με το κλαρίνο στα σκέλια

 

αγάπη μου τί κάνεις; εγώ είμαι καλύτερα, από το χέρι μου δηλαδή, βρήκα ευκαιρία αυτές τις μέρες με τη ζέστη κι έβαζα όλο πάγο. μεράκλωσα με τους αμανέδες κι έπιασα το κλαρίνο και δεν με πόνεσε τόσο ή δεν το κατάλαβα από το μεράκλωμα. παίζω ένα παλιό σι (νομίζω) μάρκα προφέσιοναλ του προηγούμενου αιώνα που μου το είχε δώσει ένας φίλος μπουζουκτζής μακαρίτης που ήταν ενός άλλου μακαρίτη κλαρινίστα και δόξες λένε πως έχει παίξει παλιά και στην Αμερική αυτό το συγκεκριμένο όργανο. το έχω μαζέψει αλλά θέλει κι άλλα μαζέματα. η μαγεία του είναι το ξύλο του. όπως και τα παλιά πιάνα αυτά τα όργανα μαγεύονται και κρατάνε μέσα τους ρυθμούς όταν παίζεις ώρα άκοπα κάνει σαν ηχός μένει μέσα σαν καμπάνισμα και φτάνει να το ακούς λες και παίζουνε τριά και βάλε κλαρίνα διαφορετικό το καθένα. εντάξει αυτό δεν το πέτυχα σήμερα διότι είχα καιρό και έκανα μεγάλες παύσεις. το σί δεν το ξέρω όπως το ντο που είναι πολύ κοντά στο σαξόφωνο. αλλά το σι έχει πιο παραδοσιακό ήχο λαϊκό πως να το πω και αυτό το σί ( ή ρε;) και σαν όργανο έχει κάτι.   με το καλό μόλις ρεφάρω θα του αγοράσω ένα ακριβό επιστόμιο. το επιστόμιο που έχω είναι του ντο και το δικό του είναι στο ντο. το ντο μου το κλαρίνο το έπαιξα τελευταία φορά στην γειτονιά σου και μετά το άφησα στον ορίζοντα το έχω δώσει στον Ντίντι κι έχει παίξει σε πολλές συναυλίες το όργανο. εμένα μου αρέσει να παίζω θέματα. κάτι ανάμεσα σε αυτοσχεδιασμό διασκευή μεταγραφή. τα κομμάτια που με κουρδίζουν συνήθως είναι ο διγενής η αγκινάρα το θαλασσάκι το στο πα και στο ξαναλέω τα κόκκινα χείλη η παπαλάμπραινα το γιελεκάκι η νερατζούλα και αμανέδες σμυρναίικοι. θέλω να το βάλω ανάμεσα στα πόδια σου να το παίξω. από το ζέσταμα μέχρι τέλους το παραλυτικό μούδιασμα. και κάθε φορά να ανεβάζω διάρκεια κι αποδώσεις, έτσι πάνε αυτά. έχω λυγμό στο παίξιμό μου και τσακίσματα και διακυμάνσεις. και το χάος πιάνω την έκσταση. βγάζω πολύ ντουέντε με τα πνευστά αλλά θέλει πολύ ώρα μέχρι να μπω εκεί που είναι να μπω. κι αυτό είναι δηλαδή που θέλω να σταθεροποιήσω και να παρουσιάσω. την πορεία αυτή που θα λες τί παίζει αυτή σα παιδάκι μετά εκεί που φτιάχνω τις συχνότητες και την ηχό λες πάει αυτή έχει πάθει κάτι και ξάφνου πηδάει πατάει στις αρμονίες και ... πιάνει ουρανό εντάξει φτάνει το ασύλληπτο.  το ακούνε κι εκείνοι του ωδείου με ενδιαφέρον. ξεχαρμανιάζω κι εγώ τον καημό μου κάπως εκφράζομαι. θα βάλω εισιτήριο. όχι για τα λεφτά. απλά θέλω το κοινό μου να το έχει επιλέξει και να έχει δηλώσει κάπως ότι το θέλει ρε παιδάκι μου πως είναι εκεί με κάτι παραπάνω από την θέληση του. έχει σημασία για μένα πολύ στο να νιώσω έτσι άνετα και κάτι σαν ευγενική προσταγή την ευθύνη και την υποχρέωση σαν άλλοθι κάτι. ωστόσο δεν μου βγαίνει κατά παραγγελία γι' αυτό και μπορεί να ακυρώσω κάποιες εμφανίσεις ή να αφήσω και στη μέση αν κάτι με πειράξει. ωραία; κάθε φορά είναι διαφορετικό διότι είναι και διαδραστικό ας το πούμε. δεν είναι για τα λεφτά. το ύφος στη χειρονομία μετράει.