Ετοιμάζω ταξίδια

Δεν ξέρω τί να κάνω. Θα μίλαγα στον φίλο σου τον γερμανογιατρό. Αλλά δεν ρισκάρω. Για σένα δεν ρισκάρω όχι για μένα. Αλλά και τί να του πω. Εδώ δεν του είπες εσύ ότι μπερδεύει τις πρόζες με τα ποιήματα. 

Και ξέρεις τί καταλαβαίνω με αυτό το μπέρδεμα. Επειδή είναι θέμα φοράς εξωτερίκευσης από το ειδικό στο γενικό κι από το γενικό στο ειδικό κι όχι τόσο θέμα των εργαλείων. Καταλαβαίνω πόσο μόνοι είμαστε. Και δεν περιμένω βοήθεια. Τουλάχιστον οι στιγμές της ποίησης είναι για παρηγοριά γιατί σε πάνε από το γενικό στο ειδικό. Ανοίγεις τον εαυτόν σου και ενώνεσαι με τον μέγα κόσμο δεν κλείνεις τον κόσμο να τον μικρύνεις για να τον βάλεις και να τον βγάλεις από μέσα σου όπως κάνουμε στην πρόζα. 

Τί να περιμένω βοήθεια κι από που.  

Εσύ δεν μου είπες για τη φόρμουλα και πως πάει η εξειδίκευση και η βιομηχανική επανάσταση. Μόνο για όταν έγραφες το μπορντό μπορώ να είμαι ήσυχη. Εντάξει και για τα άλλα τα τελευταία. Αλλά όχι κι εντελώς. Γιατί όσο και να το κάνεις ξέρω πως γράφονται τα διάφορα και καταλαβαίνω πια είναι με αίμα και πια με νερά. Ποια είναι ανοιχτά και ποια κλειστά. Και τώρα δεν γράφεις; Γράφεις; Τί γράφεις; 

Θα μας καλέσεις εμάς πουθενά να έρθουμε να σε βρούμε; Φτιάξε μας τίποτε έστω με γκελ. Σε παρακαλούμε. Δεν είναι ζωή αυτή. Έχω αγριέψει. Τί εγωισμοί είναι αυτοί; Εγωισμοί είναι ή αδιαφορία; Ή είμαι τελείως άσχημα τρελαμένη. Ή έχω βγει ασύμφορη και είμαι σε κανα μουσείο και με έχει αντικαταστήσει η εξειδίκευση. Και γιατί το σκουλίκι μου μου λέει πως με έχει φάει η βιομηχανική επανάσταση και η εξειδίκευση. Να τρελαθώ πάλι κι εγώ να χαθώ στις ανιμιστικές τελετές μου να ησυχάσουμε ε. Είμαστε του ματς έτσι. Δίνεις ένα τριαντάρι και ξεχαρμανιάζεις επαγγελματικά. Τί τώρα ρομάτζα κι αηδίες. Πας κι ένα δαμάζοντας τα κύματα ντάουν τάουν κατά το γήπεδο κι όποιον πάρει ο χάρος. Να εμπλουτίζεις και λίγο το βιογραφικό. 

Δε μπορώ άλλο. Έγώ ο μαλάκας δεν μπορώ άλλο.

 Ετοιμάζω ταξίδια.