Αγάπη μου 

Τί κάνεις; είσαι καλά; 

Μου λείπεις πολύ αγάπη μου. 

Δεν ξέρω τί να κάνω.

Τουλάχιστον ξέρω τί ήταν να κάνω εδώ και έχω έναν μπούσουλα.

Γιατί ήρθα εδώ που γεννήθηκα να πεθάνω σαν τον ελέφαντα πληγωμένη από τα βέλη σου τα φαρμακερά που μου έδωσαν τόση δύναμη και με κράτησαν μέσα στην ποίηση ακόμη κι όταν την μισώ και την αποστρέφομαι. Γιατί θέλω αυτή την γνώση

 της μοίρας και του πεπρωμένου να την έχω μαζί μου παντού.

Τώρα θέλω να έρθω κοντά σου. Σαν τον ελέφαντα πάλι το θέλω να έρθω κοντά σου για να πεθάνω. 

Και δεν υπάρχει άλλος ελέφαντας. Αυτούς τους δυο μόνο έχω. Κι ούτε γεννιούνται έτσι οι δικοί μου ελέφαντες. Ένας κάθε αιώνα και αν.

Μα μου λείπεις τόσο πολύ να ζήσουμε πράγματα. Να φιληθούμε. Να ακούσουμε ένα βινίλιο. Να τραγουδίσουμε να χορέψουμε κάτι μαζί. Να μαγειρέψουμε μαζί. Τέτοια.

Πες μου ότι θα το ήθελες κι εσύ αγάπη μου. Κλαίνε πολύ άσχημα οι ελέφαντες. Και αυτοί οι μαγεμένοι με την αγάπη γίνονται άνθρωποι πιο ελαφριοί. Αλλά να μην είμαστε σαν τον ελέφαντα του Αρκά ή σα το ανέκδοτο με το ποντίκι. 

Είμαι συνέχεια μια του ύψους μια του βάθους μια γελοία μια στο δέος. Τί ταξίδι είναι αυτό. Και η ψυχή μου να κρυώνει ή να καίγεται. Και το φιλί να πονάει σαν τρέλα. Δεν το βλέπεις τί είσαι για μένα! Βέβαια είναι ασύληπτο που να το δεις. 

Τα παντελόνια μας καήκανε και οι φούστες. Ήταν παροχυμένα για μας τελικά. Γιατί αν φορούσε παντελόνια δεν θα άφηνε έτσι μια γυναίκα να λιώνει. Και πως είναι δυνατόν. Γαμώ τις φούστες και τα παντελόνια. Εδώ λιώνουμε για λίγη αγάπη χειροπιαστή. Έχουμε λολαθεί. Γαμώ τη γάτα του Στρέντινγκερ να τη σκίσω. 

Δε ξέρω τί να κάνω. Είναι τόσο γελοίο το δέος μου και η στέριση τόσο παράλογη. 

Εσύ; Πως τη βγάζεις. Με βιομηχανική επανάσταση κι εξειδίκευση; Έχεις βρει τη φόρμουλα σου; 

Τους είδα ποιοι φίλοι σου σε γλυκοκοιτάζουν. Εγώ σε πείραξα κατα τα άλλα.. που είμαι πάντα τόσο προσεχτική και αργή. Και αλτρουίστρια. Εγώ ο μαλάκας.