"The real men can the old machine working"

 

Η ερμηνεία είναι η μισή «δουλειά» και στα τραγούδια και στα ποιήματα στα άστρα τα χέρια τα χαρτιά και τα λοιπά. Είναι αυτό που λέμε το συν Αθηνά και χείρα κίνει. Πάνω κάτω θέλετε εσείς κυκλικά όπως θέλετε. ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ έχει σημασία. Γκρικ πατέντα μάστορα. Εγώ νταντά ναΐφ την ξέρω την τέχνη μου. Πατάμε στο κλασικό και απογειωνόμαστε στο διαχρονικό. Πάμε όπου θέλουμε σου λέω. Καβάλα στη βέσπα. Να σου κάνω μαλάξεις στο μυαλό να μη φοβηθώ να είμαι ψαρωμένη. Είμαι ξεψαρωμένη αφού σου έχω πει τα κουτάλια σου και τρέχανε και τα σάλια μου. Αυτό είναι το ξεψάρωμα. Αφού είναι εντάξει το χειρότερο ενδεχόμενο μπορούμε να προχωρήσουμε στο καλύτερο. Το δοκιμάζεις να δεις βαστάει έχει ψυχούλα. Παίζεις τα τιμόνια σανιδώνεις τα φρένα το πετάς και σε κανα δυο λακκούβες τραβάς μερικά χειρόφρενα να δεις πως αντιδρά να είναι γερό να μπορείς να το τελικιάσεις και να μη σου μείνει στα χέρια. Ωραία. Να ξέρεις που την ακούει και τι να αποφύγεις. Μια χαρά είναι γερό. Αφηνιάζει κάτι ώρες δυστροπεί αλλά εντάξει. Μην τα θέλετε κι όλα δικά σας. ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ έχει σημασία. Να είναι δηλαδή αυτό που σας την δίνει και σας λειώνει. Που έχει υλικό να εργαστείτε να καλλιτεχνήσετε. Να έχει και κανα στραβό για ίσιωμα. Δεν το θέλουμε τέλειο από το εργοστάσιο εμείς. Εμάς μας αρέσουν τα για πείραγμα. Που βρίσκουμε μέρη για πείραγμα να τους δίνουμε και κάπως τον χαρακτήρα μας. Να γίνονται πιο μοναδικά από μοναδικά. Τα καλύτερα. Αχ κρέατα. Κρέατα. Κόκαλα πέτσες φρούτα. Ώριμα φρούτα γλυκά. Δύσκολα πράγματα. Πρέπει να είσαι πολύ μάγκας για να σηκώσεις σούζα το τσόπερ. Να καυλώσεις την γιαγιά. Δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Άλλο να σου έρχονται όλοι οι τόμοι στο κεφάλι κι άλλο μια μπροσούρα ή ένα περιοδικό ένα φυλλαράκι. Φρούτα πέτσες κρέατα κόκαλα. Αχ κόκαλα. Κι αχ κρέατα. Να φουσκώνει το τρύπιο το πανί θέλει αέρα. Να κάτσεις να το μπαλώνεις. Να φτάνεις στην κάψα να ρίχνεις τη βουτιά από το μόλο και να είσαι 100. Θέλει να είσαι μάγκας να καυλώνεις τη γριά να πηδάει από το μόλο. Τέτοια γουστάρω. Να την τελικιάσω την θειά και τον Χάρο. Να χαμογελάμε. Ξεχαρβαλωμένοι. Να θέλουμε κι άλλες θεραπείες μετά. Να μην σε δένουν σκοινιά να σε δένει ο πόνος και το ίδιο σου το βάρος. Να μη χρειάζεσαι μαντίλια να είναι τα μάτια σου από μόνα τους στον βυθό. Να σου πουν και καμιά κουβέντα με νόημα. Και κανα παραμυθάκι με γιαγιαδίστικη τρυφερότητα και να είναι και κουλ γελαστά και στις χειρότερές σου τρέλες.