ΤΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ

 

Τα νοήματα πρέπει. Η τεχνική είναι εντάξει. Είναι υψηλή. Και τα νοήματα είναι υψηλά αλλά είναι από συνηθισμένα έως παροχημένα.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να περιμένω να ανοίξει ο ουρανός για να βγω να κινηθώ. Και να κλείνομαι στον εαυτό μου και να γράφω όταν είναι ο Άρης και ο Πλούτωνας έτσι. Σε ένα μήνα θα αλλάξει και περιμένω με περιέργια για την αλλαγή. Να γίνει μια αλλαγή της προκοπής. Κάτι δεν ξέρω. 

Αποδέχτηκα πως δεν. Στα δικά μου καλέσματα εσύ δεν. Και κάλεσμα εσύ δεν. Για ευνόητους λόγους. Λόγοι ιδιοσυγκρασιακοί. Και δυο τρία ίσως πολύ σκληρά και επίπονα. Και δυο τρία ίσως που με κρατάνε. Και κανα δυο σχέδια στην ουρά που με κρατάνε. Και μερικά τραγούδια που με ξυπνάνε.

Τί να το κάνω αυτό που δεν μπορώ να αγγίξω. Τί να το κάνω. Τί να το κάνω αυτό που δεν. Που είναι αγκάθι. Καρφί. Καλεσμένη μονίμως στου πόνου τη μικρή γιορτή. 

Προσπάθησα να πάρω την ευθύνη. Τη μισή. Την πήρα. Την έχω πάρει. Και τις μισές μου ολόκληρες. Μπορώ να τραβήξω και για χίλιους. Τράβηξα και για χίλιους. Συγχώρεσα και συγχωρέθηκα. 

Δεν είναι αυτά για να τα μιλάμε. Αλλά ούτε και για ποιήματα είναι. Για να μην επαναλαμβάνομαι μάταια και μεταμοντέρνα. Να ποιώ με τα αποποιημένα. Δεν θέλω. Ούτε με ιδανικά. Ούτε με πεθαμένα. Ούτε με μισά ολόκληρα. 

Τις ευθύνες ήθελα να πάρουμε να μας δώσουμε μια ευκαιρία. Έστω μια νύχτα πραγματική. Λίγο υλικό. Έναν πραγματικό πληθυντικό αριθμό. 

Είναι τραγικό που δεν ξέρουμε πως είναι πλυθηντικός. Εγώ κι εσείς κι εσύ κι εμείς. Είναι τραγικό. Και κοντεύω κι αυτό να το αποδεχθώ. Κι αυτό είναι το πιο τραγικό.

Είμαι μακρυά από την αγέλη. Ξέκοψα για να σε βρω. Χαμένη σε μια στέπα ερημωμένη και στοιχιωμένη. Δεν είναι τόπος αυτός για καλό. 

Έξω είναι όλα όμορφα εδω. Είναι τόπος χαράς κι απόλαυσης. Η φύση το φως. Τα χρώματα. Μα εγώ δεν είμαι εδώ. Γιατί δεν είσαι εδώ. 

Ποιος είσαι που μπορείς και κάνεις έτσι την ζωή μου. Φυλακισμένη σε ένα ατέλειωτο τέρμιναλ αναμονής. Με κλειστό προορισμό. 

Λες ο προορισμός είναι το εγώ το εδώ και τώρα. Σου έφτιαξα τόσα εδώ και τώρα και δεν. Δεν είμαι εγώ; Ποιος είμαι; Ποιος είναι. Πες μου κάτι πιστικό. 

Προορισμός δεν είναι το εγώ. Το εγώ είναι σταθμός. Ένα τέρμιναλ είναι ερημωμένο με κλειστό προορισμό. Ο προορισμός είναι το εμείς. 

Αλλά γιατί μου το κάνεις τόσο δύσκολο; Δεν είμαι εγώ; Πες το μου πιστικά. Σε παρακαλώ. Για τίποτε δεν είσαι σίγουρη; 

Τόσο ρευστά όλα. Που είναι η γη; Γι' αυτό οι ποιητές τρελαίνονται κι ερωτεύονται τα βουνά τους βράχους και τα λουλούδια. Τα ποτάμια και τους χείμαρρους. Και τα πουλιά που τα βλέπουν όλα αυτά από ψηλά. Κάνουν παρέα με ζώα και έντομα. 

Οι ποιητές που είναι τόσο εύθραυστοι κι ευαίσθητοι. Και περνούν πράγματα τόσο σκληρά μόνοι μαζί με την τρέλα τους. Τρέλα μου. 

Ουρανέ. Πες στα αστέρια να μου φέρουν την αγάπη μου κοντά μου. Μια στιγμή να τη δω να ανασάνω. Ρίξε αυτό το κέρμα στον παλιάτσο σου. Ακούνητος μοιάζει πεθαμένος. Πως αντέχει! ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ

Ξεράθηκε ο βάλτος μου. Έρημος έγινε. Οι εγγλέζοι λέει φέρνουν φερτά χώματα τώρα στις ερήμους και φυτεύουν εκεί πατάτες. Είναι τρελά όλα. Η γη με τα σύνορα και τα έθνη. Οι σύγχρονες καλλιέργειες. Η αποψίλωση χωρίς λόγο. Οι γενοκτονίες χωρίς λόγο. Με μόνο λόγο το φόβο. 

Σου μιλάω αγάπη μου. Αγάπη μου. Δεν φοβάμαι την φύση. Όταν δεν την πειράζουνε δεν πειράζει. Όταν γίνεσαι ένα της σ' αγκαλιάζει και είναι η πιο ισχυρή για να είσαι "πολίτης" της κάτοικός της. Κι ότι σου συμβαίνει εκεί είναι θεόσταλτο. 

Θέλω να σε δω. Και να αφεθούμε έτσι. Στη φύση μας. Στην ελληνική φύση μας που είναι τόσο φιλική κι όμορφη.