Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΛΙΓΜΟΣ


Στα μαβιά κρόσια της οδύνης
στα αγάλματα της αγωνίας
στις υγρές σιωπές
υπάρχει ένα πρόσωπο
τόσο πολύ βγαλνένο απο τα δάκρυα
τόσο ακατανόητο
τόσο ζεστό στο χέρι που του γνέφει
έν’ άλλο πρόσωπο
μια οπτασία με πυρσούς που σχίζει την ερήμωση
καβάλα η νύχτα στις οροσειρές της
με άστρα σαν νοήματα που σφεντονίστηκαν
άλλοτε απ΄την παιδική τους ηλικία
και δίνουνε το κατευόδιο της ζωής
επάνω στις ανηφοριές του οίκτου

Υπάρχει
μια τρυφερή καμπύλη που χρωστά στον πόνο
την περιπέτεια της φωτοχυσίας της
ένας φακός που ενώνει τα αμαρτήματα
σαν ύπτια σπλάχνα που ριξεν η τύχη
Εκεί

Ένας καλός απ’ τη σκιά που τον μαγεύει τοίχος
κάνει γωνία πρίν απο το κλάμα
Ύστερα φτάνουν οι κορμοστασιές του ολέθρου
δέντρα με μόνη επίπλωση τα δάχτυλα τους
με μόνη πίστη την ξεριζωμένη τους λαλιά
Είναι καλό να μη μιλάν εκείνοι που έζησαν
οι άλλοι βαστούν στα χέρια οιμωγές
τρέχοντας πέρα σαν αβάφτιστες φτερούγες

Έζησαν
Ένα πηγάδι ανοίγει φόβουσ επειτ’ απο καθ’ ελπίδα του
Γιατί να τρέμει αυτό το σύρμα
τούτο το πουλί ποιό βλέμμα να τροφοδοτεί
Τί θέλουμε
Υπάρχει

Ένα σβησμένο πρόσωπο σε κάθε αυλαία λήθης.


(Φυσικά!!!: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ)
[art> De Chirico, foto> by me]

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

SoS


«..το ξέρω πώς δεν είμαι αυτός που πάνω του θα στηριχτείς
ούτε λεφτάς κι ίσως γυρνάς πιωμένο μες τα μπαρ να με βρείς
όμως εγώ θα σου μετρώ της πόλης το σφιγμό με αγκαλιές
θα σου χαϊδεύω το μυαλό.. ..»

«..να μ’αγαπάς..»


μέχρι να ξεριζώσω την καρδιά μου

βοήθεια ζητάω για να δω.

(μουσικη:Π.Σιδηρόπουλος)

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Έλα


..
Έλα
(έλαχ!)
Σε λίγο μόνο
θα μαστε μακρυά
Χωρίς σιδερένια πουλιά
Τα σκυλιά θα φυλάν την θυλιά
στην ελία που πνίγομαι

Μια γουλιά

Απο σένα

Έλα.

..

(απόσπασμα απο το: ‘Για την Μούσα ΕΡΑΤΩ’)


[foto and sence
from
Cropper's]

Για την Μούσα


Δυο ζευγάρια πεντάδες νύχια
με κορδέλες απο μεταξωτά φύκια
Φαντασία ίσα τον πάτω να γλύψω
Κι έπητα με ευχαρίστηση να ψοφίσω

Γιατι πάλεψα την ζωή εν ελευθερία
Κι είδα τότε τα αληθηνά τέρατα και θυρία
Αγαπώντας κάτι το τόσο πλασματικό
Να αντέξει στον χρόνο αδημωνώ αν μπορώ

Συμβατικότητα φτύνω, στην πρίζα για βίσματα
Έχω την πλάτη ορθή για πατήματα
Έλα ε μά, έλα να, το μαζί σου για πάντα
ονειρεύτηκα,κι όνειρα που έκανα βάζω στην μπάντα

Πόρισμα πρίσμα και πέπλο τυφλό
Θέλω μαζί σου την ζωή μου να ζώ
Φυσικά να υπάρχω δύχως δυστάγματα
Ισορροπώντας στην κόχη πιστεύω
στα θαύματα



Κι εμείς,
ένα απο αυτά
Ζωή σε λεπτά
Μετέωρη ώρα
Στην διπλή μου αιώρα
...
Ήρθες στον ύπνο μου πάλι για τσακωμό
Μια μόνη φιγούρα να προκαλείς τον χαμό
Στην μηχανευμένη σου απουσία
Αρρωσταίνω να σαφίνω στην ψυχή μου
να ασκείς εξουσία

εξ αποστάσεως
κοινής ζωής στάσεως
για δύο, ή μία,
μοναδική μου μανία

τικ τακ

σκληρά κι απόλητα
τα τάγματα ξυπόλητα
άλητα αλύπητα ερωτήματα
χτηπήματα
στην πόρτα του κουφού


αφού,
ήταν ψεύτηκα,
ελεύθερα,
ζωή ζητούν.



Ένα χάδι,

το μητρικό
που έλειψε
στην πατρική αναζήτηση,
απέραντων οριζόντων γραμμές
να σκοτώνω στιγμές,
αποκομένα
σφάλματα αγάλματα
γυρεύουν γύρω
γύρους του κορμιού,
αφού το μυαλό εχάθει
μέσα σε τρύπες
απόκριφες
μονογραφές
για κείνους
τους κύν
οικούς
ακούς
ακούω
φωνές ..

για αυτές

τις απτές παρομοιώσεις
χαμένες χωμένες χυμένες φαντασιώσεις,
μου είπαν: «θα στρώσεις»!
χαχα



Έλα.

Σε λίγο μόνο
θα μαστε μακρυά
Χωρίς σιδερένια πουλιά
Τα σκυλιά θα φυλάν την θυλιά
στην ελία που πνίγομαι

Μια γουλιά

Απο σένα

Έλα.



Πιθανολογώ
ως το άλλο μισό
Για το ένα
Ας είναι τα δεδομένα
Μηδέν ένα
Εσένα
Δαγκώνω,
σκοτώνω στιγμές
Μαγικιές ενοχιές
Για το τίποτα
Ύποπτα

Για τους άλλους

Μονάχους Μονάχους

Πέθανεs;


ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

..κι εγώ μαζί σου..


Δές..

..εσύ κι εγώ..

..μοιάζουμε.


[art: Botticelli]
[foto with chairs from http://marianthim.blogspot.com/,
portrets by me]


στην ζυγισμένη τίγρη 48 κιλών

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

το ΧΤ μας


‘‘..πωλείται όπως είναι επιπλωμένο..‘‘
‘‘..πάρε ότι θέλεις παλιατζή,
απο μια αγάπη που δε ζεί..‘‘
Αγάπη μου, πουλάω το μωρό μας,
και φεύγω στα καράβια!!!
ελπίζω να σταματήσω να ελπίζω
μισοτιμής το σκότωσα
να μη σε θυμίζει άλλο,
εσένα και το ΚΑΤ,
τον αξωνικό τομογράφο,
την κλειστοφοβία στον μαγνητικό,
το τρίωρο στο χειρουργείο,
που ήταν σούπερ τέλειο μπροστά
στην τωρινή σιωπή σου!!!

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Παλαιά Οδός 111


«..εγώ απο σ’ένα θέλω μόνο μια εκδρομή
μια αναπνοή, στο φως μια διάδρομή..»

(art by Dali)

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Quark


..γινότανε ψηλή σαν τον κούρο Απόλλωνα της Νάξου και η Ηλέκτρα μίκραινε ίσα με το Quark, κι ήτανε όλα της φαντασίας της.
Ήθελα θέλοντας θα αναφερθώ σε εκείνο το περιστατικό με το νεαρό κορίτσι του Ούτρεχτ, που ερωτεύτηκε παράφορα έναν άραβα και έτρωγε την γλώσσα της, που ψαχνε το φιλί , κάθε φορά του συναπαντήματος, για έναν ολόκληρο χρόνο. Κοκκίνιζε σαν Αφρικάνικος ήλιος και παντού μιλούσε για αυτόν. Ώσπου μια μέρα τον τράβηξε από το χέρι και του εξομολογήθηκε προσωπικός. Ξέροντας το αυτός ήδη της είπε μηχανικά να μην κάνει τίποτα, ενώ την είχε ερωτευτεί αμοιβαία μέχρις ότου βρέθηκε η στιγμή της αυτού εξωτερίκευσης ένα βράδυ και το έκαναν επτά φορές! Μίναν μαζί για δέκα χρόνια, για να χωρίσουν στους ρυθμούς της νέας αναζήτησης από κάποια μεριά.
Πρέπει να πόνεσε πολύ ή να πυροδότησε το ταξίδι για την Ιθάκη της, μέχρι την Ζάκυνθο, για να περάσει μετά από χρόνια απέναντι στον Άραξο και να ξαναερωτευτεί το καινούριο toy boy και να υποφέρει τώρα από bad love, λόγο κοινωνίας , μη χέσω.

Το τώρα πώς να μηχανευτώ. Η κοπέλα απέναντι φτιάχνει τα μαλλιά της και με κοιτάει, ξεχνώ, είναι γλυκιά με τεράστια μάτια, γυρίζει και με κοιτά. Παρακολουθώ από γωνία 45 μοιρών, προσπαθώ να αυτοσυγκεντρωθώ στον μαγνητισμό της ενέργειας, μα το μυαλό μου φεύγει, στο τέλος, πηδώντας αρχή και μέση πεζά. Ώσπου μετά από τρεις μπύρες και 2 τεντούρες , φορά νευρικά την ριγέ γκρι μοβ ζακέτα της καληνυχτίζει την δίπλα παρέα της χωρίς σε μένα μια ματιά βηματίζοντας βιαστικά.
Συνεχίζω με το μυαλό μου παραδομένο στην Κάρυστο. Κομματάκι αχάριστο μου φάνηκε το σκηνικό, με φλάς μπακ σε αλήτικη εφηβεία μου να ξυπνά στο κενό. Και τι θέλω μ’αυτό να πω, το μεθοδευμένο ή φυσικό κατάφερε να με αποσπάσει. Τόσο χαλαρές οι άμυνες σαν σκαρφαλωμένες στον περιστερεώνα να ατενίζουν την λωρίδα της Γάζας μαζί με τους άλλους ακτιβιστές. Peace men, γυναίκες είμαστε, πώς αλλιώς να την δούμε εκτός από ανταγωνιστικά.

Αγαπησιάρικα λέω, να χαρώ να βρεις κάτι ταιριαστό να σου κάνει, κι έχω μια ιστορία να σου πώ απ’ το ποτάμι με τον Χρηστό κάτω από το Ασκληπιείο στον βράχο με τα πέντε σκαλίσματα όταν μυήθηκα στη βουτιά. Ήταν τόσο ωραία που οι παλμοί σταματούσαν για λίγα κλάσματα , και όταν επανερχόμουν σκέφτόμουν εσένα!
Διαισθάνομαι το πάθος ενστικτωδώς.
Γιατί όμως να υπάρχει μια τέτοια εμμονή που αγγίζει τα όρια της νεκροφιλίας. Οι αποφάσεις είχαν παρθεί και ταλαντεύονταν ελλειπτικά μες το κλειστό τους όστρακο χτυπώντας τις σφαίρες της ματαιοπονίας.
Καλημέρα Ηλέκτρα, τι όμορφη που είσαι, σπάνια. Μην αφήνεις έναν ξεψυχισμένο έρωτα να αντικρούεται με την φιλοσοφία σου και να σε πηγαίνει πίσω. Με την έννοια των σημαντικών πραγμάτων που έχεις μέσα σου για να κάνεις και σε καρφοπιάνουν αγκυλωμένα.
Νιώθεις?

(fotos by Era)

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Εχθρός


Μια υποχθόνια αγάπη και μίσος παρέα
του μολυβένιου στρατού και της χάρτινης πόλης
του μυαλού , του εαυτού , του μεγάλου μου εχθρού
που σαν βαδίζω μπροστα θα μου κόβει τη θέα .
...
Ο εαυτός μου είναι ο μεγάλος εχθρός μου .
Θάνατος στον εχθρό !
...
Μολυβένιε στρατέ σιγανά να σκοτώνεις
τον εχθρό εαυτό μου ,μεσ’ τη χάρτινη πόλη .
Μολυβένιε στρατέ σιγανά να σκοτώνεις
Σιγανά το μυαλό να λυτρώνεις .

(art Dali)

Σκονισμένη Πόλη


Το φώς του ήλιου ανέτηλε
στις πιο σκοτηνές μεριές
και πόρτες του μυαλού μου
κι ήθε το νέο κόσμο νά βρουνε
οι ταξιδιάρες σκέψεις
του άλλου νου μου .

Δικά μου ήτανε παιδιά
μα άγνωστα για χρόνια
κι ήρθαν απόψε να μου πούν
πως θα με τρών αιώνια .

Το φώς του ήλιου ανέτηλε
σε άγνωστούς μου δρόμους
σε μέρη που σαπίζανε
στις σκέψεις μου με τρόμους .

Η τρέλα είν’ η λογική
που κιβερνά τη τρέλα .
Η αγάπη είναι μια στιγμή
η αγάπη μου για μένα .

Το φώς του ήλιου ανέτηλε
το τέρας μου με τρώει ,
αυτό που απόψε μ’ εστειλε
στη σκονισμένη πόλη .

Την πόλη που ερήμωσε
την μόνη μου πατρίδα
αυτήν που πάντα προσπερνά
του μυαλού η πυξίδα .

(art De Chirico)

Μεσάνυχτα, η ώρα τρείς


Μεσάνυχτα , Η ώρα τρεις ,
μπαίνω στη πόλη ,
οι δρόμοι έρημοι , βουβοί
σαν να κοιμούνται όλοι .

Μεσάνυχτα , η ώρα τρεις ,
ζητώ να γαλινέψω την ψυχή μου
το σώμα μου ζητά ανακούφιση
στου κρεβατιού την άκρη βλέπω τη ζωή μου

Μεσάνυχτα, η ώρα τρεις ,
η ώρα που κοιμούνται όλοι
μόνοι χιλιάδες άνθρωποι
χιλίαδες κι όλοι μόνοι .

Μεσάνυχτα, η ώρα τρείς
κι άν ερχόσουν το ρολόι θα κολλούσε
θα’ νιωθα την παρουσία σου
ίσως η ψυχή μου ηρεμούσε

Μεσάνυχτα , η ώρα τρείς
μεσ’ του μυαλού τα μάκρη
ζητώ μόνον εσένανε
στου κρεβατιού την άκρη .

Το κουτί της Πανδώρας


Του Αιόλου τάχα τι έφτεξε
του πλοίου μου η πλώρη
και ανέμους χίλιους έστειλε
και κοίματα σαν όρη

Λές κι οι θεοί του Όλυμπου
θελήσαν το κακό μου
και δύχτια μαύρα έστρωσαν
στον τελιωμό του δρόμου

Θεά κατάρα έστειλες
και σκήσαν τα πανιά μου
και στα ταξίδια πού ‘κανα
εσπάσαν τα φτερά μου

Μα η καρδιά μου χτυπάει
θέλει πάλι ταξίδια
καπετάνιο με βάζει
και έχει όνειρα χίλια .

(art De Chirico)

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

Κάρυστος


κι όμως δεν ήτανε για το μούνι
εσύ με κάνεις να σκέφτομαι πως σ'ηγετεύει
άνθρωπος της ζωής μου !!!

κι έτσι επιδή είπες πως χάθηκες
τρυγώντας τα στενά της κοντινής μου ζήσης
στην Αθήνα στα Φιλιατρά στην Κάρυστο
μεθοδευμένα ή φυσικά,
σαν ένα κράμα κι απ τα δύο.

(art Dali , Bald)

Πάντα Ποτέ


Μήνες είναι τώρα που σκέφτομαι
μα περισότερο που νιώθω
τις τελευταίες ανάσες , το άσπρο φώς
τον πληγωμένο πόθο .

Πόσο φρικτά κι επίμονα
η κούραση , ο φόβος , η ελπίδα
σκοτώνουν κάτι αθάνατο ,
τον πιο ωραίο έρωτα είδα

Αγάπησα την αγάπη μου
ξεψυχώ μαζί της στο σκοτάδι ,
αργοπεθαίνω μέσα της
ζητώντας ένα χάδι (βράδυ;)

( …κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου ,
σκέψου το ιδανικό και κάν’ το εφικτό ,
μην υπολογίσεις τίποτα μπροστά στο όνειρο αυτο ,
μη στηρίξεις το όνειρο σε άψυχο υλικό …)

[art De Chirico]

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Καβάλα στην πλάτη της γης


Αν δεν σ’ αρέσει ο κανόνας
ψάξε να βρείς τη εξαίρεση
που’ ναι κρυμένη στους τοίχους
σ’ αυτή τη παράσταση

άνοιξε γύρω σου δρόμους
για το τώρα, το αύριο
διωξε απ τη σκέψη σου ακόμα
κάθε λογής ζιζάνιο

(ρ)
Γιατί είσαι ‘συ που γυρίζεις γυρίζεις
καβάλα στη πλάτη της γής
πάψε να ψάχνεις το λόγο
της κάθε καινούριας στιγμής

Αν δε σ’αρέσει να παίζεις
συνέχια κρυφτό
άκου με λίγο θα πώ
το πιο κρυφό μυστικό

Δώσ’ μου το χέρι σου φύγαμε
και πάμε μακρυά
σε φωτινές διαδρομές
στ’ ουρανού τη σκιά

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Απλό


Απλότητα,
χαρακτιρίζει την ευκολία
κι αρκετοί την υμνούν για την
ευτυχία.
αυτό ήταν όλο,
απ την ολότητα
δωσμένη μόνο στο ένα
(απ λα, αλα γαλλικά, να το)
αδύνατo δύσκολο το απλό
μα πόσο νόημα μπορεί να περικλύει,
απείρος το μαζεύει στον πυρίνα
της σταθερής του μάζας
το απλό γιατι να μπερδεύει
σαν παραμένει ακόμα
χωρίς ολικό ορισμό.

(foto by Era)

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Ξεχασμένη Βροχή (στην Έκτη Εποχή)


Περάσαν ξανά οι ημέρες του χρόνου
και τέλιωσε ξάφνου η Πέμπτη εποχή
στερέψαν τα πάντα χωρίς μια σταγόνα
χωρίς μια ψιχάλα απ’ τη δικιά σου βροχή

Αδιάσαν οι ώρες τρελής ευτυχίας
που μου ‘χαν γεμίσει αυτή τη ζωή
και είχαν ανθίσει για πάντα ... μα ψέμα
θαρρώ ηταν όλα αυτά που ‘χες πεί

Και τότε θυμάμαι σαν όνειρο ίσως
γελούσα βρεγμένη απο τη βροχή
και έκανα τάχα πως δεν το γνωρίζω
πως κάθε τρείς μήνες αλλάζει η εποχή

Αλλάξανε όλα , οι μνήμες παγώσαν
για δές ηρωνία , καυτές οι σιωπές
φαντάσματα γύρω τα δύχτια απλώσαν
ηχός της αγάπης τους όρκους να λές

...
σύννεφα είχα στη χαμένη μου ψυχή
κι έβρεχε τότε στο άδειο βλέμμα
έλεγα πώς θα ζώ χωρίς βροχή
έλεγα πείτε μου αν πάψει θα’ ναι ψέμα

(Foto by Era)

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Πέμπτη Εποχή


Αδειάσαν οι δρόμοι σε πολιτεία μικρή
κι ο άνεμος ό,τι απομείνει θα το πάρει
θα αφήσει στο στόμα μια γεύση πικρή
δηλητήριο που τα πάντα χαλάει

Χαθήκαν τα γέλια στο μαύρο ουρανό
που χλωμός με βροχή με μεθάει
με στέλνει σ’ έναν κόσμο τρελό
που για σένα συνέχεια μιλάει

Νιώθω τόσο μικρή στη βροχή
μέσα στον άπειρο χώρο της ψυχής σου
είναι για μένα μια πέμπτη εποχή
που για πάντα θα πέφτει η βροχή σου

(foto by Era)