Οι άνθρωποι ζουν και κρίνουν βιαστικά, εύκολα, συγκεκριμένα, από μια μεριά, την δικιά τους μεριά. Βλέπουν τρελό τον δικό μου κόπο. Που όλο κουβαλώ να ταΐζω να μαζεύω ζημιές και βρωμιές από κουτάβια. Που όλο θρηνώ κι αποχαιρετώ. Βλέπουν τρελό όλον αυτόν τον κόπο και πως είναι πιο εύκολο να δένεις και να στειρώνεις. Να πάρεις ένα τηλέφωνο την φιλοζωική παρά να κάτσεις εκεί δίπλα μέχρι το τέλος. Το έχουν λύσει το πρόβλημα. Κι εγώ ακόμη το ζω.
Ακόμη με λένε τρελή κι άλλοι μπορεί να με πουν και τεμπέλα που δεν κόβω τα χορτάρια την άνοιξη. Δεν ξέρουν πόσο ταλαιπωριέμαι να κλαδέψω και να συγυρίζω τα κλαδιά και να μαζεύω μέσα στην βλάστηση τον καρπό. Δεν βλέπουν ότι το κάνω για τους σπόρους και για να μην σκοτώσω τις χελώνες και τα φίδια, τα έντομα και όλη την ζωή που θέλει κι αυτή για να υπάρξει ένα περιβάλλον ζωντανό κι όχι μια σαπίλα από ξαπλωμένα κομμένα χορτάρια. Οι άνθρωποι με λένε τρελή και τεμπέλα και δεν ξέρουν πως ταλαιπωριέμαι πολύ περισσότερο από αυτούς. Ψυχικά και σωματικά.
Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται να δένουν να επεμβαίνουν να σκοτώνουν να καταστρέφουν να χρηματοδοτούν το κέρδος και την ανισορροπία. Όμως ντρέπονται να ζητήσουν στον φούρνο χθεσινό ψωμί και κόκαλα από τον χασάπη. Ντρέπονται να κυκλοφορήσουν με αυτοσχέδια και παλιά πράγματα και πατέντες. Να δώσουν νέα ζωή στα σκουπίδια. Να κάνουν πικνίκ δίπλα από την ταβέρνα ή την καντίνα στην παραλιακή. Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται και δεν διστάζουν να ρίξουν ποντικοφάρμακα εντομοκτόνα κι ότι άλλο αλλά διστάζουν και ντρέπονται να βρουν τρόπους να συνυπάρξουν, να οριοθετηθούν στο ελάχιστο, να ψάξουν μια ισορροπία που να δίνει χώρο σε όλα γύρω τους στη ζωή.
Όλοι οι άνθρωποι αυτοί φαίνονται να ενοχλούνται από την ύπαρξή μου και τις προσπάθειές μου, από την εσωτερική μου φωνή. Ακόμη κι εδώ που έχω πιάσει μιαν άκρη. Κι ας παραδέχομαι την πάνω στην κούρασή μου πολλές φορές την αναισθησία τους και την ευκολία τους να υποκύπτουν στον φόβο και στον κομφορμισμό τους. Με το να σκοτώνουν να καταστρέφουν και να μη βλέπουν όλα αυτά που προβληματίζουν τόσο έντονα εμένα δυσκολεύοντάς μου τόσο πολύ την ζωή. Κατακρίνουν την στάση μου και μου επιτίθονται πολλές φορές νομίζοντας πως εγώ με την στάση μου τους έχω επιτεθεί.
Ας πούμε το να καίω δυο μέρες ένα φολιασμένο σκυλί και να μυρίζει όλη η γειτονιά καμένη σάρκα είμαι τρελή κι ενοχλώ. Ενοχλώ που πήγα στην πόρτα αυτού που φολιάζει ένα πρησμένο κουφάρι του αποτελέσματος της πράξης του. Μα κάνεις δεν μιλάει. Ούτε εμένα πήγανε στο τρελάδικο ούτε αυτόν στην φυλακή. Ενοχλεί που πήγα μια καμένη σούστα κρεβατιού κι έστησα στην πόρτα της γεώτρησης που σφραγίστηκε από κακοδιαχείριση και την άλλη μέρα την είχαν μαζέψει ενώ τα άλλα σκουπίδια δίπλα τα είχαν αφήσει εκεί. Θα με πουν αδύναμη και υπερευαίσθητη και τεμπέλα που δεν μπορώ να κάνω αυτά που κάνουν. Και θα με πουν τρελή ενοχλητική και παραβατική για όλα αυτά που κάνω.
Ακόμη και οι άνθρωποι που αγαπώ. Ενοχλούνται και θυμώνουν και απελπίζονται με αυτά που κάνω. Σα να μην μπορούν να δουν τον αγώνα μου που είναι και για όλους. Την δύναμή μου και την αδυναμία μου να πράξω αλλιώς. Μένω μόνη με όλο αυτό το αρμονικό χάος (κι ίσως κάποιους ανθρώπους κάπου σαν εμένα). Κι άλλοι μένουν μαζί με τους ανθρώπους αλλά μόνοι τους. Άνθρωποι με ανθρώπους, έξω από την αρμονία και το σύνολο του κόσμου και της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή