Γράφω το φιλί με τον τΣέλαν. Αλλά δεν ξέρω αν είμαι σε ένταση στα γούστα του κι αν βάζω περισότερη δύναμη από αυτή που πρέπει. Κι είναι εντάξει η μορφή που δίνω στην ενέργειά μου. Διοτί στην έκφραση του και στην περιγραφή είναι πολύ φειδωλός και οι δονίσεις του είναι εντελώς εσωτερικές νομίζω. Και συλλαμβάνω έναν υπόκωφο κι αιθέριο ρομαντισμό μα και αποποιημένο που με προβληματίζει για το πως να κινηθώ για να εξωτερικεύσω κι εγώ την συγκίνησή μου. Μ'αρέσει ο ρυθμός του. Ο ρυθμός του είναι Α! Για πολλές ώρες. Βαθύς ολόκληρος και βαθής. Είναι ρυθμός που σα να αναστοχάζεται τα πράγματα με αντίλαλο. Μετουσιώνει το πάθος σε δέος και συλλαβίζει την προσευχή την δένει συλλαβή συλλαβή όπως σε κομποσχοίνι. Κρατιέται πάρα πολύ. Φτερουκάει και πατάει. Είναι απίστευτα δοτικός ο ρυθμός του φτάνει στην τυραννία και το βασανιστήριο. Και μου διευρείνει τα όριά μου και γνωρίζω καινούριους ήχους στις φωνητικές μου ικανότητες αλλά πως να γίνουν οι λέξεις οι αντίστοιχες τα τραγουδίσματα από τις αναπνοές μου αυτά τα ποτάμια των αναπνοών μου που σε σκέφτομαι. Να συμπνεύσω δύσκολο. Καθόλου εύκολο. Και τον αφήνω και περνάω σε διάλογο. Όμως ανησυχώ μήπως είμαι πολύ έντονη και σίγουρα πατάω πάνω στην φωνή του. Ανησυχώ αν είναι εντάξει να πατάω πάνω στη φωνή του. Που έτσι μπορεί να μην ακούμε τί λέμε να μην ακούγεται τί λέμε ακόμη κι αν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Αλλά το νόημα είναι το κανένα νόημα. Και μπορεί να είναι κι εντάξει.

Διάβασα λίγο και Μαλλαρμέ. Τον Φαύνο. Κι όντως είναι το κόψιμο σα να γράφτηκε στο περιθώριο ενός βιβλίου. Κάποιο ρομαντικό ή πολύ λυρικό που προσπαθεί να ισορροπίσει την φρίκη τον παραλογισμό και την σκληρώτητα από τα ριζωμένα του μεσαίωνα. Και ησυχάζει κάπως στον ίσκιο του ρομαντισμού και στην αναγένηση μα συνεχίζει να νιώθεται το ασφυκτικό με κάτι σαν σφυροκόπημα σίγουρα κωδικό πάνω στην πύλη της επανάστασης του θανάτου και της τρέλας μαζί. Βλέπεις πως οι άνθρωποι που βίωσαν ένα πολύ σκληρό και αφιλόξενο περιβάλλον γίνονται τόσο απαλά και γλυκά στολισμένοι βγαλμένοι από τον απόηχο του ρομαντισμού. Μα θα έβαζα στοίμημα πως το κάνουν κι αυτοί σα πιο ζώα από τα ζώα. Είναι αυτό που λέμε με τις αφετηρίες. Πόσο μεγάλη απόσταση κάνει για να βγει ένα αποτέλεσμα τέτοιο.

Στο πεζό δεν διακρίνεται τόσο καλά όπως στην ποίηση. Να καταλάβεις έτσι τί και πως κάτι. 

Έλα βάλε μου ένα ποίημα σου καινούριο. Να δω τι κάνεις. Αφού δεν τίποτε άλλο. Αλλά σίγουρα θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε κάπου τώρα μια δυο φορές έστω τον μήνα. Είμαι τρέλη; Πες μου είμαι τρελή! Τί μας συμβαίνει;