Ξημερώνει και

Έρχεται και σκληραίνει το σώμα μετά έρχεται και σκληραίνει το βλέμμα έρχονται και σκληραίνουν οι καρδιές. Δεν ξέρω με ποια σειρά ακριβώς μπορεί να συμβαίνει κι ούτε καν το γιατί ακριβώς αλλά παύουν να είναι συγκινητικά τα δράματα ακόμη και οι ηδονές. Γιατί μοιάζουν γελοία μέσα στην αντίφαση τους. Κάπως σαν βαθιά αισθήματα με ρηχές προβληματικές. Μπερδεύονται μεταξύ τους οι αιτίες και οι αφορμές σε ένα αποτέλεσμα που δεν ευχαριστεί κανέναν μα συμβιβάζονται σα να μην υπάρχει κάτι άλλο. Κι ενώ τα όνειρα συνεχώς απλοποιούνται είναι σα να μένουν πάντα στην ίδια απόσταση κι έτσι το σενάριο με την πραγματικότητα δεν κάνουν καμιά διαφορά. Βλέπεις την απελπισία και την πίστη να γίνονται το ίδιο πράγμα. Ρίχνω την ψυχή μου στα κύματα για να γαληνέψει. Το πνεύμα μου αέρας στα βουνά.  Στο μέτρο που μπορεί ο καθένας. Κούφιες κινήσεις από κούφια μυαλά. Κι ίσως και καρδιές εδώ που τα λέμε. Εκ του αποτελέσματος πάντα. Τι να το κάνω το βιβλίο και τις αλλοπαρμένες στιγμές του. Πόση ευχαρίστηση να μπορεί να προσφέρει κι αυτό συνολικά. Άντε γεια. Αφαίρεσα την φωτογράφιση και τα «ραντεβού με τον εαυτό μου» από την ατζέντα και άδειασε η άβυσσος. Ξημερώνει και αναβάλλεται η τελευταία κίνηση λόγο προστατευόμενων μελών. Γιατί δεν ξέρω αν θα πηγαίνω προς την ζωή ή προς τον θάνατό. Σαν ίδια κι αυτά.    Εσύ όμως το ξέρεις. Και δε το λες 

Εδώ έχουμε θέματα. Ο Τζίμη δε θέλει χάδια. Έρχεται ο Μπράουνυ κάθε λίγο ακόμη ευτυχώς.