Έκτωρ Πανταζής

 Λέξεις από τον ακάλυπτο ύπνο

Πόσο απλώνεται ο πόνος πόσο είναι λίγο 

τα χίλια χρόνια να χωρέσει

Πόσο είναι λίγες και μικρές οι κωμοπόλεις δυτικά

και πόσο ποτάμια και φαράγγια στενά

για να σηκώσουν τη βουή του πόνου

Πόσο είναι εύκολο να σε πικράνουν

πόσο ένα τσάχαλο χαλάει τη μέρα

Στον κόρφο της βελανιδιάς

με το πυκνό σκοτάδι

απτόητος θα ακοντίζω από ψηλά τις προφητείες

που μηνύουν φύλλα πουλιά

ώ οι οιωνοί για όλους δεν είναι

Πρέπει κι εμείς να ρίχνουμε την οργή

κάπου το δισύλλαβο μένος

κάπου το ξέσπασμα

ό,τι μας εχθρεύεται τη γλώσσα του να καταπιεί

Ένα πεφταστέρι σβήνει τη φωτερή γραμμή του στη σκούρα λίμνη

Αρχαίε φίλε που κυνηγάς τον τάρανδο με το ένα 

κέρατο

πόσα μερόνυχτα σου πήρε να τον φτάσεις;

Σταμάτησες σαν έφτασες στη ρεματιά

τη φαρέτρα σου να σιγουρέψεις

ο ήλιος έγερνε στα πέρα βουνά

η νύχτα έπεφτε πάνω στον αρχαίο κόσμο

Γρήγορα τίναξες το ξινάρι και μπήχτηκε

στο σβέρκο

Φύλαξες όλη νύχτα το ζεστό κορμί του

Με το πρωί φύσηξες την κόρνα.

Όμως εγώ τώρα σε βλέπω ένα με το κοκκινόχωμα

ενωμένο

Την αιχμή κρατώ στα χέρια αστροπελέκι.

ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ

 

ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Δεν ειν' τυχαίο:

Της κάθε μέρας το ξημέρωμα

αρχίζει με το λάλημα του κόκκορα

που μαρτυρεί από παλιά

μια προδοσία.

Κλαίει η αγάπη σα μωρό

 

Λένε πως 

αν θες να κατακτήσεις 

δεν πρέπει να ζητάς.

Κοίτα τα μωρά πως κλαίνε

Πως ζητούν

Πως αρπάζουν και πως διεκδικούν

Τα μωρά τα πολύ μωρά τα βρέφη

Που είναι τόσο αγνά

Κοίτα πως το κάνουν 

Και το κάνουν μόνο για να φάνε 

να πιουν να να πουν τον πόνο τους 

Να νιώσουν άνετα.

Και κοίτα πως απολαμβάνουν

Πως χαίρονται

Πως κοιτάνε τη μητέρα

Με τί λατρευτική ιερότητα 

Πως της αφήνονται στα χέρια της κοίτα.

Τα ένιωσα αυτά και

Δεν θέλω να κατακτήσω. 

Ούτε να κατακτηθώ. 

Είδα την αγάπη 

τη λατρεία

και την οικειοθελή παράδοση.

Και τα εκτιμώ περισότερο 

από όλα τα άλλα.

Αν αυτός ο τρόπος 

δεν στέκει γοητευτικός για το μυαλό 

Είναι γιατί δεν χρειάζεται το μυαλό 

Αν αυτός ο τρόπος δεν μας γοητεύει

Ή μας κουράζει περισότερο 

από ότι μας δίνει χαρά

Δεν κάνουμε για την αθώα αγάπη

Και την ευθεία της προσέγγιση.

Κι αν δεν κάνουμε για αυτή την αγάπη

δεν κάνουμε για καμιά αγάπη.

Ο Έρωτας είναι μωρό

Μη το ξεχνάμε.

Στα μωρά δίνουμε αφειδώς

Και τρέχουμε κοντά τους 

όποτε κι όσο μας το ζητάνε.

Kahlil Gibran

 

