«Θάλασσα, εσύ, που μόνο μπρος πηγαίνεις» της Λουίζ Γκλικ

Τέσσερα ποιήματα της Λουίζ Γκλικ

 Λουίζ Γκλικ  Δημοσιεύτηκε 17 Οκτωβρίου 2020

μετάφραση: Δήμητρα Κωτούλα

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Ο άντρας στρέφει την πλάτη του στο νησί.

Τώρα δεν θα πεθάνει στον παράδεισο

δεν θ’ ακούσει ξανά

τα λαούτα του παραδείσου ανάμεσα στα λιόδεντρα,

πλάι στις λιμνούλες με το καθαρό νερό

κάτω απ’ τα κυπαρίσσια. Τώρα

ο χρόνος ξεκινάει, μέσα του ακούει κιόλας

εκείνον τον σφυγμό που είναι της θάλασσας το αφήγημα,

την αυγή κυρίως, που η έλξη γίνεται πιο δυνατή.

Ό,τι μας έφερε εδώ

θα μας διώξει πάλι μακριά – το καράβι μας κιόλας

λικνίζεται στο χάλκινο νερό του λιμανιού.

Τώρα η μαγεία πέρασε.

Δώσ’ του πίσω τη ζωή του,

θάλασσα, εσύ, που μόνο μπρος πηγαίνεις.

 

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Τώρα –δειλινό, στα σκαλιά μπροστά στο παλάτι–

ο βασιλιάς τής ζητάει να τον συγχωρέσει.

Είναι πιστός –

προσπάθησε να μείνει

πιστός στη στιγμή: Υπάρχει άλλος τρόπος να είναι

αληθινά ο εαυτός του;

Η γυναίκα

κρύβει το πρόσωπό της, είναι

κι οι σκιές. Κλαίει

για το παρελθόν της: Για όποιον είχε μια κρυφή ζωή,

τα δάκρυα θα μένουν πάντοτε ανεξήγητα.

Αλλά ο βασιλιάς δέχεται πρόθυμα

τη θλίψη της γυναίκας του: Δική του

είναι η γενναιόδωρη καρδιά,

στη χαρά όπως και στην

οδύνη.

Ξέρεις τι θα πει

συγγνώμη; Θα πει ότι

ο κόσμος έσφαλε, ότι πρέπει

να τον συγχωρέσεις –

 

ΝΟΣΤΟΣ

Ήταν μια μηλιά στην αυλή,

ίσως και σαράντα χρόνια

πριν – πίσω της

το λιβάδι. Κρόκοι

να παρασύρονται στο υγρό γρασίδι.

Στεκόμουν σ’ εκείνο το παράθυρο:

Απρίλιος, τέλη. Η άνοιξη

ν’ ανθίζει στον κήπο του γείτονα.

Πόσες φορές, αλήθεια, άνθισε

ένα δέντρο στα γενέθλιά μου,

τη μέρα εκείνη, όχι

πριν ή μετά. Σύμβολο

του αμετάβλητου της εξέλιξης, της ίδιας της μεταβολής.

Σύμβολο-εικόνα

της σκληρότητας της γης. Τι άραγε

γνωρίζω για τον τόπο αυτό,

τη θέση του δέντρου δεκαετίες τώρα

πήρε ένα μπονζάι, φωνές

ακούγονται απ’ το γήπεδο του τένις –

αγροί. Μυρωδιά από γρασίδι κομμένο.

Όπως ακριβώς αναμένει ο λυρικός ποιητής.

Κοιτάξαμε τον κόσμο μία φορά, στην παιδική μας ηλικία.

Τα υπόλοιπα είναι μνήμη.

[Από τη συλλογή Λιβαδοχώρες / Meadowlands]

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ (VI.)

Η λάμψη της μέρας

γίνεται λάμψη της νύχτας –

η φωτιά γίνεται κάτοπτρο.

Η φίλη μου η γη είναι πικρή – ο ήλιος σκέφτομαι

την ξέχασε.

Πικρή ή βαριά, δεν ξέρω ακριβώς να πω.

Ανάμεσα σ’ εκείνη και τον ήλιο

κάτι τέλειωσε.

Τώρα θέλει να μείνει μόνη –

Νομίζω ότι πρέπει να παραιτηθούμε πια

απ’ το να στρεφόμαστε σ’ αυτήν για επιβεβαίωση.

Πάνω από τα λιβάδια,

πάνω απ’ τις στέγες στα σπίτια του χωριού,

εκείνη η λαμπρότητα που ’κανε δυνατή κάθε ζωή

γίνεται τώρα κρύα αστέρια.

Στάσου ακίνητος και δες:

δεν δίνουν τίποτα, τίποτα δεν ζητάνε.

Από βαθιά μέσα της γης

την πιο πικρή ντροπή, ψύχρα κι ερήμωση

η φίλη μου η σελήνη ανατέλλει:

Είναι όμορφη σήμερα, αλλά πότε αυτή δεν είναι όμορφη;

[Από τη συλλογή Οκτώβριος / October