στο πω.-

 

Αλλά το ξέρεις. Πώς είναι.

Σε πηράζει ε ..

 1.

Παίζει το δώδεκα.

Και μας έχει όλο στην άμυνα.

2.

Να παίζεις με ανοιχτά χαρτιά, 

αυτό είναι το μεγαλείο μανούλα μου!

3.

Το είπαμε, δε το είπαμε

θα φτιάξουμε μαζί ένα σπίτι.

4.

Τι σ' αρέσει γαμώ το φελέκι μου! 

222222 χμ έχουμε μέσα στο ραναμπάουτ ..

5.

Γλυκά στο λέω.

6.

Και στο δείχνω. Είναι δικό σου.

 

Τα μάτια τους είναι αδιάκριτα, λες και ψάχνουν ελατώματτα. Σου μιλάνε σα παλιόφιλοι κι ύστερα περνάνε δίπλα σου σα να μη σε βλέπουν. Κοινωνικές εκδηλώσεις, στα κλαμς στις πλατείες στους χώρους τέχνης... μια μαλακία μόνος σου είναι καλύτερη κι αληθινότερη. 

Η πιο αληθινή. Να πεις δεν έχω την αρχή της κασέττας κι ούτε το τέλος και είμαι από την ταυτότητά μου έτσι. 

Ανεβαίνω στην σκηνή να παίζω και όταν κατεβαίνω πηγαίνω απέξω κι απέναντι να κοιτάζω μέχρι να φύγει η υπερένταση και να φύγω με τον αδερφό μου σα παιδιά το ηλιοβασίλεμα μαζί. 

Μου λέει, πρέπει να εκτονωθούμε σεξουαλικά. Δεν είναι απιστία αυτή στο δράμα μας. 

Εμένα το δικό μου δράμα είναι ότι αγαπώ δυσλεκτικά. Και ότι ο έρωτάς μου με θέλει Δημήτρη. Και είναι δύσκολο να μη παίζει ο κομπάρσος κάθε λίγο. Που ότι και να παίζει δλδ 

Το φιλί μπορεί.

Πάμε σε μια γωνιά κάπου ..

Κι αν θες μπορούμε να βρούμε ένα είδος σχέσης για μας που να μας αρέσει.

Σε μονογαμική βάση. 

Πες μου που να πάω

Να κάνουμε έρωτα κάθε μέρα. 

Είναι φριχτά

 

Κι εγώ από πάντα όλη μέρα το ονειρεύομαι ότι με παρενοχλείς σεξουαλικά. Και δεν είναι καθόλου άσχημα.

Ξετρελάθηκα που σου άρεσε κι έγραψες κάτι πάνω σ'αυτό το τραγούδι

 

Στο βιβλίο σου!

.. δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει να τα λέμε αυτά.  Αλλά εντάξει, να μη τα λέω. Να κρατάμε διαχωριστικές μη μας φάνε.

13 Απριλίου 2023

 

Άσσος κούπα

Εχθές το βράδυ είχα μια πρωτόγνωρη εμπειρία με τον εαυτό μου. Γίναμε δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι εγώ κι αυτός κι είμασταν μόνοι. Μου φέρθηκε πολύ ωραία, με συμπόνεσε και με παρηγόρησε σα πραγματικός φίλος, σα μάνα το λαβωμένο παιδί της. Με έτριψε όπως τρίβουν τα βρέφη και με έβαλε γλυκά για ύπνο και κοιμήθηκε δίπλα μου. Υπάρχει στο κεφάλι μου μια φλυαρία αυτές τις μέρες τόσο χαμηλωμένη που ακούγονται τα βότσαλα όπως τα δονεί το ποτάμι. Σε αυτή την δοκιμασία βλέπω πως έχω πετύχει τα δύσκολα και δεν μπορώ να πετύχω τα εύκολα. 

 

Δεν ξέρω αν ήταν από το μεθύσι μου που νόμιζα πως με κάποιον τρελό τρόπο μου έβαζες εσύ την μουσική από το ράδιο και μου άλλαζες και τις ενδείξεις του καιρού όπως άλλαζε κάθε τόσο η ψυχολογία μου. Παθαίνω διάφορα κουφά με το ράδιο και τις ενδείξεις του καιρού. Όταν ανοίγομαι στην ατμόσφαιρα βλέπω πως γίνομαι συνθέσεις και νιώθω την ψυχή μου να όπως σα να έχει μπει σε ένα μαλακό κι εύπλαστο τραίνο. Μα ο νους μου έχει πάντα το νου του και δεν ανησυχώ, δε θα γίνει κανένα κακό, πέρα από κάποια μίζερη σπατάλη. Και τι έγινε αν και τα ναι και τα όχι φτιάχνουν το ίδιο υπέροχο πάθος-λάθος!  Δε σε φοβάμαι.  Δεν σου έχω κάνει τίποτε κακό. Δεν σε έχω ανάγκη. 

Μπρέιν στορμ, κοιτώντας έναν άσσο κούπα:

Καρδιά που επιπλέει

Δυο ώμοι σκέτοι   

νησιά  στην επιφάνεια 

στόματα. 

 Ανασαίνοντας ουρανό.

Πίσω μας έχουμε φτερά αμφίβια

Στήλη σαϊτιά. Σατανικό πορτρέτο.

"κατούρα να φύγουμε"  .

Δαγκώνω .. μαζί με κάτι άλλο

 

project ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΙΑ

(θεματικό πάρκο)

 

IN EINS 

MON AMOUR

Μη περιμένεις πια

 Χορεύοντας με τα Θεία

Ερπετά

Φτερά

Πάτε μας μακριά. Τις Κυριακές

και όλη την εβδομάδα

τα ράμφη στον τόπο τους

Ανασταίνονται Σάββατο.

Το ένα μέσα στο άλλο

Βαλμένα όχι όπως καπέλα

Ούτε με κορδόνια δεμένα ή λυτά.

Ράμφη, το ένα μέσα στο άλλο

Με γλώσσες πυραμίδες 

μαχαίρια σουβλιά.

-Θα περιμένω. 

Το τί πάει σύμφωνα με το που κι αντίστροφα

 

Χθες στις Κιτριές γνώρισα μια κυρία, γεννημένη στα Φιλιατρά που είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο στο Κάϊρο κι έχει κι αδερφό μπουζουκτζσή στους Γαργαλιάνους που παίζει με τον κουμπάρο μου. Και με πληροφόρησε πως ένας γνωστός μου φίλος ο Γρηγόρης έπιασε δουλειά στην εφημερίδα εκεί.. 

-σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι;

Υ.Γ.

Στην Λάρισσα όταν έμεινα το 2007 μια βδομάδα, δεν βγήκα από την εστία και γύρω, η πλατεία ήτανε σα  γεφυροπλάστιγγά. Στο Στόμιο της Λάρισσας είχα κατασκηνώσει με την ΚΝΕ το 2002. Στον Βόλο το 2008 σίριαλ σαπουνόπερα νταρκ. 2021, δε με βλέπω να βρίσκω άκρη στο Πήλιο. 2022, φως με θέση  στο Χορευτό. 

Στη γειτονιά σου αρρώστησα.

Αθήνα, παλιά αγαπημένη κι άσχημη πουτάνα, κάποτε ήσουν.. 

Αθήνα. 

Τί έκανες το 2005;

Το '23 κατεβαίνω από το λόφο.   

-Που πάμε;

 

Α. βότανα των τόπων μας

Καλέντουλα

Πεντάνευρο

Παπαρούνα

 

..

'Εκτωρ Πανταζής

 

