η λογική που με προσπερνάει

 

Την λογική προσπέρασα. Πάνω σε στροφή. Μια ατέλειωτη στροφή που προσπερνώ την λογική. Τρακάρω με φαντάσματα. Ο κανένας. Κι ύστερα πάλι ο κανένας. Να αναρωτιέσαι ποιος κινείται. Το δέντρο ή το τραίνο.

Να αναρωτιέσαι. Πάντα να αναρωτιέσαι. Ποιον κόσμο θες. Αυτόν που κινείται το δέντρο ή αυτόν που κινείται το τραίνο.  Εκείνον που κινούνται και τα δυο κι εκείνον που δεν κινείται κανένα. Και πόσο και πως ..

Ενώ το θέμα είναι να ξέρεις να σταματάς. Να ξέρεις πώς να προβλέπεις. Να διαλέγεις στόχους σταθερούς ή στόχους κινούμενους. 

 Και πόσο και πως ..

Είναι κι άλλοι που δεν βγαίνουν εκτός οπτικού πεδίου. Κι είναι κι άλλοι που δεν μπαίνουν. Κανέναν τους δεν έχω δει. Πάνω στη στροφή είμαι που προσπερνώ την λογική. Ή μήπως είναι η λογική που με προσπερνάει;