είσαι ..

 

ήθελα να του πω ρε την κοπέλα την βάζουμε από την μέσα μεριά και στο πλατύ της σκάλας όχι στο στενό βρε βλάκα βλάκα αλλά έπαθα τροχαίο και χλόμιασα και δεν είπα τίποτα. δεν ξέρω αν είπα κάτι. με ταλαιπωρούν σκέψεις πως δεν μπορώ να σε πάω πουθενά στη ζωή μου γιατί είμαστε άλλοι κόσμοι κι είμαι κατά βάση κυνική κι εσύ χαϊκλασάτη. μα κι όμως πάντα νιώθω πως σε νοιάζομαι πραγματικά τόσο που είμαι η πιο ευγενική κι η πιο λεπτοφυής από όλους όσους που σε περιτριγυρίζουν. Κι ότι θα περνάγαμε πολύ space μαζί

ποίημα τώρα δε μου βγαίνει. ξέμεινα κι από λύσεις. 

χάρηκα βαθιά χάρηκα που σε είδα. κι ήταν λίγο. ήθελα κάτι αιώνες πιο πολύ. δεν ήσουν μούσα ούτε άγγελος. Είσαι ντουέντε. ΕΙΣΑΙ ΝΤΟΥΕΝΤΕ      

"Καίει" λίγο

 

Κοίτα αγάπη μου! αυτή η σειρά οδοντόκρεμες είναι η αγαπημένη μου. Τα πάντα μπορείς να κάνεις με μια τέτοια οδοντόκρεμα..  αν την πιάσεις στα χέρια σου θα καταλάβεις. Γιατί Touchpaste story σου λέω τόσο καιρό

 

 

Dancing TEAM

 

Καμία πιθανότητα εγκατάλειψης

 

Με συγκινούν πολύ τα ιδεώδη των αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών ως προς τον συμπολεμιστή τους. Αυτό το πρότυπο θαυμάζω αποζητώ και προσπαθώ σε κάθε είδος συντροφικότητας και σχέσης με τους ανθρώπους της ζωής μου. Καμία πιθανότητα εγκατάλειψης. Κι αυτό είναι μια αρχή ζωής και θανάτου. Πέρα από τις οποιεσδήποτε προσταγές ορέξεις και δυνάμεις. Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν δεν είναι του γούστου μου. Κατανοώ. Δεν κατακρίνω. Είναι μέχρι εκεί. Στην ζωή την δικιά μου όμως οι άνθρωποι μου ξέρουν πως είμαι και θα είμαι εκεί και ξέρω πως είναι και θα είναι εκεί. Και δεν εγκαταλείπω για κανένα λόγο τον συμπολεμιστή μου. Θα κοιτάξω πρώτα την δική του ασφάλεια χωρίς να κοιτώ την δική μου διότι θα είναι ο δίπλα μου που φροντίζει πρώτα για την δική μου.  

Έτσι ξεκινάω πάντα. Αυτό δίνω κι αυτό ζητώ. Και αυτό είναι το μυστικό για τα θαύματα που συμβαίνουν στη ζωή μου και το απέθαντό μου στις μάχες μέχρι και σήμερα.  

 

Έφαγα τροχαίο δεν θυμάμαι τίποτα. Ναι δεν ήταν αυτό πάντως.. 

Σε ποταμόπλοιο θέλω μωρό μου

 

Όταν μιλάμε για ξενοδοχείο σε μια πόλη που έχεις σπίτι και φίλους με άδεια σπίτια κάτι δεν πάει καλά με το σπίτι και τους φίλους. Με το σπίτι κυρίως και την κυριότητα τους κυρίους και τα κυρίως. Εμένα δεν με ενδιαφέρουν και δεν με αφορούν τέτοιου είδους σχέσεις. Σοβαρά τώρα αν δεν μπορείς να βάλεις στο σπίτι σου και στην ζωή σου τον άλλον πως τον βάζεις στο αιδοίο σου. Άλλο να του πεις να του κάνεις ένα τέτοιο όμορφο δώρο κι άλλο να είναι έτσι και μέχρι εκεί. Πάρε έναν Σαίξπηρ καλύτερα έναν Κορνάρο. Γνώμη μου και δεν τα ζηλεύω καθόλου αυτά. Τις πουτάνες τις σέβομαι πολύ περισσότερο που έχουν για σπίτι το ξενοδοχείο. Είναι ήττα να μιλάμε από αυτή τη βάση. Δεν ανήκω σε αυτό το είδος ποίησης. Ωραίο σαν καταγγελία αλλά μου φαίνεται πολύ λίγο και στην καλύτερη μεταμοντέρνο. Δεν με συγκινούν αυτά τα δράματα. Κατανοώ και δεν κατακρίνω. Σκοπός μου είναι να είμαι και να παραμένω ενωμένη ακέραια ολόκληρη σε κάθε ανάσα και σε κάθε βήμα.  Ξέρω ότι είμαι κάπως εκτός θέματος αλλά ήθελα να τα πω.

Και σε σκαμπό σκέτο. Ένα καλό σκαμπό στο πουθενά .. κι άλλα χιλιάδες

 

σκοτώνω

 

ανάποδα η τούρτα και στη μούρη .. πωωωωωωωωω

κουκλίτσα ζαχαρωτή τούρτα πάνω σε τούρτα

Στο ημερολόγιο γράφτηκε: 

Πλησίασα χαρμόλυπα με ειρηνική γαλήνη. Μάλλον είχα το βλέμμα του μηδενιστή πολεμιστή κι η αντίδραση που δέχτηκα ήταν Αποφυγή. 

Επέμεινα κι έφτασα στο μισό μέτρο και τότε ήταν Θυμός ενόχληση αποφυγή.

Το βλέμμα σου είχε κάτι σπασμένο που φώναζε μη με κατηγορείς δε φταίω και κάτι σα να έλεγε, δεν βλέπεις πόσο δύσκολα την παλεύω τί θέλεις τώρα εδώ κι εσύ.

Νομίζω την ξέρω αυτήν την αποφυγή. Είναι μια κλωστή πριν σπάσεις για να μη σπάσεις. Και δεν το θες ο άλλος να σε δει αλλά να σε καταλάβει. Βλέμμα από μεγάλο τσακωμό που νιώθεις αδικημένος πληγωμένος θανάσιμα και αδειασμένος.

Εγώ πάντως νιώθω και κερατάς και δαρμένος. Κι έχω λόγο όταν κλαίω να γελώ. Να δείχνω σάικο. 

Είναι σα να έχουμε αλλάξει ρόλους. Που δεν είναι και η αλήθεια αλλά σα να είναι.. Να φοράω εσένα κι εσύ εμένα. Διότι κανονικά θα έπρεπε να έχουν συμβεί άλλα.

Ίσως φταίει και μια άμυνα που πάντα με βρίσκει τέτοιες ώρες και έχω ένα βλέμμα που κοιτώ τα τέρατα μηδενιστικά. Πιθανότατα δλδ να είχα το βλέμμα του μηδενιστή και της εκμηδένισης. Το οποίο είναι όμως πολεμικό και έχει στόχο να διαλύει την αυτοπεποίθηση και την συγκέντρωση του αντιπάλου. Μου συμβαίνει αυθόρμητα μηχανικά λόγο της εκπαίδευσης σε καταστάσεις που δέ.. δέχομαι επίθεση! Κι ίσως και το δικό σου να ήταν πάλι κάποια τέτοια επίκτητη άμυνα μηχανική. 

Το αποτέλεσμα ήταν πως δεν κατάφερα να δώσω τα λουλούδια. Και κάποιο θετικό κι ευχάριστο συναίσθημα μεταξύ μας (;). Κάηκε έτσι κι αυτό το χαρτί..

    

 

Βόμβα στο νερό

 ΒΟΜΒΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Μια βόμβα πέφτει μέσα στο νερό. 

-Δεν τελειώνει ποτέ- 

Γι' αυτό όταν σε πυροβολάνε 

και θες να ζήσεις

Γίνεσαι νερό. 

Η τρομοβία συναντά 

την ειρηνική γαλήνη.

Μια χειροβομβίδα που 

έπεσε στον ωκεανό. 

σχέδιο Ά : βαθμός δυσκολίας ****

 

σε βλέπω σε κοιτάω και κατευθύνομαι σταθερά πάνω σου 

στο μισό μέτρο ρίχνω πέφτει η τσάντα μου μπροστά σου 

γονατίζω με θόρυβο

ψάχνω βγάζω σου δίνω τα λουλούδια και τα γυαλιά μου

και .. ( ή που σε ρίχνω ή που με σηκώνεις ή που μένω στο πάτωμα 

και κάτι τέτοιο)

 

ανάσες ..

 Νιώθω απερίγραπτο στρες -;-(τι είναι αυτό;). Και με στρεσάρει ακόμη περισσότερο το να προσπαθήσω να το απωθήσω διότι μαζί του θα χαθώ κι εγώ. Εσύ πως είσαι; Εγώ μαύρο ροζ pink αθλητικά πουκάμισο. Αφού το έχω φάει τόσο στρες μέχρι εδώ πρέπει να πάει τέρμα. Είμαι καλύτερα δλδ μόνο στομάχι χάλια μυαλό κενό. Δεν θέλω να ξαναπεράσω τόση αγωνία μαζί σου. Ποτέ και για κανέναν. Τελευταία φορά. Και να με βοηθήσεις. Πρώτη κίνηση εσύ. Εντάξει; Το αφήνω πάνω σου. Μια κίνηση είναι. Ένα ΝΑΙ

και θα αργήσω "λίγο" .. δέκα και μισή με έντεκα. καλά είναι; 

      

ξεμάτιασέ με υποφέρω τρελά

 δεν ξέρω τί γίνεται δεν είχα πυρετό αλλά ήμουν με μάλλινη κουβέρτα κι έτρεμα για ώρες με κρυάδες από χθες το απόγευμα. κι ύστερα ίδρωνα και καιγόμουν όλη νύχτα και πεταγόμουν. το στομάχι μου χάλια είχα να φάω από χθες το μεσημέρι κι τώρα έφαγα λίγο ψωμί με λάδι αλλά συνεχίζει να είναι χάλια. το κεφάλι μου μονόπαντα από αριστερά διαλυμένο και τα νεύρα στα πόδια μου συρματόσχοινα. ορμονικό ψυχοσωματικό κάτι τέτοιο είναι. πάντως μου έχει βαρέσει γενικό συναγερμό. μα πρέπει να συνέλθω να πάω έξω να εκτυπώσω τουλάχιστον μέχρι το βράδυ τα χαρτιά που χρειάζομαι για την Δευτέρα. 

 

 

Αγάπη μου,

Θέλω να είσαι καλά. Προσπαθώ να ελέγξω την ένταση να συγκεντρωθώ. Τα καταφέρνω όταν δεν σκέφτομαι. Συγχώρα με που δεν γράφω. Αλλά δεν θέλω να βρω τίποτε για να ξεγελάσω. Ήθελα να φτιάξω ένα μπουκέτο με αγκάθια αλλά ούτε αυτό ταιριάζει. Αθλητικά κάτι άνετο και πουκάμισο. Δε ξέρω. Τίποτε δεν ξέρω. Μόνο νιώθω το στομάχι μου και το μυαλό μου που προσεύχεται και παρακαλεί. Κι ένα όνειρο μια στιγμή που αγγιζόμαστε. Τα πόδια μου να με βγάλουν μέχρι εκεί.      

 

Σήμερα είχαμε γιατρό κι εγώ και η μικρή. Έχει βελτιωθεί πάρα πολύ στο οργανωτικό και στις αντιδράσεις αλλά στο μαθησιακό έχει πολύ μεγάλη δυσκολία. Διαβάζει μεν τώρα και γράφει αλλά το επίπεδό της είναι για δευτέρα δημοτικού συλλαβίζει τρώει και μπερδεύει τα γράμματα. Πρέπει να πιέσω να ζητήσει το σχολείο να ξαναπεράσει επιτροπή μήπως και της δώσουν παράλληλη στήριξη μέσα στην τάξη. Είναι τετραπέρατο το μωρό μας αλλά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να την ξεμουλαρώσει με τα γράμματα.    

Είμαι χωρίς εφαρμογές στο κινητό. Περιμένω μια συσκευή αλλά θα αργήσει. Γράφω μόνο από υπολογιστή. Με έχει περιορίσει πολύ αυτό αλλά βλέπω βελτίωση σε άλλους λειτουργικούς τομείς. Και στο μυαλό μου. Με βοήθησε και αυτό που πέρασα με τα χέρια είμαι πολύ καλύτερα και με τα όνειρα που είδα αυτές τις μέρες εκτονώθηκε πολύ στρες. Και το καλύτερο είναι πως μου ήρθε μια ιδέα για ένα θέμα πάνω στο μυθιστόρημα. Θα σου πω.. Είναι πολύ δύσκολο θέμα αλλά αυτό θα με βοηθήσει με το δίπολο επιδειξιμανία αγοραφοβία και την σχέση μου με την πόλη και τον τρόπο ζωής. 

Για την Κυριακή δεν ξέρω .. το σκέφτομαι. Για την Δευτέρα όμως κάτι έχω στο μυαλό μου.

κοίτα αγάπη μου

 

το μωρό μας τέρμα αριστερά! ξεχωρίζει είναι το πιο χαριτωμένο ! 

  

 είμαι καλά απλά τρέχω κι αύριο θα τρέχω ίσως τα καταφέρω το βράδυ

φιλιά αργόσυρτα ..

   για καληνύχτα

 Κοιτούσα την μικρή πόσο αστεία έκανε ντουζ. Γέλασα κι ύστερα με έπιασε μελαγχολία για όλες αυτές τις απίθανες στιγμές που θα ήθελα να μοιραζόμαστε. Και τις χαρές αλλά και τις λύπες.  Στις λύπες είναι που δεν γίνεται να πεις και τίποτε κι είναι τότε που μόνο η παρουσία μπορεί κάπως να μιλήσει. 

ΤΖΑΝΚΙ

 

Τζάνκι

Σήμερα με την ζαβλακωμάρα από τα βολταρέν την ιμηκρανία τις κομμάρες και τους πόνους περιόδου νιώθω αυθεντικό τζάνκι. Κάθε μέρα κάθε μέρα κάθε μέρα σε θέλω κάθε μέρα. Να φτάσω ενενήντα σαν το Τζόυς να πεθάνω σοβαρό και μετρημένο μυαλωμένο τζάνκι από βαθιά γεράματα. Χωρίς στερητικά. Με την δόση μου εκεί κάπου δίπλα. Ζωή στην Αθήνα. Yeah! Πρωί μεσημέρι βράδυ. Δεν προλαβαίνουμε να σταματήσουμε. Δεν μένει ούτε μισό δευτερόλεπτο χωρίς. Δεν υπάρχει νεκρή ώρα δίπλα σου. Ούτε φρένα μου τα έχεις σπάσει όλα. Κι ούτε να θυμώσω πραγματικά μπορώ μόνο να καίγομαι περισσότερο. Κι ούτε να το χαμηλώσω μπορώ είναι ελατήριο τρικυμία. Όμως μωρό μου έχουμε μια ημερομηνία την άλλη Δευτέρα κι ενώ ξέρω καλά από σκληρές εξαρτήσεις θα την πάω κι έτσι και αλλιώς. Εννοώ .. και για το αύριο και για το τώρα. Κι ότι βρέξει ας κατεβάσει.       

 

κοιτάς τον έναστρο ουρανό και βλέπεις τί

κοιτάς τον ορίζοντα και βλέπεις τί!

ακούς την νύχτια ησυχία κι ακούς τί!

ακούς τον άνεμο τα κύματα κι ακούς τί

Τί βλέπεις και τί ακούς

Αυτό.

Σ' αυτό και γι' αυτό 

που κάνει όλον τον κόσμο φυλακή και φυλακή όλον τον κόσμο.

σ' αυτόν που τον βλέπεις  -τον- ουρανό κι ορίζοντα και τον ακούς -τον- άνεμο και -το- κύμα.

μαζούτ και αντίδραση

  όταν γράφεις κριτικά καλώς ή κακώς είναι αδύνατων να γενικεύεις. όταν γράφεις κριτικά πάνω σε μια έννοια πχ έναν συμβολισμό πχ την επαρχία στο μαζούτ δεν καταλαβαίνεις πως αυτή την υποβάθμιση που παρουσιάζεις την τρώει στην τελική όλη ο καθρέφτης του ψυχισμού σου και αποκαλύπτεται έτσι η εικόνα σου για την δική σου εσωτερική επαρχεία.  Να στο αναλύσω καλύτερα κάποια στιγμή άμα θέλεις. Αυτή η στοχευμένη υποβάθμιση, αναβάθμιση κτλ που εξυπακούεται πως είναι και συνειδητή αφού την παρουσιάζεις αφήνει κάποια γκρίζα σημεία για το τί είσαι και το τί κάνεις. Με ένα μου όμως αν πεις δλδ η επαρχεία μου σου του μέσα από έναν ήρωα κάπως έχεις καλυφθεί και αμέσως βγαίνεις από τον ρόλο του προβοκάτορα. Λοιπόν στην κριτική είναι αδύνατη η γενίκευση και δίνει την οπτική γωνία σου με σημείο αζιμούθιο πως να το πω, καθαρό καθρέφτη. πας για ταύτιση αποταύτιση και τέτοια. εμένα η γνώμη μου είναι πως η κριτική άποψη οι χαρακτηρισμοί στην λογοτεχνία είναι για να δώσουν την ατμόσφαιρα και το σκηνικό του δράματος τέλος πάντων. καταρχήν πιστεύω πως οι έννοιες και οι συμβολισμοί δεν είναι αντικείμενα για κριτική. να πούμε πχ η δημοκρατία είναι χάλια ή η τυραννία είναι χάλια αλλά μπορούμε να πούμε η δημοκρατία μας ή η τυραννία μας είναι χάλια. η τάβλα το βρίσκει πάντοτε βέβαια το καρφί της αλλά ποιο είναι το επίπεδο και οι τρόποι μας το τί προσδοκάμε και αν προσδοκάμε στην λογοτεχνία αυτό είναι εντελώς προσωπικό και αποκαλυπτικό για τον καθένα μας που εκτίθεται. ποιος είναι και τί κάνει. δυνάμει και εν δυνάμει.   Η κριτική υποτίθεται πως γίνεται από ενδιαφέρον και για βελτίωση. Επομένως χρειάζεται καλοσύνη τρόπο. Η προβοκάτσια και η υποβάθμιση θα αρέσει μόνο στους ομοίους προβοκάτορες και υποβαθμιστές δλδ μιλάμε για το τίποτα για εσωτερική κατανάλωση κι η όποια λογοτεχνική του αξία είναι ως ένα ζεσταματάκι ας το πούμε γύμνασμα στολιδάκι. Η κριτική είναι πολύ λεπτή υπόθεση δοτική δεν είναι έτσι αμέρικαν μπαρ εδώ πέρα να κρίνουμε μη μας πούνε αυτιστικούς που δεν κρίνουμε. θέλει και πρόταση η κριτική δεν πάει σκέτη αν σε ενδιαφέρει πραγματικά αλλιώς πάει αλλού η δουλεία και μιλάμε για εμπάθειες ακόμη και άλλα μαρκετίστικα πιο προχωρημένα πράγματα.     Λες πιο απλά η επαρχία μου είναι μόνο σκατά προτιμώ την πρωτεύουσα μου. Προτιμώ το πέος.  Μόνο πέος. Μετά τα αλλάζεις πάλι. Η Αθήνα χάλια. Μια χαρά.  Χορεύεις τέλεια τα τάνγκο. 

 

ένα "βρισίδι" κατάμουτρο καλύτερα πιο πολιτισμένο είναι

 

εσύ γιατί μου πείραξες την αλληλογραφία μας; υπάρχει κάποια συγκεκριμένη απάντηση για αυτό; γιατί με πειράζεις έτσι; είναι πιστεύεις ο κατάλληλος τρόπος αυτός; αυτός πιστεύεις πως μου ταιριάζει; ή να πιστέψω πως εσένα σου ταιριάζει αυτός; κι ότι ισορροπήσαμε έτσι δλδ..

 και τί υποτίμηση ήταν αυτή για αποσύνδεση; αποκλείεται ολόκληρο επιτελείο να κάνει τέτοια λάθη. κάτι άλλο συμβαίνει. να φανεί σαν ληστεία να φανεί σαν αυτοκτονία. δεν μπορεί .. σήματα κινδύνου πολύ περίεργα

η πόλη που βλέπω στον ύπνο μου

 

βλέπω αυτή την πόλη που είδα χθες και σε άλλα όνειρα. την ίδια πόλη που δεν ξέρω ποια είναι. βγαίνει με έναν μεγάλο πλακόστρωτο δρόμο με φανάρια και κίνηση κανονικά σαν μεγάλη πόλη σε καστρό σαν πύργους πάνω σε έναν λόφο και χωρίς τείχη. κι εκεί ενώ είναι η άκρη γιατί από πίσω έχει δυο τρείς λόφους και παραλίες μετά με ένα λιμάνι σαν πορθμείο που συνεχίζει η πόλη κάπως εκεί παραθαλάσσια. και ξέρω έναν δρόμο από εκεί που βγαίνει από τα πίσω βουνά μπροστά στο κάστρο και την πόλη. κι εκεί πίσω στους λόφους προς την θάλασσα είδα εχθές αυτό το νεκροταφείο με τα μνημεία μινιατούρες και τις τεφροδόχους. και η πόλη έχει λόφους και λεωφόρους που τους ανεβοκατεβαίνουν και είναι κάπως αρκετά απλωμένη με μεγάλα τετράγωνα. μα το σημείο που έχω σαν σημείο αναφοράς κι εντελώς γνώριμο είναι αυτή η πλακόστρωτη λεωφόρος κάτω από το κάστρο που δεν είναι κάστρο αλλά πυκνοί πύργοι σαν ενωμένοι μεταξύ τους κι ανεβαίνει ένας φιδωτός πεζόδρομος πάνω εκεί. 

       

 

Για να μην τα πολυλογούμε

 

Εσύ θέλεις σχέση πρώτου ραντεβού μονίμως. Στην καλύτερη τύπου "άτυπου αρραβώνα". Κι εγώ θέλω σχέση "γάμου" δλδ όλη την αλήθεια ότι και να γίνεται πρώτα μαζί μου να το πεις να έχω λόγο να ερωτηθώ να ερωτηθείς να έχεις λόγο να βγαίνει ομοφωνία και μαλακία να έχει γίνει να μη τα βρίσκουμε το βράδυ πρέπει να είμαστε μαζί στο κρεβάτι. 

 

απτικό

 Ξύπνησα ξημερώματα από εφιάλτη. Ήμουν με την Κατερίνα και τον Πάνο με ένα αμάξι και με κάτι νταλίκες ήταν περίεργα θέλαν να πάμε κάπου στην Αγγλία και θα περνάγαμε να πάρουμε τα πράγματά μας ο καθένας αλλά σταματήσαμε σε ένα νεκροταφείο που είχε μόνο τεφροδόχους και κάτι εντελώς μικροσκοπικά μνημεία και μου έδειξαν κάποιον σπουδαίο που είχε φύγει εκείνη τη μέρα αλλά εγώ δεν τον ήξερα κι ύστερα είχαμε καθυστερήσει πολύ για το αεροδρόμιο και μου είπαν πως δεν θα προλαβαίναμε να πάρουμε τα πράγματά μου και έτρεχαν με το αμάξι και ένιωθα κάπως σα να με έχουν απαγάγει και σκεφτόμουν να ανοίξω να πηδήξω από το όχημα κι άκουσα μια κραυγή πόνου που ήταν του πατέρα μου και ξύπνησα πετάχτηκα από αυτή την κραυγή κι ήταν επτά και τέταρτο το πρωί. 

Αδιαθέτησα σήμερα

ξανακοιμήθηκα λίγο κι ύστερα ξύπνησα κατά τις δέκα κι έτρεχα για διάφορα μέχρι τώρα που έκατσα για τον καφέ μου μία και τέτοια ώρα ενώ τον είχα φτιάξει από τις δέκα. Άνοιξα το ίντερνετ και πήγα στις ρυθμίσεις και έσβησα τα νέα από την αρχική σελίδα να μην τα βλέπω. Ανοίγω κάθε φορά και άθελά μου πέφτει το μάτι μου στους τίτλους που είναι όλο ατυχήματα πόλεμοι και σκοτωμοί. Είναι νόμος της δημοσιογραφίας η προβολή της δυστυχίας και συχνά με ενοχλεί πολύ και η διατύπωση των ειδήσεων. Καλύτερα να μην τα βλέπω. Για τηλεόραση δεν το συζητώ πάνε 24 χρόνια που την έχω αποβάλει από την ζωή μου. Θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολος ο τρόπος ζωής των ανθρώπων μέσα στον αστικό ιστό. Λόγο των περιορισμών και του συμβιβασμού της προσαρμογής σε μια "τάξη" που δεν βγάζει και πολύ νόημα ούτε με έχει ρωτήσει κι ούτε με ρωτάει. Προσωπικά εμένα με τρελαίνει και δυσκολεύομαι να αφήσω κάπου τα μάτια μου μέσα σε αυτό ή και να καταφέρω να ολοκληρώσω μια σκέψη πάνω σε αυτό. Και νιώθω πολύ διαφορετική και μόνη μέσα στους ανθρώπους παρά στην ερημιά. Με ενοχλούν τα φώτα και τα ηχοσυστήματα με δυσκολεύουν στο να απολαύσω την τέχνη. Γενικώς φαίνεται πως έχω παγιώσει πολλές ιδιοτροπίες και παραξενιές. Και πως όλη η μαγεία που με συναρπάζει πηγάζει από φυσικά στοιχεία και την αλχημεία τους. Το μόνο που μου λείπει είναι ο ανθρώπινος σωματικός άρα και ψυχικός έρωτας. Κι αυτό είναι μια μεγάλη ερώτηση διότι έχει να κάνει με την ένωση ζωών κατά κάποιον τρόπο στην σχέση. Μαθηματικά το έχω λύσει το πρόβλημα. Και μπορώ να λύσω το οποιοδήποτε αντίστοιχο πρόβλημα. Όμως προκύπτουν θέματα λειτουργικών και ψυχολογικών προεκτάσεων. Εγώ δεν θέλω να κοροϊδεύω. Ξέρω πως μου είναι αφόρητη η καθημερινότητα της πόλης για λόγους που μπορώ να αναλύσω και δεν λύνονται με όλα τα εκατομμύρια του κόσμου. Μπορώ κάπως κατά διαστήματα γι' αυτό σκέφτηκα για σεζόν. Όσο αντέχω να παλεύω μονίμως με την αφαίρεση. Χρειαζόμαστε μια χρυσή τομή. Και μια πολύ καλά δεμένη και βαθιά σχέση για να αντέχει και κάποτε τις αποστάσεις και τις διαφορές αυτές δηλαδή. Και την διάθεση κάποτε κάποιος να ακολουθεί. Κι αλήθεια δεν ξέρω τί είμαι για σένα ή τι θα μπορούσα να είμαι τέλος πάντων. Προχωρώ έτσι κι εύχομαι να το ανακαλύψω. Να ανακαλύψω κάτι που να μου δώσει χαρά λύτρωση ευτυχία και αυτήν την σχέση που αποζητώ. Όπως είναι στον αέρα να είναι και σε κάτι πιο στέρεο κι απτικό. Απτικό απτικό απτικό...               

πριονωτό σκαθάρι

 

απόψε με έχει ερωτευτεί άσχημα ένα τεράστιο σκαθάρι με πριονωτές δαγκάνες. το έδιωξα διακριτικά κι ύστερα πέταξε μες την μούρη μου κι εκτίναξα τα γυαλιά μου μαζί του και τα έψαχνα μια ώρα. μετά βρήκε κι ανέβηκε στην πλάτη μου και πάλι τινάχτηκα και χτύπησα τον αγκώνα μου κατά την προσπάθεια και αναγκάστηκα να βάλω πάγο από τον πόνο. τώρα κάθετε στα δυο μέτρα και με κοιτάει. τα σκαθάρια πάντα μου θυμίζουν εσένα. και για τους μπίτλς και για την νύχτα που όλα επιτρέπονται κι εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Απόψε έχω παραδώσει. έκανα του κόσμου τα πράγματα σήμερα. και το απόγευμα στο πάρτυ του σχολείου κάποια στιγμή ανησυχούσα και μου ερχόταν αυτή η σκέψη πως δεν θες να μπλέξεις μαζί μου διότι είμαι πολύ απαιτητική ως προς την αφοσίωση πως να το πω είναι "λίγο" παλιό το μυαλό μου σε κάποια πράγματα που δεν έχω καταφέρει και κάπου να τα εκφράσω. 

    

απόψε έβλεπα στον ύπνο μου σεισμούς.

η ευλογία του ποιητή

 

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Κάποιο ζημιάρικο κουτάβι έχει πάρει

και μασάει έναν δονητή.

Παίζει δαγκάνει γλύφει τρύπιες κάνει

Μοιάζει ακατάλληλη η σκηνή.

Χαρούμενο γρυλίζει σάλια βγάνει

Κόντρα βάνει με γλώσσα με πόδια

και με «χέρια»   

Κι η ουρά του σημαία 

που σκουπίζει την Γη.

Κουτάβι ζημιάρικο. Ζεστό παιχνίδι

Γυρίζει μπροστά μου σκληρή σκηνή

Όπως ευκαιρία βρίσκουν παράλληλη

Πουλάκια κι απ’ το νερό του πίνουν

Βουτούν αναμαλλιάζουν τινάζονται.

Σκυλί. Πουλί. Σκυλί-πουλί.  

Πουλί-σκυλί. 

μη φοβηθείς πως φτάσαμε στα ανύποτα

 

στο διαταύτα πάλι κάπου σα να τρώμε την γλώσσα μας να τρώμε ένα βούλιαγμα κάπως περίεργο μια αναπόληση της ονειρεμένης παραμυθένιας απελπισίας.  σα να μη τρέχει τίποτα. και σιγά τώρα. άμα κάτσει. σαν εκτός θέματος πάλι. σφυρίζουμε κλέφτικα και ποια είσαι εσύ και τέτοια... ρε! κλειδιά μου πέφτουνε από τον ουρανό. προτάσεις προοπτικές. φοβερή τοξοτίλα αυτό το φεγγάρι σα να μην θέλει να πάρει χαμπάρι...

   

ΕΥΔΑΠ

 

Αγάπη μου ξεκόλλησα. Κινήθηκα λίγο! Έκλεισα ραντεβού στην ΕΥΔΑΠ στο Γαλάτσι το μεσημέρι στις 23 να κάνω την επανασύνδεση στην παροχή του νερού. 

Δεν ξέρω έχω βαρύνει. Δεν μου είναι εύκολη η γραφή. Μάλλον πλησιάζω στο έδαφος. Έψαχνα τα χαρτιά και δεν τα έβρισκα στους τίτλους μου και με έπιασε το στομάχι μου αλλά τελικά ήταν στα μη αρχειοθετημένα. Πέρασα μερικά λεπτά ακραίας παράλογης αγωνίας μέχρι να τα βρω. Τα αρχειοθέτησα τώρα. 

φωτοαντίποινα

 Με διαλύει να κοιτάζω τη σκληράδα την αγριάδα της στέρησης στο πρόσωπο. Δεν με συγχωρώ.  Ούτε εσένα για το δικό μου.    

Όσα μηνύματα έχουμε ανταλλάξει μεταξύ μας άλλα τόσα κι άλλα τόσα θέλω να είναι είναι με μόνο ώρες και τόπους. σκέτα. χωρίς ημερομηνίες και ημέρες.  

Δεν θέλω να δώσω τίποτα για μια ημερομηνία .. ένα ταξίδι τώρα σε ένα δωμάτιο όλο δωμάτιο. Δεν θέλω να δώσω τίποτα κάν' τη μου δώρο να στην κάνω κι εγώ. Χωρίς να δώσουμε τίποτα για να την έχουμε. Γίνεται. δε γίνεται; 

πλεόνασμα κατανόησης

 

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ

Εχθές πάλι έφαγα όλη νύχτα να φαντάζομαι πως συναντιόμαστε σε έναν νυχτερινό περίπατο. Έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε σε εκείνο το θεατράκι κάτω από την Γκράβα.  Στα διαζώματα. Πέφτω στα πόδια σου σε καβαλάω. Ρομαντικό φάσωμα. Πάμε σε ένα μπαρ κάπως πολύ μαγικά και διακριτικά μα δεν κρύβεται αυτό όπως πάντα και πιο πολύ. Κι ύστερα γυρνάμε. Πάμε στο δωμάτιό μου στο δωμάτιό σου και κάνουμε έρωτα. Εκεί χάνω τη σειρά και το μέτρημα. Φανταζόμουν απλά πράγματα χθες. Άλλες μέρες σκέφτομαι άλλα πιο εξεζητημένα. Θέλω να ξυπνάμε μαζί να ξυπνάμε με χάδια. Πολύ απλά πράγματα. Πράγματα που γίνονται όλα. Κάθε μέρα να μπορούν να γίνονται. Αυτό το καταλαβαίνω. Το Πράγματα που γίνονται όλα. Κάθε μέρα να μπορούν να γίνονται. Εφόσον είναι δηλαδή ο αγώνας όλος μόνο για το να μπορούν να γίνονται κάθε μέρα. Μόνο τότε το καταλαβαίνω και το κατανοώ ΠΛΗΡΩΣ και με περίσσευμα κατανόησης για όλες τις χαμένες ευκαιρίες και τα φρένα και τις όποιες μισές. Μόνο αυτό με κρατάει στην λογική η λογική του. Κι είναι πια το μόνο πράγμα στο οποίο μπορώ να επικεντρωθώ και να πράξω. Όλα τα άλλα έχουν καταρρεύσει με κρότο και ασήκωτο γαμώτο. Αυτή η εμμονή κρατάει όλο το οικοδόμημα της λογικής μου. Αυτή η εμμονή είναι η μόνη λογική μου εξήγηση. Το κάθε μέρα. Το κέντρο στον στόχο. Αυτό το κατανοώ απόλυτα. Και μου περισσεύει το μυθιστόρημα.       

ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

 

Ελλειμματική κατανόηση

 

Αν είχα δει καλό θα είχα άλλη φόρα. Κι άλλη προσέγγιση. Δεν θα είχα τοιχιστεί εδώ πέρα κι εκεί πέρα. Όταν η ιστορία σου λέει πως πρέπει να έχεις ετοιμαστεί για τα χειρότερα δεν φεύγεις με ένα βρακί να πας στον πόλεμο.  Με ένα ψαθί θα φευγα αύριο το πρωί για ένα διήμερο…  αλλά αυτό έχει ναυαγήσει εδώ και κάτι αιώνες. Προσπαθώ να κατανοήσω να βρω μια θεώρηση. Η κατανόηση είναι πονεμένη ιστορία για μένα. Έτσι επέλεξα τα συναισθήματα. Κι είχα πει πώς να μην περιμένω τέτοιο πράγμα στη ζωή μου να μου συμβεί και προς και από. Γι’ αυτό και το έριξα στην ποίηση και στην φιλοσοφία με τόσο ζήλο. Μου ισορροπεί αυτήν την πονεμένη ιστορία και βγάζω έτσι και κάποιο νόημα όταν είναι κάποια τέτοια ανάγκη. Διότι χρειάζομαι τα νοήματα για περνώ στάδια και να εξελίσσομαι. Κατανοώ. Εννοώ, συνήθως δείχνω μεγάλη κατανόηση για καταστάσεις από συναισθηματικής σκοπιάς κοιτώντας. Από λογικής όμως δεν το πετυχαίνω στα μέτρα και τα σταθμά που λέμε. Ναι παίζει να μου λείπει κατανόηση ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Και προτιμώ να ταιριάζω τους ανθρώπους στους δικούς μου ήρωες παρά να ταιριάζω τους ήρωες στους ανθρώπους κι ίσως εκεί να εντοπίζεται το πρόβλημα μου με την κατανόηση και την σωστή εκτίμηση των γεγονότων. Κι ύστερα μιλάω για Πλατωνικά Ιδεώδη ενώ ευθείς εξαρχής βάζω τους ανθρώπους να παίζουν τις δικές μου αντανακλάσεις. Γιατί η απλή καθημερινή ζωή με θλίβει και με κουράζει αφόρητα αν την δω σκέτη. Κι έτσι προτιμώ να ακολουθώ ακραία σενάρια και επικίνδυνες αποστολές που στην καλύτερη τα εντάσσω στην τέχνη και στην χειρότερη σε κανα βαρβάτο επεισόδιο… κάνω υπομονή πια και περνάει, ναι για το μυθιστόρημα κι αυτό. Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι η κοινή λογική δεν μου κάνει σκέτη με καμία Παναγία. Η κατανόησή μου είναι ας το πούμε ελλειμματική  και με αφήνει με ένα κενό που πρέπει να βρίσκω να την συμπληρώνω.

            

 

Βρίσκομαι σε αυτή την μακάρια ιλαρή αναστάτωση της συμφιλίωσης της ύπαρξης με το γίγνεσθαι. Όπως θα ήμασταν αγκαλιά κάπου μισοκοιμισμένοι στο ξεκίνημα κάποιας περίπτυξης. Στα ενδιάμεσα κάποιων άλλων.

Ξύπνησα κι έκανα διάφορα επείγοντα. Τα χέρια μου είναι κάπως καλύτερα κι έχω καταλάβει τι θέλουν. Προσπαθώ εξωτερικά με λάδια. Φλερτάρω βέβαια και με το φαρμακείο για γρήγορα αλλά να συνεχίσω ακόμη λίγες μέρες με τα δικά μου, φτιάχνει.  

Με την κουλαμάρα σταμάτησε κι η αγωνία. Βλέπω κάπως καλύτερα. Βλέπω την απορία ως έναν χώρο απέραντο, από αφηρημένο ως άδειο. Βρίσκομαι σε μια μακάρια ιλαρή αναστάτωση όπως αυτή η νοητή αγκαλιά.      

αν το έχει κανείς συνειδητοποιήσει!

 

7 τετράγωνα απόσταση είμαστε 5' με τα πόδια. 

προσπαθώ.

έβαλα το τρίμερ στην πρίζα να φορτίσει.

ΚΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ μπροστά πίσω

 '

σήμερα είχα όλο το σπίτι δικό μου μέχρι αύριο το μεσημέρι. 

κάτι τέτοιες στιγμές που θα μπορούσα ας πούμε να έκανα διάφορα

κολλάω χειρότερα και σκέφτομαι την ασυνεννοησία μας και την Αθήνα.

είμαι σε κανάλι να πω συχνότητα μια φάση μέντιουμ να τη πω σε ενόραση

κι έρχονται πνεύματα και τα ρωτάω και μου δίνουν χρησμούς πες.

ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΩ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ. Πάναγιά μου!

Τα πνεύματα που είναι μαζί μου είναι γάμησέ τα. Τα καλύτερα 

Μακάρι να ήξερα γιατί μου το κάνει αυτό. Θέλει πρόσκληση; 

Εγώ σκέφτομαι αφού έρχονται αυτά τα τραγικά -πρώην- πρόσωπα που έρχονται

γιατί σε εμένα; για τα ποιήματα; 

το τηλέφωνο η τεχνολογία ο στρατός και οι χάκερ είναι γατάκια μπροστά του.   

  μ' αγαπάς σ' αγαπώ κι έχουμε ζόρι μια απόσταση που τα ακούς αυτά κάπως κι εγώ τα δικά σου τα δρομολόγια και που χρειάζεται να σταθώ μέσα εκεί κάπου σε βάση με βάση. 

τα χέρια μου που χάλασαν έχουν να κάνουν με μια θηλυκή φύση ενώ τα πόδια αντίστοιχα είναι από την αρσενική, έτσι λένε. τα χέρια μου με έχουν φρενάρει και δεν σβουρίζω και τα βλέπω όλα. 

Έχω τουλάχιστον μια εικόνα που μου δίνεται από το μεταίχμιο της ύπαρξης. Φρέσκια. 

Αν δεν σε νοιαζόμουν δεν θα καθόμουν να σου γράφω. θέλω να το πιστέψεις αυτό. 

πάνε μέρες που ζορίζομαι κι αντιστέκομαι στα πνεύματα. σε φιλώ με τον παφλασμό 

με τα στοιχεία... προσπαθώ όσο πιο καθαρά μπορώ. Και σε βλέπω που προσπαθείς και τα έχουμε παίξει. 

δυσκολεύομαι να διακρίνω πότε είσαι δίπλα και πότε απέναντι. από εδώ που είμαι μόνο χρησμοί από μεταίχμια έρχονται.   ζορίζομαι. σκέφτομαι να τα κλείσω όλα μήπως μετατοπίσω κάτι. όμως σε θέλω μπροστά μου δίπλα μου

κάπως στο εδώ να μη φύγω τελείως/ να φύγω τελείως

είναι σίγουρο πως θα δεις κι έναν άγνωστο άνθρωπο που τόσο πολύ λαχταράς να βλέπεις

 

  πλαφ πλουπ  εμείς

τα βράχια 

στο λιμάνι

   

κάλλος μου

 

το τραγούδι μας!

ΠΝΕΥΜΑ = 1

 

2ΣΩΜΑ = ΠΝΕΥΜΑ   ,όταν μισό πνεύμα το σώμα,

2ΨΥΧΗ = ΣΩΜΑ

κουβέντα με πνεύμα

 

Τι έγινε. Συγνώμη δεν είμαι και πολύ εδώ. Γι’ αυτό δεν έστειλα και ευχές. Είμαι σε μια προβληματική κι έχω γίνει πνεύμα. Με προβληματίζουν πολλά πράγματα. Εγώ πάντως αγαπώ και ντίντι και τζίμη. Λειτουργούν σε όλα τα επίπεδα και είναι πιο θα διαλέξεις.

Κι εμένα με απασχολεί πολύ το στάδιο του Κάλλους. Είμαστε ακριβώς ένα στάδιο πριν. Από τα στάδια του Πλατωνικού Ιδεώδους. Σκέφτομαι το κάλλος ως φροντίδα και λατρεία. Δεν είναι τοπίο που το δίνεις στον άλλο να βάλει ότι κίνηση θέλει. Χορεύεις;

Αγάπη μου καλημέρα ψυχή μου

 

