Για τις λιακάδες

 

Κοίτα μωρό μου τί βρήκα για να έρχομαι Αθήνα ξένγνοιαστα κι έτσι για βόλτα

one love one life

 

Τι ωραία ζωή! Να θέλεις άλλες δέκα για να αναννοηθείς τι έγινε. Και πάρ’τα όλα με μόνο ένα ποίημα.  

Δεν κοιμήθηκα πάλι χθες παρακαλούσα μέχρι και τον κρεμασμένο για ένα φιλί. Ξεραινόμουν κι έπεφτα και ξεσπούσε καταιγίδα κι ήμουν αλεξίπτωτο κι εσύ σύννεφο. Πόσες φορές έγινε, κύματα. Κάθε μέρα από εκείνη τη μέρα. Πώς να στο εξηγήσω,

Μας έκλεισε ο διάολος στο ίδιο μπουκάλι

και μας έκανε αχτίδα ο θεός.

 

Τέτοια με κάνεις και νιώθω και γίνομαι σόλες.

Χειμωνιάτικα ..

Καλά

 

 

Αγάπη μου, το νιώθω πως είσαι κάτι πέρα από τον άνθρωπο και ότι μπορείς να αλλάζεις μορφή. Και δεν έχω σταματήσει να σε ψάχνω. Σε ψάχνω ανοίγοντας το μέσα μου και είμαι σίγουρη πως και στον Αμαζόνιο να χωθώ θα με βρίσκεις. Πάντα στην καρδιά. Μένω εδώ κι έχω καρδιά για να με βρίσκεις. Αποδέχομαι κάθε δοκιμασία σου, του πολύ και του λίγου. Όσο δρόμο κι αν έχουμε για το ακριβώς που πάμε. Όσα ταξίδια κι αν πρέπει να κάνουμε, όσους αιώνες κι αν χρειαστεί να κινηθώ ή να κοιμηθώ. Κι όταν νιώθω πως ξέρω τι θέλω κι εύχομαι να παίρνεις εκείνη τη μορφή, έρχεσαι και με διορθώνεις. Αποκαλυπτικά. Για να κλαίμε και να γελάμε μαζί.

Θέλω μια γυναίκα σου λέω, ώριμη συμπαγή όμορφη μουσική δίκαιη δοτική έξυπνη ανοιχτόμυαλη στοργική και στραπονιάρα, να περπατήσουμε στην κοινωνία μαζί. Πρέπει να πάω σε ειδικά μέρη; Πρέπει να βγω σε άλλη εποχή;    

Ποιος άλλος μπορεί να δαμάσει τον Χείμαρρο εκτός από την Θάλασσα

 

Δεν ξέρω ποιος πονά περισσότερο και λέω πως όλοι πονάμε το ίδιο. Πως όλοι τα ξέρουν όλα, μάλλον όταν νιώθουν τα νιώθουν όλα. Και αμέσως ο κόσμος παίρνει την θεϊκή του διάσταση κι όλα καλά. Μικραίνω κι όλα καλά. Κι όσο μικραίνω ξεχειλίζει η αγάπη και μια σταγόνα να είναι όπως μικραίνω γίνομαι πιο μικρή από σταγόνα και με ξεχειλίζει. Λουζόμαστε έτσι με μια σταγόνα. Τί είναι μια σταγόνα μπροστά στον Ωκεανό. Να μη σε νοιάζει το τίποτε μωρό μου. Αυτοί είναι βαλτοί .. όμως

 , παρμένοι από μετόπη Ναού.