Βρίσκομαι σε αυτή την μακάρια ιλαρή αναστάτωση της συμφιλίωσης της ύπαρξης με το γίγνεσθαι. Όπως θα ήμασταν αγκαλιά κάπου μισοκοιμισμένοι στο ξεκίνημα κάποιας περίπτυξης. Στα ενδιάμεσα κάποιων άλλων.

Ξύπνησα κι έκανα διάφορα επείγοντα. Τα χέρια μου είναι κάπως καλύτερα κι έχω καταλάβει τι θέλουν. Προσπαθώ εξωτερικά με λάδια. Φλερτάρω βέβαια και με το φαρμακείο για γρήγορα αλλά να συνεχίσω ακόμη λίγες μέρες με τα δικά μου, φτιάχνει.  

Με την κουλαμάρα σταμάτησε κι η αγωνία. Βλέπω κάπως καλύτερα. Βλέπω την απορία ως έναν χώρο απέραντο, από αφηρημένο ως άδειο. Βρίσκομαι σε μια μακάρια ιλαρή αναστάτωση όπως αυτή η νοητή αγκαλιά.