Τα έσπασες
δεν τα έσπασες τα αυγά;
Τί θα γίνει με αυτή την ομελέτα!
Κόκαλα έχει;
Ή μήπως είσαι να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα; ε
Που έσπασες τα αυγά και από ομελέτα τίποτα δεν βλέπω
Τέλος πάντων. Σκεφτόμουνα αυτή την αγκαλιά. Να την βάλω να την κάνουν οι ρίζες από δυο δέντρα κι αυτά από πάνω πως φαίνονται έτσι αλλά κάπου εκεί στα κλαδιά να αγκίζονται κι όταν φυσάει πιο πολύ κι ύστερα τον οκτώβρη να ανακατέβονται τα πεσμένα φύλλα τους. Και να παίζουν τα πουλιά να κυνηγιούνται από το ένα στο άλλο. Και τον άλλο που κρεμάει εκεί σ' αυτά την αιώρα του να χαζεύει ο αλήτης. Άντε να βγει αυτό σουρεάλ. Αλλά τί τονε θέλω εγώ αγκαλιά τον Ελυάρ. Εσένα θα πάρω. Κι όπως μ' αρέσει εμένα να το κάνω. Κι άμα σ' αρέσει εντάξει. Εμένα μ' αρέσει πολύ στην αιώρα. Ειδικά έτσι αντικριστά μωρό μου που είναι σαν τσουλήθρα είναι και σκέτο πολύ σκυλίσιο το κόλλημα.
Απορώ πως παίζω έτσι με τον πόνο μου και την νυστηκομάρα μου. Κι έχουμε σπάσει όλα τα Μέγαρα κι η ομελέτα έχει τα κόκαλα από τα μαμούθ μέσα και όλα τα προϊστορικά σπήλαια και όλους τους σκελετούς της Πομποιήίας και σε λίγο φοβάμαι πως θα έχει και τα δικά μας
Μάτια μου
Ούτε μια ομελέτα δεν μπορούμε να φτιάξουμε
Κατά τα άλλα φτιάχνουμε πράματα και θάματα
Μου την δίνει
Πότε θα πέσεις
Τί φρούτο είσαι εσύ
Ήλιε μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή