Ο Τζίμη έχει τρελαθεί τελείως αυτές τις μέρες. μου έχει καταστρέψει ένα σωρό πράγματα. πηδάει και στην μπουγάδα στα σκοινιά και δεν αφήνει τίποτα. και όταν βγαίνω έξω ούτε που με κοιτάει. πήγα τώρα και του έφερα την σκισμένη πετσέτα στη μούρη και ούτε καν κουνήθηκε. και μόλις μπήκα μέσα ανέβηκε και έτρεχε στα κεραμίδια. Θα μου πεις γιατί κατηγορώ τον Τζίμη κι όχι τον Μπράουνυ για τις ζημιές που βρίσκω. Μα αυτόν έχω δει να αρπάζει πράγματα και να τρέχει να τα βάλει κάτω να τα ξεσκίσει και ο άλλος τρέχει πίσω του και παίζουν μαζί. Απηύδησα. Αν δεν είχα το χέρι θα τον είχα πάει που το γατάκι από προχθές στο ποτάμι να τον αφήσω. Σκέφτομαι πως του έχω δώσει κάτι από την ψυχή μου και το ξανασκέφτομαι. Να πάω να πάρω δέστρα κι από την πλάτη να τον δέσω -όχι από τον λαιμό καθόλου δεν μπορώ- . Έχει γίνει εμπαθής με τα πράγματά μου. Και μου το παίζει αδιάφορος. Θα έλεγε κανείς πως είναι παλιοχαρακτήρας. Ο εκλεκτός μου ο Τζίμη!
Σαν τα μούτρα μου που στα κλαμπάνια μου που σε ενοχλεί άμα σε βρίζω και καμιά φορά. Πρέπει κι εγώ κάπως και στοχευμένα να ξεσπάω. ΚΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή