Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι του Κούντερα βοηθάει πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις. Όχι για να τις καταλλαβει αλλά για να τους δώσει ένα ελεγξιμο κατα κάποιον τρόπο μέγεθος και σχήμα. Η κόκκινη του Κωστή. Το ράμφος της Χαρίτας. Το μαραμπού και πούσι του Καββαδία. Η των αλγηδόνων πρωτεύουσα του Ελυάρ. Υπάρχει σίγουρα ένα καταπραϊντικό κοκτέιλ για τον καθένα από έργα που μπορούν να βοηθήσουν να μπούμε σε μια άλλη τροχιά και να απομακρυνθούμε από το σημείο της απώλειας και του πόνου. Να την μπαλώσουμε που λέμε. Να αποδεχθούμε την ελαφρότητα ως κατάσταση και να βγούμε από το βούλιαγμα σιγά σιγά. Να συγχωρεθούμε. Και να νιώσουμε και κάποια ευγνωμοσύνη που γνωρίσαμε όσα γνωρίσαμε στα βάθη τα δικά μας. Άλλωστε βλέπεις πως οι άνθρωποι στο σύνολο της την ζωή την ζουν καλά με το τμήμα του εαυτού τους που το αγνωούν. Ζουν καλύτερα από αυτούς που έχουν την όποια αντίληψή και σύνδεσή του.
Κι αν είναι να βγαίνω και να είμαι έτσι μετά καλύτερα να μην βγαίνω.
Καταλαβαίνω πάντως καταλαβαίνω και δικαιολογώ και δεν θα το παίρνω προσωπικά. Γιατί καμιά φορά οι άνθρωποι προτιμούν να μην σου μιλάνε να μην συναντιούνται.
Κι ότι είπε ο Κούντερα.
Βέβαια οι πιο μακάριοι είναι οι Πλατωνιστές. Να είσαι αποφασισμένος και συνειδητός πως θα ζήσεις στον κόσμο των ιδεών. Κι όταν σε τυραννάει το σώμα σου τόσο που δεν μπορείς να το κατευνάσεις κάπως πια να δίνεις συνειδητά ένα πενιντάρι στην κοπέλα την άγνωστη εκεί χάμου να στανιάρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ συνεχίζει βέβαια να υπάρχει η προβληματική της συντροφικότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θα ήθελα έναν Σούστερ που να αγκαλιάζει και να φιλάει ζεστά να ρεμβάζουμε και να συζητάμε για μουσική ποίηση λογοτεχνία επιστήμη φιλοσοφία και ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ας μην είναι σαν τον Απόλλωνα και την Αφροδίτη. Αν έχει κάτι ευγενικό καλοσυνάτο και διεγερτικό στο βλέμμα μου φτάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συμβατή μυρουδιά
ΑπάντησηΔιαγραφή