απτικό

 Ξύπνησα ξημερώματα από εφιάλτη. Ήμουν με την Κατερίνα και τον Πάνο με ένα αμάξι και με κάτι νταλίκες ήταν περίεργα θέλαν να πάμε κάπου στην Αγγλία και θα περνάγαμε να πάρουμε τα πράγματά μας ο καθένας αλλά σταματήσαμε σε ένα νεκροταφείο που είχε μόνο τεφροδόχους και κάτι εντελώς μικροσκοπικά μνημεία και μου έδειξαν κάποιον σπουδαίο που είχε φύγει εκείνη τη μέρα αλλά εγώ δεν τον ήξερα κι ύστερα είχαμε καθυστερήσει πολύ για το αεροδρόμιο και μου είπαν πως δεν θα προλαβαίναμε να πάρουμε τα πράγματά μου και έτρεχαν με το αμάξι και ένιωθα κάπως σα να με έχουν απαγάγει και σκεφτόμουν να ανοίξω να πηδήξω από το όχημα κι άκουσα μια κραυγή πόνου που ήταν του πατέρα μου και ξύπνησα πετάχτηκα από αυτή την κραυγή κι ήταν επτά και τέταρτο το πρωί. 

Αδιαθέτησα σήμερα

ξανακοιμήθηκα λίγο κι ύστερα ξύπνησα κατά τις δέκα κι έτρεχα για διάφορα μέχρι τώρα που έκατσα για τον καφέ μου μία και τέτοια ώρα ενώ τον είχα φτιάξει από τις δέκα. Άνοιξα το ίντερνετ και πήγα στις ρυθμίσεις και έσβησα τα νέα από την αρχική σελίδα να μην τα βλέπω. Ανοίγω κάθε φορά και άθελά μου πέφτει το μάτι μου στους τίτλους που είναι όλο ατυχήματα πόλεμοι και σκοτωμοί. Είναι νόμος της δημοσιογραφίας η προβολή της δυστυχίας και συχνά με ενοχλεί πολύ και η διατύπωση των ειδήσεων. Καλύτερα να μην τα βλέπω. Για τηλεόραση δεν το συζητώ πάνε 24 χρόνια που την έχω αποβάλει από την ζωή μου. Θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολος ο τρόπος ζωής των ανθρώπων μέσα στον αστικό ιστό. Λόγο των περιορισμών και του συμβιβασμού της προσαρμογής σε μια "τάξη" που δεν βγάζει και πολύ νόημα ούτε με έχει ρωτήσει κι ούτε με ρωτάει. Προσωπικά εμένα με τρελαίνει και δυσκολεύομαι να αφήσω κάπου τα μάτια μου μέσα σε αυτό ή και να καταφέρω να ολοκληρώσω μια σκέψη πάνω σε αυτό. Και νιώθω πολύ διαφορετική και μόνη μέσα στους ανθρώπους παρά στην ερημιά. Με ενοχλούν τα φώτα και τα ηχοσυστήματα με δυσκολεύουν στο να απολαύσω την τέχνη. Γενικώς φαίνεται πως έχω παγιώσει πολλές ιδιοτροπίες και παραξενιές. Και πως όλη η μαγεία που με συναρπάζει πηγάζει από φυσικά στοιχεία και την αλχημεία τους. Το μόνο που μου λείπει είναι ο ανθρώπινος σωματικός άρα και ψυχικός έρωτας. Κι αυτό είναι μια μεγάλη ερώτηση διότι έχει να κάνει με την ένωση ζωών κατά κάποιον τρόπο στην σχέση. Μαθηματικά το έχω λύσει το πρόβλημα. Και μπορώ να λύσω το οποιοδήποτε αντίστοιχο πρόβλημα. Όμως προκύπτουν θέματα λειτουργικών και ψυχολογικών προεκτάσεων. Εγώ δεν θέλω να κοροϊδεύω. Ξέρω πως μου είναι αφόρητη η καθημερινότητα της πόλης για λόγους που μπορώ να αναλύσω και δεν λύνονται με όλα τα εκατομμύρια του κόσμου. Μπορώ κάπως κατά διαστήματα γι' αυτό σκέφτηκα για σεζόν. Όσο αντέχω να παλεύω μονίμως με την αφαίρεση. Χρειαζόμαστε μια χρυσή τομή. Και μια πολύ καλά δεμένη και βαθιά σχέση για να αντέχει και κάποτε τις αποστάσεις και τις διαφορές αυτές δηλαδή. Και την διάθεση κάποτε κάποιος να ακολουθεί. Κι αλήθεια δεν ξέρω τί είμαι για σένα ή τι θα μπορούσα να είμαι τέλος πάντων. Προχωρώ έτσι κι εύχομαι να το ανακαλύψω. Να ανακαλύψω κάτι που να μου δώσει χαρά λύτρωση ευτυχία και αυτήν την σχέση που αποζητώ. Όπως είναι στον αέρα να είναι και σε κάτι πιο στέρεο κι απτικό. Απτικό απτικό απτικό...