Όπως τα υλικά στον κόσμο είναι μοιρασμένα τόπους τόπους. Και κάπως οι τρόποι αλλάζουν. Παίρνεις το ένα από δω το πας από εκεί και φτιάχνεις την δική σου ισορροπία. Κι έρχεται η γνώση και σου διαλύει τον φόβο μαζί με το αντίβαρό του που είναι η ανεμελιά η ελαφρότητα κάπως. Αυτοί που μου λείπουν περισσότερο είναι εκείνοι που με έκαναν να μη με νοιάζει που πάμε μα τους ξεχνάω και θυμάμαι πολύ ότι με έβγαλε από την πορεία. Που όλο λύσεις ψάχνω. Δεν ξέρω τί να σου πω σήμερα. Πεντακόσιες σημασίες και μια. Μια που να μας αρέσει. Και να στέκεται. Αν είσαι και λίγο μηχανικός καταλαβαίνεις μόλις δεις το ζύγισμα της δομής για τί προορίζεται. Ας πούμε αν το κέντρο του βάρους είναι ψηλά ή αν είναι χαμηλά ή αν είναι κάπου στη μέση βλέπεις και για τί δρόμους είναι προορισμένο το "όχημα" και που είναι να πας και τί και πως. Αν θα τον χάσεις τον άλλο στην ευθεία κι αν θα τον βρεις στην στροφή. Το ποίημα που μ' αρέσει πολύ είναι η Ηλεκτρική. Και κάποια άλλα που μου δίνουν κουράγιο. Ξύπνησα σήμερα κι ακόμη αχώνευτο είναι το σοκ μου να καταλάβω τί έγινε χθες. Πως να το ερμηνεύσω. Είναι κάποιες σκληρότητες που επεδίωξα να γνωρίσω κι ύστερα να τις μετακινώ. Ώστε να μου ταιριάζουν. Να τις ξεριζώνω από το κέντρο και να τις μεταφέρω στα χέρια στα πόδια στα γόνατα στο κεφάλι κυρίως και περιμετρικά. Είναι σα να φοράς τα καλά σου και να πρέπει να κουβαλήσεις κάτι κάπως ώστε να μην λερωθείς έτσι γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Να είσαι ήρεμος και προσεκτικός. Και πάλι τί ανάγκη να είναι αυτή. Σαν την ποίηση κάτι. Φοράς τα καλά σου. Έη, γι' αυτό κοίτα να πιάσεις να κουβαλήσεις να εργαστείς σε κάτι καθαρό. Με φροντίδα και λατρεία. Εσύ μου θυμίζεις ότι μπορώ και καλύτερα κι ότι κάποια "όνειρα" δεν έχουν πεθάνει κι οι αξίες τους. Σαν πνεύματα που ψάχνουνε σώματα να κατοικήσουν.  Η ψυχή μου σε ζητάει. Είμαι τώρα και αναπτύσσω αυτήν την προβληματική διότι έχω ένα πνεύμα που πλαταίνει και μια ψυχή που μαραζώνει ατροφεί. Να φροντίσει να λατρέψει. Να φροντιστεί να λατρευτεί. 

               

πνεύμα

 

Κάτι φορές που τραβάει η σκέψη στο όνειρο και νιώθεις -σαν- πνεύμα. Αυτό είναι. Δεν είναι κάτι αλλιώτικο. Απλά ως πνεύμα πας μόνο όπου θες. Κι όπως θες. Με ότι είσαι. 

αγκαλιά με τον εκδότη του Ντο μινόρε

μακάρι να είσαι κι εσύ σαν εμένα. κόλλησα. αυτό. που έγινε. γέλαγα με πολύ παλιοπργάματα.  πέφτεις κι ένας νεκρός και μου λέει την αλήθεια. για εκείνη την ώρα που. φιλιόνται. αργά και άγρια. με μιαν άγνωστη βυθισμένη λύσσα. κι όλο το σουρεάλ στη πίστα. Ναυάγιζα/ σε δάκρια. υπόκωφα. σε υπόγειο αεροδιάδρομο. Βγήκε. ΝΑ. Χτυπά Ευτυχία. ευχτυχία και ικανοποίηση. Ευτυχίες / ικανοποιήσεις. ταξίδια του εκκρεμούς.  ο κούκος ο κολλημένος. 

άνθος αρούρης

 ΑΝΘΟΣ ΑΡΟΥΡΗΣ

Είμαι ένας τύπου Άτλαντας.

Κρατώ την πόρτα του Έρωτα

Από τους ανέμους μην κλείσει

Κι όλο περνάς και μου λες

πως θα μου φέρεις ...

Εκείνη την κοτρώνα που γράφεις

Να μου τη δώσεις να την βαστήξει. 

μέχρι και να θαφτώ για τον αρχαιολόγο

 

Αναρωτιέμαι αν έχει κάποιο νόημα να εκδίδω τα έργα μου. Ακόμη και να τα δημοσιεύω. Αφού ξέρω πως γράφω μόνο για έναν. Εκτός από εμένα. Το μόνο άλλο είναι πως πιστεύω πολύ σε αυτό που έχω να δείξω πάνω όχι μόνο στην τεχνική τώρα πια αλλά και στην εύρεση του νοήματος καθώς και στην σύμπτυξη και την απόδοσή του. Δηλαδή πιστεύω πως έχω κάτι ιδιαίτερο έως και νεωτερικό να παρουσιάσω πάνω στην τέχνη. Ακόμη νομίζω πως ανοίγω ένα διαχρονικό μονοπάτι που μπορεί να συνδέει εποχές της ποίησης με το τώρα και το αύριο. Τα πιστεύω τόσο πολύ που κάτι φορές σκέφτομαι να τα φτιάξω σε πλάκες και να τα θάψω για τον αρχαιολόγο του μέλλοντος.

      

Να μπεις μπροστά και να μη σε πατήσω

 

Γελούσα το πρωί μ' αυτά που σου έλεγα. Με τη φάτσα σου πιο πολύ που σκεφτόμουνα. Και μου πήγε καλά η μέρα. Βγήκα. Πέρασα και παρήγγηλα μια καδένα για το παπί σε έναν φίλο μου μηχανικό κι οπλουργό. Του Κάπτεν Πέρδικα εγγονό. Για να πάρω βάιπς δλδ πήγα γιατί είχα να επισκεφθώ υπηρεσίες κι ήθελα να έχω ένα αυρικό οπλισμένο να με σέβονται. Έχω κόντρες εκεί. Και χρειαζόμουν να κυλίσει να μη με σκαλώσουν πουθενά να κάνω την αίτηση σωστά να ανανεώσω την άδεια μου για την οικοτεχνία. Πολύ σοβαρό θέμα. Και την έκανα σκιστήκανε κι όλα εντάξει. 

Αγάπη μου μια παυσίπονη αγκαλιά βρε μωρό μου όμως. Και που είναι κι ερωτική να το υποστούμε. Δε θα μας χαλάσει. Ε ματάκια μου .. κανόνισέ το. Όχι σα την άλλη φορά. Να βγεις. Να σε δούμε λίγο. Μη μου τα κάνεις όλα δύσκολα. Ξέρεις πως είμαι. Θέλω να έρθω μέχρι εκεί και τα άλλα τα αφήνω πάνω σου. Να μην τρέχω όμως πάλι μια η ώρα φτυσμένη να βρω που την κεφαλήν κλίνε. Είμαι λίγο ελάχιστα πίσω στα κουμάντα μου. Αλλά . Κοντεύω. Θα πατήσω. Εσύ τώρα μπορείς να με καλύψεις; Να μπεις μπροστά. Αυτή είναι η ερώτηση. Τί! δεν πιστεύεις ότι σηκώνω το τσόπερ;

     

 

Μια αγκαλιά να 'ναι παυσίπονη όποιος την έχει να μας την δώσει ..

Μια αγκαλιά παυσίπονη αγάπη μου εμείς δεν έχουμε για μας; 

Μια αγκαλιά παυσίπονη την έχουμε για σας αγάπη μου εμείς.

Εσείς μια αγκαλιά παυσίπονη για μας; Μήπως; 

Το τσόπερ στα όρθια

  

Πως σηκώνεται το τσόπερ! 

Καταρχήν θέλει τιμόνι από on-off και λάστιχα από δρόμου να του έχεις αλλάξει. Κι ύστερα. Λιώσιμο η πρώτη και στην αλλαγή για το σήκωμα όλες τις στροφές. Κεφάλι ώμοι τέντωμα τα χέρια σφιχτά τα πόδια. Πηδάς στον ουρανό με το κεφάλι σου το σηκώνεις το τσόπερ. Του αλλάζεις το κέντρο βάρους. Τι έτσι σα τα άλλα.. Θέλει να είσαι μάγκας. Να το πας στα όρθια μέχρι την πέμπτη να έχεις γίνει η μετεμψύχωση του Βούδα όλα αυτά τα λεπτά. Το ξεκαβαλάς και αραδιάζεσαι επιτόπου χάμω φαρδιά πλατιά για καμιά ώρα να συνέλθεις.     

------------------

Βούδα. Άρχισα 16'αωρα αφαγίας νηστεία για αυτοσυγκέντρωση και πειθαρχία. Να ετοιμαστώ να κάνω μια βόλτα.

"The real men can the old machine working"

 

Η ερμηνεία είναι η μισή «δουλειά» και στα τραγούδια και στα ποιήματα στα άστρα τα χέρια τα χαρτιά και τα λοιπά. Είναι αυτό που λέμε το συν Αθηνά και χείρα κίνει. Πάνω κάτω θέλετε εσείς κυκλικά όπως θέλετε. ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ έχει σημασία. Γκρικ πατέντα μάστορα. Εγώ νταντά ναΐφ την ξέρω την τέχνη μου. Πατάμε στο κλασικό και απογειωνόμαστε στο διαχρονικό. Πάμε όπου θέλουμε σου λέω. Καβάλα στη βέσπα. Να σου κάνω μαλάξεις στο μυαλό να μη φοβηθώ να είμαι ψαρωμένη. Είμαι ξεψαρωμένη αφού σου έχω πει τα κουτάλια σου και τρέχανε και τα σάλια μου. Αυτό είναι το ξεψάρωμα. Αφού είναι εντάξει το χειρότερο ενδεχόμενο μπορούμε να προχωρήσουμε στο καλύτερο. Το δοκιμάζεις να δεις βαστάει έχει ψυχούλα. Παίζεις τα τιμόνια σανιδώνεις τα φρένα το πετάς και σε κανα δυο λακκούβες τραβάς μερικά χειρόφρενα να δεις πως αντιδρά να είναι γερό να μπορείς να το τελικιάσεις και να μη σου μείνει στα χέρια. Ωραία. Να ξέρεις που την ακούει και τι να αποφύγεις. Μια χαρά είναι γερό. Αφηνιάζει κάτι ώρες δυστροπεί αλλά εντάξει. Μην τα θέλετε κι όλα δικά σας. ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ έχει σημασία. Να είναι δηλαδή αυτό που σας την δίνει και σας λειώνει. Που έχει υλικό να εργαστείτε να καλλιτεχνήσετε. Να έχει και κανα στραβό για ίσιωμα. Δεν το θέλουμε τέλειο από το εργοστάσιο εμείς. Εμάς μας αρέσουν τα για πείραγμα. Που βρίσκουμε μέρη για πείραγμα να τους δίνουμε και κάπως τον χαρακτήρα μας. Να γίνονται πιο μοναδικά από μοναδικά. Τα καλύτερα. Αχ κρέατα. Κρέατα. Κόκαλα πέτσες φρούτα. Ώριμα φρούτα γλυκά. Δύσκολα πράγματα. Πρέπει να είσαι πολύ μάγκας για να σηκώσεις σούζα το τσόπερ. Να καυλώσεις την γιαγιά. Δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Άλλο να σου έρχονται όλοι οι τόμοι στο κεφάλι κι άλλο μια μπροσούρα ή ένα περιοδικό ένα φυλλαράκι. Φρούτα πέτσες κρέατα κόκαλα. Αχ κόκαλα. Κι αχ κρέατα. Να φουσκώνει το τρύπιο το πανί θέλει αέρα. Να κάτσεις να το μπαλώνεις. Να φτάνεις στην κάψα να ρίχνεις τη βουτιά από το μόλο και να είσαι 100. Θέλει να είσαι μάγκας να καυλώνεις τη γριά να πηδάει από το μόλο. Τέτοια γουστάρω. Να την τελικιάσω την θειά και τον Χάρο. Να χαμογελάμε. Ξεχαρβαλωμένοι. Να θέλουμε κι άλλες θεραπείες μετά. Να μην σε δένουν σκοινιά να σε δένει ο πόνος και το ίδιο σου το βάρος. Να μη χρειάζεσαι μαντίλια να είναι τα μάτια σου από μόνα τους στον βυθό. Να σου πουν και καμιά κουβέντα με νόημα. Και κανα παραμυθάκι με γιαγιαδίστικη τρυφερότητα και να είναι και κουλ γελαστά και στις χειρότερές σου τρέλες.

 

για την χώρα σου .. μόνο δλδ

 

 γιατί κατά τα άλλα στο αποτέτοιο μας και το διαβατήριο κι οι δικαστές και το στάτους όλο.

σε πρώτο επίπεδο

 

Το πρώτο επίπεδο στη ζωή είναι κάτι σαν την μπασογραμμή στην μουσική. Σε κρατάει. Σου φτιάχνει ένα μοτίβο για τα πατήματα και τα πετάγματα. Είναι πιο συγκεκριμένο από τα ντράμς. Δεν είναι τα ντραμς. Τα τίμπανα μπορεί να είναι το τελευταίο. Αυτά που μπορούν να αλλάζουν το είδος του κομματιού και να το κάνουν ας πούμε από Καλαματιανό τσάμικο ή της τάβλας κτλ. 

   

ορίστε ένα της τάβλας

κι ένα τσάμικο ..

ταν ταρα ρα-ρα ρα-ρα 

ταν

τα αδέρφια της τυφλής και οι μυστήριοι γονείς

 

ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΗΣ ΤΥΦΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

 

Είναι κάτι σπίτια με οικογένειες μυστήριες

που κάποιο από τα παιδιά τους έχουνε προβληματικό

 Και μες το σπίτι τους το κλείνουνε

μα και γι’ αυτό κρατάν το σπίτι τους κλειστό

Ολόκληρο ή σε κάποιο βαθύ δωμάτιο

που άβολα νιώθουν ήχοι όταν βγαίνουν από αυτό.

Και κάτι πάντα έχουνε που ομοιάζει με την σοβαρότητα

αν τύχει κάποια νέα γνωριμία να τους ρωτήσει

κάτι για το σπίτι τους το πιο απλό.

 

Σπίτια με οικογένειες μυστήριες

που το τυφλό παιδί τους

το έχουν για μυστικό.

Κι όλον τον κόσμο προτιμούν τυφλό.  

θα αγαπήσω

 

ΘΑ ΑΓΑΠΗΣΩ

 

Θα αγαπήσω λόγια όμορφα

Πάνω σε καθαρό κρεβάτι

Τους στοχασμούς που κάνω

Δένοντας τα παπούτσια μου

Αυτούς μόλις τα λύνω και τα βγάνω.

 

Θα αγαπήσω λόγια όμορφα

Που γράφει ολονυχτίς το αγιάζι

μέσα στα κρίνα της ερήμου.

Κι όλη ημέρα τα διαβάζει ο Ήλιος

Δίχως να τα καταλαβαίνει πλήρως.

ατρόχιστα σύζοντα

 

ΑΤΡΟΧΙΣΤΑ ΣΥΖΟΝΤΑ

 

Πάνω από Ήλιο αμείλικτο

Και πέρα από το ονειρικό σκοτάδι

Συχνοτίζοντα ωραία τα σώματα

Στο σκοτάδι το απόλυτο

Το πέρα απ’ το όνειρο

Τα σώματά μας ωραία συνοτίζοντα.

 

Πάνω από Ήλιο αμίλητο

Και μέσα στο σκοτάδι

Που τους χιμάει

κοπάδι από όνειρα

Πέφτουνε κάτω

Κάτω από τον Ήλιο.

Σώματά ωραία σιτίζοντα

Ταξιδεμένα. Ατρόχιστα. Σύζοντα.

 

η λογική που με προσπερνάει

 

Την λογική προσπέρασα. Πάνω σε στροφή. Μια ατέλειωτη στροφή που προσπερνώ την λογική. Τρακάρω με φαντάσματα. Ο κανένας. Κι ύστερα πάλι ο κανένας. Να αναρωτιέσαι ποιος κινείται. Το δέντρο ή το τραίνο.

Να αναρωτιέσαι. Πάντα να αναρωτιέσαι. Ποιον κόσμο θες. Αυτόν που κινείται το δέντρο ή αυτόν που κινείται το τραίνο.  Εκείνον που κινούνται και τα δυο κι εκείνον που δεν κινείται κανένα. Και πόσο και πως ..

Ενώ το θέμα είναι να ξέρεις να σταματάς. Να ξέρεις πώς να προβλέπεις. Να διαλέγεις στόχους σταθερούς ή στόχους κινούμενους. 

 Και πόσο και πως ..

Είναι κι άλλοι που δεν βγαίνουν εκτός οπτικού πεδίου. Κι είναι κι άλλοι που δεν μπαίνουν. Κανέναν τους δεν έχω δει. Πάνω στη στροφή είμαι που προσπερνώ την λογική. Ή μήπως είναι η λογική που με προσπερνάει;  

 

Τα βαπόρια από την Περσία

 

Σκληρός που είναι ο κόσμος στο δια ταύτα. Να δίνεις ζωή για να ζήσεις είναι μια ρόδα που φθίνει. Έρχονται πνεύματα και σε βαστάνε στην ανηφόρα σαν φτερά. Σούρνωντα με πάνε να γράφουν τα πόδια μου παράλληλες γραμμές.  Μέσα τους να περικλείεται ο ίσκιος. Του νοήματος. 

Βλέπεις, αυτούς που αναζητάνε μια φανέρωση. Παν στα μπορντέλα και κοιτάν με μάτια αρχιτέκτονα, ανθρωπολόγου, παλαιοντολόγου φυσικού. Κι αν ποιητής μελαγχολίας κι έκπτωτου ρομαντισμού. Βρίσκεται μια κυριολεξία εκεί. Ένα κρυφό φως που κάνει το αίμα να φωσφορίζει. Φάρος σταθερός δίχως ασυνέχειες που αν του αφεθείς σε αποκοιμίζει.  

Μέσα την πονηράδα ελλοχεύει η αγνότητα. Ξεκάθαροι είναι οι χαρακτήρες. Σφίγγουν στην τσέπη τους την ζωή για να πληρώσουν ζωή. Κι είναι αυτό ροδιές από ρόδες που φθίνουν. 

Κάποτε λένε σταματάς να μιλάς για έρωτα και μιλάς "πιο σωστά" για αίσθημα. Εδώ εντοπίζεται πάλι η διαφορά της ψυχής με το πνεύμα. Ψυχή έξω από το σώμα είναι το πνεύμα. Μπορεί κι έξω από τον χρόνο. Και το αίσθημα σα να είναι αυτό που πιάνει τον χώρο εκείνον της ψυχής που έγινε πνεύμα πριν την ώρα της. Κι όποτε της καπνίσει. 

Κοιμήθηκα με πόρνες τόσες φορές ανολοκλήρωτα. Αυτο-ευνούχος. Πνεύμα που μαζεύονταν σαν τον καπνό στο ταβάνι. Θόλωνε τα κλειστά παράθυρα. Κλειστά για την ησυχία. Αερισμός κι εγώ στα διαλύματα.  Ανάμεσα σε δυο διαφορετικά όμοια. Πως να ολοκληρώσω. Κι είναι γελοίο να λες πως τα καταφέρνει μόνη της. Κανένας δεν τα καταφέρνει. Το κενό συμπληρώνεται ή σκέτο πληρώνεται. 

Μελαγχολώ πιο πολύ με τους ανθρώπους που συνουσιάζονται για ουσίες. Συνουσιάζονται για να πάρουν την ουσία τους να πληρώσουν την μέθη. Είναι οι πιο κοντά μου. Χρειάζεται κάποια στιγμή και το αίσθημα για να πληρώσεις τον έρωτα. Αγράμματοι που αντί για το ένα λένε τα ένα. Τα ένα. Είναι μια διάλεκτος πες η πιο αρχαία. 

Κόντεψα να πεθάνω εκεί μέσα. Ξετρελάθηκα. Σχολείο παλιάτσων χωρίς υπερβολές. Παλιάτσοι που φοράν στο νούμερό τους το παπούτσι και δεν πρέπει να σκοντάψουν να πέσουν. Κι ούτε να γελάμε εμείς πολύ. Οι βροχές εδώ είναι μόνο με Ήλιο. Ξημερώματα. Κι αν θέλεις γίνεσαι αρχιτέκτονας ανθρωπολόγος παλαιοντολόγος φυσικός ποιητής. 

Να γυρεύεις να καταλάβεις. Να θυμηθείς. Να ανοίξεις τα παράθυρα για την αγάπη σου. Την αλχημεία το αίσθημα. Τον έρωτα την μαγεία. Και να βλέπεις κάπου αυτήν την διαφορά. Αυτή την διαφορά που δεν την βλέπουν οι ξένοι. Κι η οικειότητα η εξειδικευμένη. 

 

      

 

 

on construction

 

Έχω μιαν ελπίδα πως.. ως λογοτέχνες που είμαστε .. ίσως και να συνεννοηθούμε μια φορά! Εφόσον μου επιτρέπεις να σου λέω τί θέλω. Ότι.  Κι αν σ' αρέσει. Η σπηλιά μου. Που εμένα. Μόνη μου. Μου αρέσει μόνο όταν υποφέρω. Και με γιατρεύει το σκοτάδι κι η μουσική. Με τις ταινίες γαμιέμαι στα pause και στα μπρος πίσω. Μετά από πολλές επαναλήψεις αν δούμε ολόκληρη ταινία μάλλον είναι ταινιάρα. Ιστορίες δωματίου. Σε τοπίο. Και ιστορίες τοπίου σε δωμάτια. Βρες ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ.

    

είμαι με μια ώρα ύπνο

καλημέρα

Ονειρεύομαι πως σε παίρνω στη σπηλιά μου ..

θερμόμετρα

 

Έχω αποκτήσει μια εμπειρία στην ματιά μου. Διαβάζω ένα ποίημα και βλέπω αν είναι καλά αν έχει πυρετό αν έχει υποθερμία. Όταν μπαίνει σώμα σε πνεύμα φέρνει υποθερμία. Όταν μπαίνει πνεύμα σε σώμα κάνει πυρετό. Όταν είσαι σώμα πνεύμα ίδιο ένα είναι καλά. Κατάλαβες. Τα διαβάζω και τα θερμομετρώ. Και ξέρω τί γίνεται. Έτσι φτιάχνω το διάγραμμα του ασθενή. Αλλά εσύ μου τα βάζεις χωρίς ημερομηνίες και ανακατωμένα. Πως να καταλάβω. Παίρνω μια εικόνα στο που κινείται το έργο αλλά δεν μπορώ να τα τοποθετήσω ιστορικά και να κάνω κάτι έγκαιρα. Οι τρόποι σου δεν με υπολογίζουν. Με αχρηστεύουν.  Μπορεί να ακούγεται βαρύ αλλά έτσι συμβαίνει. Όταν διάβαζα τους πυρετούς και τις υποθερμίες στην ώρα τους παλιά δεν είχα πάρει ειδικότητα ποιητογιατρός τότε. Τώρα όμως κάτι ξέρω. 

 

  

σαπουνάδα στη γλάστρα

 

Έγραψα ένα ποίημα αγκαλιά με την Κατερίνα Γώγου και... και Και μόλις το ολοκλήρωσα ως πρωτόλειο πήρα να φτιάξω την κουζίνα. κι εκεί που άδειαζα τα παγούρια μας στις γλάστρες, γιατί έχω κονομήσει κάτι τέτοια συνήθεια από την εποχή που δεν είχα ύδρευση, κοιτάω σαπουνάδα μέσα σε μια από τις άκρως σημαντικές μου γλάστρες. Κάποιο κολόπαιδο είχε πιεί κακάο και είχε βάλει έναν τόνο σαπουνάδα σε παγούρι από αυτά που έχουμε αποκλειστικά για νερό. Και άρχισα να ξεπλένω τη γλάστρα αν υπάρχει θεός ούτε χέρι υπολόγισα ούτε τίποτα. Κάνω την προσευχή μου. Γιατί σκεφτόμουν πως ήμουν αγκαλιά και με τις δυο σας και μετά σκέφτηκα πως κάνω πάλι βλακείες που είναι μόνο για να μου ανεβάζουν πυρετό που μένω μόνη μου. Κι ότι θα ήθελα αγκαλιά σου να γράψω κάτι πιο γλυκό ή πιο όμορφο κι έτσι είπα για την Κατερίνα. Εκείνη την ώρα που δηλητηρίασα την γλάστρα.  Και το πρωί παραμιλούσα με την μοίρα μου γιατί μου φτιάχνει τέτοια. Και θερμομετρήθηκα κι ήμουν στο 37 και είπα πως κι ας νιώθω κάποιον πυρετό δεν έχω κι αυτό μου δείχνει κάποια βελτίωση πως είμαι κάπως σταθερή μέσα μου και δεν τα παίζω.

  

πάνω στην επικαιρότητα

 

Με απασχολεί πολύ το θέμα του προσωπικού αριθμού. Κάτι πολύ χθόνιο αντιδρά μέσα μου. Άντε από 'κει ρε νούμερο, μου λέει. Και τρελαίνομαι! Δεν θέλω να πάρω προσωπικό αριθμό. Κάτι δεν μου κάθεται καλά σ' αυτό. Δεν υπογράφω. Θα μου πεις, γιατί, αφού έχεις ήδη πόσα νούμερα τί σε πειράζει το ένα το συγκεντρωτικό. Εσύ που είσαι και συγκεντρωτικός χαρακτήρας. Ναι ρε, επειδή είμαι το λέω. Νομίζει μ' αρέσει. Ξέρεις πόσες πληγές μετράω και πόσο κολλημένη νιώθω ως άνθρωπος; Το μηχάνημα βέβαια στα τέτοια του.

έχω μπαϊλντίσει

 

Στο δεν ξέρω δεν σ’ αρέσει. Αλλά ούτε και στο ξέρω σ’ αρέσει. Το παντελόνι μου δεν σ’ αρέσει αλλά ούτε και η φούστα μου. Άπιστη δεν σ’ αρέσω αλλά ούτε και πιστή. Κρυφά όχι. Φανερά όχι. Εδώ όχι. Εκεί όχι.  Αυτά είναι τα αποτελέσματα της έρευνας. Να κάνουμε λογοτεχνία σ’ αρέσει αλλά και δεν σ’ αρέσει. Μια νύχτα δεν σ΄ αρέσει. Όλη μέρα δεν σ’ αρέσει. Να το συζητήσουμε δεν σ’ αρέσει. Να το «γαμήσουμε» δεν σ’ αρέσει. Ε τι σ΄ αρέσει; Υπάρχει κάτι που να σ΄ αρέσει έτσι όπως είμαστε και να γίνεται; Αν δεν υπάρχει πες μου να δω τί θα κάνω. Κι αν υπάρχει πες το μου να το κάνω. 

Έχω μπαϊλτίσει έχω αγανακτήσει και το μόνο που χαίρομαι πραγματικά είναι μια αιθέρια λιποθυμική λιβιδική ζαλάδα. Αυτό είναι; Αυτό είναι όλο κι όλο δλδ; 

      

 

Καλό καλοκαίρι 2025 ! Μάτια μου