Φρίντριχ Χέλντερλιν

*

Συγχώρεση


Ιε­ρή Ύπαρ­ξη! συ­χνά δια­τά­ρα­ξα τη χρυ­σή γα­λή­νη
της θεϊ­κής σου ανά­παυ­σης και για τους πιο μυ­στι­κούς,
βα­θύ­τε­ρους πό­νους της ζω­ής
πολ­λά έμα­θες και συ από μέ­να.


Ω, λη­σμό­νη­σέ τα, συγ­χώ­ρε­σέ τα! όπως εκεί­να τα σύν­νε­φα
μπρο­στά απ’ το γα­λή­νιο φεγ­γά­ρι, δια­βαί­νω· και συ
ησυ­χά­ζεις και λά­μπεις πά­λι
στην ομορ­φιά σου, εσύ γλυ­κό Φως.

*

Τότε και τώρα


Στα νιάτα μου ήμουν χαρούμενος τα πρωινά,
τις νύχτες έκλαιγα· τώρα που είμαι μεγαλύτερος
η μέρα μου ξεκινά μ’ αμφισβήτηση, όμως
το τέλος της είναι ιερό και γαλήνιο.