Είδα στον ύπνο μου πολλά όνειρα που δεν τα θυμόμουν όταν ξύπνησα. Θυμόμουν μόνο το τέλος που ξύπνησα. Ήμουνα πολύ θυμωμένη και φώναζα κι έβριζα, ούτε το γιατί θυμάμαι ούτε σε ποιον. Ξύπνησα κι έβαλα Παντελίδη κι έκλαψα. Τώρα η αυτοπεποίθησή μου έχει πάει στα τάρταρα. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο μεγάλος έρωτάς σου είναι ο Διονύσης ή κάποιος άλλος τέλος πάντων και πως δεν σ' αρέσουν καθόλου ερωτικά οι γυναίκες. Και δεν ξέρω γιατί έχει γίνει όλο αυτό το βραχυκύκλωμα μεταξύ μας αλλά ούτε και θα βρω κάποια λογική που να μου αρέσει όσο δεν έχω ψυχολογία. Μοιάζει σα να γκρινιάζω που δεν έχεις δώσει σημεία ζωής μια μέρα. Ούτε μνημόσυνο ούτε γάμος. Όταν είμαστε θεοί τα ξέρουμε όλα και μ' αρέσει να είμαστε θεοί καλοί και συμπονετικοί και δίκαιοι. Και δεν θέλω να φέρνω τώρα τέτοια ψυχολογία. Αλλά αποφάσισα να ενημερώνω για όλα για να μπορώ να διεκδικώ να ενημερώνομαι και εγώ, για να μην υπάρχουν καθόλου κενά στην ιστορία. Εσύ μπορεί εχθές να γνώρισες τον έρωτα της ζωής σου και να μην σε νοιάζει πια το κοινό σου. Ή να κάνεις κάτι άλλο που να σε έχει απορροφήσει ή να συμβαίνει και κάτι πιο τραγικό ή να έχεις μπει σε ένα άλαλο τοπίο ονειρικό όπως το παθαίνω κάτι φορές εγώ που νιώθω ότι τίποτε δεν φτάνει να με εκφράσει. Ανησυχώ πολύ όμως. Το μόνο που με καθησυχάζει είναι που σε είδα τόσο όμορφη και χαρούμενη. Βέβαια εμείς αλλάζουμε και στο δευτερόλεπτο. Αλλά ας είναι όλα δικά μου αυτά τα σκοτάδια εδώ τώρα. Εντάξει. Μη μ' ακούς. Τί θα γίνει, θα σωπάσει. Να περνάς ωραία. Να ξεκουραστείς. Να έχεις ένα όμορφο σκ. Να έχεις το πιο όμορφο σκ του κόσμου. Σε φιλώ αγάπη μου. Κι εύχομαι να σε δω αύριο.