θέλει κρέμα

 

Είμαι κάπως καλύτερα. Βγήκα στην αγορά πέρασα από το φούρνο και με γέμισε δώρα η φουρνάρισσα έρχεται δίπλα μου κι αναστενάζει χρόνια τώρα. Με γέμισε τσάντες με κουλούρια και χθεσινά ψωμιά. Σε ευχαριστώ Σούλα μου της λέω είσαι καρδιά και μου κάνει ματάκια και μ' ανεβάζει. Εκεί συνάντησα και τον Νίκο τον Καλόγερα και τον ρώτησα για τα καλλιτεχνικά του. Κι αυτός χαίρεται να με βλέπει και μου είπε να περάσω από το σπίτι που θέλω να του πάω το βιβλίο μου κι όλο το λέμε και δεν έχω πάει ακόμα. Ούτε στον Γιάννη τον Πετρόπουλο έχω πάει. Πουθενά δεν έχω πάει. Μετά πήγα στο δημαρχείο στο ΚΕΠ και στην αγροτική ένωση για χαρτιά και συνάντησα τον θείο μου τον Βασίλη τον Σπυρόπουλο εκεί που τον αγαπώ σα δάσκαλό μου και φίλο και μιλήσαμε ώρα και μου είπε πρώτα από όλα αν γράφω και να γράφω. Και βουρκώνω λίγο γιατί τον θαυμάζω στον λόγο του και συγκινούμαι που με θαυμάζει. Μιλήσαμε για το σύγχρονο δράμα. Και καταλήξαμε ότι η ζωή δεν είναι το τι κάνεις αλλά το πώς τη νιώθεις, τα αισθήματα πάλι δηλαδή. Και μου είπε και κάτι που έχει γράψει ένας γάλλος φιλόσοφος, σχετικά άσημος όντας αναρχικός και δε θυμάμαι το όνομά του, αλλά είπε πως η ελευθερία μετριέται με το πόσο υπολογίζει κανείς την εξουσία, δηλάδη και ο σκλάβος μπορεί να είναι ελεύθερος, μου λέει και κόλλησα εκεί γιατί σκέφτηκα αυτά που σκεφτόμουνα και θύμωνα χθες τη νύχτα. Κι όταν έφυγε μου φώναξε, να ζεις! Ζήσε.  Κι ήρθα σπίτι και μπήκα αποφασισμένα στο μπάνιο και λούστηκα έκανα μια ώρα. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση αλλά έβαλα έναν τόνο κρέμα και κάθισα ευγενικά και με υπομονή και τα ξέμπλεξα τα μαλλιά μου. Τα χτένισα πάρα πολύ και τα στέγνωσα στον Ήλιο και τον αέρα και έγιναν τέλεια. Βλέπεις, θέλει κρέμα το ξεμπέρδεμα, τί σου λέω..     θα μου μιλήσεις;