ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ

 "

Κι απ’ το πρώτο κιόλας αυτό πρωινό, ο Ήλιος μου έδειχνε πέρα μακριά, με ένα χαμογελαστό δάκτυλο, τις γαλάζιες αυτές κορυφές της θάλασσας που δεν έχουν όνομα σε κανέναν γεωγραφικό χάρτη, ώσπου ζαλισμένος από τον εξαίσιο του περίπατο στις πολύβουες κι ακατάστατες κορυφές τους και χιονοστιβάδες τους, να έρθει να προφυλαχθεί από τον άνεμο στο δωμάτιο μου, χουζουρεύοντας πάνω στο ξέστρωτο κρεβάτι και παίζοντας κόμπο-κόμπο τα πλούτη του πάνω στον υγρό νεροχύτη, μέσα στην ορθάνοιχτη βαλίτσα, όπου, με το ίδιο του το μεγαλείο και την άτοπή του πολυτέλεια τόνιζε ακόμη περισσότερο την εντύπωση της ακαταστασίας. Αλίμονο, μιαν ώρα αργότερα, στη μεγάλη τραπεζαρία – όσο γευματίζαμε και, απ’ το πέτσινο φλασκί ενός λεμονιού, ρίχναμε λίγες χρυσές σταγόνες πάνω σε δυο γλώσσες που άφησαν σε λίγο μέσα στο πιάτο μας το λοφίο απ’ τα ψαροκόκαλά τους, σγουρό σαν φτερό και ηχηρό σαν λύρα –φάνηκε σκληρό στην γιαγιά μου να μη νιώσει την ζωογόνα πνοή από το θαλασσινό αγέρι, επειδή την έκοβε το διάφανο αλλά κλειστό πλαίσιο, που σα βιτρίνα μας χώριζε απ’ την παραλία ενώ μας επέτρεπε να τη βλέπουμε ολόκληρη και που μέσα του ο ουρανός εισχωρούσε τόσο πλέρια, ώστε το γαλανό του χρώμα νόμιζες πως ήταν το χρώμα των παραθυριών και τα άσπρα σύννεφα κάποιο ελάττωμα στο τζάμι. Πείθοντας τον εαυτό μου πως ήμουν «καθισμένος στο μώλο» ή στο βάθος του «μπουντουάρ» για το οποίο μιλά ο Μπωντλαίρ, αναρωτιόμουν μήπως ο «ήλιος» του που «ακτινοβολούσε πάνω στη θάλασσα», δεν ήταν –πολύ διαφορετικός απ’ την βραδινή αχτίδα, την απλή κι επιφανειακή σα μια γραμμή χρυσαφένια και τρεμάμενη –αυτός  που τούτη τη στιγμή έκανε τη θάλασσα σα τοπάζι, την έκανε να αναβράζει, να γίνεται ξανθιά και γαλακτερή σαν μπύρα, αφρός σαν το γάλα, ενώ κάθε τόσο περιδιάβαζαν εδώ κι εκεί μεγάλες βαθυγάλανες σκιές που θαρρείς πως κάποιος θεός διασκέδαζε να τις μετακινεί κουνώντας έναν καθρέφτη στον ουρανό.

"   

--------------------------------------------------------------------------------------------

    .. με συγκινεί ευφάνταστα ο τρόπος που κοιτά και που μεταφέρεται ο Προυστ. Ο λεπτοφυής ερωτισμός του. Ο ευφυής συναισθηματισμός του. Η  ψυχολογική και η φιλοσοφική του προσέγγιση. Η συνύπαρξη της μνήμης και του παρόντος σε ένα σχεδόν άχρονο. Αναζήτηση του χαμένου χρόνου. Γιατί εκεί που χάνεται η σημασία του χρόνου φανερώνεται και βαθαίνει η σημασία των αισθήσεων των πραγμάτων μέσα σε αυτό το κάτι που περιγράφεται από όλα τα πράγματα και είναι εμπειρία ως εγκεφαλική ηλεκτρική μελωδία των πράξεων του Έρωτα. Όποιος δεν καταλαβαίνει τον Προυστ μάλλον θα είναι αδύνατο να καταλάβει κι εμένα. Τον τρόπο που σκέφτομαι νιώθω αισθάνομαι συναισθάνομαι και υπάρχω.     Όσο υπάρχει ο Προυστ δεν θα νιώσω ποτέ μόνη στον κόσμο.