ΜΕ ΤΗ ΦΡΑΝΤΖΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Πάντα να παρατηρείς πού έγινε η σφαγή. Γιατί ο καμβάς τεντωμένο δέρμα της χώρας είναι κι από το κορμί μας.
Η αποκοτιά του Ελ Γκρέκο συνίσταται στο ότι θέλησε να αντικρίσει στου παντοκράτορα το πρόσωπο τα μεταφυσικά μας πάθη. Και τη θεία φλόγα στα ανυψούμενα πρόσωπα της έβδομης σφραγίδας.
Καρδιά μου στάζεις αίμα πικρό σένα σταυρώσαν ή το Χριστό;
Μια εξωτερική αιτία βρίσκει χώρο στο εσωτερικό σου, χόρευε εσύ, να μας πάρει ο μούστος στις μέθες σου σε όλα τα G του κόσμου, να ασπασθώ τις βαρύτητές σου καθώς απογειώνεσαι.
Σε ντύνει η δαντέλα του αφρού βουτάς στην υγρή της υπόσταση έρωτας βυθών.
Δυσανασχετείς, σε κούρασε ενδεχομένως κάτι εξόχως άπρεπο, μέχρι να δεις την καίρια μορφή, το λυρισμό εκείνο που θα κάμψει τη δυσφορία σου. Ο λυρικός εξατομικεύει δεν γενικεύει σε πρόσωπο απευθύνεται.
Σου στέλνω την αλθαία μου με τα ιλιγγιώδη βαθιά πορφυρά χωνιά της να σου θυμίζει το πλήρωμα της νύχτας στου έρωτα τους μυχούς, όπως αυτά τα άνθη στις μασχάλες του μητρικού στελέχους.
Τον αναγνώστη των διαδοχικών αιώνων δες, γιατί η πλήρης στιγμή είναι αιωνιότητα,
δε μαθαίνεις τίποτε αντικρούοντας, μην απονευρώνεις τα κείμενα δε θα σου μιλήσουν. Μην περιχαράσσεις, στην άπειρη ανάσα του φυσά αιώνιο κάλλος, η ώρα σου η νιότη σου το σφρίγος, το ωραίο το παίρνεις το κάλλος σε παίρνει και σε σηκώνει. Θέλει κατάδυση και ορμή κατακορύφως, το ανώτερο δίνει ουσία στο καλύτερο, που μόνο του είναι ζωώδες.
Οι αρχαίοι λυρικοί μας, κατάγονται από το πιο αρχαίο κάλλος, είναι αρχετυπικοί, τότε που δεν τα είχε πιάσει ακόμα τα γράμματα και τα πράγματα η κοινοτοπία.
Αν πέσεις στην πραγματική ποίηση μην ελπίζεις να βγεις χωρίς γρατσουνιές, κι αυτό είναι το σημάδι ότι έπεσες πράγματι σε ποίηση.
Και είπεν ο ποιητής. Ποιήσωμεν. Και εποιήθη ρήμα.
Η διακονία στο κατώφλι των θεών ο χρυσός ήχος της σαΐτας σμίγει τον ήχο της λύρας, δοξάρι και βέλος χορδή και χορδή, καθώς η φτερούγα του αετού σαρώνει τους αιθέρες .
Αρμενίζω στις θάλασσές σου ,γύρω από τη μέση σου όλος ο κόσμος εκεί. Άσε τη μεταφορά να κάνει παιχνίδι. Δεν μπορούμε να πούμε τίποτε χωρίς υπαινιγμούς.
Έχει εύρος έχει βάθος έχει πάθος έχει χιούμορ έχει συναίσθηση έχει νοιάξιμο έχει ευφυΐα έχει λεπτότητα έχει ηδονή έχει αγάπη έχει μετά έχει τώρα έχει μπόρα ερωτική έχει οπώρα
έχει μύθο έχει αφήγημα έχει πλοκή έχει πλούτο χρώμα ποίηση τέχνη έρωτα σχέση
πράξη ύπαρξη δωρεά χάρι ομορφιά.
Πιθανόν υποσυνείδητα κάτι μας λέει αυτό εδώ, είναι και μελαγχολικό είναι αποχωρισμός, καμιά φορά αυτά τα απλά είναι τα καλύτερα
η απουσία υπάρχει πάντα ό,τι και να γίνεται, γιατί έχουμε ένα παρελθόν άδειο, και ένα αβέβαιο μέλλον που δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτε.
Εμείς οι δυο στο αρχιπέλαγος, έχουμε μια κλειστή θάλασσα την ανοίγουμε μόνο τη νύχτα από πάνω μας να έρχονται τα αστέρια σ’ ερωτική γιορτή τα δελφίνια να παίζουν γύρω μας, κι εσύ μεθυστικό κρασί, μέθη μου, με εθίζεις με ερεθίζεις, σε σένα ομνύω, η μέρα ονειρεύεται πυκνά, οι μαύροι πάνθηρες της ηδονής σέρνουν το άρμα επιθυμία λυμένη ξαμολημένη, πρώτα ξυπνάν τα χείλη σου μετά ανοίγεις τα μάτια και το θέμα κλειδώνει, γίνεσαι η Bilie τραγουδάς, εγώ είμαι αυτός ο Ινδιάνος, με είδες; Χορεύω γύρω απ' τη φωτιά σου και σου κλέβω τα κάρβουνα που είναι σαν τα μάτια σου, όσο βαστάξει αυτό στο ρυθμό του βιολιού ερωτευόμαστε, περνώ το δοξάρι σε όλες τις χορδές σου σε παίζω με ρυθμό, διαβάζω την παρτιτούρα σου, μέθη κι ανοίγουμε νέο βαρέλι.
Τώρα που η νύχτα θέρισε με το μαύρο σπαθί της τη μέρα ,και το φεγγάρι ματωμένο πέφτει στα πόδια σου, αιμορραγεί φως, χλωμό σαν φλουρί το πρόσωπό του παραδίνεται στα θέλω σου .
Ο τρυφερός καλπασμός με τις λέξεις δε λογαριάζονται με τους ανέμους, μια ακτίνα πέταξε καλημέρα κι έφεξε. Μου αρέσουν όσοι έχουν την αίσθηση της λογοτεχνίας μέσα τους , όπως εδώ πχ: "είναι λυκόφως βαθιά μέσα μου. Αν μια τέτοιαν ώρα δεν μπορέσω να βρω κανέναν στο δρόμο μου δεν θα τον συναντήσω ποτέ"(αγνώστου).
Διανύω τη θάλασσα που μου λείπεις, σπάσε τους κάβους ρίξε με στο ανάκτορο της ηδονής σε συναντώ σε όλα τα σημεία του χάρτη το βλέμμα μου κατευθύνεται απόλυτα προς το θηλυκό σου στήθος αφού χορτάσω τα μάτια σου. Bice ,είναι το χαϊδευτικό της Βεατρίκης ,όπως θα ξέρεις, που έκανε το Δάντη ποιητή.
Το να γεννηθεί το ύδωρ είναι πρωταρχικό για τις πηγές, κάνει τις θάλασσες να διψούν όσο εγώ για σένα.
Bice, θα σε απαγάγω απ’ τις σελίδες του Δάντη εγώ , και από του Άρνου τα νερά θα σε φέρω στα νερά μου, λεύτερος στη μαγεία του νερού και του ανέμου.
Πρεσβεύω ότι οι πίνακες πρέπει να είναι σαν τα θαύματα, σαν εσένα θύελλα να σε ανακαλεί, μου δίνει το στίγμα απ' την ψυχή σου χρώμα ψυχής.
Με μια ανάλαφρη απαλότητα φιλιού, φυσά σήμερα το βράδυ, τα χείλη σου στο χρώμα το δειλινό.
Έχεις τη μουσική σαν μαντινάδα και χρωματίζει αποβραδίς αυγές, πίνεις ρακές βαθιές μου κάνεις χαρακιές,
ακούω το βήμα σου στα στενά σε βλέπω πριν να σε δω μου κοκκινίζεις τον ορίζοντα, καρφίτσα στα μαλλιά σου την καρδιά μου θα βάλω να πεις το τραγούδι.
Το αηδόνι θέλει τη μαύρη νύχτα να κεντήσει ηχητικούς δακτύλιους.
Με ελλειπτικό τρόπο είπε αυτό που ήθελε κι ας μη κατάλαβε κάποιος πάει ίσια στην καρδιά. Σφάζει. Είναι ήταν ο τρόπος του δημοτικού τραγουδιού και κάθε τι με ήθος έτσι μιλάει έτσι θα μιλήσει και έτσι στον αιώνα τον άπαντα.
Όσο εμείς μιλάμε μας φτιάχνει ιστορίες το ασυνείδητο , δεν είναι χαζό, εγώ τυχαίνει να μην ξέρω μια λέξη κι εκείνο την ξέρει και επιμένει να τη γράψω αρχαιόθεν.
Με τους ανθρώπους είναι όπως με τις θάλασσες, βλέπεις πρώτα την επιφάνεια κύμα γαλάζιο αφρός, νερό πολύ νερό, βάθος βάθος αμέτρητο, και στον πάτο ναυάγια, πολλά ναυάγια,
μπαίνω στο ρυθμό σου οι σημαίες είναι στο κόκκινο απαγορευτικό.
Λιώνουν οι σκουριές λύνονται οι κάβοι ξεκινά το καράβι. Πλύνετε τις αποβάθρες να βαδίσει το κορίτσι μέχρι τις μπουκαπόρτες μη λερώσει τα κόκκινα που φορά και τρίζει το λιθόστρωτο από τα τικ τακ, και τα ντόκα από το τάκ τακ της καρδιάς μου.
Κάνει μποφόρ σαν έρχεσαι σου χαϊδεύω τα φτερά και μου τσιμπάς τα δάχτυλα, είναι η αγάπη που φτιάχνει το μετάξι των ωρών στέγη για το όνειρο των εραστών. Ό,τι δεν πιάνεται ας σωθεί, ένα νησί και γύρω μου εσύ όλη η ένταση περνά στα χείλη η γλώσσα φλόγα ζωντανή,
ο Ποσειδώνας πεθαίνει στα χέρια σου κάρφωσε την τρίαινα στην άμμο.
Το υδάτινο στοιχείο, σκοτεινό νερό διαφάνεια, ήλιος μισοκρυμμένος κι αναθάρρησες, ανεβαίνεις σκαλωσιές τσ΄ αγάπης μου κάνεις χαρακιές, ξέρεις να με πετυχαίνεις μετάγγιση όλα , διπλώνουν οι γλώσσες ,πέρασες στην άλλη όχθη.
Κινούμενες στοές, πέτρινα και σιδηρά τόξα, αγκαλιασμένα ζευγάρια βαδίζουν από φιλί σε φιλί. Κάτω από πολλά φύλλα κόκκινα μυστικά τραγουδιέται ένα καρδιοχτύπι,
σε κρατώ σαν αίνιγμα που δε λύνεται παρά στον έρωτα που μόνο στο φιλί δίνει τη λύση γυναίκα σχήμα φιλιού φούξια στο λευκό κι απογείωση, τώρα είναι ,και μ’ εσένα μαζί γεμάτοι όλοι οι δρόμοι, τους διαβαίνεις, κι είχε μια αποκλειστική σαγήνη το άρωμά σου καθώς μου δώριζες τη νύχτα
περνάω πολύ θάλασσα όταν έρχομαι να βρεθώ στη θάλασσα σου
Ο κόσμος με φούξια αποχρώσεις στις εισόδους με τις μπουκαμβίλιες που εξέχουν απ’ τις κρητικές ληκύθους, έπαρση λευκού, λεπτοφυείς ιριδισμοί, στην πλατεία των φιλιών ,ήλιε στάσου ήλιε στάσου στο περιβολάκι στάσου.
Στο μυστικό, στο λαιμό στον πεθαμό στον ποταμό στο λυτρωμό στο γυρισμό στον αγιασμό στον αφαλό στον τρυγητό στο απύθμενο στην πεταλίδα τον αχινό στα ροδοπέταλα στο αγκάθι στο ηλεκτρισμένο χνούδι σου στο μούστο στο μπούστο στο γοφό στα μπούτια σου δαγκώνω όλες τις καμπύλες κι απογειώνονται οι δίσκοι, σπάνε οι πορσελάνες , ραγίζουν οι ασβεστωμένοι τοίχοι θερίζεις κάτω στις κοιλάδες με τα άγρια ρόδα μέλι άγριο ατρύγητο επιθυμητό σφόδρα στου έρωτα τη φόδρα τη βελουδένια σου τη μεταξένια σου την αβρή
έλα να αλλάξεις το νερό στο βάζο με τα τριαντάφυλλα να νιώσουν το χέρι σου να τα ποτίζει .
Όταν η ψυχή σου σαλεύει όπως καλάμια που κυματίζουν στον άνεμο με φόντο τα κύματα ,μαζί κύματα νερένιο κορμί εσύ ονειρεύεσαι ,που μέσα σου κυματίζουν, ονειροπόλημα
ένα με τη μουσική σου και τη θάλασσα.
Μέσα απ' το νερό σου περνώ στ’ όνειρό σου σκιρτώ αναδεύω τα φύλλα σου ξεδιψώ
ο πόθος σου με αλλάζει. Στις τρυφερές σου όχθες πλαγιάζω ,στενά σ αγκαλιάζω βαθιά σε κοιτάζω, πιάνω ένα αστέρι ,δροσερό, και στο καρφιτσώνω στα μαλλιά.
Στο νερό όλα
η φουρτούνα έρχεται με τα μεγάλα κύματα νόστιμη κι από το θαλασσόνερο αλατισμένη
παντοπωλείο ηδονών μπαίνω στο σουπερμάρκετ σου και τα ψωνίζω όλα
Στο δοκιμιογράφο οι στιγμές τείνουν πάντα να γίνονται σκέψεις χωρίς να μπορούν να λάβουν παράσταση και δρώσα εικόνα, έστω και αν ευνοεί το μεταφορικό λέγειν. Στον μυθιστοριογράφο αντίθετα οι στιγμές δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τη σκέψη ,μένουν εδώθε στον παραστατικό λόγο που είναι εγγενής της μυθιστορίας. Κι είναι ένα γρέζι γραφής που μας χαρακώνει ώς κάτω. Τότε εγείρεται ψυχή. Σε όποια γραφή, όταν ανοίγονται οι καταπακτές, δημιουργικό χάραγμα. Κραδασμός υποστασιακός.
Νομίζουν κάποιοι πως το μυθιστόρημα έχει να κάνει με αφηγήσεις, με ιστορικά, είναι εκείνοι που εκ προοιμίου αποτυγχάνουν στο μέτρο που επιχειρούν στον τομέα του, για εύλογη αιτία, και γιατί ακόμα κι αν θέλει να γράψει κάτι παρόμοιο η μαστοριά είναι στο πώς. Αλλιώς οι ιστορίες του θα προκαλέσουν και πλήξη και βαρεμάρα.
Για να δούμε, τι είναι το μυθιστόρημα, θα πρέπει να σταθούμε στον κάθε ένα μεγάλο συγγραφέα και να κοιτάξουμε τι είπε και πώς. Σε ποιό πρόγραμμα έριξε τη γραφή του.
Κι αμέσως, να θεωρήσουμε το τέλος της ευρωπαϊκής μυθιστορίας, όπου θα εντοπίσουμε και τους λόγους που συνέβη αυτό.(Θα μου πεις προαναγγέλλεται κάτι τέτοιο ,σοφιστών δε προσιόντων;) ύστερα ,ποιές περιοχές συναισθήματος πολιτικής και ιστορίας έδωσαν μεταπολεμικά μυθιστόρημα. .Γιατί και στην Ευρώπη, ξαναρχίζει. Αφού το είχαν καταλήξει οι πρωτοπόροι του μοντερνιστές. Είναι τα Γκουλάγκ. Είναι τα Άουσβιτς. Είναι ο άλλος πόλος της Αμερικής, η ισπανοφωνία της. Κι η Άπω Ανατολή. Η Σκανδιναβία με το αστυνομικό της.
Τι βρήκε όμως εκεί, σε κάθε μεριά, το μυθιστόρημα να δέσει ,να δώσει; Τί αναπτέρωνε την πένα κάθε φορά; Για να γίνεις μυθιστοριογράφος ,πρέπει έγκαιρα να μπεις μέσα στη γραφή. Με κάθε τρόπο. Ανελλιπώς. Για τους μεγάλους μυθιστοριογράφους ο κόσμος είναι αφηγούμενο. Εκείνο που σε κρατάει μέσα στο μυθιστόρημα , είναι πάντα ένα της γραφής σημείο που πιάνει την ψυχή στις πιο ειδικές περιοχές της, και την κρατά σε διάλογο . Την ώρα που τα πράγματα πάνε να ατονήσουν , της πένας στιγμή, αίφνης, ρίχνει το ρώτημα στους θεούς της γραφής. Ας το επικροτήσουμε. Σε κάθε μεγάλο συγγραφέα, εντόπισε την μεγαλύτερη του γκάφα ,και ταυτόχρονα αναγνώρισε τον. Έρωτα με το θάνατο, είπε κάποιος κι ο έρωτας κι ο θάνατος αλληλοκοιτάχτηκαν.
Σε έρωτα να μας βλέπεις θέλω, δίπλα στη θάλασσα ν’ αγαπιόμαστε είναι απίστευτο πόσο μας αλλάζει ο έρωτας. Κυρία μου κολυμπάτε στα κόκκινα μας βάζετε φωτιά το ξέρετε;
όσο ο ένας ανοίγει σαν κοιλάδα, ο άλλος υψώνεται σαν όρος. ήλιο φουμάρουν τα κορίτσια στις παραλίες,
καλά είναι να βγαίνουν οι έννοιες απ' τα κουτιά τους όπως το γλυκό απ' το ντουλάπι ρίξε το χρυσό σου δίχτυ στη θάλασσα κι ό,τι βγάλει είναι η ψυχή του κόσμου πέτα την απόχη σου στο σύμπαν και πιάστο επ’ αυτοφώρω όπως πιάνεις μια πεταλούδα, που το άλλο της όνομα είναι ψυχή.
καθώς ακούς σφυρίγματα στα στενά και μας κοιτάς πίσω από τα στενεμένα στον ήλιο μάτια υψώνεται η κύλικα με το κώνειο ,άλλο το ηλιαγκάθι πότε έτσι πότ’ αλλιώς στο κύμα. Το κάλεσμα του ανέμου φυσώ το κοχύλι κι ιδρώνει η νύχτα η βάρκα μας πετάει σαν γλάρος
λευκό πανί και το μαγιό σου βυσσινί σε ρίχνω στο κρεβάτι και σηκώνεται φουρτούνα
μέσα στα σκούρα κύματα αρχίζουν τα φιλήματα η αγάπη είναι ένα κλαδί στο ξέφωτο ποτήρι νερό με λεμονανθούς στα χείλη της αυγής το χάραμα ανοιγόμαστε στο πέλαγος γαλάζια φύλλα της θάλασσας συνοδεύουν τη μέθη στην ξανθή ακτή
Οι σημαίες είναι στο κόκκινο απαγορευτικό, εσύ μελανούρι ψημένη στον αφρικάνικο άνεμο,
η μάσκα, η αρχαία προσωπίδα, κάνει τον ήρωα να μιλάει με τη φωνή του θεού.
Με ποιητικές μονάδες, από νόημα σε νόημα ακούραστα σμιλεύοντας το φως των φράσεων, μικρά ρυάκια που αστράφτουν τα νερά τους με το δικό τους άρωμα, γλυκό νερό και σμίγει τη μεγάλη αλμυρή μήτρα της θάλασσας, τον ωκεανό της μνήμης όπου γίνονται όλα νέα προς τη μυστική κυκλοφορία της ζωής, το αίνιγμα το μυστήριο το μυστικό του ζωικού κυττάρου την καταβολή.Kρύβει και αποκαλύπτει στη δόξα της γιορτής. Η τέχνη οφείλει να δείχνει τον κόσμο ως μεταβλητό. Και να βοηθά στη μεταβολή του. Κάθε είσοδος στην τέχνη είναι βύθιση στις απαρχές της. Μπαλάντα μου φύγε γοργά πέρνα πάνω απ’ τα πέλαγα με ματοβαμμένο γερακίνας φτερό.
Θρίαμβος του ρυθμού πάνω στο μέτρο και πάμε ακολουθώντας το ρυθμό των κυμάτων, νανουρίζοντας το άπειρό μας στο πεπερασμένο των θαλασσών,
Στίχος σαν ουράνιο τόξο πάνω από τους ωκεανούς.
τεράστιο κιονόκρανο ερημικής κολώνας που ξεχωρίζει μετέωρη από μια απύθμενη ερημιά κρατώντας στους ώμους το στερέωμα την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος.
Μετράω παλιά βήματα, κι από το ίχνος τους χαράσσω νέες γραμμές,
θα κρύψω κάπου πάνω σου και μια σφηκοφωλιά να διώχνει τους κηφήνες μακριά και να δείχνει τις επιθυμίες ψηλά στου γκρεμού τα χείλη ν΄ αρπάζω στο φιλί σου να κόβω από άγρια βοτάνια λάμψεις ουρλιαχτά φαραγγιών κι ύστερα πέλαγος
***
Περίσπαση. Ναι αγέρι. Που γίνεται ακουστό στο εκκρεμές ιδιότυπο διαπασών με το αιωρούμενο χρωματιστό ψάρι.
Να κάνει περίσπαση στο άλλο ιπτάμενο ,το Ζέπελιν, που ορμά πάνω από τον Αη Γιώργη Λυκαβηττού κατοπτεύοντάς μας. Άχαρος ο θόρυβος του, αντί να συρίζει ως φάλαινα τους βυθούς, ασχημονεί στους ουρανούς, την πάλλευκη συμφωνία του αττικού ποτέ ουράνιου διαπιστεύματος.
Η σφύρνα το άλλο ψάρι το εμπιστευμένο. Αιφνίδια γρήγορο. Με όμορφα χρώματα και μάτια. Και ντελικάτο .Ασημένια αστραπή των βυθών.
σώμα του καλοκαιριού καμένο σώμα ερωτικό σώμα
έχει δίψα το μεσημέρι , δίψα στο γυμνό της βήμα δροσίζει το πέλμα της
Κι όμως πρέπει να αποτέλεσε ιερό ,μια μορφή του αλλιώς, δεν έβλεπαν πάντα οι άνθρωποι με το σημερινό τρόπο, ή αν θες τούτο εδώ εκφράζει κάτι βαθύ, η Ικαρία το πέτυχε χορεύουν όλοι, μέθεξη , το κάνουν και γύρω από το Μοναστηράκι τα βράδια έχουν ταυτόχρονα κάτι ελευθερωμένο και ελευθερωτικό με ρυθμό που παρασύρει αυτό δουλεύτηκε εδώ και κάπου είκοσι χρόνια , τώρα δεν βρίσκω αυτό που θέλω αλλά να κάπως σαν αυτό, το θέμα μου είναι άλλο, ποιό είναι το βλέμμα και η φόρμα τι προσέχει, μας το δείχνουν κάποιες παραμορφώσεις σύμφωνα με τα τρέχοντα αλλά συμβαίνει κάτι άλλο στα αγάλματα του Ριάτσε
που εστιάζει στο χέρι που πλάθει σμιλεύει, κάτι άλλο έχει να πει, είναι η τέχνη δεν ξεκινάει απ' αυτό, η προέλευση της τέχνης, μπορεί να είναι μια διατύπωση, στο σύμβολο μπορούμε να αναζητήσουμε το νόημα οι μορφές κατέχουν το νου/
δεν υπάρχει τέχνη τότε αλλά μαγεία, δεν έχει αποσπαστεί ο άνθρωπος από το ζωικό και φυτικό περιβάλλον ακόμα, τον περιστοιχίζουν δυνάμεις,
τ αδέσποτα κορίτσια που κρύβουν το σύννεφο στην τσέπη του πρωινού
και τον άσο στο μανίκι της μέρας
Και εμείς το πάρτυ Το θέλουμε στη γη
ένα φεγγάρι δίευρο με την προτομή σου παίζω τα ρέστα
είναι ωραίο να δένει το ποίημα όπως η φλούδα με τον κορμό, όπως εγώ με το κορμί σου. Στο άγραφον που είναι το σώμα σου θα ανασαίνω ανοίγεις τα πόδια σου σαν βιβλίο βυθίζομαι στην κεντρική σου ιδέα μαθαίνω τη γλώσσα σου γυρεύω τα μυστικά σου μέσα στο στόμα σου
Μην ήταν Νοτιάς μην ήταν Βοριάς; Μην ήταν Σορόκος για Χιονιάς;
Μην ήταν νύχτα; Μην ήταν σπίρτο σε βενζίνη;
μπαλκόνια γυμνά κοιτάζανε την έρημη εκκλησιά
και μέσα θάλασσα πλατιά κυμάτιζαν τα σεντόνια
και άραξε στα Κύθηρα απ' τη φουσκοθαλασσιά
κωπηλατούσε η αγάπη τους μέσα στο αίμα
καρδιά που φτερούγιζε σαν αηδόνα ερωτευμένη
κι η μπαταρία πεσμένη
τώρα γουργουρίζει δίπλα του σαν τη γάτα σε αναμμένο τζάκι χορταμένη χάδι
εκείνος γλείφει τις ηλεκτρισμένες του παλάμες με ηδονή ασήκωτη
βαριά, σαν κορμί γεμάτο επιθυμία με το φιλί στη ρίζα της
είχε κοκκαλώσει το θρόισμα στις φούστες
κάρβουνο αναμμένο το σ αγαπώ
το 'ριχνε μέσα του και καιγόταν
φλεγόταν
σαν καλύβα από άχυρο που πήρε φωτιά,
και δεν πρόλαβε να πηδήξει έξω
φωτιά τόσο τον είχε πιάσει ο έρωτας στα δόκανά του
βούτηξε με τα ρούχα μέσα σ’ ένα ποτάμι έρωτα
ανάβουν το σταυρό του νότου
κι αυτοί δεμένοι στο κατάρτι του ορίζοντα
Ο ποιητής δικαιολογείται να είναι στρατευμένος μόνο σε ένα, στην ποίηση !Τίποτε άλλο Α ,ναι. Και έργο του είναι τόσο η ποίηση όσο και ο ποιητής, αξεδιάλυτα.
Είναι όπως το τσεκούρι που πελεκάει το στυλιάρι του. Για αυτό δεν πρέπει να διαμαρτύρεται το δέντρο που συμβάλλει στο κόψιμο του το ίδιο του το σπλάχνο.
Και είναι καλό να γνωρίζει ό,τι μπορεί να χαθεί σ ένα δάσος από σύμβολά όσο και στο πραγματικό δάσος.
*
Υπέρμετρη πυρά. Όλη η φλόγα κάλυψε το οπτικό μου πεδίο. Φλεγόταν ο αγρός .Είχε αρπάξει φωτιά το μυαλό μου.
Στην πορτοκαλένια δύση κρεμόταν το βράδυ μας Όπως το άστρο της θεάς του έρωτα πάνω από το χαμηλό ορίζοντα που όριζε τον καιρό μας
Η θάλασσα, πήγαινε ερχόταν ,γυναίκα σε οργασμό .Είναι ο Ρυθμός
Θα σου δώσω ένα τόπι χρυσό σαν τον ήλιο, να παίζεις όπως το γατάκι με το κουβάρι από χρυσό νήμα
Σε λίγο με τις φιλύρες ανθισμένες Βόλτες στα μεγάλα μπουλβάρ Με τη μέθη στο στόμα Μονπαρνάς Φιλί κρασί αγάπη Ντεζ αρ
Φλέγεται η Νοτρ Νταμ Φλέγομαι εγώ για σένα
Λυκέρνη τιναγμένη στη φωτιά ποιος σού'βγαλε τα μάτια σου τ' ακτινοβόλα;
Ότι ήταν οξυκόρυφα τώρα δονείται κενό
Η ακίδα που ακόνισε τόσα φωτεινά μάτια που έξυσε αιώνες τα ύψη, τώρα στάχτη
Νυσταγμένα κοιτούν τα πλήθη τις οθόνες
Το sublime κείται νεκρό
Ο κλασικός μύθος φτιάχνει νόημα στην ευθεία της ανάγκης για το απόλυτο. Η επιστήμη χωρίς το μύθο πάει φούντο, η γνώση είναι απαραίτητη όμως δε λυτρώνει, αυτό το κατορθώνει μόνο το νόημα δηλ. ο σκοπός, αυτό που δίνει κατεύθυνση στην πράξη μας ,στην ζωή.
ναι, αν είναι περιβλημένες το ανόητο, δες στον κατάλογο των αξιών και των άξιων
Στον καταρράκτη ήλιο
η ευτυχία βάφει την ψυχή, δηλ όλο το κορμί, και λάμπουν τα μάτια
Μέσα στη σκοτεινιά κεράκια τα μάτια σου με λιώνουν
Ένα λευκό που ρευστοποιεί ο πόθος χύνεται στη θάλασσα φιλάρεσκη γυναίκα μπορεί να'ναι κι αντίστροφα ολόλευκη γυναίκα κι ο πόθος της θάλασσα.
σου σερβίρω την καρδιά μου
Η αγάπη είναι σαν το κατακάθι του καφέ. Στα χέρια της γύφτισσας γίνεται το υλικό μέσα στο οποίο διαβάζει τη μοίρα, αφού γυρίσει το φλιτζάνι όπως οι αστρονόμοι τη διόπτρα.
Η υπεραναπλήρωση θέλει τις σχέσεις γεμάτες αγάπη, όμως αγάπη και μίσος συνυπάρχουν. Και αυτό που μένει στο τέλος μετά την παράκρουση είναι το κατακάθι των παθών, καθώς η ζωή ετοιμάζεται για το ηλιοβασίλεμα.
Το πραγματικό υφάδι ,δείχνει όταν αποχωρεί η βαφή του πάθους, θέλει να τα κοιτάξεις στη σκιά ο πολύς ήλιος παραποιεί τα περιγράμματα.
Ο άνθρωπος είναι το φίλτρο που περνάει από μέσα του όλου του κόσμου η ουσία .Κι ο άνεμος που τον θερίζει .
Διάβαζα το μεσημέρι παλιά μου τετράδια και έπεσα σ αυτό: ο εγκέφαλος το πιο σέξυ μέρος το σώματος /τόπος εγγραφής μνήμης- το πιο φθαρτό σημείο
σου ανακατώνω τα μαλλιά, μια εγώ μια ο άνεμος τα τρομαγμένα της αγάπης παιχνίδια κι αμηχανία από τα θέλω κοιμήσου πάνω στα κύματα
θεά των φιδιών ξώστηθη στροβιλίζεται το πέλαγος γύρω η θάλασσα κρασί, στα εφτά μαχαίρια ριζώνει η αποθυμιά Αρέθα μου.
λα περντούτα. Να σε καλέσουν στη Σεβίγια μόνο για σένα πια κάνω ταξίδια με το δικό μας φεγγάρι θα σε πάρω γιατί είμαστε στο μήνα του μελιού μας με τη φράντζα της ελευθερίας, νόστιμο με λίγη θάλασσα σαν πεταλίδα σα γυαλιστερή σε φυσώ κι ανάβεις, νόστιμη αχιβάδα
μετακινώ το λυχνάρι το δυσκολότερο φως
Δεν είναι σήματα καπνού είναι καπνός να ζαλίσει τις μέλισσες σου
Το βήμα σου στο ζεϊμπέκικο όπως σκάει το κύμα. μία λέξη σου στο στήθος παραμάνα και δεν σκουριάζει.
Κανένας σαν κι εσένα.
Ακούς;
Κανένας!
Μέσα στο στόμα έκρηξη ηδονής σαν έσπαγε ρόδι το φιλί έπινε με την ψυχή της το χυμό.








(art Γ. Βακαλό)

Κιτριές

 

Είσαι ο Δανδής μου

Χρόνια πολλά αγάπη μου, ομορφιά μου. Να σε χαίρονται 

και να χαίρεσαι, όσοι σ' αγαπούν κι αγαπάς.  

Δε παραπονιέμαι, έχω ότι μου αξίζει. 

ΝΕΔΑ ΗΡΑΚΛΗΣ ΝΑΝΣΥ

 

Με αγάπη

Υγεία

 

Μ. Παρασκευή

 

Καλημέρα

 

Είδα πολλές ταινίες και μου άρεσαν πολύ του Φατίχ και μια φαντασίας κορεάτικη που λέγεται το αγόρι που γύρισε.

Αλέκος

 

Ζάππειον

 

Θα σε δω απόψε;

Τα ασχημόπαπα που έφερνα στην πόρτα σου ήταν κύκνοι. Τα άσματά τους φτιάχνουν τα τραγούδια μου.

Ηρακλής