ε Καποδίστρια με τις πατάτες σου

 

Έξω μυρίζει πασχαλιά. Τα πουλάκια κελαηδούν και ζουζουνίζουν οι μέλισσες. Ο καιρός είναι τουλάχιστον δυο μήνες μπροστά και τα δέντρα μου έχουν πλούσιο και ζωηρό φύλλωμα κι αν δεν κάνει καύσωνες τον Μάιο ίσως να έρθει πάλι μια καλή σοδιά, κάτι που προσεύχομαι και όσο μπορώ το φροντίζω. Περιμένω να φύγει η πολλή υγρασία να πάω στις ελιές να τις καλημερίσω. Με ξέρουν ότι πρέπει να είναι ο ήλιος ψηλά για να της περπατήσω. Έχω αυτήν την πολυτέλεια. Έχω πολλές πολυτέλειες, όπως το σχετικά ελεύθερο πρόγραμμα –εκτός από κάποια ξυπνητήρια για τις υποχρεώσεις μου για τα παιδιά- , την ησυχία μου, το  ψυχοθεραπευτικό τοπίο, τον αέρα, την θάλασσα και την άπλα στον χώρο. Τα ζώα μου που δεν είναι ζώα μου γιατί είναι ελεύθερα με τις πόρτες ανοιχτές και χωρίς λαιμαριές που μόνο νερό και τροφή τους βάζω αλλά είναι μου με την θέλησή τους και μόλις βγαίνω έξω τρέχουν όλα πάνω μου και αυτό μου δίνει στιγμές ευτυχίας. Είναι κάμποσος καιρός που νιώθω μια αναμονή και δεν έχω πολύ όρεξη για να κάνω πράγματα εδώ. Σκέφτομαι την μετάβαση στην πόλη και όλο ψάχνω τις αγγελίες για κτήρια και φαντάζομαι την ζωή μου εκεί. Έχω πάλι ξεχάσει την καλλισθενική μου και τις μουσικές κλίμακες και είμαι σε μια κάποια αγωνία και μια σε μια προσμονή όπως για κάτι που το θέλουμε πολύ αλλά και με έναν εαυτό μου που αφρίζει και κοπανιέται σαν το μωρό που του έπεσε το μπισκότο. Τον περισσότερο καιρό ζω μέσα σε αυτόν τον διχασμό και μια μπατάρω από την μια και μια από την άλλη, σκούνα σε φουρτούνα. Φαντάζομαι την ζωή μου εκεί και μόνο όταν γεμίζει το κρεβάτι μου από εσένα νιώθω καλά, όλα τα άλλα ούτε με συγκινούνε ούτε και μπορούν να ισορροπήσουν την ζυγαριά της καθημερινότητας ή ακόμα και να μου εξασφαλίσουν την ηρεμία και την ποιότητα που έχω εδώ καταφέρει. Βέβαια σκέφτομαι ότι θα ανακατευτώ με καλλιτέχνες όπως κι ανακατεύομαι και θα προσφέρω στα παιδιά μια μεγαλύτερη ποικιλία από δραστηριότητες και ανθρώπους. Αν και ξέρω πως είναι, ότι χάνεσαι δλδ στην καθημερινότητα της πόλης και τελικά εμείς που ερχόμαστε σαν επισκέπτες κάνουμε περισσότερα πράγματα από όσους μένουν εκεί και βλέπουμε περισσότερο κόσμο. Ξέρω ότι η καθημερινότητα εκεί είναι πολύ πιο δύσκολη και αγχωτική ακόμη κι αν αφήσω την φαντασία μου ελεύθερη να το φτιάξει όπως θέλει χωρίς τους περιορισμούς των δικών μου δυνατοτήτων. Ακόμη κι αν πω ότι θα ήμουν στο καλύτερο δυνατό σπίτι πχ με όλες τις ανέσεις και φάτσα την ακρόπολη ας πούμε, ακόμη κι όταν φτιάχνω αυτήν την εικόνα επειδή βλέπω σε βάθος και γενικά νιώθω τα πράγματα σε ανάλυση το τι είναι τι κι από πού έρχονται και που πάνε, ακόμη κι έτσι σε ιδανικές αστικές συνθήκες δεν νιώθω καθόλου καλά. Καλύτερα νιώθω στις δύσκολες ταπεινές συνθήκες γιατί δεν αντέχω να νιώθω ότι ανέρχομαι σε βάρος κάποιον άλλων. Αυτό το χαρακτηριστικό μου έχει καθορίσει όλη μου την ζωή και είναι τόσο σκληροπυρηνικό μου που δεν μπορώ με τίποτε να το ξεφορτωθώ και μοιάζω χαζή που το έχω αλλά είναι και το πιο δυνατό της ανθρωπιάς μου, της αίσθησης δικαίου, ισότητας, της αριστεροσύνης που έχω. Νεότερη έκανα προσπάθειες να το αποποιηθώ αλλά πάντα ένιωθα τέρας όταν το πετύχαινα στις δουλειές και έχανα τον συντονισμό μου με την συμπάντια διάνοια και την ποιητική μου ιδιότητα και δυνατότητα. Θα κόψω ένα χόρτο να το φάω, θα πάω να αγοράσω κάποια πράγματα για να επιβιώσω αλλά αυτά θα είναι μόνο τα αναγκαία ώστε να κρατηθώ στην ζωή και την δημιουργία και ψάχνω συνεχώς όλο και πιο αειφόρους για το σύνολο τρόπους. Αυτό με κάνει να νιώθω ωραία. Είναι πολύ λίγοι άνθρωποι έτσι και όλοι όσοι ξέρω σχετικά απομονωμένοι στις εξοχές. Πιστεύω πως αυτό έχει έρθει από μια συνειδητοποίηση, από αυτές που όταν τις δεις μετά δεν μπορείς να κάνεις πως δεν τις βλέπεις. Κι έτσι ξεκινάμε, πχ είμαι στην Αθήνα και πάω να πετάξω μια φλούδα στα σκουπίδια και το σκέφτομαι μπροστά από τα σκουπίδια απίστευτα πολύ ώρα και την πετάω τελικά γιατί τι να την κάνω και ξεκινάω, μείον ένα μείον δυο μείον τρία και πρέπει να βρίσκω καλές πράξεις για το συν και τελειώνει η μέρα και είμαι πολύ μείον. Περνάω από έναν δρόμο και βλέπω χίλιες μαλακίες και δεν μπορώ να περνάω από εκεί, πόσο μάλλον να μένω εκεί. Όταν είναι κάτι δυστυχισμένο και πονεμένο γύρω μου το νιώθω, το ακούω και όταν είναι δίπλα μου, στον χώρο μου με αρρωσταίνει τόσο κοντά. Και η ακτίνα των αισθήσεων μου είναι αρκετά μεγάλη, όχι τα τριάντα εκατοστά που λέει ο Αριστοτέλης είναι μόνο όταν κάνω αυτοσυγκέντρωση αλλά η αυτοσυγκέντρωση δεν είναι η φυσική μου κατάσταση. Εμένα η φυσική μου κατάσταση είναι ο αφουκρασμός όσο πάει πολύ μακριά, στο τώρα και σε όλο το κβαντ. Είμαι σα ραντάρ, ξέρω να σου πω τα σημεία τα φορτισμένα. Και μη μου λες ότι δεν νιώθω, ακόμα κι ερωτευμένη που είμαι νιώθω, και υπήρχε λόγος που δεν έπραξα ή που έπραξα όπως έπραξα. Και είμαστε τόσο ίδιοι σε αυτό. Όμως τώρα ξέρω ότι θέλω να μιλάω ακριβώς όπως τα νιώθω να τα απευθύνω ον τάιμ και όταν μιλάς και προσπαθείς να εκφράζεσαι πάντα κάπου βγαίνει. Και νιώθω άνετα. Σου είπα, μετά την μανούρα νιώθω σα να γαμηθήκαμε κάπως και νιώθω πιο άνετα και οικεία. Κι αυτό είναι το παν, να μπορείς να είσαι άφοβα όλοι σου οι εαυτοί με τον άλλο. Άσχετα αν μετανιώνω κάποια φερσίματα ή δεν τα νιώθω για διαχρονικά ή κάπως θα ήθελα να τα βελτιώσω και τα παίρνω πίσω. Νιώθω τόσο όμορφα που θέλω σε κάποιον να μιλάω και να θέλω να τον φιλήσω και να είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Αυτή είναι η ζωή μου και αυτή είναι η ζωή σου και τόσον καιρό έχουμε και μια ονειρική και καμιά φορά κι εφιαλτική ζωή μαζί και είναι τόσο εύκολο να έχουμε και μια πραγματική που έχω φρικάρει γιατί δεν βγαίνει και γιατί δεν το κάνουμε όσο μπορούμε και όπως μπορούμε και είμαστε σε αυτή την γαμημένη συνθήκη που μπορεί μεν να είναι σύμφωνη με τον όποιο εσωτερικό διχασμό μας αλλά γιατί να γέρνει στην πραγματικότητα από την χάλια πλευρά και να μην γύρει από την καλή δεν καταλαβαίνω, χέρια έχουμε, πόδια έχουμε, χείλη και γλώσσες έχουμε και μύες κτλ. Θα έρθω να πάμε μια βόλτα ήσυχα κι ωραία. Τι λες; Να πηγαίνουμε βόλτες και μπορεί να έρθει και καμιά καλή ιδέα και να συμφωνήσουμε και κάπου να βρούμε ένα μόντους βιβέντι για μας. Θα πάρω φέτος κάτι ταπεινό στην Αθήνα να μην είμαστε τελείως στους δρόμους τώρα εκεί και δεν ζητάω και κάποια δέσμευση, πόση άλλη δέσμευση πια, σου έχω χαρίσει την καρδιά μου και το μυαλό μου, το σώμα μου όλο και όλη την διαχρονική ύπαρξή μου. Να μου πεις αν τα θες τελικά. Καποδίστρια με τις πατάτες σου. Τρελαίνομαι για πατάτες! Αλλά πιο πολύ για σπαγγέτι και με το ρύζι νιώθω πιο καλά. ΔΕ θέλω να σε φάω μωρό μου. Να σε γλύφω μόνο. Δεν είναι σωστό να σε παρακαλάω μωρό μου, κανονικά εσύ θα έπρεπε να με παρακαλάς. Έλα να παρακαλέσουμε παρέα, σε παρακαλώ. Θέλω επιτέλους να γνωριστούμε. Είναι τόσο άδικο να σε φαντάζομαι μέσα από δρόμους άλλους. Είναι ότι χειρότερο αυτό, είναι ένα έγκλημα που πρέπει να σταματήσει. Όποιος θέλει να ξέρει τι είναι τι, από πού έρχεται και που πηγαίνει δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Έτσι ζούμε μέσα στο ψέμα. Βάζουμε τον έρωτά μας τον αληθινό κάθε μέρα να ζει μέσα στο ψέμα να ζει μέσα από μνήμες από άλλους. Γιατί, έτσι δεν είναι; Εγκληματούμε μωρό μου, το καταλαβαίνεις πόσο εγκληματούμε. Δεν αντέχω άλλο. Κοίτα να έρθεις αυτή τη φορά. Να βρω κι εγώ την δύναμη να έρθω.