ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ

 

Ο τόσο βίαιος

Ο τόσο εύθραυστος

Ο τόσο τρυφερός

Ο τόσο απελπισμένος

Αυτός ο έρωτας

Ωραίος όπως το φως της ημέρας

Και άσχημος όπως ο καιρός

Όταν έχει άσχημο καιρό

Αυτός ο έρωτας ο τόσο αληθινός

Αυτός ο έρωτας ο τόσο ωραίος

Ο τόσο ευτυχισμένος

Ο τόσο χαρούμενος

Κι ο τόσο γελοίος

Που τρέμει από φόβο σαν ένα παιδί μες στο σκοτάδι

Κι ο τόσο βέβαιος για τον εαυτό του

Σαν ένας ήρεμος άνδρας στο μέσο της νύχτας

Αυτός ο έρωτας που φόβιζε τους άλλους

Που τους έκανε να μιλούν

Που τους έκανε να χλωμιάζουν

Αυτός ο έρωτας που τον παραμόνευαν

Γιατί τους παραμονεύαμε

Ο παγιδευμένος, ο τραυματισμένος, ο ποδοπατημένος,

Ο τελειωμένος, ο εκμηδενισμένος, ο ξεχασμένος

Επειδή εμείς τον παγιδεύσαμε, τον τραυματίσαμε,

Τον ποδοπατήσαμε, τον τελειώσαμε,

Τον εκμηδενίσαμε, τον ξεχάσαμε

Αυτός ο έρωτας ο τόσο πλήρης

Ο τόσο ζωντανός ακόμη

Κι ο τόσο ηλιόλουστος

Είναι ο δικός σου

Είναι ο δικός μου

Αυτός που υπήρξε

Αυτό το κάτι, το πάντα καινούργιο

Και που δεν άλλαξε

Τόσο αληθινό όσο και ένα φυτό

Που τρέμει όσο και ένα πουλί

Που είναι τόσο ζεστό, τόσο ζωντανό όσο και το καλοκαίρι

Μπορούμε και οι δυο να πάμε και να ξανάρθουμε

Και μετά να αποκοιμηθούμε

Να ξυπνήσουμε, να υποφέρουμε, να γεράσουμε

Να αποκοιμηθούμε ξανά

Να ονειρευτούμε το θάνατο

Να ξυπνήσουμε, να χαμογελάσουμε και να γελάσουμε

Και να ξανανιώσουμε

Ο έρωτάς μας μένει εκεί

Ξεροκέφαλος όπως ένας γάιδαρος

Ζωντανός όπως ο πόθος

Φοβερός όπως η μνήμη

Ανόητος όπως οι τύψεις

Τρυφερός όπως η ανάμνηση

Ψυχρός όπως το μάρμαρο

Ωραίος όπως το φως της μέρας

Εύθραυστος όπως ένα παιδί

Μας κοιτάζει χαμογελώντας

Και μας μιλά χωρίς να λέει τίποτα

Και εγώ τον ακούω τρέμοντας

Και κραυγάζω

Κραυγάζω για σένα

Κραυγάζω για μένα

Τον ικετεύω

Για σένα, για μένα και για όλους όσους αγαπιούνται

Και που αγαπήθηκαν

Ναι του κραυγάζω

Για σένα, για μένα και για όλους τους άλλους

Που δε γνωρίζω

Μείνε εκεί

Εκεί όπου είσαι

Εκεί όπου ήσουν άλλοτε

Μείνε εκεί

Μην κουνιέσαι

Μη φεύγεις

Εμείς που αγαπηθήκαμε

Σε ξεχάσαμε

Εσύ μη μας ξεχνάς

Δεν είχαμε παρά μόνο εσένα πάνω στη γη

Μη μας αφήσεις να γίνουμε ψυχροί

Πάντα όλο και πιο μακριά

Κι οπουδήποτε

Δώσε μας σημάδι ζωής

Πολύ πιο αργά στην άκρη ενός δάσους

Μέσ’ από το δάσος της μνήμης

Φανερώσου ξαφνικά

Άπλωσέ μας το χέρι

Και σώσε μας.

 

ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ, "Αυτός ο έρωτας", μετ. Κωνσταντία Γεωργάτσου