ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

 

Συνομιλία με τον Friedrich Nietzsche

Αξιότιμε κύριε Nietzche:

πιστεύω, μα ναι, πιστεύω πως σας βλέπω

στην ταράτσα απ' το σανατόριο, στη δύση του ηλίου

όταν πέφτει η ομίχλη και το τραγούδι των πουλιών

ξεσπάει στον λαιμό τους.

Απ' ανάστημα όχι ψηλός με ένα κρανίο θολωτό

όπως ένα βλήμα,

γράφετε εκεί το νέο σας βιβλίο,

και μια περίεργη ενέργεια σας ζώνει από παντού:

πιστεύω ότι βλέπω τις σκέψεις σας που χορεύουν 

σαν μεγάλες στρατιές.

Γνωρίζω πως η μελαχρινή Άννα Φρανκ έχει πεθάνει, 

όπως και οι φίλοι και φίλες της, 

και οι εξαδέλφοι της.

Θέλω να σας ρωτήσω, τι είναι η λέξη, τί

η διαύγεια που τη διαπερνά, γιατί καίνε οι λέξεις

ακόμη και μετά απ' εκατό χρόνια, αν και η γης είναι τόσο βαρειά.

Βεβαίως, δεν υπάρχει καμιά σχέση ανάμεσα στην τύφλωση

και τον σκοτεινό πόνο, τη φρίκη.

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο Βασίλεια,

αν όχι περισσότερα.

Όμως αν δεν υπάρχει κανένας Θεός και καμιά δύναμη

που συνταιριάζει τα διαφορετικά στοιχεία,

τότε τι είναι οι λέξεις, από που έρχεται

το εσωτερικό φως;

Και από πού έρχεται η χαρά; Προς τα που πορεύεται το Τίποτε;

Που κατοικεί η συγγνώμη;

Γιατί εξαφανίζονται το πρωί τα μικρά όνειρα

και τα μεγάλα ψηλώνουν;

ADAM ZAGAJEWSKI