πήγα χαράματα με τα παιδιά και βαφτιστήκαμε στη θάλασσα. πίνω τον καφέ μου με πολύ βαριές σκέψεις. σοβαρές αυτογνωσίας αλλά και του άλλου απέναντί μου. δεν είναι η πρώτη φορά. κυρίως για το πόσο ρεμάλια είμαστε και τί θα μπορούμε να κάνουμε στην κοινή μας ζωή. και κάπως μου κοκκινίζει λίγο το ρεμαλόμετρο. εμένα από εμφάνιση και εσένα από εσώτερη οπτική και άποψη πολλές φορές. ενώ δεν είναι αυτή η αλήθεια. όλο λέω ότι δεν είναι για τα λεφτά αλλά θα ήθελα κανά εκατομμύριο να έχω για να σε συνοδεύσω. και δεν καταλαβαίνω γιατί το σκέφτομαι αυτό την στιγμή που έχω φτύσει τόσους λεφτάδες γιατί ένιωθα κάπως εξαγοράσιμη και προς κατανάλωση με απέχθεια μεγάλη και φαντάζομαι πως κι εσύ θα έχεις φτύσει δεκάδες τέτοια κελεπούρια. γιατί το έχω κάνει και με κάνει και με κάνει ελλεεινό από μόνο του το χρήμα μαριονέττα να μπαίνω στον ρόλο εντελώς και από τις δύο μεριές. και το άλλο που μου έρχεται είναι η εικόνα μας η μαζί μαζί που είναι πολύ προκλητική και έτσι απλά να στεκόμαστε χωρίς κάτι να γίνεται κι είναι πιο προκλητική κι εντελώς πολύ περισσότερο από μια εικόνα ας πούμε από δυο ας πούμε καραμπάμ "φεμινίστριες". θα μου πεις πως αυτά με είχαν απασχολήσει στα 17 μου και στα 18 και υποτίθεται πως τα έχω ξεπεράσει και τακτοποιήσει και ναι και η ζωή μου το αποδεικνύει αυτό και μάλιστα έχω περάσει και απέναντι πόσες φορές να προκαλώ. εδώ έχω τώρα να κάνω με κάτι διαφορετικό. κάτι καταφανώς ανεπιτήδευτο και πηγαίο που δεν έχει να κάνει με πρότυπα συνθήκες κατεστημένα και τέτοια αλλά με πρόσωπο κυρίως μόνο με πρόσωπο. και με το πως διαχειρίζεται κανείς το περιβάλλον και τις καταστάσεις που δημιουργεί και γενικά το πως ζεις μέσα σε αυτό. την ταχύτητα με την οποία προσαρμόζεσαι στις εκάστοτε συνθήκες κτλ. εντάξει εμένα το πιο εύκολο σχετικά είναι να βαράω μια αφαίρεση και να παίζω δυο απλά επίπεδα, ένα ντομάτα τυρί χωρίς κρεμμύδι παιδικό για όλους και ένα σπέσιαλ τσίλι για ενήλικες. δεν είμαι για πολύπλοκους ρόλους ούτε το έχω να παίζω πάνω από μία παράσταση τη σεζόν. βέβαια όπως ξέρεις μπορώ να παίζω βαριετέ την θωρακισμένη και φιμέ κοσμάρα μου ακούραστα με μεγάλη επιτυχία. μα δεν μπορώ να κρύψω το μεθύσι μου. δεν ξέρω τί σκηνή είναι εκεί και τί πρέπει να παίξω. για παράσταση έχω αποφασίσει πως μόνο το κλαρίνο μου θέλω να παίζω και καμιά απαγγελία τα αγαπημένα μου ποιήματα. και μπορεί να είμαι κι εκτός θέματος τώρα. αλλά σίγουρα πιέζομαι αν πρόκειται να διαβώ την πόρτα του κάθε Χίλτον. δε ξέρω εμένα αυτό μου βγάζει μια διαστροφή και άσχημα γούστα ενώ σε κάτι πιο εξτρίμ κι επικίνδυνο λειτουργώ καλύτερα ας πούμε. και στην ακαδημία θα πήγαινα μέσα στη σύγκλητο στα ίσια σχεδόν άνετα. έχουμε κάποιες διαφορές σε τέτοια θέματα. και δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να βγαίνουμε μαζί ή αν θα πρέπει κάποιες φορές να με βγάζεις και κάποιες να σε βγάζω. και γι' αυτό δεν θέλω να περιοριστούμε σε ένα δωμάτιο γιατί θα είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από εκεί μέσα μετά για να πάμε και στο κάπου αλλού και αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο όπως ξέρουμε πως συμβαίνει σε αυτές τις εν τέλη τραυματικές συνθήκες. γιατί θέλω ανοιχτοσιά για μας και τη βασική και διαχρονική ποιότητα που μας αξίζει. και μια σχέση όχι ρεμάλια του αέρα αλλά πολύ σοβαρή και ουσιαστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή