Στο τελευταίο σου βιβλίο γράφεις κάπως πως μετά από έναν αθέλητο χωρισμό μοιάζουμε με ανήμερα θηρία. Και συνεχίζεις με αυτό το θέμα σε τίτλο. Εγώ δεν θέλησα κάποιον χωρισμό αλλά ούτε πιστεύω πως θα μπορούσε να με χωρίσει κάτι, το οτιδήποτε κι ο θεός ο ίδιος, από αυτό που αγαπώ. Άρα δεν είμαι εγώ η μούσα της ιστορίας σου. Κι άρα δεν έχω και καμία δουλειά δίπλα σου ή μαζί σου πέρα από μια φιλία που όμως έχει ήδη τελειωτικά γαμηθεί.
Σήμερα έπρεπε να γνωριστούμε ..
να γλυτώνουμε τρία χρόνια επέτειο!
ΔΕ ΛΕΩ. ΦΤΙΑΧΝΩ ΕΚΠΛΗΞΗ
Τα περισσότερα που έχω διαβάσει στα τελευταία βιβλία σου μου θύμισαν πράγματα που έχω ζήσει με άλλους ανθρώπους. Πράγματα που δεν θα ήθελα να ξαναζήσω γιατί ήταν στοιχειώματα ή πράγματα που θέλει να αποβάλει η μνήμη ως τραύματα και συμπτώματα τραυμάτων. Δεν ερωτεύτηκα τίποτε μέσα σε αυτά. Δεν ξέρω τί έχω ερωτευτεί από σένα εκτός από εσένα. Που δε με θες
Όχι, δεν θα ήθελα να ξαναζήσω καμιά από αυτές τις ιστορίες τις λειψές και αποτυχημένες. Τις έχω ζήσει, όχι ακριβώς όπως τις έχει γράψει αλλά παραπλήσια. Ούτε το τυφλό ούτε το βουβό σεξ ούτε τα ξόφαλτσα καλλιάσματα του μεγάλου δρόμου και των μικρών. Τα μοιρολατρικά τα θυματοποιημένα ή τα ματαιωμένα από την ματαιότητα τα ωραιοποιημένα από την ανάγκη. Ήταν όλα λύσεις απελπισίας και καμένα χαρτιά που σε αφήνουν πιο μόνο. Ποτέ δεν ένιωσα την ειλικρινή ζεστασιά που λαχταρώ μέσα τους. Δε με συντάραξε τίποτε δικό τους, απλά με κάποια ένιωσα μια ανακούφιση έτσι όπως στην τουαλέτα. Θέλω να αφεθώ σε μια αγκαλιά και να μην την καταστρέψει η πλήξη και η ζήλια μου. Θέλω να ξαναβγώ στον κόσμο για να αγκαλιάζω ερωτικά τον κόσμο και να πετύχω κάπου πάλι αυτό το είδος εκρηκτικής χημείας που κάπου υπάρχει. Να πάω με κάποιον μαζί την διαδρομή. Δεν είναι ο σκοπός μου να περάσω καλά. Ο σκοπός μου είναι να μοιραστώ τα πάντα. Να κατανοήσω βαθειά. Να στηρίξω, να δώσω. Αυτό μου αρέσει και με κάνει να νιώθω σημαντική και σπουδαία. Κι όταν δεν θα μπορώ να το κάνω θα φύγω γιατί δεν βρίσκω κανένα νόημα να υπάρχω χωρίς, χωρίς να είμαι υπεύθυνη για κάτι σημαντικό και σπουδαίο. Το να υπάρχω απλά με κουράζει. Το να μην έχω ρεαλιστικό στόχο με απορυθμίζει. Το να μη βλέπω που πάω μου κόβει τα πόδια. Δεν είμαι χαλαρός τύπος. Και ξέρω κάπως πως γράφονται τα ποιήματα. Ότι θέλεις να το ζήσεις δεν το γράφεις, είναι σαν τις ευχές που δεν τις λέμε. Γράφεις ότι θέλεις να σβήσεις. Ή γράφεις ότι δεν θέλεις να ξαναζήσεις τέλος πάντων. Αλλιώς τα κρατάς στο μέσα σου σαν ότι πολυτιμότερο που πάνω τους δεν έχει καμιά εξουσία ο χωροχρόνος και το βλέμμα κανενός δεν μπορεί να τα αλλοιώσει στο σύμπαν. Τα διαβάζεις μόνο στον θεό και τα αστέρια. Τα προστατεύεις με την ζωή σου γιατί είναι η ζωή σου. Ούτε τα εκθέτεις ούτε τα πουλάς. Αυτά που εκθέτεις και πουλάς είναι αυτά που θες να στείλεις, που σε βαραίνουνε ή που δεν σου κάνουν πια σαν ρούχα παλιά ή ακόμη και σαν δόλωμα να τα ρίχνεις κάπου πως το γράφει ο Μακρής. Άντε είναι και μερικά που νομίζεις πως κάτι βρήκες που δεν βλέπουν οι άλλοι και θες να βοηθήσεις ή και να έχεις ανάγκη εκείνη την στιγμή να διασκεδάσεις κάποιον σαν παλιάτσος να έχεις ανάγκη τα φώτα και το κοινό. Μπορεί και να θέλεις να νιώσεις ότι σε κατάλαβε κάποιος μακρινός άγνωστος ξένος ή ότι κι εσύ είσαι σαν τους άλλους ή έστω κάποιους για να πάρεις δύναμη και συμπόνια από αυτό. Να χαρούν και να χορέψουν να νταλκαδιαστούν να εκτονωθούν μέσο της ψυχής σου. Να προκαλέσεις μια αλλαγή ή να βάλεις κάποια πράγματα στην θέση τους με αυτόν τον ελάχιστο τρόπο. Να καλύψεις μια απώλεια δικιά σου και τον αλλονών και με τα λόγια κάπως να την κοροϊδέψεις. Αλλά πως το κάνεις αυτό λέγοντας πράγματα που δεν θα ήθελε κανείς να τα ζήσει αλλά σαν μια περίεργη αρρώστια κάνει το κοινό να θέλει να παραβρίσκεται ως θεατής κι ηδονοβλεψίας σε αυτό όπως στα ατυχήματα στον δρόμο, όπως βλέπει τα θρίλερ και τα έργα τα δραματικά παρατραβηγμένα αλλά και τόσο οικεία για να νιώθει στην μικρή του ζωούλα καλά. Όχι ξεκάθαρα, δεν θα ήθελα να ζήσω το σινεμά. Κι η δόξα με τρομάζει γιατί ξέρω και βλέπω γύρω μου τις ενέργειες και τι είναι ο κόσμος και δεν θέλω να γίνει το μέσο μαζικής μεταφοράς η ψυχή μου ούτε ταξί ούτε πλοίο ούτε αεροπλάνο. Έναν άνθρωπο θέλω να κυλάει πιο υποφερτά η ζωή και να έχω ένα κίνητρο να γίνομαι καλύτερη και να περνάω περισσότερο χρόνο κάτω στην Γη με την απτότητα που τόσο σοβαρά μου λείπει. Σ’ αγαπώ που τα πέταξες όλα αυτά, δεν ήταν να έμεναν μέσα σου. Και τα βιβλία τα αγάπησα και τα συμπόνεσα μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Ένιωσα κι εγώ να βγαίνουν αυτές οι μαύρες ιστορίες από μέσα μου, όπως πάμε στην τουαλέτα ή στην καλύτερη εκδοχή όπως αυνανιζόμαστε με ζαλάδα και πόνο. Σ’ αγαπώ και σε θαυμάζω που το πέτυχες αλλά δεν βρήκα για μένα εκεί κάποιον ρόλο που να θέλω να είμαι. Αυτός ο ήρωας σκοτώθηκε ηρωικά ή πέθανε από δίψα και πείνα. Το έχω μετανιώσει, δεν θέλω με τίποτα να είμαι ήρωάς σου. Είναι απίστευτο τί εγκεφαλικές βλάβες μπορεί να προκαλέσει η καύλα. Εγώ αυτό το σώμα πάντως δεν το θέλω, σας το χαρίζω. Ας το πάρει το κοινό. Είμαι εντάξει. Χάρισμά του. Τέτοιοι πληγωμένοι μαλάκες είναι. Και ξέρω καλά πως είναι να νιώθεις πληγωμένος μαλάκας. Αλλά δεν είμαι. Έναν χαρισμένο στίχο μου γάμησες, τίποτε άλλο. Και δεν θα τρελαθώ για έναν χαρισμένο στίχο. Χάρισμά του του μαλάκα. Είναι για λύπηση που έχει σε χαρισμένο στίχο αλλουνού μπροστά το όνομά του. Δεν έχεις τον θεό σου που το έκανες κι εσύ αυτό. Δεν είναι έρωτας αυτό. Είναι μαύρη μαγεία η ψυχική προβολή. Δεν είναι ύλη ανιμισμός να πεις πάει στο διάολο ότι το κάνεις με κάποιον και σκέφτεσαι κάποιον άλλο. Ενεργειακά είναι πολύ πιο βαρύ. Είναι ψυχικό φορτίο που ανήκει στον κόσμο των πνευμάτων, έναν κόσμο που συνενώνεται και έχει αληθινή δικαιοσύνη και ατέλειωτες δυνάμεις. Δεν θα ήθελα να ανοίξω άσχημα προηγούμενα ποτέ μου με κάτι τέτοιο. Όση λαβωμένη καύλα και να είχα δεν θα τολμούσα να δοκιμαστώ έτσι. Είναι καθαρή αυτοκτονία. Σε έχω χάσει.
ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΛΥΤΕΣ;
Τυχαίνει να είμαστε από τους ανθρώπους που συνήθως καυλώνουν οι άλλοι δίπλα μας. Είναι αυτό μια φυσιολογική κατάσταση γύρω μας. Συμβαίνει επίσης να είμαστε και εμείς συχνά καυλωμένοι για τους δικούς μας όμως λόγους. Αν η κατάσταση δεν πηγαίνει προς την τέχνη πάει προς το ότι θα γαμηθούμε. Αυτά είναι πράγματα που μου δυσκόλευαν πάντα την ζωή γιατί είμαι ρομαντική και πολύ πολύ κρυφοζηλιάρα και μονογαμική.
Όταν είδα τον στοίχο μου αφιερωμένο σε άλλον είναι κάτι πολύ κακό για μένα αυτό αν και καθόλου σοβαρό ως πράξη αλλά ακόμη κι αυτή του η ελαφρότητα το έκανε ακόμη χειρότερο. Εμένα με θλίβουν πολύ οι παρτούζες και τα μπουρδέλα. Με γοητεύουν γιατί είναι σα να έχουν περάσει μια γραμμή, να έχουν σπάσει το σχήμα αλλά δεν θα μπορούσα να βρεθώ εκεί με κανέναν ρόλο έξω από αυτόν του ποιητή και του φιλητή στην ανώτερη μορφή της αγάπης μου για το κτηνώδες ανθρώπινο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να αφεθώ σε μια τέτοια συνθήκη. Για τον λόγο αυτό δεν έχω ολοκληρώσει ποτέ σε ομαδικό και δεν έχω κάνει ποτέ πρώτη φορά έρωτα με κάποιον σε ξενοδοχείο. Το ότι μου συνέβη με ποίημα για μένα είναι τραυματικό. Το ποίημά μου δεν θα μπορούσε να έχει κάτι τέτοιο ως κύρια συνθήκη. Δεν μου αξίζει αυτή η συνθήκη. Ούτε το βουβό μου αρέσει. Σε κανέναν έρωτα δεν αξίζουν αυτά τα πράγματα για μένα. Ενώ η ερωτική πράξη ως έρωτας όπου και να συμβεί αξίζει παραπάνω κι από την τέχνη.
Ωστόσο δεν μου αξίζει να με δεσμεύουν και τραυματικά πράγματα. Μπορώ να διακρίνω το μίσος από την άμυνα. Και λέω ότι δεν σε έχω μισήσει. Μια θλιβερή γοητεία με καταπνίγει. Ένα λαμπρό όνειρο. Μια θεραπευτική επανατοποθέτηση των πραγμάτων στον ιστορικό χώρο και μια ατέλειωτη νύχτα που γίνεται ο τόπος κι ο πόνος μου.
Συνεχίζω να τα παρατηρώ με απίστευτο ενδιαφέρον και διεγερτική αηδία. Γνωρίζοντας τον δρόμο για το ξέφωτο και παραμένω στην νύχτα. Και δεν είμαι ο μοναχικός καβαλάρης. Μ’ αρέσει να είμαι κάποιος λυτρωτής βέβαια. Καθόλου εφήμερος και καθόλου φευγάτος. Δεν είμαι καθόλου φευγάτη, απλά ο τρόπος μου είναι δυσνόητος και φαίνεται κάπως φευγάτος.
Σε συνάντησα πολλές φορές. Κι ήθελα πάρα πολύ να δεθούμε. Το έδειξα και έτσι θα γίνεται. Εμένα ότι μου συμβαίνει στην καρδιά είναι διαχρονικό. Ξέρω να αγαπάω πρώτα από όλα με κλασικό τρόπο. Να αγαπάω μια βασική του ακεραιότητα, τον πυρήνα του άλλου, αυτόν που έχει από έμβρυο. Κι όταν γίνεται κακός έτσι να τον κοιτάω σαν έμβρυο και να αφοπλίζεται. Έτσι την παλεύω και θα την παλεύω με τους ανθρώπους. Αυτό φροντίζω να μαθαίνω και στα παιδιά μου. Πάντα υπάρχει κάπου η αθωότητα και κοιτάω καλά και δεν την χάνω.
Πολλές φορές χρειάζεται να μετακινήσω τεράστια πράγματα για να την δω κι έτσι μετακινούμε εγώ προς αυτή και τρέχω όπως ο φλας, όπως το νερό όπως το φως όπως ο αέρας κι η άμμος και τα καταφέρνω. Όσο μεγαλύτερη η κακία του άλλου τόσο την εντοπίζω και την προσπερνώ πιο εύκολα. Κι έτσι οι χειρότεροι γίνονται οι καλύτεροι μαζί μου από όλους πιο εύκολα. Το έχω δει. Μόνο που πρέπει να τους κοιτάζω έτσι συνέχεια. Ενώ θέλω κι εγώ μια φορά να κοιτάξω χαλαρωμένη. Να αράξω, όπως αράζαμε μαζί που είχαμε τους καλύτερους εαυτούς μας εκεί και δεν χρειαζότανε κάποια επέμβαση ή κάποια ειδική οπτική τέλος πάντων.
