Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

καλτσόν σκισμένο




ψίθυροι... θυμάμαι τότε που με πήρες απ' το χέρι. περπατούσαμε τη Σκουφά(;) κι ένιωθα να καλπάζει το αίμα μου, δικό σου. Σαγήνη το όνομά σου, τα ονόματά σου, που αλλάζουν σα τη φωτιά. έτσι κύλισε το χέρι μου στο δικό σου κι ήταν αυτό μεταφορά σε βωμό. κι ήταν τα χέρια μας σώματα που μάχονταν σε χορό. 
ξεσπιτώνεται η γλώσσα μου όταν σε συλλογιέμαι, συσπώνται οι μύες και γυρεύω την ανάσα του πνιγμού στο φιλί. το άρπαγμα απ' το σώμα σου καθώς το δικό μου γλυστρά σε γκρεμό γεμάτο σύννεφα. ατελίωτα, να βυζάξω επιτέλους στο κέρας οσμές αγίων! αγκάλιασμα, αλάφιασμα, λαχάνιασμα, άσμα από έπιπλα πατώματα που σχίζουν σε μεταμεσονύκτια μετακόμιση... τι άλλο θες να σου πω με τις γάργαρες εκχύσεις μου, ποιό δυναμό θέλεις να ενεργοποιήσουν; δική σου η μπάλα του κόσμου μου, έλα να παίξεις..

(fotoart Magritte)

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

χνάρια τρελού


-------------------------------

Ένα πλήθος με διασχίζει
Κυλιέμαι ως την άκρη

Σηκώθηκα, κουμπώθηκα
μα κάτι χάσκει...

(αφαιρετική διακσευή απ' το παλιότερο ποίημα μου -Κρατιέμαι)

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

"κάθε μέρα για σε μια καρδιά στη μασέλα"




"
...
Μεγάλη η μοίρα της ποίησης!
Χαρούμενη είτε λυπητερή, κουβαλά πάντα μέσα της τον θείο, ουτοπικό χαρακτήρα.
Αντιφάσκει αδιάκοπα με το γεγονός, επί ποινή ανυπαρξίας.
...

Αγαπητή φίλη,

  Η κοινή λογική μας λέει ότι τα πράγματα της γης πολύ λίγο υπάρχουν, και ότι η αληθινή πραγματικότητα βρήκσεται μόνο στα όνειρα μέσα. Για να χωνέψει κανείς τη φυσική, καθώς και τη τεχνιτή ευτυχία, πρέπει να έχει πρώτα το θάρρος να την καταπιεί, και αυτοί που, ίσως, θα άξιζαν να ευτυχήσουν, είναι ακριβώς εκείνοι στους οποίους η ευδαιμόνία, όπως την αντιλαμβάνονται οι θνητοί, επεργούσε πάντα ως εμετικό.
  Στα ανόητα πνεύματα θα φανεί περίεργο, και μάλιστα αναιδές, το γεγονός ότι ένας πίνακας των τεχνητών ηδονών αφιερώνεται σε μια γυναίκα, την πλέον συνήθη πηγή των πλέον φυσικών ηδονών. Όμως, είναι προφανές ότι, καθώς ο φυσικός κόσμος διεισδύει μέσα στον πνευματικό, του χρησιμεύει ώς τροφή, και συντελει έτσι τη διεργασία εκείνη η οποία καταλήγει στο απροσδιόριστο αμάλγαμα που αποκαλούμε προσωπικότητά μας, η γυναίκα είναι το πλάσμα που προβάλει τη μέγιστη σκιά ή το μέγιστο φως στα όνειρά μας, η γυναίκα είναι, μοιραία, υποβλητική. Ζει μιαν άλλη ζωή από την ίδια τη δική της. Ζει πνευματικά μέσα στις φαντασίες που κατατρέχει και που γονιμοποιεί.
  Λίγη σημασία έχει εξ άλλου να γίνει κατανοητός ο λόγος τούτης της αφιέρωσης. Είναι μάλιστα αναγκαίο άραγε, για να ικανοποιηθεί ο συγγραφέας, να γίνει κατανοητό το οποιοδήποτε βιβλίο απο άλλους, εκτός απο εκείνον ή απο εκείνη, για τους οποίους γράφτηκε; Και για να τα πούμε όλα, είναι τάχα απαραίτητο να γράφτηκε για κάποιον; Όσο για μένα, έχω τόσο λίγο έρωτα για τον ζώντα κόσμο, ώστε, σαν εκείνες τις αργόσχολες, ευαίσθητες γυναίκες που στέλνουν, καθώς λένε, ταχυδρομικά τις εκμυστηρεύσεις τους σε φανταστικές φίλες, ευχαρίστως θα έγραφα μόνο για τους νεκρούς.
  Ωστόσο, δεν αφιερώνω σε μια νεκρή το βιβλίο αυτό. Το αφιερώνω σε μια που, αν και άρρωστη, είναι πάντα δραστήρια και ολοζώντανη μέσα μου, και που τώρα στρέφει το κάθε της βλέμμα στον Ουρανό, τον τόπο τούτο των μετουσιώσεων όλων. Γιατί, όπως και για ένα επίφοβο φάρμακο, το ανθρώπινο πλάσμα χαίρει του προνομίου να μπορεί να αντλεί νέες, εκλεπτυσμένες απολαύσεις, ακόμα και απο τον πόνο, τον όλεθρο και το αναπότρεπτο της Μοίρας.
  Θα δεις λοιπόν, μέσα στον πίνακα τούτον, έναν σκυθρωπό, μονήρη περιπαρτητή, βυθισμένο μέσα στα κύματα του πλήθους, να στέλνει την καρδιά και τη σκέψη του σε μιαν απόμακρη Ηλέκτρα που, δεν πάει καιρός που του σφόγγιζε το λουσμένο στον ιδρώτα μέτωπο και δρόσιζε τα φρυγμένα απο τον πυρετό του χείλια. Και θα μαντέψεις σίγουρα την ευγνωμοσύνη ενός Ορέστη, που τόσες φορές αγρύπνησες δίπλα στους εφιάλτες του, και που του έδιωχνες, μ' ανάλαφρο χέρι μητέρας, τον φρικτό ύπνο.

Σ. Μπ.
"

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

το τελευταίο μεταμοντέρνο έργο τέχνης



Στα αποκαλυπτήρια 
Του τελευταίου μεταμοντέρνου έργου τέχνης
Του πρώτου της καινούριας εποχής
Ξεσηκώθηκαν οι θεατές!
Αντίκρισαν έναν καθρέπτη που δεν ήταν καν μαγικός
Που ήταν σα σπασμένος
Μα δεν έδειχνε τα πράγματά μας αλλιώς...
Ήταν όντως αλλαγμένα.


(foto by me/ Athens Biennale 2011) 

ο κοχλίας




Θα σας πω μια ιστορία.
Αυτή ενός κοχλία που κάποτε είχε έλικες, αφού για να πετάει είχε προοριστεί.
Τότε, στην εποχή των μηχανών, ένας ατσάλινος γίγαντας, τυφλωμένος από τον πόθο του, πέρασε την ωραία κατασκευή για λουλούδι. Μάδησε τους έλικες για να δει αν ποτέ θα τον αγαπήσει κανείς. Μετά πέταξε κάτω τον μαδημένο κοχλία.
Από τότε ο κοχλίας γυρνά κι αντί να πετά, γυρνά, τρυπά, μπήγεται στη γη όλο και πιο βαθιά.
Εκεί, οι χθόνιες νύχτες τον καλωσόρισαν. Με το μαύρο κρασί, τη κρουστή μουσική και την πρώτη μας αίσθηση.
Την αίσθηση του πνιγμού φυσικά...

(fotoart Leonardo da Vinci)

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

εξομοίωση



Η ποίηση είναι ποίηση.
Είναι, ας πούμε, 
Ένα χημικό στοιχείο
Υγρό, Στέρεο, Αέρινο.

 (fotoart R.Magritte)

Τακούνια Καίγονται στο Φούρνο



Πρόσκληση για την παρουσίαση!

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Η ρωγμή είν' ο δρόμος μας



Έσπασε το αυγό, Γαία και Ουρανό,
Το αυγό στην άκρη του Χάους
Η ρωγμή του αυγού είν' ο δρόμος μας
Η ρωγμή που χωρίζει τον άνθρωπο απ' τον κόσμο.

Να 'ναι Μοιραίο ή το διαλέξαμε
Να βρεθούμε από τη μιά ή την άλλη μεριά της
Που σαν ενωνόνονται, όλα είν΄αγέννητα
Στη ρωγμή του αυγού το άλογό καβαλώ.

Είναι το άλογο ετούτο φανταστικό
Στα καπούλια του φόρτωσα παρελθόν
Παρωπίδες ονομάζω ιδέες κι αισθήματα
Χαλινάρια μπορώ να ονομάσω το μέλλον.


(fotoart Praxitelis)

γιατί το άπειρο είναι μια πνοή


...
Πόσο κοντά στο άπειρο μας φέρνει 
                        μια πνοή!
Στο απειριοστό της αιώνιας γαλήνης 
   , εξω από τον κάθε μαγνητισμό
Αιώρηση πέρα απ' τη φθορά του βάρους.
..


(fotoart Magritte)

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

χρόνος



" ...
Ο καταστροφέας χρόνος είναι ο χρόνος ο συντηρητης
Σαν τον ποταμό με το φορτίο του απο πεθαμένους νέγρους
        αγελάδες και κοτέτσια,
Το πικρό μήλο και το δάγκωμα στο μήλο.
Κι ο διαβρωμένος βράχος στα αεικίνητα νερά,
Κύματα τον ξεπλένουν, καταχνιές τον κρύβουν.
Σε μιά αλκυονίδα μέρα είναι μόνο ένα μνημείο,
Σε καιρό πλεύσης είναι πάντα σημάδι αναγνώρισης,
Για χάραξη πορείας: αλλά στη σκοτεινή εποχή
Ή την ξαφνική μανία της καταιγίδας, είναι αυτό πού
        ήταν πάντα.
" ...
στίχοι Θ.Σ.Έλιοτ

(fotoart Gustave Moreau)

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

αγκάθι




Eδώ και πολλά χρόνια παρομοιάζω την ποίηση με τα αγκάθια. κάποια βγαίνουν αμέσως μόνα τους, ή με ένα επίμονο τσίμπιμα. άλλα, μετά από καιρό γεμίζουν πύον και διαλύονται μέσα μας ή τα αφορμίζει το σώμα. μερικά χρειάζονται το αιχμηρό ατσάλι κι άλλα μολύνουν και μας οδηγούν σε καυτηριασμό. -υπάρχει μια φήμη που λέει πως είναι κάτι αγκάθια που προχωράν και ταξιδεύουν μέσα στις φλέβες, στις αρτηρίες, και στο τέλος τρυπάν τη καρδιά!-

(foto by net)

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

"παραλυμένη δύναμη"



"...
Κι αποφεύγουμε τα λόγια
Μαζεμένοι στην άκρη του φουσκωμένου ποταμού


Χωρίς βλέμμα, εκτός
Αν ξαναφανούν τα μάτια
Σαν τ' άστρο το αιώνιο
Το εκατόφυλλο ρόδο
Της δειλινής βασιλείας του θανάτου
Η ελπίδα μόνο
Άδειων ανθρώπων.


Γύρω - γύρω όλοι
Στη μέση το φραγκόσυκο φραγκόσυκο
Γύρω - γύρω όλοι
Στις πέντε την αυγή.


Άνάμεσα στην ιδέα
Και στο γεγονός
Ανάμεσα στην κίνηση
Και στην πράξη
Η σκιά πέφτει

Ότι Σου έστιν η Βασιλεία


Ανάμεσα στη σύλληψη
Και στη δημιουργία
Ανάμεσα στη συγκίνηση
Και στην ανταπόκριση
Η σκιά πέφτει

Είναι η ζωή μακριά πολύ


Ανάμεσα στον πόθο
Και στο σπασμό
Ανάμεσα στη δύναμη
Και στην ύπαρξη
Ανάμεσα στην ουσία
Και στην κάθοδο
Η σκιά πέφτει

Ότι Σου εστίν η Βασιλεία


Ότι Σου εστίν
Είναι η ζωή
Ότι Σου εστίν η


Έτσι τελιώνει ο κόσμος
Έτσι τελιώνει ο κόσμος
Έτσι τελιώνει ο κόσμος
Όχι μ' ένα βρόντο μα μ' ένα λυγμό."


-στίχοι Θ.Σ.Έλιοτ-


(fotos by me/ Athens Biennale 2011)