Ο νεωτερισμός και η κίνηση

 

Ο νεωτερισμός είναι πάντα κάτι που κερδίζει τις εντυπώσεις και φέρνει και προαναγγέλει μια μετάβαση. Ένα δοτικό ποίημα χρειάζεται κάτι καινούριο πάντα. Κι ακόμη καλύτερα ένα πάντα που να είναι καινούριο.

Ένας πάντα νέος και σταθερός νεωτερισμός είναι η αίσθηση της κλίμακας στον ρυθμό. Κι αυτό διότι είναι κάτι σαν μια γνώση που ξεπηδά μέσα από την μη γνώση. Είναι ένα στοιχείο που ποιείται αποκληστικά με τα υλικά της άγνοιας. Της επιτηδευμένης άγνοιας για να πούμε πως το αποτέλεσμα είναι όντως ένα δημιουργημα. Είναι μια λογική παρουσίαση του άλογου που συνθέτει μελωδία με ρυθμούς. Κι έτσι μπορούμε να αισθανόμαστε τα στοιχεία της κλίμακας από τον ρυθμό. Όσο κι αν μπορεί τώρα ένας δρ.μουσικός να βγει από τα ρούχα του με αυτό που λέω και που προσπαθώ να διατυπώσω. Όμως ένας χαρισματικός μουσικός μπορεί να παίξει όλο το τραγούδι έχοντας στα χέρια του ας πούμε μόνο δυο κουτάλια και με αυτά να βγαίνει "μαγικά" και η μελωδία και ο ρυθμός. Να ακούς ταυτόχρονα ας πούμε σε έναν χτύπο των κουταλιων μια νότα να παίζει και στο κλειδί του ντο και του σολ και του φα. Κι αυτό έχει να κάνει με τις διαστάσεις. Το ύφος τον χρωματισμό την φορά της κίνησης. Το είδος της ενέργειας. Τις τάσεις τις εντάσεις και τις μετατροπές της δύναμης.

Η δύναμη και η ευλιγισία με τις οποίες σηκώνουμε και κινούμε το βάρος σε κάθε ύφος. Κι όσο πχ το ύφος ελαφραίνει τόσο πιο δυσκολεύει η διαχείρισή του βάρους. 

Το ποίημα είναι ταυτότητα. Και ταυτότητες. Και η ταυτότητα είναι βάρος. Είσαι ας πούμε ένας Νεύτωνας που κάθεται κάτω από την μηλιά και σκέφτεται την έλξη. Κι όταν πέσει το πρώτο μήλο στο κεφάλι του αναφωνεί και γράφει για την βαρύτητα. Που την βλέπει σε όλα τα πράγματα. Που το μήλο που έπεσε στο κεφάλι του γι' αυτόν είναι μια φυσική κίνηση με μια βασική και γενική αιτία. Αποτελέσματα όσα τα πράγματα που υπάρχουν υπήρξαν και θα υπάρξουν ανάλογα. Άπειρα δηλαδή.

Έτσι μπορεί να σταθεί σε μια θέση. Να πάει πίσω ή μπροστά. Να ανοίξει ή να κλείσει σε όποιες μοίρες. Να φύγει με μια διαστολή στο αφηρημένο. Να συμπτηχθεί στο συγκεκριμένο. Να προσθέσει διαστάσεις να αφαιρέσει να δοκιμάσει φανταστικές και συνδιαστικές. Πάνω σε αυτό που θέλει να πει. Αυτό που τον απασχολεί. 

Για την γνώση της λειτουργίας του κόσμου όταν πρόκειται για φιλοσοφικά ποιήματα. Και για ψυχαγωγικά ποιήματα με μια δικιά του λειτουργία του κόσμου. Και εδώ να πω πως για λόγους ευνόητους αυτά για μένα να μην μπερδεύονται όπως πχ να λέμε τώρα για τον μυθικό Ηρακλή και να τον δίχνουμε στην Τροία με την Ζίνα και τον Χριστό ξέρω γω να τα κάνουμε αχταρμά τα φανταστικά με τις γνώσεις τις μυθικές έστω που κι αυτές είναι ιστορίες βασισμένες στην γνώση της λειτουργίας του κόσμου και δεν είναι φαντασίες ενός κάποιου. 

Για μένα χρειάζεται ένας αυστηρός διαχωρισμός στα πεδία αυτά και όπως δεν κολλάνε όλα τα υλικά μεταξύ τους η δομή διέπεται από πολύ αυστηρούς στατικούς κανόνες. Εκτός αν θέλουμε να είμαστε ακόμη παιδάκια που φτιάχνουν για να φτιάχνουν και δεν τα νοιάζει εκείνη την ώρα αν όντως στέκει  και δε πα να γκρεμιστεί αμέσως πάνε σε άλλο κι ούτε καν νοιάζονται να μαζέψουν. Μιλάμε για ενήλικες που βγάζουν έργα και αν θέλουν την παιδικότητα την θέλουν στην ψυχή τους και όχι στο μυαλό τους γιατί αλλιώς πάμε σε άλλο πράγμα που δεν είναι παιδικότητα αλλά κάποια αναπηρία δυστυχώς. Όχι ότι δεν κάνουμε όλοι κι ηλιθιότητες.

Έτσι λοιπόν έχουμε τα φιλοσοφικά και τα ψυχαγωγικά έργα. Κι αν αυτά συνδιάζονται χρειάζεται να είναι πολύ οριοθετημένος ο διάλογος τους και πάλι έτσι προκήπτουν προβληματικές για πολύ ισχυρούς λύτες ανώτατων επιπέδων δύναμης κι ευλιγησίας.

Για να ανοίξει λοιπόν κανείς στο Όλον χωρίς να μωρώσει να τρελαθεί ή να "παγώσει" παθητικά χρειάζεται κάποια συνείδηση. Να έχει γνωρίσει τα συναισθήματα και τις αισθήσεις του σε έναν βαθμό που να επιζεί των περιστάσεων του αχανούς συντονισμού της ύπαρξης στο Όλον. Οι αγγειλώσεις   εδώ σπάνε. Είναι που θα νιώσεις σούπερ αλλά μπορεί και αντί για το αναμενόμενο να τρελαθείς στον πόνο από αγγειλώσεις. 

Ο Νεωτερισμός είναι σπάνιος διότι είναι κάτι από την "μέλισσα" που κινέιται μέσα στο Όλον και βρίσκει τα λουλουδάκια του μέλλοντος και την "αλογόμυγα" κτλ. Του μέλλοντος που είναι ένα παρελθόν χαμένης γνώσης πως να το πω. 

Ο νεωτερισμός, θέαση της επερχόμενης αλλαγής δηλαδή, είναι σπάνιος. Διότι ενώ μπορούμε κάπως να ανοιχτούμε στις διαστάσεις όπως είπαμε. Να σταθούμε και να παρατηρίσουμε. Ακόμη και να προσανατολιστούμε. Η κίνηση χρειάζεται κάτι παραπάνω από το να επιζήσουμε βεβαίως σε αυτή τη στιγμή. Να προχωρίσουμε. Να αφήσουμε δηλαδή την ζωή μας και να μεταβούμε σε άλλες πραγματικότητες. Να αντλήσουμε να κρατήσουμε να μεταφέρουμε να επιστρέψουμε. Από το Όλον στο Ον και στον ον που είμαστε εδώ και τώρα.

Να πω και πως αν τα γράμματα στην μετοχή τους είναι χρώματα το νι θα είναι κάποιο μπλε και το λι κάποιο κίτρινο. Τα οποίο σε αυτήν τη διαδικασία καλύτερα οι αρχάριοι να  φροντίζουμε να μην τα σμίγουμε. Εδώ κι εκεί στο ΟΛΟΝ. Τουλάχιστον καθόσο δεν βρισκόμαστε στην κύρια θέση μας ή σε θέση που να μας επιτρέπει αυτή την χαλάρωση και τις ορέξεις. Και την πράξη. 

      Ο ποιητής από τον Άδη.

       Ο νεκρός. 

Ο Ήρωας. 

         Ο Θεός.