Τζάνκι
Σήμερα με την ζαβλακωμάρα από τα βολταρέν την ιμηκρανία τις κομμάρες και τους πόνους περιόδου νιώθω αυθεντικό τζάνκι. Κάθε μέρα κάθε μέρα κάθε μέρα σε θέλω κάθε μέρα. Να φτάσω ενενήντα σαν το Τζόυς να πεθάνω σοβαρό και μετρημένο μυαλωμένο τζάνκι από βαθιά γεράματα. Χωρίς στερητικά. Με την δόση μου εκεί κάπου δίπλα. Ζωή στην Αθήνα. Yeah! Πρωί μεσημέρι βράδυ. Δεν προλαβαίνουμε να σταματήσουμε. Δεν μένει ούτε μισό δευτερόλεπτο χωρίς. Δεν υπάρχει νεκρή ώρα δίπλα σου. Ούτε φρένα μου τα έχεις σπάσει όλα. Κι ούτε να θυμώσω πραγματικά μπορώ μόνο να καίγομαι περισσότερο. Κι ούτε να το χαμηλώσω μπορώ είναι ελατήριο τρικυμία. Όμως μωρό μου έχουμε μια ημερομηνία την άλλη Δευτέρα κι ενώ ξέρω καλά από σκληρές εξαρτήσεις θα την πάω κι έτσι και αλλιώς. Εννοώ .. και για το αύριο και για το τώρα. Κι ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή