Τέχνη νόημα και επικοινωνία

Αν μας έφτανε η ζωή δεν θα κατατρέχαμε στην τεχνη. Μπορεί κι η τέχνη να μην έχει νόημα αλλά να δίνει νόημα στη ζωή. Ίσως κι αντίστροφα.

Με κάποια έργα τέχνης δεν ξέρω αν αυτά ταξιδέψαν στο μέλλον ή το μέλλον ταξίδεψε από αυτά. Οι καλλιτέχνες έχουν μια ευθύνη. Κι όπως φαίνεται από το παραπάνω είναι τόση η ευθύνη όσο και το μέγεθος του χαρίσματος που έχουν χρεωθεί με την γέννησή τους.

Είναι μια ευθύνη όπως συμβαίνει και με τα παιδιά μας. Μόνο που με τα έργα μας έχουμε την επιλογή αν θα τα βγάλουμε στην κοινωνία ή όχι. Ενώ με τα παιδιά μας είναι μια κι έξω.

Και τώρα μπορεί να πείτε πως πάω να λύσω τα υπαρξιακά μου και να βρω νόημα μέσα από τα παιδιά και την τέχνη. Κι αν χρειάζεται το νόημα κτλ. Όμως ακόμη και το ανόητο είναι ένα νόημα. Ακόμη και τα πράγματα δλδ που φαίνεται να μην έχουν νόημα έχουν το νόημα πως δεν έχουν νόημα.

 Ότι δεν έχει νόημα μάλλον έχει ένα ασχημάτιστο νόημα το οποίο καταλαμβάνει την θέση του νοήματος αφου λεγόμαστε νοήμονα όντα. Τώρα αν χρειάζεται το ανόητο να αντικαθηστά το νοητό σε κάποια σημεία ή και γενικώς αυτό κι αν είναι ευθύνη όταν συμβαίνει μέσα από την εμπειρία που μας προσφέρει ο καλλιτέχνης. 

Εγώ δεν δυσκολεύομαι τόσο να φτιάξω κάτι. Σίγουρα πονάω και ιδρώνω και τεντώνομαι και πέρα από τα όριά μου αλλά αυτή είναι μια διαδικασία που με μαγεύει και όπως και να έχει με ικανοποιεί και την χαίρομαι πολλές φορές. Όμως βασανίζομαι πάρα πολύ για το τί από αυτά είναι να βγει στην κοινωνία και σίγουρα το κριτήριο δεν είναι η όποια ομορφιά κι η τεχνική αρτιότητα ή πρωτοτυπία. Όσο αυτό που μπορεί να προβάλεται και πόσο θεμιτό ή αθέμιτο είναι και ποιοι είναι οι προσανατολισμοί και τα πρώτυπα που μπορεί να δημιουργεί. Το ήθος που ποιεί κάθε σκηνοθεσία και η μετάβαση ή η πιθανή μετάβαση που αφήνεται στο χέρι του θεατή. 

Και δεν μιλώ για αυτά εδώ μέσα. Εδώ είναι το ημερολόγιό μου και το πρόχειρό μου. Δεν θεωρώ πως δημοσιεύω κάτι όταν το βάζω εδώ πέρα. Εδώ με διαβάζετε πέντε ανθρώποι που μπορεί να ενδιαφέρεστε για εμένα σαν άνθρωπο ή για την τέχνη μου και την τεχνική μου και τους δρόμους που εξελίσεται μέσα στα χρόνια. Και κρατώ σημειώσεις και γράφω σκέψεις και μιλάω κατά κάποιον τρόπο αυτά που θα ήθελα να πω και τα απευθύνω χωρίς να με απασχολεί αν θέλει ο άλλος να τα ακούσει γιατί υπάρχει η επιλογή. Και μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια αυτό μου άρεσε πολύ και είπα να το κρατήσω. Να μιλάω δηλαδή έτσι και να αφήνω την επιλογή στον άλλο πότε και αν θέλει. 

Θα μου πείτε πως έτσι είναι και με την τέχνη. Πως βγάζεις ένα έργο και είναι του άλλου η επιλογή αν θα το κάνει ή τί θα το κάνει. Βέβαια μακάρι οι άνθρωποι να είχαν όλοι αυτή την δύναμη να μπορούν σε μεγάλο βαθμό να διυλίζουν και να επιλέγουν. Και να ήταν τα έργα και οι θεατές ισοδύναμοι. Και να υπήρχαν μόνο έργα που να φρόντιζαν για την αυτοκριτική και την αυτοβελτίωση μας ως προς την ισορροπημένη και υγιή συνύπαρξη μας. Και την αθώα μας ευχαρίστηση.