Χαίρομαι όμως που είμαστε ακόμη Άνθρωποι όχι ρομπότ και παθαίνουμε τέτοια

 

Πέρασα από το σχολείο γιατί είχε ξεχάσει το φαγητό του ο Ηρακλής και μίλησα με τη δασκάλα του. Με έψαχνε κι αυτή. Μου είπε ότι την βδομάδα που έλειπα και τα είχα αφήσει στην μάνα μου ο Ηρακλής αρνιόταν τα καθήκοντά του και πήγαινε εντελώς άγραφος κι αδιάβαστος και έλεγε ακόμα και στην ίδια που του είχε βάλει τις ασκήσεις ότι δεν είχε ασκήσεις. Αυτό δεν συνέβενε τις φορές που τα έχω αφήσει στο σπίτι μας με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου είναι στον κόσμο του αλλά σε γενικές γραμμές μπορείς να τον πεις ευχάριστο τύπο. Εγώ τα άφησα στην μητέρα μου για καλύτερα από θέμα ανέσεων και φαγητού. Βέβαια η μάνα μου είναι καλός άνθρωπος και μας αγαπάει αλλά είναι ψυχρή κλειστή και αρκετά φοβική κι εμένα πάντα μου δημιουργεί στην ατμόσφαιρα κάτι που δεν νιώθω άνετα κάτι που σα να με κατακρίνει κάτι που μου εκινεί αντιδραστικότητα. Για τον Ηρακλή τί όμως μπορεί να είναι; Είχα να τα αφήσω εκεί από πρόπερσι το καλοκαίρι και το έκανα για να της δώσω χαρά και για να έχουν κι αυτά γιαγιά και για να επανακινούταν οι σχέσεις μας κάπως. Ο Ηρακλής είναι πολύ ευαίσθητος. Μοιάζει κι αυτός συνεχώς να παλεύει την γιγάντια καρδιά του με το τιτάνιο κοφτερό και μαθηματικό του μυαλό. Περνάω πολύ ευχάριστα μαζί του γιατί είναι έξυπνος και δημιουργικός με καλαισθησία και κοιτάει με τόση χάρη και ευστοχία γύρω του με τα μπλανζέ μελαγχολικά του μάτια, ίδιος καθρεφτης μου. Είναι τόσο ανεξάρτητος αλλά όταν χάνομαι κι εγώ παραπάνω στα δικά μου και του λείπω και απαιτεί και καλά κάνει την σημασία μου αρχίζει τις δολιοφθορές. Έρχεται και μου κάνει ηλίθιες  ερωτήσεις που ξέρει ότι η ηλιθιότητα μου τινάζει το νευρικό σύστημα και είναι σα να χάνει κι αυτός τις ιδιότητές του, δεν μας φτιάχνει γλυκά, ξεχνάει την σειρά της ρουτίνας μας, ξεχνάει τις τσάντες του, μοιάζει αποδιοργανωμένος. Μόλις γύρισα κοιμήθηκα με την μικρή δυο μέρες και με τον Ηρακλή μιλήσαμε πολύ, όπως μιλάμε εμείς δλδ σε μπρέην στορμ λογοπαίχνιο καλλιτεχνικό φιλοσοφικό θέμα. Είδαμε φωτογραφίες βίντεο κτλ. Αυτά όντως δεν είχανε κάτι να μου πούνε συναρπαστικό όπως όταν βγαίνουμε μαζί που τις δημιουργούμε σαν δικές μας ιστορίες τις φάσεις. Μόνο η μικρή είχε φέρει κάτι φο μπιζού από μια φίλη της γιαγιάς που φαντάζομαι θα την έπριξε να της τα δώσει, γιατί είναι φουλ διεκδικητική σε σπαστικό βαθμό το καμάρι μου το πανέμορφο. Αλλά ο Ηρακλής μόνο για ταινίες και ότι όλη μέρα ήταν στον κήπο η γιαγιά κι αυτός βαριόταν στο ίντερνετ. Και στο σπίτι μας βαριέται και κολλάει στο ίντερνετ. Όμως περνάμε μαζί πολλή ώρα με μαγειρικές και έργα στην κουζίνα και πάμε πολύ συχνά βόλτες και παρεγκλίνουμε περιπετιωδώς της πορείας μας όταν γυρνάμε απ' τις δουλειές μας. Ρε γαμώτο δεν είμαι ψωνάρα πως περνάνε καλύτερα από όλους μαζί μου τα παιδιά και δεν θέλω να τα αφήνω γι' αυτό πουθενά. Εδώ έχουμε ένα συμβάν όμως και πρέπει σφαιρικά να δω τί του συμβαίνει. Ακόμα κι όταν είχα 3 βδομάδες ψυχοσικό επισόδειο τον Οκτώμβρη με τα παιδιά ήμουν πολύ καλά και δεν υπήρξε καμιά ανατάραξη, στο σχολείο ήμασταν καλύτεροι απ' ότι συνήθως και στην φροντίδα εαυτού και σπιτιού. Εμένα που είδα τον χάρο με τα μάτια μου μου βγήκε τόση ζωντάνια και προστατευτικότητα και διακομώδιση της κατάστασης βέγγος και λα βίτα ε μπέλα που το θυμάμαι με νοσταλγία σχεδόν αν και ήταν ότι πιο δύσκολο έχω περάσει. Σε λίγες μέρες έχουμε παιδοψυχίατρο. Η δασκάλα βέβαια μου είπε ότι έχει πλήρως επανέλθει και είναι πάλι κι ο πρώτος.