Στο ημερολόγιο γράφτηκε:
Πλησίασα χαρμόλυπα με ειρηνική γαλήνη. Μάλλον είχα το βλέμμα του μηδενιστή πολεμιστή κι η αντίδραση που δέχτηκα ήταν Αποφυγή.
Επέμεινα κι έφτασα στο μισό μέτρο και τότε ήταν Θυμός ενόχληση αποφυγή.
Το βλέμμα σου είχε κάτι σπασμένο που φώναζε μη με κατηγορείς δε φταίω και κάτι σα να έλεγε, δεν βλέπεις πόσο δύσκολα την παλεύω τί θέλεις τώρα εδώ κι εσύ.
Νομίζω την ξέρω αυτήν την αποφυγή. Είναι μια κλωστή πριν σπάσεις για να μη σπάσεις. Και δεν το θες ο άλλος να σε δει αλλά να σε καταλάβει. Βλέμμα από μεγάλο τσακωμό που νιώθεις αδικημένος πληγωμένος θανάσιμα και αδειασμένος.
Εγώ πάντως νιώθω και κερατάς και δαρμένος. Κι έχω λόγο όταν κλαίω να γελώ. Να δείχνω σάικο.
Είναι σα να έχουμε αλλάξει ρόλους. Που δεν είναι και η αλήθεια αλλά σα να είναι.. Να φοράω εσένα κι εσύ εμένα. Διότι κανονικά θα έπρεπε να έχουν συμβεί άλλα.
Ίσως φταίει και μια άμυνα που πάντα με βρίσκει τέτοιες ώρες και έχω ένα βλέμμα που κοιτώ τα τέρατα μηδενιστικά. Πιθανότατα δλδ να είχα το βλέμμα του μηδενιστή και της εκμηδένισης. Το οποίο είναι όμως πολεμικό και έχει στόχο να διαλύει την αυτοπεποίθηση και την συγκέντρωση του αντιπάλου. Μου συμβαίνει αυθόρμητα μηχανικά λόγο της εκπαίδευσης σε καταστάσεις που δέ.. δέχομαι επίθεση! Κι ίσως και το δικό σου να ήταν πάλι κάποια τέτοια επίκτητη άμυνα μηχανική.
Το αποτέλεσμα ήταν πως δεν κατάφερα να δώσω τα λουλούδια. Και κάποιο θετικό κι ευχάριστο συναίσθημα μεταξύ μας (;). Κάηκε έτσι κι αυτό το χαρτί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή