Στα κινήματα και τις σχολές του περασμένου κυρίως αιώνα βλέπουμε την ανάγκη της αναζήτησης του νεωτερισμού όσο ποτέ άλλωτε.
Τα διάφορα ρεύματα που σε αρκετές περιπρώσεις αναμιγνίονται ή και διακλαδώνονται. Οι ποικιλία τόση όσο ποτέ είναι χαρακτηριστική και υποδηλώνει, όπως συμβαίνει με την δοτική αναζήτηση και τέχνη που είναι και διορατική τέχνη, την σύσταση και τις ποιότητες των μελλούμενων στον κόσμο. Ποιότητες που τις βιώνουμε εμείς σήμερα.
Ο υπερρεαλισμός βαθιά φορτισμένος σιγά σιγά συγκεντρώνει τις περισσότερες εντυπώσεις. Υπάρχει ανάγκη φαίνεται για προκάληψη σε ότι αγκιζει την προκατάληψη. Υπάρχει ανάγκη για τα κλειδώμενα να αντικατασταθούν τα κλειδιά με κωδικούς και για μια χρήση πιο κοινώς προσβάσιμη και με αιτιολογία την ψυχαγωγία. Ανοίγονται κάποιοι ως τότε πολύ κλειστοί κόσμοι για μια χρήση ως γνωστικό αντικείμενο με σκοπό ίσως την ανατροπή των παγιομένων συμβολισμών και την αποδυνάμωση έτσι των συγχίσεων της άγνοιας και της ιμημάθειας γύρω από το θέμα.
Το φως ωστόσο δεν είναι το φυσικό φως. Λεπτομέρια που αγαπά το σκοτάδι. Γι' αυτό και το είδος θα αγαπηθεί πολύ κυρίως από την αριστοκρατεία και τους προσφιλείς σε αυτήν ανθρώπους και γενικώς θα πρωοθηθεί μέχρι στο σημείο σήμερα να θεωρείται απαραίτητο στοιχείο της σύγχρονης ποιητικής τέχνης.
Οι κυριολεξίες σήμερα όπως και γενικά οι κυριότητες αυτονόητα κλειδώνονται και πρέπει να συνοδεύονται με κωδικούς ξεκλειδώματος. Οι παλιοί υπερρεαλιστές ποιητές έβλεπαν αυτή την εξέλιξη την αποδέχτηκαν και την επικύρωσαν. Όσο κι αν το αίσθημα ελευθερίας μοιάζει να πολλαπλασιάζεται εντός των έργων. Όμως ιδιωτικα.
Στην εποχή μας σήμερα οι άνθρωποι είναι πιο κοντά στον υπερρεαλισμό παρά στον ρεαλισμό. Γι' αυτό νομίζω πως και οι ανάγκες μας για τον νεωτερισμό μας καλλούν προς μια άλλη κατεύθηνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή