( φωτογραφία: η δική μας )

Ζούμε κουτουλώντας τα κύματα.

Μα μη παρατεντώνεις το σκοινί, Χριστέ μου, άνθρωπος είμαι, δεν είμαι βουβάλι μήτε άγγελος, είμαι άνθρωπος ως πότε θ’ αντέχω; Μια μέρα μπορεί και να σπάσω σου το λέω, ξεχνάς και ζητάς από τον άνθρωπο πιο πολλά κι από τους αγγέλους.

                                                                                                          Ν. Καζαντζάκης  

 

Γιατί είναι που ποθώ τόσο με εσένα να ενωθώ; Είναι που ποθώ να δω μια στιγμή τον εαυτό μου  από τα κομμάτια του ενωμένο. Τα όνειρά μου μες την πραγματικότητα. Και με το πιο μεγάλο το ερωτικό που στώδωσα από παλιά να το φυλάξεις. Κι αυτό έχει γίνει εσύ.   Μες την απόγνωσή που βλέπω ένα όραμα. Σε βλέπω μπροστά μου να σου πιάνω το χέρι κι ύστερα να τρέχουμε    από κάτι μας κυνηγά. Καθώς ψάχνουμε κάπου να κρυφτούμε. Για να δούμε τι είναι αυτό.  Που ονειρεύομαι πως βλέπουμε μαζί ένα έργο τέχνης. Πως το κοιτάμε πολύ έντονα κι ύστερα πλησιάζουμε κι όλο πλησιάζουμε προς αυτό και πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Τα πάντα γύρω μου χωρίζονται στο εμείς το έργο και στα υπόλοιπα. Γίνονται ένα αφηρημένο χρωματιστό σκηνικό που τα σχέδια του είναι τα συναισθήματά μας. Πηγαινοέρχονται εκεί αγαπημένοι μας   άνθρωποι και μας χαιρετάνε.    Όπως πάντα και τώρα γίνεται το ίδιο.     Η ψυχή μου βρίσκει το νόημα κοιτώντας σε. Πλέοντας στα μάτια σου. Το σώμα μου ανοίγεται στον πιο αγριεμένο καιρό.   Από μιαν ανάγκη.   Ζήτημα ζωής ή θανάτου.       Προσεύχομαι να φτάσει.       Να ‘ρθεί να ενωθεί με την ψυχή του     με πίστη     Βλέπω ένα όραμα.    Ξυπνώ από μιάν επίμονη ηλιαχτίδα   και είσαι στην αγκαλιά μου    -!- .   Σε ανασαίνω   σφίγγομαι πάνω σου   τεντώνομαι γύρω σου    χαμογελώ. Σου πιάνω τα μαλλιά και σε γεμίζω φιλιά σα να είσαι εσύ επιτέλους -!- εσύ   όλες οι γάτες μου τόσα χρόνια. Μείνε μαζί μου    στην πολύβουη ερημιά. Να γίνουμε   ένα   ζωντανό   έργο τέχνης.     Όλα τα αφημένα χρώματα τότε γεννούν τα τοπία.   Ομορφαίνουμε τον κόσμο.     Τόσο που τρέμω μην έρθει κανείς ασυνείδητος και ξεριζώσει το άνθος. Όπως η υποχθόνια ζήλεια μου που θέλει να έχει όλες σου τις σκέψεις. Να σκοτώνει άλλες σου μνήμες κι άλλες σου ιδέες και δόξες.                          Συγνώμη αγάπη μου.    Λύγισα  πάλι και ζητώ    να σωθώ       από   το σώμα σου γιατί     αυτό     είναι      το μόνο      που μπορεί να με γιάνει.

Υ.Γ. το Μι με το Ρω το ανάποδο. Όχι   το Ρω με το Μι το ανάποδο.

θέλω να γίνω ο Δανδής σου

Πες μου πώς το κάνεις αυτό; Μου κρέμασες το πιο χαζό χαμόγελο! Και δε θα σου πω για τις υπόλοιπες παρενέργειες. Που μου κολλάνε τις μπακέτες και παίζω τα ντραμς σα μαλακισμένο… ο! Αδιόρθωτα. Χάνω τα λόγια. Ξέχασα τα λουλούδια και είμαι να πηδάω τις μάντρες να κλέβω γλάστρες απ' της γειτονιάς σου τις αυλές.. Πώς το κάνεις αυτό; Θα μου πεις; .. να φροντίζω να το κάνεις συνέχεια..

( art  byAnna Giourga 's facebook page )

 

 

Γρίφος

- Είναι χημεία;

- Όχι

- Γεωμετρία   -...ξέρεις από τις στάσεις- ;

- Όχι

- Μαθηματικά είναι συνάρτηση.

- Όχι

- Είναι Όχι;

- Όχι

- Ε, τι είναι;

-

- !

pink πονκ Domino

 

Τι κάνεις; Εγώ αράζω, λουφάρω και λίγο. Αλλά καλό θα ήταν κάπως να προσπαθήσω να σπρώξω πιο πάνω τον πήχη. Να βρω κάτι πολύ δυνατό να σου φέρω μήπως και καταφέρω να προκαλέσω μία κάποιαν αντίδραση. Ένα πινκ pink πίνκ πονκ ντόμινο από αυτά που  μας συνεπαίρνουν και μας αρέσουν. 

Όπως έχουμε κάνει σε τόσες γραφές. Αυτές που με κρατάνε ακόμα εδώ να μπορώ να υπάρχω. Να να ζω να σχεδιάζω. Να παίρνω δυνάμεις. Να λιώνω. Να σπάω τα νεύρα μου από ανεπίδοτη διέγερση και μανία. Να μελαγχολώ. Να κυνηγάω την πίστη μου. Να τρώω αμάσητα τα βιβλία. 

Θέλω πολύ πιο πολύ να περάσουμε σε νέο ρυθμό. Ναι, να έχει υλικό πραγματικά πολεμικό. Να έχει και κάτι το πολύ αισθησιακό.  Στίχο ακόμα πιο μπλουζ τζαζ πιο ελεύθερο πιο τρελό. Απτό να είναι όλο τελείως για να έχει τις περισσότερες του ανάσες ξεστρατισμένες. Φωνές ασυγκράτητες και λυμένες-διαλυμένες. Μα και να μη μοιάζει με τίποτα άλλο. Σε επίπεδο υπέρ υψηλό.

Υ.Γ. 1. Αλλά με αφήνεις με το φίδι στην τρύπα. Μόνη μου πως θες να το βγάλω! Να κάνω τον φακίρη θέλεις τώρα;

Υ.Γ. 2.  Μη και νομίσεις όμως πως θέλω κι εγώ αυτό που θέλουν οι άλλοι. Αυτό θέλω εντάξει. Αλλά το θέλω και διαφορετικό και αν δε θες δεν πειράζει. Μπορώ και να σ' αγαπάω σκέτο, με κονιάκ και παξιμαδάκι. Ε; πάει; δε πάει.. θέλει κι άλλο ζέσταμα.. Ναι;

( photos by me / εχθές και σήμερα )

βγάλε το κόκκινο φουστάνι

 

Θα ήθελα κι εγώ έτσι καμιά φορά να μπορέσω να παίξω ένα συστηματάκι γερά. Θα ήθελα κι εγώ να μπορέσω πειστικά να στήσω ένα ερωτικό παιχνιδάκι. Να, όπως γράφουν στα περιοδικά: Τι να κάνετε για να σας θέλει τρελά, τι να κάνετε για να μη ξεκολλάει, τι να κάνετε για να μάθετε αν σας αγαπά .. Να μπορούσα να ρίξω τα μούτρα μου και τα στάνταρ μου λίγο στα Τάρταρα. Να το κάψω. Όπως στη φαντασία μου ώρες ώρες. Να, όπως αυτά τα πρωινά που τη βρίσκω να σκέφτομαι φτηνά καλτσόν να σχίζονται κάτω από μια σπασμένη δημόσια λάμπα. Που το πόδι σου σηκώνω στον ώμο μου και άπληστα στο φουστάνι σου βουτώ και σε ρουφώ να σε ξεκάνω. Γιατί έτσι ξυπνώ; Και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Που το μυαλό σου τόσο το αγαπώ, που σταματάει το δικό μου. Γιατί σταματάει εκεί; Στην πιο κόκκινη γραμμή του αγαπημένου μου χάρτη. Του πάρτη πάρτη πάρτη… Και αρχίζω να σφαλιαρίζομαι. Να ψάχνω που βρίσκομαι και να είμαι, για πάντα, κάτω απ’ το φουστάνι. Που είναι μια ολόκληρη "μηχανή εγκεφαλική" κι αχανής και απίστευτα μεγάλη. Που με πιάνει ζάλη και παραζάλη και η ροπή να αμφιβάλει.. πάλι πάλι πάλι.. να σχίζω το καλσόν το φτηνό να βουτώ στο καυτό σου το σημαδεμένο μου το κεφάλι. Και με σφαλιαρίζουν τα κύματα και δεν ξυπνώ. Παρά μόνο βυθίζομαι για να βρω τον χαμένο μου θησαυρό που έχεις κρύψει λίγο πιο κάτω από τον αφαλό    σου  . Και πιο πάνω   , εντάξει   .    Εντάξει     είναι σε αυτόν τον ρυθμό   ;   Πόσες φορές θέλεις να το επαναλάβω    ;        ..  

       

ΑνΕκδοτο

- Είναι ο Πέστο κι ο Ξαναπέστο. Πεθαίνει ο Πέστο και ποιός μένει; Ο...

- Ξαναπέστο

- Πεθαίνει ο Πέστο και ποιός μένει; Ο...

- Ξαναπέστο

- Πεθαίνει ο Πέστο και ποιός μένει; Ο...

- Ξαναπέστο

- Πεθαίνει ο Πέστο και ποιός μένει; Ο...

- ...

- ...

Διάφανο που έσταξε και βάφτηκα

Σε σκέφτομαι και πέφτει όλο το φως απάνω μου! Είμαι ευτυχισμένη! Γιατί απόψε έχω έτοιμη την καινούρια μου συλλογή! 52 ολοκληρωμένα έργα. Με ροή, σε τρείς ενότητες. Είναι καταπληκτική! Όλα τους ποιήματα αδιαπραγμάτευτα,

 λεκτικές κατασκευές με ποιητικά εργαλία, μετρημένα κι άψογα! Έχω ενθουσιαστεί! Μόλις σου είπα για το έργο σήμερα μετά κάτι έπαθα και τα εκτύπωσα όσα είχα τελειώσει και μέσα σε τρείς ώρες τα ξεχώρισα και μετά μέσα σε άλλες δύο ώρες τα έβαλα στη σειρά. Μόλις το είδα πόσο όμορφο είναι ...η χαρά μου είναι απερίγραπτη! Και έχω βρει ζωγράφο διεθνούς φήμης να μου δώσει το  έργο που θέλω και τυπογραφείο παλιό με βιβλιοδέτη μέγα καλλιτέχνη, εδώ! Και βγήκα να χαζέψω το φεγγάρι και δεν με άφηνε η Τάρα αν δεν την χάιδευα όλη την ώρα, τι κουτάβι κι αυτό! Και σκεφτόμουν τι αφιέρωση να σου γράψω για να στο στείλω! Με ψευδόνυμο είναι κι αυτό. Να στο φέρω θέλω βασικά. Κάπως να γινόταν.. σκέψου κάτι κι εσύ.. ! Που χάνεσαι, θα μου πεις; θα ασχοληθείς καθόλου με εμάς. Δε μου λες τι έχεις πάθει; Με την τηλεόραση; Δεύτερο ακούς καθόλου; Τι ακούς; Πες μου να βάλω.. πω πω χαρά που πήρα σήμερα! Έπρεπε να ήμασταν τώρα μαζί. Όπως μας αφιερώνω στο βιβλίο! Γράφω: στη μούσα και τον δαίμονα ...

( Photoselfy / για την Σαλώμη )

Το θεραπευτικό μου σκούρο και σπάνιο Ζαντ

 

Το θεραπευτικό σκούρο και σπάνιο Ζαντ μου από την Πολυνησία, του μισού αιώνα και κάτι, που έχω κάτω από το μαξιλάρι έχει αρχίσει να λειτουργεί ρολόι! Ξυπνώ με το χάραμα. Αυτό μου δείχνει πως έχω πετύχει έναν κάποιο συντονισμό. Βγήκα έξω μα ξαναγύρισα στο κρεβάτι μου. Διάβασα λίγο και γέμισα τα σκεπάσματα μυρωδιές. Νομίζω ότι το σώμα μου τελευταία αποπνέει μια τρελή ευωδία, μια κάποια ιδιάζουσα ας πούμε αγιοσύνη. Έχω τόσα πολλά να κάνω για να προχωρήσω κάπως πιο γρήγορα τα σχέδια μου μα σήμερα έχω όλα αυτά τα χαρτιά γύρω μου και βρίσκομαι σε μια ατμόσφαιρα συμπαγή και υγρή και μ’ αρέσει έτσι. Και θα πάω στις δουλειές μου μετά. Και δεν ξέρω εδώ τώρα τι να ζητήσω. Τι να φτιάξω να σου δώσω. Λες και είναι όλη μου η ύπαρξη σ’ αυτές τις λέξεις που άνοιξα στο κουτί χτες βράδυ. Τις σκέψεις, τις εκλύσεις, τις εκκρίσεις, τα γκρεμίσματα, τις ευχές.. Εγώ θα πιστεύω αυτό που μ’ αρέσει. Έχω βάλει στα χέρια μας την ευτυχία μου και δεν ξέρω τι που πώς θα την στήσουμε κάπου να ανοίξει, να πάρει μορφή σε αυτή τη ζωή. Και σύντομα γιατί δεν βρίσκω κάτι να με ξεγελάσει, να ξεχαστώ. Εκτός από τα απογεύματα που περνάω με τα παιδιά αλλά και πάλι. Οι μεταφορές που κάνω, τα τραγούδια, τα παραμύθια που τους σκαρώνω αναβλύζουν από την μοναδική μου πηγή.  Και είμαι καλύτερα από πριν που δινόμουν σε έναν ακτιβισμό σκληρό έως και αυτοκτονικό. Ξέρω πως δεν είναι τα πράγματα ρόδινα. Πως στην ζωή μου έχουν  προστεθεί μεγάλες αξίες και πλάσματα που όμως δεν τα βλέπω ως εμπόδια παρά κάθε άλλο. Καταστάσεις που θα με κρατάν στη ζωή και την ισορροπία ότι κι αν γίνει. Ξέρω πως η σχέση μου με το χρόνο και τον ρεαλισμό θα συνεχίσει να δημιουργεί έκρυθμες καταστάσεις και παρεξηγήσεις. Και πως δεν θα μπω ποτέ στο σκεπτικό του μέσου εγκεφάλου για να μπορέσω να μας προστατεύσω από τέτοιες λογικές. Γι’ αυτό εξασκούμε, όπως σου έχω πει, στον άμεμπτο λόγο και στην ομορφιά του νου. Με αυτόν τον τρόπο επιβιώνω καλά και στον λόγο δεν μου την βγαίνει κανένας. Τίποτα δεν αφήνω να με λερώσει. Αντιμετωπίζω τους πάντες και τα πάντα μέχρι τώρα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Εκτός από εσένα βέβαια. Ναι. Τι να τα κάνω όλα τα άλλα χωρίς εσένα. Που μου πήρες την ευτυχία που είχα φτιάξει να σε έχω ιδανικό και την πέταξες κι άνοιξε στα δυο. Και την είδα μισή και την είδα πως ήταν μίση, αόρατη, άπιαστη. Δεν θέλω όμως να την πω άχρηστη. Ακόμα κι αν αυτά που γυρνάν στο μυαλό μου και σου τα γράφω καταλήγουν αέρας και μπορεί και όντως να μένουν ανεπίδοτα. Δεν ψάχνομαι ιδιαίτερα να βρω αν πάνε και που πάνε και πως πάνε. Αν χτίζω μια εστία ή έναν τάφο ας το δείξει ο καιρός. Είναι η ανάγκη μου αυτό και μόνο. Είναι αυτά που θέλω να σου δώσω. Τι θα τα κάνεις είναι δικό σου θέμα. Βλέπεις πως ακόμα και το έργο μου δε μου λέει κάτι από μόνο του. Ενώ ξέρω πως –κι αν το επιμεληθούμε μαζί όπως το ονειρεύομαι κάποια στιγμή- η αξία του είναι τεράστια και πραγματικά ξεχωριστή, από ότι έχει μέχρι τώρα γραφτεί. Το πιστεύω. Κι αυτό στα χέρια σου το έχω βάλει. Κι ας κινδυνεύει τόσο καιρό. Χαλάλι σου, στον βωμό σου. Λοιπόν. Σφάχ’ το και πιες το. Κάτι φορές σε παρατηρώ και βλέπω πόσο διαφέρουμε και με πιάνει τρόμος. Πόσο «χύμα» είμαι και πόσο εσύ προσέχεις κάθε λεπτομέρεια. Πόσο σικ είσαι και κομπλάρω πολύ. Και μου την δίνει πιο πολύ έτσι να θέλω να γδυθούμε να γίνουμε ένα πρωτόγονο ένα. Και ανησυχώ αν οι τόποι μου μπορεί να σε φρικάρουν. Από την άλλη ξέρω πως μπορώ να σταθώ παντού κι έχω τρόπους και γοητεία. Πιο καλά τώρα που έχω ωριμάσει λίγο και  δεν είμαι μονίμως Βερολίνο όπως το έκανα παλιά. Θέλω να μπορώ να σε συνοδεύω. Όχι απαραίτητα ως κάτι συγκεκριμένο. Ούτε να σε μονοπωλήσω θέλω.. ψέματα λέω.. αλλά έτσι πρέπει να είναι, εντάξει. Και να χαίρομαι με ότι χαίρεσαι. Τα καταφέρνω αλήθεια εξωφρενικά σε αυτό. Σκέφτομαι το τι μπορώ εγώ να σου δίνω κι αν δε μπορώ κάτι να μη μου πέφτει και λόγος σε αυτό. Άουτς. Ναι. Τι λέγαμε…;   

          

Το κουτί

 

Άνοιξα το κουτί! Το είχα κλείσει κάποια χρόνια πίσω. Όταν πίστεψα πως είχα κλείσει γενικώς. Όταν ήμουν ακόμα στο παιδικό μου δωμάτιο. Δεν μπορείς να φανταστείς τι υλικό βρήκα! Χειρόγραφα που θα πρέπει να μου βγουν τα μάτια για να καταφέρω να τα διαβάσω. Εκτυπώσεις από μια παλιά θάλασσα και οι περισσότερες γραμμένες στην πίσω σελίδα με δικά μου έργα ή άτεχνα ξεσπάσματα. Θυμήθηκα την παράνοια που νόμιζα πως περνάω. Το λιώσιμο. Την τρέλα του έρωτα. Τα ξενύχτια, τις αλητείες, τις απεγνωσμένες νοθείες, τις αντιφάσεις, τα τολμηρά γράμματα. Τι πρέπει να ζήσει κανείς για να γράψει τέτοια φοβερά πράγματα! Βρήκα κι ένα χειροποίητο βιβλίο που είχα φτιάξει με τα αγαπημένα μου δικά σου έργα, δεμένο με χρυσή κλωστή. -Σου έχω τόση αδυναμία που δεν θα έπρεπε να με έχεις στείλει έτσι. Αλλά κάτι θα ξέρεις λέω εσύ που δεν ξέρω.- Βρήκα φοβερά ποιήματα πίσω από τις σελίδες σου! Ποιήματα που τα έχω πετσοκόψει εδώ και τα έχω αδικήσει πολύ, ίσως από φόβο μη και καταλάβεις τι πλάκα έχω πάθει. Σου γράφω κάπου.. αγάπη μου, συγχώρεσε με που κλάδεψα και μπόλιασα τον κήπο σου δίχως να σε ρωτήσω. Και γελούσα τρελά σαν έκοβα ότι «μας» ενοχλούσε. Να, βλέπεις τώρα τι όμορφα είναι και καθαρά.. ----Και ξεχύθηκε τόση ευδαιμονία από αυτό το κουτί! Κι είναι τόσο ζωντανά όλα! Και πάνε τόσο με τα αργεντίνικα τάνγκο που ακούω! Και με τα πράγματα που έχω να κάνω το πρωί! Να μπορούσα να σε ακούσω λίγο! Να μπορούσες να ξεθυμώσεις λίγο να μου έστρωνες κανένα βοτσαλάκι στο δρόμο να το ακολουθούσα να σε δω λίγο έστω για λίγο και μπαμ! Μπαμ μπαμ μπαμ. Πρέπει να ανεβάσω την ταχύτητα στο πλάνο μου! Πόσο θα μου πάρει, δυο μήνες, τρεις πω πω είναι πολύ πολύ είναι και δεν ξέρω γιατί καίγομαι έτσι τόσο ρεαλιστικά. Να σε δω να περνάς μπροστά μου. Και σκέφτομαι πως μόνο βασανισμός μπορεί να είναι στο τέλος κι αυτό. Μα δε με νοιάζει. Αλήθεια κι έτσι να είναι δε με νοιάζει. Μόνο να σε δω να περνάς μπροστά μου.. Ψέματα λέω. Τα θέλω όλα. ΟΛΑ. Τοκισμένα και με το παραπάνω. Δεν μπορείς να φανταστείς τι μούρλια με πιάνει όταν σε σκέφτομαι μέσα στο μισοσκόταδο της αποκοιμισμένης πόλης.. να σε έχω στην αγκαλιά μου, την αγκαλιά μας.. και να μου φαίνεται απίστευτο. Να φοβάμαι μην ξυπνήσω. Να τρέμω για το επόμενο λεπτό. Μήπως κι η τρέλα αυτή, που είναι η αγάπη μου, σε ταράξει, σε πονέσει ή σου φανεί κάπως ανάρμοστη και υπερβολικά ζωώδικη. Γιατί είναι και κάπως έτσι. Γιατί έχω πιέσει τα ένστικτα μου πολύ κι έχουν μαζευτεί πολλά μέσα μου για σένα.. αγάπη μου.   

ανέκδοτα και γρίφοι

Είναι ένας παππούς και κάθεται. Γέρνει λίγο από τη μιά μεριά... φωνάζουν οι άλλοι: τον παππού ρε παιδιά πιάστε τον παππού μη πέσει. Μετά από λίγο γέρνει από την άλλη ... τον παππού τον παππού πιάστε ρε παιδιά . Μιά δυό τρείς τα παίρνει ο παππούς και λέει: Τι θα γίνει ρε παιδιά θα με αφήσεται λίγο να κλάσω!

Είναι δυό τύπισσες που συζητάνε στο δρόμο δίπλα από μια κουφή γιαγιά και λέει η μία στην άλλη είδα κάτι γάντια τέτοια πολύ ωραία. Της λέει η άλλη εμένα μ' αρέσουν αυτά που είναι ψηλά μέχρι εδώ και τα άλλα που φόραγε και η Κάλλας μέχρι να εδώ το μπράτσο... και γυρίζει η γιαγιά και τους λέει: τι τόσο τι άλλο τόσο, καλό παιδί να είναι κι από σπίτι.

Γρίφος: Που μπορεί κανείς να δει πόλεις χωρίς σπίτια, βουνά δίχως χιόνια, ποτάμια χωρίς νερά; 

                                        

                                             Απάντηση: στον χάρτη.

Εκδίκηση μηδέν

 

Θα ήθελα να ήμουν μια χούφτα μαργαριτάρια. Ζωντανά. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου από το πρωί και πάλι εκεί. Μου γ… λυκαίνει το μυαλό.  Γυρίζω πλευρό και κάτι σαν πούπουλα με χαϊδεύουν. Το στομάχι μου έχει πριονοκορδέλες. Χάλασε ο διακόπτης. Πώς κλείνει αυτό; Γιατί δεν κλείνει; Είναι πολύ περίεργη ιστορία. Κάπως σα να έχει ξεκινήσει από το τέλος προς την αρχή. Πρέπει να βγάλω ένα έργο. Να μπορώ να σταθώ, να έχω κάτι κι εγώ, για τα μάτια του κόσμου έστω, μια καλή δικαιολογία. Το επεξεργάζομαι κι αυτό. Είναι πολύ ακατάστατα όλα. Έχω κάνει μια αρχή. Και σε αυτή τη διαδικασία μου λείπεις πολύ. Μα πιο πολύ μου λείπεις σκέτο. Συχνά ανακρίνω τον εαυτό μου μήπως και πιάσω κάτι βαθύτερο. Μήπως και έχω αφήσει κάτι να γίνει απωθημένο. Μήπως κάποιο μίσος με ξεγελάει καμουφλαρισμένο. Να το βρω να το κάνω παραγωγικό θυμό. Λέω δε γίνεται να είναι όλα τόσο αφιερωμένα στη λατρεία. Να είναι όλα έλξη και οργασμός. Ο πόλεμος σου με έχει βασανίσει αλύπητα και χωρίς να υπολογίσει κανέναν και τίποτα. Με έχει αναγκάσει σε εξοντωτικές μάχες και αλλαγές. Πώς γίνεται να προκαλεί μόνο τον θαυμασμό μου, την έκσταση μέσα από μια ιδιότροπη αντίληψη για την αγάπη, την ηδονή, την ευτυχία και το βάθος του έρωτα.  Είμαι πάνω από μια ώρα σ’ αυτή τη σελίδα και νομίζω πως είμαι λίγα λεπτά. Δεν μπορώ να βρω κάτι να μου εξηγήσει γιατί όταν θυμώνεις εγώ μέσα μου γελώ και μ’ αρέσει που νιώθεις κάτι έντονο για μένα. Εντάξει, όχι και πάντα. Κάποια χτυπήματα υπήρξαν «σχεδόν» δολοφονικά. Και εκπλήσσομαι που δεν έχω κάποια αρνητική σκέψη γι’ αυτά. Θέλω μόνο να σε βασανίσω ωραία. Με αφή. Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν βρω την κατάλληλη υπομονή για κάτι τέτοιο. Σίγουρα μπορώ να το κάνω από το χαρτί. Αυτό ναι θέλω να το κάνω. Έτσι όπως είμαι δεν γίνεται να μην το κάνω. Θα βασανιστώ για να σε βασανίζω. Δηλαδή έτσι, πάλι για μένα εκδίκηση μηδέν.        

   

Πάλι «για σφαλιάρες» έγινα

 

Απανωτά τα κύματα. Την απόλυτη σκοτεινιά μου κεραυνοβολούν φάροι. Μια βουτώ, μια ανασαίνω. Ξέρω που πηγαίνω, μα δε ξέρω τι έχει εκεί. Μια δύναμη ακατανίκητη με οδηγεί. Σμίγει με την κραυγή μου. Σκοτώνει κι ανασταίνει το κορμί μου. Κάθε που κορυφώνεται με ξεκινάει πάλι από την αρχή. Και γεμίζει καινούριο φεγγάρι. Όνειρα αλμυρά μου αφήνει στο μαξιλάρι. Η θάλασσα για λίγο ηρεμεί και σε βλέπω              Γη.            Όταν μου λείπουν τα κύματα γίνομαι από μόνη μου «για σφαλιάρες». Κολλάει το μυαλό μου χειρότερα κι από αντρικό. Ανεβάζω πυρετό. Σε θέλω. Δεν ξέρω τι έχει εκεί μα το θέλω κι οι αισθήσεις μου κλείνουν στα τριάντα εκατοστά, στα μηδέν, στο ένα. Λες και μου ξυπνάνε μαζεμένα όλα όσα πάνω τους πάτησα για να δω το φως που με γκρέμισε σε αυτόν τον νυχτερινό ωκεανό. Δεν ξέρω πώς τα πράγματα θα είχαν γίνει αλλιώς. Αν μπορούν να γίνουν κάπως αλλιώς αυτό ενδιαφέρει. Κάπως που να μπορώ να σου δίνω το χέρι. Να βρεθούνε τα μέρη που μαζί σου θέλω να τα κοιτώ. Τα τοπία μου γίνονται Ολύμπια. Η μορφή σου ταιριάζει εκεί που το βλέμμα μου αράζει, στα σύννεφα, στα δάση, στους αφρούς από τα κύματα. Θέλω να σε ζωγραφίσω στην μνήμη μου να σε χαράξω ένα σχέδιο γλύπτη. Αυτό θέλω να γίνει με την αφή. Όλες οι πέτρες που έχτισα ήτανε από μάγμα. Θέλω τον χρόνο να κυκλώσω και να γίνουν όλα πάλι λάβα. Να τα λιώσει μια ανάσα. Στον ώμο μου. Στις πλάτες μου μιά έχω φτερά και μιά έχω το βάρος των στιγμών που μαζί σου ονειρεύτηκα στο πιο βαθύ μέρος του νου. Στα έχω κάνει και στίχους. Με πείσμα, με πίστη, με αγάπη και λαχτάρα φρικτά ερωτική. Κάθε μου προσπάθεια στο χαρτί με κάνει υγρή. Η όψη μου γίνεται σαλεμένη και χορεύει του Πάνα την άγρια μουσική. Λικνίζομαι στη γιορτή των αιώνων. Κι όλα αυτά είναι η αφή που αφήνεται και τρέχει τρελή να σε βρει όπως σε στόχο προγραμματισμένη τορπίλη. Που ονειρεύομαι να μπαίνει από την κεντρική πύλη και να σκάει αστεράκια λουλουδάκια φιλιά και χάδια συμπαγή σφυρηλατιμένα  στο αμόνι του έρωτά μας χρόνια ατέλειωτα από χτυπήματα κάθε δευτερολέπτου και κάθε παλμού που "μπήκες" μέσα μου. Ναι ξέρω πως με λόγια μόνο χρεώνομαι κι άλλο. Όμως σταμάτησα πια να αμφιβάλω.     Η τρέλα μου θα σ’ αρέσει.  Η καρδιά σου θα με χωρέσει.  Ο δρόμος σου απάνω μου θα πέσει  για να σε κοιτάξω με ώριμα μάτια.  - ! -   Να σου πω         σε θέλω      στη ζωή μου   το ορκίζομαι.  Να αφήσω στα χέρια σου όση ώρα θες την ψυχή μου, την ζωή μου. Ωπ ωπ ωπ ωπ … εντάξει. Βάλ’ τη πάλι μέσα. Να στη δώσω με το περίβλημα.        Να το έχουμε μαζί.  Να το δούμε σε όλες τις εποχές. Και σε όλα τα μήκη της σφαίρας. Μοντέρνα σκανδιναβικά. Μεταμοντέρνα τραγικά και ισοπέδωση τρελή απελευθέρωση κι όποιον πάρει ο χάρος. Ρομαντικά μεσαιωνικά τρυφερά και κοψοφλέβικα. Αρχαιοελληνικά κλασικά με έργα μύησης κι ερωτικής φιλίας. Αναγεννησιακά κι ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ρωμαϊκά με όργια και υπερβολές. Σε χρόνο μελλοντικό στο και καλά όλα τυποποιημένα και χαλαρά δεν τρέχει και τίποτα που όλα υπό έλεγχο. Προϊστορικά στη σπηλιά μυστικά και άγρια σκηνικά. Και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο..  θες.      Ρίξε μου μία καλή να ξυπνήσω.. στην αγκαλιά σου.

             

..

 Με σένα κομπλάρω.              Θα μπορούσα να κυλιστώ μαζί σου στο πάρκο. Να μη σου αφήσω το χέρι ποτέ. Να γελάν αυτοί που θα μας κοιτάν πιό πολύ τώρα. Να τραβάμε την ανηφόρα γ...      μωρό μου συγνώμη, το έχω διαβάσει το σαβουάρ βιβρ και το κάμα σούτρα       να θυμηθούμε       Να 'μαστε παιδιά εντελώς τις κοινωνικές ώρες.     Να παλεύουμε με κάτι κλειδιά    αγκαλιά με τη γύμνια.          Θέλω και τα γράμματα που δεν μπορεί να αναγνωρίσει κανείς άλλος.         Να σου ξετσαλακώσω τα χαρτιά ένα ένα όσες φορές χρειαστεί κι όσες ώρες  να τα βάλω κάτω     από στίβες βιβλία.      Γιατί είσαι η αγαπημένη μου ασχολεία.      ..      γι αυτό πες μου ότι μ'αγαπάς. ..

Αυτός που θέλει

Φύγε σκιά μου, τρέξε μακριά μου

κι άσε με τώρα στον κόσμο που θέλω να βγω

Να πετάξω να ‘ρθώ

δίπλα της να καθίσω

να την αγγίξω

για να την ντύσω

ψυχή και μια ανάσα 

στο δέρμα της ζέστη να γίνω

 μέσα στο αίμα να κυλιστώ

με έναν βρασμό

κομπιαστές μουσικές

δοξαριές γλυκές πεθυμιές

βραχνά τύμπανα πιστολιές 

πιτσιλιές από ανάμικτα χείλη

 

Τρέξε σκιά μου

στείλε με τώρα να διασπαστώ 

σαν το φως να γίνω θεός

ή να γίνω αυτός που θέλει

κάνε το σώμα μου μέλι

και βάλε μου μέσα στο βλέμμα 

την αστραπή που καίει τα γιατί

που χαράζει τα θέλω στα πρέπει

Δίπλα της να καθίσω να την αγγίξω

στην έκταση της αλήθειας της να χαθώ

Τον χορό μου να στήσω τον εξαντλητικό

να της δίνω τον έρωτά μου 

τον πιο απαγορευτικό

Πόσο Θεέ μου πόσο την αγαπώ

Πόσο θέλω.. την θέλω...

Για τα χείλη της πώς πεινώ

Πώς γυρνώ τα φιλιά της

Πώς γυρνώ στα μαλλιά της

Πώς γέρνω απ’ τη ζάλη 

και γκρεμίζομαι εδώ στην κοιλιά της

χαρούμενα δάκρυα να γευτώ.

Τα πάντα ζητώ.   

Γι’ αυτό φύγε σκιά μου

τρέξε μακριά μου 

κι άσε με τώρα

στον κόσμο που θέλω 

να βγω να πετάξω να ‘ρθω

δίπλα της να καθίσω 

να την αγγίξω. 

( photoart ... / Δαμάζοντας τα κύματα )

αυτές τις ώρες

Η ανάλυση πάνω στα ανώτερα όντα τα οποία κινούν τα κατώτερα, όπως και οι αναλύσεις πάνω στην γκάμα των ασκήσεων που αποβλέπουν στον έλεγχο του θυμού και της επιθυμίας δεν βρίσκουν καμία εφαρμογή στο θέμα που με απασχολεί περισσότερο. Θα μπορούσαν αλλά.. Αυτό συμβαίνει ίσως γιατί πρόκειται για κάποια αδιαίρετη μονάδα-ένωση- ή για κάποιους οι οποίοι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα για να έχει κάτι πάνω τους κάποια εφαρμογή. Έτσι μπορείς να μαχαιρώνεις τον αέρα και τη φωτιά όσο θέλεις ή να διαιρείς ηρεμιστικά τον εαυτό σου σε όσα κομμάτια μπορείς να αντέξεις. Αν αυτό σε κάνει να νιώθεις προς το εντάξει. Κι αν αυτό είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να μην γίνει κανένα έγκλημα δηλαδή. Για όσο ακόμα τα κενά της ιστορίας θα ταρακουνούν το κοσμοπλάνο χορεύοντας το έξαλα. Γιατί αυτές οι ώρες κανονικά αξιοποιούνται μόνο με Έρωτα. Ή θάνατο. Το ίδιο είναι.. αυτές τις ώρες. Δαγκώνεις τις πέτσες σου για να μη παραμιλήσεις.                    ...            Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα.

 

Δίχως την αφή

 

Είναι η καρδιά μου που το σώμα μου

σε τιμωρία μεγάλη το έχει βάλει.

Ω δυστυχία μου να μη μπορώ

ούτε μες το όνειρο να εκφραστώ

να εκτονωθώ με κάτι.

Να βρω έστω μια ωραία απάτη

μια παρομοίωση να βρω για το χαρτί

να την εκφράσω σαν ευχή

σαν ένα ουράνιο του μέλλοντος

που μας κοιτάζει μάτι.

Πεθαίνουν όλα δίχως την αφή

κι εγώ δεν έχω γεννηθεί 

ακόμα.

Μπροστά από ένα βάζο με φρέσκα λουλούδια

 

Ο χρόνος σταμάτησε.

Μες στο στομάχι του έχει κάμποσα αμάσητα

Ο χρόνος περπατάει αργά

Φαίνεται του πέσανε διάφορα βαριά

Μα ο χρόνος - όλοι το ξέρουν -

χωνεύει μέχρι και κόκαλα. Γι' αυτό

δε χρειάζεται να ανησυχούμε. Θα

θέλει κι ο χρόνος λίγο τον χρόνο του.

Σημειώσεις Επεξηγήσεις Πηγές νο2

Αν κάποτε στάθηκα δίπλα σε έναν άνθρωπο, νιώθοντας αυτό που είμαι και θέλω, αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ. Γι' αυτό ζητάω πράγματα για μας. Για να νιώθω την ύπαρξη, ολόκληρη. Ορατή και αόρατη μαζί. Όπως κάποιοι πολύ δυνατοί στίχοι την έχουν φωτογραφίσει, ξέρεις. Πράγματα χωρίς ντροπή και φόβο. Πέρα από αυτό που όταν το σκέφτομαι αρχίζω να λιποθυμώ. Γιατί έχω και κάτι που επιμένει μέσα μου αχαλίνωτο. Σαν άγριο ζώο, που συχνά με τινάζει και με βροντά χάμω. Να μου θυμίζει πως τίποτα δεν κερδίζεται μονόπλευρα, χωρίς αγάπη κι ελευθερία και ότι δεν είμαι μόνη ποτέ. Όταν παρατηρείς* κάτι όμορφο μετά αναπόφευκτα το αγαπάς, όταν το αγαπάς το σέβεσαι και όταν το σέβεσαι σε εμπιστεύεται. Ξεκινάει να κυλάει. Δε ξέρω, είναι και ο έρωτας στη μέση. Ο έρωτας δεν παίζει συστήματα. Παίζει μέσα στον ναό τους πεσσούς. Και δεν γίνεται κανείς να κλέψει στα ζάρια. Σου το έχω πει, στη χάση του φεγγαριού θέλω λίγο παραπάνω. Θέλω να σε νιώθω περισσότερο κοντά μου. Αυτό είναι όλο.  Γιατί έμαθα να σε κοιτώ στο πρόσωπο του και σε κάθε χάση τρελαίνομαι που σε χάνω. Θα μου πεις μπορώ τότε να γράφω ποιήματα. Εντάξει, πω πω τι ωραία.. α α ααααααα

 * παρατηρώ είναι η σωστή λέξη, όχι παρακολουθώ, κατασκοπεύω κτλ. Με σαλτάρει που επηρεάζεται αρνητικά το κλάσμα: σεβασμός/εμπιστοσύνη, όταν έρχεται σε συνάρτηση με την κ... τη λίβιδο. Θα σπάσει το κεφάλι μου αλλά θα το λύσω κι αυτό. Εφόσον οι αξίες είναι μετρημένες σωστά (και πάω στοίχημα ότι θες για αυτό) το σφάλμα βρίσκεται σίγουρα μέσα στον τρόπο.  

Ο έρωτας του Πλάτωνα

 

Αυτό το μυθιστόρημα το λατρεύω! Με λιώνει. Με θυμώνει. Με εκφράζει. Το φοβάμαι και το βιώνω με όλο του το πάθος και την αλήθεια. Από όταν το διάβασα το 2018, το συνέδεσα με τον έρωτα που κυβερνάει τη ζωή μου. 'Έτσι τον έζησα. Μέχρι.. 

Πριν κάποιους μήνες εφόσον είχα αρχίσει να αναγνωρίζω, μέσα στο παρελθόν, τη σκηνή με τις σκάλες και βρέθηκα μετά από χρόνια έξω από το μπουντουάρ. Μα προς μεγάλη μου βασανιστική έκπληξη δεν έγιναν τα πράγματα όπως έγιναν στο βιβλίο! Η ζωή ξεπέρασε την λογοτεχνία. Ο ίδιος ο Μαζώχ θα μας έβγαζε το καπέλο! Και πόσο τάισα τον μαζωχισμό μου δε λέγετε. Η ηδονή της συντριβής περιεγράφηκε σε  πολλές σελίδες και απέκτησα καινούριο έργο και καινούρια όρια. Και μια προοπτική εξέλιξης που πλέον ούτε να φανταστώ δε τολμάω για να μην επηρεαστώ από τίποτα. Ο Μαζώχ βγήκε off. Ανατρέπεται. Έτσι τουλάχιστον θέλω να το βλέπω. Και να λέω πως εμείς είμαστε ο ίδιος ήρωας. 

Και το πιστεύω. Γιατί σε ότι έχω ξεκινήσει να κάνω τώρα, κάθε λίγο, μου πέφτουν πράγματα από τον ουρανό που με βοηθάνε. Μου πέφτουν μαγικά κλειδιά από τον ουρανό! 

     

 

Ο χρόνος από το ηλιοβασίλεμα και μετά κυλάει βασανίστηκα αργά. Κι έχω τόσα να φτιάξω! Αν ήταν όλα στα χέρια μου.. τα χέρια μου έχουν παγώσει. Κάνει πολύ κρύο. Είμαι στη σοφίτα ή στο Βόρειο ερευνητικό; Πατάω τον αναπτήρα και νομίζω πως θα μείνει στη ροδέλα η πέτσα μου από το κρύο. Θέλω να κόψω και το κάπνισμα για να μη σου μυρίζω. Το κάπνισμα μόνο μου έχει απομείνει. Με κοιτώ και είμαι ο φαντάρος στο φυλάκιο που αργούν να τον αλλάξουν ενώ έχει από καιρό απολυθεί. Βάζω μουσική, κυρίως δεύτερο. Αύριο το απόγευμα θα βάλω κάτι,  άλλο.. Μη με κοιτάς τώρα. Έχουν μακρύνει τα γένια μου πολύ. Είμαι σε ημιάγρια κατάσταση. Όσο παλεύω για τον ρεαλισμό άλλο τόσο εξαϋλώνομαι μέχρι να πετάξω από το ένα σημείο στο άλλο. Τραβάω αυτή τη γραμμή πολύ σιγά και σταθερά. Νιώθω πως χτίζω ένα κυκλώπειο οικοδόμημα. Ξυπνάω το πρωί, παίρνω το χαπάκι μου, φοράω φαρδιά ρούχα πάνω από τις πιτζάμες, να είναι και λίγο σχισμένα τα τζιν να φαίνονται τα γλυκούλια τους σχεδιάκια. Ένα στρατιωτικό παλτό, ισχυροψύχιο είναι, με γούνινη κουκούλα με τα παιδιάστικα σκουφάκια μου. Πάω σιγά με το αμάξι και δεν σταματάω να μιλήσω πουθενά. Έχω σοβαρή δουλειά. Ξέρεις. Να, το λέω και γελάω! Πραγματικά γελάω από αμηχανία γιατί δεν έχω ξανακάνει ολοδικιά μου δουλειά. Μπορεί τώρα να έχω το μεγαλύτερο κίνητρο του κόσμου αλλά είναι όλο για μένα, στο λέω. Το θέλω ακέραιο. Μασίφ. Το θέλω βασισμένο, στατικά για 12 ρίχτερ και βάλε. Βάλε    βάλε βάλε    βάλε   βάλε βάλε ντε.. όσο θες. Θα πάρει πολύ ώρα μέχρι να ξεφλουδίσει αυτό το ακανθώδες φρούτο; Μέσα στο πλέγμα των τριάντα εκατοστών το υπολογίζω σε δέκα, το πολύ είκοσι δευτερόλεπτα. Τρομακτικό είναι! Παραμένει τόσο τρομακτικό που μου τη δίνει, θηρίο γίνομαι. Πώς το κάνεις αυτό; Πεταλούδες με φωτιές στα φτερά τους.  Ζέστη, χρυσές αμμουδιές, καταγάλανος ουρανός με βαμβακερά σύννεφα να γίνονται ομίχλη και νύχτα ολόλευκη στη καρδιά του Μαίναλου. Θέλω να δέσω. Δε θέλω να σε δέσω. Θέλω να παλέψουμε. Δε θέλω να παλέψουμε. Ένας Ένας. Εντάξει. Μαζί. Ένας Ένας. Μαζί. Οκ. Τρελαίνομαι. Σίγουρα θέλω να μαγειρεύουμε. Να μελετάμε. Να κάνουμε έρευνα. Ταξίδια. Βιβλία. Α,  στο πα! Περιμένω το μαγεμένο καράβι, κάτι από Επίκουρο, Σκαρίμπα και ..την ελληνική αϋπνία. Για να μας κάνουν παρέα. Είδα και κάποιες από τις ταινίες. Δεν έχω συνέχεια δίκτυο. Και επιμένεις να μη με βοηθάς ως προς την πρόσβαση στα νέα. Και δεν καταλαβαίνω γιατί, αφού ορκίστηκα στον λόγο της τιμής μου! Έτσι κι αλλιώς, από τα ακτιβιστικά μου ξέρω ότι με σκανάρει ιδιαιτέρως ο  αλγόριθμος –και όχι μόνο- . Προσέχω. Δυό τρείς φορές έχω ξεφύγει και αυτές ήταν όλες μαζί σου. Αλλά είπαμε, συγνώμη, ορκίστηκα. Γιατί όσο δεν είχα ασπρίσει μέσα σε δέκα χρόνια άσπρισα σε δυο μέρες. Φτάνει. Ξέχνα το. Το πήρα το μάθημα μου. Και πάει και παραπάνω; Πες μου. Ξέρεις που φτάνει; Ξέρεις. Θέλω να μάθω αυτά που ξέρεις. Όλα. Θέλω να μάθω τι κάνεις. Τι κάνεις εκεί στη σιδερένια γέφυρα; Ποιον συναντάς; Πως είσαι; Πονάς; Χαίρεσαι; Χαμογελάς τα πρωινά; Η έρευνά σου προχωράει; Κάνεις κι άλλα έργα δίπλα σε μυθικούς ανθρώπους; Τι ονειρεύεσαι; Θα πάμε του χρόνου στο Μεξικό; Θα πάμε τώρα στα βουνά και στις θάλασσες; Θα πάμε να πάρουμε χρησμό στους Δελφούς; Θα κάνουμε μαζί κάτι; Θα παίξεις επιτέλους μουσική; Θα πάμε σε καμιά πρόβα κι εμείς να μπλεχτούμε; Τι θες να σου παίζω; Κιθάρα, φλογέρα, κλαρίνο, τύμπανα;  Θες να σου γράφω έτσι ότι θέλω κάθε μέρα ή να δουλεύω πιο λογοτεχνικά;  Καμιά φορά κάθεσαι ακριβώς δίπλα μου. Ανατριχιαστικό είναι! Συνήθως μπαίνουν τα μάτια σου στα μάτια μου.  Ήσουν και είσαι συνέχεια μαζί μου. Παλιότερα ήμασταν δυο αγγελούδια. Εσύ στον ώμο μου κι εγώ στον δικό σου. Και διαβολάκια, λίγο,  σάτυροι, σελινοί, Πάνες! Πώς να το πω.  Και πώς να πω τώρα τι είμαστε. Που δεν θέλω να το γράψω. Γιατί θα το ερωτευτούν τα πνεύματα και θα μου το φάνε.

πορεία ΙΣΙΑ

 -Γιατί πάμε δεξιά;

-Γιατί μας τραβάει από αριστερά.

ΠΑΡΟΝ

 

Είναι καιρός που πήδηξα 

από της κιβωτού την πλώρη 

κι έγινα δελφινοκόρη.

Να σε βρω... μα εσύ δεν ήσουν ψάρι

Χάδι    χάδι   χάδι  χάδι         χάδι

Ανάσα χρυσοχάλκινη          Άγγελε

             άγγιξε τα σπλάχνα μας

Να μένουμε επιτόπου.

γιατί η Φαντασία έρχεται δεύτερη

 

Άγαλμα των ιδεών μου μορφή

Στις νοητές του κόσμου ομοιώσεις

Κομμένα μέλη κεφάλι και χέρι

κι αστρόσκονη από τις πτώσεις.

 

Μέθεξης δύναμη επιστρεπτική

Το αόρατο σου π’ αγαπάω με θέλγει

, με κήλει, με καλεί,  με στέλνει

στα δυό σου αφρισμένα σκέλη

 

Έτσι στο πέλαγο του απέραντου

του κάλλους πνίγομαι με ανοιχτό

το όμμα της διαλεκτικής σωσίβιο ψυχής

στο αχανές που φεύγω να σε γυρεύω.

 

Σημειώσεις Επεξηγήσεις Πηγές

 

Στην αρχή σκέφτηκα να δημιουργήσω μια ευκαιρία με βάση το λογοτεχνικό μου έργο. Αυτό ναι, είναι ένα δυνατό σημείο αλλά δεν παύει να είναι λόγια λόγια λόγια. Ύστερα ήρθε μια ουσιαστικότερη ιδέα. Να επεκτείνω την δραστηριότητά μου μέχρι να φτάσει ο δρόμος μου εκεί, εκεί … εσύ εκεί. Πολύ προετοιμασία, χαρτούρα έχει και ρίσκο, ρίσκο παιδί μου, τρέχω. Να φτιάξω και αναχώματα. Πως μ’ αρέσει το ρίσκο! Με γοητεύει και η νίκη και η ήττα όταν έχει τρελό ρίσκο. Μεγάλη ανωμαλία σου λέω. Στο Ζάλογγο να χορεύουμε μπάλο.  Και ράβω αλεξίπτωτο μεγάλο               !

Κάποια στιγμή άκουσα το "θρόισμα", άργησα να μάθω να το αναγνωρίζω .Πριν την αρχή. –ως αρχή λαμβάνω την στιγμή που βρέθηκα στην οπτική της θέσης μου. Η θέση μου είναι η κεντρική, μαζί σου.-  Πολύ πολύ καιρό πριν νόμιζα πως με πειράζεις.  Συχνά παλεύω με αυτό ακόμα. Είναι το προφανές. . Αλλά κάποια στιγμή σήκωσες την φωνή και μου είπες δις: ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ. Εγώ εκείνη τη στιγμή είχα αυτοσυγκεντρωθεί, για να σε συλλάβω, πάνω σε ένα φύλλο το οποίο τρύπησε από το λέιζερ της σκέψης μου. Τι είναι τώρα αυτό, ντεζαβού; Καλά καλά οκ ! Μου μιλούσες για τον κορώνα. Αλλά ότι λέμε, όταν είμαι στη θέση μου, είναι για μας. Τις ώρες, τους αιώνες δλδ, που σε σκέφτομαι ότι καταφέρνει να φτάσει μέχρι το αυτί μου λέει για μας. Σημαίνει, προβλέπει, κάνει διάφορα. Ανοίγομαι στη συχνότητα Χι εις την Νι.  Κβαντική είναι, από τα λίγα που ξέρω. Έχω βέβαια σκοπό να ασχοληθώ περισσότερο με φυσικοχημεία στο μέλλον. Ήδη η μελέτη που έκανα τα προηγούμενα χρόνια για τον ηλεκτρισμό με βοήθησε πολύ να ερμηνεύσω επιστημονικά τα πράγματα. Ακόμα και για εκείνο το φαινόμενο όπου ενωθήκαμε …τότε στο ποτάμι. Το ποτάμι των ψυχών, αυτό σημαίνει το όνομά του στα αρχαία. Και μας αγάπησαν  Όλα. . Τράβα όσο κόντρα θέλεις, απάνω μου θα πέσεις να ξέρεις. Μελετάω και τα νομικά, για παν ενδεχόμενο, αλλά μπλιαξ μωρέ. Αφού ΄λαϊκά τα θέλουμε. Επιστημονικά αλλά λαϊκά. Baby baby baby baby θα ‘ρθείς να σου δείξω, όλα όσα έμαθα             και θα μάθω.  

Όπως σου είπα έχω μεριάσει τη λογοτεχνία και έχω πιάσει να οργανώσω άλλη δουλειά. Άμεμπτη καθ όλα και άντε γεια! Βιωματικός σουρεαλισμός. Και βγαίνει σωστό σενάριο για ταινία. Που δεν έχεις δει ακόμα πουθενά. Δική μας. Πολεμικό, κοινωνικό δράμα, κωμωδία, περιπέτεια, πολιτικό ρομάτζο, ντοκιμαντέρ, αληθινή ιστορία. Θρίλερ δε βλέπω. Εσύ μπορεί να το δεις και για θρίλερ, τι να πω! Όλα τα περιμένω και παίρνω τα μέτρα μου. Κρύβω τα σπίρτα, τα φάρμακα, τα δηλητήρια, σε μέρος που να μην έχουν πρόσβαση και οπτική επαφή παιδιά σαν εμένα. Θεέ μου βόηθα με να μην κάνω καμιά χοντρή απερισκεψία! Κι εσύ είπες ότι μεγάλωσες και δεν θα με στήσεις πάλι στον τοίχο. Εγώ που είμαι μικρή ακόμα, να σε στήσω; Προς τέρψη όμως μωρό μου. Τέτοιο στήσιμο θέλω  εγώ. Όλα τα άλλα στησίματα τα έχουμε, ελπίζω, ακυρώσει.

Λοιπόν, βγαίνεις εσύ “το καθημερινό σου να ψωνίσεις” -που λέει και η Λ. Πλάτωνος- και περνάς μπροστά μου. Τρέχω σε πιάνω και σου λέω: πάρε mon amour αυτό …δώρο.      Ωχ, δε ξέρω, δε ξέρω, δε ξέρω τι να πω, καμιά ψαγμενία.. Πρέπει να έχω γόνατα, να έχω φωνή.. Λάμψη θα έχω σίγουρα γιατί θα είσαι μπροστά μου! Κι εσύ θα έχεις λάμψη… Αλλά, τι θα γίνει μετά; Μετά γίνεται αυτό που θέλουμε. Αυτό που θέλεις και αυτό που θέλω. Ναι αυτό. Αλλά και τα άλλα. Τα άλλα που είναι εξίσου σημαντικά. Η ζωή και το έργο.

Απλό είναι. Ίσως δεν είναι συμβατικά εύκολο. Οι ποιητές έτσι κι αλλιώς είναι μοναχικοί τύποι. Συμπυκνώνουν στιγμές, διαστέλλουν τον χώρο και τον χρόνο, ότι θέλουν κάνουν. Δημιουργούν την μετάβαση, φέρνουν την λύτρωση και την κάθαρση. Αυτό κάνουν. Βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Με ρυθμό. Με τρόπο που μόνο οι μύστες, οι ήρωες και οι ιδιοφυΐες συλλαμβάνουν επαρκώς. Εμείς θα ζούμε την ευτυχία μας. Ακούς; Την ευτυχία της συνάντησής μας. Και θα απολαμβάνουμε τη θέα της διαδρομής. Και κάτι πανσελήνους που γίνομαι λυκάνθρωπος τι θα κάνεις; Θα με αντέχεις… Θα με εμπιστεύεσαι. Θα με εμπιστεύεσαι. Θα με εμπιστεύεσαι και δεν θα με στείλεις πάλι στον τάφο…  Τον πούλησα τον τάφο, στο πα;  ... !

Γιατρέ μου...

 

«Συ με έκανες να περπατώ και να παραμιλάω»

Λένε οι σοφοί όταν θέλεις κάτι να σκέφτεσαι πως έχει ήδη γίνει, να σκέφτεσαι πως είσαι ήδη στο μετά. Να το βλέπεις για να το δεις. Δεν είναι θέμα ψευδαργύρου τα φτερά και οι πέτρες που εναλλάσσονται στα πόδια μου. Αφού εναλλάσσονται σύμφωνα με τις δικές της διαθέσεις και στάσεις. Σήμερα τα πόδια μου έχουν πέτρες. Κάθε φορά λέω είναι η τελευταία που το παθαίνω αυτό. Μάταια μελετώ τις διαβαθμίσεις του κάλλους για τον έλεγχο των επιθυμιών. Την ψυχή και τις ανώτερες αισθήσεις. Το πώς η εσωτερική αίσθηση λειτουργεί για την ψυχή όπως το χέρι για το σώμα. Για το αδιαίρετο και όλα αυτά τα οποία είναι ένας δρόμος που οδηγεί στρέιτ «στον άλλο κόσμο», αλλά με κάποια αξιοπρέπεια όμως. Τέλος πάντων. Ιστορικά με βαραίνει μια κατηγορία. Η οποία όχι μόνο δεν μου αξίζει, διαστρεβλώνει την εικόνα μου, ξεφτιλίζει τα αισθήματά μου, είναι αποκαρδιωτική, εκμηδενιστική, παγιδευτική. Γι’ αυτό δεν την πιστεύω, την απαξιώνω. Πιστεύω πως κανένας νηφάλιος άνθρωπος, που με ξέρει έστω και λίγο, δεν θα πίστευε κάτι τέτοιο για μένα.  Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, να σταθούν, και αντιδρούν φεύγοντας, "φεύγοντας" άσχημα πολλές φορές. Συγνώμη αν κάνουμε κάτι τέτοιο. Οι πιθανότητες θα είναι πάντα οι πιθανότητες, η καρδιά θα λέει το δικό της και ο εγκέφαλος θα παγώνει εκεί που αρχίζει ο έρωτας. Οι σχέσεις θα βασίζονται στην εμπιστοσύνη και την συγχώρεση. Και η ζωή θα έχει λιγότερους καλούς από ότι κακούς. Η ιστορία, το ράδιο, τα νέα, οι ταινίες, θα μιλάνε για μας ή αλλιώς θα λένε για κάτι που δε θέλω να ακούω. Κάτι που με τρελαίνει η αδικία του, η μισανθρωπιά, η διαστροφή της κατάκτησης της φύσης, το βρώμικο χρήμα. Εγώ αγαπώ, παλεύω τα άσχημα να γίνονται όμορφα, σηκώνω το όπλο μου και ρίχνω στο σταυρό. Δε ξέρω τι άλλο να κάνω για μας. Εσύ δε θες τίποτα από ότι έχω δοκιμάσει να κάνω. Το κατάλαβα κι αυτό. Αργώ, αρκετά, μέχρι να το εμπεδώσω. Γιατί ονειρεύομαι. Αρνούμαι να αφήσω τις αληθινές εικόνες των ονείρων μου. Γιατί αυτά με ενώνουν με τη ζωή. Την ζωή όπως μπορώ να την αντέχω. Τώρα τα πόδια μου έχουν πέτρες. Σε λίγο μπορεί να έχουν πάλι τα φτερά. Ψάχνω λύσεις. Αν πω ότι πίσω από εσένα είναι κάποιος άλλος που με ετοιμάζει για κάτι άλλο μήπως έτσι θα έχω λιγότερη ή καλύτερη τρέλα; Αν σταματήσω πάλι να πιστεύω στον σαρκικό έρωτα, να σωθούν έστω οι όμορφες αναμνήσεις μου, τα γέλια μας,  τα όνειρά μου ως όνειρα έστω. Με έχουν λυγίσει σήμερα αυτές οι πέτρες. Νομίζω ότι σκέφτεσαι τα χειρότερα για μας. Ότι χωρίς να το θέλω σου έχω κάνει κάποιο μεγάλο κακό. Θέλω να τα κλείσω όλα και να χαθώ. Να αφήσω τα κόκαλά μου στον αγώνα ψάχνοντας για τα κόκαλα των δολοφονημένων.  Η Ηλίθια Κι όμως πάλι βασίζομαι στην απιθανότητα όλα να είναι μόνο στο μυαλό μου. Δεν γίνεται να μην υπάρχει καμία σχέση καμία αλληλεπίδραση, στιχομυθία, ενεργειακή φάση κτλ. Το επίπεδο της μυσταγωγίας μου ανέβηκε μόλις πριν μερικούς μήνες και είδα ότι είδα, αναγνώρισα ότι αναγνώρισα. Το ότι αρνούμαι ακόμα να ακολουθήσω τους κανόνες του νέου επιπέδου είναι για καθαρά ερευνητικούς λόγους, λόγους βαθύτερης κατανόησης και ουσιαστικής εν τέλη αποδοχής. Γιατρέ μου, ένα ραντεβού… πρέπει να με πάτε στην  μαμά μου. Φτιάχτε μου μια καλή καλή μαμά γιατρέ. Θα κάνω ότι χρειαστεί. 

                                            

                                                                  

     

Slow down

 

Το κίνημα άρεσε πολύ. Η ιδέα ήταν απλή. Ζητούσε από την τεχνολογία ένα μέτρο. Οι δυνατότητες των μηχανών δηλαδή να έχουν το φυσικό τους αντίκρισμα. Το γεράκι πετρίτης, ας πούμε, μπορεί να φτάσει τα 390 χλμ την ώρα όταν κάνει την βουτιά στο έδαφος για να πιάσει το θήραμά του. Δεν είναι και λίγη αυτή η ταχύτητα. Όπως καμία πρέσα δεν χρειάζεται να πατάει δυνατότερα από το πόδι ενός ελέφαντα. Και κανένα τρυπάνι να μην είναι δυνατότερο από τα σαγόνια του κροκόδειλου του Νείλου κτλ.

Η Ηλέκτρα είχε ενθουσιαστεί! Τα Δικαιώματα της Φύσης έβρισκαν επιτέλους μια πρόταση της προκοπής. Μια αφετηρία δίχως σκιές. Ήδη ένας «δικός της άνθρωπος» έφτιαχνε το πρόγραμμα που θα μετρούσε τις μηχανές, από τις συσκευές που κυκλοφορούν καθώς και τα μηχανήματα παραγωγής, ώστε να τους δίνει, βάση των φυσικών ορίων, το σήμα του κινήματος. Για να αναγνωρίζονται έτσι στην αγορά και να προτιμώνται. Τουλάχιστον μέχρι να κατοχυρωθούν κάποια βασικά πράγματα.

Το γραφείο της κουδούνιζε συνεχώς από μηνύματα.  Πολλά άλλα κινήματα, μεγάλες ομάδες, σύλλογοι και οργανώσεις απαντούσαν υπογράφοντας την στήριξή τους.  Ένας πραγματικός οργασμός! Περίπου, δηλαδή μεταφορικά εννοώντας... Μα και όντως η ιδέα είχε ξεκινήσει από κανονικό οργασμό. Εντάξει, περίπου, δηλαδή, μισό, από τη φαντασίωση του. Ήθελε μια λογική ελπίδα. Μια πραγμάτωση. Αυτό ήταν και το φυσικό δικαίωμά του, όπως το έλεγε. Δεν ήταν απλώς παράλογη η ζωή της χωρίς ..   ήταν και σκέτη αδικία. Δε μπορεί, σκεφτόταν, κάτι είναι λάθος βαλμένο στον κόσμο. Έπρεπε να τον κάνει βίδες, να τον συναρμολογήσει από την αρχή. Αχ   ..Oh baby baby ..make it happen.. 

Δε μπορεί, κάπου θα χάνει κι αυτή η ιδέα, αλλιώς θα με είχαν σκοτώσει! Αυτό σκεφτόταν όταν ακούστηκε η πόρτα να ανοίγει. Οι πράκτορες της υπηρεσίας την είχαν κι όλας περικυκλώσει.

αααααααααααααααα Ανέκδοτο

 

-Ποιος έβαψε με κραγιόν τα χείλη του γκρεμού;

-Ο Τσακ Νόρις                         

                                        

Θέμα: καρτέρι

  "οι πολεμικές τέχνες εξαγνίζουν τις κατώτερες αισθήσεις σε υπεραισθήσεις"

Σημειώσεις:

Μπορείς να σε θέλω παντού;

Ο γεωμέτρης

 

Εγώ τραβάω τη γραμμή

Απάνω σε αυτά  που σβήνει

Χαράζει κι ανοίγει τον κόσμο μέσα 

στο τρέμουλό της, στην πληγή.

 

Ένας εργάτης που

χαράζει τα μαστιχόδεντρα.

Ω ΛΙΛΙ ,

Είμαι κάπως καλύτερα και θα ήμουν ακόμα καλύτερα αν μπορούσα να λάβω τα νέα σου. Τα καλά σου νέα αγάπη μου, να είναι καλά τα νέα σου και να τα λάβω δια ζώσης. Έχω σκεφτεί έναν τρόπο να φτάσω μέχρι εκεί άμεσα αλλά χρονοτριβώ λίγο ωσότου καθαρίσει τελείως το τοπίο. Είναι και ότι γυρεύω κι ένα φρέσκο δικό σου σινιάλο που να μπορεί να φωτίσει τον πλανήτη μας.

Παθαίνω κάθε φορά που πέφτω πάνω στο πρόσωπό σου. Αισθάνομαι και πάσχω. Και ψάχνομαι να δω τι είναι το μεγαλειώδες αυτό και πως ελέγχεται.

Τις ημέρες που πέρασαν αν δεν είχα κοντά μου τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη θα μου είχε στρίψει. Κάποια στιγμή, προσπαθώντας να μπω σε μιαν άλλη διάσταση για να ακούσω τις σκέψεις για μας, βρέθηκα κάπου που άκουγα όλες τις σκέψεις που έχουν γίνει για μας. Είναι δύσκολο να το αποτυπώσω. Αν πούμε πως οι Άγγελοι ακούν τις προσευχές των παιδιών, ένιωσα πως βρέθηκα να τσακιστώ χάμω ως ένας έκπτωτος, που βούιζαν τα αυτιά μου από τις βρωμερές φαντασίες των ανθρώπων. Για δυό τρις μέρες μετά δεν μπορούσα να περπατήσω από τον πόνο και τα αφτία μου είχαν βουλώσει. Πήρα μερικά φάρμακα και άνοιξα τον Αριστοτέλη. Ακόμα το αλαφροΐσκιωτο κορμί μου πονάει τώρα που σου μιλώ. Και κατάλαβα πως πρέπει να προσέχω περισσότερο και με αυτά τα παράλογα «ταξίδια» αλλά και με τους ανθρώπους, την εξωστρέφεια γενικώς. Έτσι αποφάσισα να αφήσω τα αιωρούμενα να αιωρούνται και να αναζητήσω καινούριες βάσεις. Να βρω μια προσέγγιση που να είναι «ανοιχτή» . Αλλά και συγκεκριμένη, αφού φρονώ τι είσαι για μένα.

Θέλω να σε βλέπω. Θέλω να δημιουργήσω τα πιο σαρκικά ερωτικά ποιήματα της Ιστορίας , για σένα.. Θέλω να ξεκινούν από τη γεύση και την αφή μας. Ολόδικά μας. Η αγάπη μας έχει ήδη έργα παντοτινά. Να τη βιώσουμε όμως κι εμείς στον κόσμο τούτο θέλω. Θέλω να στέκομαι δίπλα σου έτσι κι αλλιώς. Να σου δίνομαι και να παίρνω πίσω ολόκληρο το νόημα της ζωής.  Να είναι η ζωή μας, η ζωή σου και η ζωή μου οι νότες που θα συνθέτουν το πιο όμορφο ροκ τραγούδι ever. Να με μαθαίνεις και να σε μαθαίνω. Να τρελαθούμε στα αρχέτυπα και τους νεοτερισμούς. Με έρωτα. Με ευγενή άμιλλα. Η πάλη μας να μας τονώνει, να μας εκτονώνει, να μας δυναμώνει και να μας γεμίζει ικανοποίηση και χαρά. Γιατί μόνο αν είσαι καλά θα είμαι κι εγώ. Στο έχω ξαναπεί, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι κακό για σένα. Απλά, για εκείνο το φιλί.. που πήγαινε με σφαλιάρα ..ήτανε γιατί ήτανε...  από την όλη μίξη και το βύθισμα    τόσα χρόνια! Κατάλαβέ με.

Φταις. Αρχικά φταις εσύ. Παραδέξου το. Και για να δεις πόσο σε αγαπάω, και πως προσπερνάω όσο μπορώ, ως ανώτερο ον, το ότι δε με έχεις εμπιστευτεί ακόμα πάνω από το ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, πιστεύω πως είναι καλύτερα που έχουν γίνει όλα αυτά που έχουν γίνει. Γιατί είναι τρελό όλο αυτό και με συναρπάζει! Εντάξει, και παν μέτρον άριστον. Με Fair Play. Αφού δεν θέλεις να μου στρίψει. Ε μωρό μου; Έτσι δεν είναι; Φώτισέ με λίγο. Να δεις τι σου έχω..

 

Σε φιλώ Σε φιλώ Σε φιλώ  

                                                                                                             ΑLiTziM

 

  

με την μοναδική πένα του Μπάμπη

 

ΠΕΡΙ ΑΓΡΙΛΙΩΤΙΣΑΣ    

Ειδικοί εκτιμούν ότι η Αγριλιώτισσα είναι κτίσμα του δεύτερου μισού του 19^ου αιώνα.

Η Αγριλιώτισσα είναι εκκλησία Αιγαιοπελαγίτικη και εκφράζει την αισθητική των Ελλήνων μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και πριν τον Κόντογλου, τότε που η Ελλάδα είχε τη δική της αύρα, το δικό της χρώμα, το δικό της άρωμα.

Η Αγριλιώτισσα είναι η Ελλάδα που ανασταίνεται και δημιουργεί. Είναι η χαραυγή της Ελλάδας και η χαραυγή της εποχής της σταφίδας. Είναι η ίδια η Ελλάδα.

Η Αγριλιώτισσα είναι ένα μνημείο που εκφράζει την ελληνική ψυχή. Ένα μνημείο που στο εξωτερικό του ακτινοβολεί φως και εξωστρέφεια και στο εσωτερικό του μετατρέπει την Αβραμική θρησκεία σε κατάνυξη και λατρεία. Δηλαδή εκφράζει το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων με τον ίδιο τρόπο που εκφράζονταν πάντα. Κάνει το ίδιο πράγμα με αυτό που έκανε κάποτε ο Επικούρειος Απόλλωνας .  Παρατηρώντας την Αγριλιώτισσα καταλαβαίνουμε πως ο εσωτερικός μας πολιτισμός είναι άυλος και δεν σκοτώνεται.

Στη δική μου οπτική η Αγριλιώτισσα είναι εξίσου σημαντική με την βυζαντινή εκκλησία του Σωτήρος στους Χριστιάνους, διότι η μία εκφράζει το θεοκρατικό και θεοκεντρικό σύστημα των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων , ενώ η άλλη εκφράζει την Ελλάδα. Κοιτάζοντας την Αγριλιώτισσα και αναπολώντας την εποχή της, βλέπουμε στο πέλαγος να αρμενίζουν σκούνες, γολέτες, τρεχαντήρια, πάρωνες, λόβερ, μπάρκο μπέστια και πρώιμα ατμόπλοια. Στη σειρά βλέπουμε απέραντες σταφίδες και γεμάτα αλώνια να μοσχοβολούν κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο. Βλέπουμε άλογα στο δρόμο και στις μαΪστρες, γαΪδουράκια, κάρα, σούστες, μόνιπα, ψάθινα καπέλα και ομπρελίνια. Ένας τόπος παραδεισένιος που μοσχοβολούσε από τα αρώματα της στεριάς και της θάλασσας.

Υπάρχει μια ιστορία που λέει ότι την Αγριλιώτισσα την έκτισαν οι Παλαιολόγοι. Η ιστορία αυτή δεν είναι αληθινή διότι δεν έχει πηγές. Δεν επιβεβαιώνεται από τους είδικούς και δεν έχει σχέση με την εποχή που αναφέρεται, τον ορθό λόγο, τον κοινό νου και το εφικτό.

Οι Παλαιολόγοι δεν είχαν πλοία και χρήματα, οπότε δεν μπορούσαν να στείλουν την αποστολή που λέει η ιστορία. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εστεύθη Αυτοκράτορας στο Μυστρά και μετέβη στην Κωνσταντινούπολη με ενετικό πλοίο διότι δεν υπήρχαν βυζατινά πλοία. Οι παλαιολόγοι δεν είχαν ούτε βάρκα. Την εποχή των Παλαιολόγων οι Τούρκοι είχαν φτάσει μέχρι τον Ισθμό. Από το πάλαι ποτέ κραταιό Βυζάντιο είχε απομείνει η εντός των τειχών Κωνσταντινούπολη και το δεσποτάτο του Μωρέως. Τις στεριές της διαφέντευαν οι Τούρκοι πασάδες με τους ηλιοκαείς σπαχήδες τους και τις θάλασσες τις όργωναν οι έμποροι των Εθνών Ενετοί και Γενοβέζοι. Η μόνη θάλασσα που εξουσίαζαν οι Παλαιολόγοι ήταν ο Κεράτιος Κόλπος και η μόνη ναυτική άμυνα που διέθεταν ήταν η άλυσος του Κεράτιου Κόλπου. Οι Παλαιολόγοι βίωναν τον πόνο και την αγωνία ενός αργού και επώδυνου θανάτου. Η ιστορία αυτή είναι θλιβερή διότι ζητά να πάρει μετρικό από αυτά που δεν είχαν και δεν μπορούσαν να δώσουν οι Παλαιολόγοι.

Είναι επίσης θλιβερή διότι σκυλεύει το σώμα της βασιλεύουσας την ώρα που ψυχοραγούσε.

Η ψευτοΪστορία αυτή απλώνει μια θολούρα πάνω από το μνημείο της Αγριλιώτισσας και καταστρέφει την πραγματική του αξία και σημασία, γι’ αυτό πρέπει να ξεχαστεί.

Οι άνθρωποι σέβονται τα μνημεία τους και τα σύμβολά τους. Ο περιβάλλων χώρος πρέπει να βρίσκεται σε αρμονία με το μνημείο και αυτό το φροντίζουν ειδικοί άνθρωποι που έχουν και υπηρεσιακή ευθύνη. Το μνημείο της Αγριλιώτισσας βρίσκεται υπό την προστασία του Ελληνικού Κράτους.

                                          Σας ευχαριστώ

    

    

Περιοδικό ΦΙΛΙΑΤΡΑ τεύχος 236

              

Ανέκδοτο για πολύ ψαγμένους

 Είναι ένας αναρχικός κι ένας κουμουνιστής κι αφού έχουνε φάει του κόσμου το ξύλο στα Εξάρχεια του λέει ο κουμουνιστής: δε πάμε στο χωριό μου να τρώμε κανα κόκορα κανα χορταράκι να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Πάμε του λέει. Όπως ανεβαίνανε για το χωριό βλέπουνε τον παπά να κατεβαίνει κάπως όπως κουτσαίνοντας. Όταν διασταυρώθηκαν του λένε τι έπαθες παπά; γλύστρισα τους λέει από τον μπιντέ και χτύπησα τον γοφό μου. Μόλις προχωράνε παραπέρα του λέει ο αναρχικός 

-τι είναι ο μπιντές ρε; 

-που να ξέρω τι είναι ο μπιντές ρε , έχω να πάω εκκλήσία από όταν με βαφτίσανε... 

!

Μανίκι!

 Σου είπα:

Είμαι τρελή και παλαβή για σένα.

Και συνεχίζεις να με πηράζεις.

Σε ευχαριστώ

 ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΛΛ' ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. ΕΤΣΙ, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙ ΕΔΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ:

.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει, ο χρόνος

όλα τα φθείρε· τίποτε

δεν είναι πιο ταχύ από το χρόνο, τίποτε

δεν είναι πιο αργό.

Ο χρόνος είν’ ακίνητος κι ο χρόνος

είναι το μόνο που κινείται εδώ,

       εδώ, 

             εδώ,

       εδώ,

 πού εδώ;

Χρόνος κυκλικός των Πυθαγορείων, του Έρμιππου, του Νίτσε.

Χρόνος σπειροειδής κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του κοχλία, των ιστών της αράχνης και των γαλαξιών.

Χρόνος εναντιόδρομος του Σκυθίνου.

ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ

Χρόνος του Εκκλησιαστή, όπου «το γενόμενον ήδη εστί και το γίγνεσθαι ήδη γέγονεν».

Χρόνος πύρινος με στιγμή τη σπίθα της φωτιάς.

Χρόνος πέτρινος με στιγμή τον κόκκο της άμμου.

Χρόνος νέρινος με στιγμή σταγόνα, στάζοντας από την οροφή του σπηλαίου πάνω στη μικρή λίμνη, γράφοντας γύρω της τον κύκλο της αιωνιότητας.

Χρόνος που διαστέλλεται μπροστά στη φρίκη.

Χρόνος που συστέλλεται μπροστά στην ομορφιά.

Κάποτε ένας μοναχός απομακρύνθηκε από το μοναστήρι για να κάνει έναν περίπατο στο δάσος. Εκεί που βάδιζε διαλογιζόταν πάνω στη φράση των γραφών «χίλια έτη του κόσμου τούτου ως μία ημέρα παρά Κυρίω» και προσευχήθηκε στο Θεό να του αποκαλύψει την έννοια της φράσης αυτής. Ξάφνου από τη λαγκαδιά ξεκίνησε ο κελαηδισμός ενός αηδονιού. Ο μοναχός σταμάτησε και άκουγε το αηδόνι μαγεμένος. Κάποια στιγμή το αηδόνι σώπασε κι ο μοναχός ξαναπήρε τον δρόμο προς το μοναστήρι. Όμως εκεί κανένας δεν τον γνώριζε, μα ούτε κι αυτός γνώριζε κανέναν. Είπε τ’ όνομα του. Δεν τους θύμιζε τίποτε. Έψαξαν τότε στα αρχεία. Εν τέλει βρήκαν ότι ο μοναχός που έζησε στο μοναστήρι με το όνομα αυτό, είχε εξαφανιστεί πριν τρακόσια χρόνια.

Χρόνος ουροβόρος.

Χρόνος Κρόνος που τρώει τα παιδιά του.

Χρόνος του Σοφοκλή, του Πάουλ Φλέμιγκ, του Σολωμού, του Σεφέρη, του Έλιοτ, του Μπόρχες, του Καβάφη.

Χρόνος δημιουργός, χρόνος συντηρητής, χρόνος καταστροφέας.

Χρόνος ενθυμητής, χρόνος παρηγορητής, χρόνος λήθη.

Χρόνος αντίδοτο στον χρόνο.

Χρόνος γιατρός των πάντων στον Ερωτόκριτο.

Χρόνος δίχτυ ψυχών.

Χρόνος κάρμα των ινδουιστών και χρόνος ανταπόδοση του Αναξίμανδρου.

Χρόνος της εισπνοής και της εκπνοής, της μέρας και της νύχτας, του θέρους και του χειμώνα, του έρωτα και του θανάτου. 

Χρόνος των 18.000 ετών του Μεγάλου Ενιαυτού.

Χρόνος των 4.320.000 ετών του κύκλου της Μαχαγιούγκα.

Περιστρεφόταν με αχτίνες λαμπερές· δεν ήξερε αν ήταν 

λουλούδι ή τροχός. Γύρω η άμμος...

Χρόνος άπειρος:

Υπάρχει ένα σιδερένιο βουνό, χίλια μέτρα ψηλό, χίλια μέτρα μακρύ, χίλια μέτρα πλατύ. Κάθε χίλια χρόνια ένα πουλάκι έρχεται και ξύνει μια φορά το ράμφος του πάνω στην πλαγιά του βουνού. Τα χρόνια που θα περάσουν μέχρι να σωθεί το σιδερένιο βουνό από το ξύσιμο του ράμφους πάνω του δεν είναι τίποτε μπροστά στην αιωνιότητα. Που δεν έχει αρχή, ούτε τέλος. Και που όμως μπορείς να τη σχηματίσεις, πάνω σ’ ένα μικρό κομμάτι χαρτί, φκιάχνοντας έναν κύκλο, επαληθεύοντας τον αρχαίο λόγο πως «το απόλυτο περιέχεται στο σχετικό». Άλλωστε, κάθε χρονικό διάστημα είναι άπειρο, αφού αν επιχειρήσουμε να τμήσουμε οποιοδήποτε διάστημα, θα το τέμνουμε επ’ άπειρον, βρίσκοντας πως το λίγο είναι πολύ και πως το πολύ είναι λίγο: 

 «Η δόξα της αυγής έχει διάρκεια μιαν ώρα.

 Κι όμως μες στην καρδιά δεν διαφέρει

 απ’ το γιγάντιο πεύκο που η ζωή του φτάνει χίλια χρόνια».

                  * * *

Χρόνος του Αϊνστάιν, σαν μια μηχανή καμωμένη από αραβικούς αριθμούς κι ελληνικά γράμματα.

Χρόνος του βιβλίου, όπου η αρχή και το τέλος βρίσκονται ταυτόχρονα εκεί, πριν την αρχή της ανάγνωσης και μετά το τέλος της ανάγνωσης.

Χρόνος του Ηράκλειτου, όπου «αιών παις εστί παίζων πεσσεύων, παιδός η βασιλείη» (ο χρόνος είν’ ένα παιδί που παίζει πεσσούς, του παιδιού είναι η βασιλεία).

Χρόνος καθρεφτισμένος στο χρόνο.

Χρόνος κλεισμένος σ’ ένα ερημοκλήσι.

Χρόνος κομματιασμένος στα χαρτιά της τράπουλας.

Μου είπε να της ρίξω τα χαρτιά. Της είπα πως δεν ξέρω να ρίχνω χαρτιά κι ούτε ποτέ μου μ’ ενδιέφερε να ξέρω. Της είπα πως μ’ αρέσει να μιλώ για τα χαρτιά και πως μια τέτοια συζήτηση ίσως βοηθούσε στην αυτογνωσία της. Μου είπε πως αυτή την ενδιαφέρει να μάθει τι θα της συμβεί αύριο. Της είπα πως δεν μπορεί να γνωρίσει τι πραγματικά θα της συμβεί αύριο, όπως δεν γνωρίζει τι πραγματικά της συνέβη χτες κι όπως δεν γνωρίζει τι πραγματικά της συμβαίνει σήμερα.

Χρονιάρες μέρες, παίζουμε χαρτιά. Παίζουμε κυρίως 31. Παίζουμε χαρτιά, ίσως για να μιμηθούμε το παιδί, που είναι ο χρόνος του Ηράκλειτου και που έχει την εξουσία. Ίσως για να ’χουμε την ψευδαίσθηση ότι συμβασιλεύουμε με το παιδί. Ίσως για να κερδίσουμε. Εδώ που μόνος νικητής είναι ο χρόνος.

Γενεά έρχεται και γενεά πορεύεται και η τράπουλα μένει εις τον αιώνα, πολύχρωμες φιγούρες μαγικές, με μιαν αρίθμηση που φτάνει ως το 10, που είναι η επιστροφή στο 1 και στο 0, συνύπαρξη του είναι και του μη είναι, καθ’ ομοίωσιν του κόσμου που είναι και που συνάμα δεν είναι.

Γενεά έρχεται και γενεά πορεύεται και η τράπουλα μένει εις τον αιώνα, έχοντας 52 χαρτιά, όσες κ’ οι εβδομάδες του ετήσιου κύκλου, έχοντας 4 τύπους χαρτιών, όσες κ’ οι εποχές του έτους.

Γενεά έρχεται και γενεά πορεύεται και η τράπουλα μένει εις τον αιώνα, με τις φιγούρες της χωρισμένες στις δυο ηλικίες της ζωής (νιότη-γήρας) κι επίσης χωρισμένες σε δύο χρώματα (κόκκινο-μαύρο), που αντιστοιχούν στις μέρες και στις νύχτες, στον έρωτα και στο θάνατο.

Δεν έπαιζε χαρτιά, μα τα ’βλεπε

σα να ’ναι ο καθρέφτης της ζωής.

Δεν έπαιζε χαρτιά, όμως μια σχέση

σα να υποψιάζονταν ανάμεσα

στο χρόνο του Ηράκλειτου και στα χαρτιά.

Δεν έπαιζε χαρτιά, ποτέ δεν κάηκε 

παίζοντας στα χαρτιά 31. Όμως να, 

31 χρόνια όταν έκλεισε 

φάνηκε στους κροτάφους του η στάχτη.

Σε άλλους φαίνεται η στάχτη στους κροτάφους, σε άλλους το αίμα στην καρδιά. Σ’ αυτούς ανήκει ο Καρυωτάκης, που αυτοκτόνησε στα 32 του, αφού πρώτα είχε γράψει αυτό:

Είκοσι χρόνια παίζοντας 

αντίς χαρτιά βιβλία 

είκοσι χρόνια παίζοντας 

έχασα τη ζωή.

Φτωχός τώρα ξαπλώνομαι 

μια εύκολη σοφία 

ν’ ακούσω εδώ που πλάτανος 

γέρος μού τη θροεί.

Φύλλα των βιβλίων, φύλλα της τράπουλας, φύλλα του πλάτανου. Ο Καρυωτάκης είναι τα φύλλα του πλάτανου που προτιμά, είναι η σοφία της φύσης όπου θέλει να επιστρέψει. Και το κάνει μ’ έναν τρόπο που κανείς μεσάζων δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Το δάχτυλο-φαλλός δείχνει το κέντρο-μήτρα όπου αναπαράγεται ο χρόνος. Το δάχτυλο-πιστόλι δείχνει το κέντρο-καρδιά όπου εδρεύει το αδιέξοδο. Το δάχτυλο-βλήμα, ανοίγει μια διέξοδο στην καρδιά. Όχι για να βγεις έξω από τον χρόνο, πράγμα αδύνατο, αλλά για να βγεις έξω από τη συνείδηση του χρόνου.

(Κ’ ίσως ο χρόνος του Ηράκλειτου είναι βασιλιάς, ακριβώς γιατί είναι παιδί. Τα παιδιά βρίσκονται έξω από τη συνείδηση του χρόνου. Τα παιδιά ζουν στη χρυσή εποχή όπου βασιλεύει ο Κρόνος.)

               * * *

Χρόνος εκεί που η Περσεφόνη φύσηξε και άσπρισε ο ύπνος των πραγμάτων.

Χρόνος μαρμαρωμένος όπου

δεν θα μπορούσες να σηκώσεις ένα πούπουλο.

«Σαν τις Καρυάτιδες τα υψωμένα μας χέρια,

κρατούν το γρανίτινο βάρος του χρόνου. 

Και νικημένοι εμείς

θα ’μαστε πάντα κερδισμένοι».

Χρόνος της αστραπής και χρόνος της χελώνας.

Η χελώνα είναι το όρος που κινείται επειδή η πεταλούδα και η κουρούνα έχουν πίστη όση ο κόκκος σιναπιού. Το όρος της χελώνας κινείται, όχι όμως και τα βουνά. Κι όμως τα βουνά δεν είναι παρά κύματα πάνω στα οποία οι μικροοργανισμοί άνθρωποι προφθάνουν να χτίσουν τα σπίτια τους και τα σπίτια των θεών τους και να ζήσουν επί αιώνες, με την ίδια άνεση που άλλοι οργανισμοί προφθάνουν να χτίσουν και να ζήσουν πάνω σ’ ένα κύμα νερού, πάνω σ’ ένα κύμα αίματος ή φωτός.

Χρόνος της άγνοιας όπου όλα είναι μέλλοντα. Χρόνος της γνώσης όπου όλα είναι παρελθόντα. Χρόνος της αγάπης όπου όλα είναι παρόντα. Χρόνος του Απόλυτου Ήλιου όπου όλα έχουν την ηλικία του φωτός.

             * * *

Ποια μουσική φυσάει και λυγίζουνε τα χάλκινα σπαθιά και κυματίζουν όπως μούσκλα σε τρεχούμενο νερό; Ποια μουσική;

Φυσά ο χρόνος και γυρίζει η φτερωτή των εποχών.

Κύμα σηκώνεται και κύμα πέφτει.

Του φεγγαριού τα γυρίσματα και τα έμμηνα

των γυναικών.

Το χνούδι του ροδάκινου και το φούσκωμα του βυζιού. Ο νόστος

του άσπρου τραγουδιού της μυγδαλιάς. Φυσά ο χρόνος.

Χρόνος άνεμος, παρασέρνοντας

μέλη ανθρώπων και κλωνάρια

γαλαξιών, τινάζοντας τη γύρη... Χρονοστρόβιλος.

Χρόνος της βροχής των στιγμών.

Χρόνος παγωμένος όπως στους «Εξόριστους».

Χρόνος που πηγάζει από το χρόνο.

Χρόνος που εκβάλλει στο χρόνο.

Χρόνος στιγμές νερού.

Χρόνος κλωστή νερού, όπου οι στιγμές κυλούν σα χάντρες.

Χρόνος σχοινί νερού που κρέμεται από τα πράσινα γένια του βράχου.

Χρόνος θεόμορφος καταρράχτης.

Χρόνος ποτάμι. Χρόνος θάλασσα.

Χρόνος της Αποκάλυψης, όπου «χρόνος πια δεν υπάρχει». Μόνο μια κρυστάλλινη θάλασσα, μπρος στις εφτά φωτιές του Θεού. Ο χρόνος καταργείται μπροστά στο πνεύμα. Ή αλλιώς: Για τη συνείδηση που ζει μέσα στα πάντα (παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα), όλα είναι παρόντα. Η αιωνιότητα γίνεται μια θάλασσα ακίνητη σαν γυάλινη. Και οι εφτά γλώσσες της φωτιάς (μέσα στην απόλυτη κατανόηση) μιλούν τη μία γλώσσα της σιωπής.

ΥΓ.: Είπα τόσα πολλά για τον χρόνο και παρέλειψα να δώσω τον ορισμό του. Λοιπόν, χρόνος είναι ο χρόνος.

.

(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 7 Ιανουαρίου 1993, Το ιδεόγραμμα του φιδιού, 2003).

Γιάννης Υφαντής

Η ΣΜΥΡΝΗ

 ΣΜΥΡΝΗ

Σε έχω στην αγκαλιά μου. Προχωρούμε πολύ. Εφεδρίες σταθμοί ανεφοδιασμού λιποταξίες γεννοκτονίες εγκλήματα πολέμου. Αισχι Σεχιρ Κιουτάχια Αφιον Καραχισαρ. Η Σμύρνη που καίγεται. Κι όσα λιβάδια πυρόξανθα στάχια, λίμνες με πεύκα και χιόνια να παίζω στα μάτια μου τα φωτίζει η Σμύρνη που καίγεται. 

Περιμένοντας το σκοτάδι

  ( εικόνα  / ...τη δικιά μας)

 Ο Πλάτωνας μίλησε μέσα από πρόσωπα.

Ο Πυθαγόρας υπολόγισε πόσες οι ψυχές του κόσμου

Κι είπε … ότι είπε.

 

Δάσκαλε πόσα χέρια χάθηκαν για να βγει ο Ορφέας

Πόσοι λαιμοτομήθηκαν

 

ΑΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΔΕ Σ ημαίνει αν είσαι άθεος και μια αρκετή ανιμιστική τελετή σε πείθει. Στα λόγια που η ΑΥΤΟΥΣΙΑ  δίνεται στα αντικείμενα*

 

*Μπορεί να είναι άρθρο ή μετοχή ή επίθετο κι ως υποκείμενο μα δε μπορεί να χλευάζεται το όνειροΤον αλγόριθμο που πιάνεις δεν θα τον βρεις ολόκληρο. Πώς χοράνε οι γίγαντες μέσα στη Γη. Τι ενώνεται στο σκοτάδι. Κι ενώσεις φωτός,    πέτρες και ξύλα

Δικαιώματα  λες.  Μια λεκτική μεταφορά. Ομαδικοί τάφοι.

Σκοτεινοί

Ήρωες Μυστήρια

Δοξασμένοι και προδομένοι και δοξασμένοι και προδομένοι...

 

ΤΟ ΝΗΣΤΙΚΟ

ΝΗΣΤΙΚΟ

 

Άλος σ ένα νηστικό φεγγάρι

που ψάχνει καλό λογιστή

Να είναι ο κλειδαράς του κόσμου

στον ισολογισμό να περισσεύει  

        και   τίποτα

 γουλιά για την πρόποση   

μια γουλιά    σάλιο.

ΜΕΑΓΑΠΗΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ

Δ Ι Ο Τ Ι - ΑΝΙΜΙΣΜΟΣ-

Έκλεισα το ράδιο. Πέταξα το κινητό κι άρχισα να χαϊδεύω το υφαντό. Να πιάνω τα ξέφτια και να ξηλώνω         πάλι           λίγο λίγο το μυαλό.       Βλέπω ποιο είναι το «λογικό» και ποια η «τρέλα», δε χρειάζεται να ανησυχεί κανείς για τη μαρμαρυγή στα μάτια, για το χαμένο βλέμμα που ακούει «έλα» υπνωτισμένα.         Διάολε όταν φεύγω από τον καθρέπτη μένει μόνο το τζάμι, γυαλί είναι. Και όσα ου ι      Ουι     ΟΥ Ι  κι αν πω δεν βλέπω στο γυαλί τον γιαλό που μου τάζεις, μέσα από τα κουνημένα είδωλα, τα κομμένα και ραμμένα, παράταιρα. Τα κουτσουνάκια από το θέατρό σου δεν είχαν ποτέ ζωή στο φως.  Ανοίγω το φως, το κλείνω. Πάει τώρα. Ψυχή μου αγαπημένη!      Επέστρεφε      στου σώματος το ναό. Να σε βλέπω       καλά     ΔΥΝΑΤΑ   . Να σε χαιρετώ ζεστά. Να σε χαρώ. Στον Ήλιο και τα φεγγάρια.           Όλα τα φεγγάρια, τα θέλησα και τα θέλω για μας. Κι αυτό γίνεται μόνο όταν φωνάζουμε –μαζί-  «τα πράγματα» με τα ονόματά τους.  ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ . Και, ναι,  μπορώ να ντυθώ ή να ξεντυθώ ότι μας καπνίσει. Πες μου, ποιο τραγούδι σε γιατρεύει; Κανένα; Ωραία. Κλείσε τις αισθήσεις και άνοιχτες πάλι,  μια μια, μέτρα πολύ σταθερά, με την σοφή σειρά. Κράτα το Άλφα στο βλέμμα. Καθαρίζει. Βλέπεις. Όταν είναι εντάξει ίσιωσέ το.  Έτοιμο. Μπροστά σου. Ας κάνει έτσι ότι θέλει. Αυτό είναι. Αν θες να αλλάξεις κάτι δοκίμασε. Αμεληταία και σκέπασ’το με τη γλώσσα. ΜΕΑΓΑΠΗΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ. Η γνώση φυλάει τη σκοπιά. Το ύφος στην μέση του στέρνου. Και το ήθος στεφάνι που είναι λαμπρό, ολοστρόγγυλο! Βάλτου φωτιά να δεις τη φωτιά σου να χάνεται στον ήλιο του και να ανοίγουν οι ουρανοί ΝΑΔΕΙΣ.  Δε μπορώ να σου πω άλλα. Στην αγκαλιά σου ίσως μπορούσα. Να συνομιλώ με τον δαίμονα, να του γελάω κατάμουτρα, πιστεύοντας, λατρεύοντας, την αλήθεια. ΗΛΙΟΦΩΤΙΣΤΕΣΤΕΜΕΝΑΕΙΖΩΑΓΑΘΑΝ

Διότι κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε ποτέ πώς ποτέ όσο και να μακραίνει ο τύπος, η φόρμουλα, ο αλγόριθμος, το κάτι, πες το όπως θες, η ψυχή που περισσεύει είναι έρωτας, αχανής, που θέλει τρελά να γειωθεί σε πηλό και στο άψυχο να δώσει την ψυχή που περισσεύει. Μεταθανάτιες εμπειρίες και σκανδιναβικές θεραπείες. ΟΧΙ . Ευχαριστώ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΣΑΛΤΑΡΩ  

ΑΝΙΜΙΣΜΟΣ - ΤΕΛΕΤΗ ΗΜΕΡΑΣ

 

ΤΕΛΕΤΗ ΗΜΕΡΑΣ

 

Ομόν:    

Σώμα αγάλω τελαίστητο κρούσμα

Άναμα ρέον τοπίο

 

 

                Χ              όρισε τα πράγματα που πιάνεις

Δώρισε

πέταξε

πούλησε

άφησε

 

Η απόσταση μας ΠΟΙΑ. Στο δείχνω.

Όταν έρχεσαι και μου σηκώνεις τα μαλλιά

από το λαιμό μου, σε πεθαίνω στο υπερπέραν.

Να ξυπνήσουν οι κό-κορές

Να έρθουν στα χέρια μας κουκουβάγιες

Να σε ερωτεύονται τα φίδια και οι σκορπιοί

Από την αρχή μέχρι το τέλος η σημασία τους.

 

Έχω μια βραδιά παραμυθένια ζήσει! Πω ς

Στον ποταμό που έρχονται οι νεράιδες’;ς

Θυμάσαι ήλιε μου

όλο

το νερό να σε πλένει κι εσύ να αχνίζεις

Επιβάλλοντας την ΕΝΤΑΣΗ

ΟΠΟΙΑΝΟΙΓΕΙΕΡΑΓΙΑΠΑΤΗΤΑΝΙΜΑΟΡΙΣΤΟΥΠΕΡΙΠΑΘΟΥΣΙΑ

Στον τρ-όπο

Αυτόν που αγνοεί ο αγνωστικισμός.

Αυτών που αγνοούμε

Εσύ κι Εγώ

ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ

ΕΣΥ κι εγώ

ΕΓΩ κι εσύ

Εσύ κι εγώ

ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