Γελούσα το πρωί μ' αυτά που σου έλεγα. Με τη φάτσα σου πιο πολύ που σκεφτόμουνα. Και μου πήγε καλά η μέρα. Βγήκα. Πέρασα και παρήγγηλα μια καδένα για το παπί σε έναν φίλο μου μηχανικό κι οπλουργό. Του Κάπτεν Πέρδικα εγγονό. Για να πάρω βάιπς δλδ πήγα γιατί είχα να επισκεφθώ υπηρεσίες κι ήθελα να έχω ένα αυρικό οπλισμένο να με σέβονται. Έχω κόντρες εκεί. Και χρειαζόμουν να κυλίσει να μη με σκαλώσουν πουθενά να κάνω την αίτηση σωστά να ανανεώσω την άδεια μου για την οικοτεχνία. Πολύ σοβαρό θέμα. Και την έκανα σκιστήκανε κι όλα εντάξει.
Αγάπη μου μια παυσίπονη αγκαλιά βρε μωρό μου όμως. Και που είναι κι ερωτική να το υποστούμε. Δε θα μας χαλάσει. Ε ματάκια μου .. κανόνισέ το. Όχι σα την άλλη φορά. Να βγεις. Να σε δούμε λίγο. Μη μου τα κάνεις όλα δύσκολα. Ξέρεις πως είμαι. Θέλω να έρθω μέχρι εκεί και τα άλλα τα αφήνω πάνω σου. Να μην τρέχω όμως πάλι μια η ώρα φτυσμένη να βρω που την κεφαλήν κλίνε. Είμαι λίγο ελάχιστα πίσω στα κουμάντα μου. Αλλά . Κοντεύω. Θα πατήσω. Εσύ τώρα μπορείς να με καλύψεις; Να μπεις μπροστά. Αυτή είναι η ερώτηση. Τί! δεν πιστεύεις ότι σηκώνω το τσόπερ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή