Σε λίγο νυχτώνει

 

Τι να κοιτάζεις τώρα. Τα χέρια σου τι να πιάνουν. Μια ροζ κηλίδα πέφτει από τα σύννεφα στη θάλασσα κι είναι η γραμμή από το άσπρο σαν χρώμα νωπό που στάζει και ανακατεύεται με το γαλάζιο.    Κάπου βαθιά στον ορίζοντα μπορεί να βρέχει.    Σε σκέφτομαι, κοιτάζω πάλι κι ο ήλιος ξεπροβάλει πορτοκαλί.    Σε λίγο θα κοιτώ το βουνό και θα είναι αυγή.  Πρέπει να βρω μες στη μέρα να κάνω για σένα κάτι μεγάλο. Πώς να πω φτάνει για σήμερα. Πώς τι που σταματάει η λαχτάρα. Παίρνω τη σπάθα και τα κάνω όλα σκόνη. Είναι ώρα που θα παρακαλούσα να περάσω τη ζωή μου γεμίζοντας σακούλες με χώμα. Αυτό θα έκανα μα διάβασα ένα ποίημα που λέει.. χίλιες φορές στον δρόμο και τυχαία. Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που μου μιλάνε την ώρα που νιώθω πως τίποτα δεν μπορώ να ακούσω. Εκείνη την στιγμή σε βλέπω μπροστά μου. Κάθομαι δίπλα σου όπως όταν με έπαιρνε η αγαπημένη μου δασκάλα μαζί της στην έδρα για να κάθομαι πιο ήσυχη.  Κι όλα τα προβλήματα να λύσω μπορώ. Να τραβήξω τις πιο ίσιες γραμμές να σκεφτώ ορθογραφημένα. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Εσένα βλέπω μπροστά. Μόνο που οι παράλληλοι κόσμοι μου κάποιος με βοήθησε και τελειώσαν. Έχω κανονικό μερίδιο στην ευτυχία και την δυστυχία.  Είναι τα πράγματα τόσο απλά.   Δρόμοι    δρόμοι    με μια θέα απίστευτη.  Σε βλέπω μπροστά μου και σου χαμογελάω. Εγώ κύριοι δεν ψάχνω νόημα, ψάχνω άνθρωπο! Η πιο εύκολη μέρα θα είναι η μέρα που θα σε συναντήσω. Έχω σκοπό να σου ανατρέψω το τέλος που έχεις σκεφτεί. Χωρίς να ξέρω τι έχεις σκεφτεί. Όμως αυτή είναι πολύ σοβαρή δουλειά. Και δε γελάω. Προσπάθησα χίλιες φορές σήμερα να θυμηθώ ένα ανέκδοτο και δεν τα κατάφερα. Θα είχα από ώρα ξεμπερδέψει. Σε λίγο νυχτώνει. Να πιαστώ σε μια διέγερση να αποκάνω να κοιμηθώ.  

Αισώπεια ερμηνεία

 

Το κρατάω στις  κλειστές μου παλάμες. Το βάζω πίσω στην πλάτη, τα ανακατεύω. Σου λέω διάλεξε. Μου λείπεις. Θέλω την καθημερινότητα μαζί σου. Θέλω την περιπέτεια. Στιγμές αδρεναλίνης μου συμβαίνουν ακόμα και με μια φράση σου,  στου μυαλού τα κλικ, στα λόγια του μαντείου. Που μπορεί και με περνάει από τα σαράντα κύματα.  Να είμαι ο ναυαγός που περπατά πάνω τους. Να σε κρατήσω. Η ματιά που μπορεί να αλλάξει, γίνεται δραματική. Αλλάζει, γίνεται ευτυχία, χαρούμενο πηχτό χάος. Μου έχει απομείνει μια ξαφνική παρουσία. Να αφήσω τα κόκαλά μου σε αυτή τη προσπάθεια είμαι εντάξει. Αλλά για σένα θέλω να σκεφτώ. Πως είσαι. Τι το καλύτερο να κάνω. Τι κάνω. Είναι μια νύχτα από τις νύχτες που φαίνονται τελείως χαμένες. Το κορμί μου το άχρηστο. Το βασανιστήριο των αιώνων το πιο μεγάλο. Φευγαλαία με κάνει να τα μισώ όλα. Μα τίποτε δεν φτάνει δε φταίει. Η έλλειψη σου μεγαλώνει όσο μέσα μου αυξάνεται  το φορτίο του ηλεκτρισμού σου.  Θέλω να σε δω. Τρεμοπαίζει η φλόγα και με ζαλίζει. Σκέφτομαι το φιλί σου. Και δεν θέλω να γράψω.  Οι λέξεις δε με αδειάζουν. Καμιά εναλλακτική. Δεν έχω ουδέτερο αίμα να χύσω να λυτρωθώ. Είναι αργά. Το φεγγάρι είναι γεμάτο. Βουλιάζω στη διέγερση. Είναι ενύπνια διέγερση. Στατική και σταματάω. Φοβάμαι. Δε φοβάμαι απλώς με χτυπάνε φελλοί. Τσαντίζομαι. Βαθαίνω. Γαλήνια νερά και σκοτάδι. Τώρα είμαστε σε ένα λιβάδι και μας λούζει το φεγγαρόφωτο.  Θες να σου δείξω κάτι; Έλα να σου δείξω κάτι. Θέλω να σου δείξω την τρομερή αγκαλιά μου.         Η φλόγα τρεμοπαίζει και με ζαλίζει πιο πολύ.       Νομίζω ότι έρχομαι από κει.     Κολλάω πάνω σου     ξαναφεύγω.      Δυο δευτερόλεπτα και ξαναφεύγω. Άλλα τρία   και ξαναφεύγω.         Συνέρχομαι.    Έρχομαι πάλι δευτερόλεπτα  και πάλι    δευτερόλεπτα     ξαναφεύγω.   Δυό     δευτερόλεπτά        τρία  δευτερόλεπτα  τέσσερα   πέντε    έξι   εφτά οχτώ εννέα δέκα  ..    ώσπου βιώνεται ο ενιαίος και αδιαίρετος χρόνος.  

Υγ.  Βιώνεται, ότι και να λες. Θα το βρω. Γιατί από σένα δε περιμένω.

ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ δε περιμένω ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ δε περιμένω ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ Δε περιμένω ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ δε περιμένω ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά

 

Έχω όλο το αλφάβητο μέσα στη γλώσσα μου. Και θέλει όλο να μπει σε μία λέξη. Όλο το αλφάβητο παλεύει να βγει από το στόμα μου με μιας    με μια λέξη.    Γιατί     θέλω τη γλώσσα σου στη γλώσσα μου.   Σβήνει το αλφάβητο.     Σβήνει η μουσική.     Πάνω σου όλες οι αισθήσεις μου.      Τρέχω.  

      

Στο άπιαστο της διαφορετικότητας

 

Ωχ ωχ ωχ ... ωχ μόλις πέρασε ένα Texan Α6 πάνω από το κεφάλι μου !

Και πόσοι να στέλνουνε και ποιοί;

 .. αχ αχ αχ όμως αμέσως σκέφτηκα να πω και ένα συγνώμη που γίνομαι τόσο χαζή.

   

         θα με αφήνεις να σε ζηλεύω λίγο;

                                 Εντάξει ..

Θα με αφήνεις 

      να σου δείχνω τη ζήλεια μου

             μόνο όταν θα σε έχω μέσα στην αγκαλιά μου.

μάτια μου          μάτια μου           μάτια μου 

ΜΙΛΑ ΜΟΥ

 

Να 'ρθείς στον ύπνο μου 

να μπείς 

Να σκιάχνεις τα όνειρά 

μου

Γιατί η ζωή με πόνεσε

    Και έχω εσέ 

    μακρυά μου

Να 'ρθείς να μπείς 

στον ύπνο μου

Μαζί σου να ξυπνήσω

Φτιάχνε μου εσύ τα όνειρα

Να 'ρθώ να στα χαρίσω

..

Υγ. Το χρωστώ από χθθες. Φτιάχ'το, μπορείς εσύ. Εγώ υποφέρω τώρα .. από τη σαπουνάδα .. Mon amour

Ω Σαρλ !

 

"Και ποιος μπροστά στον έρωτα για κόλαση μιλάει;

Κατάρα στον ανώφελο, κείνον τον φαντασμένο,

που πρώτος καταπιάστηκε σαν βλάκας να εξετάσει

το στείρο τούτο πρόβλημα, που πάντα θα 'ν' κρυμμένο,

και στις ερωτικές δουλειές την αρετή να μπάσει!"

Σαρλ Μπωντλαίρ

Σαπουνάδα

 

Πώς να σκέφτεσαι… προσπαθώ να φανταστώ μα δικαίως φοβάμαι μη και πάρει λάθος δρόμο το μυαλό και σταματάω. Αν σκέφτεσαι τίποτα δηλαδή και δεν έχεις απογοητευτεί τελείως με τόσα λάθη που έχω κάνει. Γιατί έχω πολύ δρόμο με την ανάλυση. Βλέπω πως θέλω να τελειώσω με αυτό για να προσπαθήσω να σε κοιτάξω. Γιατί δε θέλω να σου δημιουργήσω κι άλλα προβλήματα κι άλλες δυσάρεστες καταστάσεις. Σίγουρα είναι λάθος και που εκθέτω τις σκέψεις μου σε αυτή τη φάση. Χάνω για να κερδίσω μπορεί. Χώρος που αδειάζει γεμίζει. Προσπαθώ έστω. Χρησιμοποιώ τα όπλα της επιστήμης, των νόμων και των ειδικών. Είναι τα παιδιά κι εσύ που δεν με αφήνετε να σταματήσω ούτε λεπτό τον αγώνα. Σήμερα πήρα ένα γερό μάθημα. Ξύπνησα το πρωί, έκλαψα, έστειλα ευχές και σηκώθηκα τρέχοντας να προλάβω τις δουλειές. Όπως μιλούσα στο τηλέφωνο απορροφημένη βάζω το χάπι το Τ4 με άδειο στομάχι να πιώ κι όπως ανοίγει ο οισοφάγος με το χάπι για το νερό στην κούπα μου είχε βάλει η μικρή τίγκα απορρυπαντικό για να γεμίσει την γοργόνα με τις φούσκες της και ήπια άσπρο πάτο το απορρυπαντικό. Μιλάμε για πολύ χάλια εμπειρία. Οδήγησα μόνη μέχρι το νοσοκομείο που με καλωδίωσαν κι έφαγα τη μισή μέρα εκεί. Κάηκε ο λαιμός μου και έστειλα το στομάχι μου κανονικά. Κάποιες αμαρτίες θα πληρώνω. Τώρα που σου γράφω έχει φτάσει στα έντερα ο πόνος. Θα είμαι εντάξει μέχρι αύριο.  Και θα προσέχω να μην βιάζομαι και να μην κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα και να ελέγχω τα πάντα. Σκέφτηκα πολύ όσες ώρες ήμουν στον Θάλαμο Γ’ σήμερα. Δεν θέλω τίποτα. Μόνο να γίνω άνθρωπος όπως λες κι εσύ. Να καταφέρω να συγχωρεθώ. Να έχω συνείδηση καθαρή και ορθές ευκαιρίες. Και κάπως νιώθω σήμερα πως καθάρισε η ενσυναίσθησή μου με την σαπουνάδα. Αύριο θα πάω να πάρω γάλατα να στοκάρω για τρείς μήνες και νερά για τουλάχιστον μια εβδομάδα. Αύτη την άνοιξη πρέπει να τα περιμένω όλα. Και βασικά είμαι μόνη μου σε όλο αυτό εδώ μέσα. Χωρίς να μπορώ να εμπιστευτώ επαρκώς κανέναν πίσω μου. Γιατί τους τελευταίους μήνες που δεν δίνομαι ερωτικά ξεμπροστιάστηκαν διάφορα προσωπεία και έχω αναθεωρήσει πολλά. Όμως βγαίνω πιο δυνατή και δεν υπήρξε ούτε μισή στιγμή που να εκπέσω σε πράξεις ανάγκης. Ανοίγω περισσότερο το μυαλό μου και είμαι καλύτερα από πριν. Και νιώθω τόση ευγνωμοσύνη για την στιγμή που σε ερωτεύτηκα. Κάθε λεπτό που περνάει όλο και περισσότερη. Είναι αδιανόητο πως συνέβη όλο αυτό μέσα από πέντε προτάσεις, από ένα ποίημα. Πώς να μην πιστεύω τόσο πολύ στην ποίηση αφού μου έχει δώσει τα πάντα. Ότι έχω κερδίσει είναι από αυτό. Γνωστό. Μια σκέψη αρκεί να σου αλλάξει τη ζωή.   Θέλω να είσαι καλά. Να έχεις υγεία. Να είσαι με όποιον τρόπο σου χρειάζεται για να είσαι καλά. Να σε σκέφτομαι καλά και να γίνομαι καλύτερα. Να καταφέρω να σε νιώσω. Να είμαι σε θέση να το καταφέρω αυτό. Συγνώμη αγάπη μου για όλες τις γουρουνιές μου. Θα τα καταφέρω. Και πιο πολύ στεναχωρήθηκα σήμερα που με όλα αυτά δεν μπόρεσα να σου φέρω το ποίημα που ήθελα να σου χαρίσω για σήμερα. Μας υπόσχομαι όμως πως από δω και πέρα θα φέρνω ομορφιές με τέχνη. Και θα αφήσω όλη τη βρομοδουλειά αποκλειστικά στον γιατρό. Η χάλια και τάχαμου αναρχική επανάσταση ΤΕΛΟΣ. ( χαμογελάκι με προσπάθεια )   Υγεία μωρό μου.    

         

Σταυρώματα

 

πέσανε κεφάλια και ποδιές

έπεσε σκέψη

ο Ουρανός είναι πλανήτης ...

κόντρα ο Ήλιος και ο φωτογράφος έτοιμος

Η Τάρα νιώθει περισσότερο από εμάς

Το δε μ' αγαπάς μ' αγαπάς δε μ' αγαπάς βγαίνει όπως το αρχίσεις

Θέλανε πολύ κόψιμο. Ίσκα βλέπεις;

 

μ' αγαπάς;     λοιπόν .. από τα σταυρώματα

Με αγάπη 

  και υπομονή

(photos by me μη... και με τον Ηρακλή / σήμερα)

Rapid Love

      

Τι κάνεις;   Τι να σκέφτεσαι!      Να έχεις όπως κι εγώ έχω πάθη;  Στεριτικά κυκλοθυμικά κι εξάντληση! Ας είναι όπως είναι οι ζωές    και συναντιόμαστε!

 Υγρά χρώματα σε σωληνάρια πατημένα που έχουν παραπέσει. Κι όλο πέφτει το μάτι εκεί αλλά δεν τα σηκώνουμε από πρόφαση ότι έπεσαν μόνα τους.    Εξαιρετική ή κατ' εξαίρεση μετακίνηση.      

Βλακίες.     Έχουμε σοβαρή δουλειά στο Αστεροσκοπείο.   Σωματική άσκηση. Ραντεβού με συνταγματολόγο.    Τόσο δύσκολο είναι;    Έχω σκάσει ..  !

 Σαν κάστανο   σαν ποπκόρν σα νάρκη σαν τζίτζικας σαν καρπούζι   σαν χθες σαν αύριο σαν σήμερα σαν λάστιχο   σαν σπόρος   σαν μύτη  σαν κύμα   σαν Ήλιος    σαν καψούρα  σαν εμμονή   σαν τίποτε άλλο  

(art by Anna Giourga)

nella mia mente

Ο άγγελος ξέρει τη λέξη και θα μου τη φέρει.Σήμερα που οι σιωπές ζυγίζουν πολλές λέξεις. Οι λέξεις είναι ελαφρές σαν τις νιφάδες του χιονιού.  Είναι χιόνι.     Xιόνι πάνω στο χιόνι.  

Ξαστεριά!

 

Ηλεκτροφόρος αέρας και μια συνειδητοποίηση είναι αρκετή. Εισπνέω ξάφνου τον αέρα του νικητή. Από που έρχεται; Μεγαλόπνοα σχέδια. Είπα δεν θέλω να σε ξαναμπερδέψω με κανέναν. Ούτε εμένα να ξαναμπερδέψω. Εσύ θα είσαι εσύ. Εγώ θα είμαι εγώ. Τι όμορφο! Ακούγεται τόσο απλό. Όσο δύσκολο είναι. Κι όσο εύκολο. Όταν το εντοπίζεις ξεκινάς. Η χειρότερη προβολή που ασυνείδητα γίνεται είναι αυτή του τρελογιατρού. Ακόμα κι από αυτήν του καθρέπτη. Εννοώ εδώ ως προβολή όταν μιλάμε στο μεταξύ μας  αυτά που απευθύνονται στον τρελογιατρό ή στον καθρέπτη.  Αυτό το είδα αφού ήδη είχανε σπάσει όλα τα γυαλιά πάνω μου. Όταν είχα χώσει ολόκληρο το νυστέρι μέσα. Είχε φτάσει μέχρι το κόκαλο όταν το είδα. Φόραγα ακόμα τις πιτζάμες μου. Εσύ δεν είχες αποστειρωθεί και δεν έχουμε περάσει ποτέ ούτε καν απ'έξω από την Ιατρική σχολή. Έχει πλάκα. Εγώ .. τον άλλο γιατρό θέλω να παίξουμε .. Αλλά κάπως το πήρα στην αυθεντία κι έγινε μια «μικρή μικρή» ζημιά. Ζημιά! Όπως λέμε πω πω ζημιά! Πες το μια χαριτωμένη γκάφα. Παράκαμψη. Πως κάποιος αλήτης έστριψε την ταμπέλα και βρεθήκαμε αλλού για αλλού. Μαζέψαμε όμως και διάφορα ωραία από την διαδρομή. Δε λέω, παιδιά, σκυλιά, έργα τέχνης, εμπειρίες, γνωριμίες, γνώσεις, υλικά, πολλά, πολλά και διάφορα. Έστω ότι άξιζε τον κόπο. Τον χρόνο και τα καύσιμα. Μόνο που φυσικά δεν ήμασταν μαζί .. Αλλά αυτό έγινε τώρα. Για κάποιον σημαντικότατο λόγο που θα μάθουμε πιστεύω σύντομα. Ας πούμε τι είχαμε για να το χάσουμε δηλαδή. Ναι, είναι κι έτσι μια χαρά. Κάποια στιγμή που θα είμαστε αγκαλιά θα πειραζόμαστε με αυτά. Αλλά ορκίζομαι δεν τα ξαναχάνω με τίποτα. Εντάξει, να μην ορκιστώ. Για την ώρα που θα σε Δω δηλαδή. Εννοώ αν θα έχω φτάσει σε κάποιο ζεν επίπεδο να μπορώ να σε Κοιτώ και να μην τα χάνω. Όταν είσαι μέσα στις αισθήσεις μου. Αυτό το εννοώ και νοώ. Αλλά δεν μπορώ σκέτα να το εννοώ.. να το εννοήσω κι άλλο τώρα γιατί ..  ξέρεις.   Γιατί .. Παθαίνω.    Ξέρεις; Ή θέλεις να στο ζωγραφίσω .. να στο γράψω σε ποίημα;      Θέλεις; Τι θες; Πες. Αγάπη μου που λατρεύω να σε λατρεύω.. και θέλω .. το θέλω σου ..

Υ.Γ. Κοντεύω; Ζέστη; Κρύο; 

              Όλα τα λάθη μας τα αγαπώ γιατί είναι η προσπάθεια. Να είμαστε. Ως εσύ  κι ως εγώ. Να μιλάμε. Εγώ σε εσένα κι εσύ σε εμένα.  Επιτέλους!       Κρύο αλλά .. Ξαστεριά! Να σ' είχα μια ζεστή αγκαλιά ..

( photo art ? / το φιλί της ζωής σε διάσωση λόγο ηλεκτροπληξίας)

Στροφή επιγόντως sos

 

Τα λάθη τα δικά μου δε μου φτάσαν 

για να σιγουρευτώ ότι σε θέλω 

τόσο πολύ  ώστε να σε διώχνω

Γι αυτό εσχάτως οικειοποιήθηκα 

και όλα τα δικά σου.

Άντε τώρα να βγω από τον πόνο

Να στρίψω να βρω τον δρόμο...

οι λεπίδες του κοφτερού μυαλού

 Δεν ξέρω τίποτα. Μόνο που από το πρωί κλαίω. Όχι από λύπη λέω, από τρέλα κλαίω. Δεν κατάλαβα τίποτα. Δεν ξέρω τίποτα. Και νιώθω νιώθω νιώθω πόσο πολύ θέλω να σου χαμογελάσω. Ρίξε μου μια σφαλιάρα σε παρακαλώ. Κανονική όχι μεταφορική. Πουθενά δεν πήγα. Στα ίδια είμαι. Χωρίς ηλεκτρικό κολάρο με μνήμη ηλεκτρικού κολάρου και τέλος   τώρα πάει τρελάθηκα. Τίποτα δε με πιάνει.  Που είσαι; Είσαι; Έριξα τρείς μαύρες ζάχαρες στον καφέ και πάλι τίποτα. Πώς να ζήσω έτσι. Αλλά λέω ευτυχώς που δεν πέθανα χωρίς να καταλάβω και κάτι. Μα πώς; Αυτή είναι η ζωή; Έτσι είναι η ζωή; Ζωή μου.. Θέλω τόσο να σου χαμογελάσω  να σ’ αγκαλιάσω   να φωνάξω έτσι όσο γίνεται αθόρυβα για όλα αυτά που δεν καταλαβαίνω. Και δεν ξέρω να τα πω. Τα Σ ‘ αγαπώ μου τα τρελαμένα. Τα σκορπισμένα να σα μπούμερνγκ που τα πέταξα πολύ μακριά και με χτυπάνε αλύπητα τώρα. Δεν ήταν αστέρια αυτά που έφτιαχνα και τα χάζευα να ξεμακραίνουν   μπούμερανγκ φλογισμένα ήτανε…………..  Κι εσύ; Που είσαι;    Σ’ αγαπώ.   Σ’αγαπώ     Σ’αγαπώ   Δεν έχω ξαναγαπήσει. Δεν έχω ξαναθελήσει.     Δεν ξέρω τίποτα. Λέω κι έρχεται ο Πάνας και μου γελά βροντερά πέφτει χάμω και διπλώνεται από τα γέλια. Κι οραματίζομαι πως είμαι ο Πάνας και σε κυνηγώ και σε πιάνω. Σε στριμώγνω ως το τέλος της Γης σε εξαντλώ και σε πιάνω. Τι μαλακά που είναι τα χείλη σου.. Τι λείο που είναι το φιλί μας.. Πώς λαχταρούν έτσι οι γλώσσες μας να ενωθούνε. Πόσο συνταγμένη και στιβαρή η δική σου  πόσο άναρχη και περίεργη η δική μου. Τι τρελή χαρά είναι αυτή η φανταστική ηδονή που με στύβει  μ’ όλα της τα συμπτώματα τα ανατριχιάσματα και τη διέγερση. Και δεν τα αφήνω να γίνουν αφροί κύματα στάχια. Γιατί δεν θέλω κανένας άλλος να τα χαρεί. Δεν θα το χαρίσω αυτό ούτε καν σε σένα. Είναι δικό μας. Και μας θέλει μαζί. Αλλά δεν ξέρω τίποτα. Και δεν καταλαβαίνω. Μόνο νιώθω νιώθω νιώθω κι όσο νιώθω οι αισθήσεις μου μαγεύονται άγρια και πριν ολοκληρώσω την παραμικρή σκέψη για κάποιο άγγιγμα    χύνω. Ατέλειωτα χύνω.     Δώσε μου μια σφαλιάρα πραγματική   τρυφερή και γλυκιά κι από δάκρυα αλμυρή κι από πόθο. Πνίξε με μες τα μπράτσα σου. Φτιάξε μου με τα δόντια σου τα σημάδια σου. Θέλω στο στήθος σου να ψιθυρίζω τον οργασμό μου.   Δεν βρίσκω άλλο τρόπο να σου πω σ’ αγαπώ.  Γιατί μόνο αυτό ξέρω. Γιατί μόνο αυτό καταλαβαίνω. Τα έκοψαν όλα οι λεπίδες του κοφτερού μυαλού. Λες και αιώνια πολεμούσαμε πλάτη με πλάτη και ξάφνου σκοτώθηκαν όλοι και γύρισα και σε είδα.   

(art by Αντώνιο Κανόβα /  Ψυχή και σώμα)

 

Επαναλάβατε παρακαλώ

 

Πώς να σου στείλω το φιλί

Πώς να σου δείξω το πολύ

 

Που δεν καταλαβαίνω τίποτα     Πίσσα σκοτάδι κι αρχίζω να ψηλαφώ με τις ρόγες των δακτύλων     και τη γλώσσα. Εσύ είσαι εσύ. Εγώ όμως είμαι εγώ; Ανησυχώ.     Μόνο σαν σε φιλήσω  ηρεμώ   και πάλι.   Τα μάτια σου τα μεγάλα όπως ανοιγοκλείνουν σπιθίζουν.    Μα δε βλέπω πέρα απ’ τη μύτη σου. Κι ας είναι το σάλιο μου σαν υγρό πυρ να σε διατρέχει   δε βλέπω τίποτα.     Κι αν είμαι εγώ    εγώ ανησυχώ.     Και δε μπορώ να πω ότι αυτό δεν έχει σημασία. Ή να πω ότι αν έχει σημασία μόνο για μένα ότι μου φτάνει. Ή ότι πρέπει να μου φτάνει.      Δε μου φτάνει.    Τίποτα δε μου φτάνει.     Για πάντα να σε έχω στο κρεβάτι δε μου φτάνει.     Κι αυτή η ζωή κι η προηγούμενη και η επόμενη νιώθω πως δε μου φτάνει.   Αν ήτανε όλες οι ζωές μας οργασμός .. και πάλι δε ξέρω.    Δεν πρόκειται να καταλάβω.    Ανάσες καλύπτουν τις σκέψεις.   Παχνιάζουν οι εικόνες.      Έχω ένα τρέμουλο μες το μυαλό που σε ποθώ να δω μέσα απ΄ τις ρόγες των δακτύλων και τη γλώσσα.     Έπειτα     κι ο χρόνος σταματάει.    Βγαίνω από το σώμα μου και μας κοιτώ  από ψηλά.  Αγκαλιά   κι όλα φωτίζονται.    Σκέλια μπλεγμένα   σεντόνια λευκά.     Κατάκοπα κορμιά λυμένα.    Σε ύπνον ελαφρόν   φρικτά ευτυχισμένα.      Και πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα.     Επαναλάβατε παρακαλώ.     Αργώ.      Αργώ     πάντα αργώ.    Δεν θέλω να τελειώσει.   .    

 ( art  ? / ούτε αυτό το ξέρω )

η σκιά του αοράτου

 

«… και μέσα από τον κύκλο του θεάτρου

προβάλει η σκιά του αοράτου…»

 

 Πλήρωσα ακριβά τα δίδακτρα. Πανάκριβα. Τα ανάμεσα να δω που βρίσκονται στην πλάνη και την μαύρη αλήθεια. Πώς το γυαλί το καθαρίζουνε από της φλόγας την μαυρίλα. Έχασα ανθρώπους έχασα, τον εαυτό μου παραλίγο. Και με μισές αισθήσεις πορεύτηκα και με ολόκληρες στάθηκα και είδα κι ήβρα. Πως το ζυγίζουν το χλωρό. Πως το ζυγίζουν το ξερό. Και πως και τι πιο πέρα.  Και δεν ξεχνώ αυτό που με έκανε να ορκιστώ πάντα να λέω ότι έχω για αλήθεια.

Να μην ξεχνώ τη δύναμη του αγαπημένου που η έλλειψη του η φυσική με οπλίζει με την πέννα. Την φαντασία που φτιάχνει τον χαρακτήρα της ψυχής. Και πως γίνεται το πάρε δώσε να μάθω πλήρωσα και θέλω κι άλλο να μοχθήσω να αποκτήσω να πληρώσω κι άλλο κι άλλο κι άλλο τα πανάκριβα κι άλλο.

Μα είναι μέρες που δεν ξέρω. Τι να φέρω. Που παίζουν εικόνες στο μυαλό μου άναρχα. Ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα χάδι κι όλα μαζί. Κι ύστερα πάλι το γυμνό να κυριαρχεί. Πάντα αυτό. Από την ώρα που το τόλμησα με έχει τρελάνει. Ξέρεις, διάλεξα την χειρότερη στιγμή να το τολμήσω. Το έχω μεγάλο κουσούρι αυτό το ανάποδο. Είναι για να μας δοκιμάζω. Αυθόρμητα γίνεται, δεν το ‘θελα. Δεν το ήθελα να μας ξεκάνω έτσι. Μα ούτε και υπολόγισα ότι εσύ θα με χτυπούσες τρις χειρότερα.

 Κι όμως δεν έχει σημασία τίποτα από αυτά. Αυτά ας πούμε είναι για να μετράει κανείς την ένταση και τίποτε άλλο. Εγώ θέλω να νιώθω αυτή τη δύναμη στο θετικό της πρόσημο και μπαίνει μέσα μου και … σκέφτομαι μόνο αυτό. Αυτό. Γιατί  πιστεύω, όπως είπε κι ένας αναρχικός, πως η δικαιοσύνη είναι ένστικτο.

Και δε μετανιώνω για ότι σου έχω γράψει. Κι αν τα σβήνω είναι γιατί κάποια είναι πολύ προσωπικά. Έτσι κι αλλιώς όταν λέμε κάτι δε σημαίνει πως πρέπει ο άλλος να το παίρνει ως μοτίβο. Έχουμε του κόσμου τους εαυτούς να συντονίσουμε και να συντονιστούμε.

Ορίστε πάλι χάνομαι τώρα και συρρικνώνομαι παρακαλώντας. Να μ’ αγαπούσε λίγο κάποιος σου εαυτός τόσο που δικό μου να τον είχα… φτου φτού κι απ την αρχή πάλι τώρα. Μιλώ και στην ουσία δε λέω τίποτα καινούριο, κάποιον τρόπο, κάποιο σήμα μια μέθοδο να εκμαιεύσω κάτι να μη γυρνώ από το παράφορο στο παράλογο και να πέφτω στη μοναξιά ή την τρέλα της έλλειψης.

Δεν το αφήνω έτσι, κάνω τις κινήσεις τις ρεαλιστικές. Προχωράω το στρατιωτάκι μου μπροστά. Σκέφτηκα κι έχω βγάλει και πιο σημαντικά πιόνια τώρα. Μήπως και φτιάξω κάτι πιο φαντασμαγορικό πιο κουλτουριάρικο τέλος πάντων. Είναι και λίγο αυτές τις μέρες που έχω εξαντληθεί. Και μια αγκαλιά θα μου έφτανε. Περιμένω νέα σου. Να μάθω θέλω πολύ για το έργο σου. Ήρθε ο Φλεβάρης! Σήμερα είναι κι η μέρα των ερωτευμένων! Ίσως να καταφέρω το βράδυ να έχω ενέργεια ώστε να αποτυπώσω κάτι φρέσκο από τα ωραία σου που με βασανίζουνε να στο χαρίσω.

Βέβαια δεν έχω προσπεράσει τελείως τα νεύρα που μου έφτιαξες τις τελευταίες μέρες. Και θέλω να ασχοληθώ να εξηγήσω και κάποια πράγματα πάνω σε αυτά. Επίσης μου την δίνει που έχω αφήσει την λογοτεχνία στην άκρη για να σου μιλάω απλά και κατανοητά και μια θέλω έτσι και μια λέω πως πρέπει να γυμνάζομαι μόνο αλλιώς. Δεν ξέρω. Τι να έκανα καλύτερο για να μας ζεστάνω. Ένα φιλί σίγουρα θα ήταν καλύτερο από όλα αυτά. Εντάξει έχω και ποίημα να δουλέψω. Θέλω φιλί όμως. Πόσο θα με ξεγελάω με φαντασίες. Να είχα μια ημερομηνία. Να είχα κάτι άλλο εκτός από αισθήματα, ελπίδες, αγγέλους, σκιές, όνειρα  και .. ένστικτα.  

Εν αρχή ην

 

Νάρκισσε θειάφι λέγε τις μπουρμπουλήθρες σου

 

Άφησα το τετράδιο στο αμάξι. Αλλά έχω μέσα μου πολύ έρωτα ακόμα. Έρωτα που απόψε  θα τον κάνω μίσος και το μίσος θυμό. Καθόλου δεν σε λυπάμαι. Εσένα από το υπερπέραν. Αν θες να είσαι εσύ από το υπερπέραν δεν έχω κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Να ξέρεις. Απορώ γιατί δε με σταματάει κανείς όμως. Έφτασα πάλι μέχρι τα Παραδείσια για να γυρίσω πίσω. Σε σκεπτόμουν και ξέχασα την έξοδο. Χαλάλι ε. Φαίνεται πολύ όμορφος ο κάμπος από ψηλά. Και η Αθήνα πίσω από τα βουνά. Προβληματίστηκα λίγο. Μου τελείωσε κι ο χρόνος πάνω στο καλύτερο. Καλύτερα λέω, δεν μπορώ να ακούω άλλο για γοητεία και φοβίες. Εγώ δεν έχω σκοτώσει ούτε μυρμήγκι.    Πως γίνεται να τα καταφέρνω τόσο να  μας τρομοκρατώ; Όχι όχι δε λυπάμαι κανέναν μας. Θαυμάζω τόσο που μπορείς να κατεβάζεις τους διακόπτες σου σηκώνοντας τους δικούς μου. Και τα μπάλανς να αγνοούνται. Ενώ σίγουρα κάπου είναι στην άκρη της κονσόλας και δεν τους δίνει σημασία πια κανείς μας. Αν υποψιαστώ όμως πως έχω σκίσει την καρδιά μου σαν καρπούζι για να την δοκιμάσεις κι εσύ τόσο καιρό δεν έχεις γράψει τίποτα πέθανες.  Καλά κάνεις και φοβάσαι. Φοβάμαι; Τι φοβάσαι; Πες μου. Πες μου έρωτά μου.. Μήπως μια μέρα;   Νομίζεις ότι δεν βλέπω τι έχει γίνει; Πώς με έχεις τεμαχίσει; Πώς με έχεις φιλετάρει; Πώς πέταξες το δέρμα μου στα σκουπίδια; Πώς με έψησες στο χαρτί; Πώς με έφαγες και με χώνεψες και και και  με έκανες σκατά. Υψηλή τέχνη. Έτσι και πει κάποιος κάτι κακό για σένα θα τονε βγάλουνε από τα χέρια μου τέσσεροι. Μην ακούς. Έχει θυμό. Γιατί πέρασε πάλι από πάνω μου η Ιστορία σαν οδοστρωτήρας. Κι είδα τα μάτια μας να μην ξέρουν. Να μην ξεχνούν. Κι είδα τα μάτια σου στο μπαλκόνι. Είδα πάλι το βλέμμα σου λίγο πριν σπάσει το κεφάλι μου. Κι άκουσα πάλι την καρδιά μας να χτυπά. Άκουσα πάλι τον πανικό στις ανάσες μου να περιμένει να σηκώσεις το τηλέφωνο που ένα ολόκληρο λεπτό καλεί κι ύστερα κλείνει. Έτσι είναι ο έρωτας θεέ μου; Πόσο θέλω αυτό το μάγμα να το κρατήσω μέσα στον κρατήρα να βράσει να σκάσει πάνω μας σαν ηφαίστειο να σε καταπιώ..  Πόσο σε αγαπώ! Θεέ μου για την αγάπη μου έτσι μιλώ; Όποιος πειράξει έστω μια τρίχα από τα μαλλιά σου θα του ξεριζώσω την καρδιά με τα δυο μου δάκτυλα. Τίποτα δεν έχεις κάνει εσύ από αυτά. Τίποτα δεν έχεις κάνει. Κι όποιος πει το αντίθετο έχει να κάνει με εμένα.

 

"Ο δρόμος δίχως τέλος είναι ο μόνος που αξίζει το ταξίδι" 

Ρητό των Σούφι

 

Κι αυτό από το υπερπέραν! Πάλι εσύ. Η πίστη μου η χαζή που τρέμει. Σα τη φωτιά. Θέλει τάισμα. 

 

Ξεμάκραινε η τσαμαδούρα. Μες τη μέση στη κρέμαση δέσαμε άλλη μια.  Έκανε καιρό και σβήσαμε από δω. Κοίτα να δεις που θα μας πάει το ρεύμα από άκρη σ’ άκρη όλη την ξέρα. Γλιστράει το σκαρί σαν χέρι απάνω σε πιέτες από δαντέλα. Πριν ξημερώσει είναι να τα μαζεύουμε. Δεν κάνουμε ευχές ούτε και κάνει να λέμε ευχαριστώ.  Ότι μας δώσει η θάλασσα...    

Perinde ac cadaver

 

Με εξοργίζεις     με πονάς

Σε ζυγαριά που κλέβει με ζυγίζεις

Στάχτη με κάνεις που την προορίζεις

για καθαριστικό στον φούρνο σου

 

Φεύγω στο λοιπόν πριν πρωτοσέλιδο

γίνουμε σ’ όλες τις εφημερίδες

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες

 

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες;

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες;

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες;

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες;

 

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες;

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες

γιατί μου στρίβεις κλωτσημένες βίδες.

              Ι Δ Ι Α

Επικίνδυνες διαβάσεις

 

Έρωτά μου,

Θα ήθελα να ήμουν κοντά σου. Το πιο κοντά σου. Να σε τίναζα με όλη την ηλεκτρική μου ενέργεια. Η ανάσα μου όμως επιταχύνεται όταν σε σκέφτομαι και το κέντρο μου χορεύει σαν ένα στριφογυρισμένο κέρμα πάνω σε τεράστιο τραμπολίνο. Έτσι, για να σταθώ στα δυο πισινά μου πόδια, ώστε να φροντίσω να ξέρω τι γίνεται και πως μπορεί να γίνει , δε μου μένει πάρα να καταφέρω να αυτοσυγκεντρωθώ. Να διαλογιστώ με φιλοσοφικό στοχασμό, με ορθολογική σκέψη. Αφού τα μαθηματικά καθόλου δεν με βοήθησαν τόσο καιρό και δεν μπορώ να τελειώσω με αυτή τη μελέτη καταλήγοντας πχ. με έναν άτοπο αλγόριθμο. Όπως και οι ιδέες μου δεν κατόρθωσαν να αποσπάσουν ούτε το ελάχιστο θαύμα. Λοιπόν, δε μου μένει παρά να συνεχίσω να προσπαθώ. Κάνοντας ακόμα πιο σκληρή αποτοξίνωση και νηστεία. Καθυποτάσσοντας όλα τα ,τόσο γοητευτικά, στοιχεία του Δανδή που ήθελα να είμαι για σένα. Μέχρι να πάψει να κραυγάζει η ανάγκη μου για σένα. Να ακούσω τον βρασμό του πυρήνα και να νιώσω την περιστροφή της Γης. Να βιώσω το μέγεθος της κουκίδας καθώς και το ατόφιο του είναι της. Ξέρω τώρα πως το θέλω αυτό για να γίνω το νανοτσίπ που η ανάγκη μου ονειρεύεται να σου εμφυτέψει στον εγκέφαλο για να τον κατακτήσει -!- .. αχ όμως ελπίζω να ξεκαθαρίσω εν τέλει και να γίνω το αγαθό που θα μοιραστούμε. Θα ήθελα πολύ να μιλούσαμε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας. Νιώθω διαολεμένα τη μοναξιά μας να γαλουχεί έναν υποχθόνιο κλονισμό. Την ώρα που δεν μπορώ στιγμή να καταφέρω μια μοναχική σκέψη. Το φεγγάρι είναι σε χάση. Γιατί μου λείπεις επικίνδυνα; Γιατί να θέλω γι' αυτό να σου υποθηκεύω το κορμί μου; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να σ' αγαπώ και να θέλω να έχω την ανάγκη να μ' αγαπάς ; Γιατί δεν ξέρω ακόμα τι πρέπει να κάνω;    Λαχταρώ τα νέα σου. 

Σε φιλώ    τρυφερά άγρια 

Ο Δανδής σου 

        

Ταξίδι στο φως

 

Επανέρχομαι πάλι, από μεγάλη ανάγκη, στη φυσική φράση: Το φως διαχωρίζει τα πράγματα ενώ το σκοτάδι τα ενώνει. Χωρίς να χαρακτηρίσω καλό ή κακό το φαιό ή τη νύχτα. Το καθένα μπορεί να έχει την καλή και την κακή του πλευρά και ακόμα και οι πλευρές να ενώνονται -πχ. από το μέρος της όρασης- σε γκρι ή να διαχωρίζονται σε μαυρόασπρες επ άπειρον. Οι συνήθειες συνεχίζουν να ασκούν την δυναμική τους και οι αλλαγές την αναπότρεπτη γοητεία τους. Οι βασισμένες σκέψεις να χαίρουν τον σεβασμό της διάνοιας. Οι ορέξεις με τις φαντασίες τους να προσανατολίζουν και να κινούν την ψυχή και το σώμα προς τον στόχο της ευτυχίας του. Θεωρητικά ο νους είναι ελεύθερος. Αυτά που επεξεργάζεται είναι αυτά που θέλει. Είναι αυτά που έχει επιλέξει να είναι ο εσωτερικός του κόσμος, η δική του ερμηνεία και οπτική για το συνολικό ή το ειδικό. Είναι η μορφή του ο τύπος του που εφαρμόζεται πάνω στο γίνεσθε. Το ελεύθερο «είναι» του όντος. Σε αυτό το πεδίο σχηματίζεται και η ηθική. Έχει πηγή αισθητική την οποία αποκρυσταλλώνει η έκφραση δια μέσου της πράξης. Ο ορισμός του κάλλους είναι ξεκάθαρος. Ωστόσο ο έρωτας μπορεί να τον ρευστοποιεί και να του δίνει όλα τα συναισθηματικά σχήματα, θετικά και αρνητικά, σκοτεινά και φωτεινά, -πχ. οπτικά πολύχρωμα, ασπρόμαυρα, γκρι- . Διαγράφοντας τους κύκλους της ύπαρξης στην καθημερινότητα των ερεθισμάτων. Μπορεί η ψυχιατρική να έχει άλλη γνώμη αλλά η κλασική φιλοσοφία καταρρίπτει την σχέση του ασυνείδητου με την ψυχή. Υποστηρίζει πως δεν μπορεί να σταθεί μόνη της, ασύνδετη, ασυνείδητη. Υποστηρίζει ότι είναι μίξη. Έστω ως αυθύπαρκτο γέννημα αισθητών, στο νου, τη φαντασία, τη δόξα. Θα μπορούσαμε πιο εύπεπτα να το δούμε ως ένα όργανο μεταβολισμού του «γίγνεσθαι» και του «είναι». Θα μπορούσαμε ακόμα και να παραδειγματιστούμε από τις πραγματείες της ιατρικής της παθολογίας μεταφορικά πάνω σε αυτό. Να κάνουμε τη «διατροφή» και τα «λουτρά» μας αν οι αναλύσεις δείχνουν ότι χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αν κι εφόσον προτείνεται η αλλαγή τρόπων και τόπων. Εδώ ας  επανέρθουμε πάλι στη φυσική φράση: Το φως διαχωρίζει τα πράγματα ενώ το σκοτάδι τα ενώνει. Ας ορίσουμε από τα παραπάνω πως η μίξη, η ψυχή δηλαδή, είναι το σκοτάδι και οι διαχωρισμένες αισθήσεις είναι το φως. Ας κάνουμε, ερευνώντας και καταγράφοντας επιστημονικά, μια άσκηση τώρα στη φαντασία μας. Διαλέγοντας ένα τρόπο, που βρίσκει εφαρμογή,  μπορούμε να κλείσουμε τις αισθήσεις μας και να τις ανοίξουμε μια μια με τη σοφή σειρά πετυχαίνοντας βέβαια να τις κρατήσουμε διαχωρισμένες. Κάθε μια που ανοίγουμε με την φαντασία μας προσπαθούμε να της δώσουμε το ερέθισμα που της δίνει το αίσθημα της αυθύπαρκτης ευτυχίας της. Ερευνούμε και καταγράφουμε όσες περισσότερες  αισθητικές λεπτομέρειες κατάφερε η παρατήρηση μας ξεχωριστά από κάθε μια φανταστική αίσθηση. Το εφαρμόζουμε πολλές φορές διαχωρίζοντας τα πεδία της ζωής μας, «τις ατμόσφαιρες, τα σκηνικά» που τα ορίζουν.  Το αποτέλεσμα μπορεί να μας δώσει την παρομοίωση του χάρτη και των συντεταγμένων μας. Το «ταξίδι στο φως». Όπως και ονομάζω αυτή την άσκηση .  Κλείνοντας θέλω να πω ότι όλοι λίγο πολύ ασκούμαστε σε αυτό. Οι περισσότεροι χωρίς να γνωρίζουμε πάντα τι κάνουμε. Χωρίς να καταγράφουμε, να μελετάμε, να ορίζουμε και να συμπεραίνουμε το κάτι το οποίο είναι και ο προορισμός από το «ταξίδι στο φως». Γι’ αυτό θέλησα να μοιραστώ τις ιδέες και τις επιστημονικές γνώσεις που έχω συλλέξει. Τέλος πιστεύω πως αν διατεθεί μια ποικιλία από παραδείγματα ασκήσεων, ανθρώπων που θα δέχονταν να βοηθούσαν την έρευνα, τότε επιφυλάσσομαι για μια παρουσίαση σε εκτεταμένο δοκίμιο.                  

 

χαχαχ

Μισό να σου 

                         μετρήσω μέχρι το χίλια

Μάτια μύτη χείλια 

Σ ' αγαπώ ρε

 

"Κι αν το χάσαμε το τρένο

Άλλο κάποιο θα φανεί

Δε θα έχει χρώμα μαύρο

Ίσως να' ναι βυσσινί "

 Στίχοι του εξαίρετου Φίλου μου

         Χρήστου Καννελόπουλου 

           

ΑνέκδΟτο

 

Μες τη νύχτα πιάνει ένας χωριανός στην αχλαδιά του πάνω να του κλέβει κάποιος τα αχλάδια. Εκεί όπως είναι κάτω από το δέντρο κι ο κλέφτης απάνω τον βουτάει από τα αρχίδια και του λέει:

- ποιός είσαι ρε;

- (επιφώνυμα πόνου)

- πες μου ποιος είσαι ρε;

- (επιφώνυμα πόνου)

Του τα σφίγγει με όλη του τη δύναμη του τα στρίβει..

- πες ποιός είσαι ρεεε

- ο Γιάννης ο μουγκόοοος 

.....

-

Επιμέλεια εαυτού

 Έβγαλα τον κατάλογο από τη θήκη κι έβαλα μέσα το έργο.

 Ανοίγω το "πορτοφόλι"  σκρολάρει πατάς το κουμπί. 

Κοιτάς ..

Επαναλαμβάνεται αυτό  ..

                Mode d’assujettissement. 

Desire Plaisir – [acte]        arcana conscientiae

Αύριο το πρωί έχω γιατρό.

Θα του πω:

ΖΗΤΩ Η ΤΡΕΛΑ !!!!

     η ερωτική εννοώ... 

Aν δεν της αφεθείς να σε πάει την έβαψες ..

M' αρέσει πολύ κι έτσι. Δε θέλω να μιλήσουμε καθόλου για σεξ. 

Θα προσέχω το μεταβολισμό. Θα κάνω ασκήσεις -σοφίας-.  

                        Εσύ πες μου τι να κάνω με τον άμαχο πληθυσμό. Πως να καθρεπτίζομαι για να αποφεύγω τα στερητικά στο κορμί. 

Έχω αυτόν τον προβληματισμό μόνο. Να έχω μυαλό να πάρω την άδεια -από τη σημαία-.

        .