Όταν άλλαξες το βλέμμα σου δεν βρήκα εσωτερική διαδρομή και η φόρα μου με έριξε πάνω στην βιβλιοθήκη. Με εσένα δεν πρόλαβα να δω πιο μέσα. Και δεν ξέρω αν και τι υπάρχει αν δεν το δω με τα «μάτια» μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο θεός μπορεί να με έριξε εκεί για να μου σημάνει πως είσαι βιβλιοθήκη, εξωτερικά τουλάχιστον αν εσωτερικά είσαι κάτι που δεν θέλεις να δείχνεις.
Ο εκδότης μου μου λέει να μην είμαι τόσο αναλυτική και να ζω χωρίς αναλύσεις. Εμένα η ανάλυση με οδηγεί σε συμπυκνωμένα δωρικά και λακωνικά συμπεράσματα και έργα και είναι χαρακτηριστικό μου. Με ενδιαφέρει και πολύ η διαχρονικότητα στο τώρα. Το κάθε τώρα θα ήθελα να είναι διαχρονικό ώστε να γινόμαστε εμείς ο νεωτερισμός. Να διαγράφουμε την πορεία μας πάνω από τα κινήματα και τις φόρμες κι αυτές να φαίνονται μόνο στους γνώστες και τους μυημένους που μας κοιτούν.
Κυρίως όμως με απασχολεί πολύ η σεξουαλική μου ζωή. Θα ήθελα έναν μόνιμο σύντροφο για να μην γίνομαι μέσα μου αχταρμάς. Όμως έχω την θέση του καλυμμένη από εσένα, χωρίς λογική κι αποτέλεσμα. Ίσα ίσα και κόντρα στα δεδομένα. Με διψήφιο αριθμό αποτυχημένων προσπαθειών που σημαίνει ότι η υπαιτιότητα δεν μπορεί να είναι μόνο από τύχη ή από εμένα. Άρα είναι λάθος η άσκηση, το θέμα δεν είναι σωστά διατυπωμένο. Και δεν πρέπει να υπολογιστεί καθόλου στο σύνολο. Θα δώσουμε άλλη μέρα εξαιτάσεις για αυτό με άλλο θέμα.
Ως τότε τί γίνεται. Ο τρόπος του Χειμωνά .. και που η εξάσκηση, με ποιο σώμα. Αγάπη μου. Που με στέλνεις;
ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΜΩΣ ΠΕΡΑΣΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΤΡΟΜΕΡΑ ΟΜΟΡΦΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. ΕΚΑΝΑ ΒΗΜΑΤΑ
Ο Γιώργος Χειμωνάς λέει ότι το σώμα είναι η λύση και καλά τα λέει. Όμως όσο κομίζω το σώμα μου και δεν λύνεται το πρόβλημα βγαίνει το συμπέρασμα ότι δεν είμαι ο ενδεδηγμένος λύτης. Το στοιχείο αυτό που δίνει ο ποιητής μαζί με τις αποτυχημένες μου προσπάθιες καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχω εκεί πουθενά. Ακόμα και σε αυτά που βλέπω τόσο καθαρά το είναι μου το μοναδικό κι αυθεντικό δικό μου είναι σκέφτομαι πως χρειάζεται να τα αποποιηθώ. Γιατί δεν θα ήθελα να αγαπήσω και να αγαπηθώ από κάτι που με θέλει διαιρεμένη διχοτομημένη τμηματοποιημένη αποσπασμένη τμηματικά αποκομμένη και κολλημένη σε κάτι άλλο ξένο κτλ. Γιατί δεν μου αρέσει να υπάρχει τίποτε δικό μου σε ένα ολόκληρο που είναι συνθετικό κομματιών ανθρώπινων ψυχών που μάλλον δεν θα ήθελαν κι αυτοί με τίποτε να βρεθούν σε αυτή τη θέση γιατί μιλάμε για έρωτα και όχι για κάποια ομαδική δουλειά. Συμπέρασμα γενικό ότι δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λύτης να ολοκληρώσει την λύση αφού ένα κομμάτι το έχω εγώ. Κάτι που δεν θέλω να συμβαίνει γιατί με βαραίνει να κρατώ κάτι από ένα πρόβλημα εξαδιαιρέτου και να δεσμεύεται έτσι η ολοκλήρωση της λύσης. Αλλά αφού εσύ μας κομματιάζεις έτσι ελαφρά τη καρδία γιατί να βαραίνομαι τόσο. Αφού έχω το πρωτότυπο το δικό μου κι αν δεν έχω μπορώ να έχω το κενό μου, γιατί να με νοιάζει. Γιατί να νιώθω τόσο μεγάλο κενό αφού εγώ
Όταν θες να προχωρίσεις να γίνεις καλύτερος να εξεληχθείς, τότε η ζωή μοιάζει με διαγώνισμα και συνεχείς εξαιτάσεις. Έτσι, όταν δεν βρίσκουμε την λύση σε ένα θέμα πρέπει να προχωρίσουμε στο επόμενο και στο επόμενο κι αν μίνει χρόνος να γυρίσουμε να ξαναδούμε αυτά που δεν λύσαμε. Αν επιμείνουμε πάνω από το άλυτο πρόβλημα κινδυνεύουμε να χάσουμε τελείως τον ρυθμό την ψυχολογία και την αυτοσυγκέντρωσή μας, να μπλοκάρουμε και να αποσυντονιστούμε τελείως. Εφόσον νιώθουμε ότι με όλες μας τις δυνάμεις προσπαθήσαμε πρέπει να φύγουμε να πάρουμε απόσταση από το άλυτο θέμα. Να στρέψουμε την σκέψη μας αλλού να καταπιαστούμε με κάτι άλλο. Έτσι νιώθω κι εγώ τώρα εδώ πάλι με το θέμα μας.
...φαίνεται πώς υπάρχει και συνέχεια. Προς επίρρωσιν τών προηγουμένων· χάνουν τόν ειρμό τους, κατακερματίζεται η σκέψη τους, αναβλύζουν λέξεις, σπαράγματα μνήμης, αισθήσεων και συναισθημάτων. Τέλειος ασυγχρονισμός μίας ενδότερης εμπειρίας και ενός ανεπαρκούς στήν έκφρασή της λόγου. Περιγράφεται τό απερίγραπτο; εκφέρεται τό ανείπωτο; Γι' αυτό υπάρχει η Τέχνη κι η Μουσική κι η Ποίηση· γεμίζουν τό κενό αυτό.
Με τη Λίζυ Λασσιθιωτάκη [1946-2024] «Ενοχλώντας το σύμπαν» [1990-1992]. Αποχαιρετισμός
«Τόπος: «Brazilian». Χρόνος: Νοέμβριος 1989. Με το Νίκο Καρούζο. Πίνοντας καφέ συζητώντας και χαζεύοντας τη Βουκουρεστίου. Συλλαμβάνω μια αστραπή να με τυφλώνει έξω απ’ το τζάμι. Γυρίζω στο Ν.: «Ν., κοίταξε αυτή τη γυναίκα που περνάει! Είναι ασύλληπτη!» «Πράγματι, πολύ ωραία γυναίκα», μου κάνει ο Ν. αδιάφορα. Την αιχμαλωτίζω. Τόπος: «Μικρό μπαρ». Χρόνος: 17 Φεβρουαρίου 1990. Εισέρχομαι νύχτα. Ο Ν. κάθεται στο κεντρικό τραπέζι με μια μικρή παρέα αγνώστων. [Ήσουν με τη Σοφία.] Τη βλέπω: είναι εκεί, στην παρέα. Είναι αυτή. Ελάχιστες φορές έχω χάσει την ψυχραιμία μου σε συμβάντα του είδους θαύμα. Θα μπορούσα να δω τον Ιησού χωρίς πανικό ή ταραχή ή να πέσω στα γόνατα. Χαιρετάω το Ν., αλλά δεν υπάρχει χώρος να κάτσω και ακουμπάω στο μπαρ, σε απόσταση δύο μέτρων. Κοιταζόμαστε. Σε λίγο ο Ν. μού απευθύνεται: «Θ., να σου συστήσω τη φίλη μου τη Λίζυ που θέλει να σε γνωρίσει!». [Του είχες πει, όπως μου αποκάλυψες λίγο αργότερα, τι έξυπνο πρόσωπο, γνώρισέ μου τον – ζητάω συγνώμη από τους αναγνώστες.] Με συστήνει. Ο Ν. με τη Λ. έχουν γνωριστεί μόλις πριν από δύο ώρες αλλά μιλούν και επικοινωνούν σα να γνωρίζονται χρόνια. Ένας από τους άγνωστους σηκώνεται και μου λέει: «Καθίστε». Κάθομαι. Μπαίνω στ’ όνειρο. Δεν έχουν περάσει δέκα λεπτά και τους αφήνουμε, σηκωνόμαστε και καθόμαστε στο μπαρ οι δυο μας. Στις τέσσερις το πρωί η Λ. με προσκαλεί στο σπίτι της για ένα τελευταίο ποτό. Αναστασίου Τσόχα 18-20, 5ος όροφος. Σε τρεις ώρες ξημερώνει Σάββατο. Επιστρέφω στο σπίτι μου τη Δευτέρα το απόγευμα. Υπήρξαμε: Βασιλίσσης Σοφίας, Η ναυτία, Το Είναι και πέρα απ’ αυτό τίποτ’ άλλο», Player’s, «Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου» – Ψαλμός ΞΒ΄, το Βερολίνο που άφησα πίσω μου, ακυρώνοντας κάθε βδομάδα τα αεροπορικά εισιτήρια και ορίζοντας νέα ημερομηνία μέχρι που τέλος! Silk Cut, «Φλόκας», Δημητρίου Σούτσου, Hypnosedon, 6468658, Πλατεία Μαβίλη [ο ανδρικός πληθυσμός όλων των ηλικιών της πλατείας με μίσησε, πλην του Αλέξανδρου, του Λώρα και του Τζώρτζη, σταμάτησαν ξαφνικά να μου μιλούν, να με συναναστρέφονται – ένας με περίμενε μια νύχτα για να με χτυπήσει, δεν με πέτυχε], «Η αφήγηση είναι πάντα η άλλη πλευρά του βιώματος, αυτή απ’ την οποία απουσιάζει το βίωμα», Baltazar, Michel Serres, Κολωνάκι, Με τον Σαρτρ, Αίγινα, «Ζήλια, τη φώναξα ένα βράδυ», Η ιστορία της μουσικής, «Λώρας» [Δεν έγινα σαν τους αλκοολικούς του «Λώρα», όπως φοβόσουν και με ξόρκιζες χτυπώντας με στο στήθος – το διαπίστωσες άλλωστε μέσα στα χρόνια], Δάφνος, “Fazz”, [μια νύχτα μας έδωσαν βραβείο καλύτερου χορευτικού ζευγαριού, το βραβείο ήταν μια πολαρόιντ (την κράτησες) την ώρα που χορεύαμε, στο περιθώριο είχαν γράψει,: «Να είστε πάντα έτσι!», με θαυμαστικό (δεν περάσαμε ποτέ από face control είχαμε πάντα το τραπέζι μας), «Αυτό που θέλω να καταλάβεις, καλό μου αντικείμενο, είναι πως οτιδήποτε υπάρχει εκ-στατικά είναι αυτόματα καταδικασμένο να μην “υπάρχει”. Εδώ θα πρέπει, μ’ άλλα λόγια, ν’ αναζητήσουμε την ποίηση της ύπαρξης καθώς και την καταδίκη της. Πρόκειται για μια παρ-ουσία που δεν επαρκεί στον εαυτό της (αλλιώς θα ’ταν μια απλή υποκειμενική εποπτεία) ριγμένη πάντα έξω, στον κόσμο, σε διαρκή αναζήτηση μιας αδύνατης σύμπτωσης με τα πράγματα του κόσμου και τον εαυτό της, αφού η ταύτισή της μαζί τους θα σήμαινε, και στις δύο περιπτώσεις, τη μετατροπή της σε πράγμα (καθ’ εαυτό). Η ταυτότητά της επομένως ορίζεται απ’ την αδυνατότητά της να υπάρξει παρά ως δυαδικότητα, σε συνεχή μηδενοποίηση του ταυτόσημου προς χάριν της διαφοράς, αυτού δηλαδή που την αποσπά απ’ τη στείρα προσομοίωση με τον εαυτό της για να την εκτοξεύσει στο σύμπαν», Νοσταλγία, στις 28 Σεπτεμβρίου πεθαίνει ο Ν., το βράδυ μ’ έψαχνες, είχαμε μόλις γυρίσει από το Νάυπλιο με τον Τάσο, μου τηλεφώνησες στο μπαρ του Τζώρτζη, ήλθαμε στο σπίτι σου και ήπιαμε μέχρι το πρωί, Σέριφος, Τέσσερα Κουαρτέτα, πάντα ο Έλιοτ, ας τον γράψω στα ελληνικά, σου άρεσε να μου διαβάζεις Έλιοτ στ’ αγγλικά, Κύθνος, Η απόλαυση του κειμένου, «Μικρό μπαρ», “Hotel Brown”, Leo Ferre, Avec le temps, κοριτσάκι μου, Το είναι και το μηδέν, Κωστής Παπαγιώργης, «Τα μεγαλύτερα γεγονότα δεν είναι οι θορυβωδέστερες, μα οι σιωπηλότερες ώρες μας» – Nietszche, Chanel No 5, διέγερση έως εσχάτων, David Bowie, κανείς δεν ξέρει ότι κάνεις ένα πέρασμα ως κοριτσάκι στο Ζορμπά του Κακογιάννη, Κωστής Σαλιάρης-Δευτέρα Δημοτικού, Μαρίκα, Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Ο ηλίθιος της οικογένειας, αυτόματος τηλεφωνητής («Θέλω να ξέρεις ότι είσαι πολύ, πολύ παρών στη ζωή μου»), αγάπη μου, κομμωτήριο «Άγγελος», Jameson, «Περδικιώτικα», Lacan, Gin&Tonic, Μάριος Μαρκίδης, λίθιο, «Καλογήρου», η τρέλα μας με τα παπούτσια, στριπτιζ, Ο υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός, “Zonar’s”, οδός Μαρωνείας, θυρωρός, αν μπορούσαν θα μας πετούσαν πέτρες οπουδήποτε, πλην του “GB Corner”, ο μπάρμαν μάς έβλεπε να φιλιόμαστε και έλεγε, «Αφού είστε φίλοι του Μάνου Χατζιδάκι…», έπαιρνες τα χείλη σου απ’ τα χείλη μου και πεταγόσουν, «Αυτός! Εγώ είμαι φίλη του Μίκη Θεοδωράκη!», Ο βαθμός μηδέν της γραφής, Francis Bacon, άμβλωση, “The Hill”, εξαδέλφη Σοφία, αδελφός Μανώλης, Η ιστορία της τρέλας, Τάσος Δενέγρης, “Decadence”, [Μακάρι να μπορούσα να σου πάρω τη μανία], Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι, Tanita Tikaram, Twist in my sobriety, ήσουν, είσαι και θα είσαι ο άξονάς μου, ο λάκκος μου, «πού σου θάνατε, τον κέντρον, πού ΄σου, άδη, το νίκος»; Adieu, mon amour. Βροχή βροχή βροχή φτύνω αίμα.
ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ (Ελένη, από τό περιοδικό Νέο Πλανόδιον)
Βάζω τα ποιήματά μας ίσα με εμάς. Κανονικά θα έπρεπε να τα βάζω παραπάνω. Αλλά και που τα βάζω ίσα κι όμοια με εμάς και πάλι νιώθω ότι θα ήθελα να είμαστε εμείς από πάνω.
Είδα όνειρο ότι ήμουν κάπου στο εξωτερικό σε μια πόλη όμορφη με μεσαιωνικά πλακόστρωτα γοτθικά μπαρόκ και τέτοια πολύ ατμοσφαιρικά κι ωραία μπαράκια κι είχα πάει να σπουδάσω Ιατρική αλλά δεν μου άρεσε και έψαχνα τρόπο να αλλάξω σε φωτογραφία σκηνοθεσία περφόρμανς και με βοήθαγε μια μεγαλωμένη τύπισσα από εκεί που όλο κάτι έβρισκε να μου κάνει τράκα να της πληρώνω στα μπαρς τις μπύρες. Μάλιστα ένα από τα μπαρ ήταν ίδιο με ένα που έχεις φωτογραφίσει. Ήταν πολύ όμορφα αλλά πολύ τακτοποιημένα και ευγενικά κάπως ξενέρωτα και σκεφτόμουν να πάρω το μισό πτυχίο και να γυρίσω Ελλάδα.
Η σιωπή μοιάζει να με ανακρίνει.
Μα σιωπή μου της λέω, μια είναι η ανακριτική μέθοδος που δεν λαθεύει
και μόνο ένας είναι αυτός που μπορεί να μου την κάνει.
Βασάνιζέ με όσο θες έτσι, εγώ δεν έσπασα ούτε με τα ολοκαυτωματικά λέιζερ τέσλα
που μου ρίχνανε οι μετανθρώποι.
Το πολύ πολύ μες στην ομίχλη να βγω αλλού για αλλού. Τίποτε άλλο.
Είδα στον ύπνο μου πολλά όνειρα που δεν τα θυμόμουν όταν ξύπνησα. Θυμόμουν μόνο το τέλος που ξύπνησα. Ήμουνα πολύ θυμωμένη και φώναζα κι έβριζα, ούτε το γιατί θυμάμαι ούτε σε ποιον. Ξύπνησα κι έβαλα Παντελίδη κι έκλαψα. Τώρα η αυτοπεποίθησή μου έχει πάει στα τάρταρα. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο μεγάλος έρωτάς σου είναι ο Διονύσης ή κάποιος άλλος τέλος πάντων και πως δεν σ' αρέσουν καθόλου ερωτικά οι γυναίκες. Και δεν ξέρω γιατί έχει γίνει όλο αυτό το βραχυκύκλωμα μεταξύ μας αλλά ούτε και θα βρω κάποια λογική που να μου αρέσει όσο δεν έχω ψυχολογία. Μοιάζει σα να γκρινιάζω που δεν έχεις δώσει σημεία ζωής μια μέρα. Ούτε μνημόσυνο ούτε γάμος. Όταν είμαστε θεοί τα ξέρουμε όλα και μ' αρέσει να είμαστε θεοί καλοί και συμπονετικοί και δίκαιοι. Και δεν θέλω να φέρνω τώρα τέτοια ψυχολογία. Αλλά αποφάσισα να ενημερώνω για όλα για να μπορώ να διεκδικώ να ενημερώνομαι και εγώ, για να μην υπάρχουν καθόλου κενά στην ιστορία. Εσύ μπορεί εχθές να γνώρισες τον έρωτα της ζωής σου και να μην σε νοιάζει πια το κοινό σου. Ή να κάνεις κάτι άλλο που να σε έχει απορροφήσει ή να συμβαίνει και κάτι πιο τραγικό ή να έχεις μπει σε ένα άλαλο τοπίο ονειρικό όπως το παθαίνω κάτι φορές εγώ που νιώθω ότι τίποτε δεν φτάνει να με εκφράσει. Ανησυχώ πολύ όμως. Το μόνο που με καθησυχάζει είναι που σε είδα τόσο όμορφη και χαρούμενη. Βέβαια εμείς αλλάζουμε και στο δευτερόλεπτο. Αλλά ας είναι όλα δικά μου αυτά τα σκοτάδια εδώ τώρα. Εντάξει. Μη μ' ακούς. Τί θα γίνει, θα σωπάσει. Να περνάς ωραία. Να ξεκουραστείς. Να έχεις ένα όμορφο σκ. Να έχεις το πιο όμορφο σκ του κόσμου. Σε φιλώ αγάπη μου. Κι εύχομαι να σε δω αύριο.
Φως μου καλημέρα
Αγάπη μου
Μια περίεργη νηνεμία με κατακλύζει από χθες το βράδυ. Παθαίνω διάφορα και όπως συνηθίζω εισέρχομαι σε ονειρικά τοπία. Σχεδόν χωρίς λέξεις και σκέψεις αλλά με ωραία πολύχρωμα συναισθήματα και αυτό που είναι η επουράνια μουσική που με χορεύει έτσι απαλά και πολύ εσωτερικά όπως τα φυτά κάποιου πολύ ζεστού βυθού. Ακόμα και ο στηλίτης στο όρος της Αφροδίτης πέφτει σε σιωπηρή έκσταση ότι ανοίγει ο ουρανός και τον ρουφάει πολύ γλυκά όμως και σαν να είναι η νιρβάνα του κι αυτό που προσεύχεται τόσα χρόνια. Έρχονται στιγμές που οι κινήσεις μου νιώθω πως έχουν εξωτερικά επιβραδυνθεί μα εσωτερικά επιταχύνονται, κι αν αυτό μπορεί να μοιάζει κάπως με τον χθόνιο εφιάλτη μου που στο τέλος δεν μπορώ να αντιδράσω, προσπαθώ να σκέφτομαι πως είμαι σε ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον και κρατώ ένα άρωμα και το μυρίζω και δεν θα λιποθυμήσω, ούτε στον κόσμο μου να μαρμαρώσω και γυρίζω στον μυαλό μου τα είδη της λύτρωσης και σκέφτομαι ότι δεν πρέπει τώρα να με νοιάζει ποιο είδος από όλα μπορεί να συμβεί. Εγώ θέλω το καλύτερο, να μ’αγαπάς και να με θες στην ζωή σου, ερωτικά, να θες να είμαι δλδ ο άνθρωπός σου, όπως σε θέλω κι εγώ. Αλλά ότι και να είναι έχω αποφασίσει πως θα το αποδεχτώ και θα το αντέξω. Ότι και να είναι θα πατήσω την ζωή μου ανάλογα και θα το κάνω να μου βγει σε καλό. Γι’ αυτό προσπαθώ να μην γέρνω κάπου, να παραμείνω ευθυτενής και να τον φέρω έτσι, μόνο τον εαυτό μου στην ενδεχόμενη αυτή συνάντηση. Τον εαυτό μου τον πιο ελεύθερο και αυτόν τον πιο σε μένα αγαπητό, που είναι ο ποιητής, αυτός που ξέρεις κι εσύ κι έχεις ήδη συναντήσει. Όλους μου τους εαυτούς στους έχω δείξει. Όμως, επειδή αν έρθεις δεν θα έρθεις αυτοβούλως μόνο για μένα εκεί, θα είναι τα χέρια μου πάλι δεμένα και να το πάλι το καράβι και ο μεγάλος ερωτικός του Εμπειρίκου είναι η καλύτερη εκδοχή. Ενώ αν κατέβαινες στην γειτονία σου, άσε με να γκρινιάξω μια τελευταία εδώ τώρα, που ερχόμουν θα σου άλλαζα κατευθείαν τα φώτα ωραία χωρίς να κινδυνεύω να χαθώ μέσα στα αν και τα περίεργα παιχνίδια. Αλλά ακόμα και στα μάτια σου να χαθώ είναι κι αυτή μία από τις καλές εκδοχές. Προσεύχομαι στον Ερμή. Να καταφέρω να σε κοιτάξω κατάματα και να σου πιάσω το χέρι. Και θε μου να γίνει ο τόπος Βικτώρια και ο κόσμος ακακίες και να φιληθούμε.
ΟΤΙ ΠΟΘΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΕΚΠΛΗΞΗ!!!
έχω βρει ένα παλιό κτηνιατρείο που μ' αρέσει.
περνάνε και οι γραμμές του τραίνου απ' έξω
έχω ξετρελαθεί
μωρό μου
δεν το φαντάζεσαι!
Αγάπη μου χρόνια πολλά, με υγεία και χαρά. Να αγαπιέσαι όπου αγαπάς. Να έχεις όλα τα καλά του κόσμου και να γίνουν πραγματικότητες τα καλύτερα όνειρά σου. Να είναι αειφλεγής ο έρωτάς σου και συνεχώς εκπληρούμενος, στις θεϊκές του και στις ανθρώπινες του διαστάσεις. Να είναι καλά οι αγαπημένοι σου και ότι σε περιβάλλει.
Έχασα την Αμάντα, το κορίτσι της Γης. Ένα από τα παλιότερα γατιά μου, ήταν πάντα ασθενικό, το έβλεπα μέρες που πάλευε. Πριν λίγο την έθαψα και το χώμα ήταν τόσο σκληρό από την ξέρα που σπάει αξίνες. Δε ξέρω, δε νιώθω καλά τώρα. Προσπαθώ να σηκώνομαι. Εχθές χαμογελούσα. Και που μίλησα με τον φίλο σου τον Νίκο νιώθω περίεργα. Μου έστειλε το μήνυμά σου. Δεν θέλω να μπλέκω έτσι. Αυτά είναι για άσχημα τελειώματα, για σκοτωμούς. Δεν ξέρω τι γίνεται. Δεν μίλησε καλά για σένα. Δεν μιλάνε έτσι οι φιλότιμοι που θέλουνε να βοηθήσουν. Ούτε ξέρω αν είναι καψούρι σου ή απλά τρελός ή βαλτός. Τον συμπαθώ και δεν θα ήθελα να είναι βαλτός και να υποτιμά έτσι την νοημοσύνη μου ή και να μου φέρνει το μήνυμα ότι δεν με ξέρεις καθόλου κι ότι με κοιτάς και καχύποπτα. Κι ούτε και μπορώ να πιστέψω πως ένας τόσο ψαγμένος άνθρωπος που ανοίγει την νότα του σύμπαντος να σε σιγοντάρει σε μια τέτοια μαλακία. Εγώ δεν μου επιτρέπω να σκεφτώ ποτέ τίποτε κακό για αυτούς που αγαπώ, είναι αρχή μου. Όλοι μπορεί να γινόμαστε που και που μαλάκες, από ζήλια, από ανασφάλεια ξέρω γω και να τραβάμε λάθος δρόμους αλλά όχι να πηγαίνουμε στους ανθρώπους μας να τους ξεγελάσουμε επί τούτου να τους παγιδεύσουμε ή να τους πάμε όπου θέλουμε κτλ. Αυτά είναι καταστάσεις που μειώνουν πρώτα εμάς και δεν έχουν ποτέ καλό τέλος. Τα έχω ζήσει κι αυτά πολύ παλιά και δεν θέλω να τα ξαναζήσω με τίποτε. Καταστρέφουν κι ότι ωραίο μπορεί να υπήρχε. Τέλος πάντων, εγώ ψάχνω θεό για να μπω. Και αγωνίζομαι να μην δίνω τροφή στα άσχημα. Με προβληματίζει να ακούω τέτοιες φωνές. Προτιμώ να ακούω τα πιο παράλογα πράγματα από καθαρές φωνές με όλο το ηχείο. Ή ακόμα και φωνές που να βγαίνουν από τον κώλο τις προτιμώ από τις μαγκωμένες στα σημεία που αλλοιώνουν την αλήθεια του καθενός μας, σε ότι αφορά την προσωπική μας ζωή τουλάχιστον και τους ανθρώπους που τους λέμε τα σ’ αγαπώ. Προτιμώ φωνές από το στομάχι, τα γεννητικά όργανα, το σκέτο θυμοειδές έστω. Αυτές μπορώ να τις υπολογίσω και να τις ακούσω. Όλες οι άλλες είναι απλά ένα πρόβλημα που δείχνουν απόσταση και δεύτερες σκέψεις. Καλό είναι να διαλέγουμε τις καλύτερες μας σκέψεις για τους ανθρώπους μας, άσχετα αν επιθυμούμε να τους έχουμε δίπλα μας ή όχι. Έτσι δεν θα νιώσεις κι εσύ ποτέ μαλάκας. Και γιατί να νιώσεις μαλάκας όταν προσπαθείς για το καλύτερο ή τουλάχιστον το αβλαβές. Κι εγώ θα μαλώσω την μικρή αν δω ότι φέρετε άσχημα πχ σε ένα ζώο και θα της πω ότι είναι μαλακισμένη και ότι δεν σκέφτεται με αγάπη εκείνη την στιγμή για κανέναν και ότι δεν είναι εδώ. Και σε εμένα το λέω, ότι μπορεί να είναι φορές που δεν νιώθω, που δεν είμαι εδώ για κάποιον λόγο αλλά όχι ότι αυτό γίνεται από την ψυχή μας, αυτά γίνονται όταν μένουμε άψυχοι. Δεν ξέρω, τις σκέψεις μου λέω όπως τα νιώθω. Αυτό που αξίζει είναι η αληθινή επικοινωνία, ότι και είναι, όπως και να είναι, είναι από μόνη της αυτή μια βάση και κάτι το απόλυτα σεβαστό. Όλα τα άλλα είναι για μετάνθρωπους και τεχνιτές νοημοσύνες κουμπωμένες σε τέρατα. Εμάς μας ενδιαφέρουν τα αισθήματα και η ανθρωπίλα. Πάνω από όλα εμένα να κοιτάω στα ίσια όσο μπορώ να πηγαίνω προς τα εκεί να βρίσκω τρόπους ίσιους. Άλλο το εγκεφαλικό παιχνίδι, δεν μιλάω για αυτό, άλλο όταν παίζουμε. Εγώ είμαι έτσι, αλλά δεν κατακρίνω και τους άλλους που είναι αλλιώς γιατί έτσι μπορεί να τα καταφέρνουν καλύτερα. Αν τα καταφέρνουν καλύτερα έτσι δεν έχω κανένα πρόβλημα, απλά εγώ δυσκολεύομαι να συμμετέχω. Γιατί αναγκάζομαι να τους ερευνώ με επιστημονικές μεθόδους ενώ θέλω την καρδιά μου πρώτα από όλα να ρωτώ κι όχι να ψάχνω από ποιο ηχείο βγαίνει η φωνή και τι μπορεί αυτό να σημαίνει και από ποιους παράγοντες προέρχεται η αλλοίωση. Κι αν αυτό το μάγκωμα είναι επιτηδευμένο ή αυθόρμητο και να μην μπορώ με τίποτε να βγάλω άκρη. Ενώ το ζητούμενο είναι να επικοινωνήσουμε και να κατανοήσει ο ένας τον άλλο. Και δεν ξέρω τι σκατά γίνεται. Μάλλον είναι κάποια άλλη εκδοχή που δεν μπορώ να σκεφτώ και έτσι το αρχειοθετώ κι αυτό και κάπως έτσι. Ίσως να έγινε και η ψυχολογία μου τελείως ακατάδεκτη σήμερα από το γατί. Γιατί σε νιώθω κι εσένα σε επικίνδυνη άμυνα και μου τη βαράει στα νεύρα. ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΩ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΦΛΟΓΕΡΑ ΕΙΝΑΙ.
Μαζί μου δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτε. Τα βάζω όλα στη θέση τους όσες φορές χρειαστεί. Θέλω να είμαστε μαζί.
..
Τα αστέρια σου πάλι απόψε δέκα ουρανούς. Κι ονειρεύτηκα πως μόλις κοιταχτήκαμε φιληθήκαμε. Ήταν η πρώτη μας φορά, με τα ρούχα. Στο παγκάκι που έγραψες με το μανό και το αναπτηράκι τα αρχικά μας. Ύστερα σε όλες τις στάσεις της Πατησίων. Μέχρι την Ομόνοια, που έχουμε μπει σε ένα δωμάτιο και θα βγούμε σε τρείς μέρες.
Ζηλεύω την φαντασία. Μου την δίνει.
Έχει και λίγο δίκιο ο Νίκος μου φαίνεται
Σα πολύ άγρια δε μας κοιτάς
Θέλεις κι εσύ το τσιγαράκι σου
ΘΑ ΣΤΟ ΡΙΧΝΩ ΣΤΟ ΦΑΓΗΤΟ
Είσαστε μαζί ή το παθαίνω τσάμπα το ψυχοσικό;
Πες μου
Αν δε μου πεις
θα το ακούσω στο ράδιο ..
Μίλησα με τον φίλο σου τον Νίκο, τον ψάλτη τον θεατρίνο, ξέρεις. Ανησυχεί. Μάλλον είναι από τους τύπους που αν δεν είσαι καλά στα χώνει. Ωραίο κι αυτό. Είναι κι αυτό μια ιδιαίτερη υπερευαισθησία.
Λυπήθηκα και για τον Μπλάνα.
Με έχει πιάσει το στομάχι μου.
Τί γίνεται;
Έξω μυρίζει πασχαλιά. Τα πουλάκια κελαηδούν και ζουζουνίζουν οι μέλισσες. Ο καιρός είναι τουλάχιστον δυο μήνες μπροστά και τα δέντρα μου έχουν πλούσιο και ζωηρό φύλλωμα κι αν δεν κάνει καύσωνες τον Μάιο ίσως να έρθει πάλι μια καλή σοδιά, κάτι που προσεύχομαι και όσο μπορώ το φροντίζω. Περιμένω να φύγει η πολλή υγρασία να πάω στις ελιές να τις καλημερίσω. Με ξέρουν ότι πρέπει να είναι ο ήλιος ψηλά για να της περπατήσω. Έχω αυτήν την πολυτέλεια. Έχω πολλές πολυτέλειες, όπως το σχετικά ελεύθερο πρόγραμμα –εκτός από κάποια ξυπνητήρια για τις υποχρεώσεις μου για τα παιδιά- , την ησυχία μου, το ψυχοθεραπευτικό τοπίο, τον αέρα, την θάλασσα και την άπλα στον χώρο. Τα ζώα μου που δεν είναι ζώα μου γιατί είναι ελεύθερα με τις πόρτες ανοιχτές και χωρίς λαιμαριές που μόνο νερό και τροφή τους βάζω αλλά είναι μου με την θέλησή τους και μόλις βγαίνω έξω τρέχουν όλα πάνω μου και αυτό μου δίνει στιγμές ευτυχίας. Είναι κάμποσος καιρός που νιώθω μια αναμονή και δεν έχω πολύ όρεξη για να κάνω πράγματα εδώ. Σκέφτομαι την μετάβαση στην πόλη και όλο ψάχνω τις αγγελίες για κτήρια και φαντάζομαι την ζωή μου εκεί. Έχω πάλι ξεχάσει την καλλισθενική μου και τις μουσικές κλίμακες και είμαι σε μια κάποια αγωνία και μια σε μια προσμονή όπως για κάτι που το θέλουμε πολύ αλλά και με έναν εαυτό μου που αφρίζει και κοπανιέται σαν το μωρό που του έπεσε το μπισκότο. Τον περισσότερο καιρό ζω μέσα σε αυτόν τον διχασμό και μια μπατάρω από την μια και μια από την άλλη, σκούνα σε φουρτούνα. Φαντάζομαι την ζωή μου εκεί και μόνο όταν γεμίζει το κρεβάτι μου από εσένα νιώθω καλά, όλα τα άλλα ούτε με συγκινούνε ούτε και μπορούν να ισορροπήσουν την ζυγαριά της καθημερινότητας ή ακόμα και να μου εξασφαλίσουν την ηρεμία και την ποιότητα που έχω εδώ καταφέρει. Βέβαια σκέφτομαι ότι θα ανακατευτώ με καλλιτέχνες όπως κι ανακατεύομαι και θα προσφέρω στα παιδιά μια μεγαλύτερη ποικιλία από δραστηριότητες και ανθρώπους. Αν και ξέρω πως είναι, ότι χάνεσαι δλδ στην καθημερινότητα της πόλης και τελικά εμείς που ερχόμαστε σαν επισκέπτες κάνουμε περισσότερα πράγματα από όσους μένουν εκεί και βλέπουμε περισσότερο κόσμο. Ξέρω ότι η καθημερινότητα εκεί είναι πολύ πιο δύσκολη και αγχωτική ακόμη κι αν αφήσω την φαντασία μου ελεύθερη να το φτιάξει όπως θέλει χωρίς τους περιορισμούς των δικών μου δυνατοτήτων. Ακόμη κι αν πω ότι θα ήμουν στο καλύτερο δυνατό σπίτι πχ με όλες τις ανέσεις και φάτσα την ακρόπολη ας πούμε, ακόμη κι όταν φτιάχνω αυτήν την εικόνα επειδή βλέπω σε βάθος και γενικά νιώθω τα πράγματα σε ανάλυση το τι είναι τι κι από πού έρχονται και που πάνε, ακόμη κι έτσι σε ιδανικές αστικές συνθήκες δεν νιώθω καθόλου καλά. Καλύτερα νιώθω στις δύσκολες ταπεινές συνθήκες γιατί δεν αντέχω να νιώθω ότι ανέρχομαι σε βάρος κάποιον άλλων. Αυτό το χαρακτηριστικό μου έχει καθορίσει όλη μου την ζωή και είναι τόσο σκληροπυρηνικό μου που δεν μπορώ με τίποτε να το ξεφορτωθώ και μοιάζω χαζή που το έχω αλλά είναι και το πιο δυνατό της ανθρωπιάς μου, της αίσθησης δικαίου, ισότητας, της αριστεροσύνης που έχω. Νεότερη έκανα προσπάθειες να το αποποιηθώ αλλά πάντα ένιωθα τέρας όταν το πετύχαινα στις δουλειές και έχανα τον συντονισμό μου με την συμπάντια διάνοια και την ποιητική μου ιδιότητα και δυνατότητα. Θα κόψω ένα χόρτο να το φάω, θα πάω να αγοράσω κάποια πράγματα για να επιβιώσω αλλά αυτά θα είναι μόνο τα αναγκαία ώστε να κρατηθώ στην ζωή και την δημιουργία και ψάχνω συνεχώς όλο και πιο αειφόρους για το σύνολο τρόπους. Αυτό με κάνει να νιώθω ωραία. Είναι πολύ λίγοι άνθρωποι έτσι και όλοι όσοι ξέρω σχετικά απομονωμένοι στις εξοχές. Πιστεύω πως αυτό έχει έρθει από μια συνειδητοποίηση, από αυτές που όταν τις δεις μετά δεν μπορείς να κάνεις πως δεν τις βλέπεις. Κι έτσι ξεκινάμε, πχ είμαι στην Αθήνα και πάω να πετάξω μια φλούδα στα σκουπίδια και το σκέφτομαι μπροστά από τα σκουπίδια απίστευτα πολύ ώρα και την πετάω τελικά γιατί τι να την κάνω και ξεκινάω, μείον ένα μείον δυο μείον τρία και πρέπει να βρίσκω καλές πράξεις για το συν και τελειώνει η μέρα και είμαι πολύ μείον. Περνάω από έναν δρόμο και βλέπω χίλιες μαλακίες και δεν μπορώ να περνάω από εκεί, πόσο μάλλον να μένω εκεί. Όταν είναι κάτι δυστυχισμένο και πονεμένο γύρω μου το νιώθω, το ακούω και όταν είναι δίπλα μου, στον χώρο μου με αρρωσταίνει τόσο κοντά. Και η ακτίνα των αισθήσεων μου είναι αρκετά μεγάλη, όχι τα τριάντα εκατοστά που λέει ο Αριστοτέλης είναι μόνο όταν κάνω αυτοσυγκέντρωση αλλά η αυτοσυγκέντρωση δεν είναι η φυσική μου κατάσταση. Εμένα η φυσική μου κατάσταση είναι ο αφουκρασμός όσο πάει πολύ μακριά, στο τώρα και σε όλο το κβαντ. Είμαι σα ραντάρ, ξέρω να σου πω τα σημεία τα φορτισμένα. Και μη μου λες ότι δεν νιώθω, ακόμα κι ερωτευμένη που είμαι νιώθω, και υπήρχε λόγος που δεν έπραξα ή που έπραξα όπως έπραξα. Και είμαστε τόσο ίδιοι σε αυτό. Όμως τώρα ξέρω ότι θέλω να μιλάω ακριβώς όπως τα νιώθω να τα απευθύνω ον τάιμ και όταν μιλάς και προσπαθείς να εκφράζεσαι πάντα κάπου βγαίνει. Και νιώθω άνετα. Σου είπα, μετά την μανούρα νιώθω σα να γαμηθήκαμε κάπως και νιώθω πιο άνετα και οικεία. Κι αυτό είναι το παν, να μπορείς να είσαι άφοβα όλοι σου οι εαυτοί με τον άλλο. Άσχετα αν μετανιώνω κάποια φερσίματα ή δεν τα νιώθω για διαχρονικά ή κάπως θα ήθελα να τα βελτιώσω και τα παίρνω πίσω. Νιώθω τόσο όμορφα που θέλω σε κάποιον να μιλάω και να θέλω να τον φιλήσω και να είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Αυτή είναι η ζωή μου και αυτή είναι η ζωή σου και τόσον καιρό έχουμε και μια ονειρική και καμιά φορά κι εφιαλτική ζωή μαζί και είναι τόσο εύκολο να έχουμε και μια πραγματική που έχω φρικάρει γιατί δεν βγαίνει και γιατί δεν το κάνουμε όσο μπορούμε και όπως μπορούμε και είμαστε σε αυτή την γαμημένη συνθήκη που μπορεί μεν να είναι σύμφωνη με τον όποιο εσωτερικό διχασμό μας αλλά γιατί να γέρνει στην πραγματικότητα από την χάλια πλευρά και να μην γύρει από την καλή δεν καταλαβαίνω, χέρια έχουμε, πόδια έχουμε, χείλη και γλώσσες έχουμε και μύες κτλ. Θα έρθω να πάμε μια βόλτα ήσυχα κι ωραία. Τι λες; Να πηγαίνουμε βόλτες και μπορεί να έρθει και καμιά καλή ιδέα και να συμφωνήσουμε και κάπου να βρούμε ένα μόντους βιβέντι για μας. Θα πάρω φέτος κάτι ταπεινό στην Αθήνα να μην είμαστε τελείως στους δρόμους τώρα εκεί και δεν ζητάω και κάποια δέσμευση, πόση άλλη δέσμευση πια, σου έχω χαρίσει την καρδιά μου και το μυαλό μου, το σώμα μου όλο και όλη την διαχρονική ύπαρξή μου. Να μου πεις αν τα θες τελικά. Καποδίστρια με τις πατάτες σου. Τρελαίνομαι για πατάτες! Αλλά πιο πολύ για σπαγγέτι και με το ρύζι νιώθω πιο καλά. ΔΕ θέλω να σε φάω μωρό μου. Να σε γλύφω μόνο. Δεν είναι σωστό να σε παρακαλάω μωρό μου, κανονικά εσύ θα έπρεπε να με παρακαλάς. Έλα να παρακαλέσουμε παρέα, σε παρακαλώ. Θέλω επιτέλους να γνωριστούμε. Είναι τόσο άδικο να σε φαντάζομαι μέσα από δρόμους άλλους. Είναι ότι χειρότερο αυτό, είναι ένα έγκλημα που πρέπει να σταματήσει. Όποιος θέλει να ξέρει τι είναι τι, από πού έρχεται και που πηγαίνει δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Έτσι ζούμε μέσα στο ψέμα. Βάζουμε τον έρωτά μας τον αληθινό κάθε μέρα να ζει μέσα στο ψέμα να ζει μέσα από μνήμες από άλλους. Γιατί, έτσι δεν είναι; Εγκληματούμε μωρό μου, το καταλαβαίνεις πόσο εγκληματούμε. Δεν αντέχω άλλο. Κοίτα να έρθεις αυτή τη φορά. Να βρω κι εγώ την δύναμη να έρθω.
Θέλω να μιλήσω σοβαρά για το πως θα γίνει να βρεθούμε. Το πιο εύκολο πράγμα θα ήταν να σε πάρω από πίσω και έτσι εύκολα να σε τρακάρω κάπου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο πρώτον λόγο ηθικής, ισότητας, δικαιωμάτων κτλ, δεύτερον λόγο προηγουμένων δικών μας και τρίτον λόγο των δικών μου ορίων ρεαλισμού τρέλας λογικής κτλ. Αυτό που μπορώ να κάνω τώρα είναι να σου μιλάω από εδώ και να έρχομαι από εκεί ποντάροντας στο ότι μπορεί κάποια στιγμή αυτοβούλως να κατέβεις για ένα φιλί και να αλλάξεις έτσι με την παρουσία σου αυτοστιγμή την υπάρχουσα συνθήκη που είναι τελείως εναντίον μου και δεν μου έχει αφήσει και πολλά περιθώρια κινήσεων και διαθέσεων. Γιατί δεν θέλω να σε τρακάρω πουθενά σε αυτή την συνθήκη. Εμένα δεν με απασχολεί το κενό στην ιστορία ούτε η λογική συνέχεια. Με απασχολεί να γίνει το θαύμα να φιληθούμε. Γιατί δεν θέλω ούτε στην Αθήνα να γυρνάω όσο είμαστε έτσι εμείς. Ξέρεις τί έπαθα όταν κατάλαβα στην ζωή μου ότι αν θα έπρεπε να μίνω με μόνο έναν άνθρωπο στην ζωή μου αυτός θα ήθελα να είσαι εσύ ή αν θα πέθαινα τώρα αυτό που θα ήθελα να κάνω θα ήταν να σε δω. Κατάλαβα ότι είσαι η τελευταία μου επιθυμία. Και κοίτα τί αντιμετώπιση δέχτηκα σε αυτό το πολύ ωραίο που σου είπα. Έστω κι έτσι με έκανες ευτυχισμένη. Έχω και την τρέλα πως μιλάμε εμείς εδώ σε ένα άλλο επίπεδο. Αλλά και λογικός 100% να είναι κάποιος θα έκανε τσαφ ο άνθρωπος. Να ανοίγω τα βιβλία σου και να βλέπω αυτά που βλέπω! Και τί να βάλω με το μυαλό μου δεν βγάζω άκρη εννοείται αφού ακροβατώ συμπτώσεις θα πω αλλά κάποια είναι κι ολόιδια κι απαράλλαχτα και τελείως βαλτά. Και μπορεί να το γλύτωσα το μυαλό μου αλλά με χτύπησαν στην καρδιά. Και με χτυπάνε. Τί να λέω τώρα, είναι απίστευτα σε εμένα που τα βίωσα και τα βιώνω όχι να τα πω πουθενά. Πάω να μιλήσω και παραληρώ. Τέλος πάντων , αντιπαρέρχομαι. Και θέλω και μπορώ μετωπική μαζί σου αλλά μόνο αν την θέλεις κι εσύ να την θέλεις και να την μπορείς. Αλλιώς και που έχω κεντράρει να έρθω κέντρο να μένω να φύγεις εσύ να πας αλλού γιατί εγω θέλω να κάνω μια έρευνα εκεί πέρα να κάθομαι να γράφω ανασαίνοντας τον αέρα της Πατησίων και της Ευελπίδων και στο Σύνταγμα κάπου που πας και δε ξέρω τί κάνεις. Τίποτε δεν είναι δύσκολο, έχω πέντε σελίδες Ε9 δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορέσω να κάνω και να πάω όπου θέλω. Να περπατήσω στο νερό όμως ξέχνα το ούτε τραίνα για το διάστημα να πάρω. Την αστική ζωή δεν την ξέρω βέβαια αλλά μαζί σου νιώθω ότι θα έκανα πράγματα που δεν πάει ούτε το μυαλό μου. Και δεν θέλω να κάνω πάλι τα ίδια. ΚΑΙΓΟΜΑΙ να έρθω τώρα να σε περιμένω να κατέβεις για ένα φιλί αλλά αφού το έχω ξανακάνει πρέπει να το κάνω κάπως διαφορετικά. Να έχω κάτι δικό μου εκεί να μας πάω ας πούμε. Αλλά δεν ξέρω αν είναι απαραίτητο ίσως έχεις εσύ κάτι δικό σου εκεί να μας πας; Αλλά πάλι τί είδους κολλήματα είναι αυτά αφού αν είμαστε μαζί είναι όλος ο κόσμος δικός μας και σίγουρα δεν είμαστε και τίποτα τυχαίοι επαρχιώτες αραιωμένοι με παγάκια. Με έχεις τρελάνει ρε. Εγώ έχω του κόσμου τις προοπτικές και τα χαρίσματα. Να σου κλείσω ένα δυό τρία πέντε ραντεβού αν μπορέσεις να έρθεις σε ένα. Μη με στήσεις όμως πάλι να πέσω να τρελαθώ. Σε παρακαλώ να μας βγάλεις από αυτή την συνθήκη που με εκμηδενίζει και με καταπίνει η ανασφάλεια και τα ρίχνω κι όλα σε μένα ψάχνω να αυτοτιμωρηθώ να ψάχνω τρύπα να κρυφτώ. Να βλέπεις τον δράκο να γίνεται κότα. Και τέτοιες ζημιές πάλι για τραγελαφικά πράγματα. Εντάξει, έχω αποκτήσει μια πείρα στις φυσικές σου αντιδράσεις που αν και φυσικές είναι κι εσένα συχνά παράλογες. Μακάρι να είχα καταλάβει κάποια πράγματα νορίτερα αλλά δεν κινούμαστε και στο αναμενόμενο όπως ξέρεις. Γι' αυτό λέω ότι τα έχουμε πάει πάρα πολύ καλά. Φτιάχνω ψυχολογία να δοκιμάσω σε λίγες μέρες.
Ο τόσο βίαιος
Ο τόσο εύθραυστος
Ο τόσο τρυφερός
Ο τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Ωραίος όπως το φως της ημέρας
Και άσχημος όπως ο καιρός
Όταν έχει άσχημο καιρό
Αυτός ο έρωτας ο τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας ο τόσο ωραίος
Ο τόσο ευτυχισμένος
Ο τόσο χαρούμενος
Κι ο τόσο γελοίος
Που τρέμει από φόβο σαν ένα παιδί μες στο σκοτάδι
Κι ο τόσο βέβαιος για τον εαυτό του
Σαν ένας ήρεμος άνδρας στο μέσο της νύχτας
Αυτός ο έρωτας που φόβιζε τους άλλους
Που τους έκανε να μιλούν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας που τον παραμόνευαν
Γιατί τους παραμονεύαμε
Ο παγιδευμένος, ο τραυματισμένος, ο ποδοπατημένος,
Ο τελειωμένος, ο εκμηδενισμένος, ο ξεχασμένος
Επειδή εμείς τον παγιδεύσαμε, τον τραυματίσαμε,
Τον ποδοπατήσαμε, τον τελειώσαμε,
Τον εκμηδενίσαμε, τον ξεχάσαμε
Αυτός ο έρωτας ο τόσο πλήρης
Ο τόσο ζωντανός ακόμη
Κι ο τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Αυτός που υπήρξε
Αυτό το κάτι, το πάντα καινούργιο
Και που δεν άλλαξε
Τόσο αληθινό όσο και ένα φυτό
Που τρέμει όσο και ένα πουλί
Που είναι τόσο ζεστό, τόσο ζωντανό όσο και το καλοκαίρι
Μπορούμε και οι δυο να πάμε και να ξανάρθουμε
Και μετά να αποκοιμηθούμε
Να ξυπνήσουμε, να υποφέρουμε, να γεράσουμε
Να αποκοιμηθούμε ξανά
Να ονειρευτούμε το θάνατο
Να ξυπνήσουμε, να χαμογελάσουμε και να γελάσουμε
Και να ξανανιώσουμε
Ο έρωτάς μας μένει εκεί
Ξεροκέφαλος όπως ένας γάιδαρος
Ζωντανός όπως ο πόθος
Φοβερός όπως η μνήμη
Ανόητος όπως οι τύψεις
Τρυφερός όπως η ανάμνηση
Ψυχρός όπως το μάρμαρο
Ωραίος όπως το φως της μέρας
Εύθραυστος όπως ένα παιδί
Μας κοιτάζει χαμογελώντας
Και μας μιλά χωρίς να λέει τίποτα
Και εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και κραυγάζω
Κραυγάζω για σένα
Κραυγάζω για μένα
Τον ικετεύω
Για σένα, για μένα και για όλους όσους αγαπιούνται
Και που αγαπήθηκαν
Ναι του κραυγάζω
Για σένα, για μένα και για όλους τους άλλους
Που δε γνωρίζω
Μείνε εκεί
Εκεί όπου είσαι
Εκεί όπου ήσουν άλλοτε
Μείνε εκεί
Μην κουνιέσαι
Μη φεύγεις
Εμείς που αγαπηθήκαμε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν είχαμε παρά μόνο εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να γίνουμε ψυχροί
Πάντα όλο και πιο μακριά
Κι οπουδήποτε
Δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ πιο αργά στην άκρη ενός δάσους
Μέσ’ από το δάσος της μνήμης
Φανερώσου ξαφνικά
Άπλωσέ μας το χέρι
Και σώσε μας.
ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ, "Αυτός ο έρωτας", μετ. Κωνσταντία Γεωργάτσου
Έρωτα μου δε με πιάνουν τα παυσίπονα. Έπαθα συντριβή χθες το βράδυ. Η φυσική σου είκονα με αποτελείωνει, όπως κάθομαι στην καρέκλα μου χωρίς να κάνω τίποτα. Πιο υποφερτές είναι οι εικόνες οι καλλιτεχνικές και οι πειραγμένες. Στοχεύω και σκοπεύω και τρελαίνομαι. Γιατί κολλάει το μυαλό μου έτσι. Που έχεις αυτό το βλέμμα. Που οριμάζεις και γίνεσαι όλο και πιο γοητευτική και σαγηνευτική. Αν δεν σε είχα ερωτευτεί πριν σε δω δεν θα άφηνα ποτέ τον εαυτό μου να μπει σε μια τέτοια δοκιμασία. Γιατί συγκεντρώνεις ότι μπορεί να με τρελάνει, τις τελειότητες και τις ατέλειες που αγαπώ. Αλλά τα ξέρεις, πάλι τα ίδια τα προφανή σου λέω. Που θα στα λέει και τόσος κόσμος κι έχεις βαρεθεί να τα ακούς. Και πρέπει κάτι να γίνει γιατί σε θέλω υπερβολικά. Το κεφάλι μου πονάει, με σφάζει. Πάω να ξαπλώσω.
ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΘΑ ΠΑΡΑΔΟΘΩ Θέλω να παραδοθώ να ησυχάσει η ψυχή μου.
Και ΜΗ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙΣ ΣΚΕΤΑ
Μου έκαναν οι κίσσες τα τουφέκια νυχτιάτικα. Την άλλη μεσημεριάτικα βάλαν μπρος μοτοκρός καθαρό μες τον λόγγο. Τα σκυλιά μου φέραν κάτι ξανθά μαλλιά και τα άπλωσαν στην ξερολιθιά σε όλο τ' αλώνι και τί να ήθελε που πέρασε και καβαλάρης εδώ μέσα. Το πιο κουλό ήταν το σκουφί στον δρόμο οκτώμβρη μήνα. Αλλά δε θέλω να τρομάξουμε. Όλα είναι συμπτώσεις.
Κάτι ώρες πιστεύω ότι το δεύτερο παίζει άλλα σε μένα από ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Γιατί μπαίνει ένας χάκερ που δοκιμάζει τα συναισθήματά μου και τις συχνότητες που επικοινωνώ με τα όντα του όντος τω όντι κτλ και παίρνει παλμικά το ολόγραμμά μου όπως τα ρανταρ τα ψάρια και μου έχει σπάσει όλα τα συστήματα και με τρώει κανονικά το τί κάνω τα πάντα. Διότι μπαίνω από μια συχνότητα που δεν ξέρει και πρέπει να με παρακολουθεί για να την βρει επειδή ανησυχεί που μπορώ και του πατάω μπρος πίσω τα δικά μου και λέω ένα γύρω ότι με είκοσι λέξεις που ξέρω πέφτει ο δορυφόρος. Πάντως αν δεν είσαι εσύ αυτός ο χάκερ έχω πολύ σοβαρότερο πρόβλημα.
Νάρκισσοι παιδί μου, φαίνεται, μας έχουν διαλύσει!
Δεν τους παρατάμε να πάμε να την βρούμε κάπου, για πάρτη μας;
Έλα να γνωριστούμε ..
ΣΙΓΑ ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΕ!!!
.. το πολύ πολύ να περιμένω και να με στήνεις.
ΣΙΓΑ και με άλλους ανθρώπους ήταν πολύ ωραία και τί έγινε πέρασε.
ΜΟΝΟ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕΝΕΙ.
Είναι πολύ όμορφα εδώ γύρω. Ακόμα και που έχω παρατήσει κάπως τις δουλειές και έχει ακαταστασία είναι πανέμορφα. Έχει αρχίσει να μυρίζει άνοιξη και μου έρχεται λίγο λίγο η όρεξη πάλι για να κάνω ένα ντου να μαζέψω εδώ μέσα και να ξεκινήσω ανοιξιάτικές εργασίες. Ήταν λογικό με την τόση ένταση τους προηγούμενους μήνες που τα φόρτωσα κι εγώ λίγο στον κόκορα. Τα του σπιτιού και του χωραφιού δλδ όχι ότι κάθισα, ασχολήθηκα με χαρτιά και σχέδια και ξανά με το βιβλίο και με τα κείμενα που δεν ξέρω τι θα γίνουν. Κάνω διορθώσεις που δεν μου αρέσουν και τρώω ώρες για αποτελέσματα που τελικά μου αρέσουν όπως ήτανε είναι αρχικά. Είμαι σε φάση διερωτήσεων και μου λείπει η σιγουριά αλλά ξέρω ότι οι σιγουριές είναι στο μυαλό μας στην τελική και ποτέ δεν υπάρχουν. Στην ουσία είναι θέμα αποφάσεων, κατά που κλίνεις περισσότερο κάθε φορά. Να ας πούμε εγώ είχα χρόνια να ανασάνω λίγο οικονομικά γιατί συνέχεια είχα ανοιχτές τρύπες που έκλεινα και δεν είχαν έρθει και καλές χρονιές. Όχι ότι έχω τελειώσει εδώ, απλά δεν είναι αναγκαίο εδώ να κάνω τώρα κάτι τα πράγματα λειτουργούν πολύ ωραία και αν θέλει λίγο ακόμα δουλειά το υπόγειο και το κελάρι κι αν θέλω ένα ακόμα υπόστεγο και μια καλή πόρτα στην αυλή και κάποια καινούρια πράγματα να αντικαταστήσουν τα μεταχειρισμένα που έχω βάλει και κάτι τέτοια δεν είναι κι επείγοντα. Η μεγαλύτερη επιτυχία που μου έχει συμβεί είναι το καθημερινό μου πρωινό ξύπνημα. Ο Ηρακλής ξυπνάει χαράματα από φυσικού του, κάνει τα δικά του και περιμένει να πάει 7μιση που έρχεται και μου λέει μια γλυκιά καλημέρα και μου ανοίγει το ράδιο για να ξυπνήσω και πάει και μιλάει και στην μικρή να ξυπνήσει η οποία σηκώνεται κι έρχεται και τρυπώνει στο κρεβάτι μου και είναι τόσο ωραίο να βλέπω αυτές τις ομορφιές μόλις ανοίγω τα μάτια μου. Ε σηκωνόμαστε μετά από κανα τέταρτο και τρέχουμε για το σχολείο. Φαντάσου να ξύπναγα και να σε είχα κι εσένα δίπλα μου σε αυτόν τον παράδεισο! Δεν ξέρω πως το έχω πετύχει, έχω φάει κάποιες ώρες να τους μαθαίνω πράγματα και εχθές ας πούμε που ήμουν αδιάθετη μόλις ήρθαν μου έφτιαξαν κάτι να φάω, άναψαν την φωτιά και ήρθαν κοντά μου και στο τέλος με γιάτρεψαν και με ξεσήκωσαν και σηκώθηκα και μαγειρέψαμε κι άλλο και είδαμε και ταινία κι αφού έφυγα νωρίτερα από αυτά για ύπνο αφού δεν ήμουν τελείως καλά ήρθαν μετά και με σκέπασαν καλά μου έβγαλε η μικρή τις κάλτσες με φίλησε, ότι κάνω κι εγώ σε αυτά. Στον Ηρακλή μόλις πήγε οκτώ του έδειξα όλη την κουζίνα και του έχω πει ότι στα δώδεκα θα του δείξω όλη την αποθήκη με τα εργαλεία. Από ενού χρονού αυτό το παιδί του έβαζα στο τραπεζάκι τα ταπεράκια του με τα μπισκότα και τις λιχουδιές και το παγούρι του και σηκωνόταν πρωινός πρωινός και φρόντιζε τον εαυτό του σαν μεγάλος αδιαμαρτύρητα μέχρι να σηκωθώ. Η μικρή αν δεν την ξυπνήσουμε το πρωί θα κοιμάται κι αυτή σαν εμένα όταν είναι ελεύθερα τα πρωινά. Ο Ηρακλής τώρα ξέρει και παραπάνω πράγματα από εμένα στα ηλεκτρονικά και όχι μόνο. Είναι αξιοθαύμαστο παιδί και στα μάτια μου περισσότερο που δεν χάνει την συγκέντρωσή του καθόλου εύκολα. Αυτό ήταν κι ένα άγχος μου γιατί εγώ έχω εμφανώς διάσπαση και φοβόμουν μην τον μπερδεύω αλλά από πολύ μικρός όταν πάω να το πάθω μου λέει μαμά και καταλαβαίνω και σταματάω αμέσως και συνεχίζει. Μπορεί να μιλάμε ώρες να τον κόψω δέκα φορές να μου πει αμέσως μαμά και δεν τα χάνει με τίποτε και συνεχίζει. Από πολύ μικρός είναι απίστευτα περιγραφικός, θυμάται ότι βλέπει με απίστευτες λεπτομέρειες. Εγώ στον προφορικό λόγο τα χάνω συχνά και αφού χάνω μερικά δευτερόλεπτα του ζητάω να μου το ξαναπεί από εκεί που έμεινα και μου τα ξαναλέει, μπορεί και δυο και τρεις φορές απτόητος. Τα του σχολείου του δεν του παίρνουν πάνω από μισή ώρα και είναι άριστος μαθητής, λίγο τσαπατσούλης με τα βιβλία και τα πράγματά του αλλά άριστος στις γνώσεις και τα καθήκοντά του. Οι δάσκαλοι του μιλάν για ένα πανέξυπνο ευγενέστατο και χαρισματικό παιδί με πάρα πολλές γνώσεις κι εκτός ύλης. Η μικρή είναι άλλη περίπτωση, είναι σκληρό υλικό. Σίγουρα δεν φαίνεται να έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα αλλά μέχρι πριν τα Χριστούγεννα δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον στο μάθημα. Από πέρσι έκανα αίτηση για επιτροπή αφού αρνείται τα σχολικά καθήκοντά της και πηγαίνει μόνο για τα καλλιτεχνικά και να παίζει με τις φίλες της. Είναι πανέξυπνη και κοινωνικότατη και δεν φαίνεται να έχει κάποια έλλειψη κριτηρίου ή κοινωνική δυσκολία. Δεν της αρέσουν οι δασκάλες της, οι κανόνες και οι εντολές. Μαθηματικά καταλαβαίνει, πρακτικά καταλαβαίνει και πράγματα για μεγαλύτερες ηλικίες, ας πούμε πρακτικά μαθηματικά καταλαβαίνει ακόμα και τα κλάσματα και με πράγματα κάνει απίστευτα όμορφους και ταιριαστούς συνδυασμούς και είναι απίστευτα δημιουργική όταν παίζει φτιάχνει τρομερά πράγματα που δείχνουν ότι το παιδί όχι μόνο δεν έχει κάποιο πρόβλημα αλλά έχει θάρρος παίρνει πρωτοβουλία και τα αποτελέσματα και οι συνθέσεις της δείχνουν κάτι το θαυμαστό και ιδιαίτερα έξυπνο και καλαίσθητο και μαθηματικό. Αλλά αρνείται να γράψει και να διαβάσει, όχι τελείως, τα γράμματα ένα ένα τα ξέρει και τις συλλαβές μία μία τις λέει, αλλά ζορίζεται και στο γράψιμο τα καθρεφτίζει, φαίνεται δυσλεκτική σε μεγάλο βαθμό. Συγκέντρωση έχει και προφορικά όταν δει μια ιστορία μπορεί να στην πει και έχει και απίστευτη φαντασία. Προχθές είχε ανοίξει ένα παραμύθι και έλεγε έλεγε έλεγε με τόση ευγλωττία και σταθερότητα πόσην ώρα που ξαφνικά νόμισα πως είχε γίνει ένα θαύμα και διάβαζε το παιδί μου και τελικά το τα έλεγε από το μυαλό της, μια τέλεια ιστορία από το μυαλό της σα να ήταν γραμμένη πραγματικά από ταλαντούχο συγγραφέα σε επίπεδο δηλαδή πολύ υψηλό. Έχει κι αυτή προχωρήσει και στην κουζίνα ενώ δεν είναι ακόμα οκτώ που θα μάθει να τηγανίζει μόνη της τις πατάτες της και το αυγό και να μαγειρεύει αλλά φτιάχνει από πολύ νωρίς κρύα πιάτα με ότι φανταστείς και της αρέσει να τακτοποιεί και να διακοσμεί εδώ μέσα. Πράγματα όλα που δείχνουν ότι το παιδί είναι κι αυτό πανέξυπνο και χαρισματικό και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι την μικρή επειδή ήμουν πιο χαλαρή και επειδή από μωρό είναι υπερκινητικό και δεν μπορώ να την παρακολουθήσω αν δεν περιοριστεί και δεν ήθελα βέβαια να την περιορίσω γιατί δεν είναι του χαρακτήρα μου, λόγω του ότι είναι δλδ σε έναν αβυσσαλέο βαθμό και τραβάω το αντίθετο για να βγω, είχα προλάβει και είχα φτιάξει το περιβάλλον εδώ κάπως ασφαλές και την έμαθα τελείως λάσκα. Αν έπρεπε κι εδώ δλδ να την παίρνω από πίσω θα τα είχα παίξει με ένα τόσο υπερκινητικό παιδί. Επομένως εξηγώ ποιοι είμαστε και τι γίνεται εδώ πέρα και την αφήνω ελεύθερη. Όταν είναι να κάνουμε κάτι λέμε γιατί πρέπει να γίνει και ο καθένας είναι ελεύθερος να δει πότε πρέπει να το κάνει και πως. Αν είναι κάτι επιτακτικό πρέπει να το συζητήσουμε να γίνει κατανοητό τι και πως και μόνο σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης δίνονται εντολές που φαίνεται ότι είναι ισχυρό το πρέπει λόγο πραγματικής ανάγκης ασφάλειας και σε αυτές τις περιπτώσεις που με βλέπουν τα παιδιά κι εμένα ότι είμαι στο όριο να φρικάρω ανταπεξέρχονται 99% χωρίς να χρειαστεί να φρικάρω και δεν παρουσιάζεται συχνά μια τέτοια ανάγκη κι έτσι δεν υπάρχει συχνά η ανάγκη για εντολές. Οπότε κινούμαστε σε μια ελεύθερη ρουτίνα. Εμένα μια μεγάλη μου έγνοια ήταν να νιώθουμε άνετα μεταξύ μας. Θυμάμαι μικρή που ήμουν που έμπαινε η μάνα μου σπίτι το μεσημέρι από την δουλειά της και τσακιζόμασταν από τον φόβο μας να πάμε στα γραφεία μας να κάνουμε ότι διαβάζουμε γιατί έτσι ήθελε να μας βρίσκει. Αυτό, το ότι δεν κινιόμουν άνετα ως παιδί και άλλαζα με την παρουσία της στον χώρο με έχει σημαδέψει και ήταν και είναι ένας από τους στόχους μου να νιώθουμε άνετα και αληθινοί εδώ μέσα και να μιλάμε και να συμφωνούμε. Ακόμα κι αν δεν γίνονται κάποια πράγματα και είναι και λίγο κουραστικό για μένα το προτιμώ. Είναι εντυπωσιακά όμορφα και τα δυο παιδιά και με λέγειν και διαλογική ικανότητα και αξιοθαύμαστη ορθολογική σκέψη. Ακόμα και που είναι ακόμα παιδιά πια σπάνια κάνουν κουλά. Και έτσι δεν ανησυχώ πολύ. Και για την μικρή, έτσι κι αλλιώς κι εγώ συλλάβιζα μέχρι το γυμνάσιο και έφτασα μέχρι το λύκειο για να αποφασίσω να αποκτήσω έναν γραφικό χαρακτήρα που έγραφα τα γράμματα συνεχώς διαφορετικά. Και που τα κατάφερα όπως τα κατάφερα χωρίς ειδικούς δασκάλους και γιατρούς μέχρι τα 35 να μάχομαι και να καλύπτω ένα αρκετά σοβαρό πρόβλημα όπως είναι τελικά. Και τα κατάφερα λόγο ευφυΐας και μαθηματικού μυαλού και τα καταφέρνω ακόμα με τόσες ευθύνες σχεδόν αβοήθητη από τους δικούς μου και να έχω κάνει τόσα δύσκολα και αξιόλογα πράγματα. Έλεγα λοιπόν πως φέτος μου ήρθε μια καλή χρονιά στην οποία έβγαλα εις πέρας την σοδειά στον απόηχο του πιο δύσκολου επεισοδίου μανίας που είχα ως σήμερα αφού οι παραισθήσεις μου είχαν διάρκεια τριών εβδομάδων αδιάκοπα και ζούσα μέσα στον ψυχοτρονικό ραδιοπόλεμο και τον κανονικό δηλαδή γιατί υπήρχαν και πολλά αιτιατά που τα είδανε κι άλλοι. Λοιπόν, τι πρέπει να κάνω φέτος με τα υλικά είναι μια ερώτηση αν έχω αντοχές να επεκταθώ ή να κάνω κάποια πράγματα που θα με ξεκουράσουν. Ξέρω ότι θέλω να έρθω Αθήνα να ζήσω για να περπατήσω κάποια μέρη ώστε να καταλάβω την ιστορία καλύτερα και για να ταΐσω την όποια ελπίδα. Επίσης, θα είναι ωραία η ζωή μας να έχει αλλαγές και να δούμε και το αλλιώς. Όμως να μην είναι και οι συνθήκες τέτοιες που να αδικήσουν αυτή την προσπάθεια. Είχα υπολογίσει την μετάβαση κάπου στα εξήντα χιλιάρικα, μετά την πήγα τσίμα τσίμα στα τριάντα και είμαι ακόμα πολύ πιο κάτω αλλά μπορώ έστω μισό βήμα κι αν το κάνω θα μηδενίζω υλικά και με μηδέν υλικά μόνο εδώ πάλι μπορώ να την βγάλω. Ενώ υπάρχουν προοπτικές και χαρτιά που ακόμα συνεχίζω να τα παίζω και δεν μου βγαίνουν, αλλά κάποια ώρα στο ξαφνικό πάλι θα βγουν, όπως μου βγήκε το ’20 και με εκείνα και τα άλλα τα έριξα πάλι σε ελιές. Γιατί αν δεν είναι το πρόβλημα τα υλικά και ο τόπος τι μπορεί να είναι. Εγώ είμαι ορθολογιστής πάνω από όλα και αυτά βλέπω. Σου είπα, πάμε να δοκιμάσουμε. Η απόσταση δε σ΄ αρέσει, η δέσμευση δε σ΄ αρέσει. Πώς στο καλό το έχεις σκεφτεί; Με στυλό και χαρτί; Άλλο η ζωή κι άλλο τα ποιήματα; Τι στο καλό κάνεις εκεί πέρα; Όχι, δεν θα ξεκουραστώ, το μισό βήμα θα κάνω και αν φιλοτιμηθείς ας με ξεκουράσεις εσύ με ένα φιλί κανονικό όμως αν φιλοτιμηθείς, να μου το βάλεις για νέφτι. Αφού θα μπορούσαμε βρε αγάπη μου κάθε τόσο κι έτσι όπως είναι. Και να μην νιώθω τελείως στον αέρα. Ο αέρας είναι πιο δύσκολος κι από την θάλασσα. Παλεύω τόσα, έχω να παλεύω και το φάντασμά μας. Υπάρχουμε τελικά; Εγώ στο λέω ξεκάθαρα, κάθε πρωί ξυπνάω με την σκέψη σου. Εγώ για σένα υπάρχω τελικά πουθενά εκεί έξω. Ήρθα τόσες φορές να φιληθούμε και έφαγα τα μούτρα μου. Εντάξει δεν το κρίνω με την κοινή λογική κι ούτε κι εσύ θέλω να με κρίνεις με αυτή γιατί θα πέφτουμε μονίμως έξω. Και θέλω να ξανάρθω. Να ξανάρθω; Έτσι για ένα φιλί, να ξανάρθω; Κανονικό φιλί.
Οι ερωτευμένοι βλέπουνε και το Γαλάτσι για νησάκι, τα μπουντρούμια για πάμπες και wow super underground.
Δε περπατάνε το μίλι ούτε ζούνε τον cybertronik βιοχημικό ραδιοπόλεμο.
Ή μήπως όχι
για σένα
ΠΑΛΙΟΒΡΟΧΗ
Γκρίζος και πάλι
απόψε ο ουρανός
και την ψύχη μου με χαρά θα την γεμίσει
Την πρώτη ελπίδα, την σταγόνα καρτερώ
στην μοναξιά μου θα την βρω σωτήρια λύση.
Ξάφνου αστραφτεί κι ένα φώς
τον δρόμο μου εμπρός θα τον φωτίσει,
Θα συνεχίσω δίχως κούραση, θα είσαι οδηγός
και δεν με νοιάζει αν ο ήλιος μου έχει σβήσει.
Σύννεφα μπήκαν στην χαμένη μου ψυχή
και βρέχει πάλι στο άδειο βλέμμα
Πείτε μου πώς να ζω χωρίς βροχή
πείτε μου πως αν πάψει θα ’ναι ψέμα.
Παράδεισος, ίσως και κόλαση, για’ μένα είσαι
Είσαι φρουρός μου, κι οδηγός μου και ζωή μου
Είσαι και όαση, βροχή στην άβυσσο του πόνου
μια ελπίδα, μια πνοή στην μέση της ερήμου.
Δε θα μένω στον πάγκο
να παίζω με την κόκκινη.
ΜΕ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟ ΔΙΑΙΤΗΤΗ
σε παιχνίδι πληρωμένο.
Σκέφτομαι αισθήσεις του εν δυνάμει.
Σχήματα και μορφές μελετάω απαλείφοντας
ματαιότητες με ανάγκες.
Έκαψα το μπαστούνι
Έκοψα το μ
Και δεν είμαι με τα λυγούρια ψυχοπονιάρα
Κάψε τον άσσο καρό.
Με παίζει το κολόπαιδο με το φαγητό
Είναι με αυτά τα τρομερά που σκέφτεται να μη κουνιέται κι από τη θέση του όλη την ώρα
Ξύπνησα ολίγον άρρωστη, κάτι γίνεται στα έντερά μου. Έχει γίνει μαλακία με αυτή την ανοίκεια οικειότητα που βγάζω κι αν είμαι θύμα μαζί σου. Κοίτα δεν νιώθω θύμα θύμα, ε νιώθω πίτα με απόλα. Σαν τα αδέρφια που λένε ψέματα, καμιά φορά κι εκδικητικά, στους δικούς τους για να μην την πληρώσουν οι ίδιοι και την πληρώνει το αδέρφι τους ή που παίρνουν κρυφά τα πράγματα τους και τα λένε για δικά τους. Μετά τη μανούρα νιώθω λίγο σα να γαμηθήκαμε κάπως, λίγο πολύ πιο οικεία και μιλάω έτσι και σε λέω και μωρό μου και καψούρα μου και κάβλα μου, ας πούμε μου ξεφεύγει και ξεχειλίζει καμιά φορά. Βέβαια και απειλεί την όποια ρεαλιστική βάση αυτή μου η κατάσταση. Δεν ξέρω πόσο τρελή ή ερωτευμένη είσαι για να σε δικαιολογώ ή κάτι άλλο να συμβαίνει. Μην είσαι κανας δράκουλας ή κανένας που μπουνιάζει τόσο άγρια όποιον του έκατσε πως τον στραβοκοίταξε και δεν τον συμπαθεί ή ακόμα και κάποιος εχθρός μου να σε έχει βάλει. Κι από την άλλη ούτε που ξέρω αν θα νιώθω ωραία ή θα πιαστώ αν κοιμηθούμε αγκαλιά κι αν τελικά υπάρχει όντως κάποια τέτοια τρελή σωματική χημεία μεταξύ μας και το ανάλογο αμφίδρομο συναισθηματικό δέσιμο και υπόβαθρο. Αν διαλογίζομαι μία σύμπτωση ή αφήνομαι σε μια γενικότερη τυχαιότητα ή ακόμα κι αν έχω προσωποποιήσει κάποια εντελώς δική μου εσώτερη ανάγκη ή ακόμα και αποφυγή. Αναλογικά βρήκα πως το νερό κοστίζει χιλιαπλάσια στον διαστημικό σταθμό από ότι στο αεροδρόμιο κι αυτό το έβγαλα από τον μέσο όρο τιμής εισιτηρίου και τον μέσο όρο κόστους του σκάφους. Και υποθέτω ότι ένα μπουκαλάκι νερό εκεί θα κοστίζει 4000 ευρώ. Χωρίς να μπορώ να το τεκμηριώσω γιατί δεν υπάρχει στενή συνάρτηση των αγαθών που εξέτασα παρά μια απλή άσχετη αναλογία άρτιων και μπορεί τελείως μεμονωμένων πραγμάτων.
ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΥΓΟΣ;
Αμετροέπεια πολύ στο πανηγύρι. Ούτε έκατσα να ακούσω ορχήστρα. Πήρα 1,5λτ ρακί και 70 ευρώ τσόλια από πετρέλαιο. Συνάντησα και το τσίρκο πολλές φορές αλλά δεν μπήκα στο καραβάνι. Ομώς μου κάνει εντύπωση πως διαχειρίζονται τα σώματά τους οι ανθρώποι. Πως μπορούν ρε πούστη κι εγώ δε μπορώ.
(Photo Haris Vourliotis)
Θα μπορούσα να πηγαίνω πιο γρήγορα. Πιο γρήγορα προς τα που; Θα μπορούσα να πάω σφαίρα φισέκι φλας. Η πραγματική γνώση είναι βιωματική βέβαια. Θα μπορούσα να είχα βρει τον προσανατολισμό μου νωρίτερα. Μέχρι που τρελάθηκα όμως δεν είχα δει πόσο απλό είναι το δρομολόγιο. Ένιωθα πολύ κυνηγημένη και δεν ήξερα καλά τον εχθρό μου, τα όπλα του δλδ. Όταν μπήκα στο πεδίο της μάχης και τρελάθηκα προς στιγμήν άρχισα να βλέπω. Η τρέλα μου είναι τόσο κοντά με την συνειδητοποίηση, η τρέλα και η συνειδητοποίηση σε μένα μοιάζουν να είναι το ίδιο πράγμα. Θέλω να μιλήσω για αυτή μου την εμπειρία. Ήταν λες και τόσα χρόνια μου έσταζε όπως σταγόνα σταγόνα και σε μια στιγμή έπιασε για τα καλά καταιγίδα και ξεκίνησε η αποκάλυψη. Είδα τί με δοκιμάζει και για τί προετοιμαζόμουν τόσο καλά. Θέλω να μιλήσω αλλά δεν θα ήταν και πολύ έξυπνο να το κάνω έτσι εδώ. Ακόμα και αυτά που γράφω τα κωδικοποιώ και τα τρυπώνω. Δεν είναι ακριβώς τρομακτικό, πολλές φορές στα μάτια μου δείχνει γελοίο. Είναι όπως το τέχνασμα του πρώτου μάγου που μας ξεγελάει ακόμα. Που δεν μπορεί να με κοροϊδέψει για να με μαγέψει πια και αν αδιαφορήσω θα αδιαφορήσει. Δεν ξέρω καμία δύναμη δυνατότερη από αυτή της φύσης. Γι’ αυτό τάσσομαι με τα στοιχειά που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει να τα νικήσει. Όπως έκανε κι ο Κολοκοτρώνης στα Δερβενάκια.
«Το όνειρο είναι μια μικρή, κρυμμένη πόρτα στο πιο βαθύ και ιερό σημείο της ψυχής, η οποία ανοίγει σε εκείνη την αρχέγονη νύχτα, που βρισκόταν η ψυχή πολύ πριν υπάρξει το συνειδητό «εγώ».
Καλημέρα,
Τρέχω τράπεζες και ΕΣΠΑ να πάρω μια βιώσιμη χρηματοδότηση διότι αυτό που θα πάρω θέλω να είναι πλήρως σοβαρό νομότυπο και ταιριαστό ως εκθεσιακός χώρος της οικοτεχνίας μου και αποθήκη του eshop στο κέντρο. Και να είναι εντάξει να το διαμορφώσω να μένουμε κι εκεί. Εποχιακά σε limited edition σκέφτομαι να κινηθώ, με τα παιδιά, έξι μήνες εδώ έξι εκεί να έχουν σταθερά δύο σχολεία όπως θα είχαν κι αν δούλευα στον τουρισμό. Μ' αρέσει πολύ σαν ιδέα να υπάρχει αυτή η μετάβαση κάθε χρόνο να μη μας κουράζει ούτε η πρασινάδα ούτε τα τσιμέντα και να διατηρήσω και να αναπτύξω το επάγγελμά μου που είναι ένα από τα καλύτερα και ηθικότερα στον κόσμο και μ' αρέσει και θα είναι πολύ ανθηρό τα επόμενα χρόνια. Βέβαια με προβληματίζει η κλιματική αλλαγή κατά πόσο θα δένουν τα δέντρα και θα το βγάζουν και πέρα. Αλλά είμαι αισιόδοξη και δεν πρόκειται να ανοιχτώ παραπάνω από ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα και ως απλός εργάτης γης που σήμερά το μεροκάματο έχει φτάσει τα 70ευρώ και ταυτόχρονα η αξία του κεφαλαίου μου έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Είναι η ώρα να τακτοποιήσω τα χαρτιά μου τζιτζί για την νέα εποχή να είμαι πολύ σοβαρός άνθρωπος και επιχειρηματίας όπως και είμαι δλδ με προοπτική κτλ με ένα έργο ζωής σύμφωνο και αρωγό των ονείρων μου να μπορώ να στηρίζω τα όνειρα των παιδιών και τα δικά μου με τον καλύτερο τρόπο. Όπως και τα έχω καταφέρει σε όλες τις καμπές της ζωής μου που έστω κι αν φαίνεται κάπως ανορθόδοξος ο τρόπος να βγαίνει μπροστά και να δίχνει τί πραγματικά έχει την αξία και που μπορούμε να κόψουμε και λίγο δρόμο και μέχρι ποιο σημείο χρειάζεται να ταλαιπωρηθούμε και λίγο για να βγει εις πέρας ο σχεδιασμός.
Εσύ πως είσαι; Θα κάνουμε κάτι για μας, να βρισκόμαστε ;
Μου δίνει ώθηση να σκέφτομαι πως με ονειρεύεσαι όνειρό μου. Πρέπει να σταθεροποιούμαι σε αυτό για να μην χάνω τη φόρα.
χωρίς να το ψάχνει
δεν έβρισκε το παντελόνι του
Το βρήκα !
Και διακυρήτω
Όσοι έχουνε τομάτες αγγούρια και ού το καθ εξείς τέτοια εποχή στο σπίτι τους και δεν είναι παστά ή λιαστά είναι εχθροί των εποχών και εχθροί δικοί μου.
Λέω πως η μάνα μου είναι καλή αλλά η αλήθεια είναι πως είναι ελάχιστες οι φορές που την έχω κάνει ευχάριστα παρέα. Δεν την έχω δει ποτέ να χορεύει ή να τραγουδάει, να χαίρεται, να είναι χαρούμενη πέρα από μια αναλαμπή μια στιγμή, να την δω χαρούμενη ας πούμε ένα ολόκληρο πρωί ένα μεσημέρι ένα βράδυ. Αντιθέτως έχω δει τόνους από αρνητικά συναισθήματα. Κι έχω φάει πολλές ώρες να ακούω τα παράπονά της με προσοχή και ενδιαφέρον προς έβρεση κάποιας λύσης που όμως δεν μπορώ να γίνω κατανοητή αφού για όλα φταίνε οι άλλοι κι όχι εκείνη, εκείνη παραδέχεται μόνο ότι φταίει για την παραπανήσια αγάπη της και την ανοχή της όπως λέει πως δίνει. Όταν μιλάω για μένα και για τις εμπειρίες μου δείχνει να με αποδοκιμάζει και να μην με πιστεύει ακόμα και σήμερα νομίζει πως απλά λέω ψέματα πως είμαι φαντασμένη και μοιάζει να απειλείται από την ιδιαιτερότητά μου μη και νιώσει κάποια ευθύνη γονιδιακή και λέει σκιτζή τον γιατρό μου, τους γιατρούς που πάω και τα παιδιά και φοβάται μη το μάθει ο κόσμος ότι χρειάζομαι ψυχίατρο και μου πάρουν τα παιδιά. Μα ρε μάνα να μου τα πάρουν αν είμαι να μου τα πάρουν, πάμε καλά! Εγώ νιώθω ότι χρειάζομαι κάποιον ειδικό να μου λέει κάθε λίγο ότι είναι καλά μαζί μου τα παιδιά και πως θα είναι καλύτερα, το νιώθω πραγματική ανάγκη να το τσεκάρω συχνά, με ηρεμεί, μου δίνει δύναμη ακόμα και όταν κάτι δεν πάει καλά να υπάρχει κάποια φόρμουλα σα να υπάρχουν όργανα για να βλέπω κι από αυτά την κατάσταση του οχήματος που οδηγώ να έχω αν γίνεται και συνοδηγό θέλω. Η βιολογική μάνα μου είναι νταουνιάρα, νταρκ πέρσον και δεν έχει χιούμορ κι ούτε το σηκώνει. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι αλλά έτσι την θυμάμαι. Κάποιες φορές κάνει μεγάλες κινήσεις και γενναιοδωρίες με υλικά. Την θυμάμαι να είναι δέκα μέρες άυπνη δίπλα μου στο ΚΑΤ, που δεν χρειαζόταν να είναι εκεί τόσο πολύ, δεν υπήρχε κίνδυνος ας πούμε να πεθάνω το βράδυ, την μέση μου είχα σπάσει. Ήταν εκεί μπάστακας πάνω από το κεφάλι μου λες και το απολάμβανε να την κοιτάνε με λύπη. Και δεν την θυμάμαι να χαίρεται έντονα σε καμία μου χαρά. Είναι σα να μην μπορεί να χαρεί η καρδιά της. Να μην μπορεί η καρδιά της να είναι ανοιχτή με τους ανθρώπους να χαλαρώσει να αφεθεί να αγκαλιαστεί. Πολλές φορές βλέπω κάτι πολύ εύθραυστο στα μάτια της που την κάνει πολύ γοητευτική και την θαυμάζω για το πώς περιποιέται τα φυτά στον κήπο της με μια όμορφη και λεπτή σκληρότητα τελείως από αυτό απορροφημένη και δοσμένη σε αυτό 100%. Μόνο εκεί στον κήπο κρυφοκοιτώντας την έχω δει γαλήνιο, ευχαριστημένο κι ευδαιμονικό το πρόσωπό της. Ακόμα κι εμένα τις περισσότερες φορές με κοιτάει κάπως καχύποπτα και αποδοκιμαστικά συγχρόνως. Κι όταν την κοιτάω βαθιά λαχταρώντας να βρω κάτι να επικοινωνήσουμε τότε είναι που βλέπω αυτό το λαμπερό κι εύθραυστο το συνάμα ψυχρό και απόμακρο και φοβισμένο. Κάτι που με έκανε πάντα να μην θέλω να της φορτωθώ, να μην θέλω κι εγώ να την απασχολώ με τα προβλήματά μου να μην μπορώ φυσικά μαζί της να εκφραστώ. Είναι τρομερό που δεν έχω νιώσει ποτέ άνετα με την βιολογική μητέρα μου κι ότι δεν μπορέσαμε ως τώρα να κάνουμε μαζί πηγαία κι ευχάριστη παρέα. Να νιώσω ότι είμαι αποδεκτή και καλοδεχούμενη. Ακόμα κι από την κοιλιά της βγήκα οκταμηνήτικο κι ούτε το γάλα της πήρα. Δεν θυμάμαι την αγκαλιά της. Έχω πάρει μητρικές αγκαλιές από άλλους ανθρώπους και μου αρέσουνε και οι μητρικές και οι πατρικές, τις ευχαριστιέμαι, αφήνομαι, μπορώ το θέλω. Ευχαριστιέμαι να νιώθω άνετα ζεστά και ασφαλής και καλοδεχούμενη. Να μη νιώθω ότι τον αγχώνω τον άλλο ότι του γίνομαι βάρος ή ότι είμαι εχθρός. Μ’ αρέσει να νιώθω χρήσιμη κι η μάνα μου είναι τόσο συγκεντρωτική που δε με αφήνει να κάνουμε μαζί κάτι. Γιατί κι εγώ θέλω να κάνω με τον δικό μου τρόπο τα πράγματα και εκτός από θέματα ασφάλειας δεν είναι εύκολο για μένα να ακολουθώ πιστά οδηγίες. Ακόμα και στην άλγεβρα έλυνα τα προβλήματα φτάνοντας στο σωστό αποτέλεσμα με τρόπους που δεν ήταν συνήθως στις τρείς έτοιμες λύσεις που έδιναν το λυσάριο και το βιβλίο. Ήταν πιο εύκολο να ξεκινήσω βάση της θεωρίας να λύνω παρά να ξεπατικώσω ένα στάνταρ τρόπο. Κάποιοι καθηγητές μου ζορίζονταν να με παρακολουθήσουν και μου κοκκινίζαν γραπτά με σωστές λύσεις. Μόνο μία θυμάμαι που ενθουσιαζόταν με αυτό μου το ταλέντο, μια δασκάλα μου στην πολιτική οικονομία. Την οποία και την ερωτεύτηκα βέβαια από αυτή την θαυμάσια έκπληξη που έβλεπα πως πάθαινε με το μυαλό μου, που μπορώ και συνδυάζω και κάνω άλματα και συμπυκνώνω τόσο λακωνικά πολλούς τρόπους μαζί χωρίς να χάνομαι. Εκείνη δεν πονοκεφάλιαζε μαζί μου, με έπαιρνε μαζί της στην έδρα να κάνουμε μαζί την παράδοση και έδειχνε πως με πίστευε πραγματικά πολύ και θα πέθαινα αν δεν την έβγαζα ασπροπρόσωπη και την έβγαλα εννοείται. Έχω κάνει απίστευτη πρόοδο κι έχω βγάλει εις πέρας τρομερές αποστολές από ανθρώπους που με έχουν πιστέψει με μια πίστη που την διακρίνω ως καθαρό ισορροπημένο κι ανιδιοτελή θαυμασμό. Πράγματα που δεν τα έχω νιώσει από την φυσική μάνα μου. Και ως πρώτη σκέψη σήμερα για το θέμα του Ηρακλή πάω στοίχημα πως η υπερβολική αγωνία της μάνας μου για μένα και τα παιδιά και τον κόσμο ενέτεινε την αγωνία του Ηρακλή που ξέρει τον τρόπο όταν πιέζεται να τα παρατάει όλα και να τα φορτώνει στον κόκορα. Του το έχω χιλιοπεί, να κάνεις όσα έχεις όρεξη και μπορείς. Να λες και όχι. Και όπου σε ζορίζουνε θα λες μα εγώ κύριοι είμαι απλά ένα παιδί. Παιδί μου είσαι πανέξυπνος, πανέμορφος, έχεις όλο το πακέτο, ακόμη κι αν κάνεις κοιλιά κάπου θα το ξαναβρείς. Μην είσαι μαλάκας πειραγμένος, κοιτάξου στον καθρέφτη, είσαι τυχερός, από ωάριο, είσαι τυχερός πριν καν γεννηθείς! Αλλά όντως πρέπει να τον προσέχουμε να έχει ενδιαφέροντα γιατί και είναι ευαίσθητος με τους ανθρώπους του και βαριέται κι εύκολα και αυτά σε κάνουν συνήθως επιρρεπή στην καταθλιψάρα. Τα παιδιά δεν ήθελα και δεν θέλω να τα αφήνω εκεί που πήδαγα τα παράθυρα και την κοπάναγα κι εγώ μικρή γιατί δεν αντέχεται η μαυρίλα η κλάψα η εικόνα του θύματος μεταλλαγμένη σε καταπίεση εκεί μέσα. Λυπάμαι μαμά αλλά μέχρι κι ο Μπάμπης ο απών στην φανταστική κοσμάρα του που βρίζει όποιονε τον ζορίσει είναι πιο κουλ και συγκαταβατικός. Μας πάει βόλτα για να μας καμαρώνουνε και μας κάνει και καμιά γλυκιά αγκαλίτσα.
Πέρασα από το σχολείο γιατί είχε ξεχάσει το φαγητό του ο Ηρακλής και μίλησα με τη δασκάλα του. Με έψαχνε κι αυτή. Μου είπε ότι την βδομάδα που έλειπα και τα είχα αφήσει στην μάνα μου ο Ηρακλής αρνιόταν τα καθήκοντά του και πήγαινε εντελώς άγραφος κι αδιάβαστος και έλεγε ακόμα και στην ίδια που του είχε βάλει τις ασκήσεις ότι δεν είχε ασκήσεις. Αυτό δεν συνέβενε τις φορές που τα έχω αφήσει στο σπίτι μας με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου είναι στον κόσμο του αλλά σε γενικές γραμμές μπορείς να τον πεις ευχάριστο τύπο. Εγώ τα άφησα στην μητέρα μου για καλύτερα από θέμα ανέσεων και φαγητού. Βέβαια η μάνα μου είναι καλός άνθρωπος και μας αγαπάει αλλά είναι ψυχρή κλειστή και αρκετά φοβική κι εμένα πάντα μου δημιουργεί στην ατμόσφαιρα κάτι που δεν νιώθω άνετα κάτι που σα να με κατακρίνει κάτι που μου εκινεί αντιδραστικότητα. Για τον Ηρακλή τί όμως μπορεί να είναι; Είχα να τα αφήσω εκεί από πρόπερσι το καλοκαίρι και το έκανα για να της δώσω χαρά και για να έχουν κι αυτά γιαγιά και για να επανακινούταν οι σχέσεις μας κάπως. Ο Ηρακλής είναι πολύ ευαίσθητος. Μοιάζει κι αυτός συνεχώς να παλεύει την γιγάντια καρδιά του με το τιτάνιο κοφτερό και μαθηματικό του μυαλό. Περνάω πολύ ευχάριστα μαζί του γιατί είναι έξυπνος και δημιουργικός με καλαισθησία και κοιτάει με τόση χάρη και ευστοχία γύρω του με τα μπλανζέ μελαγχολικά του μάτια, ίδιος καθρεφτης μου. Είναι τόσο ανεξάρτητος αλλά όταν χάνομαι κι εγώ παραπάνω στα δικά μου και του λείπω και απαιτεί και καλά κάνει την σημασία μου αρχίζει τις δολιοφθορές. Έρχεται και μου κάνει ηλίθιες ερωτήσεις που ξέρει ότι η ηλιθιότητα μου τινάζει το νευρικό σύστημα και είναι σα να χάνει κι αυτός τις ιδιότητές του, δεν μας φτιάχνει γλυκά, ξεχνάει την σειρά της ρουτίνας μας, ξεχνάει τις τσάντες του, μοιάζει αποδιοργανωμένος. Μόλις γύρισα κοιμήθηκα με την μικρή δυο μέρες και με τον Ηρακλή μιλήσαμε πολύ, όπως μιλάμε εμείς δλδ σε μπρέην στορμ λογοπαίχνιο καλλιτεχνικό φιλοσοφικό θέμα. Είδαμε φωτογραφίες βίντεο κτλ. Αυτά όντως δεν είχανε κάτι να μου πούνε συναρπαστικό όπως όταν βγαίνουμε μαζί που τις δημιουργούμε σαν δικές μας ιστορίες τις φάσεις. Μόνο η μικρή είχε φέρει κάτι φο μπιζού από μια φίλη της γιαγιάς που φαντάζομαι θα την έπριξε να της τα δώσει, γιατί είναι φουλ διεκδικητική σε σπαστικό βαθμό το καμάρι μου το πανέμορφο. Αλλά ο Ηρακλής μόνο για ταινίες και ότι όλη μέρα ήταν στον κήπο η γιαγιά κι αυτός βαριόταν στο ίντερνετ. Και στο σπίτι μας βαριέται και κολλάει στο ίντερνετ. Όμως περνάμε μαζί πολλή ώρα με μαγειρικές και έργα στην κουζίνα και πάμε πολύ συχνά βόλτες και παρεγκλίνουμε περιπετιωδώς της πορείας μας όταν γυρνάμε απ' τις δουλειές μας. Ρε γαμώτο δεν είμαι ψωνάρα πως περνάνε καλύτερα από όλους μαζί μου τα παιδιά και δεν θέλω να τα αφήνω γι' αυτό πουθενά. Εδώ έχουμε ένα συμβάν όμως και πρέπει σφαιρικά να δω τί του συμβαίνει. Ακόμα κι όταν είχα 3 βδομάδες ψυχοσικό επισόδειο τον Οκτώμβρη με τα παιδιά ήμουν πολύ καλά και δεν υπήρξε καμιά ανατάραξη, στο σχολείο ήμασταν καλύτεροι απ' ότι συνήθως και στην φροντίδα εαυτού και σπιτιού. Εμένα που είδα τον χάρο με τα μάτια μου μου βγήκε τόση ζωντάνια και προστατευτικότητα και διακομώδιση της κατάστασης βέγγος και λα βίτα ε μπέλα που το θυμάμαι με νοσταλγία σχεδόν αν και ήταν ότι πιο δύσκολο έχω περάσει. Σε λίγες μέρες έχουμε παιδοψυχίατρο. Η δασκάλα βέβαια μου είπε ότι έχει πλήρως επανέλθει και είναι πάλι κι ο πρώτος.
