για το φαινόμενο της ΕΠΙΤΟΛΗΣ

Και να μην ξέρεις τί ώρα ακριβώς είναι το φαινόμενο φαίνεται στο νερό. Αλλάζουν τα νερά για λίγα λεπτά. Εμείς ενώ πήγαμε αξημέρωτα περιμέναμε να δούμε τον Ήλιο και πριν βγει κάτι άλλαξε στα νερά και το είδαμε και οι τρεις. Παιδιά, τους λέω, βλέπετε πως άλλαξε η θάλασσα και κοιτάγαμε σα χάνοι και πέρασε το φαινόμενο και μπήκαμε μετά τα βλαμμένα, γιατί κράτησε λίγα λεπτά και λογικά αυτή ήταν η ανατολή και η ΕΠΙΤΟΛΗ. Πριν δούμε τον Ήλιο γιατί ήταν μπροστά το βουνό. Αλλά φαίνεται ξεκάθαρα η αλλαγή στα νερά σα να ακινητοποιούνται κάπως και να ανεβαίνουν. Του χρόνου δεν θα περιμένουμε να δούμε τον Ήλιο θα το δούμε στα νερά και θα μπούμε. Είχε φάση γιατί μείναμε με την έκσταση να το κοιτάμε και δεν το προλάβαμε να μπούμε. Ο Ήλιος εδώ φάνηκε μετά από λίγα λεπτά. Αυτό έγινε στην Αγ. Κυριακή σήμερα ξημερώματα που εκεί είναι μεγάλο Ιερό του Ποσειδώνα και το σύγχρονο λιμάνι είναι δομημένο με αρχαία αγκωνάρια υλικά του αρχαίου Ιερού. Η αλλαγή στα νερά ήταν έντονη απότομη και πολύ εμφανής για να μην το προσέξει κάποιος που το παρατηρεί. 

φοβερές τουαλέτες με καζανάκι και μπιντέ τύπου προσκυνήστε το είδωλο

 και για πες αγάπη μου, το ύφος του Βαρόνου αυτό το χαρακτηριστικό σου στις δημόσιες εμφανίσεις είναι φυσικό ή το διδάχτηκες σε κανενός Νουρέγιεφ το σχολείο ..

 αν είναι έτσι για γκλαμουριές έχω κάτι ρούχα πίστας να βάλω. μόνο εσένα σκέφτηκα να τα πάρω, δώρο αυτά.  

δευτέρα πάνε τα παιδιά κατασκήνωση. πάρε με που θα είσαι να βγούμε. έρχομαι και με οτοστόπ. 

προσπαθώ να σου πω γιατί σιωπώ έτσι συνοφριομένα και ότι μακάρι να με προβληματίζανε τα πιασίματα σου

 πήγα χαράματα με τα παιδιά και βαφτιστήκαμε στη θάλασσα. πίνω τον καφέ μου με πολύ βαριές σκέψεις. σοβαρές αυτογνωσίας αλλά και του άλλου απέναντί μου. δεν είναι η πρώτη φορά. κυρίως για το πόσο ρεμάλια είμαστε και τί θα μπορούμε να κάνουμε στην κοινή μας ζωή. και κάπως μου κοκκινίζει λίγο το ρεμαλόμετρο. εμένα από εμφάνιση και εσένα από εσώτερη οπτική και άποψη πολλές φορές. ενώ δεν είναι αυτή η αλήθεια. όλο λέω ότι δεν είναι για τα λεφτά αλλά θα ήθελα κανά εκατομμύριο να έχω για να σε συνοδεύσω. και δεν καταλαβαίνω γιατί το σκέφτομαι αυτό την στιγμή που έχω φτύσει τόσους λεφτάδες γιατί ένιωθα κάπως εξαγοράσιμη και προς κατανάλωση με απέχθεια μεγάλη και φαντάζομαι πως κι εσύ θα έχεις φτύσει δεκάδες τέτοια κελεπούρια. γιατί το έχω κάνει και με κάνει και με κάνει ελλεεινό από μόνο του το χρήμα μαριονέττα να μπαίνω στον ρόλο εντελώς και από τις δύο μεριές. και το άλλο που μου έρχεται είναι η εικόνα μας η μαζί μαζί που είναι πολύ προκλητική και έτσι απλά να στεκόμαστε χωρίς κάτι να γίνεται κι είναι πιο προκλητική κι εντελώς πολύ περισσότερο από μια εικόνα ας πούμε από δυο ας πούμε καραμπάμ "φεμινίστριες". θα μου πεις πως αυτά με είχαν απασχολήσει στα 17 μου και στα 18 και υποτίθεται πως τα έχω ξεπεράσει και τακτοποιήσει και ναι και η ζωή μου το αποδεικνύει αυτό και μάλιστα έχω περάσει και απέναντι πόσες φορές να προκαλώ. εδώ έχω τώρα να κάνω με κάτι διαφορετικό. κάτι καταφανώς ανεπιτήδευτο και πηγαίο που δεν έχει να κάνει με πρότυπα συνθήκες κατεστημένα και τέτοια αλλά με πρόσωπο κυρίως μόνο με πρόσωπο. και με το πως διαχειρίζεται κανείς το περιβάλλον και τις καταστάσεις που δημιουργεί και γενικά το πως ζεις μέσα σε αυτό. την ταχύτητα με την οποία προσαρμόζεσαι στις εκάστοτε συνθήκες κτλ. εντάξει εμένα το πιο εύκολο σχετικά είναι να βαράω μια αφαίρεση και να παίζω δυο απλά επίπεδα, ένα ντομάτα τυρί χωρίς κρεμμύδι παιδικό για όλους και ένα σπέσιαλ τσίλι για ενήλικες. δεν είμαι για πολύπλοκους ρόλους ούτε το έχω να παίζω πάνω από μία παράσταση τη σεζόν. βέβαια όπως ξέρεις μπορώ να παίζω βαριετέ την θωρακισμένη και φιμέ κοσμάρα μου ακούραστα με μεγάλη επιτυχία. μα δεν μπορώ να κρύψω το μεθύσι μου. δεν ξέρω τί σκηνή είναι εκεί και τί πρέπει να παίξω. για παράσταση έχω αποφασίσει πως μόνο το κλαρίνο μου θέλω να παίζω και καμιά απαγγελία τα αγαπημένα μου ποιήματα. και μπορεί να είμαι κι εκτός θέματος τώρα. αλλά σίγουρα πιέζομαι αν πρόκειται να διαβώ την πόρτα του κάθε Χίλτον. δε ξέρω εμένα αυτό μου βγάζει μια διαστροφή και άσχημα γούστα ενώ σε κάτι πιο εξτρίμ κι επικίνδυνο λειτουργώ καλύτερα ας πούμε. και στην ακαδημία θα πήγαινα μέσα στη σύγκλητο στα ίσια σχεδόν άνετα. έχουμε κάποιες διαφορές σε τέτοια θέματα. και δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να βγαίνουμε μαζί ή αν θα πρέπει κάποιες φορές να με βγάζεις και κάποιες να σε βγάζω. και γι' αυτό δεν θέλω να περιοριστούμε σε ένα δωμάτιο γιατί θα είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από εκεί μέσα μετά για να πάμε και στο κάπου αλλού και αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο όπως ξέρουμε πως συμβαίνει σε αυτές τις εν τέλη τραυματικές συνθήκες. γιατί θέλω ανοιχτοσιά για μας και τη βασική και διαχρονική ποιότητα που μας αξίζει. και μια σχέση όχι ρεμάλια του αέρα αλλά πολύ σοβαρή και ουσιαστική. 

                

με το κλαρίνο στα σκέλια

 

αγάπη μου τί κάνεις; εγώ είμαι καλύτερα, από το χέρι μου δηλαδή, βρήκα ευκαιρία αυτές τις μέρες με τη ζέστη κι έβαζα όλο πάγο. μεράκλωσα με τους αμανέδες κι έπιασα το κλαρίνο και δεν με πόνεσε τόσο ή δεν το κατάλαβα από το μεράκλωμα. παίζω ένα παλιό σι (νομίζω) μάρκα προφέσιοναλ του προηγούμενου αιώνα που μου το είχε δώσει ένας φίλος μπουζουκτζής μακαρίτης που ήταν ενός άλλου μακαρίτη κλαρινίστα και δόξες λένε πως έχει παίξει παλιά και στην Αμερική αυτό το συγκεκριμένο όργανο. το έχω μαζέψει αλλά θέλει κι άλλα μαζέματα. η μαγεία του είναι το ξύλο του. όπως και τα παλιά πιάνα αυτά τα όργανα μαγεύονται και κρατάνε μέσα τους ρυθμούς όταν παίζεις ώρα άκοπα κάνει σαν ηχός μένει μέσα σαν καμπάνισμα και φτάνει να το ακούς λες και παίζουνε τριά και βάλε κλαρίνα διαφορετικό το καθένα. εντάξει αυτό δεν το πέτυχα σήμερα διότι είχα καιρό και έκανα μεγάλες παύσεις. το σί δεν το ξέρω όπως το ντο που είναι πολύ κοντά στο σαξόφωνο. αλλά το σι έχει πιο παραδοσιακό ήχο λαϊκό πως να το πω και αυτό το σί ( ή ρε;) και σαν όργανο έχει κάτι.   με το καλό μόλις ρεφάρω θα του αγοράσω ένα ακριβό επιστόμιο. το επιστόμιο που έχω είναι του ντο και το δικό του είναι στο ντο. το ντο μου το κλαρίνο το έπαιξα τελευταία φορά στην γειτονιά σου και μετά το άφησα στον ορίζοντα το έχω δώσει στον Ντίντι κι έχει παίξει σε πολλές συναυλίες το όργανο. εμένα μου αρέσει να παίζω θέματα. κάτι ανάμεσα σε αυτοσχεδιασμό διασκευή μεταγραφή. τα κομμάτια που με κουρδίζουν συνήθως είναι ο διγενής η αγκινάρα το θαλασσάκι το στο πα και στο ξαναλέω τα κόκκινα χείλη η παπαλάμπραινα το γιελεκάκι η νερατζούλα και αμανέδες σμυρναίικοι. θέλω να το βάλω ανάμεσα στα πόδια σου να το παίξω. από το ζέσταμα μέχρι τέλους το παραλυτικό μούδιασμα. και κάθε φορά να ανεβάζω διάρκεια κι αποδώσεις, έτσι πάνε αυτά. έχω λυγμό στο παίξιμό μου και τσακίσματα και διακυμάνσεις. και το χάος πιάνω την έκσταση. βγάζω πολύ ντουέντε με τα πνευστά αλλά θέλει πολύ ώρα μέχρι να μπω εκεί που είναι να μπω. κι αυτό είναι δηλαδή που θέλω να σταθεροποιήσω και να παρουσιάσω. την πορεία αυτή που θα λες τί παίζει αυτή σα παιδάκι μετά εκεί που φτιάχνω τις συχνότητες και την ηχό λες πάει αυτή έχει πάθει κάτι και ξάφνου πηδάει πατάει στις αρμονίες και ... πιάνει ουρανό εντάξει φτάνει το ασύλληπτο.  το ακούνε κι εκείνοι του ωδείου με ενδιαφέρον. ξεχαρμανιάζω κι εγώ τον καημό μου κάπως εκφράζομαι. θα βάλω εισιτήριο. όχι για τα λεφτά. απλά θέλω το κοινό μου να το έχει επιλέξει και να έχει δηλώσει κάπως ότι το θέλει ρε παιδάκι μου πως είναι εκεί με κάτι παραπάνω από την θέληση του. έχει σημασία για μένα πολύ στο να νιώσω έτσι άνετα και κάτι σαν ευγενική προσταγή την ευθύνη και την υποχρέωση σαν άλλοθι κάτι. ωστόσο δεν μου βγαίνει κατά παραγγελία γι' αυτό και μπορεί να ακυρώσω κάποιες εμφανίσεις ή να αφήσω και στη μέση αν κάτι με πειράξει. ωραία; κάθε φορά είναι διαφορετικό διότι είναι και διαδραστικό ας το πούμε. δεν είναι για τα λεφτά. το ύφος στη χειρονομία μετράει. 

 

              

αχ! σκύλα

έλα έλα όπως είσαι τη φωτιά μου έλα σβήσε ..

perma Cultura και περίπατος στο κηπόδασος της ξεβουλώνεις

 Έχω μια εμπειρία στα είδη καλλιέργειας. Αν πούμε πως κι ο έρωτας είναι καρποί κι ένας κήπος. 

Perma Cultura αγάπη μου, έχω ξεπατωθεί είκοσι χρόνια. Θα έπρεπε λογικά τώρα να αράζω, να κάθομαι και να απολαμβάνω. 

    

 

καημός φιλί μουρμούρικο

 

σκούπισα το δάκριο 

γδέρνοντας το πρόσωπό μου

αχ ...

γιατί είναι η δροσιά του μαχαιριά

καυτή που μπαινοβγάνει

αχ ... 

ανεμοστρόβιλος να γίνει 

να σπάσει την πόρτα σου

αχ ...

να σε βλεφαριάζω 

καμαρώνοντας

σα γύφτικο σκεπάρνι 

αχ ...

κατάπια

φιλί μουρμούρικο  

άσπρο πάτο

ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΠΡΙΜΙΤΙΒ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΕ ΤΟΠΙΟ

 

Πορτρέτα πριμιτίβ πρόσωπο σε τοπίο

 

Κινούμε αλλάζοντας

Τοπία σε πριμιτίβ πορτρέτο

Περίγραμμα ιδίωμα νυχτερινό

Μπαμπάκια σύννεφα χαλί νεφέλωμα

Που μέσα του κρύβει κορυφές

 

Μορφές από το πριμιτίβ μοντέλο

Τοπίο αστικό μπαρόκ βουκολικό

Βιομηχανικό κρύο της αγωνίας

Αργό θερμό ρομαντικό

Στένσιλ επαναλαμβανόμενο μοντέλο

Στο πριμιτίβ τοπίο που

Κινούμε αλλάζοντας.

 

Θα έχεις επιθυμήσει να μιλήσουμε

Για υψηλά πράγματα

Λεπτομέρειες από πράξεις

Θα είχα επιθυμήσει να μιλήσουμε

Στο όριο του ηρωισμού

της αρετής και της σωφροσύνης.

 

Θα είχες επιτρέψει μια

Επιστροφή λυγίζοντας

Της μοίρας κάποιαν σκληρήν ευθεία

Στης μοίρας κάποια σκληρήν ευθεία.

 

Θα έχουμε επιθυμήσει

Να ενωθούμε σα νερό.

Πορτρέτα όπως ορισμοί μιας έννοιας

Πριμιτίβ μοντέλα πρόσωπα σε ζωή τοπίο.

 

Παρατατικοί υπερσυντέλικοι

και συντελεσμένοι

Κάτι το διαχρονικό

Αλλιώτικο και ίδιο

Κάτι σαν έννοια με 

τις προσπάθειες 

του ορισμού της.

 

περιγραφή των πεδίων της δράσης

 (όλο το άλμπουμ, αυτό, από άι μόνστερ) 

Πόση κατανόηση μπορεί να σου δείχνει και να σου δίνει κάποιος όταν σου θυμώνει. Γιατί να θες κάποιον που δεν σε καταλαβαίνει. Και γιατί να θυμώνεις με κάποιον που δεν σε καταλαβαίνει και με κάποιον που δεν τον καταλαβαίνεις. 

Προφανώς είναι θέμα γούστου. Και η υπόθεση μουα μυρίζει κακό γαμίσι. Θυμός ίσον κακό γαμίσι. Πράγμα που με απομακρύνει. 

Ανοιχτό πεδίο δράσης το ονειρικό. Εχθρός, η εικόνα.  

 

 

ονειροπρόγραμμα

 

Αγάπη μου, θέλω να πάμε ΄μαζί  στο Ζάντε. Στο φεστιβάλ πίπας στον Λαγανά. Μα είναι λες και έχουμε πάει χιλιάδες φορές. Και θέλω να πάμε, με εξιτάρει ως κυριολεξία από μια μεταφορά μας. 

Κάτι άλλο που διάβασα και μου έκανε εντύπωση είναι ένας λόφος Παπου(δα;)...κάπως έτσι κι είναι κάπου κοντά στην Κνωσσό. Έχει ένα αρχαίο αστεροσκοπείο εκεί. Και θέλω να πάμε μιαν ισημερία.

Έχουμε κι ένα ραντεβού τώρα στις 31 Ιουλίου στις 6:27 π.μ. που είναι ένα φαινόμενο με αρχαίο τελετουργικό που διάβασα και λέγεται επιτολή. Και είναι απλά να μπούμε εκείνη την ώρα στη θάλασσα που κάτι αλχημικό γίνεται στο νερό.  

  

κι έχουμε κάνει ωραίο κλείσιμο δεν είναι να το πειράζω ..

 να τώρα πήγα να ανάψω το τσιγάρο και κάηκα, μουστάκι χείλη, μύρισε καμένο κοτόπουλο.  δεν κοιμάμαι και καλά. χόρεψα δυο ζεμπέικα χθες, το θα τα βροντήξω όλα και τον παλιατζή. σήμερα έκανα την αίτηση για την κατασκήνωση για να πάνε στις 4 Αυγούστου τα παιδιά. Ούτε την αίτηση δυο λλεπτά δεν μμ τόσες μέρες είμαι εντελώς καθυστερημένη  

τί θέλω και τί κάνω γι' αυτό; άμα βάλω και το ίο ντομάνι θα με πιάσει σπαστικό γέλιο. προχθές κάτι έγραφα και έφαγα μια αποκάλυψη που στα καπάκια με έπιασε κρίση πανικού και νόμιζα πως με βάρεσε θανατηφόρα συχνότητα και με έπιασε πόνος οξύς στην πλάτη και με έσφιγγε ο λαιμός και ήταν λες και περνούσα έμφραγμα. άρχισε να καίγεται η γλώσσα μου πέταξα τα παπούτσια σηκώθηκα έπεσε η καρέκλα πήγα στο μπάνιο και έριχνα νερά στο κεφάλι και το σώμα για γείωση να σπάσω το βραχυκύκλωμα από την συχνότητα που ένιωθα πως με σκοτώνει. μπήκα στο σπίτι και πολύ ψύχραιμα φώναξα τα παιδιά να τους περιγράψω ότι περνάω τέτοιο επεισόδιο και μου μέτρησαν τους σφυγμούς και ήταν 79 κοίταξαν την γλώσσα και τα μάτια μου που έδειχναν φυσιολογικά κι αυτά κι άρα ήμουν καλά και όντως ήταν απλά μια χαζή κρίση πανικού και έτσι πολύ γρήγορα συνήλθα. σήμερα σκεφτόμουν κάτι και είπα να το γράψω και όπως ρουφάω μια τζούρα βγαίνει το φίλτρο και μου καρφώνεται στο λάρυγγα και κοκκίνησα μέχρι να το βγάλω. άστο σου λέω. ακόμη με πονάει. 

     τί να σου λέω τέτοια και πως ξυπνάω σε λίμνες δλδ και που μου φαίνεται γελοίο το δράμα 

τί ..

 

τί, ότι είναι καλύτερα στην άγνοια κι έτσι

πολύπλευρο σχήμα ακανόνιστο

 

ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ ΣΧΗΜΑ ΑΚΑΝΟΝΙΣΤΟ

 

( μέρος πρώτο )

ΠΑ ΤΟ ΤΩ ΑΠ ΤΟ

 

Παίρνω ένα σχήμα ιδανικό-κανονικό

Το πετώ στο νερό

στην γη στον αέρα στη φωτιά

Και γίνεται πραγματικό

Σχήμα ακανόνιστο

 

Ότι χωράει στη λογική

παρελθόν είναι

ήδη πεθαμένο

Προκοσμικό

 

Τίποτα δεν ξέρω λέω κι αφήνομαι

Ο νους μου παραμένει ζωντανός

δεμένος με την κοσμική αρμονία

Σχήμα πολύπλευρο ακανόνιστο

πα τω το απ το.

 

( μέρος δεύτερο )

ΑΕΙΚΙΝΗΤΟΣ ΕΡΩΣ

 

Νους ραγισμένος

Κύκλος φράγμα σπασμένο

Σύμβολο ανοιγμένο απ΄ τη ροή

Στοιχεία που χορεύουν

Στην χορογραφία των άστρων

 

Παραφωνία ο μετρονόμος

Νεκρές οι κινήσεις της λογικής

Ένα αστέρι πέφτει

κι εμφανίζεται μια

Καινούρια πλευρά.

 

Ας είναι το έναστρο στερέωμα απόψε σε δυσμένεια είναι μαγικά

 

τα αστέρια είναι στην θέση τους. το ότι μπορώ να τα κοιτάω και τα κοιτάω όπως τα κοιτώ με συγκινεί και μου δίνει κουράγιο. και δεν το αλλάζω αυτό με το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου, την αλλοτρίωση και τον εκφυλισμό.

αστέρια μου φεύγουνε δάκρυα

κοιτώντας τον ουρανό νιώθω πως υπάρχει πως κάτι υπάρχει

και μετά βλέπουμε

 

παιδί μου ποιος μπορεί να μας τρελάνει στους οργασμούς. αυτόν θέλουμε

.. τουλάχιστον για τις διακοπές.

