Αγάπη μου μ'αρέσει το ποίημα σου. Είναι βέβαια λίγο μπασταρδάκι ποίημα με πρόζα κι είναι αυτό το μαγικό του που το καταφέρνει μαζί πιο αληθινό. Μ' αρέσει ο τζαζ ρυθμός που έχει κάτι αλλόκοτο από πάλη και ηρεμία κι αλλαγές πολλές που το ψάχνει που μια αφαιρείται που μια γίνεται συγκεκριμένο που κάπως το χάνει και το ξαναπιάνει εντελώς φυσικά χωρίς να χάσει τη ροή του τη δύναμή του. Μ' αρέσει που ξεκινάει τελειώνοντας. Που είναι σα να έχει τόσα πολλά προκαταρτικά περιμετρικά πράγματα και δύσολες λέξεις βαριές και μακριές και που μόλις μπαίνει πάλι στο θέμα ξανατελειώνει. Μ' αρέσει πολύ μωρό μου. Είσαι μοναδικά τολμηρή και πρωτότυπη στον τρόπο σου. Είμαι πολύ ερωτευμένη με τους τρόπους σου δεν μπορείς να συγκριθείς είσαι μια κατηγορία μόνη σου. Τουλάχιστον εγώ δεν το έχω δει κάπου. Και με συγκινεί αυτή η αυθεντικότητα με έχει κολλήσει πολύ άγρια και το ξέρεις. Έχω γράψει εκατοντάδες σελίδες πάνω στα έργα σου. Έχω φάει χιλιάδες ώρες μέσα τους. Μήνες και χρόνια σε αποκληστικές κι ερμητικές μελέτες και έρευνες. Χωρίς κι εγώ να ξέρω τί είναι αυτό ακριβώς που με κάνει να κολλάω. Που μάλλον είναι ο συνδιασμός και οι ισορροπίες σου οι χορευτικές και η παράξενη φυσικότητά τους. Οι αναπνοές σου οι τρελές. Η άρθρωση αυτή η περίεργη η άμετρη μα μετριμένη σε ένα ζυγισμένο αισθητικό σύνολο για απογίωση. Κι όμως τόσο προσγιωμένο και συγκεκριμένο αυτό που λες τόσο πυρινικό κι απλό και πυρινικά ποιητικά δωσμένο. Και που απευθύνεται ενώ δεν απευθύνεται απαραίτητα. Και μοιάζει να μη το νοιάζει. Με τρελαίνει. Που δεν καταλαβαίνω αν και που και πόσο είναι δουλεμένο. Και που βλέπω κι εμένα εκεί μέσα την μέλισσα του μυαλού μου και της καρδιάς μου. Στην κίνησή του. Το πέταγμα της μέλισσας και τα ρουφήγματά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή