διαστημόπλοιο

                   (    αγκαλιά με τον Μαρσέλ Προυστ    )

ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ

Εμένα που δε με ένοιαξε να συχνοτίζομαι ακόμη και τους πιο παράξενους τους πιο περιθωριακούς κι απορριπτέους κάπως μου φαίνεται η εικόνα μας. Κι είναι πολλές στιγμές που με προβληματίζει αυτή η στενή γραμμή όπου ίσως συμπίπτουμε το περιοριστικό ως ορμητικό σε βάθος και ταχύτητα σαρωτικό που διόλου απαρατήρητο μπορεί να είναι καθώς και περιθώρια δεν έχει να κρυφθεί ή να προσποιηθεί κάποιο άλλο είδος σχέσης. Ακόμη και μες την «απόσταση» και στην «σιωπή» βρυχάται κάτι αξιοπερίεργο απροσδιόριστης προέλευσης σκοπού προορισμού κι αφετηρίας. Κι ίσως αυτές οι ανησυχίες μου να είναι απλά μεταμορφώσεις του φόβου έλξης και απώθησης ενός αισθήματος αστόλιστου γυμνού και καθαρού από ότι δευτερεύον μπορεί να συνοδεύει τα συνηθισμένα αισθήματα όπου οι δρόμοι είναι αυτοί και τα αντικείμενα καθώς και οι συνήθειες τα πράγματα που τα βασίζουν. Κι έτσι να φαίνεται για μας ο τόπος χώρα φιλοσοφική «ου τόπος». Ένα δωμάτιο ένα τραπέζι κι ένας περίπατος μιας υψηλής συνάντησης και γνωριμίας μιας φοράς κι έναν καιρό με την συγκίνηση που στοιχειώνει κάθε διαχρονικό «σταυροδρόμι» προσφέροντας ένα μαντίλι υγρό για να καθαριστείς να χαιρετήσεις και μια καινούριαν όραση όσφρηση και ακοή τόσο έντονη και παράδοξη που αναγκάζεσαι να την απαρνηθείς ή που για πάντα απ’ το συνηθισμένο σε μονώνει. Όσο κι είναι αυτό που ευχήθηκα και με διάλεξε σε έναν χορό καθόλα επίσημο τον πιο σημαντικό οριστικό και τελευταίο ως τέτοιον που καθορίζει την ταυτότητα της παντοτινής νιότης.  Και μένει μόνο αυτή η βεβαιότητα του ανεξερεύνητου διαστήματος. Του ανεξερεύνητου του διαστήματος του «πέρα απ’ τη ατμόσφαιρα» όπου μπορεί κανείς να αγγίζει. Ένα διαστημόπλοιο όπως το είπε. Το σώμα του ένα διαστημόπλοιο και το δικό μου άλλο ένα.