για πες μου αγάπη μου πως την βλέπεις αυτή τη λύση, δουλεύει καθόλου; ή είναι ντεπόν μόνο για τα συμπτώματα και όσο το δουλεύεις το τραύμα γίνεται μέσα χάλια;

 

θέλει κρέμα

 

Είμαι κάπως καλύτερα. Βγήκα στην αγορά πέρασα από το φούρνο και με γέμισε δώρα η φουρνάρισσα έρχεται δίπλα μου κι αναστενάζει χρόνια τώρα. Με γέμισε τσάντες με κουλούρια και χθεσινά ψωμιά. Σε ευχαριστώ Σούλα μου της λέω είσαι καρδιά και μου κάνει ματάκια και μ' ανεβάζει. Εκεί συνάντησα και τον Νίκο τον Καλόγερα και τον ρώτησα για τα καλλιτεχνικά του. Κι αυτός χαίρεται να με βλέπει και μου είπε να περάσω από το σπίτι που θέλω να του πάω το βιβλίο μου κι όλο το λέμε και δεν έχω πάει ακόμα. Ούτε στον Γιάννη τον Πετρόπουλο έχω πάει. Πουθενά δεν έχω πάει. Μετά πήγα στο δημαρχείο στο ΚΕΠ και στην αγροτική ένωση για χαρτιά και συνάντησα τον θείο μου τον Βασίλη τον Σπυρόπουλο εκεί που τον αγαπώ σα δάσκαλό μου και φίλο και μιλήσαμε ώρα και μου είπε πρώτα από όλα αν γράφω και να γράφω. Και βουρκώνω λίγο γιατί τον θαυμάζω στον λόγο του και συγκινούμαι που με θαυμάζει. Μιλήσαμε για το σύγχρονο δράμα. Και καταλήξαμε ότι η ζωή δεν είναι το τι κάνεις αλλά το πώς τη νιώθεις, τα αισθήματα πάλι δηλαδή. Και μου είπε και κάτι που έχει γράψει ένας γάλλος φιλόσοφος, σχετικά άσημος όντας αναρχικός και δε θυμάμαι το όνομά του, αλλά είπε πως η ελευθερία μετριέται με το πόσο υπολογίζει κανείς την εξουσία, δηλάδη και ο σκλάβος μπορεί να είναι ελεύθερος, μου λέει και κόλλησα εκεί γιατί σκέφτηκα αυτά που σκεφτόμουνα και θύμωνα χθες τη νύχτα. Κι όταν έφυγε μου φώναξε, να ζεις! Ζήσε.  Κι ήρθα σπίτι και μπήκα αποφασισμένα στο μπάνιο και λούστηκα έκανα μια ώρα. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση αλλά έβαλα έναν τόνο κρέμα και κάθισα ευγενικά και με υπομονή και τα ξέμπλεξα τα μαλλιά μου. Τα χτένισα πάρα πολύ και τα στέγνωσα στον Ήλιο και τον αέρα και έγιναν τέλεια. Βλέπεις, θέλει κρέμα το ξεμπέρδεμα, τί σου λέω..     θα μου μιλήσεις;

 τα ίδια χαβαδόλια

αόρατη 

σκλαβιά

μπαϊλντισα

αχ μάτια μου

 

μάτια μου νερά κρούσταλλα

και μάτια μου τρικυμιάς θολούρα

 

Μαζί σου παρτίδες κομμένες

Βρίσκομαι στην άλλη μεριά της ευτυχίας και της ελπίδας Κάτι κάποιος πρέπει να με κλωτσήσει έτσι ώστε να τουμπάρω και να γυρίσω ανάποδα. Βρίσκομαι να ακροβατώ στην γραμμή μίσους και στεναχώριας. Η στεναχώρια με κατεβάζει προς το μίσος και δίνω τεράστιο αγώνα να κρατηθώ στην στεναχώρια να την ανέβω και να βγω στον θυμό. Βγαίνω στον θυμό και πισωπατώ στην στεναχώρια διότι θέλω να βρω να πάρω ένα καλό κύμα θυμού. Μέσα σε όλο αυτό ευτυχώς υπάρχουν και κάποια διαλύματα οι στιγμές με τα παιδιά και τα ζώα. Μα τα αποφεύγω αρκετά. 

Εσύ πως είσαι αγάπη μου; Ρητορικά ρωτάω γιατί δεν πιστεύω λέξη από ότι λες ακόμη και από ότι νιώθεις αν μπορούσα να έχω εικόνα. 

Με την δεύτερη με την τρίτη με την χιλιοστή, δε με νοιάζει όσες θα χρειαστεί, θα το πετύχω. Κάπως θα βρω και θα το πετύχω. 

Είμαι ένα τουμπαρισμένο σκαθάρι. Αυτό είναι. Δεν είναι τίποτα. 

Θα έμπαινα σε ένα φιλί να ξεγελαστώ. Πάντα θα έμπαινα σε ένα ερωτικό φιλί να ξεγελαστώ. Είμαι η Νάνσυ ναι! Και δεν πρέπει να χαθώ πάλι. 

ΕΣΥ ΚΑΤΣΕ ΜΕ ΤΟ ΜΑΛΑΜΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ

   

η διερώτηση ως δόνηση και η τελειωμένη υπόθεση ως αλλιώτικη δόνηση

 

δεν ξέρω αν πηγαίνω προς την ζωή ή προς τον θάνατο. "δυο πόρτες έχει η ζωή". δεν ξέρω τίποτα. αν ήξερα θα ήμουν καλύτερα; εσύ ξέρεις που πηγαίνεις; 

στα ίδια και στα ίδια θέματα γυρίζω. και πως γίνεται αφού ούτε έναν κύκλο δεν ολοκλήρωσα.. 

Πέραν του πρακτικού κι εντός του

 

Τα πρακτικά προβλήματα που εντοπίζω είναι επιδερμικά ρηχά και γελοία. Προβλήματα κυρίως χρόνου και χρήματος. Προβλήματα είδους και εξειδίκευσης των σχέσεων. Το μόνο συμπέρασμα που βγάζω είναι πως η γελοιότητα των προβλημάτων αυτών θα μπορούσαν να  πουν πως οι σχέσεις δεν είναι και τόσο δυνατές. Από την θέση την θέαση την θέληση και τα προσόντα του καθενός.

Για τί λοιπόν να αγωνιστώ. Τι να υπερασπιστώ και τί να διεκδικήσω. Έχω ήδη χιλιάδες λύσεις να προτείνω για τέτοια προβλήματα. Το να καίγεται η ζωή με τέτοια γελοία θέματα είναι εντελώς απογοητευτικό. Ωραίο είναι να έχουν οι άνθρωποι όνειρα και στόχους και να τραβάνε μπροστά με αυτά. Όμως το πιο ωραίο είναι να τα ονειρεύονται και να τα στοχεύουν μαζί με κάποιον. Όταν τα όνειρά τους και οι στόχοι τους χωρίζουν από αυτόν κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Τα προβλήματα που βλέπω είναι κυρίως χρόνου και χρήματος. Και σε αυτό πάλι κάτι δεν πάει καλά. Πράγματα που ως ένα βαθμό είναι δικαιολογίες και δεν μπορούν να σε αποκλείουν παντελώς από κάτι που θέλεις να κάνεις. Το δράμα αυτό είναι γελοίο και επιφανειακό. Ξεμπροστιάζει την όλη φάση πως η σχέση δεν είναι πραγματικά δυνατή και βαθειά.

Αυτά λέει ο πρακτικός νους. Χωρίς να λαμβάνει υπόψιν του τα κομμένα γόνατα τα παραλυμένα νεύρα τις αντιδραστικές εκφράσεις τον φόβο και τις γλώσσες που έχουμε καταπιεί από κάποιον ανεξήγητο λόγο.  Γιατί να καρφώνεσαι σε έναν αόρατο σταυρό και να μην μπορείς να πας εκεί που θες. Να μην μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου και την αγκαλιά σου να πεις ένα σ’ αγαπώ χωρίς ούτε και να μπορείς να αδιαφορήσεις. Αυτά τα προβλήματα όμως δεν είναι καθόλου γελοία. Κι ούτε μπορεί να τα λύσει ο πρακτικός νους. Μάλλον χρειάζεται κάποιες δεκάδες ώρες έρωτα αυτό το θέμα για να λυθεί και να δώσει το πεδίο στον πρακτικό νου. Αυτή είναι η πρότασή μου. Γιατί δεν περνάει όμως; ε; γιατί; 

       

Ξημερώνει και

Έρχεται και σκληραίνει το σώμα μετά έρχεται και σκληραίνει το βλέμμα έρχονται και σκληραίνουν οι καρδιές. Δεν ξέρω με ποια σειρά ακριβώς μπορεί να συμβαίνει κι ούτε καν το γιατί ακριβώς αλλά παύουν να είναι συγκινητικά τα δράματα ακόμη και οι ηδονές. Γιατί μοιάζουν γελοία μέσα στην αντίφαση τους. Κάπως σαν βαθιά αισθήματα με ρηχές προβληματικές. Μπερδεύονται μεταξύ τους οι αιτίες και οι αφορμές σε ένα αποτέλεσμα που δεν ευχαριστεί κανέναν μα συμβιβάζονται σα να μην υπάρχει κάτι άλλο. Κι ενώ τα όνειρα συνεχώς απλοποιούνται είναι σα να μένουν πάντα στην ίδια απόσταση κι έτσι το σενάριο με την πραγματικότητα δεν κάνουν καμιά διαφορά. Βλέπεις την απελπισία και την πίστη να γίνονται το ίδιο πράγμα. Ρίχνω την ψυχή μου στα κύματα για να γαληνέψει. Το πνεύμα μου αέρας στα βουνά.  Στο μέτρο που μπορεί ο καθένας. Κούφιες κινήσεις από κούφια μυαλά. Κι ίσως και καρδιές εδώ που τα λέμε. Εκ του αποτελέσματος πάντα. Τι να το κάνω το βιβλίο και τις αλλοπαρμένες στιγμές του. Πόση ευχαρίστηση να μπορεί να προσφέρει κι αυτό συνολικά. Άντε γεια. Αφαίρεσα την φωτογράφιση και τα «ραντεβού με τον εαυτό μου» από την ατζέντα και άδειασε η άβυσσος. Ξημερώνει και αναβάλλεται η τελευταία κίνηση λόγο προστατευόμενων μελών. Γιατί δεν ξέρω αν θα πηγαίνω προς την ζωή ή προς τον θάνατό. Σαν ίδια κι αυτά.    Εσύ όμως το ξέρεις. Και δε το λες 

Εδώ έχουμε θέματα. Ο Τζίμη δε θέλει χάδια. Έρχεται ο Μπράουνυ κάθε λίγο ακόμη ευτυχώς.

Περίεργο τάμα

Η ερωτική ποίηση καθόλου εύκολη υπόθεση δεν είναι. Ακόμη κι όταν έχεις μάθει πια το όχημα και ξέρεις ακριβώς που πατάς. Πέρασε χειμώνας και Άνοιξη με το ίδιο τζιν να το φορώ πάνω από τις πιτζάμες μου. Με τα μαλλιά μου άλουστα πάνω από μήνα χωρίς να με φαγουρίζουνε κι ούτε να χάνουν σε λάμψη κι ευωδία. Σα να ξεκίναγαν τα θαύματα. Ήρθε μια γυναίκα στον ύπνο μου πολύ θελκτική. Πήγα κοντά της και φιληθήκαμε. Κι ύστερα βρεθήκανε να κυλιόμαστε πάνω σε κουτιά από κάτω κρατήρας και χάος. Να τρέμουμε και μόνο από των δερμάτων μας την επαφή. Ήρθανε κι άλλες ίδιες που ελάχιστα διέφεραν στην μορφή όπως σα να ήταν οι εκδοχές της. Οργιάζαμε όλες μαζί. Βρέθηκε κάποια ανάμεσα στα σκέλια μου να με ρουφά και να με γλύφει τόσο μανιασμένα που μου ήρθε σκοτοδίνη. Κι είχα στις χούφτες μου τις ρόγες της και μου τρυπούσαν τις παλάμες σαν καρφιά. Που μια στιγμή την είδα από πάνω μου να είναι κι από τα χέρια της είδα από τα φιτίλια τους να κρέμονται λαμπάδες όπως τα ψάρια του αρχαίου ψαρά. Τότε μπήκε ίδια μια αδερφή και μου έκανε μια ένεση. Αδερφή, της λέω, φέρτε μου ένα προφυλακτικό. Θέλω να το φορέσω στην λαμπάδα. Έχω κάνει ένα περίεργο τάμα. 

ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ! 

υπόσταση

 

             φιλί με την Μαρία Πολυδούρη

 

ΥΠΟΣΤΑΣΗ

 

Ξέχειλη είναι η αγκαλιά μου

Ένα δεμάτι άνθη και βότανα

με όλα τα χρώματα

Αγκαλιά μου έχω όλο το βουνό.

Ξέχειλη είναι η αγκαλιά μου

με όλα τα υπάρχοντά μου

όπως τα αρπάζω τρέχοντας

για να τα σώσω απ' το χαμό. 

 

Ξέχειλη είναι η αγκαλιά μου

από το σώμα σου

Απέραντο φρούτο σε ζουλώ

Τρύπες σ’ ανοίγω να σε πιώ.

 

Καΐκι που πλέει Θάλασσα μέλι

Σώμα ανεμόσκαλα σκοινί στον ουρανό

Σώμα χαράκωμα. Στο βυθό οξυγόνο

Όλη η υπόσταση μου σα να 'ναι

Κι είναι αυτό.

καλοκαιρινό παστίτσιο

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ

 

Με τρελαίνεις μανάρα μου όταν βγάζεις

από το φούρνο το μεγάλο νούμερο ταψί

με τον κιμά και το μεγάλο νούμερο τα μακαρόνια

Σκύβεις και τεντώνονται τα νεύρα κι οι γλουτοί  

 

Με τρελαίνεις μανάρι μου όπως χτυπάς την κρέμα

Τα ιδρωμένα στήθια σου όταν χορεύουνε

τα μαλακά σου και τα κρέατα σου που χορεύουνε

Είσαι αγάπη μου το πιο αγαπημένο μου θέμα

 

Με ξετρελαίνεις μνάρα μου όπως μυρίζεις φαγητά

αλατισμένη από τον ιδρώτα

Και ξαναμμένη από της κουζίνας τη φωτιά

 

Στον αναστατωμένο νεροχύτη και στον

πασαλειμμένο πάγκο ανάμεσα

Παστίτσιο να είμαι που σε γάμησα.

ζητούμε ένα δράμα της προκοπής να μας συγκινήσει εδώ πέρα

 

άχου το 

 

φωτιά στην αμμουδιά

 

ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

 

Ένας σύγχρονος Προμηθέας

 Φωτιά έχει ανάψει

στην αμμουδιά το σούρουπο

 

 Δίχως να νοιάζεται για συγχρόνους θεούς

Για αστυνομία, λιμενικό και πυροσβεστική

Και με νοσταλγία μαγική με γεμίζει.

 

 Ήρθαν παιδιά και την κοιτούν

Εκστατικά και την πηδούνε

Κάποια τρέχουνε ξύλα να φέρουν

 

Και γύρω της μαζεύονται και κάθονται

όπως μαζεύονται στον δρόμο γύρω

 από φλογερό καλλιτέχνη.

 

Ύστερα ήρθε η παρατήρηση

από κάποιον. Άμμους πετάξαν

και την σβήσαν. Κι όλοι εφύγαν.   

δροσούλες

 

 

εντάξει

 Αγάπη μου 

  

η καψούρα έχει πάρει κεφάλι

 

Ντράμα κουιν καρναβάλι αυτό είναι ντουέντε

Αυτοχειρία με πίτσα και πούτσα και πίσσα χιλιόμετρα στο αδιέξοδο

Πες παιδιαρίσματα ήταν και ξέχνα τα.

Έρωτά μου καψούρα ..

Να κάνουμε κάτι σοβαρά για της ευτυχία μας τις στιγμές

Που δεν μπορούμε να φροντίσουμε για λίγες στιγμές μέσα σε μια ζωή!

Πόσο ανίδεοι είμαστε! 

 

ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ

Να μιλάς όπως μιλάει η σιωπή ..

ακούω τη φωνή σου και παθαίνω

Θέλω να στα πω όλα αυτά με αισθήσεις.

Σου έχω χαρίσει ΚΑΙ την υπόστασή μου 

 

γλύκα μου

 

άσε με να σε φιλάω κοιμισμένα 

ΕΣΥ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

κι αν είναι η αγάπη αμαρτία ΜΥΣΤΙΚΕ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑ θα γίνουν ταραχές

με έστειλε

 

ζεστά μπάνια μεσογειακή κουζίνα

 

ΖΕΣΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

Ένα κάθισμα

Το στρώμα στο πάτωμα

Κλειστά παράθυρα

Απ’ έξω πάντα περνάει κηδεία.

 

Ζεστά μπάνια

Μεσογειακή κουζίνα.

Ικανοποίηση κι Ευτυχία.

Ένα κάθισμα

Στρώμα στο πάτωμα

Κλειστά παράθυρα 

απ' έξω να περνάει πάντα μια κηδεία.

-----------------------------------------------

Φαίνεται κάτι θέλει αυτό το ποίημα έτσι δεν στέκεται και πως κάπου το χάνει. Μα ενώ φαίνεται πως δεν βγήκε το αποτέλεσμα εμένα το νόημα του με έστειλε όσο λίγα με έχουν στείλει. Σε αυτό το, κλειστά παράθυρα πάντα απ' έξω να περνάει μια κηδεία. Και γιατί είχα συγκεντρωθεί για μια ιδανική ρεαλιστική απλή μαγική ατμόσφαιρα και μου βγήκε αυτό! Έχω πάθει. Στο κλειστά παράθυρα που σαν απ' έξω να περνάει πάντα μια κηδεία. Κι που είμαι μαζί σου μέσα στην ικανοποίηση και την ευτυχία κι ανάποδα και ταυτοχρόνως. Φ. 

τόσο απαλά μπορώ κι είναι θέμα

 

Αυτό το βλέμμα παλαιοντολόγου που έχω αποκτήσει πάνω σου ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΕΑΤΕΡΝΤΑΛ 

ΤΣΙΡΚΟ και σε βλέπω να αιωρείσαι στην μέση της σκηνής μου μας από τα μαλλιά.

ΓΙΑΜΠΑ ΝΤΑΠΑ ΝΤΟΥ

άλλο καψούρα κι άλλο έρωτας

 

όπως και η ευτυχία με την ικανοποίηση δεν είναι το ίδιο πράγμα λοιπόν σε αυτή τη βάση κι έτσι συμβαίνει με τον έρωτα και την καψούρα. άλλο έρωτας κι ευτυχία ή δυστυχία κι άλλο καψούρα και ικανοποίηση ή ανικανοποίητο. βεβαίως μπορούν να συνυπάρξουν και να συνδυαστούν αυτά αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα. το που γέρνει ο καθένας είναι δικό του θέμα. λογικά ο καθένας ασχολείται με ότι τον ενδιαφέρει. αυτά είναι ψιλά γράμματα και λεπτομέρειες για πολύ λίγους. 

τη γνώμη μου λέω την εντελώς προσωπική. αλλά συνήθως φροντίζω πολύ μετρημένα όταν εκφέρω κάποια άποψη να έχω ολοκληρώσει και τη σχετική έρευνα. 

καταρχήν άλλο έρωτας κι άλλο σεξ ελληνικά μιλάω

 βλέπεις ανθρώπους που δεν ξεκινήσαμε από το μηδέν να κοιταχτούμε. ανοίγουν το σακούλι και σου δίνουν σου δίνουν ότι έχουν μαζεμένο λες και το μάζεψαν για σένα κι έτσι ξεκινάει η σκλαβιά βεβαίως. χωρίς να είναι μάνα πατέρας αδερφός φίλος ο άλλος τον στολίζουν με όλα αυτά που μάζεψαν γι' αυτούς. κι εσύ που κάτι είσαι ένας ξένος και αυτό δίνεις μια αγάπη για τον πλησίον ας πούμε κι ένα γενικό εν δυνάμη μάνα πατέρα αδερφό φίλο θα είναι και το σεξ έτσι ένα του ξένου εν δυνάμη κτλ. μια φάση ρόλος στην καλύτερη και μια συνήθεια δυο στάσης στην χειρότερη κάπως καλές εντάξει ικανοποιηθήκαμε με την προσπάθεια. Μα πως να διανύσεις την απόσταση να φτάσεις στην αληθινή οικειότητα και στο νιάξημο μάνα πατέρας αδερφός φίλος ενώ τα έχεις πηδήξει όλα αυτά τα στάδια και έχεις ξεκινήσει από ένα κουκουρούκου εκατό και μου το παίζεις και σοβαρός άνθρωπος πάμε καλά! Γι' αυτό άλλο σεξ (ρόλος) κι άλλο έρωτας (είναι). Γι' αυτό οι άνθρωποι που ξεκινάνε από το 100 γαμάνε και τον δίπλα τους για να το φτάσουν να καλύψουν με κάτι το κενό. όταν ξεκινάς από το μηδέν δεν έχεις τέτοια. κι εγώ σου λέω καλύτερα μηδέν άπειρο παρά τέτοια. Κι η παρατήρηση μου έρχεται να πει πως το πιο δύσκολο είναι να είσαι φίλος. Ειδικά στον έρωτα αυτό είναι το πιο δύσκολο. Το μάνα πατέρας αδερφός είναι πιο εύκολα αλλά ο φίλος εκεί είναι που θέλει την ελευθερία στην μηδενική απόσταση και το ίσια πιο πολύ από όλα. Ωραίο το πατρικό και το μητρικό και το αδερφικό σεξ. Το φιλικό όμως είναι το καλύτερο. Αλλά όταν είσαι ερωτευμένο σώμα δεν μπορείς το σεξ σε χαλάει. Κι αν δεν μπορείς να είσαι καλός μάνα πατέρας αδερφός φίλος στον άνθρωπο που έχεις ερωτευτεί εκεί είναι τα δράματα.. με λίγα λόγια.

       

Απηύδησα

 

Ο Τζίμη έχει τρελαθεί τελείως αυτές τις μέρες. μου έχει καταστρέψει ένα σωρό πράγματα. πηδάει και στην μπουγάδα στα σκοινιά και δεν αφήνει τίποτα. και όταν βγαίνω έξω ούτε που με κοιτάει. πήγα τώρα και του έφερα την σκισμένη πετσέτα στη μούρη και ούτε καν κουνήθηκε. και μόλις μπήκα μέσα ανέβηκε και έτρεχε στα κεραμίδια. Θα μου πεις γιατί κατηγορώ τον Τζίμη κι όχι τον Μπράουνυ για τις ζημιές που βρίσκω. Μα αυτόν έχω δει να αρπάζει πράγματα και να τρέχει να τα βάλει κάτω να τα ξεσκίσει και ο άλλος τρέχει πίσω του και παίζουν μαζί.  Απηύδησα. Αν δεν είχα το χέρι θα τον είχα πάει που το γατάκι από προχθές στο ποτάμι να τον αφήσω. Σκέφτομαι πως του έχω δώσει κάτι από την ψυχή μου και το ξανασκέφτομαι. Να πάω να πάρω δέστρα κι από την πλάτη να τον δέσω -όχι από τον λαιμό καθόλου δεν μπορώ- . Έχει γίνει εμπαθής με τα πράγματά μου. Και μου το παίζει αδιάφορος. Θα έλεγε κανείς πως είναι παλιοχαρακτήρας. Ο εκλεκτός μου ο Τζίμη!

Σαν τα μούτρα μου που στα κλαμπάνια μου που σε ενοχλεί άμα σε βρίζω και καμιά φορά. Πρέπει κι εγώ κάπως και στοχευμένα να ξεσπάω. ΚΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

   

πού είμαι μωρή

        (αγκαλιά με τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)

    στην δαιμονική Μούσα

    στην δαιμόνια Μούσα

ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΜΩΡΗ

Διαβολεμένε Θεέ

Κουφή αηδόνα

που σχίζεις την λαλιά μου εσύ

και τα φτερά μου καις

βάτους φλεγόμενους

Βάτος φλεγόμενος 

Κουφή αηδόνα

κι αηδόνι με σχισμένη τη λαλιά.

Διάβολε Θεωμένε.

Θέλω να τον νικήσω

 έγραψα και ξέσπασα λίγο. ύστερα μπόρεσα και ξαναδιάβασα αυτό που έγραψα εκείνη τη νύχτα. αύριο θα πάρω τα παιδιά. να είμαι κόσμια.. 

πονάω ψηλά στο δεξί στέρνο. ο πόνος έρχεται προς το κέντρο ενώ θα έπρεπε να φεύγει προς τα δάκτυλα. κι αυτό με προβληματίζει. 

ευθανασία μου .. ματάκια μου

Καλύτερα σε βάρκα

Να χαίρεσαι τον βαρκάρη

Τρομάζω θυμωμένα

Θυμώνεις τρομαγμένα

τρομάζεις θυμωμένα

θυμώνω τρομαγμένα

ΠΩ΅΅Σ ΕΙΣΑΙ;

Σε μοναστήρι να μονομαχήσω με τον θεό;

Σε μπορντέλο να πληρωθώ να πληρώσω;

Καλά είσαι μια χαρά επίσης;  

ο πιο ηττημένος

 Δεν σε υποτιμώ καθόλου εσένα ελεεινέ εαυτέ που της φωνάζεις:

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΜΩΡΗ ! 

ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ

και θες να τον ξαπλώσεις τον άλλο με μπουκέτα να μετρήσει τα δόντια του. 

Να την σύρεις στην σπηλιά σου. Δυστυχισμένε. 

Δεν σε υποτιμώ κι ας είσαι ο δεύτερος πιο ηττημένος. 

Ναι αυτός είναι ο δεύτερος πιο ηττημένος. 

Γιατί ο πιο ηττημένος είναι αυτός που ένιωσε έτσι και ούτε αυτόν έδειρε κι ούτε αυτήν μαλλιοτράβηξε να την σύρει στην αγκαλιά του. 

Και σ' αυτόν και με αυτόν κλείνει - διαπαντός; - η αυλαία. 

 

κουκλίτσα μπιμπιμπό της Αναγέννησης

ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΜΟΥ ΠΑΛΙ ΧΑΛΙΑ

Πριν από λίγο είχα μια μεταφυσική εμπειρία. 

ααααααααααααΑ ( ουρλιαχτό αναστεναγμός )

τραγούδαγα Πίτσα και σκεφτόμουν την κεφάλα σου σε αυτό το ύφος το, σε βλέπω βλέπω τα πάντα αλλά ονειρεύομαι κι αν κάνεις να με ξυπνήσεις σκοτώνω. Και το σώμα σου μες τα μεταξωτά και να φυσάει

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑα  (  >>  >> ) 

και σκέφτομαι εσύ θα με κάνεις να πατήσω τον όρκο μου που είχα κάνει να μην ηγηθώ ποτέ ξανά σε κανέναν νευρώνα και μυαλό με ψυχοπροσανατολισμό. Μα εσένα πρέπει να δοκιμάσω να σε υπνωτίσω κι έπρεπε να το είχα κάνει γιατί είναι μοιραίο

κι εκείνη την ώρα σκάει μπροστά μου ένας μπούρμπουνας βασιλιάς στο τραπέζι και πηδάει στο πόδι μου όπως το είχα σταυροπόδι. και πλησιάζω να τον κοιτάξω ποιος είναι! και σκύβει υποκλίνεται και με χαιρετά. και μένω μαλάκας και λέω τί! ήρθε αυτός τώρα να μου δείξει πως είναι οι βασιλιάδες να μου πει τί θα γίνει! και κλείνει τα πόδια του και γλιστράει και πέφτει κάτω ανάποδα και κάνει τον ψόφιο να φαίνεται η μοβ κοιλιά του. τον κλοτσάω ελαφρά και τον γυρίζω στα ίσια. συνεχίζει να κάνει τον ψόφιο και στρέφω μερικά κλάσματα αλλού το βλέμμα και το επιστρέφω κι έχει ανοίξει τα πόδια και το σώμα του. Κι εκεί είπα πως τελείωσε ο καφές μου, τον σκέπασα και μπήκα στο σπίτι. 

που να σε πάρει και να σε σηκώσει και να σε φέρει σε εμένα. όχι έμμεσα γιατί με πιάνουν νεύρα και θλίψη. Άμεσα μέσα μέσα μέσα μέσα

    

 

ΘΑ ΣΕ ΦΑΩ

Νταντά Ναΐφ mindfuck στην κουζίνα

 

Βλέπω στον τοίχο της κουζίνας μια καρδιά 

ζωγραφισμένη από αποτσίγαρο.

Η μικρή  με συνταράσσει με τόσο υψηλή τέχνη!

εφιάλτης τσόντα με ψυχοκοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο

  το όνειρο που είδα χθες ήταν εφιάλτης ότι ήμουν σε ένα κρεβάτι σε κατάσταση ερωτικό ντελίριουμ τρέμενς και προσπαθούσα να ικανοποιηθώ με ένα μπαλόνι από αυτά τα μακρόστενα που έχουν οι κλόουν για κατασκευές. και φυσικά τεχνικά δεν γινόταν καθόλου καλά και ήταν εκεί κάποιος παλιός εραστής μου και τον φώναξα να με βοηθήσει και όπως έσπρωχνε κι αυτός μαζί μου το μπαλόνι τον έπιασα κι ήταν πολύ βρώμικος με τζίβες και κάπως σιχάθηκα συνήλθα και μάλλον τότε ξύπνησα. κι όλα αυτά τα έβλεπα και σαν κάδρο από κάποιον άλλο αλλά και σαν ίδιο σώμα εγώ. 

  

η κοσμογονική ενέργεια της Ποίησης

 

αγαπημένη μου διαβάζω πάλι μια συνέντευξή σου. σε κάποιο σημείο λέει, 

Η Ρόζα, είναι ένα προσωπικό ξόρκι, μήπως και μπορέσω να ξαναγυρίσω τον χρόνο πίσω και να αλλάξω κάποια γεγονότα. Τώρα, εάν θα πιάσει αυτό το ξόρκι, δεν το γνωρίζω, θα μου το αποκαλύψουν οι αναγνώστες.  

μετά από λίγο πάλι λέει, 

-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;

και απαντάς

Τίποτε. 

Άρα  δηλώνεις πως κάνεις πράγματα που δεν θες. Και η ερώτηση είναι.. Ποιος άραγε και τι να σε ανάγκασε τότε να γράψεις αυτό το βιβλίο;

είναι φοβερό να δηλώνεις πως ακόμη και μέσα στην τέχνη την λογοτεχνία κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε. 

Θα σου πω να μην ανησυχείς. όσο δεν το θες δεν θα πιάσει αυτό το ξόρκι. Αυτά γίνονται μόνο με την θέλησή μας. Ξεκάθαρα. Όταν το θέλουμε εντελώς και ξεκάθαρα.

 

μάγμα

 όσο για μένα το χέρι μου ξεπρήστηκε και ο πόνος έχει ελαττωθεί σημαντικά και έχει μεταφερθεί ψηλά στον ώμο και την κλείδα. η εικόνα το πρωί με το χαμένο γατάκι καθώς και το όνειρο που είδα με έχουν αναστατώσει πολύ άσχημα. νιώθω πως χρειάζομαι μετατόπιση ως προς την αλλαγή της οπτικής μου γωνίας. μάλλον θα προτιμούσα κι εγώ μια γενική παύση, τεχνητή έστω. 

τα πράγματα που κορυφαία μου λείπουν από τον αγαπημένο μου είναι η αύρα και το βλέμμα. πράγματα δλδ που είναι γραμμένα και χαραγμένα μέσα μου και με οδηγούν στο αλλόκοσμο το άγνωστο και το διηνεκές. αυτά δλδ που οδηγούν την ζωή μου στην απομόνωση και κάνουν την ψυχή μου πνεύμα. όσο τίποτε δεν έχει καταφέρει να με επιστρέψει στον κόσμο, η πρακτική ζωή με τα παιδιά και η τέχνη μόνο. καθώς και στο βαθμό που βρίσκεται και η ίδια σε αυτόν τον κόσμο.    

Η επικοινωνία με τον Ποιητή ως το μοίρασμα κάποιων κοινών συμφωνιών αισθήσεων εννοιών ιδεών και συναισθημάτων.

 χθες τη νύχτα έγινε έγκλημα. κομματιάστηκε το χαρτόκουτο της Λου και πάει το μικρό γατάκι χάθηκε. βασικός ύποπτος είναι ο Τζίμη ο αδιόρθωτος και θα απομακρυνθεί. αυτό ήταν το τελευταίο του. 

Τί μου θυμίζει αυτό

 

.. είναι θα έλεγε κανείς σατανικό να έχω πειστεί ότι μ' αρέσει κάτι, περισσότερο από όλα κι εν τέλει. Κάτι που δεν είναι καν του γούστου μου! 

Να το πληρώνω τόσο ακριβά 

 Αέρα κοπανιστό.

Ξεκάθαρα να το θες

 

Καταλαβαίνω πως έχεις κάνει έναν αγώνα για να σταθείς σε έναν χώρο πολύ δύσκολο. Αγώνα τόσο δύσκολο για μένα που ούτε καν διανοήθηκα να ξεκινήσω. Αγώνα διαφορετικό μα κι αντίστοιχο με τον δικό μου που όντως έχω δοκιμαστεί μέχρι το αμήν πόσες φορές συνέχεια. Και δεν κοροηδεύω κι ούτε μπορώ να κατακρίνω τίποτα έξω από τον χορό αυτόν που να μπω δεν θέλω λόγο της ιδιοσυγκρασίας μου και της φτιαξιάς μου ας πούμε. Κι ούτε να επέμβω σε κάτι σε σχέση με αυτό που είναι 

η ζωή σου 

χωρίς 

το θες 

ξεκάθαρα.

Έχω χαρεί με το χέρι μου που βγήκα από την πρίζα και το τρέξιμο. Γιατί μου λέει στάσου και κοίτα. Σήμερα θα ήμουν με το βιβλίο μου σε ένα φεστιβάλ. Στις διακοπές μου θα μαστόρευα στην Αθήνα. (Σταθερά σκέφτομαι εσένα.) Είχα μια αγωνία πως θα τα κάνω όλα αυτά με επιτυχία και τώρα δεν έχω καμιά αγωνία. Τα πράγματα χωρίς εμένα μου αποκαλύπτονται. Όπως κι εγώ χωρίς τα πράγματα αποκαλύπτομαι τί είμαι. Όπως όταν πρωτογνωριστήκαμε. Κι έτσι αγαπηθήκαμε νομίζω. Μόνο από το ποιητικό μας είναι. Οι Ποιητές μας αγαπηθήκανε και δοθήκαμε ο ένας στον άλλο όπως συμβαίνει μια φορά. Και δεν υπάρχει κάτι έξω από αυτό όπως δεν υπάρχει κάτι έξω από το ΠΑΝ. 

Αυτά τα μέσα έξω που λες τα μαζί αλλά και χώρια που λες να τα ξεχάσεις. Αν σε ενδιαφέρω δλδ.. Τί πάει να πει να μπορείς να λειτουργείς και έξω. Αυτά αν τα θέλεις κράτα τα για τον λογοτεχνικό χώρο και το αναγνωστικό κοινό. Κι ας μένω εγώ στην απ' έξω. Στο ΠΑΝ -μου- που δεν υπάρχει τίποτα έξω από αυτό.  

Αν μου το συζητήσεις τα σβήνω κι ούτε θα το ξανακοιτάξω. Να ενημερώνομαι από Δελτία τύπου. Να συνομιλώ με δελτία τύπου να αναπτύσω οικειότητα και να γκρεμίζω αποστάσεις. Με τους τύπους εγώ. Έλαχε σε εμένα αυτό! Να λούζομαι τέτοια πράγματα που και να μου λείπουνε και να τα ζητάω.. εν ελλείψει

ΑΧ 

κολόπαιδο 

ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΤΑ ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟ. ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΣΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΩ ΕΤΣΙ. ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΩ

(Αλλά μου λείπουν τα παιχνίδια μας) ΘΕΛΩ

να ξεκουραστούμε μαζί κάπου 

οι Ποιητές μας. Το σώμα μας ο Έρωτάς μας. 

Ξεκάθαρα το θέλω

ρε λες να είσαι όντως αυλάρχισσα κι εγώ καμιά Οφηλία

 

δεν μπορώ να ανάψω ούτε τον αναπτήρα με το δεξί. νιώθω πως θα δυσκολευτώ να κάνω ζάφτι αν μου την πέσουν τίποτε εισβολείς εδώ τώρα. ο γιατρός μου είπε πως με την ένεση θα είμαι καλά σε μιά βδομάδα. θα πονέσω περισσότερο τις πρώτες μέρες αλλά μετά ο πόνος όλος θα περάσει. εμένα δε μου αρέσουν οι ενέσεις και η κορτιζόνη είναι έσχατη λύση.  θέλω τα χέρια μου. θέλω την ρώμη μου. το σώμα μου το βασίλειό μου. και την αγάπη μου δίπλα μου..  

"έρωτας σέρνεται"

με κλείδωσες κι έφυγες

 με έχεις διαλύσει

μου έχεις σπάσει τα νεύρα 

φοράς τα ρούχα μου και βγαίνεις με άλλους

ένα πράσινο δεν άναψες 

όλο κόκκινα και κάτι 

βαθύ πορτοκαλί σαν όνειρα

σου λέω πως θα 'ρθω και παίρνεις ταξί με άλλον

έναν μάπα κι όλας πιο σκαλωμένο κι από μένα 

Να ξέρω ότι κακοπερνάς

έμεινα

ληγμένο προφυλακτικό

τελειωμένη οδοντόκρεμα

ξυράφι χωρίς χερούλι.

στους πέντε δρόμους των αισθήσεων

να μου δείχνεις κατα τον ουρανό τον έκτο.

Μου το έπαιζες φίλη θέατρο του παραλόγου

και έδωσες και το ρεσιτάλ στο "άη γαμήσου".

Στον Άη Αγαμήσου" μόνασα.

ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ

ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΕΙ

διαλύσει ήθελα να γράψω αλλά γλώσσα λανθάνουσα ..

ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ

 ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ

ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ

ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΛΥΣΕΙ.

με κλείδωσες φόρεσες τα ρούχα μου και βγήκες με άλλον.

ένα πράσινο δεν μου άναψες ποτέ

γυρνάς τον διακόπτη και σπάω κεφάλια βγάζω πόδια χάνω χέρια

θέλω να σε εκδικηθώ με το να σου κάνω κάτι τόσο τέλειο 

που να σου φαίνονται όλα τα άλλα μάπα. 

Να πεις έκλεισα.

Να ανοίγεις μόνο για μένα.

Να δίνομαι πάλι μεροκάματο κι υπερωρία πάλι για τον ίδιο λόγο

ακόμη πιο δύσκολο γιατί έχω να ξεπερνάω κι εμένα.

Μου έχουν σπάσει τα νεύρα 

Να λέω ότι περνάς χάλια με τον κάθε μάπα 

ενώ ξέρω την αλήθεια από διαίσθηση

κι έχω ξεκάθαρα την εικόνα σου ότι σου φταίω΄

ενώ με έχεις πατήσει πόσες φορές

και σε έχω γαμήσει άλλες τόσες

γαμώντας τον εαυτό μου.

Στο πουθενά

στα θολά

στην ανασφάλεια 

ειδικότης σου η απελπισία.

σε παντρεύτηκα όπως παντρεύεται κανείς μια χρόνια ασθένεια

η σχέση μας μένει να είναι υπόσχεση της υπέρχεσης

Κατεβάζεις τα ρολά 

Ικαριώτισσα γλυκιά

Λύκαινα Τίγρη Μαμούθ cyborg Μουνί

ΘΕΟΜΟΥΝΟ ΥΣΤΕΡΙΑ ΑΠΕΙΛΗ

ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ

αδιαθέτησα χθες

Τέλος του μήνα έχω διακοπές.

απασφαλισμένη χειροβομβίδα

 

Το καλύτερο μας κομμάτι. Εκεί που ταιριάζουμε καλύτερα από όλα ..  άσπρο κάτασπρο μέσα μου ένα γαμώτο με τελειώνει..

Δεν είναι θυμός. Είναι κάβλα. Δεν είναι φόβος. Είναι καύλα. Δεν είναι στρες αυτό. Είναι καύλα. Δεν είναι μίσος δεν είναι αγάπη. Είναι καθαρή φησιοχυμική καύλα.   

    

τί μαέστρος είναι ο σολίστ ..

Αν δεν κρεμάσεις το καπελάκι σου την ώρα που πρέπει η ζωή θα σ' αναγκάσει να κρεμάσεις κανένα χέρι πόδι ή κι ολόκληρο τον κορμό. Εμένα με φάγανε οι εκστρατείες και τα μεγαλόπνοα σχέδια. Όταν η στεναχώρια ανακατεύεται με το πείσμα και λείπει ο άνθρωπος άσ'τα βράσ'τα.    Το να μη βρίσκεις ταύτιση και να μη βρίσκεις ούτε αποταύτηση αυτό είναι Το μαρτύριο.  

( τραγουδάκι; )

 

 

μου έκαναν ένεση κορτιζόνης στον δεξί αγκώνα το πρωί. πονάω πολύ. 

μοτίβα του νοήματος

 

ΜΟΤΙΒΑ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ

 

Σελήνη μπρος στον Ήλιο μου

Το στήθος σου.

Σκούρα κηλίδα στο χρυσό σκοτάδι

των κλειστών βλεφάρων 

Χάνεται αιφνίδια

Μαύρη σαν έρχεται η ηρεμία

του ύπνου η νεκροφάνεια

Και βύθιση. Σε αγέννητο χάος

Δυο ζωές.

Τα στήθια σου.

διαστημόπλοιο

                   (    αγκαλιά με τον Μαρσέλ Προυστ    )

ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ

Εμένα που δε με ένοιαξε να συχνοτίζομαι ακόμη και τους πιο παράξενους τους πιο περιθωριακούς κι απορριπτέους κάπως μου φαίνεται η εικόνα μας. Κι είναι πολλές στιγμές που με προβληματίζει αυτή η στενή γραμμή όπου ίσως συμπίπτουμε το περιοριστικό ως ορμητικό σε βάθος και ταχύτητα σαρωτικό που διόλου απαρατήρητο μπορεί να είναι καθώς και περιθώρια δεν έχει να κρυφθεί ή να προσποιηθεί κάποιο άλλο είδος σχέσης. Ακόμη και μες την «απόσταση» και στην «σιωπή» βρυχάται κάτι αξιοπερίεργο απροσδιόριστης προέλευσης σκοπού προορισμού κι αφετηρίας. Κι ίσως αυτές οι ανησυχίες μου να είναι απλά μεταμορφώσεις του φόβου έλξης και απώθησης ενός αισθήματος αστόλιστου γυμνού και καθαρού από ότι δευτερεύον μπορεί να συνοδεύει τα συνηθισμένα αισθήματα όπου οι δρόμοι είναι αυτοί και τα αντικείμενα καθώς και οι συνήθειες τα πράγματα που τα βασίζουν. Κι έτσι να φαίνεται για μας ο τόπος χώρα φιλοσοφική «ου τόπος». Ένα δωμάτιο ένα τραπέζι κι ένας περίπατος μιας υψηλής συνάντησης και γνωριμίας μιας φοράς κι έναν καιρό με την συγκίνηση που στοιχειώνει κάθε διαχρονικό «σταυροδρόμι» προσφέροντας ένα μαντίλι υγρό για να καθαριστείς να χαιρετήσεις και μια καινούριαν όραση όσφρηση και ακοή τόσο έντονη και παράδοξη που αναγκάζεσαι να την απαρνηθείς ή που για πάντα απ’ το συνηθισμένο σε μονώνει. Όσο κι είναι αυτό που ευχήθηκα και με διάλεξε σε έναν χορό καθόλα επίσημο τον πιο σημαντικό οριστικό και τελευταίο ως τέτοιον που καθορίζει την ταυτότητα της παντοτινής νιότης.  Και μένει μόνο αυτή η βεβαιότητα του ανεξερεύνητου διαστήματος. Του ανεξερεύνητου του διαστήματος του «πέρα απ’ τη ατμόσφαιρα» όπου μπορεί κανείς να αγγίζει. Ένα διαστημόπλοιο όπως το είπε. Το σώμα του ένα διαστημόπλοιο και το δικό μου άλλο ένα.

ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ

 "

Κι απ’ το πρώτο κιόλας αυτό πρωινό, ο Ήλιος μου έδειχνε πέρα μακριά, με ένα χαμογελαστό δάκτυλο, τις γαλάζιες αυτές κορυφές της θάλασσας που δεν έχουν όνομα σε κανέναν γεωγραφικό χάρτη, ώσπου ζαλισμένος από τον εξαίσιο του περίπατο στις πολύβουες κι ακατάστατες κορυφές τους και χιονοστιβάδες τους, να έρθει να προφυλαχθεί από τον άνεμο στο δωμάτιο μου, χουζουρεύοντας πάνω στο ξέστρωτο κρεβάτι και παίζοντας κόμπο-κόμπο τα πλούτη του πάνω στον υγρό νεροχύτη, μέσα στην ορθάνοιχτη βαλίτσα, όπου, με το ίδιο του το μεγαλείο και την άτοπή του πολυτέλεια τόνιζε ακόμη περισσότερο την εντύπωση της ακαταστασίας. Αλίμονο, μιαν ώρα αργότερα, στη μεγάλη τραπεζαρία – όσο γευματίζαμε και, απ’ το πέτσινο φλασκί ενός λεμονιού, ρίχναμε λίγες χρυσές σταγόνες πάνω σε δυο γλώσσες που άφησαν σε λίγο μέσα στο πιάτο μας το λοφίο απ’ τα ψαροκόκαλά τους, σγουρό σαν φτερό και ηχηρό σαν λύρα –φάνηκε σκληρό στην γιαγιά μου να μη νιώσει την ζωογόνα πνοή από το θαλασσινό αγέρι, επειδή την έκοβε το διάφανο αλλά κλειστό πλαίσιο, που σα βιτρίνα μας χώριζε απ’ την παραλία ενώ μας επέτρεπε να τη βλέπουμε ολόκληρη και που μέσα του ο ουρανός εισχωρούσε τόσο πλέρια, ώστε το γαλανό του χρώμα νόμιζες πως ήταν το χρώμα των παραθυριών και τα άσπρα σύννεφα κάποιο ελάττωμα στο τζάμι. Πείθοντας τον εαυτό μου πως ήμουν «καθισμένος στο μώλο» ή στο βάθος του «μπουντουάρ» για το οποίο μιλά ο Μπωντλαίρ, αναρωτιόμουν μήπως ο «ήλιος» του που «ακτινοβολούσε πάνω στη θάλασσα», δεν ήταν –πολύ διαφορετικός απ’ την βραδινή αχτίδα, την απλή κι επιφανειακή σα μια γραμμή χρυσαφένια και τρεμάμενη –αυτός  που τούτη τη στιγμή έκανε τη θάλασσα σα τοπάζι, την έκανε να αναβράζει, να γίνεται ξανθιά και γαλακτερή σαν μπύρα, αφρός σαν το γάλα, ενώ κάθε τόσο περιδιάβαζαν εδώ κι εκεί μεγάλες βαθυγάλανες σκιές που θαρρείς πως κάποιος θεός διασκέδαζε να τις μετακινεί κουνώντας έναν καθρέφτη στον ουρανό.

"   

--------------------------------------------------------------------------------------------

    .. με συγκινεί ευφάνταστα ο τρόπος που κοιτά και που μεταφέρεται ο Προυστ. Ο λεπτοφυής ερωτισμός του. Ο ευφυής συναισθηματισμός του. Η  ψυχολογική και η φιλοσοφική του προσέγγιση. Η συνύπαρξη της μνήμης και του παρόντος σε ένα σχεδόν άχρονο. Αναζήτηση του χαμένου χρόνου. Γιατί εκεί που χάνεται η σημασία του χρόνου φανερώνεται και βαθαίνει η σημασία των αισθήσεων των πραγμάτων μέσα σε αυτό το κάτι που περιγράφεται από όλα τα πράγματα και είναι εμπειρία ως εγκεφαλική ηλεκτρική μελωδία των πράξεων του Έρωτα. Όποιος δεν καταλαβαίνει τον Προυστ μάλλον θα είναι αδύνατο να καταλάβει κι εμένα. Τον τρόπο που σκέφτομαι νιώθω αισθάνομαι συναισθάνομαι και υπάρχω.     Όσο υπάρχει ο Προυστ δεν θα νιώσω ποτέ μόνη στον κόσμο. 

φρύγανα και σταροχόρτια ξαπλωμένα αθέριστα

 

Το βλέμμα το "κακό" που έχει σπάσει ανακατωμένο σε μια διχρωμία άμυνας και ικεσίας. Στις μικρές μας πράξεις που μοιάζουν πυροβολισμοί εκκίνησης. Βρίσκουν τον ουρανό μας και σαν τον λαβώνουν. Μα 

   

χειλάρες σουφρωμένες σύκα ηλιοκαμένα

 

Τα φιστίκια με κέλυφος είναι τα αγαπημένα μου .. όπως κι άλλα τρόφιμα με πολύ σκληρό περίβλημα. Και γενικά πιστεύω πολύ στον νόμο των αντιθέσεων και της φυσικής αρμονίας. 

 Όμως το να μισείς είναι πολλαπλά ενεργοβόρο από το να αγαπάς. Γι' αυτό πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος να μισεί κανείς είναι αγαπόντας τους εχθρούς.    

κολάρα θάλασσα πλατιά απελπισία

 

Σκέφτομαι πως για έναν σεξουαλικά απαρνημένο ερωτευμένο άνθρωπο, που επιθυμεί την διατήρηση της σεξουαλικότητάς του, το μίσος φαίνεται να είναι μονόδρομος. Κι ίσως τον βγάλει και κάπου. 

Ολοκληρωμένο το δράμα

 

Λέγανε οι παλαιοί, όπου βλέπεις φαγητό να κάθεσαι να τρως κι όπου βλέπεις ξύλο να φεύγεις.     

Όταν βλέπεις φαγητό και ξύλο αυτό είναι μια ρεαλιστική εικόνα. Είναι μια διαχρονική αλήθεια που αντικατοπτρίζει απόλυτα και τους σημερινούς καιρούς. Είναι η ιστορία χωρίς ερωτήματα και γκρίζα σημεία. Καθαρή απλή διαφάνεια. 

Το δράμα ολόκληρο.

 

μπαλάκι σκαλωμένο σε φυλλωσιά

 

Καμιά φορά νομίζουμε πως έχουμε φτάσει στην μέση μιας διαδικασίας μιας σχέσης μιας πράξης, οτιδήποτε. Λες δεν μπορεί να είναι αυτό, έτσι, κάτι άλλο θα το συνοδεύει. Μα έρχονται κι άλλα τέτοια και φτάνουν μέχρι εκεί και σταματάνε εκεί και τίποτε δεν τα συνοδεύει άλλο. Μέχρι που γίνονται δεκάδες εκατοντάδες και καταλαβαίνει κι ο πιο αισιόδοξος κι ο πιο ονειροπόλος κι ο πιο στον κόσμο του κι ο πιο κολλημένος και ξεροκέφαλος πως αυτά είναι τέλη-τέλος και δεν ήταν κάποια μέση τέλος πάντων. Δεν είναι η στιγμή δεν είναι κάποια μπλόφα δεν είναι αποφυγή και προσποίηση σε κάποια πάλη. Είναι αυτό έτσι είναι αυτό έκλεισε έτσι. Αυτό είναι το πιο μέσα το τέρμα βάθος που λέμε τέρμα και δεν έχει άλλο η διαδρομή. Όλο το υπόλοιπο που έμεινε όνειρο. Οι τρόποι που του έδιναν μετάβαση και λύτρωση. Τα ευφυολογήματά σου τα ωραία. Το ωραίο σου δράμα. Όλα τα υπόλοιπα που το έκαναν κάτι άλλο ξεχωριστό κι όμορφο. Αυτά ήσουν εσύ. Είσαι εσύ. Κι αυτό είναι το πιο ωραίο. Αυτό ακριβώς που σου λέει και το, είσαι πολύ καλός προχώρα. 

  

 Ο Προυστ είναι μια συναισθηματική κι αισθητική ιδιοφυΐα. Θα μπορούσε να με καταλάβει, όπως τον καταλαβαίνω κι εγώ.   

έχω αποδεχθεί ότι δεν είμαι και "πολύ" αποδεχτή

 

Οι άνθρωποι ζουν και κρίνουν βιαστικά, εύκολα, συγκεκριμένα, από μια μεριά, την δικιά τους μεριά. Βλέπουν τρελό τον δικό μου κόπο. Που όλο κουβαλώ να ταΐζω να μαζεύω ζημιές και βρωμιές από κουτάβια. Που όλο θρηνώ κι αποχαιρετώ. Βλέπουν τρελό όλον αυτόν τον κόπο και πως είναι πιο εύκολο να δένεις και να στειρώνεις. Να πάρεις ένα τηλέφωνο την φιλοζωική παρά να κάτσεις εκεί δίπλα μέχρι το τέλος. Το έχουν λύσει το πρόβλημα. Κι εγώ ακόμη το ζω.

Ακόμη με λένε τρελή κι άλλοι μπορεί να με πουν και τεμπέλα που δεν κόβω τα χορτάρια την άνοιξη. Δεν ξέρουν πόσο ταλαιπωριέμαι να κλαδέψω και να συγυρίζω τα κλαδιά και να μαζεύω μέσα στην βλάστηση τον καρπό. Δεν βλέπουν ότι το κάνω για τους σπόρους και για να μην σκοτώσω τις χελώνες και τα φίδια, τα έντομα και όλη την ζωή που θέλει κι αυτή για να υπάρξει ένα περιβάλλον ζωντανό κι όχι μια σαπίλα από ξαπλωμένα κομμένα χορτάρια. Οι άνθρωποι με λένε τρελή και τεμπέλα και δεν ξέρουν πως ταλαιπωριέμαι πολύ περισσότερο από αυτούς. Ψυχικά και σωματικά.

Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται να δένουν να επεμβαίνουν να σκοτώνουν να καταστρέφουν να χρηματοδοτούν το κέρδος και την ανισορροπία. Όμως ντρέπονται να ζητήσουν στον φούρνο χθεσινό ψωμί και κόκαλα από τον χασάπη. Ντρέπονται να κυκλοφορήσουν με αυτοσχέδια και παλιά πράγματα και πατέντες. Να δώσουν νέα ζωή στα σκουπίδια. Να κάνουν πικνίκ δίπλα από την ταβέρνα ή την καντίνα στην παραλιακή. Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται και δεν διστάζουν να ρίξουν ποντικοφάρμακα εντομοκτόνα κι ότι άλλο αλλά διστάζουν και ντρέπονται να βρουν τρόπους να συνυπάρξουν, να οριοθετηθούν στο ελάχιστο, να ψάξουν μια ισορροπία που να δίνει χώρο σε όλα γύρω τους στη ζωή.

Όλοι οι άνθρωποι αυτοί φαίνονται να ενοχλούνται από την ύπαρξή μου και τις προσπάθειές μου, από την εσωτερική μου φωνή. Ακόμη κι εδώ που έχω πιάσει μιαν άκρη. Κι ας παραδέχομαι την πάνω στην κούρασή μου πολλές φορές την αναισθησία τους και την ευκολία τους να υποκύπτουν στον φόβο και στον κομφορμισμό τους. Με το να σκοτώνουν να καταστρέφουν και να μη βλέπουν όλα αυτά που προβληματίζουν τόσο έντονα εμένα δυσκολεύοντάς μου τόσο πολύ την ζωή. Κατακρίνουν την στάση μου και μου επιτίθονται πολλές φορές νομίζοντας πως εγώ με την στάση μου τους έχω επιτεθεί. 

Ας πούμε το να καίω δυο μέρες ένα φολιασμένο σκυλί και να μυρίζει όλη η γειτονιά καμένη σάρκα είμαι τρελή κι ενοχλώ. Ενοχλώ που πήγα στην πόρτα αυτού που φολιάζει ένα πρησμένο κουφάρι του αποτελέσματος της πράξης του. Μα κάνεις δεν μιλάει. Ούτε εμένα πήγανε στο τρελάδικο ούτε αυτόν στην φυλακή. Ενοχλεί που πήγα μια καμένη σούστα κρεβατιού κι έστησα στην πόρτα της γεώτρησης που σφραγίστηκε από κακοδιαχείριση και την άλλη μέρα την είχαν μαζέψει ενώ τα άλλα σκουπίδια δίπλα τα είχαν αφήσει εκεί. Θα με πουν αδύναμη και υπερευαίσθητη και τεμπέλα που δεν μπορώ να κάνω αυτά που κάνουν. Και θα με πουν τρελή ενοχλητική και παραβατική για όλα αυτά που κάνω. 

Ακόμη και οι άνθρωποι που αγαπώ. Ενοχλούνται και θυμώνουν και απελπίζονται με αυτά που κάνω. Σα να μην μπορούν να δουν τον αγώνα μου που είναι και για όλους. Την δύναμή μου και την αδυναμία μου να πράξω αλλιώς. Μένω μόνη με όλο αυτό το αρμονικό χάος (κι ίσως κάποιους ανθρώπους κάπου σαν εμένα). Κι άλλοι μένουν μαζί με τους ανθρώπους αλλά μόνοι τους. Άνθρωποι με ανθρώπους, έξω από την αρμονία και το σύνολο του κόσμου και της ζωής.

   

  

Αντίο Άντζελα

 σήμερα το πρωί κατά την διαδικασία να μεταφέρω και να τακτοποιήσω την Άντζελα που άφησε την τελευταία της πνοή εχθές την νύχτα στην καλοκαιρινή κουζίνα ανάμεσα στο μεγάλο αγγειό που φτιάχνω το ξύδι και το μπαούλο με τα ελιόπανα έσπασα το πετάλ από το ποδήλατο όπως το έβαλα στην άκρη και έπαθα τράβηγμα στον αριστερό μου ώμο μέχρι τον αυχένα πάνω. και δεν κατάλαβα τίποτα εκείνη την ώρα παρά μόνο το απόγευμα είδε το ποδήλατο του ο Ηρακλής και εγώ πριν το βράδυ άρχισα να πονάω.  

την νύχτα πετάχτηκα κάποια στιγμή όπως είδα στον ύπνο μου από πάρα πολύ κοντά το άσχημα αναστατωμένο πρόσωπο μιας άγνωστης γυναίκας που μου έμοιαζε και εκείνη την ώρα άρχισαν να ουρλιάζουν όλα τα σκυλιά και τα αγρίμια της περιοχής και υποθέτω πως μπορεί να ήταν η ώρα που έφυγε η ψυχή της. 

από σκυλιά μου έχει μείνει ο Τζίμ και ο Μπράουνυ. το πείραμα σκυλιά ελεύθερα στην γειτονιά μου έχει αποτύχει. η Άντζελα τον μήνα που ήταν κάτω κατάκοιτη εδώ στον χωματόδρομο στην κατηφόρα στα 100 μέτρα από το σπίτι είχε σπασμένο γοφό. χτυπημένη από αμάξι. γιατί όταν σηκώθηκε κούτσαινε και δεν συνήλθε τελείως. ήταν ήδη έγκυος και δεν μπόρεσε να γεννήσει. ο παππούς της ο Άρης είχε δεχθεί θανατηφόρο τέτοιο χτύπημα. από εδώ περνάνε μόνο άλλοι δυο και είναι αδιέξοδο και για να πατήσεις σκυλί με τί ταχύτητα στο χωματόδρομο πρέπει να το κάνεις εσκεμμένα.  τώρα δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος που ρίχνει και τις φόλες ή ο άλλος.

εχθές το βράδυ φλέρταρα με την ιδέα να χρησιμοποιήσω κρόκο Κολχίδας για ευθανασία. όμως δεν τα κατάφερα να το πράξω. μια τέτοια επέμβαση στάθηκε πάνω από τις δυνάμεις μου και τα βιοηθικά μου ερωτήματα δεν τελεσφορούσαν. αν είχα μορφίνη ή κάτι τέτοιο θα της το βάραγα. το ίδιο έπαθα με το στερφοβότανο που δεν μπόρεσα να της το δώσω. σε εμένα θα τα έκανα αλλά για κάποιον τρίτο κόλλησα τόσο πολύ. 

θα μπορούσα να κάνω κάτι. μα η φιλοζωική και οι κτηνίατροι εδώ είναι εχθροί μου. κι έχω χάσει τον λογαριασμό από τα ζώα που έχω θάψει κι ένα που έκαψα κι ένα που άφησα στην πόρτα του δολοφόνου. αν θέλω να έχει πιθανότητες να επιζήσει κάποιο από τα δυο που έμειναν πρέπει να τα δένω και να τα κλειδώνω και να τα παίρνω παντού μαζί μου. και τί ζωή είναι αυτή. με φτάνουν στο σημείο να κάνω τελετές με κατάρες για να μην εγκληματήσω. 

από ελεύθερα σκυλιά το περισσότερο που χάρηκα εδώ ο Άρης 3ων χρονών η Τάρα 5 και η Φαίδρα 7.  Αιωνία η μνήμη. 

  

      

δε ξέρω ότι θες (θυμωμένα) -και θα το σβήσω το πρωί-

 

νιώθω μια γαλήνια γλύκα το ηλιοβασίλεμα. μπορεί να είναι κι ευτυχία. μια παράξενη ευτυχία σαν την ομορφιά από τη θεά στον Γολγοθά. η απελπισία μου τρέφει αυτήν την περίεργη γαλήνη. κι αυτή η γλύκα που φιλιώνεις με τον θάνατο και είναι σα να τον συμπαθείς πραγματικά να τον ερωτεύεσαι κάπως.  

πήρα να διαβάζω λίγο ένα κοκτέιλ από Προυστ και Μίλλερ. για κοινωνική συναναστροφή. έχω πιεστεί. νιώθω γίγαντας ή τιτάνας. το μυαλό μου είναι μικρότερο απ' την καρδιά μου. δεν ξέρω. νομίζω πως κατανοώ αλλά δεν μπορώ να νιώσω. δεν μπορώ να σκεφτώ τί να νιώσω. νιώθω μια μηδενιστική ματαιότητα που στασιμοποιείται γαληνεύει και ηρεμεί στην μοιρολατρία. 

δεν πάει το μυαλό μου λέω. δεν ξέρω τίποτε. η ύπαρξή μου και η μη ύπαρξή μου είναι τα ναι και τα όχι. την ίδια στιγμή υπάρχω και δεν υπάρχω. η ψυχή μου σα πνεύμα. λυπάμαι τα όντα. Κατανοώ τον θυμό συνειδητοποιώντας την άγνοια. τα σκοτάδια είναι κακά μα όλο το σκοτάδι ολόκληρο νιώθω πως είναι σοφό δίπλα και γύρω από το άσπρο. Μια Πυθαγόρεια ευθεία τα φορά και τα δυο. δε ξέρω. παλεύω με τη νιρβάνα. πρέπει είναι ανάγκη λέμε sos

καληνύχτα αγάπη μου. με περιμένω στο όνειρό σου.. και σε καλώ στο δικό μου. εκτός κι αν έχεις κάτι άλλο υπόψιν -σου-

 

        

 

η τραγωδία της ζωής μου στα σκυλιά συνεχίζεται. η Άντζελα δεν μπόρεσε να γεννήσει. είναι νεκρά τα κουτάβια στην κοιλιά της και πεθαίνει εδώ δίπλα. εγώ σα να μη μπορώ να βοηθήσω. βιώνω την τραγωδία με μηδενιστική ματαιότητα. σα να μην υπάρχω σε αυτή τη διάσταση παρά ένα άγαλμα πόνου.  

η ποίηση ως τμήμα /μέρος /διαδικασία της φιλοσοφίας

 

οι απόψεις και τα χάσματα τους φτιάχνουν τις αποστάσεις. κι ίσως να είναι τα πιο ανοιχτά μυαλά που περισσότερο από όλα δεν μπορούν να μετακινηθούν και να αλλάξουν ή να αλλοτριωθούν και γι' αυτό στέκονται έτσι με ανοιχτοσιά και κατανόηση περίσσια. 

ο φιλοσοφικός νους πριν αγγίξει κάτι τελεί τεράστιες διαδικασίες. γίνεται μαγικός ρεαλιστής ποιητής μα δεν μένει εκεί και προχωρά εν τέλη. αγγίζει και προχωρά. φτάνει πάλι στον ποιητή.

   

ημέρα γέννησης κι ενηλικίωσης

 

Όπως διαβάζω ποιήματα σε γλώσσες που δεν ξέρω τίποτα σχεδόν παρά μόνον τον ήχο να βγάζω και τα διαβάζω για τον ήχο τον ρυθμό και το μέτρο. 

Έτσι νιώθω στις σκέψεις που κάνω 

Μια ηχητική χρωμάτων δλδ ποτάμι που μιλά το μυστικό το πρώτο το ένα και παντοτινό ίδιο μυστήριο άγνωστο οικείο.

Ο πετεινός που φτερουγίζει πως ξέρει να μετρά. Η επιφάνεια. Το βάθος. Η οσμή. Η όραση. Κι η αφή. 

Εδώ με το τίποτε. Τα θαλασσινά λουλούδια. Το μοιρολόι του καημού γλέντι ρεμπέτικο. Ένα ηλιοβασίλεμα που δεν πληρώνεται. Που πληρώνεται με ευχές σιωπές κι οράματα τυφλών. 

Αγαπημένο μου τίποτα σαν σκιά στο λυκόφως. Μνήμες που προοδεύσατε και γίνατε όνειρα. Πλανώνται οι αισθήσεις αλλόκοσμα. 

Δεν έχω χέρια να σηκώσω βάρη. Μα δεν έχω και τίποτε. Μόνο θάλασσες και πανηγύρια. Παραπήγματα στην αμμουδιά. Καλοκαίρια παιδικά.