Σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν θα με ανακούφιζε κάπως να ακούσω τη φωνή σου ή αν μάλλον αν θα με έκανε ακόμα χειρότερα. Άργησα πολύ να κοιμηθώ χθες. Κατα τις 1 το πρωι ήρθε ο κουμπάρος ο κιθαρίστρας μου με τη Βάνα  και πατήσαμε πόσα τσιγάρα μέχρι το πρωί. Πέθανα στο -σπαστικό- γέλιο με τα κατορθώματά μας που φέτος το καλοκαίρι απ τη στερητική μανία μου βρέθηκα να ταρακουνώ την Πελοπόνησο-και όχι μόνο χαχ- δύο φορές! Αχ ψυχή μου πόσο καλύτερα θα ήτανε αν λιώναμε στον έρωτα.. Γιατί καρδιά μου να γίνεται τόσο δύσκολη η ζωή.. Φαντάζομαι εσύ, που έχεις φάει μεγάλα ζόρια, μπορείς να τα βλέπεις τα πράγματα πιο κουλ και να μη σε ολοκαυτώνει η καψούρα χαχ- . Να μπορείς ίσως να την ελέγχεις και να την ανοιγοκλείνεις. Μα γίνονται αυτά; σιγά μη γίνονται αυτά! Ούτε με ένεση για ελέφαντες. Ξέρω, είναι αγώνας. Θέλει κι ένα γλωσσόφιλο να σου ρουφάει το μυαλό. Ποιος να ξέρει τώρα αν εσύ νιώθεις και τι νιώθεις. Αν έχει γίνει το αίμα σου φάσμα στον γαλαξία του Μαγγελάνου... Εγώ προσανατολίζομαι στις περφόρμανς. Είναι ένα είδος τέχνης που περικλύει άμεσα όλα τα είδη τέχνης και η ποίηση αποκτάει σώμα, βρίσκει αντίκρισμα. Μ'αρέσει πολύ και τη σκηνή την έχω τελικά μεγάλο άχτι. Προχθές μόλις μας πήραν την σκηνή ένιωσα κατάλαβα πόσο πολύ την γουστάρω, έπεσα στο κρεβάτι από τους πόνους. Είναι και το έργο, εσύ, η καψούρα.. είναι ο έρωτας καύλα μου, στο βάθος είναι η σκηνή ένα στρώμα 1,60 επί 2 που παίζουμε το έργο μας μάτια μου .. και μη με πεις ριχή, ξέρεις πόσο το έχω παλέψει. Να με δεχτείς. Μη με τρελαίνεις με τα καρότα, τα μολών λαβέ σου χτυπήματα κάτω από τη μέση που μου στρίβουν τη βίδα. Τόσα μολών λαβέ που έπρεπε να μένεις στη Σπάρτη να μου ρίχνεις ένα τηλέφωνο και σε μιάμιση ώρα να είμαι εκεί.