Άμμος & Αφρός

~~~~

  Χιλιάδες χρόνια πριν, μου είπε ο γείτονάς μου: "Μισώ τη ζωή, γιατί δεν είναι τίποτα άλλο παρά πόνος".

  Και χθες, περνώντας από ένα νεκροταφείο, είδα τη ζωή να χορεύει πάνω στον τάφο του.

Λαλούν

ΛΑΛΟΥΝ

Στις τρις στις έξι στις ενιά 

στις δώδεκα στις τρις στις έξι

Λαλεί ο κόκορας που του' γινε

ρολόϊ η έξη.

Στις δυό στις πέντε στις οκτώ

Στις έντεκα στις δύο

Στις πέντε στις οκτώ στις έντεκα

Λαλουν κι οι τρελαμένοι

Κι αποτρελαμένοι 

Στις μία στις επτά στις τέσσερις.

Μα είναι και κάποιοι ακόμα

Πιο χαριτωμένοι 

Πιο ανέμελοι

Πιο ωραίοι.

Αυτοί λαλούν όποτε 

τους έρθει.

 

Ένα σπίτι παλιό

 

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΠΑΛΙΟ

Είμ' ένα σπίτι παλιό λαϊκό

Που στο κατώγι του έχει το παχνί για τα ζώα

Κι απάνω στο πάτωμα έχει τα ανθρώπινα

Τα προικιά τα ανάχρεια

Και τα δωμάτιά του έχει χωρισμένα 

Στα απαραίτητα και τα αναγκαία.

Που παραδίπλα έχει ένα καλύβι για το μαγιέρεμα

Και πιο πέρα ένα άλλο για τουαλέτα.

Κι έτσι από χάμω ζεσταίνομαι 

απ' τα χνότα απ' τα ζώα

Κι άλλα συμβαίνουν στην σάλα μου κι άλλα πίσω από κάθε μου πόρτα.

Πράγματα όλα φυσικά και ξεκάθαρα

Κι ένα ρόπτρον έχω στριγγό στης αυλής μου την πόρτα.

Μ' αρέσει που είμαι ένας παλαιός άνθρωπος

Και δεν παίρνω από πλάγια λόγια. 

Μ' αρέσουν κι οι τσατουμάδες μου 

που μου χωρίζουν τα δεύτερα μου απ' τα πρώτα.

Μ' αρέσει βεβαίως κι η ξαστεριά

Η ξαστεριά η δίχως φώτα.

Κι ύστερα μ' αρέσει που αφέντης μου μόνος είναι ο Ήλιος.

Και τί με νοιάζει τί γίνεται στο Αμέρικα και στας Ευρώπας

Αν οι Κινέζοι πλουτίζουνε πουλώντας σκουπίδια

κι οι Γιαπωνέζοι από καλώδια.

Καρφί δεν μου καίγεται για την τιμή του πετρελαίου 

και του χρυσού την αντίστοιχη μπανγκανότα.

Είμαι ένα σπίτι παλιό και καλά θέλω να είναι τα ζώα μου.

Στην θέση τους να' ναι τα κεραμύδια.

Χάρισμά σας τα φλατς και τα λοφτς σας.

Και το σάλα τραπεζαρία ίδια.

Πωλ Βερλέιν

Κάτι Κλαίει

Κάτι κλαίει στη καρδιά μου
καθώς βρέχει μες στη χώρα,
τάχα τί μαράζι, αλιά μου,
τη στραγγίζει τη καρδιά μου;

Γλυκά σταλάζει η βροχή
στη γη, στα κεραμίδια.
Στην άχαρή μου τη ψυχή,
τάχα τί τραγουδάς, βροχή;

Κλάμα, χωρίς αστεία.
σπαράζει η καρδία.
Τάχα μια απιστία;
Κλαίει χωρίς αιτία.

Κι είν' ο πόνος της περίσσος
να μη ξέρει το γιατί,
μ' ούτ' αγάπη, ούτε μίσος
να τη δέρνουν οι λυγμοί.

 

Είδα στον ύπνο μου πως με φιλοξενούσε στο σπίτι της η Γιώτα η παιδοψυχίατρός μας. Και ημουν εκεί με την βοηθό της και φτιάξαμε σαλάτα και κάτι πιάτα με συνταγές από μακαρόνια και μόλις είχαμε μισοφάει ήρθε η Γιωτα και αρχίσαμε να φτιάχνουμε κι άλλα και μόλις πήγα στο τραπέζι να ξανασερβιριστώ τα είχε σα σε πύργο βάλει και μόλις τράβηξα τη σαλάτα σε μια πολύ μεγάλη σαλατιέρα πάνω πάνω πήγε να μου πέσει αλλά την κράτησα στην αγκαλιά μου και ίσα που λερώθηκα λίγο στην μπλούζα και κοιταχτήκαμε με μια όμορφη και καλοσυνάτη ευγένεια και φάγαμε. 

Ύστερα μπορεί να ήταν άλλο όνειρο. Πως οδηγούσα σε έναν δρόμο ορεινό και πολύ σκοτεινό και είδαν τα φώτα μου κάτι στη μέση του δρόμου και σταμάτησα κι ήταν μια ασημί σκληρή βαλίτσα με ροδάκια. Και την κοίταξα και αναρωτήθηκα λίγο τι να κάνω. Και είπα να μην την ακουμπήσω γιατί δεν ήξερα τι μπορεί να έχει κι ήταν τόσο παράξενο να στέκει όρθια κι άθηκτη εκεί μες τη μέση το δρόμο. Και μπήκα στο αμάξι και την προσπέρασα κι έφυγα. 

ΤΑ ΛΙΒΑΔΙΑ

 

    Τα λιβάδια

Σύννεφα σκόρπια σύννεφα

Κρύο και ξέρα

Φτερά κουρελιασμένα

Χορεύουν στον αέρα

Σκιάζουν το λιβάδι

Μπαλώματα από σκοτάδι

Πέφτουν σαν κέρματα

Εξαφανίζονται ξάφνου

Φλουριά λιχνισμένα 

Στα απόσκια στο ποτάμι

Μια πρόσωπο Ουρανό 

και μια γράμματα Άδη.

Κρύο τσουχτερό και ξέρα

Τί χειμωνιάτικη κι αυτή η μέρα

Στα λιβάδια τα κοιμησμένα που

στάρια τα σπέρναν την Άνοιξη

Που ζεύαν τα χτήνη Φλεβάρη

Να θέριεψουν ως τον Απρίλη

Να μεστώσουν το Μάι 

Να χρυσίσουν τον Ιούνη

Για την γιορτή τη μεγάλη του Ιούλη

Κι είχανε κάτι απ' το χέρι

Το ανθρώπινο

Που τα έκανε

Ζωγραφιά.

Μα τώρα πιά

Με τα μηχανήματα

Χάθηκε πολύ απ' την ομορφιά

Και μοιάζουνε ξένα 

Και είναι ξένα.

Κι είναι σα να ' ναι

Πιο όμορφα κοιμησμένα

Στο κρύο το τσουχτερό

Και την ξέρα.

ΤΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ

 

Τα νοήματα πρέπει. Η τεχνική είναι εντάξει. Είναι υψηλή. Και τα νοήματα είναι υψηλά αλλά είναι από συνηθισμένα έως παροχημένα.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να περιμένω να ανοίξει ο ουρανός για να βγω να κινηθώ. Και να κλείνομαι στον εαυτό μου και να γράφω όταν είναι ο Άρης και ο Πλούτωνας έτσι. Σε ένα μήνα θα αλλάξει και περιμένω με περιέργια για την αλλαγή. Να γίνει μια αλλαγή της προκοπής. Κάτι δεν ξέρω. 

Αποδέχτηκα πως δεν. Στα δικά μου καλέσματα εσύ δεν. Και κάλεσμα εσύ δεν. Για ευνόητους λόγους. Λόγοι ιδιοσυγκρασιακοί. Και δυο τρία ίσως πολύ σκληρά και επίπονα. Και δυο τρία ίσως που με κρατάνε. Και κανα δυο σχέδια στην ουρά που με κρατάνε. Και μερικά τραγούδια που με ξυπνάνε.

Τί να το κάνω αυτό που δεν μπορώ να αγγίξω. Τί να το κάνω. Τί να το κάνω αυτό που δεν. Που είναι αγκάθι. Καρφί. Καλεσμένη μονίμως στου πόνου τη μικρή γιορτή. 

Προσπάθησα να πάρω την ευθύνη. Τη μισή. Την πήρα. Την έχω πάρει. Και τις μισές μου ολόκληρες. Μπορώ να τραβήξω και για χίλιους. Τράβηξα και για χίλιους. Συγχώρεσα και συγχωρέθηκα. 

Δεν είναι αυτά για να τα μιλάμε. Αλλά ούτε και για ποιήματα είναι. Για να μην επαναλαμβάνομαι μάταια και μεταμοντέρνα. Να ποιώ με τα αποποιημένα. Δεν θέλω. Ούτε με ιδανικά. Ούτε με πεθαμένα. Ούτε με μισά ολόκληρα. 

Τις ευθύνες ήθελα να πάρουμε να μας δώσουμε μια ευκαιρία. Έστω μια νύχτα πραγματική. Λίγο υλικό. Έναν πραγματικό πληθυντικό αριθμό. 

Είναι τραγικό που δεν ξέρουμε πως είναι πλυθηντικός. Εγώ κι εσείς κι εσύ κι εμείς. Είναι τραγικό. Και κοντεύω κι αυτό να το αποδεχθώ. Κι αυτό είναι το πιο τραγικό.

Είμαι μακρυά από την αγέλη. Ξέκοψα για να σε βρω. Χαμένη σε μια στέπα ερημωμένη και στοιχιωμένη. Δεν είναι τόπος αυτός για καλό. 

Έξω είναι όλα όμορφα εδω. Είναι τόπος χαράς κι απόλαυσης. Η φύση το φως. Τα χρώματα. Μα εγώ δεν είμαι εδώ. Γιατί δεν είσαι εδώ. 

Ποιος είσαι που μπορείς και κάνεις έτσι την ζωή μου. Φυλακισμένη σε ένα ατέλειωτο τέρμιναλ αναμονής. Με κλειστό προορισμό. 

Λες ο προορισμός είναι το εγώ το εδώ και τώρα. Σου έφτιαξα τόσα εδώ και τώρα και δεν. Δεν είμαι εγώ; Ποιος είμαι; Ποιος είναι. Πες μου κάτι πιστικό. 

Προορισμός δεν είναι το εγώ. Το εγώ είναι σταθμός. Ένα τέρμιναλ είναι ερημωμένο με κλειστό προορισμό. Ο προορισμός είναι το εμείς. 

Αλλά γιατί μου το κάνεις τόσο δύσκολο; Δεν είμαι εγώ; Πες το μου πιστικά. Σε παρακαλώ. Για τίποτε δεν είσαι σίγουρη; 

Τόσο ρευστά όλα. Που είναι η γη; Γι' αυτό οι ποιητές τρελαίνονται κι ερωτεύονται τα βουνά τους βράχους και τα λουλούδια. Τα ποτάμια και τους χείμαρρους. Και τα πουλιά που τα βλέπουν όλα αυτά από ψηλά. Κάνουν παρέα με ζώα και έντομα. 

Οι ποιητές που είναι τόσο εύθραυστοι κι ευαίσθητοι. Και περνούν πράγματα τόσο σκληρά μόνοι μαζί με την τρέλα τους. Τρέλα μου. 

Ουρανέ. Πες στα αστέρια να μου φέρουν την αγάπη μου κοντά μου. Μια στιγμή να τη δω να ανασάνω. Ρίξε αυτό το κέρμα στον παλιάτσο σου. Ακούνητος μοιάζει πεθαμένος. Πως αντέχει! ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ

Ξεράθηκε ο βάλτος μου. Έρημος έγινε. Οι εγγλέζοι λέει φέρνουν φερτά χώματα τώρα στις ερήμους και φυτεύουν εκεί πατάτες. Είναι τρελά όλα. Η γη με τα σύνορα και τα έθνη. Οι σύγχρονες καλλιέργειες. Η αποψίλωση χωρίς λόγο. Οι γενοκτονίες χωρίς λόγο. Με μόνο λόγο το φόβο. 

Σου μιλάω αγάπη μου. Αγάπη μου. Δεν φοβάμαι την φύση. Όταν δεν την πειράζουνε δεν πειράζει. Όταν γίνεσαι ένα της σ' αγκαλιάζει και είναι η πιο ισχυρή για να είσαι "πολίτης" της κάτοικός της. Κι ότι σου συμβαίνει εκεί είναι θεόσταλτο. 

Θέλω να σε δω. Και να αφεθούμε έτσι. Στη φύση μας. Στην ελληνική φύση μας που είναι τόσο φιλική κι όμορφη. 

DON'T WORRY

        Φιλί αχόρταγο φιλί φιλί φιλί με τον Πωλ Τσέλαν

 

Don't Worry

Στην ανεπίστρεπτη επιστροφή

Εδώ που ο κόσμος δεν έχει φτιαχτεί

Στου αγνώστου την κόμη

Με ίδια φτιάξη και κόψη.

Εδώ που η σκόνη κυριαρχεί

Η σκόνη που δεν είναι 

θρίμματα από σφυρί

κι απ' το αμόνι.

Ιδέα που όλο γεννίζει

Και συλλαμβάνει μόνη.

Το πριν και το μετά απ' την επιστροφή 

Το ανεπίστρεπτο σφυρί στο αμόνι

Στο πριν και στο μετά που εναρχεί

Η σκόνη.

Μετέωρη και διάφανη

Του πριν και του μετά 

Να γίνεται κίτρινη

Να γίνεται κόκκινη

Να γίνεται μπλε. 

Καφέ. Άσπρη.

Πέμπτη εποχή 

Διάφανη και μετέωρη

Που εναρχεί η σκόνη.

Κι εντελεί η τρύπα.

Η τρύπα που παραγγέλει 

Αεί τον ήλο 

στο σφυρί και το αμόνι.

Στην εποχή την ανεπίστρεπτη

Της επιστροφής 

του πολέμου στο αμόνι

Στην αδιάσπαστη 

κι αδιαπέραστη σκόνη.

Που μήτε αέρας είναι

Μήτε αφρός

Και φλόγας χορός.

Μα σκόνη από σκόνη.

Ω! Ε λοιπόν στάσου.

Στάσου! Στάσου λίγο

Και άσε αυτά τα πομπώδη.

Την μακάβρια σου άσε πομπή 

Που περνάς για ωδή 

Που περνάς για ιαχή

και για του έπους το αφιόνι.

Στάσου! 

Στάσου και δες.

Ω! Για δες!

 Είναι το βάρος!

Είναι το βάρος αυτή η σκόνη.

Δεν είναι σκόνη από σκόνη!

Ήταν το βάρος η σκόνη.

Και θα κατακάτσει

Don't worry. 

      Φιλί αχόρταγο φιλί φιλί φιλί με τον Πωλ Τσέλαν

Φυτικά και ζωϊκά σάλια

 

Τους τελευταίους μήνες νιώθω έντονα την αφυδάτωση. Με καίγεται και με τραβάει το δέρμα μου. Να κόψω τον καφέ.  Πρέπει να κάνω κάτι γι' αυτό. Αλόη και σαλιγγάρια. Και ομοφαγία. Είναι πολύ ενοχλητικό. Δεν κάνει τίποτε το νερό. Χρειάζεται κάτι με βαθιά απορρόφιση. Αυτό ξεκίνησα να το νιώθω από τότε που μείωσα τα ξενύχτια. Αλλά μάλλον έχω καλύτερη αίσθηση όχι ότι φταίει ο βραδινός ύπνος. Μπορεί όμως και να φταίει διότι την νύχτα απορροφάτε η υγρασία από το μυαλό από την σπονδιλική στίλη και το κεφάλι. Έτσι νιώθω μυοσκελετικά πολύ καλύτερα αλλά το δέρμα μου υποφέρει. Και όπως φαίνεται χρειάζεται συμπλήρωμα. Τα πέλματα είναι ενδεικτικά της υγρασίας μας. Τα πόδια είναι τα πρώτα που πρέπει να ενυδατώνονται και μετά τα χέρια και το κεφάλι. Και οπωσδήποτε να αφήνουμε το δέρμα να αναπνέει. Οτιδήποτε λιπαρό να το ισορροπούμε και τις λυπαρές κρέμες και οτιδήπωτε καλύπτει το δέρμα μόνο το βράδυ που έτσι κι αλλιώς η υγρασία εσωτερικεύεται. Έχει σημασία να νιώθουμε δροσεροί. Για την ψυχή μας και την διάθεση μας πρώτα από όλα. Η αλόη και τα σαλιγγάρια είναι τα καλύτερα. Τα σάλια. Τα σάλια τα ανθρώπινα είναι πολύ καλά. Αλλά που...  γαμώτο σου.

Κι όσο θα μεγαλώνουμε θα έχουμε και περισότερη ανάγκη από σάλια στο δέρμα μας . 

Καινούρια μελέτη και έρευνα

 

Δεν ξέρω αν τα κατάφερα με τα μαγικά μου κι έσπασα επιτέλους πάλι τα ρολόγια. Αλλά έτσι νιώθω κι έχω χαρεί αρκετά με αυτό. Και για μένα που επανήλθε στα φυσιολογικά της η πειθαρχία μου και η εφαρμογή της κατακτηθήσας με πολύ ιδρώτα τεχνικής της αυτοσυγκέντρωση μου. Κάτι που με κάνει να αισιοδοξώ πως δεν θα ξαναέχω μέτρια παρορμητικά έργα. 

Εχθές ξεκίνησα μια καινούρια μελέτη. Μελετάω την ποίηση στην ιστορική της διαδρομή από την αρχαιότητα στο σήμερα. Ψάχνοντας συγκλίσεις και αποκλίσεις. Τους διαχρονικούς συμβολισμούς και την χρήση των εργαλίων. 

Όμως δεν είμαι σε καλό επίπεδο στα αρχαία. Κάτι που θα με βοηθήσει σκέφτηκα να απομονώνω την ηχιτική τους συμβολισμούς και τα εργαλία πιο εύκολα. 

Κι ίσως κάποτε μπω κανονικά στο νόημα σε σχέση με την εξέληξη της ζωής και το περιβάλλον. Και για αυτά τώρω θα περιοριστω στις μεταφρασμένες ανθολογίες που έχω. 

Έχω δει πως οι έρευνες με φτωχή βιβλιογραφία μπορεί να μην έχουν πλάτος αλλά έχουν βάθος. Μπορεί να μην μπορείς να τις επικαλεστείς ως στάτους αλλά δίνουν στον ερευνητή ειδικά συμπεράσματα σαν μικρά κλειδιά από κερκόπορτες πολλές φορές. 

Παλιότερα μου ήταν όλα διανοητικά άγνωστα. Η καρδιά μου απαντούσε όμως εύστοχα. Κι αυτό όπως είδα ήταν κάτι που μου έδωσε και καλά έργα στην νεότητά μου. Γι' αυτό θέλω πάλι να μπω σε πράγματα που δεν πολυκαταλαβαίνω. Κι έτσι το σκέφτηκα να μελετήσω σε παλιές γλώσσες. Στα αρχαία στα μεσαιωνικά και στην καθαρεύουσα. Πως θα είναι μια τέλεια εμπειρία αυτό πάλι που θα μου δίνει τον χώρο και την ελευθερία που χρειάζομαι ως προσωπικότητα για να εκφραστώ.

Βλέπω πως οι σπουδές δεν σταματάνε. Και χαίρομαι που νεανίζω έτσι πάλι. Και χαίρομαι που διάλεξα ένα θέμα άσχετο με τις προβληματικές μου. Κάτι που θα με αφήνει να κινούμε μέσα τους χωρίς να υπάρχει κάποιο κανονιστικό πλαίσιο ή περιορισμός και θεματική ψυχοσυναισθηματική επίδραση από το αντικείμενο της σπουδής. Πράγμα πολύ σημαντικό για την αντικειμενικότητα και την υποκειμενικότητα των γενομένων έργων όπως ελπίζω. 

Αυτά. Και περιμένω νέα σου. Από το υπερπέραν τα πιο καθαρά.

Βουνό

 Αν συνέβαινε κάτι που θα έπρεπε να διαλέξω μεταξύ του αδερφού μου ή του ερωμένου εραστή μου θα διάλεγα τον αδερφό. 

Αυτό βέβαια είναι μια αφελής έως χαζή δήλωση αν και αισθηματικά μαθηματική. Τουλάχιστον ας πούμε πως αυτή είναι η δηλωθήσα πρόθεση.

Χωρίς λογική και χωρίς την απόλητη εφαρμογή. Κι εγώ νιώθω ελαφρώς πεταμένη. Και κάπως χαζή μέσα στην αισθηματική λογική μου. 

Όμως απέναντι στους ανθρώπους που χωρίζουν την λογική τους από το συναίσθημά τους νιώθω πιο εξεληγμένη. 

Νιώθω πως ενώ αυτοί βρίσκονται στην Τιτανομαχία εγώ βλέπω τον Όλυμπο. Και θέλω να τον ανέβω. 

Αυτές τις μέρες είδα πολύ λυτρωτικά όνειρα. Δύσκολα όνειρα αλλά σχετικά ήρεμα και με μια γεύση κωμικοτραγικού. 

Μίστερ Μιγιάγκι

Φιλί με τον Πωλ Τσέλαν

 

ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΤΡΟΦΗ

Ξένοι απότομα

Απότομα ξένη στροφή

Ξένοι απότομοι ξένη

Μισόλογα ολόκληρα

Ολόκληρα μισόλογα

Μισά ολόκληρα

Μισόκληρα όλα

Απότομη ξένοι

Ξένοι απότομη στροφή

Ξένη απότομα ξένοι

Ολόλογα μισά

Μισά ρολόγια

Ώρες χωρίς λεπτά

Λεπτά χωρίς ώρες

Γνωστοί απότομα ξένοι

Ξένοι απότομα γνωστοί

γνωστή απότομα ξένη

Ξένοι γνωστή στροφή

Άγνωστος Κανένας

Κανένας άγνωστο

Κανένα άγνωστος

Γνωστός ο Κανένας

Στροφή ώρα μισή

Ώρα ολόκληρη στροφή

Μισή στροφή 

Ολόκληρη ώρα

Απότομη στροφή κλειστή

Στροφή μοιραία

Μοιραία κλειστή

Ξένοι μοιραία

Μοιραία γνωστοί

Κλειστή στροφή

Απότομη ξένη

Απότομοι ξένοι

Απότομα ξένοι

Απότομοι ξένη

Απότομα γνωστοί

Ξένοι στροφή

Στροφή κλειστή

Κλειστοί στροφή

Γνωστοί απότομοι ξένοι

Μοιραία στροφή

Ώρα μισή

Λόγια ολόκληρα

Γνωστοί ξένοι

Έρημοι δρόμοι

Ξένοι γνωστοί

Ώρα ολόκληρη

Μοιραία μισοί

Μισοί Κανένας

Ώρα μοιραία

Γνωστοί μισοί

Δρόμοι έρημοι

Ξένη στροφή

Απότομα Κανένας

Έρημοι ώρα

Μοιραίοι δρόμοι

Απότομα κλειστοί

Λόγια Κανένας

Λεπτά γνωστοί

Ξένοι μισοί

Στροφή ρολόγια

Ρολόγια στροφή

Ολόκληρο άγνωστο

Γνωστό ολόκληρο

Ολόκληρο ξένο

Ξένο ολόκληρο

Απότομη στροφή

Μισή ολόκληρη

Ώρα κλειστη

Μοιραία έρημη

Δρόμοι άγνωστοι

Γνωστοί Κανένας

Λόγια λεπτά

Λεπτά λόγια

Ρολόγια ξένα

Ξένα ρολόγια.

    Φιλί με τον Πωλ Τσέλαν

Συγκέντρωση στα κριτίρια είπαμε

 

Συγνώμη. Κάνω μια προσπάθεια να σεβαστώ . Την αγαπημένη και την ποίηση. 

Να μην την κάνω ιδιοχρησία. Να μην την χρησιμοποιώ καλυπτικά αλλά αποκαλυπτικά. Να μην την ντύνομαι. Να την ξεντύνομαι. Να επεξεργάζομαι λίγο παραπάνω. Να μας δίνω χρόνο. Να δίνω ένα ποιοτικό αποτέλεσμα σταθερό που να λέει κάτι άξιο λόγου και στο πέρα από τον χρόνο και την στιγμή και την όποια παροδικότητα. Να έχει κάτι αποκρισταλωμένο μέσα. Μια γενική αλήθεια. Ένα στόρυ με μετάβαση ή τουλάχιστον έναν προσανατολισμό προς την κάθαρση και την λύτρωση. Να σε πηγαίνει κάπου. Να δηλώνει κάτι να υποδηλώνει κάτι να βοηθάει την αναζήτηση να την γονιμοποιεί. Να τίκτει. Να είναι ολοκληρωμένο αυτό που παρουσιάζεται ή έστω να συμπληρώνεται από μια πρόταση ολοκλήρωσής του και πέρα από τα πρόσωπα και να μην πετάει τα μπαλάκια για να πετάξει τα μπαλάκια.

 Ακόμη κι αν είναι μια σκέτη βόλτα να είναι μια ολοκληρωμένη βόλτα γεμάτη. Ή κι αν είναι μια βόλτα που δεν είναι γεμάτη να θέτει την εύστοχη ερώτηση και την παρατήριση που θα την γέμιζε και θα την ολοκλήρωνε και έστω να αφήνει αυτή την υπόσχεση (κλαψ). 

Αν πρόκειτε για τοπίο να αποκωδικοποιεί να μεταφέρει να προσανατολίζει. Δεν φτάνει η έκφραση κι η αποτύπωση γαμώ το μεταμοντέρνο μου και την συνπόνια του και το "τί να κάνουμε τώρα" και το " βγάλ' τα πέρα μόνος σου" . Ούτε τα εφυιολογήματα και τα κακομοιριάσματα ή τα καλομοιριάσματα και οι επιδείξεις με όποιον τρόπο τεχνοτροπία σχολή ρεύμα κίνηση κι αν παρουσιάζονται. Οι σκέτες σπουδές και τα τραγουδίσματα από το μπάνιο. Τα σούπα μούπες. Και τα κοίτα μαμά τί κάνω. Τα ναι μωρό μου τελειο είναι και να μη λέει τίποτα. Και τα γαμώ την τρέλα μου έξω. 

Κανα ντοκιμαντέρ μόνο καταγγελτικό θα το ανεχτούμε. Να δίνει και σε κοντράστ την αντίθετη οπτική να ζουμάρει εκεί που πρέπει να ζουμάρει. Εξωτικά τσίρκα κτλ να συνοδεύονται από το θεμιτό ή το υγιές και πρέπον συναίσθημα για να λένε κάτι. Εντάξει; Δεν θέλουμε άλλα χάη εδώ πέρα. Ούτε σ' αγαπω μ' αγαπάς και σάχλες και τέτοιες ερωτήσεις. Κανα λουναπάρκ για τα παιδάκια λίγο και με μέτρο άντε κάθε πάσχα και χριστούγεννα.

 Και τα αδιέξοδα τα θέλουμε φωτισμένα με προβόλια να και να έχουν και κανα έγκλημα εκεί κανα ζευγαράκι σε περιπτήξεις με συναίσθημα ολοκληρωμένο και δράμα αρχαίο όμως. Και τα ντοκιμαντέρ στην φύση τα θέλουμε και την λαογραφία βεβαίως διότι είναι η σύνδεση αυτή υπο εξαφάνιση. Και τα επιστημονικής φαντασίας επίσεις διότι είναι προβληματικές της εποχής και χρειάζονται ηθική πλαισίωση και βάση. Και την καυστική κωμωδεία και την τραγωδία την διαχρονική διότι απειλούμαστε από τη γενική αναισθησία παραισθησιολογία και ισοπέδωση και απομάκρυνση από την κοινή ανθρώπινη φύση και κλίμακα. Παραδείγματα αξιακής κλίμακας επίσεις είναι θεμιτά και για θέματα καταγγελτικά. Επαναλήψεις μύθων θέλουμε εξηγχρονισμένα και παραλλαγμένα αλλά όχι αλλιωμένα και για σύγχιση. 

Θέλουμε όμως και σκέτα φιλιά και αγκαλιές βαθιές αμφίδρομα κι επιπέδου σε ένταση και έκταση που να είναι αξιόλογα παραδείγματα για την ισορροπία τους και την ποιότητά τους. Υπαρξιακά πορνογραφίματα ασυζητιτή όσα θέλετε τα θέλουμε. Και ιστορικές αναλύσεις πρωτότυπες και μεταφορικές θέλουμε. Αλλά κυρίως προοπτικές και βιώσιμες προτάσεις αειφόρες μεταλλάξιμες ενέργιες που να μην αλλιωνουν το φυσικό τοπίο και να μην απειλουν την άγρια ζωή και το ρέον. 

Με βασικά φυσική ηχητική και ρυθμό ευδαιμονικά αναζωογονιτικό ή έστω πένθιμο εκτονωτικό και ήπιες αρμονικές εικονιστικές αλλαγές και παρεμβάσεις χωρίς ανυπέρβλητα κενά και άσχετες άρσεις και παύσεις. Με πικ και γυρίσματα τον προτιμώ όχι μονότονο και να έχει και μια εξτατική χροιά ή χαλαρωτική και ηρεμιστική ανάλογα. Μεστό συμπτιγμένο αλλά και με ερεθιστικά αναπτύγματα και άλματα αναζήτησης και αφύπνισης όταν και όπου χρειάζεται που συνέχεια αυτό χρειάζεται. Και επαναληψεις σε συνέχεια της κίνησης στο τοπίο ώστε να μην καταντάν αυτιστικές. Έμφαση όταν πραγματικά είναι η ώρα της και πατάει πάνω σε αυτό που την δημιουργεί χωρίς να είναι ιδία κατάσταση αυθαίρετα δοσμένη και μοναχικός αντίλαλος γιατί καήκαμε έτσι μένεις σκεύος. Ατμόσφαιρα περιβάλλον προταγωνιστές τα θέλουμε καλά πολύ καλά κουρδισμένα. Και αυτοσχεδιάζουμε όσο θέλουμε κουρδισμένα και συντονισμένα. Με ανοιχτό αυτί μάτι ψυχή αδιαλήπτως όσο διαρκεί ο διάλογος. Άντε πείτε και κανα μονόλογο να σας χειροκροτήσουμε θα σας ανεχτούμε με ενδιαφέρον εν ανάγκη. 

Σ' αγαπάω μωρό μου..

Ακόμη με κρατάει

 

Το ένιωσα κι εγώ 

στο άσχετο. Αιφνίδιο

Εκεί που διάβαζα το απόγευμα

Πολύ 

Τρελό 

Καράβι.

Εσύ θα ήσουν σίγουρα.

Ανοίξαν τα σαγώνια μου 

Και σφίχτηκα 

Και πιάστηκα απ'τη θέση μου 

Να

Μη 

φύγω.

Ακόμη με κρατάει.

Για πες μου θες να μίνω ή να φύγω

 

Περιορισμένα πράγματα

Δε γαμιέται. Όλα τα κάνω σκιπ. Δε με νοιάζει. 

Με παίρνω και μόνη μου στο ψιλό. 

Viva la Liberation

ΝΥΧΤΙΟ ΚΑΤΑΜΕΣΗΜΕΡΟ

      

        Αγκαλιά με τον Πωλ Τσέλαν

Καταμεσήμερο δακρύων

Άγιων παθών και μαρτυρίων

Δεν έχει η ζωή αυλαία

Κι η ιστορία νέα νέα.

Μα μέσα από τον τάφο αυτό

Όμως ακούω έναν αχό

Καμπάνα από τον ουρανό

Κι ενός σεισμού τη δύνη.

Νύχτα πρωτόνυχτη

Νύχτα μ' οδήνη

Νύχτα βελούδινη 

Και νύχτα ευθύνη.

Νύχτα γλυκιά νυχτιά

Πικρή νύχτα μακριά

Νύχτα που περπατεί

Μες την πυκνήν ομίχλη.

Νύχτα βαριά 

Νύχτα βαθιά

Νύχτια πουλιά αρπακτικά 

και νύχτια χτήνη.

Θήρα νυχτιά 

και νύχτια γαλήνη.

Νύχτα χαλί

Που η ημέρα πατεί

Νύχτιο χαλί 

τους ήχους που σβει 

Τους σβήνει.

Νύχτα πλατιά που κατοικεί

Στα μάτια μέσα 

απ' τα σκυλιά. Εκεί.

Και την αγάπη δίνει.

       Αγκαλιά με τον Πωλ Τσέλαν

Αγκαλιά με τον Πώλ Ελυάρ

 

[ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΙΖΕΙ ]

Υφή ονειρο-εφιαλτική

Υφή λωτού κι υφή 

της γλώσσας του ματιού.

Μπουμπουνίσματα στη καρδιά μου. 

Ήλιος και υετός

Σποραδικά χοντρές ψιχάλες

Στα μάτια ενός πολύ θλιμένου Σάτιρου

 Τρέχουν και τρίζει η λίμνη.

Υφή του κενού

Κουφό κλειδί της κλειδωνιάς 

που λύνει. Γυρίζει 

να αλλάξει τη φορά του ρουν.

Η πόρτα ανοιχτή• αφηρημένα ανοιχτή

Της κατάψυξης του ψυγείου.

Κι ο πάγος που προσπαθεί

Μα το χώρο του εξαντλεί.

Τον χώρο ασφικτικά κλείνει.

Αγκαλιά σε πάλη. 

Λαχανιάζει κι ανάβει το μοτέρ 

Να κοιμήσει τα αγαθά μου.

Μπουμπουνίζει η καρδιά μου.

      Αγκαλιά με τον Πώλ Ελυάρ

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Αλίμονο, η Μητέρα μου με γκρεμίζει.

Και είχα στηρίξει πέτρα την πέτρα

και είχα σταθεί σαν μικρό σπίτι,

που γύρω του μεγάλη χορεύει η μέρα·

και μόνος.

Τώρα έρχεται η Μητέρα, με γκρεμίζει.

Με γκρεμίζει μόνο που έρχεται και που κοιτάζει.

Δεν βλέπει πως κάποιος χτίζει εδώ.

Προχωρεί ακάθεκτη στον πέτρινό μου τοίχο, τον τρυπάει.

Αλίμονο, η ίδια μου η Μητέρα με γκρεμίζει.

Τα πουλιά ελαφραίνουν το πέταγμά τους γύρω μου·

τα ξένα σκυλιά ξέρουν: να ποιος είναι.

Η Μητέρα μου μόνο δεν γνωρίζει

το πρόσωπό μου που αργά έχει μεγαλώσει.

Από εκείνη δεν φύσηξε ποτέ ζεστό αεράκι πάνω μου·

εκεί που ζει άνεμοι δεν υπάρχουν.

Ψηλά σ’ ένα δωμάτιο της καρδιάς κοιμάται,

και κάθε μέρα ο Χριστός έρχεται και την πλένει.

Κώστας Θαλερός

 

Φίλιππος Βάλβης

Η γυάλινη ύπαρξη μου




Δεν θέλω να ξοδέψω

Τίποτα άλλο από μένα./

Όλα πια μέσα μου, Πολύτιμα μου είναι./

Γυάλινα αλλά πολύτιμα./

Κάθε που σε χάνω ,

Δονούμαι./



Τρίζουν όλα μέσα μου.



Μια στιγμή μας

Θυμάμαι μαζί/



Και πάλι ισορροπεί



Η γυάλινη ύπαρξη μου./

Μακάρι να ήμασταν και τώρα

Το ίδιο./

Να μπορούσες να νιώσεις,

Το εύθραυστο του γυαλιού μου



Όταν τρίζει./



Μα Εσύ μέσα σου,



Γεμάτη με κομμάτια

Του εαυτού σου

Μόνο./

Που πια…/



Επικίνδυνα είναι

Για την γυάλινη ύπαρξη μου./



Και αναρωτιέμαι…/

Πως έγινε έτσι



Το Ένα μας;

Lucio Piccolo

[Κι αν ακόμα γυρεύεις]

[Sebbene tu cerchi]



Κι αν ακόμα γυρεύεις να ’ναι η δική σου

η απόδραση άρπα, φλογέρα, ποταμάκι,

το ξέρεις πως στο βάθος

μιας ατέρμονης μελαγχολίας είναι σημάδι∙

κι αν τ’ αγέρι μες στη νύχτα που απλώνεται

σκορπά τη μαντζουράνα, τη μυρτιά,

τον κάλυκα τον διάφανο της δατούρας

σ’ ατμό από άρωμα νοτισμένο,

το ξέρεις πως η ιστορία ξετυλίγεται,

λίγο βαστά και χάνεται μακριά:

και μένει η πίκρα στη στερνή τη γουλιά.

Κι αν πάλι το σκορπισμένο ξαναβρίσκει

τα όρια, την ανάπαυση, το νύκτιο το φως,

κι αν απ’ τις καμπάνες

ξεσπά ευφρόσυνη κλαγγή

μες στον άνεμο τον νυχτερινό,

κι αν ακόμα στεφάνι από μπουμπούκια χειμερινά

γλυκά διπλώνεται σ’ άνοιξης υμέναιο λευκό.

Τώρα σε λόφους σκοτεινούς, στων βουνών τις στροφές

το κυνήγι γι’ αναλαμπές, τις ζώνες τις καθαρές

τις παίρνει το πρώτο δείλιασμα που πάνιασμα γίνεται –

και θα ’ναι βοή κι αντάρα στις κοιλάδες πέρα,

στα ρείκια θα ντιντινίζουν οι σταγόνες σκορπώντας στον αγέρα,

λίγο θ’ αναβλύζουν οι πηγές που η χλόη αναδίνει:

μεστή απ’ αχτίδες θερμές, η γη τις πίνει.






*




Η προειδοποίηση

(L’Ammonimento)



Μα απ’ τις κουίντες ξεπροβάλλει χειρομάντης, χρησμολόγος:

«σε μορφές αινιγματικές κλείσε καλά το δικό σου ριζικό:

στη σκιά πετούν μες στα ξερόκλαδα έχιδνες φτερωτές,

τραντάζει τα μοχθηρά χαμόκλαδα περιγέλιο ηχηρό∙

συ όμως μισοκλείσε την πόρτα και κοίτα πέρα τα πέπλα

από βροχάδες μακρινές∙

ρίξε πεύκου φλούδα στο μαγκάλι,

βάλε μια τούφα διοσμαρίνι στο περβάζι

κι άναψε λαμπάδα στη σιωπή σου την κρυφή:

μες στ’ όνειρο θενά ’ρθεί το χρυσάφι το υφασμένο τ’ ουρανού

και στην κάμαρα τη σκοτεινή, μες στη γαλήνια φεγγοβολή

θα ιδείς να σβήνει ο κόσμος

μες στ’ ολόγιομο πρόσωπο ενός λουλουδιού.

Νοβάλις

Γέννησης: οι αλυσίδες από φως. Η γήινη λαμπρότητα φτερούγισε μακριά κι ο θρήνος μου μαζί της – κι η θλίψη κύλησε ευθύς στο βάραθρο ενός καινούριου κόσμου. Ω έκσταση της νύχτας, ήλθες από πάνω μου: γαλήνιος ύπνος του ουρανού – κι ο τόπος σηκώθηκε αργά˙ψηλά, κρεμόταν ελεύθερο το νεογέννητο πνεύμα μου. Το ύψωμα έγινε ένα σύννεφο σκόνη – κι εντός του είδα καθαρή την όψη της Αγαπημένης. Στα μάτια της ησύχαζε το Αιώνιο – και κράτησα τα χέρια της σφιχτά μες στα δικά μου˙τα δάκρυα σπίθισαν άρρηκτα δεσμά. Χιλιάδες χρόνια καταιγίδα σάρωναν χαμηλά, σε απόσταση. Και στον λαιμό της δάκρυζα χαρά τη νέα ζωή. Ήταν το πρώτο και το μοναδικό όνειρο – κι έκτοτε τρέφω ακλόνητη, αιώνια την πίστη μου στον ουρανό της νύχτας και στο φως του: την Αγαπημένη.

Φρίντριχ Χέλντερλιν

*

Συγχώρεση


Ιε­ρή Ύπαρ­ξη! συ­χνά δια­τά­ρα­ξα τη χρυ­σή γα­λή­νη
της θεϊ­κής σου ανά­παυ­σης και για τους πιο μυ­στι­κούς,
βα­θύ­τε­ρους πό­νους της ζω­ής
πολ­λά έμα­θες και συ από μέ­να.


Ω, λη­σμό­νη­σέ τα, συγ­χώ­ρε­σέ τα! όπως εκεί­να τα σύν­νε­φα
μπρο­στά απ’ το γα­λή­νιο φεγ­γά­ρι, δια­βαί­νω· και συ
ησυ­χά­ζεις και λά­μπεις πά­λι
στην ομορ­φιά σου, εσύ γλυ­κό Φως.

*

Τότε και τώρα


Στα νιάτα μου ήμουν χαρούμενος τα πρωινά,
τις νύχτες έκλαιγα· τώρα που είμαι μεγαλύτερος
η μέρα μου ξεκινά μ’ αμφισβήτηση, όμως
το τέλος της είναι ιερό και γαλήνιο.

Βιργίλιος

«Βλέπει σ’ όλο τον κόσμο η φήμη τους πλατιά να ‘ν’ απλωμένη.
Τους γυιους τ’ Ατρέα και τον Πρίαμο και το σκληρό στους δυο τους
βλέπει Αχιλλέα, και δακρύζοντας λέει: -Ποια χώρα, Αχάτη,
ποιος τόπος γης δεν απογέμισεν απ’ το δικό μας πόνο;
Για δες τον Πρίαμο, πώς αμείβουνται, δες, οι παλληκαριές μας!
Υπάρχουν πράγματα για δάκρυα που αγγίζουν τις καρδιές μας».

 

Σε ευχαριστώ μωράκι μου. Την μπάλωσα λίγο με τα τραγουδάκια ..

Και μη μου το παίζεις χαζή. Φαίνεται ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτε με κανέναν. Μη με χρεώνεις κι άλλα τσάμπα. 

Άσε με   που κοιτάω μέσα από τα δάκτηλά μου.

Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι

 

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι του Κούντερα βοηθάει πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις. Όχι για να τις καταλλαβει αλλά για να τους δώσει ένα ελεγξιμο κατα κάποιον τρόπο μέγεθος και σχήμα. Η κόκκινη του Κωστή. Το ράμφος της Χαρίτας. Το μαραμπού και πούσι του Καββαδία. Η των αλγηδόνων πρωτεύουσα του Ελυάρ. Υπάρχει σίγουρα ένα καταπραϊντικό κοκτέιλ για τον καθένα από έργα που μπορούν να βοηθήσουν να μπούμε σε μια άλλη τροχιά και να απομακρυνθούμε από το σημείο της απώλειας και του πόνου. Να την μπαλώσουμε που λέμε. Να αποδεχθούμε την ελαφρότητα ως κατάσταση και να βγούμε από το βούλιαγμα σιγά σιγά. Να συγχωρεθούμε. Και να νιώσουμε και κάποια ευγνωμοσύνη που γνωρίσαμε όσα γνωρίσαμε στα βάθη τα δικά μας. Άλλωστε βλέπεις πως οι άνθρωποι στο σύνολο της την ζωή την ζουν καλά με το τμήμα του εαυτού τους που το αγνωούν. Ζουν καλύτερα από αυτούς που έχουν την όποια αντίληψή και σύνδεσή του.

Κι αν είναι να βγαίνω και να είμαι έτσι μετά καλύτερα να μην βγαίνω. 

Καταλαβαίνω πάντως καταλαβαίνω και δικαιολογώ και δεν θα το παίρνω προσωπικά. Γιατί καμιά φορά οι άνθρωποι προτιμούν να μην σου μιλάνε να μην συναντιούνται. 

Κι ότι είπε ο Κούντερα.

Μπορντερλιέρ

 

Τί εύκολο που είναι να είσαι "γυναίκα" με τους "άντρες"! Έρχεται το μετσεντέ σε παίρνει σε πάει σου ανοίγουν δρόμο πληρωμένα όλα. Τί εύκολο που είναι! Μέχρι ένα σημείο, ε μετά δυσκολεύει. Για λίγο και μετά πάλι όλα εύκολα. 

Για όσες καταφέρνουν να απομονώσουν το αυτόνομο νευρικό σύστημα φαντάζομαι γίνονται και τα δύσκολα εύκολα. 

Εγώ προτιμώ όσο με παίρνει να το παίζω τρελίτσα και χέλι. Όσο με παίρνει. Μετά επικαλούμαι και το τρελόχαρτο. Μπορντερλιέρ. Παιδιά δεν ακουμπιέμαι. Σπάνια μου συμβαίνει να θέλω να με ακουμπίσει κάποιος. Και ακόμη πιο σπάνια σταθεροποιούμαι σε αυτό. 

Χέσ'τα. Ένα μαρτύριο είναι η ζωή μου. Προσωπικά ελάχιστες περιόδους την έχω χαρεί με άλλους. Και πάλι ποτέ με όλο μου το είναι στη θέση του. Άσ' τα. Μόνη μου καλύτερα χίλιες φορές. Κι άφυλη χίλιες φορές. Φιλαράκια. 

Το ξέρεις

 

Αγάπη μου μ'αρέσει το ποίημα σου. Είναι βέβαια λίγο μπασταρδάκι ποίημα  με πρόζα κι είναι αυτό το μαγικό του που το καταφέρνει μαζί πιο αληθινό. Μ' αρέσει ο τζαζ ρυθμός που έχει κάτι αλλόκοτο από πάλη και ηρεμία κι αλλαγές πολλές που το ψάχνει που μια αφαιρείται που μια γίνεται συγκεκριμένο που κάπως το χάνει και το ξαναπιάνει εντελώς φυσικά χωρίς να χάσει τη ροή του τη δύναμή του. Μ' αρέσει που ξεκινάει τελειώνοντας. Που είναι σα να έχει τόσα πολλά προκαταρτικά περιμετρικά πράγματα και δύσολες λέξεις βαριές και μακριές και που μόλις μπαίνει πάλι στο θέμα ξανατελειώνει. Μ' αρέσει πολύ μωρό μου. Είσαι μοναδικά τολμηρή και πρωτότυπη στον τρόπο σου. Είμαι πολύ ερωτευμένη με τους τρόπους σου δεν μπορείς να συγκριθείς είσαι μια κατηγορία μόνη σου. Τουλάχιστον εγώ δεν το έχω δει κάπου. Και με συγκινεί αυτή η αυθεντικότητα με έχει κολλήσει πολύ άγρια και το ξέρεις. Έχω γράψει εκατοντάδες σελίδες πάνω στα έργα σου. Έχω φάει χιλιάδες ώρες μέσα τους. Μήνες και χρόνια σε αποκληστικές κι ερμητικές μελέτες και έρευνες. Χωρίς κι εγώ να ξέρω τί είναι αυτό ακριβώς που με κάνει να κολλάω. Που μάλλον είναι ο συνδιασμός και οι ισορροπίες σου οι χορευτικές και η παράξενη φυσικότητά τους. Οι αναπνοές σου οι τρελές. Η άρθρωση αυτή η περίεργη η άμετρη μα μετριμένη σε ένα ζυγισμένο αισθητικό σύνολο για απογίωση. Κι όμως τόσο προσγιωμένο και συγκεκριμένο αυτό που λες τόσο πυρινικό κι απλό και πυρινικά ποιητικά δωσμένο. Και που απευθύνεται ενώ δεν απευθύνεται απαραίτητα. Και μοιάζει να μη το νοιάζει. Με τρελαίνει. Που δεν καταλαβαίνω αν και που και πόσο είναι δουλεμένο. Και που βλέπω κι εμένα εκεί μέσα την μέλισσα του μυαλού μου και της καρδιάς μου. Στην κίνησή του. Το πέταγμα της μέλισσας και τα ρουφήγματά της.

Μόνο

 

Για σένα μωράκι μου ..

Το ανιμιστικό ταμπλό μου

 Πήρα μισή ώρα έναν υπνάκο και βρήκα αυτό. Η Νέδα! 

Είχε αδιάσει το ταμπλό μου και έφτιαξε αυτό. Αυθερετεί συνεχώς μέσα στην μαγεία μου μα πάντα μα πάντα με εξαιρετικό αποτέλεσμα κι έστι μου είναι αδύνατον να την μαλώσω.

Μα κοίτα! Φυσικό ντεκόρ όλο

Με φρέσκα υλικά τώρα το απόγευμα

Η Νέδα το φιλοτέχνισε. Η αισθητική της οριμότητα με ξεπερνάει.

  Με βοήθησαν πολύ οι Πωλ να αναπτύξω μια προβληματική απάνω στον ρυθμό. Και της ίδιας θεματικής είναι. Γιατί είναι τα δυο άκρα. Ας είναι από τη μετάφραση το γαλλικό. Αν και θέλω να δω και το πρωτότυπο.

Είδα πως από τον υπερβάλον ζήλο μου για συμβατότητα αντιμετωπίζω τα ποιήματά μου με ξερό επαγγελματισμό πάνω στο θέμα. Ενώ στα ξεσπάσματα έχω πιο προτότυπο και ενδιαφέροντα ρυθμό. Και πρέπει να σπάσω τοίχους τώρα να βρω τα ποιήματά μου αυτά τα πειραματικά που μπορεί να είναι αυτό που τελικά έπρεπε να δείχνω κι όχι το άλλο. 

Γιατί αν θέλει κάποιος επαγγελματία δίνει ένα πενιντάρι 'κει χάμου και ξεχαρμανιάζει. Τί να με κάνει εμένα. Τώρα τα βλέπω αυτά. Που μεγαλώνω και λέω σε όποιον αρέσουμε και για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Α μα πια. 

 

Γράφω το φιλί με τον τΣέλαν. Αλλά δεν ξέρω αν είμαι σε ένταση στα γούστα του κι αν βάζω περισότερη δύναμη από αυτή που πρέπει. Κι είναι εντάξει η μορφή που δίνω στην ενέργειά μου. Διοτί στην έκφραση του και στην περιγραφή είναι πολύ φειδωλός και οι δονίσεις του είναι εντελώς εσωτερικές νομίζω. Και συλλαμβάνω έναν υπόκωφο κι αιθέριο ρομαντισμό μα και αποποιημένο που με προβληματίζει για το πως να κινηθώ για να εξωτερικεύσω κι εγώ την συγκίνησή μου. Μ'αρέσει ο ρυθμός του. Ο ρυθμός του είναι Α! Για πολλές ώρες. Βαθύς ολόκληρος και βαθής. Είναι ρυθμός που σα να αναστοχάζεται τα πράγματα με αντίλαλο. Μετουσιώνει το πάθος σε δέος και συλλαβίζει την προσευχή την δένει συλλαβή συλλαβή όπως σε κομποσχοίνι. Κρατιέται πάρα πολύ. Φτερουκάει και πατάει. Είναι απίστευτα δοτικός ο ρυθμός του φτάνει στην τυραννία και το βασανιστήριο. Και μου διευρείνει τα όριά μου και γνωρίζω καινούριους ήχους στις φωνητικές μου ικανότητες αλλά πως να γίνουν οι λέξεις οι αντίστοιχες τα τραγουδίσματα από τις αναπνοές μου αυτά τα ποτάμια των αναπνοών μου που σε σκέφτομαι. Να συμπνεύσω δύσκολο. Καθόλου εύκολο. Και τον αφήνω και περνάω σε διάλογο. Όμως ανησυχώ μήπως είμαι πολύ έντονη και σίγουρα πατάω πάνω στην φωνή του. Ανησυχώ αν είναι εντάξει να πατάω πάνω στη φωνή του. Που έτσι μπορεί να μην ακούμε τί λέμε να μην ακούγεται τί λέμε ακόμη κι αν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Αλλά το νόημα είναι το κανένα νόημα. Και μπορεί να είναι κι εντάξει.

Διάβασα λίγο και Μαλλαρμέ. Τον Φαύνο. Κι όντως είναι το κόψιμο σα να γράφτηκε στο περιθώριο ενός βιβλίου. Κάποιο ρομαντικό ή πολύ λυρικό που προσπαθεί να ισορροπίσει την φρίκη τον παραλογισμό και την σκληρώτητα από τα ριζωμένα του μεσαίωνα. Και ησυχάζει κάπως στον ίσκιο του ρομαντισμού και στην αναγένηση μα συνεχίζει να νιώθεται το ασφυκτικό με κάτι σαν σφυροκόπημα σίγουρα κωδικό πάνω στην πύλη της επανάστασης του θανάτου και της τρέλας μαζί. Βλέπεις πως οι άνθρωποι που βίωσαν ένα πολύ σκληρό και αφιλόξενο περιβάλλον γίνονται τόσο απαλά και γλυκά στολισμένοι βγαλμένοι από τον απόηχο του ρομαντισμού. Μα θα έβαζα στοίμημα πως το κάνουν κι αυτοί σα πιο ζώα από τα ζώα. Είναι αυτό που λέμε με τις αφετηρίες. Πόσο μεγάλη απόσταση κάνει για να βγει ένα αποτέλεσμα τέτοιο.

Στο πεζό δεν διακρίνεται τόσο καλά όπως στην ποίηση. Να καταλάβεις έτσι τί και πως κάτι. 

Έλα βάλε μου ένα ποίημα σου καινούριο. Να δω τι κάνεις. Αφού δεν τίποτε άλλο. Αλλά σίγουρα θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε κάπου τώρα μια δυο φορές έστω τον μήνα. Είμαι τρέλη; Πες μου είμαι τρελή! Τί μας συμβαίνει;

Ο Τάνταλος

  

Ο Τάνταλος ήταν !

Ποσειδώνα μου ..

 Κάνε με Πέλοπά σου 

να σκοτώνουμε τον Τάνταλο

 μέρα νύχτα..

Πω πω τί ύβρις Εμείς θεοί!

Γιατί βρίζω πάλι.

ΣΥΓΝΩΜΗ ΘΕΟΙ

ΘΕΟΙ ΣΥΓΧΩΡΈΣΤΕ ΜΕ

Συγχωρέστε με

ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΟΛΑ.

Σαν τον Ποσειδώνα και τον Πέλοπα ήθελα να πω. Εκ παραδρομής το είπα από θαυμασμό και μόνο από θαυμασμό και για θαυμασμό το είπα ορκίζομαι. ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ 

Ανθρώπινα το εννοώ. ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ

Ανθρώπινα το θέλω ΑΛΗΘΕΙΑ

Πάει η κατσίκα κι ας μην τρώγαμε πίναμε λίγο γάλα

 

Ποιος μύθος είναι αυτός με τον μαλάκα που σκότωσε τα ιερά του Θεού του και του τα μαγείρεψε και τονε κάλεσαι να τα φάνε και του το είπε μετα και τον έστειλε ο Θεός. Έχω συγχυστεί τώρα δε θυμάμαι. Ε αυτό ..

Να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα είσαι

 

Και τί κάνω τώρα εγώ. Περιμένω το βραδάκι να φάω μια κονσέρβα που δεν τρώγεται. Κι είμαι και πάνω στην ανάπτηξη. Ε άη σιχτιρ

Ούτε έναν φόνο της προκοπής δεν ξέρεις να κάνεις. Τί βαράς στα πόδια. Κεφάλι αυχαίνα στέρνο και καρδιά στο πλάι βαράνε. 

Σιγά μην έχεις κάνει στο μεγάλο πεύκο εσύ και βαράς έτσι στον γάμο του καραγκιόζη ..

ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΠΟΥ ΜΕ ΒΑΡΕΣΕΣ

Λες να σωθούμε

 

Μόλις διάβασα ότι βρήκανε λέει ένα μόριο αντιμονίου που σώζει την γάτα του Στρέντινγκερ και το είπαν αυτό λέει το ιερό δισκοπότηρο της κβαντικής. Φρέσκα νέα. Τί γίνεται ρε πάλι! Έχω τέτοια μυστήρια επικοινωνία με την επικαιρότητα μου συμβαίνει συχνά. Μέντιουμ έπρεπε να γίνω. 

Δεν είμαι καλά

 

Που να σου βγει ένας μπαμπούλας να το φας όλο σου το φαγητό. Να μην αφήσεις ψιχουλάκι.

Μου την δίνουν οι άνθρωποι που ενώ σερβίρονται και σερβίρονται και μόνοι τους αφήνουν το φαγητό στο πιάτο. Άστον σεφ που όσο και να το κάνεις πληγώνεται την ενέργεια σκέφτομαι και μου την δίνει. Πετάχτε το τουλάχιστον στο σκυλάκι  ..

Εντάξει

 

ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΧΡΕΩΝΩ

τα άλλα δώρο.

Φίλοι καλύτερα

 Και λεω να τον έπαιρνα τον περίεργο μια φορά έτσι για κίνκι φρίκη και για το κάτι ακόμη το εξωτικό αλλά θα θέλει συνέχεια μετά και θα με πρίζει ο μαλάκας. Άστο να μίνουμε φίλοι καλύτερα 

Δώσε ένα πενιντάρι στην κοπέλα 'κει πέρα καλύτερα

Εγώ .. δεν θέλω λεφτά. Λειτούργημα κάνω.

Ετοιμάζω ταξίδια

Δεν ξέρω τί να κάνω. Θα μίλαγα στον φίλο σου τον γερμανογιατρό. Αλλά δεν ρισκάρω. Για σένα δεν ρισκάρω όχι για μένα. Αλλά και τί να του πω. Εδώ δεν του είπες εσύ ότι μπερδεύει τις πρόζες με τα ποιήματα. 

Και ξέρεις τί καταλαβαίνω με αυτό το μπέρδεμα. Επειδή είναι θέμα φοράς εξωτερίκευσης από το ειδικό στο γενικό κι από το γενικό στο ειδικό κι όχι τόσο θέμα των εργαλείων. Καταλαβαίνω πόσο μόνοι είμαστε. Και δεν περιμένω βοήθεια. Τουλάχιστον οι στιγμές της ποίησης είναι για παρηγοριά γιατί σε πάνε από το γενικό στο ειδικό. Ανοίγεις τον εαυτόν σου και ενώνεσαι με τον μέγα κόσμο δεν κλείνεις τον κόσμο να τον μικρύνεις για να τον βάλεις και να τον βγάλεις από μέσα σου όπως κάνουμε στην πρόζα. 

Τί να περιμένω βοήθεια κι από που.  

Εσύ δεν μου είπες για τη φόρμουλα και πως πάει η εξειδίκευση και η βιομηχανική επανάσταση. Μόνο για όταν έγραφες το μπορντό μπορώ να είμαι ήσυχη. Εντάξει και για τα άλλα τα τελευταία. Αλλά όχι κι εντελώς. Γιατί όσο και να το κάνεις ξέρω πως γράφονται τα διάφορα και καταλαβαίνω πια είναι με αίμα και πια με νερά. Ποια είναι ανοιχτά και ποια κλειστά. Και τώρα δεν γράφεις; Γράφεις; Τί γράφεις; 

Θα μας καλέσεις εμάς πουθενά να έρθουμε να σε βρούμε; Φτιάξε μας τίποτε έστω με γκελ. Σε παρακαλούμε. Δεν είναι ζωή αυτή. Έχω αγριέψει. Τί εγωισμοί είναι αυτοί; Εγωισμοί είναι ή αδιαφορία; Ή είμαι τελείως άσχημα τρελαμένη. Ή έχω βγει ασύμφορη και είμαι σε κανα μουσείο και με έχει αντικαταστήσει η εξειδίκευση. Και γιατί το σκουλίκι μου μου λέει πως με έχει φάει η βιομηχανική επανάσταση και η εξειδίκευση. Να τρελαθώ πάλι κι εγώ να χαθώ στις ανιμιστικές τελετές μου να ησυχάσουμε ε. Είμαστε του ματς έτσι. Δίνεις ένα τριαντάρι και ξεχαρμανιάζεις επαγγελματικά. Τί τώρα ρομάτζα κι αηδίες. Πας κι ένα δαμάζοντας τα κύματα ντάουν τάουν κατά το γήπεδο κι όποιον πάρει ο χάρος. Να εμπλουτίζεις και λίγο το βιογραφικό. 

Δε μπορώ άλλο. Έγώ ο μαλάκας δεν μπορώ άλλο.

 Ετοιμάζω ταξίδια.

Τροχαίο

 

Το δίνουμε προϋποθέτει και κάποιον να το παίρνει. Αλλιώς δεν δίνουμε μα  πετάμε. Κι εγώ δεν ζω άνθρωπο παρά μια ιδέα ανθρώπου. Δεν είναι ζωή αυτή. Αλλά ούτε κι ο έρωτας είναι θάνατος για να ετοιμαστεί κανείς για αυτόν. Ή μήπως είναι; Να πει πως δεν είναι έτοιμος και πρέπει να ετοιμαστεί για να πάει. Ότι δηλαδή περιμένω να ετοιμαστώ για αυτό και γι' αυτό δεν εκτελείται ακόμη αυτή η πράξη. 

Έχω να προσφέρω αυτά που μπορώ αυτή την στιγμή. Αν είναι λίγα τώρα και τα περισσότερα θα είναι πάλι λίγα. Κι αν έχω καταδικαστεί στο τίποτα. Κι αν έχω καταδικαστεί σε μια δική μου ιδέα αυτό είναι τρέλα και γυρνάω πάλι στο ίδιο σημείο όπου πρέπει να κατακερματιστώ. Χωρίς αποτέλεσμα ή χωρίς εαυτό. Κι αν υπάρχει κάποιος λόγος είναι σα να μην υπάρχει αφού δεν τον κατέχω. 

Δεν είναι θάνατος ο έρωτας 

για να ετοιμαστώ. 

Κι αν είναι ο έρως θάνατος

δεν είναι ο έρωτας που θέλω. 

Αλλά αν είναι θάνατος 

ο έρωτας μου αυτός 

ας πάει από τροχαίο.

Τα φυτικά κύτταρα λέει είναι πιο εξεληγμένα από τα ζωϊκά

 

Τα έσπασες

 δεν τα έσπασες τα αυγά;

Τί θα γίνει με αυτή την ομελέτα!

 Κόκαλα έχει;

Ή μήπως είσαι να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα; ε 

Που έσπασες τα αυγά και από ομελέτα τίποτα δεν βλέπω

Τέλος πάντων. Σκεφτόμουνα αυτή την αγκαλιά. Να την βάλω να την κάνουν οι ρίζες από δυο δέντρα κι αυτά από πάνω πως φαίνονται έτσι αλλά κάπου εκεί στα κλαδιά να αγκίζονται κι όταν φυσάει πιο πολύ κι ύστερα τον οκτώβρη να ανακατέβονται τα πεσμένα φύλλα τους. Και να παίζουν τα πουλιά να κυνηγιούνται από το ένα στο άλλο. Και τον άλλο που κρεμάει εκεί σ' αυτά την αιώρα του να χαζεύει ο αλήτης. Άντε να βγει αυτό σουρεάλ. Αλλά τί τονε θέλω εγώ αγκαλιά τον Ελυάρ. Εσένα θα πάρω. Κι όπως μ' αρέσει εμένα να το κάνω. Κι άμα σ' αρέσει εντάξει. Εμένα μ' αρέσει πολύ στην αιώρα. Ειδικά έτσι αντικριστά μωρό μου που είναι σαν τσουλήθρα είναι και σκέτο πολύ σκυλίσιο το κόλλημα. 

Απορώ πως παίζω έτσι με τον πόνο μου και την νυστηκομάρα μου. Κι έχουμε σπάσει όλα τα Μέγαρα κι η ομελέτα έχει τα κόκαλα από τα μαμούθ μέσα και όλα  τα προϊστορικά σπήλαια και όλους τους σκελετούς της Πομποιήίας και σε λίγο φοβάμαι πως θα έχει και τα δικά μας 

Μάτια μου 

Ούτε μια ομελέτα δεν μπορούμε να φτιάξουμε

Κατά τα άλλα φτιάχνουμε πράματα και θάματα 

Μου την δίνει

Πότε θα πέσεις

Τί φρούτο είσαι εσύ

Ήλιε μου

Φιλί μου

 Γράφεις τίποτε καινούριο τί κάνεις;

Πως είσαι αγάπη μου;

..

Να σου βαρέσω ένα προϊστορικό φιλί να γουστάρεις

Έντγκαρ Άλαν Πόε

 

ΟΥΛΑΛΟΥΜ

Σταχτί και σκυθρωπό το χρώμα τ’ ουρανού

και τα φύλλα ήταν τριμμένα και ξερά –

ναι, τα φύλλα ήταν μαραμένα και ξερά.

Ήταν νύχτα θλιβερού Οχτώβρη

στης μνήμης μου την ανεξίτηλη χρονιά.

Ήταν δύσκολα στη μουντή λίμνη του Όβρη*

στην ομίχλη του μεσόκαμπου Γουήαρ –

μες στη μούχλα της πικρόλιμνης του Όβρη

στα βρικολακιασμένα δάση του Γουήαρ.

Εδώ κάποτε σε δρόμο με γιγάντια κυπαρίσσια,

περιπλανήθηκα συντροφιά με την Ψυχή μου

μες στα κυπαρίσσια οδήγησα την Αδερφή Ψυχή μου.

Κι ήταν μέρες που η καρδιά μου είχε λαύρα

σαν τα γεμάτα τέφρα ποτάμια που κυλούν –

σαν τις λάβες που αδιάκοπα κυλούν

ρέματα από θειάφι απ’ το Γιάανεκ ρέουν –

στα έσχατα κλίματα του πόλου –

που βογκούν κι απ’ το όρος Γιάανεκ ρέουν

στα βασίλεια του Βόρειου Πόλου.

O λόγος μας στοχαστικός και μετρημένος

αλλ’ οι σκέψεις μας ήταν αναιμικές, ξερές –

οι θύμησές μας ήταν ύπουλες, ξερές –

γιατί δε νιώθαμε πως ήταν Οχτώβρης,

και δεν προσέξαμε τη νύχτα της χρονιάς –

(αχ, εκείνη απ’ όλες τις νύχτες της χρονιάς!)

και δεν είδαμε τη μουντή λίμνη του Όβρη

(αν και κάποτε διαβήκαμ’ από δω)

κι ούτε νιώσαμε τη μούχλα της πικρόλιμνης του Όβρη

κι ούτε τα βρικολακιασμένα δάση του Γουήαρ.

Και τώρα, καθώς η νύχτα έφτανε στο γέρμα

και τ’ αστρικά ρολόγια δείχνανε πρωί –

τ’ αστρικά ρολόγια προϊδέαζαν πρωί –

και στου διάβα μας φάνηκε το τέρμα

μια νεφελώδης και αχνή μαρμαρυγή

απ’ όπου της Αστάρτης βγήκε η λειψή σελήνη

δικέρατη, διαμαντοστόλιστη πριν τη χαραυγή

ξεχωριστή, δικέρατη σελήνη.

Και είπα: «Απ’ την Άρτεμη αυτή είναι πιο θερμή:

πετάει μέσα σ’ αιθέρα αναστεναγμών –

ξεφαντώνει σε βασίλεια αναστεναγμών:

είδε τα δάκρυα που δε στέγνωσαν ακόμη

στις παρειές αυτές που το σκουλήκι ζει ακόμη

και διάβηκε απ’ τ’ άστρα του Λέοντα

να μας δείξει το ουράνιο μονοπάτι –

της γαλήνιας Λήθης το μονοπάτι,

βγήκε, ενάντια στο Λέοντα,

να μας φέξει με τα λαμπρά της μάτια –

πέρασε μέσ’ απ’ το άντρο του Λέοντα

με αγάπη στα φωτεινά της μάτια».

Αλλά η Ψυχή το δάχτυλό της ύψωσε

κι είπε: «Το άστρο αυτό το δυσπιστώ –

την ασυνήθιστη ωχρότητά του τη φοβούμαι: –

Αχ, σπεύσε! Να μη μείνουμε άλλο εδώ!

Να φύγουμε! Να πάμε! Μη χρονοτριβούμε!»

Με τρόμο μίλησε και άφησε να πέσουν

τα φτερά της και να συρθούν μέσα στη σκόνη –

αγωνιούσε κι έκλαιγε αφήνοντας να πέσουν

τα βαμβακένια της φτερά μέσα στη σκόνη –

και θλιβερά να σέρνονται μέσα στη σκόνη.

Και της απάντησα εγώ: «Όνειρο είναι απλά:

Ας συνεχίσουμε με το τρεμουλιαστό τούτο φως!

Ας μας λούσει το κρυστάλλινο τούτο φως!

Η σιβυλλική του αίγλη μας φέγγει λαμπρά

μ’ Ομορφιά κι Ελπίδα απόψε: –

Δες πώς τρεμοπαίζει στο στερέωμα απόψε!

Αχ, ασφαλώς να εμπιστευτούμε αυτή τη λάμψη,

και με σιγουριά θα μας πάει σωστά –

ασφαλώς να εμπιστευτούμε αυτή τη λάμψη,

και με σιγουριά θα μας πάει σωστά,

αφού τρεμοπαίζει στο στερέωμα απόψε».

Έτσι κανάκεψα την Ψυχή και τη φίλησα,

και την έβγαλα απ’ την κακοκεφιά της –

νικώντας τις φοβίες της και την κακοκεφιά της,

και στου ορίζοντα φτάσαμε το τέρμα,

αλλά σταματήσαμε στη θύρα ενός τύμβου –

στη θύρα ενός ενεπίγραφου τύμβου.

Κι είπα: «Τι γράφει εδώ, γλυκιά αδελφούλα

στη θύρα αυτού του ενεπίγραφου τύμβου;»

Απαντώντας μου είπε: «Ουλαλούμ – Ουλαλούμ –

είν’ ο τάφος της χαμένης σου Ουλαλούμ!»

Πελιδνή και μαύρη έγινε τότε η καρδιά μου

σαν τα φύλλα τα τριμμένα και ξερά –

σαν τα φύλλα τα μαραμένα και ξερά.

Κι ανέκραξα: «Ήταν όντως νύχτα του Οχτώβρη

σαν τη νύχτ’ αυτή την περσινή χρονιά.

που πορεύτηκα εδώ κάτω – διάβηκα δω κάτω –

που φορτίο τρομερό έφερα εδώ κάτω –

τούτη τη νύχτα απ’ όλες της χρονιάς,

ποιος δαίμονας μ’ έφερ’ εδώ φονιάς;

Πολύ καλά γνωρίζω τώρα τη μουντή λίμνη του Όβρη

την ομίχλη του μεσόκαμπου Γουήαρ –

πολύ καλά γνωρίζω τη μούχλα της πικρόλιμνης του Όβρη

και τα βρικολακιασμένα τούτα δάση του Γουήαρ.

        Έντγκαρ Άλαν Πόε

Μήπως οι Πωλ είναι οι πιο καταραμένοι των καταραμένων

 

Είμαι αποκαρδιωμένη. Το είδατε πως ήταν αυτό το φιλί. Μια λύσσα μια οχλαγωγή μια ηδονή και τίποτε άλλο. Πολύ άδικο και για τους δυο μας. 

Δεν έχουν καμία σχέση τα υπόγειά μας κάπου να επικοινωνίσουν; Ενώ τα υπόγεια των ανθρώπων κανονικά σίγουρα έχουν και κάποια κοινά πράγματα.

 Δεν τα έχω βρει. 

Και με κάνει να μου φαίνομαι πως μπορεί να είμαι περισότερο υπαρξιακή ποιήτρια παρά ερωτική. 

Αλλά πως 

που το υπαρξιακό μου βλέπουμε πως έχει αφετηρία το ερωτικό 

Και το ερωτικό του πως έχει αφετηρία το υπαρξιακό. 

Και που οι αγκαλιές αγκαλιές ξεκινάνε από τα υπόγεια τα υπόγεια.

Κι ενώ με συγκινεί και με διεγήρει τόσο πολύ και τον θαυμάζω δεν δύναται να πλησιάσω για να αγκαλιάσω το είδος αυτής της ευαισθησίας και της ωραιότητός του. 

Λες να είμαι παρθένα;

Ή να είναι αυτός; 

Ή και οι δυο

Και αυτά τα πολύ αισθησιακά και οργιαστικά που αυτόματα λες αποκωδικοποιώ τί είναι; Που είναι ή σα μέσα από βιτρίνες καθρέφτες ή σα τα κόκαλα που βλέπει αρχικά κι εκείνος.

Και σα να συναντιόμαστε στον απόηχο στον δρόμο τον εν κατακλείδι τον μοναχικό.

Και να είναι τόσο αιθέρια και άμορφη και αφηρημένη η αγκαλιά κενή. 

Δε μπορώ

Μια αγκαλιά

Μια αγκαλιά ρε πούστη πάρε με

Μια αγκαλιά

Συγχωρέστε με πνεύματα

 

Συγνώμη που ξέχασα να μνημονεύσω τον Λόρκα και τον Νερούδα. Στην γενναιότητα και την γλυκήτητα των οποίων προστρέχω που ενέχω. Και βρίσκω γαλήνη στην αγκαλιά τους και τη δύναμη του Θεού.

Και συγχωρέστε με κι εσείς όλοι οι αγαπημένοι μου λαϊκοί Ποιητές που σας αγαπώ και που δεν γίνεται κανείς να σας σπουδάσει παρά να κοιτάξει γύρω του με διαχρονική ευαισθησία και συμπόνια. Που για σας μίλησε ο Όμηρος τόσο καλά και πολύ. Για εσάς που είστε τα φώτα στις σκιές της ιστορίας της παναθρώπινης. 

Συγχωρέστε με και συμπονέστε με πνεύματα.

Κι ας μην είμαι έτοιμη να πεθάνω.

Κι ας δουλεύω ακόμη τα χωράφια του πατέρα μας

Κι ας μην θέλω να ξυριστώ μοναχή μου

Κι ας μην τα έχω βρει με το μυαλό και την καρδιά μου

Και βοηθήστε με να βάλω την αγαπημένη μου και το νερό στην φωλιά μας

κοντά της. 

Σοδειά και project συγνώμη

 

Όσο για τις ελιές που μου είπε η αδερφή μου να μαζέψω δεν μάζεψα τίποτε εκτός από εκείνο το αρχικά μισό σακί που το έκανα αυθαίρετα στην αρχή. Και όταν μου το είπε είχα και άλλα δυο στρέμματα δικά μου να περάσω και ο τρελός μου τελείωσε το κομμάτι που βρησκόταν και δεν πήγε ούτε στα άλλα δυο τα δικά του ούτε στα πέντε της αδερφής του και τα άφησε να πέσουν στο χώμα. Διότι και ήταν ήδη πολύ κουρασμένος σωματικά αλλά κυρίως γιατί ένιωσε πως είχε καταφέρει τα πιο σημαντικά. Αλλά και για να αποκλείσει κάθε πιθανότητα πως μπορεί να κινήθηκε έτσι για τα χρήματα και το όποιο προσωπικό υλικό κι άψυχο  μοναχικό κέρδος. Αυτός ο τρελός με έβαλε μέσα κανα δυο χιλιάρικα. Με τις καθυστερίσεις και τις παραιτήσεις.

Εγώ το ξέρω ότι τον πλήρωσα τον μαλάκα τον τρελό υλικά τον πλήρωσα με αυτά τα πεσμένα και πάνω στις μεγαλύτερες φτώχες μου μου τα έφαγε και τα έκαψε ο μαλάκας τα έκανε χώμα. Και πως είναι ο πιο φιλοχρήματος του κόσμου και γι' αυτό το παλεύει κόντρα τέρμα κόντρα.  Πάλι έκλαιγε χθες στην προσευχή του για την "φτώχια" του κι ας συμπλήρωνε μετά το και να έχεις καλά τους αγαπημένους μου να έχεις καλά τους αγαπημένους μου παρακαλώ να έχεις καλά τους αγαπημένους μου. 

Σημειώσεις project συγνώμη

 

Πριν δυο μέρες την Τρίτη 21 του μήνα και ώρα 9:11 πμ με πήρε η αδερφή μου ανήσυχη και μου είπε ότι είδε στον ύπνο της πως τσακωνόμασταν άσχημα και δεν μπορούσε κάπως να το ελέγξει. Την ρώτησα να μου πει λεπτομέριες και δεν ήθελε να μου πει και μου είπε πως με πήρε να δει αν είμαι καλά. Της είπα πως αυτό που είδε είναι καλό και να μην ανησυχεί γιατί αυτό που είδε απελευθερώθηκε από το υποσυνείδητό της και είναι σα να αφορμίζεται κάτι σαν αγκάθι και αυτά τα όνειρα είναι θεραπευτικά και προαναγγέλουν μια θετική μετάβαση. Ότι μπορεί να φαίνεται άσχημο αλλά σαν όνειρο είναι καλό. Την ρώτησα για το ταξίδι της στο Μαρόκο που πήγε στις διακοπές και το έμαθα και πως όλα τα μαθαίνω της είπα περιπαιχτικά και ευδιάθετα. Μιλήσαμε λίγο για το Μαρόκο και το πόσο μας προσφέρουν καινούριες οπτικές αυτά τα ταξίδια που μας βγάζουν λίγο από την δυτική πραγματικότητα. Μιλήσαμε γενικά και δεν μου είπε καμία λεπτομέρια ουτε κάποια ιστορία από εκεί για το με ποιον και τί και που. Μου είχε πει πριν κανα δυο μήνες ότι βγαίνει με έναν συγγραφέα αλλά ουτε και ρώτησα τώρα μόνο προσπάθησα να παρατίνω λίγο την συζήτηση γενικά και είδα πως δεν είχε όρεξη να μου πει λεπτομέριες και είπαμε λίγο για τα παιδιά και κλείσαμε καλά.

Χάρηκα που είδε αυτό το όνειρο. Το θεώρησα πως ήταν και αποτέλεσμα σίγουρα εν μέρη και της δουλειάς του τρελού μου με το πρότζεκτ συγνώμη. Και το ταξίδι στο Μαρόκο και ο συγγραφέας πως είναι πράγματα πολύ κοντά μου. Και χάρηκα έστω από τη  σπόντα. 

Αλλά ήμουν πολύ απασχολημένη αυτές τις μέρες με την μελέτη μου και μόλις από χθες το απόγευμα κάνω διάλημα και γι' αυτό τα σημειώνω και τα τακτοποιώ λίγο τώρα. Και δεν θα έκανα διάλημα αν δεν είχα δει πως δεν είμαι και πολύ ικανοποιημένη με το ποίημα μου για τον Ελυάρ και πως φιληθήκαμε μα δεν κατάφερα να αγκαλιαστούμε. Και δεν ξέρω αν αγκαλιάζει συναισθηματικά αυτός ο ποιητής και πως αγκαλιάζει. Και πόσο είναι δικό του και δικό μου και δικό μας θέμα. Με απασχολεί και το ψάχνω.

 

Είδα στον ύπνο μου πως έκανα ποδήλατο με τον Τασόπουλο σε μια πόλη σαν την Κουβίλια αλλά και σαν στην Αρκαδία και άλλαξα ένα τετράγωνο και χαθήκαμε. Με πήρε ο Λέτζος τηλέφωνο και τον ρώτησα μήπως ξέρει για τον Τασόπουλο. Ρώτησα σε ένα σπίτι κι έμεινα πολύ ώρα εκεί και γνώρισα κόσμο. Έξω ήταν σαν πανηγύρι εκεί και ήταν μια Αφρικανική πρεσβία κι έπεσα απάνω σε έναν από τους φρουρούς όπως έτρεχα και γίναμε φίλοι. Πήγα μετά και πήρα το ποδήλατο μου από εκείνο το σπίτι και χαιρετώντας κοίταξα σε έναν καθρέφτη κι είχα φρεσκοκουρεμένα κοντά μαλλιά καπελάκι που δεν δενόντουσαν αλλά είχα μια μπαντάνα ξεμαλλιασμενη με τις μακριές μου τρίχες επάνω και δεμένη χαλαρά και την φόρεσα με το ένα μου χέρι στον καθρέφτη κι είπα εντάξει κι έφυγα. Αλλά μάλλον πήρα άλλο τετράγωνο από αυτό που είχα έρθει και βγήκα σε έναν δρόμο κι ήταν το ποτάμι και δεν μπορούσα να μπω πάλι στα τετράγωνα και συνέχισα και μπήκα σε έναν βοηθητικό δρομο προς τα εκεί που μάλλον θα έστρηβε κάπου και προσπαθούσα να θυμηθώ πως λεγόταν η οδός μου και ξύπνησα. 

Είχα ένα ωραίο πανέμορφο πεντακάθαρο και φουλ γρασαρισμένο σκούρο πρασινόμαυρο μάουτεν με βαρύ σιδερένιο σκελετό με πολύ καλό πάτημα και πολύ καλλές ταχύτητες και γρανάζια στην πένα κι ανέβαινε και κατέβαινε ωραία και σταθερά που μόνο όταν το σήκωνα για να το καβαλήσω ή να το μετακινήσω στα χέρια φαινόταν το βάρος του ότι ήταν σιδερένιο και βαρύ. 

Θεέ μου λυπήσου με

 

Θεέ μου ελέησέ με

Ευλόγισε με 

Και φώτιζέ με 

με μια φλογερή ελπίδα αθώα. 

Συμπονέστε με πνεύματα

 

Δωσ' τε μου την έδρα μου. Το αντικείμενο. Το υποκείμενο θέλω. Το υποκείμενο θέλω στην έδρα μου απάνω. Το υποκείμενο θέλω και να μη με νοιάζει η έδρα και το αντικείμενο τόσο δε με νοιάζει. Το υποκείμενο θέλω πάνω από όλα. Συμπονέστε με πνεύματα. Και δώσ'τε μου το υποκείμενο με το αντικείμενο στην έδρα. 

Τί;

Στην έδρα του; 

Είναι στην έδρα του;

Και μου έχει αφήσει το αντικείμενο;

Και συγγράφει..

(Πήτε μου και τί άλλο κάνει;)

Συμπονέστε με πνεύματα!

Και δώστε μου δύναμη να εκτρέψω τα ποτάμια να πέσουν στην γη μου στην έδρα του.

Την γη μου στην έδρα του 

Με νερό κι ένα κρεβάτι.

Και κάν' τε την έδρα μας

Για

Ζωή 

Τύχη

Υγεία

Αγάπη 

Έρωτα 

Ερωταγάπη

Φιλί με τον Πώλ Ελυάρ

 

ΛΕΙΑ ΔΥΟ ΚΡΙΚΟΙ

Στρώμα Μεσσόγειος. Μες στο σπαθί αστράφτει ο νεώτερος. Πέπλο που ανασαίνει ανεβαίνει κεφάλια δένει απ' τον λαιμό ως τις καρδιές. Και πέφτει.

 Πέπλο αραχνοΰφαντο με runabout διακλαδώσεις. Στην γάζα που έχεις λερώσει διαγράμμιση διακεκκομμένη για προσπέραση μπροστά στη στροφή την διπλόδιπλή. 

Σφίγγει τα ποδοκέφαλα. Κινήσεις στο αργό. Πόδι και πόδι κεφαλόσταυρο σταυροπόδι σταυροβελωνιά. Την ουρά που κλείνει από πάνω σαν πύλη. Σκάφανδρο ανοιχτό αχνιστό σφιχτό κι ανοίγει και το τυφλωμένο ψαλίδι. 

Ω! Τί καλό παιχνίδι είναι αυτό λέει η μύτη που κρίνει το μπούμερανγκ στην θήκη. Οι γλώσσες οι έξω από τα δόντια. Οι πιάσε κόκκινο μη τσακωθούμε. Οι στον ύπνο μου σε πνίγομαι. Οι κοιμάται με τα τακούνια. Και το κεφάλι μου μπάλα του ποδιού της. Της αλυσίδας μας οι δυο κρίκοι το πιο κοντό κοντινό. 

Γλυκιά φρίκη. Βγάλε με απ' τη θήκη. Με τα κέρατά μου τα δυο τί γαμίσι που είναι αυτό.  Παντελώς εγκεφαλικό. Πανγαίας και προϊστορικό. Σανατόρειο εξωγίηνων• στο "τέλος των ημερών" τους. Ανάμεσα τους ο Μασιάχ. Μεσσίας που μας μασάει. Αχ ήρθε δεν ήρθε. Αχ κυματιστό κι αχ κατακλυσμιαίο. Λούζεται η μιλιά και πέφτει απ' την μηλιά.

 Με ηλιόσκονες της αββύσου τρέχουν τα νερόλαδα άμποτη του μίξερ πουλιά λαλούν με μίξες κι ακόμη είναι τρις. Το ξημέρωμα να αργεί. Έξι. Έξι και δυο. Έξι επί δυο. Το εικοσιτέσσερα καπνίζει ένα ολόιδιο εικοσιτέσσερα. 

Που είχαμε μείνει; Που είχαμε καεί; Σπάζε κορακόκοτα ραγίζω. Να με ζεστάνεις να με ταΐσεις στο στόμα. Και να τα πα πα παφ ποιος βγαίνει πρώτα. Εσύ εγώ ή το αυγό; Πάρε κι αυτό. Για να μη σταματάς να κλώθεις. 

Την κλωστή από ζάχαρη. Κλωστή από αλάτι. Κλωστή από ρίζι. Κλωστή από αίμα και κλωστή που ανθίζει. Σε φορώ απ' τα μαλλιά κι ως το έδαφος μια. Στα πεσμένα σπαθιά και τα σωθηκά. Πάνω σε ρίχνω. Συνεχίζει να γυρίζει. Σταμάτα! Μα σταμάτα. Όχι εσύ ζωή μου ο χρόνος. Που μόνο η ανθρωπή του Ουρανού τον σταματα. Εμάς  κανένας. Εμάς. Κανένας.

          Φιλί με τον Πώλ Ελυάρ

Σπούδασα μα

 

Θέλω να τελειώνω με την λογική. Έχω χάσει όλη μου την εκτίμησή στον λογικό εαυτό μου. Ο τρελός μου  μου φαίνεται πολύ πιο αξιόλογος και είναι και καλύτερη παρέα αλλά με κουράζει με νευριάζει και θέλω να πεθάνει.

Θέλω να τελειώνω με τις σπουδές μου. Έφτασα 45 κι ακόμη σπουδές κάνω. Να τελειώνω με τα της μάνας μου. Να τελειώνω και με τους δυο Πωλ. Πόλοι ανθοπόλοι ανθοπώλοι πώλοι. Δεν θέλω να ανοίξω κανένα άλλο θέμα. 

Βλέπω το μέλλον μέσα από την ποίηση μου βλέπω το μέλλον της ανθρωπότητας. Πως είναι μια Τιτανομαχία σε επανάλληψη. Κι αν κι είναι έτσι και που το βλέπω πάω από τώρα με τους ηττημένους. Αλλά θέλω τουλάχιστον να κάνω κάτι μήπως αλλάξει μήπως αλλάξω. Μήπως τουλάχιστον βρεθώ στην ίδια εποχή μαζί σου στην γη στον Όλυμπο. 

Τί μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στους δυο Πωλ. Αλλά φτάνουν οι ερωτήσεις. Μια στιγμή υπάρχει η ίδια στιγμή. Η στιγμή η γιγάντια και ηττημένη. Ο ηττημένος Ουρανός από μια ανταύγια του εαυτού του ακόμη πιο πεζή και λίγο πιο κοντά στον άνθρωπο μα από την πλευρά την απέναντι. 

Ο Ελυάρ είναι ένας Τιτάνας και ο Τσέλαν ένας Γίγαντας. Ακόμη πολύ μακριά από τον άνθρωπο και προς τα μπρος και προς τα πίσω. Μα εγώ θέλω να τελειώνω με τις σπουδές μου και τις μανάδες μου.  Και με το λογικό και με το τρελό. Ναι και με το τρελό. Πιο δύσκολο αυτό.

Κάτω και πάνω από το πρώτο επίπεδο ίλλιγγος. Κι αυτό το κενό γεμάτο κόκκαλα και όνειρα. Όλο παράπονα και στιγμές οι ίδιες πάντα στιγμές προορισμοί από δρόμους κουβάρια και δάση και βουνά και βυθούς απάτητους που μοναξιά. Κι η ελπίδα που να βρεθώ σε ένα τέτοιο μέρος μαζί σου μια στιγμή. 

Αν δεν μπορείς εσύ δεν μπορεί κανένας. Και πως να παίξουν δυο κανάλια μαζί έλα κάνε θαύματα μια κονσόλα δυο Dj. Ας είναι να σε παίρνω στον κόσμο μου και να με παίρνεις στον δικό σου. 

Γεώργιος Σουρής

Νίκος Καββαδίας

Κωνσταντίνος Καβάφης

Αντρέας Κάλβος 

Διονύσιος Σολωμός

Αντρέας Εμπειρίκος

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Νίκος Καββαδίας (πάλι)

Μαρία Πολυδούρη

Τζελαλαντίν Ρουμί

Νίκος Σπάνιας

Γιώργος Χειμωνάς

Βινσέντζος Κορνάρος

Μυρτιώτισσα

Άλλεν Γκίνγκσμπεργκ

Κώστας Καρυωτάκης 

Τ.Σ. Έλιοτ

Μαγιακόφσκυ Βλαδήμιρος

Σαίξπηρ

Σαπφώ

Αρθούρος Ρεμπώ

Σαρλ Μποντλέρ

Φρεδερίκος Νίτσε

Έρμαν Έσσε

Αέρας

Θάλασσα

Πωλ Ελυάρ

Πωλ Σέλαν

 

      

Θέλω μια ζωή ζωένια. Θέλω σώμα σωμά. Σώμα με Σώμα και ψυχή με ψυχή.

Μου δώθηκαν κι έζησα τόσα πράγματα που ήμουν εκεί ως μωρός κι ως παρατηρητής. Ως ανασφαλής κι ατίθασος μαθητής. Κι ύστερα έλιωσα στην έρευνα. Σας παρακαλώ πια. Δώστε μου το ντοκτορά και την έρδα που θέλω! Και το ακροατήριο που θέλω. Είμαι ένας άνθρωπος και θέλω έναν άνθρωπο. Συγκεκριμένα. Δώσ' τε τον μου. Δεν θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου άλλο. Γιατί πνεύματα δεν μου τον δίνεται; Θέλετε να συνεχίζω τις σπουδές μου; Εσύ μ' ακούς; Μ' ακούς αφού μ' ακούει όλο το σύμπαν και το ακούω κι ότι λέω λέει ΣΥΜΠΑΝ. 

Αγκαλιά μου. Ένα φιλί και στιγμές ΣΥΜΠΑΝ. 

Πως αναστράφηκε έτσι ο κόσμος μόλις σε γνώρισα και τα εύκολα έγιναν δύσκολα και τα δύσκολα εύκολα. Είναι αυτή η αναστροφή των 180° που συνέβει. Που είμαι που τον κόσμο πήρα να περπατήσω ανάποδα για να σε βρω. 

Αγκαλιά μου . Ένα φιλί και στιγμές ΣΥΜΠΑΝ.

Μη στέκομαι Μη στέκεσαι 

Προχώρα

Αθάνατε Θάνατε. 

Όσους και να παίρνεις ποτέ δεν θα μάθεις τον θάνατο και τη ζωή. 

ΠΡΟΧΩΡΑ

Στο υπόγειο. Μπρος και σκάβε. Ριφιφί. Έξοδος άλλη δεν υπάρχει.

Μου λείπεις

 

Καίγονται τα αυτιά μου

 σηκώνονται οι πέτσες μου 

βουρκώνω σφίγγεται το στομάχι μου

 τρέχουν τα σάλια μου

 βαραίνω 

η μελαγχολία μου βουτάει στην θλίψη 

και η τρέλα μου γελάει μοχθηρά.

Μου λείπεις 

Και σταματάει το μυαλό μου.

Σε μια γλυκιά θλίψη

Σε έναν θάνατο ολοζώντανο

Σε ένα γιατί 

κι ένα γαμώτο

Εγώ γιατί 

Εσύ γαμώτο

Εσύ γιατί

Εγώ γαμώτο

ΓΙΑΤΙ 

ΓΑΜΩΤΟ

ΓΑΜΩΤΟ 

ΓΙΑΤΙ

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

 

Δώσ' του λίγη σημασία. Λίγη αποδοχή. Μια χαραμάδα φωτός. Μια ελπίδα ..

Όχι δεν είναι ντροπή να ζητάμε λίγη σημασία. Να ζητάμε τα ρέστα. Να ζητάμε να ξηγηθείς. Να ζητάμε γενικώς. Δεν είναι ντροπή ..

 

Αγάπη μου 

Τί κάνεις; είσαι καλά; 

Μου λείπεις πολύ αγάπη μου. 

Δεν ξέρω τί να κάνω.

Τουλάχιστον ξέρω τί ήταν να κάνω εδώ και έχω έναν μπούσουλα.

Γιατί ήρθα εδώ που γεννήθηκα να πεθάνω σαν τον ελέφαντα πληγωμένη από τα βέλη σου τα φαρμακερά που μου έδωσαν τόση δύναμη και με κράτησαν μέσα στην ποίηση ακόμη κι όταν την μισώ και την αποστρέφομαι. Γιατί θέλω αυτή την γνώση

 της μοίρας και του πεπρωμένου να την έχω μαζί μου παντού.

Τώρα θέλω να έρθω κοντά σου. Σαν τον ελέφαντα πάλι το θέλω να έρθω κοντά σου για να πεθάνω. 

Και δεν υπάρχει άλλος ελέφαντας. Αυτούς τους δυο μόνο έχω. Κι ούτε γεννιούνται έτσι οι δικοί μου ελέφαντες. Ένας κάθε αιώνα και αν.

Μα μου λείπεις τόσο πολύ να ζήσουμε πράγματα. Να φιληθούμε. Να ακούσουμε ένα βινίλιο. Να τραγουδίσουμε να χορέψουμε κάτι μαζί. Να μαγειρέψουμε μαζί. Τέτοια.

Πες μου ότι θα το ήθελες κι εσύ αγάπη μου. Κλαίνε πολύ άσχημα οι ελέφαντες. Και αυτοί οι μαγεμένοι με την αγάπη γίνονται άνθρωποι πιο ελαφριοί. Αλλά να μην είμαστε σαν τον ελέφαντα του Αρκά ή σα το ανέκδοτο με το ποντίκι. 

Είμαι συνέχεια μια του ύψους μια του βάθους μια γελοία μια στο δέος. Τί ταξίδι είναι αυτό. Και η ψυχή μου να κρυώνει ή να καίγεται. Και το φιλί να πονάει σαν τρέλα. Δεν το βλέπεις τί είσαι για μένα! Βέβαια είναι ασύληπτο που να το δεις. 

Τα παντελόνια μας καήκανε και οι φούστες. Ήταν παροχυμένα για μας τελικά. Γιατί αν φορούσε παντελόνια δεν θα άφηνε έτσι μια γυναίκα να λιώνει. Και πως είναι δυνατόν. Γαμώ τις φούστες και τα παντελόνια. Εδώ λιώνουμε για λίγη αγάπη χειροπιαστή. Έχουμε λολαθεί. Γαμώ τη γάτα του Στρέντινγκερ να τη σκίσω. 

Δε ξέρω τί να κάνω. Είναι τόσο γελοίο το δέος μου και η στέριση τόσο παράλογη. 

Εσύ; Πως τη βγάζεις. Με βιομηχανική επανάσταση κι εξειδίκευση; Έχεις βρει τη φόρμουλα σου; 

Τους είδα ποιοι φίλοι σου σε γλυκοκοιτάζουν. Εγώ σε πείραξα κατα τα άλλα.. που είμαι πάντα τόσο προσεχτική και αργή. Και αλτρουίστρια. Εγώ ο μαλάκας. 

Ο νεωτερισμός και η κίνηση

 

Ο νεωτερισμός είναι πάντα κάτι που κερδίζει τις εντυπώσεις και φέρνει και προαναγγέλει μια μετάβαση. Ένα δοτικό ποίημα χρειάζεται κάτι καινούριο πάντα. Κι ακόμη καλύτερα ένα πάντα που να είναι καινούριο.

Ένας πάντα νέος και σταθερός νεωτερισμός είναι η αίσθηση της κλίμακας στον ρυθμό. Κι αυτό διότι είναι κάτι σαν μια γνώση που ξεπηδά μέσα από την μη γνώση. Είναι ένα στοιχείο που ποιείται αποκληστικά με τα υλικά της άγνοιας. Της επιτηδευμένης άγνοιας για να πούμε πως το αποτέλεσμα είναι όντως ένα δημιουργημα. Είναι μια λογική παρουσίαση του άλογου που συνθέτει μελωδία με ρυθμούς. Κι έτσι μπορούμε να αισθανόμαστε τα στοιχεία της κλίμακας από τον ρυθμό. Όσο κι αν μπορεί τώρα ένας δρ.μουσικός να βγει από τα ρούχα του με αυτό που λέω και που προσπαθώ να διατυπώσω. Όμως ένας χαρισματικός μουσικός μπορεί να παίξει όλο το τραγούδι έχοντας στα χέρια του ας πούμε μόνο δυο κουτάλια και με αυτά να βγαίνει "μαγικά" και η μελωδία και ο ρυθμός. Να ακούς ταυτόχρονα ας πούμε σε έναν χτύπο των κουταλιων μια νότα να παίζει και στο κλειδί του ντο και του σολ και του φα. Κι αυτό έχει να κάνει με τις διαστάσεις. Το ύφος τον χρωματισμό την φορά της κίνησης. Το είδος της ενέργειας. Τις τάσεις τις εντάσεις και τις μετατροπές της δύναμης.

Η δύναμη και η ευλιγισία με τις οποίες σηκώνουμε και κινούμε το βάρος σε κάθε ύφος. Κι όσο πχ το ύφος ελαφραίνει τόσο πιο δυσκολεύει η διαχείρισή του βάρους. 

Το ποίημα είναι ταυτότητα. Και ταυτότητες. Και η ταυτότητα είναι βάρος. Είσαι ας πούμε ένας Νεύτωνας που κάθεται κάτω από την μηλιά και σκέφτεται την έλξη. Κι όταν πέσει το πρώτο μήλο στο κεφάλι του αναφωνεί και γράφει για την βαρύτητα. Που την βλέπει σε όλα τα πράγματα. Που το μήλο που έπεσε στο κεφάλι του γι' αυτόν είναι μια φυσική κίνηση με μια βασική και γενική αιτία. Αποτελέσματα όσα τα πράγματα που υπάρχουν υπήρξαν και θα υπάρξουν ανάλογα. Άπειρα δηλαδή.

Έτσι μπορεί να σταθεί σε μια θέση. Να πάει πίσω ή μπροστά. Να ανοίξει ή να κλείσει σε όποιες μοίρες. Να φύγει με μια διαστολή στο αφηρημένο. Να συμπτηχθεί στο συγκεκριμένο. Να προσθέσει διαστάσεις να αφαιρέσει να δοκιμάσει φανταστικές και συνδιαστικές. Πάνω σε αυτό που θέλει να πει. Αυτό που τον απασχολεί. 

Για την γνώση της λειτουργίας του κόσμου όταν πρόκειται για φιλοσοφικά ποιήματα. Και για ψυχαγωγικά ποιήματα με μια δικιά του λειτουργία του κόσμου. Και εδώ να πω πως για λόγους ευνόητους αυτά για μένα να μην μπερδεύονται όπως πχ να λέμε τώρα για τον μυθικό Ηρακλή και να τον δίχνουμε στην Τροία με την Ζίνα και τον Χριστό ξέρω γω να τα κάνουμε αχταρμά τα φανταστικά με τις γνώσεις τις μυθικές έστω που κι αυτές είναι ιστορίες βασισμένες στην γνώση της λειτουργίας του κόσμου και δεν είναι φαντασίες ενός κάποιου. 

Για μένα χρειάζεται ένας αυστηρός διαχωρισμός στα πεδία αυτά και όπως δεν κολλάνε όλα τα υλικά μεταξύ τους η δομή διέπεται από πολύ αυστηρούς στατικούς κανόνες. Εκτός αν θέλουμε να είμαστε ακόμη παιδάκια που φτιάχνουν για να φτιάχνουν και δεν τα νοιάζει εκείνη την ώρα αν όντως στέκει  και δε πα να γκρεμιστεί αμέσως πάνε σε άλλο κι ούτε καν νοιάζονται να μαζέψουν. Μιλάμε για ενήλικες που βγάζουν έργα και αν θέλουν την παιδικότητα την θέλουν στην ψυχή τους και όχι στο μυαλό τους γιατί αλλιώς πάμε σε άλλο πράγμα που δεν είναι παιδικότητα αλλά κάποια αναπηρία δυστυχώς. Όχι ότι δεν κάνουμε όλοι κι ηλιθιότητες.

Έτσι λοιπόν έχουμε τα φιλοσοφικά και τα ψυχαγωγικά έργα. Κι αν αυτά συνδιάζονται χρειάζεται να είναι πολύ οριοθετημένος ο διάλογος τους και πάλι έτσι προκήπτουν προβληματικές για πολύ ισχυρούς λύτες ανώτατων επιπέδων δύναμης κι ευλιγησίας.

Για να ανοίξει λοιπόν κανείς στο Όλον χωρίς να μωρώσει να τρελαθεί ή να "παγώσει" παθητικά χρειάζεται κάποια συνείδηση. Να έχει γνωρίσει τα συναισθήματα και τις αισθήσεις του σε έναν βαθμό που να επιζεί των περιστάσεων του αχανούς συντονισμού της ύπαρξης στο Όλον. Οι αγγειλώσεις   εδώ σπάνε. Είναι που θα νιώσεις σούπερ αλλά μπορεί και αντί για το αναμενόμενο να τρελαθείς στον πόνο από αγγειλώσεις. 

Ο Νεωτερισμός είναι σπάνιος διότι είναι κάτι από την "μέλισσα" που κινέιται μέσα στο Όλον και βρίσκει τα λουλουδάκια του μέλλοντος και την "αλογόμυγα" κτλ. Του μέλλοντος που είναι ένα παρελθόν χαμένης γνώσης πως να το πω. 

Ο νεωτερισμός, θέαση της επερχόμενης αλλαγής δηλαδή, είναι σπάνιος. Διότι ενώ μπορούμε κάπως να ανοιχτούμε στις διαστάσεις όπως είπαμε. Να σταθούμε και να παρατηρίσουμε. Ακόμη και να προσανατολιστούμε. Η κίνηση χρειάζεται κάτι παραπάνω από το να επιζήσουμε βεβαίως σε αυτή τη στιγμή. Να προχωρίσουμε. Να αφήσουμε δηλαδή την ζωή μας και να μεταβούμε σε άλλες πραγματικότητες. Να αντλήσουμε να κρατήσουμε να μεταφέρουμε να επιστρέψουμε. Από το Όλον στο Ον και στον ον που είμαστε εδώ και τώρα.

Να πω και πως αν τα γράμματα στην μετοχή τους είναι χρώματα το νι θα είναι κάποιο μπλε και το λι κάποιο κίτρινο. Τα οποίο σε αυτήν τη διαδικασία καλύτερα οι αρχάριοι να  φροντίζουμε να μην τα σμίγουμε. Εδώ κι εκεί στο ΟΛΟΝ. Τουλάχιστον καθόσο δεν βρισκόμαστε στην κύρια θέση μας ή σε θέση που να μας επιτρέπει αυτή την χαλάρωση και τις ορέξεις. Και την πράξη. 

      Ο ποιητής από τον Άδη.

       Ο νεκρός. 

Ο Ήρωας. 

         Ο Θεός.

Τέχνη νόημα και επικοινωνία

Αν μας έφτανε η ζωή δεν θα κατατρέχαμε στην τεχνη. Μπορεί κι η τέχνη να μην έχει νόημα αλλά να δίνει νόημα στη ζωή. Ίσως κι αντίστροφα.

Με κάποια έργα τέχνης δεν ξέρω αν αυτά ταξιδέψαν στο μέλλον ή το μέλλον ταξίδεψε από αυτά. Οι καλλιτέχνες έχουν μια ευθύνη. Κι όπως φαίνεται από το παραπάνω είναι τόση η ευθύνη όσο και το μέγεθος του χαρίσματος που έχουν χρεωθεί με την γέννησή τους.

Είναι μια ευθύνη όπως συμβαίνει και με τα παιδιά μας. Μόνο που με τα έργα μας έχουμε την επιλογή αν θα τα βγάλουμε στην κοινωνία ή όχι. Ενώ με τα παιδιά μας είναι μια κι έξω.

Και τώρα μπορεί να πείτε πως πάω να λύσω τα υπαρξιακά μου και να βρω νόημα μέσα από τα παιδιά και την τέχνη. Κι αν χρειάζεται το νόημα κτλ. Όμως ακόμη και το ανόητο είναι ένα νόημα. Ακόμη και τα πράγματα δλδ που φαίνεται να μην έχουν νόημα έχουν το νόημα πως δεν έχουν νόημα.

 Ότι δεν έχει νόημα μάλλον έχει ένα ασχημάτιστο νόημα το οποίο καταλαμβάνει την θέση του νοήματος αφου λεγόμαστε νοήμονα όντα. Τώρα αν χρειάζεται το ανόητο να αντικαθηστά το νοητό σε κάποια σημεία ή και γενικώς αυτό κι αν είναι ευθύνη όταν συμβαίνει μέσα από την εμπειρία που μας προσφέρει ο καλλιτέχνης. 

Εγώ δεν δυσκολεύομαι τόσο να φτιάξω κάτι. Σίγουρα πονάω και ιδρώνω και τεντώνομαι και πέρα από τα όριά μου αλλά αυτή είναι μια διαδικασία που με μαγεύει και όπως και να έχει με ικανοποιεί και την χαίρομαι πολλές φορές. Όμως βασανίζομαι πάρα πολύ για το τί από αυτά είναι να βγει στην κοινωνία και σίγουρα το κριτήριο δεν είναι η όποια ομορφιά κι η τεχνική αρτιότητα ή πρωτοτυπία. Όσο αυτό που μπορεί να προβάλεται και πόσο θεμιτό ή αθέμιτο είναι και ποιοι είναι οι προσανατολισμοί και τα πρώτυπα που μπορεί να δημιουργεί. Το ήθος που ποιεί κάθε σκηνοθεσία και η μετάβαση ή η πιθανή μετάβαση που αφήνεται στο χέρι του θεατή. 

Και δεν μιλώ για αυτά εδώ μέσα. Εδώ είναι το ημερολόγιό μου και το πρόχειρό μου. Δεν θεωρώ πως δημοσιεύω κάτι όταν το βάζω εδώ πέρα. Εδώ με διαβάζετε πέντε ανθρώποι που μπορεί να ενδιαφέρεστε για εμένα σαν άνθρωπο ή για την τέχνη μου και την τεχνική μου και τους δρόμους που εξελίσεται μέσα στα χρόνια. Και κρατώ σημειώσεις και γράφω σκέψεις και μιλάω κατά κάποιον τρόπο αυτά που θα ήθελα να πω και τα απευθύνω χωρίς να με απασχολεί αν θέλει ο άλλος να τα ακούσει γιατί υπάρχει η επιλογή. Και μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια αυτό μου άρεσε πολύ και είπα να το κρατήσω. Να μιλάω δηλαδή έτσι και να αφήνω την επιλογή στον άλλο πότε και αν θέλει. 

Θα μου πείτε πως έτσι είναι και με την τέχνη. Πως βγάζεις ένα έργο και είναι του άλλου η επιλογή αν θα το κάνει ή τί θα το κάνει. Βέβαια μακάρι οι άνθρωποι να είχαν όλοι αυτή την δύναμη να μπορούν σε μεγάλο βαθμό να διυλίζουν και να επιλέγουν. Και να ήταν τα έργα και οι θεατές ισοδύναμοι. Και να υπήρχαν μόνο έργα που να φρόντιζαν για την αυτοκριτική και την αυτοβελτίωση μας ως προς την ισορροπημένη και υγιή συνύπαρξη μας. Και την αθώα μας ευχαρίστηση.

 

Σήμερα μέσα μου είμαστε πάλι σα τη γάτα του Σρέντινγκερ.

Σκέψεις για τον νεωτερισμό και τον υπερρεαλισμό

 

Στα κινήματα και τις σχολές του περασμένου κυρίως αιώνα βλέπουμε την ανάγκη της αναζήτησης του νεωτερισμού όσο ποτέ άλλωτε. 

Τα διάφορα ρεύματα που  σε αρκετές περιπρώσεις αναμιγνίονται ή και διακλαδώνονται. Οι ποικιλία τόση όσο ποτέ είναι χαρακτηριστική και υποδηλώνει, όπως συμβαίνει με την δοτική αναζήτηση και τέχνη που είναι και διορατική τέχνη, την σύσταση και τις ποιότητες των μελλούμενων στον κόσμο. Ποιότητες που τις βιώνουμε εμείς σήμερα. 

Ο υπερρεαλισμός βαθιά φορτισμένος σιγά σιγά συγκεντρώνει τις περισσότερες εντυπώσεις. Υπάρχει ανάγκη φαίνεται για προκάληψη σε ότι αγκιζει την προκατάληψη. Υπάρχει ανάγκη για τα κλειδώμενα να αντικατασταθούν τα κλειδιά με κωδικούς και για μια χρήση πιο κοινώς προσβάσιμη και με αιτιολογία την ψυχαγωγία. Ανοίγονται κάποιοι ως τότε πολύ κλειστοί κόσμοι για μια χρήση ως γνωστικό αντικείμενο  με σκοπό ίσως την ανατροπή των παγιομένων συμβολισμών και την αποδυνάμωση έτσι των συγχίσεων της άγνοιας και της ιμημάθειας γύρω από το θέμα. 

Το φως ωστόσο δεν είναι το φυσικό φως. Λεπτομέρια που αγαπά το σκοτάδι. Γι' αυτό και το είδος θα αγαπηθεί πολύ κυρίως από την αριστοκρατεία και τους προσφιλείς σε αυτήν ανθρώπους και γενικώς θα πρωοθηθεί μέχρι στο σημείο σήμερα να θεωρείται απαραίτητο στοιχείο της σύγχρονης ποιητικής τέχνης. 

Οι κυριολεξίες σήμερα όπως και γενικά οι κυριότητες αυτονόητα κλειδώνονται και πρέπει να συνοδεύονται με κωδικούς ξεκλειδώματος. Οι παλιοί υπερρεαλιστές ποιητές έβλεπαν αυτή την εξέλιξη την αποδέχτηκαν και την επικύρωσαν. Όσο κι αν το αίσθημα ελευθερίας μοιάζει να πολλαπλασιάζεται εντός των έργων. Όμως ιδιωτικα.

Στην εποχή μας σήμερα οι άνθρωποι είναι πιο κοντά στον υπερρεαλισμό παρά στον ρεαλισμό. Γι' αυτό νομίζω πως  και οι ανάγκες μας για τον νεωτερισμό μας καλλούν προς μια άλλη κατεύθηνση.  

Ξ±Ξ½Ο Ο Ξ½Ξ·Ο Ο Ξ΅Ο Ξ±Ξ½Ξ·Ο Ο Ο Ξ±Ξ³ΞΏΟ Ξ΄ΞΉΞ±

 Και τί ωραία αφιέρωση μου έχεις κάνει στο βιβλίο του Ελυάρ.. Να σχίζεις χαρτάκια. Α να σκίζεις τα χαρτάκια σου. Παραλίγο να ευχυθώ να μουν χαρτάκι.

Αέρινα γραμμένη. Το στιλό δεν έχει πατήσει πουθενά το χαρτί. Τόσο απαλά γραμμένη. Λες και το έχυνε το μελάλι μόλις που ίσα που το ακούμπαγε το στυλό. Τί παιδί είσαι εσύ ..

Και τί βιβλίο κι αυτό. Τέλειο διεγερτικό. Πλυντήριο κολλημένο στο πρόγραμμα στιψημο και ξαναστίψημο. Μόνο στίψημο και πάλι στίψημο και ξανα στίψημο

Πονάω ακόμη

 

Σκέφτομαι να το καθαρίσω του  τάδε τάφε  και να βάλω μια γκαζιέρα εκεί να μαγειρεύω.

Σήμερα έγραφα ένα ποίημα κι έβγαλα το φαγητό χωρίς πετσέτα από τον φούρνο. Έβαλα αμέσως το χέρι μου μες το λάδι και την γλίτωσα μόνο με ένα άσπρισμα λίγο βαθύ. Φοβερό ποίημα! Το φιλί με τον Ελυάρ.

Στου τάφε τάδε

 

Στο σημείο που καθόμουνα όταν μου το είπες αυτό ότι τον ερωτεύτηκα τον τάδε , με συγκοπή και παύση, από τότε στου τάφε τάδε πετάω πράγματα κουτιά σακούλες μπουκάλια ρούχα για πατσαβούρια πλαστικά σχοινιά και δεν το φτιάχνω είναι ένα χάος ένας σωρός. Έχω μεγάλο τραύμα. Για δέσιμο

 

Ο παρθένος έρωτάς μου

 

Ο Έρωτας μου παρθένος εδώ και δυο δεκαετίες κοντά. Δεν μπόρεσα να ξαναερωτευτώ. Παραμένω κι εμμένω σε ένα. 

Εσύ μου είπες πως τον ερωτεύτηκες αυτόν τον άλλο και τον παράλλο. Εγώ δεν σου είπα πως ερωτεύτηκα κανέναν γιατί δεν ερωτεύτηκα κανέναν άλλο εκτός από εσένα (και την ποίηση). 

Εσύ μου είπες πως ερωτεύτηκες και το είπες με συγκοπή. Παύση. Γιατί με συγκοπή και παύση να μου μου το πείς αυτό; Εγώ αλήθεια είπα. Εσύ αλλήθεια έλεγες; 

Σχεδόν δυο δεκαετίες ζω τον έρωτα μου παρθένο. Έ έφαγα και δυο τρεις καψούρες για να τη βγάλω. Αλλά δεν σου είπα πως εγώ τον τάδε τον ερωτεύτηκα. Όπως έκανες εσύ. Τόσο άπονα. 

Μας γάμησες και βγήκες και από πάνω. Σιγά μην τον είχες ερωτευτεί εσύ αυτόν τον άλλο και τον παράλο. Εσύ είσαι ο έρωτας μου ο παρθένος εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Δεν έχεις ερωτευτεί -άλλον- ποτέ. 

Έχεις φάει καμιά δεκαριά καψούρες για να την βγάλεις.