Μου λείπεις και θέλω ..Θέλω να τελειώνω μαζί σου. Αλλά χρειάζεται να το βρω βαθιά. Με ένα ποίημα που να μην έχει γραφτεί πουθενά. Έχει δωθεί διορία μέχρι τέλος Νοέμβρη.
Πηγαίνω για να το γράψω στον ΑγιοΔημήτρη στον Βόθωνα. Εκεί που σπάσαμε τον ουρανό, γυρεύοντας το φιλί που λέει ο Λαπαθιώτης στο ερωτικό ποίημα ..
ΚΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Θες να σου κάνω χαζές ερωτήσεις και να μου απαντάς ψέματα;
Ποιός είναι εδώ;
Έχω έναν χαζοκάουντερ και μου λέει ότι έχω δυό φανατικούς θαυμαστές
Εσύ ποιός είσαι;
@ μπάτσος ή @ μαφιόζος;
Οι μήπως είναι πάλι και οι δύο @ ίδιος;
Σε πειράζει που σας μπερδεύω;
Σ'αρέσει η φαντασίωση με τ@ς δυό μπατσίνες;
Τι με κρατάει τόσο καυλωμέν@ που τρώω το ξύλο της ζωής μου και δεν καταλαβαίνω τίποτα;
Εσύ είσαι @ καλός που με χαϊδεύει;
Είσαι @ κακός που με δέρνει;
@ μαφιόζος το θέλει που με γουστάρει;
Θες να το κάνουμε σε μια θέα από το πορπαγκαζ;
Τα κρυφά σου ποιήματα τα γράφεις από την αγκαλιά μας;
Θα ξαπλώσουμε ανάποδα;
Γαργαλιέσαι όταν σου φιλάνε τη μασχάλη;
Θες να μας ξεναγίσεις στους Δελφούς από τα σεντόνια;
Είσαι ευτυχισμέν@;
Σ' αρέσουν τα ποιήματα;
Λατρεύω τα μεταλλικά σου μάτια;
Είπες λαχανιασμένα το όνομά μου στα δωμάτια των καλοκαιριών σου;
Θες να ρουφίξουμε το ίδιο στάχυ;
Θα μου αποστηθίσεις τα ερωτικά σου ποιήματα να τα θυμάμαι όταν τρώω ξύλο να μην καταλαβαίνω τίποτα;
Αν γίνουμε cyborg θα μας βάλουν μαζι;
Μ'αγαπάς;
Με σκεφτόσουν στην συναυλία;
Αν αν μας ξεφύγει και το κάνουμε στην γέφυρα θες να τους λέμε ότι είναι περφόρμανς για να μην πηδάνε από 'κει;
Αν σε πάρω από καρτοτηλέφωνο πρέπει να το παίζουμε φίλοι;
Το ραντεβού είναι ξεπερασμένη τεχνολογία;
Εσύ είσαι @;
Από αυτόν το κόσμο είσαι ολόκληρ@;
Να σου δείξω τον κόσμο μου;
Αν τελειώσω θα τελειώσεις;
Εμείς από το τέλος ξενικήσαμε;
Αποδεικνίεται κάπου ότι πάτησα στις αρχές σου;
Θα με συλλάβεις σαν ιδέα;
Σε θέλω;
Στο ταχυδακτηλουργικό που στίβω νερό από το στιλό το κατάλαβες ότι είχα αρπάξει ένα βρεγμένο χαρτί από πίσω απ' τ'αφτί;
Ποιό είναι το πιο ένδοξο αίσθημα;
Θα με φιλίσεις καμία ώρα, δύο τρείς;
Ο μαφιόζος στο φρέαρ μας την έχει στημένη;
Θα φάμε τα κουμπιά μας;
Ορθίους δεχόστ@;
Μπαμ μπαμ;
Αργείς;
Θα αργείς;
ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ
Για να λες
πως μ'άφησες Ελεύθερη
Τη νύχτα ελεύθερα
Δίχως ύπνο
Ελεύθερη
τα δάχτηλά μου τρώω
Πως σε έχω
και σε φιλάω
Τι να σου πω μέσα απ' τη φωτογραφία ..
Τι να σου πρωτοπώ ..
Να σου δείξω .. πώς ..
πόσο θέλω να σ'αγγίξω ..
Και μέσα σου να χαθώ
(Photos by me/ για σένα φως μου)
Το βλέπεις αγάπη μου; Σίγουρα το βλέπεις .. Εγώ το βλέπω ξεκάθαρα. Θέλει κι άλλο ταλάνισμα κι ο στίχος και όλα. Έστω όμως και λίγο να στέκονται μπορούμε να τα μοιραστούμε μπορούμε να κάνουμε την προσπάθεια για κάτι μαζί. Μπορούμε. Γιατί θέλω τόσο πολύ την αγκαλιά σου. Να υπάρχεις στη ζωή μου και να υπάρχω στη ζωή σου κάπως όπως μπορούμε να μπορούμε κάπως κανονικά.
ΓΙΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ
Στα χείλη σου έχεις
τα κρυμένα χρώματα του κόσμου
και στην ανάσα σου βρίσκεται
το τραγούδι που ξεκινά τη ζωή
Που κάνει το αίμα μου να τρέχει
σαν φως στη στοά του χρόνου
να ενωθεί με τις ζωές που ζήσαμε
κι όλες της αγάπης τις διαστάσεις
Εκεί κλείνεις την θέρμη
που χρυσίζει τα σκοτάδια μου
και τα βάφει γαλανά
Για να περνάς εμπρός μου
να βάζεις τον κόσμο στη θέση του
Δένω στα πόδια μου τα φτερά
Μέσα σε αυτόν το χρόνο έχω βγάλει τόσα σπυράκια όσα στην εφηβία μου. Έπεσα αμέτρητες φορές από την ακροβασία στο ποτάμι με τα θηρία. Συνεχίζω μουσκίδι τον δρόμο για το γιοφύρι. Μεταμορφώθηκα. Η απόγνωση και η απελπισία να με τελειώσουν δεν μου έκαναν ευτυχώς το χατίρι. Υπάρχει κάτι στον πυρίνα που κοκκινίζει κάτω από την θάλασσα υπάρχει φωτιά. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Δεν έχουμε τίποτα για χάσιμο. Είναι όλα πια πολύ μετρημένα.
Ξέρω τι είναι να κάνω. Δεν χαζεύω σου λέω τρέχω. Για μένα είναι μια φορά να μην αυτοακυρωθώ. Για σένα τι είναι .. θα ήθελα να μου το δείξεις εσύ. Αλλά επειδή είμαι και λίγο "αργόστροφο" και στον κόσμο μου όπως ξέρεις και δεν τα πιάνω με την πρώτη, προσπαθώ να πετύχω κάτι το σταθερό. Για μας. Ώστε να το επαναλάβουμε όσες φορές χρειαστεί. Αυτό για αρχή βέβαια. Έχω θέσει και υψηλότερους στόχους. Όλα εκπλήξεις. Δεν θέλω να περιμένεις τίποτα. Αν χρειαστεί να σε κλέψω σε κλέβω. Δεν πρέπει να σου επαναλλαμβάνω τώρα πάλι εδώ τα ίδια πράγματα.
Αφού εσύ είσαι σπίρτο και τα πιάνεις με την πρώτη. Τα πιάνεις και όταν σου φαίνονται μικρά τα ξαναπετάς στην θάλασσα. Αυτό το κατάλαβα, είχε αρκετές επαναλήψεις. Νομίζω όμως πιά ότι είμαι εντάξει για φάγωμα. Σε παρακαλώ μωρό μου .. μη με ξαναπετάξεις στην θάλασσα. Να με βγάλεις τουλάχιστον να με φάει καμιά "γάτα" ..
Τα ποιήματα που γράφω σε δεύτερο ενικό τα φυλώ. Γιατί είναι τα ξύσματα από την ξύστρα που ξύνει το ασημόχαρτο από το γυαλί, και με αφήνουν να βλέπω, αν και ακόμα λίγο θολά, απέναντι. Σε βλέπω. Και λιώνω.
Οι ανάσες μου επιταχύνουν και θολώνουν το τζάμι και το καθαρίζω με τα χαρτιά από αυτά τα ποιήματα. Πέταξα την καρδιά μου πάνω στο τζάμι για να το σπάσω μα δεν ήταν πέτρα. Ευτυχώς. Γέμισε το γυαλί αίματα αλλά η καρδιά μου ξαναμπήκε στην θέση της.
Όταν θολώνει πολύ το καθαρίζω και με δικά σου ποιήματα. Το καθαρίζω αλλά είναι και κάτι διαμάντια που το κόβουν.
Όσοι έχουν περάσει μέσα από τζαμαρίες και καθρέφτες ξέρουν να γίνονται κομμάτια . Δεν παραπονιέμαι. Ακόμα και κομμάτι κομμάτι θα βγω από αυτή τη φυλακή. Μάλλον έχω τόσα διαμάντια και με υπομονή το κόβω και θα βγω. Μόνο και μόνο για να σ'αγκαλιάσω ..
Τώρα που βρίσκω την γαλήνη μπορώ να σκέφτομαι ακόμα καλύτερα. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Αρχίζω και πατάω πολύ πιο σταθερά. Προχωρώ χωρίς αμφιταλαντεύσεις. Αρχίζει να παίρνει νόημα και η διαδικασία, να παρουσιάζει ευδιάκριτες διαβαθμίσεις. Είναι η πέραν από την ανάγκη επιλογή. Είναι υπέροχο! Είναι θαυμάσιο! Είναι η εξέλιξη της συνείδησης. Είναι η ένλογη συναισθηματική πράξη ενός ήδη αυτοπροσδιορισμένου ανθρώπου. Η Γη είναι η Γη. Ο κόσμος είναι ο κόσμος. Εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι .. το αιώνιο μυστήριο της κοσμογονικής ενέργειας .. που με κινεί.
Ο μεγαλύτρωτος έρωτάς μου! Ο σκοπός κι ο προορισμός μου. Ο κλέφτης του μυαλού μου και της καρδιάς μου. Η καψούρα μου η αείζουσα φωτιά μου, το άχτι μου το συμπάντιο. Ο πόνος που με ψηλώνει. Το νερό η τροφή και το φάρμακό μου. Ο άνθρωπός μου. Η αδερφή ψυχή μου. Το κορμί μου. Αχ το κορμί μου. Κορμί μου ..
Και δε λέω άλλα γιατί όσο σε κυνηγάω θα φεύγεις. Και θα μου λες ότι γίνομαι και νιανιά. Γι αυτό ετοιμάζω εκπλήξεις. Τίποτα να μην περιμένεις.
Το Δέντρο
Σαν παιδί, σε φύτευα τρέμοντας
Ωραίο φυτό!
Πώς κοιταζόμαστε αλλαγμένοι πιά
Θαύμα ορθώνεσαι και
όπως ένα παιδί από παλιά...
FRIEDRICH HÖLDERLIN
Και αυτοί σιωπούν γιατί τους πήραν
τα χωρίσματα του νου,
και οι ώρες όταν κάποιους ένιωσαν κοντά
μόλις τους αγγίξουν φεύγουν.
Τις νύχτες συχνά όταν φτάνουν στο παράθυρο
είναι ξάφνου όλα καλά.
Τα χέρια τους βρίσκουν το Συγκεκριμένο,
και η καρδιά ψηλώνει ίσως για να προσευχηθεί
και τα μάτια ξεκούραστα κοιτούν
τον ανέλπιστο, τον παραμορφωμένο κήπο
μεσ' στο καρό που ηρεμεί,
εκεί στο φέγγος των ξένων κόσμων
μεγαλώνει και δεν χάνεται ποτέ.
RAINER MARIA RILKE
Σε μια κριτική για το πρώτο βιβλίο του Κάφκα Παρατήρηση, ο Musil εγκωμιάζει το απαράβλητο ύφος του συγγραφέα που θυμίζει την "ευσυνείδητη μελαγχολία" με την οποία "ένας παγοδρόμος εκτελεί τις μακρές του περιστροφές και φιγούρες". Με την εικόνα μιας ονειρικής διεισδυτικής έντασης ανακάλυπτε στον Κάφκα "μια φιλική ηπιότητα όπως τις ώρες ενός αυτοχειριαζόμενου ανάμεσα στην απόφαση και την διεκπεραθωση".
Πώς σχηματοποιούνται οι φιγούρες του Walser;
Από που κατάγονται;
Έρχονται από την νύχτα, από εκεί που εκείνη είναι σκοτεινότερη, ίσως θα έλεγε κανείς από μια βενετσιάνικη, φωτισμένη από ισχνά λαμπιόνια της ελπίδας, με λίγη σταθερή λάμψη του ματιού, αλλ' όμως σε σύγχυση και λυπημένες για να κλαίς. Ό,τι ισχυρίζονται, είναι πρόζα. Γιατί οι λυγμοί είναι η μελωδία της φλυαρίας του Walser. Μας προδίδει από που έρχονται οι αγάπες του. Δηλαδή από την παραφροσύνη, και από πουθενά αλλού. Πρόκειται για τις μορφές που έχουν αφήσει πίσω τους την τρέλα και γι' αυτό εμμένουν στη σπαρακτική, τόσο απόλυτα απάνθρωπη αλάνθαστη επιφανειακότητα. Αν θα 'θελε να κατονομάσει κανείς με μια λέξη το χαροποιό στοιχείο και τη φρίκη που τις συνοδεύει, τότε θα του επιτρεπόταν να έλεγε: όλες τους έχουν γιατρευτεί.
WALTER BENJAMIN
Σήμερα τα ξημερώματα τραυματίστηκε θανάσιμα ο Πίπης και ξεψύχισε λίγο πριν το μεσημέρι. Ο Πίπης ο καλύτερός μου φίλος χήνος με συντρόφευε σχεδόν δέκα χρόνια και μου στάθηκε σε πολύ δύσκολες στιγμές. Υπήρξε παραδειγματικά γενναίος. Επιβίωσε από τσακάλια και αγρίμια όλα αυτά τα χρόνια ως το μακροβιότερο κατοικίδιο της μέχρι τώρα ζωής μου. Χάθηκε άδικα από μια ύπουλη επίθεση της Τσίκας, ενός τελικά απαίσιου και παθολογικά ζηλιάρικου κοπρογκριφόν που δέχτηκα να υοθετίσω την περασμένη άνοιξη. Σήμερα θα την είχα πνίξει με τα ίδια μου τα χέρια αλλά εν τέλη σκέφτηκα μια δικαιότερη μοίρα για αυτήν. Την πήγα και την άφησα στον σκουπιδότοπο. Εύχομαι μέχρι το πρωί να την έχουν φάει τα τσακάλια.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει φίλε μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γαλανά σου τα ματάκια, το πόσο με καταλάβαινες και πως ερχόσουν κοντά μου, πώς τραγουδούσαμε μαζί, πόσο με δίδαξε το ήθος σου κι η πίστη σου στην αγάπη. Πως με περίμενες έξω από την πόρτα κάθε φορά, το γέλιο που έκανα με τους τρόπους που έβρισκες να κλέβεις τα σταφύλια από την κληματαριά, πως έκλεβες την παράσταση κάθε φορά. Η ζωή δεν είναι ίδια χωρίς τον Πίπη. Δίχως την χάρη του και την ομορφιά του.
( Ο Πίπης ... η τελευταία του φωτογραφία, συντροφιά μου έξω από την κουζίνα)
Συνομιλία με τον Friedrich Nietzsche
Αξιότιμε κύριε Nietzche:
πιστεύω, μα ναι, πιστεύω πως σας βλέπω
στην ταράτσα απ' το σανατόριο, στη δύση του ηλίου
όταν πέφτει η ομίχλη και το τραγούδι των πουλιών
ξεσπάει στον λαιμό τους.
Απ' ανάστημα όχι ψηλός με ένα κρανίο θολωτό
όπως ένα βλήμα,
γράφετε εκεί το νέο σας βιβλίο,
και μια περίεργη ενέργεια σας ζώνει από παντού:
πιστεύω ότι βλέπω τις σκέψεις σας που χορεύουν
σαν μεγάλες στρατιές.
Γνωρίζω πως η μελαχρινή Άννα Φρανκ έχει πεθάνει,
όπως και οι φίλοι και φίλες της,
και οι εξαδέλφοι της.
Θέλω να σας ρωτήσω, τι είναι η λέξη, τί
η διαύγεια που τη διαπερνά, γιατί καίνε οι λέξεις
ακόμη και μετά απ' εκατό χρόνια, αν και η γης είναι τόσο βαρειά.
Βεβαίως, δεν υπάρχει καμιά σχέση ανάμεσα στην τύφλωση
και τον σκοτεινό πόνο, τη φρίκη.
Υπάρχουν τουλάχιστον δύο Βασίλεια,
αν όχι περισσότερα.
Όμως αν δεν υπάρχει κανένας Θεός και καμιά δύναμη
που συνταιριάζει τα διαφορετικά στοιχεία,
τότε τι είναι οι λέξεις, από που έρχεται
το εσωτερικό φως;
Και από πού έρχεται η χαρά; Προς τα που πορεύεται το Τίποτε;
Που κατοικεί η συγγνώμη;
Γιατί εξαφανίζονται το πρωί τα μικρά όνειρα
και τα μεγάλα ψηλώνουν;
ADAM ZAGAJEWSKI
ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ
Στο έρημο δωμάτιο
του βρέφους κλάμα
Που ψάχνει μάνα
Κι όλα του γύρω είναι
απειλητικά μεγάλα
Ώσπου από την πάλη
με την εγκατάληψη
ύπνος βαρύς
έρχεται και το σώζει
Πια τίποτα δε ζητάει
Τίποτα δε θα ζητήσει
Σιγά σιγά θα φιλιωθεί
με το δωμάτιο
Τις πόρτες αντικρίζει
Τις πόρτες
θα αντικρίζει τις κλειστές
για μάνα
ΤΟ ΠΙΟ ΛΟΓΙΚΟ
Τι τα θες τώρα τα
της κάθαρσης πονήματα...
Τα αγνά του απέραντου
που αφρίζει θυμωμένα
Από την ήβη ως την καρδιά
και πάλι πίσω
Το απέραντο
που αφρίζει η κάθαρση
...τώρα
το πιό λογικό είναι
να βρούμε να συντονιστούμε
σε μιαν ερωτική μανία
πόνημα
του απέραντου
που αφρίζει θυμωμένα.
ΛΙΛΗ
Την βρήκα χθες το απόγευμα
Σαν έστριβα στον ποταμό τον Βόθωνα
Στο εκκλησάκι του ΑγιοΔημήτρη.
Εκεί που σπάσαμε τον ουρανό..
Θυμάσαι;
Την είπα Λίλη.
(Photos by me/ Lilly)
ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ
Σελίδες άχρωμες
Άλαλου θέλοντος Βοήθεια
Με τα άσπρα κόκαλα στο στόμα του
Χαλίκια
που πάνω τους καλπάζει ασέλωτο
το περίφανο άλογο
Κινώντας
τις αποστάσεις του μυαλού όπου η Γης μπροστά τους είναι πολύ μικρή
Κι ο χρόνος 365 -ι-ημερονύχτια.
Πώς να το πω
ότι το άξιζες εσύ
Όλο αυτό
Εσύ!
Α!
Όχι Εσύ.
Αυτός!
Αυτός ο εαυτός σου
στις σελίδες
Από το Χάος γεννήθηκε η Γη
Μη το ξεχνάς μωρό μου ..
Κι ύστερα η θάλασσα ο ουρανός και τα αστέρια ..
Αγάπη μου μωρό μου μάτια μου ψυχή μου φως μου ερωτά μου καύλα μου ..
(Photos by me / πίνακες του ΓΦ)
Δείξε μου λίγη αγάπη γαμώτο....
Υλικά:
1 κιλό κολοκύθι γλυκό
1 διπλόχουφτα αλεύρι περίπου
1 χούφτα διόσμο
5 θαλασσόσκορδα
1 σκελίδα σκόρδο
1 κουτάλι κάρι
1 κουταλάκι μπούκοβο
Μισό σφινάκι μπράντι
Αλάτι
Εκτέλεση:
Τρίβουμε το κολοκύθι ή το περνάμε στο μούλτι ανάλογα. Το βάζουμε σε ένα μπολ και προσθέτουμε το αλάτι, λιωμένα τα σκόρδα, τον διόσμο, τα μπαχαρικά, το αλεύρι και το μπράντι. Τα μαλάζουμε μέχρι να γίνει ένας ομοιόμορφος και σφικτός χυλός. Και τον τηγανίζουμε κουταλιές με τον τρόπο που τηγανίζονται οι λουκουμάδες. Βου αλά
Βαθμός δυσκολίας σχετικά εύκολο.
Σημείωση: ξεροτηγανισμένοι δε παίζονται! Με τζατζίκι... δεν έχω λόγια!
Υλικά:
Μισό κιλό ρεβύθια
5 κρεμύδια μεγάλα
Λίγες αποξηραμένες τομάτες
1 κουταλιά της σούπας κουρκουμά
1 κουταλιά της σούπας κάρι
1 κουταλιά αλεύρι τσουκνίδας
5 λεμόνια
3 ριγανόξυλα
Αλάτι
Ελαιόλαδο κορυφαίας ποιότητας
Εκτέλεση:
Αλλάζουμε το νερό από τα ρεβύθια στο μούσκιο. Τα βράζουμε στην χύτρα με τα κρεμύδια μιάμιση ώρα. Αφαιρούμε το πολύ νερό, προσθέτουμε λίγο λάδι, τις ντομάτες και την τσουκνίδα. Τα αφήνουμε να βράσουν άλλα είκοσι λεπτά. Ρίχνουμε τα ριγανόξυλα καπακώνουμε και κλείνουμε τη φωτιά. Τα αφήνουμε να ξεκουραστούν για δέκα λεπτά. Αφαιρούμε τα ριγανόξυλα. Λιώνουμε με ένα δυνατό εργαλείο τα πάντα να γίνουν πουρές. Προσθέτουμε τα μπαχαρικά, το αλάτι, το χυμό λεμόνι και το λάδι με αυτή τη σειρά. Ανακατέβουμε. Βου αλά!
Βαθμός δυσκολίας σχετικά εύκολο.
Δεν θα πιστεύεται πόσο νόστιμο είναι! Συνοδεύει πολύ ωραία τα ψάρια.
-Με τυρί φέτα ο Ηρακλής τρώει τρία πιάτα!-
Υλικά:
Τέσσερις χεριές αντράκλες
Τέσσερα κρεμύδια μεσαία
1 σκελίδα σκόρδο (προαιρετικά)
500ml ντοματοπολτό
Μισό ξύλο κανέλα Κεϋλάνης
3 γαρύφαλα
Αλάτι
Ελαιόλαδο
Εκτέλεση:
Πλένουμε και σπάμε τις αντράκλες στο μέγεθος που μας αρέσει. Κόβουμε στη μέση εγκάρσια τα κρεμύδια και συνεχίζουμε κόβοντάς τα λεπτές μισές ροδέλες. Βάζουμε λάδι στην κατσαρόλα για σοτάρισμα και σπάμε μες τα χέρια μας τις μισοροδέλες από τα κρεμύδια μέσα. Ξεκινάμε το σοτάρισμα και προσθέτουμε τις αντράκλες το σκόρδο και τα μπαχαρικά. Μόλις μαραθούνε τα σβήνουμε με τη σάλτσα και τα καπακώνουμε να βράσουν σε χαμηλή φωτιά για μισή περίπου ώρα. Και βου αλά
Βαθμός δυσκολίας πανεύκολο
Συνοδευεταί πολύ ωραία με μπασμάτι και γιαούρτι. Για τους πιο απαιτητικούς μπορεί να γίνει και με κυνήγι ή κόκκινο κρέας.
Υλικά:
3 μελιτζάνες μεσαίες
1 πιπεριά φλωρίνης αλίπαστη
1 σκελίδα σκόρδο μεγάλη
1 θαλασσόσκορδο
1 κουταλάκι αποξηραμένο μαϊντανό
Μισό σφινάκι γλυκάδι (ξύδι με πετιμέζι)
Αλάτι
Ελαιόλαδο κορυφαίας ποιότητας
Εκτέλεση:
Ψήνουμε τις μελιτζάνες καλά, μέχρι να γίνουνε μυαλό που λέμε. Μόλις λίγο κρυώσουν ώστε να πιάνονται τις ξεφλουδίζουμε και τις στίβουμε στις παλάμες, όπως στίβουν το αγγούρι για το τζατζίκι. Έχει σημασία να το κάνουμε αυτό όσο είναι ακόμα ζεστές ώστε να ομογενοποιηθούν με τα υπόλοιπα υλικά. Τις τοποθετούμε σε ένα μπολ και τις κάνουμε κρέμα με τα δάκτηλα. Κόβουμε κίβους την πιπεριά και τα σκόρδα και τα προσθέτουμε. Ρίχνουμε το αλάτι, το γλυκάδι, τον μαϊντανό και το λάδι με αυτή τη σειρά και ανακατεύουμε. Βου αλά
Βαθμός δυσκολίας πανεύκολο.
Σημείωση: Οτιδήποτε ψήνουμε στον φούρνο μπορούμε να πετάξουμε μέσα και τρις μελιτζάνες έτσι όπως είναι με το κοτσάνι. Αν αυτή η σαλάτα είναι σκεπασμένη με μια κρούστα λάδι μπορεί να διατηρηθεί σε βάζο πάρα πολλες μέρες. Και μπορεί να συνοδεύσει ότι σας αρέσει. Ακόμα και να ρυθμίσει την Μελαγχολία!
Σου έχω πει ότι ξέρω πως γράφονται τα ποιήματα. Όχι ότι όταν ξέρει κάποιος πως γράφονται τα ποιήματα μπορεί να γράψει κι ένα. Αυτά είναι στιγμές ας πούμε συντονισμού ας πούμε δικού μας με την δικαιοσύνη, την αλήθεια, την αγάπη, τη σοφία, το αρχέτυπο, τον ένθεο κώδικα, τον έρωτα, δεν ξέρω τώρα ακριβώς να στο πω σύντομα. Απλώς το έχω αισθανθεί, έχω μια εικόνα. Αυτοί που λένε πως πρέπει να βγείς από σένα για να γράψεις ή ότι χρειάζεται να διαβάζεις με το κιλό τα βιβλία εγώ δεν τους πολυπιστεύω. Το ποίημα βγαίνει από μέσα μας και μπορεί να είναι καλό όταν μετά το ποίημα σου νιώσεις διαφορετικά από ότι πριν. Φωτεισμένος, ξαλαφρωμένος, αποφασισμένος, κατασταλαγμένος, διαφωτισμένος, θερμότερος, ψυχρότερος, δυνατότερος, καθαρότερος...
Σου έλεγα λοιπόν ότι γνωρίζω κάπως πώς γράφονται τα ποιήματα. Το συνειδητοποίησα το 2018 με 19 όταν άρχισα την έρευνα με ασκήσεις κυριολεξίας-μεταφοράς. Το έχω δει ξεκάθαρα. Όμως αξιωματικά ακόμα δεν μπορώ να το θέσω. Αν μπορούσα να το στηρίξω λογικά, κάτι που δεν γίνεται διότι μιλάμε για "μαγεία" , αν μπορούσα να το στηρίξω λογικά ... δε ξέρω, νομίζω τα έχουμε πάει πολύ καλά μέχρι τώρα.
Όταν αφήνομαι μέσα του, σου μου μας, νιώθω το ασύληπτο. Ξέρεις, σαν αυτό που λένε για την Νιρβάνα. Όταν παραβλέπω τον ψυχίατρο και λαμβάνω με όλο μου το είναι ότι μου αναφέρεσαι, με χτυπάει ένα ρεύμα διέγερσης... κεραυνός, μωρό μου, νομίζω ότι ξέρεις πως είναι. Τόσο πολύ που είναι η ηλεκτομαγνητική ενέργεια που συνήθως στο δευτερόλεπτο αμύνεται το ίδιο το σώμα. Αν αφεθείς στα λίγα λεπτά-δευτερόλεπτα, ποιός ξέρει αφού διαλύεται και ο χωροχρόνος, λιποθυμάς.
Αυτά τα έχω συμπεριλάβει όλα στην έρευνα. Αλλά θέλω να εργαστούμε μαζί κι από κοντά σε αυτό.
(Photos by me)
Δεν είναι ότι το δεν το πιστεύω. Το πιστεύω. Και σε μας πιστεύω και σε μένα και σε σένα. Κι ότι μπορώ να σε συναρπάσω. Να μην εχεις ξαναζήσει κάτι τόσο μαγικό. Να τα ξεχάσεις όλα. Όλα τα άλλα.
Πως έχω κάνει τόσες χαζομάρες δε μπορώ να καταλάβω! Μάλλον δεν μπορούσα να ξεπεράσω το πρώτο άκυρο, το δεύτερο, το τρίτο, το δέκατο τρίτο... πόσα άκυρα μου έχεις ρίξει .. πω πω, είναι να μη τρελαίνεσαι!
"...καλύτερα μαζί σου και τρελός"
... γιατρέ ,
βοήθεια!
ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ
Στην REM κατατονία
-φάση γεμάτο κεφάλι-
Που του ουρανού τα σύννεφα
χάδια του δίνουν
Κι ανοίγουν δρόμους
Σε ένα πατίνι
δυο παιδιά
Μέσα σε νέφη ηλεκτρικά
Σ' αγκαλιάζω
(Photo Μέγα νέφος του Μαγγελάνου/ γαλαξίας παγώνι)
... στο έργο της ζωής σου θέλω να είμαι ο κασκαντέρ...
Ναι μωρό μου ..
Τα καθάρισα
Απ' το πρωί τρίβω
Μήπως και φύγω
Από το πεδίο του μυαλού μου
Που γήπεδο μου το έχεις κάνει
Νύχτα που σε παίρνω και με παίρνεις
Κι είναι πέντε πράγματα να γίνουν
Πολύ σοβαρά
(Photos by me/ το βιβλίο και φωτομοντέλο είναι Μαθηματικές σπαζοκεφαλιές Brian Bolt)
Είναι η ντομάτα κι η πιπεριά
Και θέλαν να παντρευτούνε
Και πάνε στο πράσο
Και τους λέει το πράσο:
Τα πράσα δεν κάνουν τον παπά
...
..
Δε μπορώ να στα γράφω όλα, αυτό πρέπει να το καταλαβαίνεις. Όχι ότι γράφω ψέμματα. Από σένα ξεκινάνε όλα. Η αισιοδοξία μου ότι θα έρθουν τα πρωινά που θα ξυπνώ δίπλα σου και δεν θα θέλω να αλλάξω άλλο τον κόσμο. Μέσα από την ιστορία μας βλέπω τα πράγματα. Αν η ζωή ήταν ρόδινη και οι άνθρωποι θετικοί, ανοιχτοί κι ωραίοι θα είχαμε φιληθεί σε εκείνο το πρώτο λιμάνι. Δεν μπορώ να ξεχάσω το χαμόγελό σου εκείνο το πρώτο βράδυ, ήταν μεγαλύτερο από όλο το λιμάνι. Μάλλον μεγαλύτερες από όλα ήταν οι ανασφάλιές μου. Τέλος πάντων. Έχει εξελιχθεί πάρα πολύ η ιστορία από τότε. Μακάρι η ανθρωπότητα να είχε κάνει τα βήματα που κάνουμε εμείς τόσα χρόνια από την αγάπη μας. Δεν γίνεται εδώ να στα λέω όλα. Δεν είμαστε οι δυό μας εδώ. Και δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι φανατικοί μου αναγνώστες. Αν είναι οι μαφιόζοι που τους μπαίνω στην μύτη, αν είσαι εσύ, αν είναι κάποιος άλλος. Έχω κι αυτήν την περίεργη περιφάνεια να μην το ψάξω. Εγώ νιώθω καλά με τα συναισθήματα και δε με νοιάζει. Πονάω, το σώμα μου είναι εξουθενωμένο, οι επιθυμίες μου οργώνουν το μυαλό αλλά νιώθω καλά με τα συναισθήματα. Νιώθω καλύτερα από πριν που έθαβα το κορμί. Ακόμα και αν δε με θες νιώθω καλύτερα που με βοήθησες έστω κι έτσι να το ξεσπάσω να το εκφράσω έστω κι έτσι με πένθος βαρύ και απόρυψη κι εγκατάληψη και σχιζοφρένια αναφορική. Νιώθω όμως ολόκληρη τώρα. Είμαι ολόκληρη μέσα σε μια κόλαση και σε ψάχνω. Σ' αγαπώ και φωτίζει. Σ'αγαπώ και αλλάζει η κόλαση σε παράδεισο και δε χρειάζεται να σε ψάξω αλλού παρά μέσα μου. Μόνο που θα ήθελα να βρούμε μαζί και μια λύση για το σώμα. Εσύ δε βιάζεσαι, μπορεί και να μην το θες .. εγώ έχω διαλυθεί. Όμως να μη με λυπηθείς. Με τίποτα να μη με λυπηθείς. Πάνω μου να πέφτεις με όλες σου τις δυνάμεις. Με άμιλλα ευγενική. Μη μου χρεώσεις πισόπλατα και γλίτσες. Ποτέ δε σκέφτηκα να σε δοκιμάσω με κάτι, ποτέ δεν αμφέβαλα για σένα δεν έχω σκεφτεί άσχημα για την αγάπη σου ποτέ. -Κατάλαβε πώς το εννοώ- . Ναι έκανα λάθη και σκήλιασα για να προστατευτώ έκοψα την ψυχή και το σώμα στα δυό, νέκρωσα, αναστήθηκα, μαρμάρωσα, παρανόησα, τυφλώθηκα. Δεν χρειάζεται να κοιτάω άλλο το παρελθόν. Μέσα σε όλο του το άλγος είναι τόσο γλυκό να συμβαίνουν από έρωτα όλα αυτά. Είναι τεράστιο. Πόσοι οι "τυχεροί" που μπορούν να διανοηθούν μια τέτοια ιστορία..
. Βοήθησέ με να βρούμε μια λύση να ρίξουμε στην Γη αυτόν τον κομήτη.
Σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν θα με ανακούφιζε κάπως να ακούσω τη φωνή σου ή αν μάλλον αν θα με έκανε ακόμα χειρότερα. Άργησα πολύ να κοιμηθώ χθες. Κατα τις 1 το πρωι ήρθε ο κουμπάρος ο κιθαρίστρας μου με τη Βάνα και πατήσαμε πόσα τσιγάρα μέχρι το πρωί. Πέθανα στο -σπαστικό- γέλιο με τα κατορθώματά μας που φέτος το καλοκαίρι απ τη στερητική μανία μου βρέθηκα να ταρακουνώ την Πελοπόνησο-και όχι μόνο χαχ- δύο φορές! Αχ ψυχή μου πόσο καλύτερα θα ήτανε αν λιώναμε στον έρωτα.. Γιατί καρδιά μου να γίνεται τόσο δύσκολη η ζωή.. Φαντάζομαι εσύ, που έχεις φάει μεγάλα ζόρια, μπορείς να τα βλέπεις τα πράγματα πιο κουλ και να μη σε ολοκαυτώνει η καψούρα χαχ- . Να μπορείς ίσως να την ελέγχεις και να την ανοιγοκλείνεις. Μα γίνονται αυτά; σιγά μη γίνονται αυτά! Ούτε με ένεση για ελέφαντες. Ξέρω, είναι αγώνας. Θέλει κι ένα γλωσσόφιλο να σου ρουφάει το μυαλό. Ποιος να ξέρει τώρα αν εσύ νιώθεις και τι νιώθεις. Αν έχει γίνει το αίμα σου φάσμα στον γαλαξία του Μαγγελάνου... Εγώ προσανατολίζομαι στις περφόρμανς. Είναι ένα είδος τέχνης που περικλύει άμεσα όλα τα είδη τέχνης και η ποίηση αποκτάει σώμα, βρίσκει αντίκρισμα. Μ'αρέσει πολύ και τη σκηνή την έχω τελικά μεγάλο άχτι. Προχθές μόλις μας πήραν την σκηνή ένιωσα κατάλαβα πόσο πολύ την γουστάρω, έπεσα στο κρεβάτι από τους πόνους. Είναι και το έργο, εσύ, η καψούρα.. είναι ο έρωτας καύλα μου, στο βάθος είναι η σκηνή ένα στρώμα 1,60 επί 2 που παίζουμε το έργο μας μάτια μου .. και μη με πεις ριχή, ξέρεις πόσο το έχω παλέψει. Να με δεχτείς. Μη με τρελαίνεις με τα καρότα, τα μολών λαβέ σου χτυπήματα κάτω από τη μέση που μου στρίβουν τη βίδα. Τόσα μολών λαβέ που έπρεπε να μένεις στη Σπάρτη να μου ρίχνεις ένα τηλέφωνο και σε μιάμιση ώρα να είμαι εκεί.
Συναντιόνται δυο και του λέει:
καπνίζεις μετά το σεξ;
Κι απαντάει ο άλλος:
Όχι δε καπνίζω, αλλά άμα αρχίσω το σεξ θα καπνίζω.....
Σε σκέφτομαι και σε βλέπω στον ύπνο μου. Ευτυχώς μου χαμογελάς. Με τα κοφτερά δοντάκια σου. Και στον ύπνο μου σε φιλώ και σ' αγγίζω. Μια σε χαϊδεύω κάτω από το γόνατο, σου ακουμπάω λίγο την κοιλιά και φτάνουν αυτά να με κάνουν ευτυχισμένο. Θα ήθελα να μου δώσει το υποσυνείδητο να δω και κάτι πιο σκληρό, ένα κρεβάτι, αλλά δε μου δίνει τώρα. Είναι και στιγμές στιγμές που πιστεύω πως είναι τελείως τρελό και είναι όλα σου για τον Σ. Τι μπέρδεμα κι αυτό. Νομίζεις ότι εγώ ήθελα να πάθω αυτό που έχω πάθει; "Ατύχημα" ήταν που έπεσα πάνω σου, με στράβωσε το φως από τη λάμπα στο κομοδίνο κι έπεσα πάνω σου χωρίς να το θέλω και σε θέλω. Δεν μου βγαίνει πιά να σου μιλάω στην "καθαρεύουσα", θέλω να γαμηθούμε, έρωτας είναι το ξέρεις. Και δεν το ήθελα όπως κι εσύ. Εσύ δεν θέλεις τίποτα, έτσι φαντάζομαι. Εγώ θέλω και το βιβλίο σου να γίνει μπεστσέλερ. Θα ήθελα να σε πάρω από κει όπως στην διαφήμιση με το ποτό που κλέβει ένας μια νύφη μέσα από την εκκλησία. Χαχα, αλήθεια το ονειρεύομαι αυτό, έτσι απλά να εμφανιστώ να σου πιάσω το χέρι μέσα στον κόσμο και να φύγουμε τρέχοντας. Αλλά στην πραγματικότητα δεν θα είναι τόσο εύκολο και δεν ξέρω γιατί έγινε τόσο δύσκολο, μάλλον επειδή αποφασίσαμε τα έργα. Αλλά γίνεται τόσο μα τόσο δύσκολο που τρελαίνομαι ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω αν είναι θέμα εμπιστοσύνης εκεί σκάω περισότερο γιατί το ξέρεις πως για σένα πέφτω μπροστά στη σφαίρα και πάντα σε άκουγα αν είναι κάτι να κάνω για σένα. Τα πρότζεκτ του καλοκαιριού μου φάγαν αρκετή ενέργεια και επαγγελματικά εδώ στα της επιβίωσης για το άνοιγμα που οργανώνω έμεινα λίγο πίσω. Είναι όλα που κάνω ξεκαθαρίσματα και ξεμπερδέματα, χρειάζονται όλα. Εσύ λες δε θελεις τίποτα και είσαι μια χαρά. Εγώ που θέλω να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα για να σε συναντήσω καλά να πάθω. Σκέφτομαι πως αν τελικά έχω κάνει λάθος και είναι όλα για τον Σ. θα πρέπει τελικά να μου δείξεις λίγια συμπόνια και να μην δεις ότι σε είδα όπως σε είδα από ανάγκη για μια ερωτική σύντροφο. Ξέρεις ότι είμαι ωραίο παιδί και σε αυτόν τον τομέα μπορώ να έχω ότι θέλω. Σχεδόν δλδ γιατί εγώ εσένα θέλω. Αυτό που νιώθω για σένα έχει φύγει μίλια μπροστά από όλα τα άλλα που με έχουν συγκινήσει κατα καιρούς. Θέλω να ξέρω πότε θα είσαι Αθήνα να δοκιμάσω την τύχη μου. Κι ας είναι το επαγγελματικό σχέδιό μου ημιτελές ακόμα, κάτι θα βρω για να γράψω τον γιατρό και να ρθω στα μέρη σου για έναν περίπατο. Στο όραμά μου καθόμαστε κάπου και χαζεύουμε τη θέα. Σε έχω πάρει την πιο προστατευτική μου αγκαλιά. Σε κρατώ κι είσαι ανάμεσα στα πόδια μου. Με το στήθος μου κολλημένο στην πλάτη σου παίζουμε με τα χέρια μας, γέρνω μπροστά και φιλιώμαστε και το σώμα σου όπως σε αγκαλιάζω είναι γήπεδο ατέλιωτο ...παναγιά μου. Μου μιλάς, μου εξηγείς πέντε πράγματα που τα έχω τόσο ανάγκη κι όπως μου μιλάς σου γλύφω τα αυτιά σου και τον λαιμό, πιάνω το στήθος σου, το πιο ερωτικό στήθος που αντίκρισα, και θέλω να στο ρουφίξω όπως ο δειψασμένος ρουφά έναν κάκτο μέσα στην έρημο. Σε φιλώ κι έχω τα χέρια μου ανάμεσα στα πόδια σου και σε ρωτώ και περιμένω να μου εξηγήσεις με τα λόγια του έρωτα. Αλήθεια, δεν ήθελα να πάθω τέτοιο "ατύχημα". Ήταν αρκτά εντάξει να ξέρω πως σαν κορμί δεν θα είχα καμιά ελπίδα μαζί σου. Μπορούσα να παρηγορούμε με ιδανικά και υψηλή τέχνη. Τώρα έχεις χύσει τα πάντα του είναι μου και δεν βλέπω τίποτε πέρα από την γαλακτερή μας συνεύρεση. Κι αν έχω κάνει λάθος και σε ταλαιπορώ τόσο άσχημα κι άστοχα, αν μ' αγαπάς θα μου δείξεις λίγη συμπόνια. Γιατί δεν πρόδωσα τίποτα. Απλά σ' αγαπώ με το σ'αγαπώ μου ολόκληρο.
ΑLiTZiM
«Θάλασσα, εσύ, που μόνο μπρος πηγαίνεις» της Λουίζ Γκλικ
Τέσσερα ποιήματα της Λουίζ Γκλικ
Λουίζ Γκλικ Δημοσιεύτηκε 17 Οκτωβρίου 2020
μετάφραση: Δήμητρα Κωτούλα
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ
Ο άντρας στρέφει την πλάτη του στο νησί.
Τώρα δεν θα πεθάνει στον παράδεισο
δεν θ’ ακούσει ξανά
τα λαούτα του παραδείσου ανάμεσα στα λιόδεντρα,
πλάι στις λιμνούλες με το καθαρό νερό
κάτω απ’ τα κυπαρίσσια. Τώρα
ο χρόνος ξεκινάει, μέσα του ακούει κιόλας
εκείνον τον σφυγμό που είναι της θάλασσας το αφήγημα,
την αυγή κυρίως, που η έλξη γίνεται πιο δυνατή.
Ό,τι μας έφερε εδώ
θα μας διώξει πάλι μακριά – το καράβι μας κιόλας
λικνίζεται στο χάλκινο νερό του λιμανιού.
Τώρα η μαγεία πέρασε.
Δώσ’ του πίσω τη ζωή του,
θάλασσα, εσύ, που μόνο μπρος πηγαίνεις.
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
Τώρα –δειλινό, στα σκαλιά μπροστά στο παλάτι–
ο βασιλιάς τής ζητάει να τον συγχωρέσει.
Είναι πιστός –
προσπάθησε να μείνει
πιστός στη στιγμή: Υπάρχει άλλος τρόπος να είναι
αληθινά ο εαυτός του;
Η γυναίκα
κρύβει το πρόσωπό της, είναι
κι οι σκιές. Κλαίει
για το παρελθόν της: Για όποιον είχε μια κρυφή ζωή,
τα δάκρυα θα μένουν πάντοτε ανεξήγητα.
Αλλά ο βασιλιάς δέχεται πρόθυμα
τη θλίψη της γυναίκας του: Δική του
είναι η γενναιόδωρη καρδιά,
στη χαρά όπως και στην
οδύνη.
Ξέρεις τι θα πει
συγγνώμη; Θα πει ότι
ο κόσμος έσφαλε, ότι πρέπει
να τον συγχωρέσεις –
ΝΟΣΤΟΣ
Ήταν μια μηλιά στην αυλή,
ίσως και σαράντα χρόνια
πριν – πίσω της
το λιβάδι. Κρόκοι
να παρασύρονται στο υγρό γρασίδι.
Στεκόμουν σ’ εκείνο το παράθυρο:
Απρίλιος, τέλη. Η άνοιξη
ν’ ανθίζει στον κήπο του γείτονα.
Πόσες φορές, αλήθεια, άνθισε
ένα δέντρο στα γενέθλιά μου,
τη μέρα εκείνη, όχι
πριν ή μετά. Σύμβολο
του αμετάβλητου της εξέλιξης, της ίδιας της μεταβολής.
Σύμβολο-εικόνα
της σκληρότητας της γης. Τι άραγε
γνωρίζω για τον τόπο αυτό,
τη θέση του δέντρου δεκαετίες τώρα
πήρε ένα μπονζάι, φωνές
ακούγονται απ’ το γήπεδο του τένις –
αγροί. Μυρωδιά από γρασίδι κομμένο.
Όπως ακριβώς αναμένει ο λυρικός ποιητής.
Κοιτάξαμε τον κόσμο μία φορά, στην παιδική μας ηλικία.
Τα υπόλοιπα είναι μνήμη.
[Από τη συλλογή Λιβαδοχώρες / Meadowlands]
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ (VI.)
Η λάμψη της μέρας
γίνεται λάμψη της νύχτας –
η φωτιά γίνεται κάτοπτρο.
Η φίλη μου η γη είναι πικρή – ο ήλιος σκέφτομαι
την ξέχασε.
Πικρή ή βαριά, δεν ξέρω ακριβώς να πω.
Ανάμεσα σ’ εκείνη και τον ήλιο
κάτι τέλειωσε.
Τώρα θέλει να μείνει μόνη –
Νομίζω ότι πρέπει να παραιτηθούμε πια
απ’ το να στρεφόμαστε σ’ αυτήν για επιβεβαίωση.
Πάνω από τα λιβάδια,
πάνω απ’ τις στέγες στα σπίτια του χωριού,
εκείνη η λαμπρότητα που ’κανε δυνατή κάθε ζωή
γίνεται τώρα κρύα αστέρια.
Στάσου ακίνητος και δες:
δεν δίνουν τίποτα, τίποτα δεν ζητάνε.
Από βαθιά μέσα της γης
την πιο πικρή ντροπή, ψύχρα κι ερήμωση
η φίλη μου η σελήνη ανατέλλει:
Είναι όμορφη σήμερα, αλλά πότε αυτή δεν είναι όμορφη;
[Από τη συλλογή Οκτώβριος / October
ΑΫΠΝΟΙΑ
Βήμα-βήμα λεπτό το λεπτό
επέστρεψ’ απόψε
στο σκοτεινό σου παράθυρο.
Τι γύρευα δεν ξέρω.
Μπορεί τίποτε.
Μπορεί την αρχαία μου πίστη.
Θα ήταν τραγικό να μπω
στον παρονομαστή
με τις λησμονημένες αγάπες
γιατί δεν έχω παλέψει άνθρωπο
όσο εσένα.
Στάθηκα μια στιγμή
κοιτώντας το πρόσωπό μου
στο καθρεφτάκι
κάτω από την λάμπα
του δημοτικού φωτισμού.
Μάτια πρησμένα και θολά.
Βλέμμα ψυχρό και προδομένο.
Δεν έχω ξαναδεί ποτέ
απελπισία τέτοια.
Ήμουν άραγε μόνη
σ’ αυτή την εγκατάλειψη
ή μήπως ήσουν κι εσύ εδώ.
Θροΐσματα της νύχτας
μ’ έκαναν να το σκεφτώ.
Ας ήσουν.
Ραγισμένος κι αθέατος.
Να μ’ αγαπούσες
αν μ’ αγαπούσες
σαν μελλοθάνατος.
Να σε ποθούσα
σαν εξόριστη
που νοσταλγεί μια πατρίδα
μια καταγωγή.
Εντός να θέριευαν
ιέρειες φλόγες
κι ας μας έκοβαν κομμάτια
τα φιλιά.
Τελειωμένη υπόθεση είμαστε·
να το ξέρεις.
Χαριτίνη Ξύδη
Αγάπη μου
Σε σκέφτομαι
Και θέλω να είμαι κοντά σου
(Photos by me/ τώρα εδώ που έχει μέχρι αργά πρόβα το ATAVISM)
-Γιατρέ μου ο γιός μου με σημαδεύει συνέχεια με ένα περίστροφο
-Μην ανησυχήτε, μια μικρή γκάνκστερ-ντερίτιδα είναι...
_______________________
-Γιατί πίνει ο ακέφαλος καβαλάρης;
Για να κάνει κεφάλι !!
Κοίτα αγάπη μου! Τι περιφάνεια! Μου βάλανε και το όνομά μου! Αυτό το γατί έχει και το δικό μου σπέρμα! Και στο λέω τέτοιο έργο δεν έχει παιχτεί ούτε στην Αθήνα ούτε στο Βερολίνο στο Παρίσι στο Μπέλφαστ στη Νέα Υόρκη στο Τόκιο ούτε πουθενά.
Η παράστασή μας που είχε ακυρωθεί τον Αύγουστο από τις πυρκαγιές και μας είχαν τρελάνει στα εμπόδια και την αγωνία τελικά θα παιχτεί το Σάββατο. Και θα μείνουν όλοι παγωτό γιατί είναι πολύ μπαμ μωρό μου!
Ω εντάξει τώρα αυτά με το εικοσιένα είναι γιατί έπρεπε. Έχει όμως τεράστιο βάθος και λέει από ψυχοσυναισθηματική πλευρά την ιστορία μας. Ναι, την δική μας ιστορία. Την μία τη μοναδική και παντοτινή αληθινή ιστορία που δεν ξετιλίγεται απλά όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά ξετιλίγεται και ξεμπερδεύεται μαζί. Ναι, ξεμπερδεύεται αγάπη μου
Ήθελα πολύ καιρό να στο δείξω αλλά μας φάγανε με τις αναβολές και τις κολοϋπογραφές τους να μη τη βγάλουμε τόσο καιρό αδιόρθωτη ακόμα η μπροσούρα! Ήθελα πολύ καιρό να σου πω ότι δεν μαλακίζομαι μόνο, αγωνίζομαι παντιοτρόπος να σταθώ. Κάνω και πολύ σοβαρά πράγματα γι αυτό να μη με αφήνεις χωρίς υλικό "υλικό". Σ' αγαπώ αγάπη μου
Αγάπη μου,
Θέλω να σκέφτεσαι όμορφα, να ταξιδεύεις και να γελάς. Ήθελα να σου πω του κόσμου τα πράγματα. Τα φτιάχνω στο μυαλό μου αλλά σε αυτή τη φάση κοπανιέται σα χταπόδι, είναι βυθισμένο σε ένα παραισθαντικό REM, είναι και για σφαλιάρες. Μου είναι πιο επόδυνο να σου το δείχνω. Ακόμα και μέσα στην οικιότητα των λέξεων που είναι ένα μέρος αγαπημένο γεμάτο θαλπωρή, υποφέρω. Όμως ήθελα πάρα πολύ να γνωρίζεις ότι μας έχουν ταλαιπορίσει και εμένα ακόμα με ταλαιπορούν τα ίδια τιτάνια συναισθήματα, η καύλα, η αμηχανία, ο φόβος, η τρέλα, η ανεπίδοτη αγάπη, ο έρωτας μάτια μου αυτός ο ομηρικός. Γιατί βρήκα ότι θέλω να συναντηθούν οι ζωές μας και δεν μπορώ να ησυχάσω. Όμως βλέπω πως πρέπει λίγο να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι για να γίνει αυτό, να βγω από τον Άδη χωρίς να κοιτάξω. Κι εδώ για να το κάνω αυτό πρέπει να γίνω θεός ή να μου βαρέσουν καμιά ένεση για ελέφαντες και να με σύρουν έξω σούρνωντας ή πάνω σε φορείο. Και δεν θα είναι όμορφα πράγματα αυτά έρωτά μου. Γιατί θέλω να συναντηθούν οι ζωές μας και αυτό αντιλαμβάνομαι ότι απαιτεί καλή φυσική κατάσταση, οξύνοια και ψυχική ισορροπεία. Όμως θέλω να είμαι δίπλα σου κάθε μέρα, όπως μπορώ είμαι και θα είμαι ακόμα καλύτερα πολύ καλύτερα αν ξέρω πως το θέλεις κι εσύ. Κι αν δεν νιώθω αυτή την πίεση να πρέπει να σου εξηγώ τι και πως τόσα χρόνια για να μην με παρεξηγήσεις αν σιωπήσω για λίγο στο να σου λέω πόσο σε αγαπώ όταν με μισείς και πόσο σε μισώ όταν με αγαπάς γιατί είσαι μακριά μου και σε έχω ερωτευτεί χωρίς καν να ξέρω τι εστί έρωτας. Όπως και να έχει θα έρθω, μόνο νεκρή δε θα έρθω. Και δεν έρχομαι μόνο εγώ, φέρνω και την ζωή μου μαζί μου για να συναντηθεί με την δικιά σου και να έρθουμε κι εμείς να μας συστήσουν να γνωριστούμε και μετά αποφασίζουμε όλοι μαζί τι ώρα θα σερβίρετε το "τσάι".
Σε φιλώ μωρό μου
με όλη τη γλώσσα
ALiTZiM
ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ
Στο φυσικό λιμανάκι της Αγ. Κυριακής
Το αρχαίο λιμάνι που ξαναχτίστηκε με τα αγκωνάρια και τα σπαράγματα του μεγαλόπρεπου κάποτε ναού του Εραναίου Ποσειδώνα
Λίγα βαρκάκια και παιδιά παίζουν στα ξέβαθα
Κάποτε εκεί που τώρα είναι η μεγάλη ταβέρνα ήτανε η παράγκα που μια τοπική ιστορία θέλει τον Δημήτρη Περδικόπουλο να γράφει για την κόρη του το τραγούδι "στο πα και στο ξαναλέω"
-Τραγούδι που άλλοι λένε πως είναι παλιό προσφυγικό-
Στην τοπική ιστορία ο νεαρός Περδικόπουλος ήτανε οδηγός στα κάρα της σταφίδας
Και μια μέρα, που γύρευε τι αντάρα έσερνε μέσα στην καρδιά του, δυστοπήσανε τα άλογα και φουντάρανε μαζί με το φορτίο στη θάλασσα κι έφυγε τότε κυνηγημένος για την Αθήνα
Κι έγινε αυτό που έγινε που κάποιοι τον λένε για δάσκαλο του Τσιτσάνη
Ύστερα από χρόνια που γύρισε, μια μέρα με κύματα, έγραψε για την κόρη του που έπαιζε στην αμμουδιά το τραγούδι "στο πα και στο ξαναλέω"
Στέκομαι και κοιτώ το λιμάνι και σκέφτομαι
Πώς είναι τα λιμάνια;
Πώς είναι οι άνθρωποι λιμάνια;
ΛΙΜΑΝΙ
Απόψε κατάλαβα
πως οι στολές είναι οι εποχές
ο καθρέφτης η θάλασσα
και τα φώτα το λιμάνι
-Για σένα που θέλησα
να ταξιδεύεις και να γελάς-
Παραισθάνθηκα μια απίστευτη αγκαλιά όταν ξύπνησα!
Αυτό είναι ποίημα!
Έκανε τις νυχτερινές μαλακίες μου να φαίνονται σα ντοπαρισμένοι μπαμπουίνοι
Εσύ μπορείς να με λες και μαλάκα ..
Αλλά κοιμήθηκα καλύτερα χωρίς κλαψουρίσματα
Με πείσμα και εκτώνωση καλύτερα
Γιατί ξεφτύλα θα ήταν άμα δεν προσπαθούσα και αν δεν είχα βρει έναν δρόμο
Όμως τον έχω βρει και με κάθε χιλιοστό που προχωράω
μου περνάει και η ξεφτήλα και η κατάντια που νιώθω όταν αφήνομαι έρμαιο στα συναισθήματά
.. που λες ..
Εσύ αγάπη μου σε τι φάση είσαι;
ΚΑΥΛΑ ΜΟΥ
Ήθελα να σε λέω
Καύλα μου
Αλλά
είναι κάπως
αλλόκοτο τώρα αυτό
Να σε λέω καύλα μου
Να ακούγεται μια καμπάνα
Που την τραβάς και σου έρχεται στο κεφάλι
Και πηδάς και σε παίρνει ξυστά
Και σου εμφανίζει μαγικά
Μέσα από τον αφαλό σου
Ένα μαντίλι μεταξωτό
Ένα περιστέρι κι άλλο περιστέρι
κι ένας λαγός κι άλλος λαγός
Να κόβει με το πριόνι την κοπέλα στα δυό
Να της ρίχνει στον τροχό όλα του τα μαχαίρια
Κάπως αλλόκοτα
Κι όλο αυτό τώρα που
Θέλω να σε λέω
Καύλα μου
Μαγική
Καύλα Μου
ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗ
Στο ροδί σου το μπιλάκι
Που φοράω σα καπάκι στο κεφάλι μου
Γράφω ομηρικά συνθήματα
με σαλιωμένη μπούκλα για να διαβάζονται
και σε γραφή Μπράιγ
με ηχοποιημένες δονίσεις κι αντίστροφα
Όταν πρασινίζουν τα βουνά
Και πέσει η πρώτη μπόρα
Θα βρέχει δώδεκα χρόνια ουράνια τόξα
Τέρματα για το ροδί σου το μπιλάκι
Που φοράω σα καπάκι στο κεφάλι μου
Αγάπη μου, θέλω το ανοιχτήρι για να ανοίξω τον ουρανό. -Να χυθεί να τον πιούμε.- Δώσε μου το! Θα μου πεις που το έχεις κρύψει; Τι σε πιάνει με αυτό;
Το σπίτι μας χωράει τη θάλασσα. Στην κουζίνα είναι ο Τζιμ Μόρισον και μας κάνει κομμάτια. Τα τρώμε μαζί. Ταΐζουμε ο ένας τον άλλο ανάμεσα σε φιλιά που τα δίνουμε αχόρταγα αλλά μοιάζουνε τόσο χορταστικά. Όταν είμαστε οι δυό μας είναι όλα πιο τέλεια. Έχουμε μια γεύση! -Καβουρντισμένου αμύγδαλου-.
Το φως γύρω μου κοκκινίζει. Τεντώνεσαι χορεύω πάλλεται ξεγλιστρά. Γίνεται ροζ λιωμένο χρυσό και πορτοκαλί με γαλάζιο και μοβ .. Πάμε για έναν καφέ; "Χα χα χο χο και χι χι"
Θέλω να σου δίνω συντροφικότητα. Όση μπορώ. Όπως μπορώ. Να στη δίνω. Να τη θες. Να την αφήνω δίπλα σου. Να σ’ αγαπώ. Να σου δείχνω την αγάπη μου και να στην λέω. Θέλω να την αφήνω δίπλα σου. Να τη βλέπεις. Να την δέχεσαι. Να αφήνεσαι να σε αγγίζει όμορφα.
ΑΝΑΣΑ
Δεν γίνεται να ακούσω τίποτα έξω από αυτή την ανάσα
Δεν μπορώ να ακούσω τίποτα έξω
Από αυτή την ανάσα
Γνωριστήκαμε σε ένα ξωκλήσι
Πήγαινα να βάλω θέα
Να βγάλω από το μυαλό μου
Τους στίχους
Τα λαμπερά γρέζια από την πλάνη
Το τρίμμα από τα κομμάτια
του θαύματος εκεί πέρα
Δεν ήθελα και πολύ παρέα
Μου προσφαίρει κάτι
Μιλάμε για τις συνήθειες των μάγων
Για να ακούσω δεν ανασαίνω
Δεν μπορώ να ακούσω τίποτα έξω από αυτή την ανάσα
Η ανάσα του ήταν λες και του είχαν πυροβολίσει την κοιλιά
Την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα
Ήταν στον Λάδωνα
ανάμεσα σε πλατανόφυλλα και βράχια
Στη Σμίξη
Η ανάσα του ήταν λες και του είχαν πυροβολίσει την κοιλιά
Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή τη μανία
...
Την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα ήταν στα όρθια σε ένα κλιμακοστάσιο
Ανάσαινε λες και του είχαν ξεριζώσει τα νεφρά
Ακούω μόνο αυτή την ανάσα
Τίποτα έξω από αυτή
Δεν ανασαίνω για να ακούσω
Δεν ακούγεται τίποτα έξω
από αυτή
Δε μπορώ
Γιατί δε μπορείς
Δε μένει τίποτα όρθιο στο πέρασμά σου
Καλύψου Κρύψου, ποιός μιλά
Σκέψου μέχρι να κοπάσει
Μαρμάρωσα ... δε πρόλαβα
Είμαι μέσα στο μάτι σου
Σε έχω ερωτευτεί
Πρώτη φορά
Έχει παραγίνει αυτό με την αυπνοία και τα ίδια μαύρα ρούχα τόσα εικοσιτετράωρα
Είναι γελοίο
Και το πιο γελοίο είναι ότι νομίζω ότι κάνω το σωστό
Ότι τέλος πάντων κάνω αυτό που μου λέει η καρδιά μου
Δεν έχει και πολύ γούστο όμως
Και το χειρότερο είναι ότι εξοντώνομαι και κουρασμένο έτσι δε θα σου πολυ-αρέσω
Και το πιο χειρότερο είναι ότι έτσι κάνω και με το ζόρι μόνο τα βασικά
και μένει το σχέδιο πίσω.
Να "κοιμηθούμε" μαζί
να μην με τρώει η αϋπνοία
Μωρό μου γιατί όταν κλείνω τα μάτια μου βλέπω το πρόσωπό σου με τα γυαλιστερά χειλάκια σου και γεμίζουν τα μάτια μου λάμψεις κι ακούω τον ήχο από το φιλί μας αναστεναγμούς δαγκωμένα φωνίεντα
Που να κοιμηθώ με τόσο θόρυβο και τόσο φως. Ποιός μπορεί να κοιμηθεί με τόσο φως και τόσους ήχους.
Φυσικό είναι.
Αγάπη μου αγάπη μου ψυχή μου φως μου. Ήταν τόσο ωραίο. Δεν ξέρω γιατί το διέγραψα. Μάλλον ξέρω. Είχε μια μικρή ειρωνεία κι ένα μεγάλο ψέμα. Δεν γινόταν αλλιώς. Πως αλλιώς. Σε είδα που γούρλωσες τα μάτια στον κβαντικό χώρο που το διάβασες και είδα και τον γιατρό μου στον πραγματικό να μου λέει μα γιατί δε με ακούτε κυρία μου. Κεριά και λιβάνια. Άσ’ τον αυτόν, εσύ φταις. Μίλησες για μένα σε ανθρώπους που δε με αποδέχονται κι ίσως να μην με αποδέχεσαι κι εσύ… κι εγώ και τρελαίνομαι. Γι αυτό το έσβησα. Ήθελα μόνο να σου πω την αγάπη μου, σε όλες μου τις εκφάνσεις, να με συναντάς σε όποια θέλεις. Και στην τρέλα να με λησμονήσεις … αν θες έτσι αγάπη μου … να μένω εκεί να κάνω το πιο δικό μου ταξίδι το ανεπίστρεπτο. Το κάνω. Εντάξει, «η θάλασσα προχωράει μπροστά». Κι εγώ την ντροπή μου την φτιάχνω εκκεντρικότητα, ερωτική διέγερση και η ενοχή που νιώθω δεν είναι δα και τόσο άσχημη τώρα. Όταν τη νιώθω είναι όπως όταν χάνει κανείς την παρθενιά του ή όταν την παίρνει από κάποιον. Όμορφο είναι, ας πούμε, κάπως. Εσύ είσαι πιο όμορφη. Είσαι η μούσα μου και θέλω να σοβαρευτώ για σένα. Να είμαι ο Δανδής σου. Ένας Δανδής που μπαίνει ο Πάνας μέσα του, κάτι τέτοιο. Νεοάγριο και ρομαντικό και αναγεννησιακό και ψαγμένο μετά-μεταμοντέρνο. Όχι και τόσο αφηρημένο τώρα όμως. Είναι σα κουνημένο, εν κινήσει, ξέρεις. Το βλέπω πού είναι μπερδεμένο. Είναι σαν ένα σχοινί, μια σύγχυση ερωτικής ντροπής κι ενοχής, όπως σου είπα παραπάνω.. ένα σχοινί που όσο μπερδεύεται με σφίγγει και μ’ αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση, παραίσθηση, συναίσθημα, πες ο όπως είναι. Η μεγάλη ερώτηση είναι. Γιατί παίρνω από αυτό κομμάτια του και τα μετουσιώνω αλλού. Είναι το ασαφές πρότυπο που μου ζητάει την διάσπαση, είναι που είμαι ΔΕΠΥ, είναι καριολιά, ανασφάλεια, εκδίκηση μίσος, πολυσεξουαλικότητα, εθισμός, φυγομανία, δονζουανισμός, κάποιο σύμπλεγμα που με παραμελείς είναι σου είπα θεραπεύεται με σκανδιναβική θεραπεία και θέλω να με αναλάβεις με αυτό το έχω σχεδόν λύσει. Τρία πράγματα είναι ακόμα. Το μικρό να περάσει την φροϋδική ηλικία, η γαμημένη η εφορία και το χαρτί από το δημαρχείο σου. Αλλά γιατί δεν αρραβωνιαζόμαστε μέχρι τότε; Πες μου Στέλλα; Γέλα μωράκι μου λίγο. Έλα να σε πάρω αγκαλιά .. να «κοιμηθούμε».
Ποιο είναι το πιο εγωιστικό ζώο;
Το αιγοπρόβατο
Πότε έρχεται ο δάσκαλος του καράτε;
Δέκα Νταν
Εντάξει
σβήστα όλα
και άσε μόνο την οδύνη
Να δούμε τι θα καταλάβεις .. βλάκα
Σκάω. Τσιμουδιά.
Γιατί άμα ανοίξω το στόμα μου
Δε θα είναι και πολύ πολιτισμένο
Θα δεις την εικόνα του χόμο ερέκτους
Με το ρόπαλο καυλωμένο
να σε τραβάει από τα μαλλιά
Στη σπηλιά
να σου δείξει πως γίνεται
Η εξέλιξη των ειδών
.. βλάκα -μου-
