Τα βαπόρια από την Περσία

 

Σκληρός που είναι ο κόσμος στο δια ταύτα. Να δίνεις ζωή για να ζήσεις είναι μια ρόδα που φθίνει. Έρχονται πνεύματα και σε βαστάνε στην ανηφόρα σαν φτερά. Σούρνωντα με πάνε να γράφουν τα πόδια μου παράλληλες γραμμές.  Μέσα τους να περικλείεται ο ίσκιος. Του νοήματος. 

Βλέπεις, αυτούς που αναζητάνε μια φανέρωση. Παν στα μπορντέλα και κοιτάν με μάτια αρχιτέκτονα, ανθρωπολόγου, παλαιοντολόγου φυσικού. Κι αν ποιητής μελαγχολίας κι έκπτωτου ρομαντισμού. Βρίσκεται μια κυριολεξία εκεί. Ένα κρυφό φως που κάνει το αίμα να φωσφορίζει. Φάρος σταθερός δίχως ασυνέχειες που αν του αφεθείς σε αποκοιμίζει.  

Μέσα την πονηράδα ελλοχεύει η αγνότητα. Ξεκάθαροι είναι οι χαρακτήρες. Σφίγγουν στην τσέπη τους την ζωή για να πληρώσουν ζωή. Κι είναι αυτό ροδιές από ρόδες που φθίνουν. 

Κάποτε λένε σταματάς να μιλάς για έρωτα και μιλάς "πιο σωστά" για αίσθημα. Εδώ εντοπίζεται πάλι η διαφορά της ψυχής με το πνεύμα. Ψυχή έξω από το σώμα είναι το πνεύμα. Μπορεί κι έξω από τον χρόνο. Και το αίσθημα σα να είναι αυτό που πιάνει τον χώρο εκείνον της ψυχής που έγινε πνεύμα πριν την ώρα της. Κι όποτε της καπνίσει. 

Κοιμήθηκα με πόρνες τόσες φορές ανολοκλήρωτα. Αυτο-ευνούχος. Πνεύμα που μαζεύονταν σαν τον καπνό στο ταβάνι. Θόλωνε τα κλειστά παράθυρα. Κλειστά για την ησυχία. Αερισμός κι εγώ στα διαλύματα.  Ανάμεσα σε δυο διαφορετικά όμοια. Πως να ολοκληρώσω. Κι είναι γελοίο να λες πως τα καταφέρνει μόνη της. Κανένας δεν τα καταφέρνει. Το κενό συμπληρώνεται ή σκέτο πληρώνεται. 

Μελαγχολώ πιο πολύ με τους ανθρώπους που συνουσιάζονται για ουσίες. Συνουσιάζονται για να πάρουν την ουσία τους να πληρώσουν την μέθη. Είναι οι πιο κοντά μου. Χρειάζεται κάποια στιγμή και το αίσθημα για να πληρώσεις τον έρωτα. Αγράμματοι που αντί για το ένα λένε τα ένα. Τα ένα. Είναι μια διάλεκτος πες η πιο αρχαία. 

Κόντεψα να πεθάνω εκεί μέσα. Ξετρελάθηκα. Σχολείο παλιάτσων χωρίς υπερβολές. Παλιάτσοι που φοράν στο νούμερό τους το παπούτσι και δεν πρέπει να σκοντάψουν να πέσουν. Κι ούτε να γελάμε εμείς πολύ. Οι βροχές εδώ είναι μόνο με Ήλιο. Ξημερώματα. Κι αν θέλεις γίνεσαι αρχιτέκτονας ανθρωπολόγος παλαιοντολόγος φυσικός ποιητής. 

Να γυρεύεις να καταλάβεις. Να θυμηθείς. Να ανοίξεις τα παράθυρα για την αγάπη σου. Την αλχημεία το αίσθημα. Τον έρωτα την μαγεία. Και να βλέπεις κάπου αυτήν την διαφορά. Αυτή την διαφορά που δεν την βλέπουν οι ξένοι. Κι η οικειότητα η εξειδικευμένη.